Η ώρα της θετικής αγανάκτησης

Τι είναι και τι θέλει ...ο ΣΥΡΙΖΑ; (γελοιογραφία του Χρήστου Παπανίκου)

του Σακελλάρη Σκουμπουρδή* 

Όσο περνάνε τα μνημόνια και ο καιρός, γίνεται ολοένα και πιο καθαρό ότι ο τόπος είχε χρεωκοπήσει πριν τα μνημόνια. Και ότι τα μνημόνια προσπαθούσαν να ισιώσουν την κατάσταση. Αλλά οι εθνικές δυνάμεις, που τα υπέγραφαν, δεν τα εφάρμοζαν. Αφού η πελατεία τους δεν γούσταρε, υποστηριζόμενη από τις αμνήμονες δυνάμεις του ανεύθυνου κερδοσκόπου λαϊκισμού. Ώσπου, οι διαρκώς εξαπατώμενοι κουτόφραγκοι έγιναν έξω φρενών και άρχισαν να φέρνουν νέα αφόρητα μνημόνια, βάζοντας δόλωμα: "εφαρμόστε τα και θα ευεργετηθείτε".

Η συμφωνία Ευρωζώνης – Δ.Ν.Τ. στο Γιούρογκρουπ ήταν σημαντική. Κάθιδροι και πελιδνοί θα ‘πρεπε να σιωπούν τώρα οι ψεκασμένοι. Είχαν προβλέψει ότι οσονούπω οι τοκογλύφοι θα μας έκαναν κατάσχεση στον Παρθενώνα. Αλλά η προχτεσινή δήλωση Σώυμπλε είναι όλα τα λεφτά: όσο προχωρούμε τις μεταρρυθμίσεις, τόσο θα ξαναμπαίνει θέμα περαιτέρω ρύθμισης του χρέους μας προς τους κουτόφραγκους φορολογούμενους. Αυτούς που δανείζονται ακριβά για να μας δανείζουν τζάμπα, οι κουφάλες οι τοκογλύφοι…

Δηλαδή αυτό που οι ψεκασμένοι ζητούσαν να κάνουμε μονομερώς από την αρχή, τώρα οι κουτόφραγκοι εκτιμώντας την προσπάθειά μας (τρομάρα μας) και τα λάθη τους, μας το προσφέρουν εκείνοι και χωρίς να το ζητήσουμε… Και όμως οι ψεκασμένοι κάνουν πως δεν κατάλαβαν τι συνέβη. Και πάλι καταστροφολογούν. Δεν φτάνει λοιπόν να μας δώσουν οι τοκογλύφοι άφεση αμαρτωλών χρεών. Πρέπει να τη θέλουμε κι εμείς τη σωτηρία της ψυχής μας.

Γι αυτό ακριβώς λέμε από τον Ιούλιο (Η μεγάλη παρεξήγηση) ότι και όλο το χρέος να μας το σβήσουνε, πάλι δεν σωζόμαστε. Εκτός εάν ξαναμάθουμε πάλι και να δημιουργούμε πλούτο και να τον διαχειριζόμαστε αδιάφθορα και λογικά, κόβοντας μαχαίρι τα ελλείμματα, τόσο τα δημοσιονομικά όσο και τα ηθικά (διαλύστε το σοβιπελατειακό κράτος και σας χαρίζουμε το χρέος) .

Και γιατί το κάνουνε αυτό οι κουτόφραγκοι; Για την ψυχή των προγόνων μας; Όχι. 

Ο καταμερισμός των ρόλων στο Διεθνές Σύστημα θέλει όλοι οι κρίκοι του να λειτουργούν καλά. Αν κάποιος έχει πρόβλημα, κολλάει όλο το Σύστημα. Για την ώρα από μια συγκυρία ένθεν και ένθεν λαθών και άστοχων χειρισμών, τελικά ακόμα επιμένουν να μας σώσουν. Ίσως θεωρούν ακόμα σημαντικό, παρά τις δοξασίες για κάποιο φοβικό και συνωμοσιολάγνο ‘Δόγμα του Σοκ’, να ποντάρουν στην ευημερία της Ελλάδας (που αποτελεί οιονεί ‘υποσταθμό’ στην περιοχή). Από αυτήν κερδίζουν και εκείνοι το δικό τους μέρισμα. Ενώ από τη συντριβή της Ελλάδας το χάνουν… Γιατί να το χάνουν;;;

Όσο λοιπόν και αν αδυνατούν οι ψεκασμένοι τσιφτετέλληνες να διανοηθούν ότι κοινό συμφέρον και δικό μας και των ‘Μεγάλων’ είναι η Ελλάδα να ευημερεί, οι κουτόφραγκοι θα προσπαθούν να μας σώσουν. 

Εκτός εάν… Αν επίμονα τους πείσουμε να βρούνε άλλον υποσταθμό στη θέση μας. Αν τους στείλουμε να πάνε να μπιπ και αυτοί και ο γρύλλος τους…

Και πώς διαμορφώνεται τελικά το εσωτερικό μας μέτωπο σε σχέση με όλα αυτά; Μπορεί τα γεγονότα να ενισχύουν σταδιακά τη Λογική και να ανασηκώνουν το πέπλο του Σκότους, αλλά παραμένουν κυρίαρχα τα δύο αλληλοτροφοδοτούμενα γνωστά χτικιά. Η Αμνημοσύνη και το Ποικιλόχρουν Ακροδεξιό Φαινόμενο (Π.Α.Φ.). Αυτά ακόμα ρυθμίζουν αμείλικτα την τύχη μας. Και μόνο το φως του κοινού νου μπορεί να ...

τα διώξει. Αφ’ ότου ο κ. Σαμαράς ξέχασε την Παναγιά και άφησε τον κ. Στουρνάρα να κάνει πολιτική (συν Ευρώπη και χείρα κίνει), τα πράγματα πάνε κάπως καλύτερα, οπότε η Αμνημοσύνη υποχωρεί.

Το Π.Α.Φ. όμως παραμένει ακμαιότατο. Στη Θεσσαλονίκη πληθαίνουν οι σκουπιδολάτρεις αγωνιστές, που κάνουν το χοντρό ψιλό και ζητούν λευτεριά για τους τραμπούκους αγωνιστές που χτύπησαν τον γερμανό πρόξενο… Στην Αθήνα χτες ξεκίνησε από άλλους αγωνιστές ένα ‘Κάλεσμα για τη δημιουργία Αντιφασιστικών Πολιτοφυλακών σε όλες τις γειτονιές, μαζικά, συντονισμένα, οργανωμένα, για τη δημιουργία ενιαίου μετώπου κοινής δράσης’… Και ακονίζουνε τα ρόπαλά τους οι σπάστες.

Ενώ από την άλλη πλευρά, οι ναζί εκμεταλλεύονται την κρίση και απευθύνονται σε πολίτες με φτωχή κρίση: στα μικρά παιδιά, όπου σαρώνουν… Ακονίζουνε λοιπόν και οι γδάρτες τις φαλτσέτες τους. Σπάστες με ρόπαλα και γδάρτες με φαλτσέτες, όλοι οι στόκοι ετοιμάζονται για την τελική αναμέτρηση.

Η λογική είναι ‘μεγάλη αναστάτωση, θαυμάσια κατάσταση’, ‘άντε βαρεθήκαμε, άντε να ανέβει λίγο η αδρεναλίνη’. Άντε να χυθεί και λίγο αίμα σε στυλ ‘αίμα και τιμή, ιμάμ μπαϊλντί’. Είναι αυτό που λέμε δουλειά δεν είχε ο διάολος, το ‘τριβε το πιπέρι… Δεν μπορούνε οι στόκοι να καταλάβουν ότι γι αυτούς, ως υποκείμενα της Αναστάτωσης η φάση είναι κούκλα. Για την κοινωνία όμως, ως αντικείμενο αυτής της Αναστάτωσης, η φάση είναι πανούκλα. Φοβερός ο εγωισμός των ορδών του σκότους…

Η πόλωση μεταξύ των άκρων φουντώνει, γιατί έτσι επιτάσσει το εξουσιαστικό τους παίγνιο και η ξελιγωμένη τους σώου μπήζνες. Και η χτυπημένη από την κρίση κοινωνία ρεύεται ανήσυχα στους καναπέδες, περιμένοντας άβουλα να φάει τη σκόνη της μεταξύ τους πολεμικής αναμέτρησης. Και τελικά να συνεχίσει να ματώνει.

Ως πότε, λοιπόν, η βλακεία του σκότους θα τρομάζει και θα υποτάσσει τον κοινό νου; Μεγάλα παιδιά είμαστε όλοι, ας αντιδράσουμε πια, νισάφι! Όποιος αισθάνεται ότι το ‘Βαϊμαρικό’ φαινόμενο κλιμακώνεται ολοένα και πιο επικίνδυνα, δίνει το ‘παρών’. Κάτι πια μέσα μας φωνάζει: Μετανοείτε που τόσον καιρό ήσασταν αποκοιμισμένοι και αραχτοί. Καιρός να κουνηθείτε. Ήγγικε γαρ η ώρα της Θετικής Αγανάκτησης.

Αυτή η ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ πρέπει να εκδηλωθεί ως ΘΕΤΙΚΗ για τους εξής λόγους:

1. Γιατί θα αρνείται οργανωμένα την κοινωνιοφθόρα λειτουργία του Π.Α.Φ. Αυτήν που μπορούμε να ονομάσουμε Δικτατορία του Τραμπουκαριάτου, που πνίγει κάθε δυναμική ανάκαμψης της ταλαιπωρημένης από την κρίση κοινωνίας.

2. Γιατί θα αρνείται την εξαθλίωση της δημοκρατικής ελευθερίας των πολιτών. Αφού ο φόβος που επίκειται να φουντώσει από μια τέτοια ανάπτυξη της σώου μπήζνες του Τραμπουκαριάτου, θα είναι καταλυτικός. Άλλωστε ο τελικός στόχος τέτοιων φαινομένων είναι: όποιος επικρατήσει μεταξύ των ακραίων, των σπαστών και των γδαρτών, θα ορίσει και το ποιος έχει δικαίωμα λόγου και ποιος όχι στην επερχόμενη νέα τάξη. Τέτοια πολεμική σώου μπήζνες εξ ορισμού δεν θα έχει καλό φινάλε.

3. Γιατί θα προσπαθεί να αρθρώσει θετικό λόγο δημιουργικής διαφυγής προς τα εμπρός και υπέρβασης του οικονομικού και κοινωνικού αδιεξόδου, σε περιβάλλον σταθερότητας και ασφάλειας. Γιατί μόνο έτσι η εκτόνωση αυτής της αγανάκτησης θα φέρει δημιουργία και όχι καταστροφή.

Η πτώση της Δικτατορίας, όπως λέγαμε και στο προηγούμενο άρθρο, έφερε τη Δικτατορία του Φοιτηταριάτου στα ΑΕΙ. Αυτή δια της ώσμωσης πέρασε στην κοινωνία, χτίζοντας ελέω Αντρέα την Δικτατορία του Κατιναριάτου, που διήρκεσε σαπίζοντας μέχρι πέρσι. Τότε η απασφάλιση της βλακώδους βίας και η αποενοχοποίηση του Τρελοκομείου της Αυτοδικίας έφερε το κακό ποιοτικό άλμα. Αποτέλεσμά του ήταν η εμπέδωση της Δικτατορίας του Τραμπουκαριάτου.

Επιλύοντας την σύγχρονη εξίσωση της ιδεολογικοπολιτικής χαρτογραφίας στη διαλυμένη κοινωνία μας, βλέπουμε ποια είναι η Δεξιά. Είναι ο ποικιλώνυμος Λαϊκισμός, που διαχρονικά προετοιμάζει χρεωκοπίες. Ήταν το πακέτο ΠΑΣΟΚ – ΝΔ, που με τη βοήθεια της ‘Αριστεράς’ έχτισε ΤΟ Σύστημα, δηλαδή το Σοβιπελατειακό Κράτος που τώρα μας τραβάει στο βυθό… Σήμερα ετοιμάζεται με το ζιβάγκο της η ‘Αριστερά’ να πάρει τη σκυτάλη, ως η Νέα Δεξιά. Μέρος της Δεξιάς (του λαϊκισμού δηλαδή) είναι χαλαρό, άλλο μέρος της είναι τραμπούκικο και γίνεται Ακροδεξιά. Οι μετανοημένες δυνάμεις που τώρα συγκυβερνούν (λένε ότι) έκοψαν το άθλημα του λαϊκισμού και πέρασαν στο Κέντρο. Αλλά δεν έχουμε Αριστερά. Τον ρόλο της Αριστεράς ζητείται να παίξει ο τρίτος πόλος, που επικαλούνται σήμερα κάποιοι στον αχαρτογράφητο μεταρρυθμιστικό χώρο.

Αυτή η ζητούμενη Νέα Αριστερά θέλει:

Δημοκρατία μιας Ανοιχτής Κοινωνίας (αντίθετα με τη Δεξιά των ακραίων εχθρών της και των διεφθαρμένων ‘φίλων’ της που την επικαλούνται)…

Κράτος πρόνοιας για όλους, ανάλογα με τις ανάγκες του καθενός, λίγο για τους έχοντες και πολύ για τους μη έχοντες (όχι σαν τη Δεξιά που θέλει κράτος πολύ για τους πελάτες της και λίγο για τους ‘Άλλους’).

Ελεύθερη Αγορά που δίνει ευκαιρίες στους ικανούς για να δημιουργήσουν πλούτο, από τον οποίο θα λάβει μέρισμα το κράτος, για να φροντίσει τους μη ικανούς.

Οικολογική ανάπτυξη, που σέβεται και προσέχει (για να έχει) τη φέρουσα ικανότητα του πλανήτη.
Αυτές είναι σήμερα οι μεγάλες προκλήσεις που αδυνατεί να διαβάσει η πρεσβυωπική παλαιοημερολογιτική ‘Αριστερά’. Και μένει προσκολλημένη στα λαστ γήαρ ευαγγέλια και στον λαϊκισμό που την εκφυλίζει σε Δεξιά. Αφού χάνει το λαϊκό δημόσιο πρόταγμα, υποστηρίζοντας το ιδιωτικό πρόταγμα των μπουλουκιών / πελατών της.

Το Π.Α.Φ. και η Δικτατορία του Τραμπουκαριάτου αποξηραίνουν κάθε εθνική και λαϊκή ικμάδα. Το μήνυμα της Νέας Αριστεράς, είναι «πίσσα και πούπουλα στον βάρβαρο υπόκοσμο των τραμπούκων!». Και δεν είναι μήνυμα βίας. Έχει την έννοια της ηθικής απομόνωσης του κάθε κυρίαρχου τραμπούκου (που τώρα έχει το ηθικό πλεονέκτημα), σε όλους τους μαζικούς χώρους… Στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, στις δημόσιες υπηρεσίες και εν γένει στους εργασιακούς χώρους, στους δρόμους, στην κοινωνία, παντού. Φυσικά με την έννοια ότι αυτό το μήνυμα είναι η εξαγγελία της Πολιτιστικής Επανάστασης του (κάλλιο αργά παρά ποτέ) Διαφωτισμού κατά του Σκότους.

Ήρθε η ώρα της Αντίστασης στη Δικτατορία του Τραμπουκαριάτου. Δικτυωθείτε και απομυθοποιείστε το γλοιώδες αποκρουστικό τέρας. Χωρίς βία! Με επιχειρήματα που σκοτώνουν τέτοια τέρατα. Γιατί η γλώσσα (ο Ορθός Λόγος) κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει. Χωρίς φαλτσέτες και χωρίς ρόπαλα, γκρεμίστε τους ξελιγωμένους τραμπούκους αγωνιστές και τη χυδαία σώου μπήζνες που παίζουν στις πλάτες σας. Ξεφτιλίστε τους τα σαθρά ‘ουγκ’ επιχειρήματα. Αυτό είναι το μόνο που δεν μπορούν να αντέξουν.

Σιμώνει ο νέος ο Λόγος και ζητείται η εκδήλωση αυτής της Θετικής Αγανάκτησης, που θα μετουσιωθεί αρχικά σε Αντίσταση κατά της Δικτατορίας του Τραμπουκαριάτου. Στη συνέχεια περνάμε σε έμπρακτη ηθική απομόνωση του πολιτικού υποκόσμου και τέλος οικοδομούμε τη Νέα Αριστερά, που θα πρωτοστατήσει στη Νέα Αλλαγή.

Ξεκινάμε τη δικτύωση, δηλώνουμε ότι μας γοητεύει ένα τέτοιο ενδεχόμενο, ίσως κάνουμε και μια μεγάλη σιωπηλή συγκέντρωση στο Σύνταγμα, για να συμβολίσουμε τη δυναμική της σιωπηρής πλειοψηφίας. Τόσο πολύ, τόσο απλό.

Αυτή τη φορά ας μην πούμε «και μετά ξυπνήσαμε»…

*πηγή: Athens Voice