Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2012

Η ψήφος της Τετάρτης: η ...αυτοπεραίωση της Δημοκρατικής Αριστεράς ως εναλλακτικής πρότασης;



του Γιώργου Παπασπυρόπουλου

Μια ήδη ατελέσφορη και κατά πολλούς αδιέξοδη διαδρομή της ανανέωσης της Αριστεράς στην Ελλάδα, φτάνει στο τέλος της όπως όλα δείχνουν, με την ψηφοφορία της Τετάρτης. Η "αριστερή" στροφή που επεχείρησε η ΔΗΜΑΡ επικαλούμενη την εμμονή της τρόικας στα εργασιακά, έχει εγκλωβίσει το κόμμα αυτό σε έναν παραλογισμό ("δεν ψηφίζουμε τον εφαρμοστικό νόμο, στηρίζουμε την κυβέρνηση") που το οδηγεί εκτός κυβέρνησης συνεργασίας. Ταυτόχρονα, και εφόσον δεν βρεθεί συμβιβαστική λύση έστω και την τελευταία στιγμή, οδηγεί το κόμμα αυτό και σε διαζύγιο με τις μεταρρυθμιστικές δυνάμεις που βρήκαν μέχρι σήμερα (με αρκετή υπομονή και ανοχή είναι αλήθεια) στέγη στον χώρο αυτό.

Θεωρητικά, η Δημοκρατική Αριστερά, είναι η συνέχεια της ελληνικής ανανεωτικής αριστεράς, του ρεύματος του ΚΚΕ εσωτερικού, του Ρήγα Φεραίου, της ΕΑΡ και του παλαιού Συνασπισμού πριν την "αριστερή στροφή" του τελευταίου και την συριζοποίησή του.
"Θεωρητικά", γιατί η προσπάθεια ποτέ δεν ολοκληρώθηκε.

Η ΔΗΜΑΡ μέχρι σήμερα δεν μπόρεσε να ταυτιστεί με την Μεταρρυθμιστική Αριστερά - αποτέλεσε απλά τον χώρο των ελπίδων αυτού του ρεύματος στην ελληνική κοινωνία. Πράξεις και παραλείψεις της όμως έδωσαν ένα αντιμεταρρυθμιστικό στίγμα στην ηγεσία του κόμματος και ξεσήκωσαν αντιδράσεις σε μέλη και φίλους όταν εκδηλώθηκαν κινήσεις αναδίπλωσης στην Παιδεία, στην υπεράσπιση συντεχνιών είτε στην μεταρρυθμιστική αφλογιστία στις προτάσεις ισοδυνάμων.
Η ανακάλυψη όμως του κώνωπα των εργασιακών ενώ έχει διυλιστεί η κάμηλος των οριζόντιων περικοπών και της φορολογικής επιδρομής επί δικαίων και αδίκων, οδηγεί τα πράγματα σε άλλη περιοχή: εκείνη της "αριστερής" στροφής της ΔΗΜΑΡ σύμφωνα με τις καλύτερες παραδόσεις του "αλαβανικού" Συνασπισμού και της επιστροφής της στο κεντρικό σώμα της νεοκομμουνιστικής λαϊκιστικής κρατικιστικής αριστεράς - την επιστροφή στην λογική ΣΥΡΙΖΑ, την άρνηση δηλαδή των λόγων που επέβαλαν πριν δυόμιση χρόνια την αποχώρηση της ανανεωτικής πτέρυγας από εκεί.
Δεν είναι δυνατόν να παλεύεις με πολιτικές προτεραιότητες: "παραμονή στο ευρώ, εκταμίευση της δόσης, αλλά και σταδιακή απαγκίστρωση από τα μνημόνια" και να επιτρέπεις η κυβέρνηση συνεργασίας που εξασφαλίζει (έστω με προσωρινές ήττες και υποχωρήσεις) κάτι τέτοιο να κινδυνέψει με πτώση άρα και η χώρα με έξοδο από το ευρώ.
Δεν είναι δυνατόν να παραμείνεις σε μια κυβέρνηση της οποίας έχεις καταψηφίσει την συμφωνία για εκταμίευση της δόσης δηλαδή την συμφωνία επιβίωσης της χώρας.
Και κυρίως δεν είναι δυνατόν να τορπιλίζεις την αξιοπιστία αυτής της κυβέρνησης στην οποία στηρίζονται οι εταίροι μας για να προχωρήσουν πέραν της δόσης ...

σε εκείνες τις ρυθμίσεις που θα επιτρέψουν την ανάπτυξη με πρόσθετα κεφάλαια και διευκολύνσεις στα επιτόκια και στην άμεση ρευστότητα, που ετοιμάζονται πέραν της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών.
Δεν παίζεις με όλα αυτά αν είσαι υπεύθυνος. Δεν ρισκάρεις ένα ατύχημα με την προϊούσα σήψη και διάλυση του ΠΑΣΟΚ που επιταχύνεται με την στάση της ΔΗΜΑΡ.
Τέλος δεν σώνεις και το κόμμα σου εφόσον δεν τηρείς τις δεσμεύσεις για τις οποίες ψηφίστηκες και χάριν των οποίων μπήκες (ορθότατα) σε κυβέρνηση συνεργασίας για παραμονή στην ΕΕ.

Όλα αυτά βέβαια θα θυσιαστούν πιθανότατα, όπως όλα δείχνουν, για έναν αμετανόητο μικροκομματισμό που επιστρέφει αναπάντεχα και κυρίως εξ αιτίας των αληθινών ορίων του εγχειρήματος της ελληνικής αριστερής ανανέωσης.
Η κρατικιστική νοοτροπία σύμπασας της ελληνικής αριστεράς, η αποτυχία της να προσαρμοστεί στην πραγματικότητα της κλιματικής αλλαγής και της φανερής ανάγκης των ορίων στην ανάπτυξη αντί της λατρείας της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων και μάλιστα με κρατικό έλεγχο και ως αντιστοιχία, τέλος, η λειτουργία της ακόμη και σήμερα με βάση το συγκεντρωτικό μοντέλο και τον αρχηγισμό, εξεμέτρησαν το μέλλον της και τον ιστορικό της βίο.
Αδιέξοδο.

Αντί για ανανέωση έχουμε επιστροφή στην αφετηρία του δήθεν "εργατισμού", της άγνοιας του ρόλου της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και οικονομίας, της μικροκομματικής επιβίωσης έναντι όλων.
Αυτή η ψηφοφορία είναι πραγματικά η τελευταία ευκαιρία - όχι τόσο για την ίδια την ΔΗΜΑΡ αλλά περισσότερο για την επιρροή και τα αντανακλαστικά της "ανανεωτικής αριστεράς" όσον αφορά την όποια επιρροή της στην ελληνική κοινωνία. Γιατί η απομυθοποίηση έχει δυστυχώς συντελεστεί με τις ατελείωτες πιρουέτες του διευθυντηρίου αυτού του κόμματος και η φθορά αυτή είναι μη αναστρέψιμη.
Ας πρόσεχαν.
Τουλάχιστον μαζί με το κόμμα τους ας μην παρασύρουν και την χώρα μας σε νέες περιπέτειες.

4 σχόλια:

  1. Σκέφτομαι αν ζούσε ο Μ. Παπαγιαννάκης, και ηγούνταν αυτός της ανανεωτικής Αριστεράς αντί του Φ. Κουβέλη, τα πράγματα θα ήταν πόλυ διαφορετικά.

    Βέβαια, καταλήγω πάλι στο γνωστό σχήμα του "φωτισμένου ηγέτη". Σαν τον Καποδίστρια, τον Ελ. Βενιζέλο ή για κάποιους (όχι για μένα πάντως) τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Όπως παλιά ήταν οι καλοί βασιλιάδες, ή οι μεσσίες στις θρησκείες, έχουμε μάθει στην Ελλάδα να περιμένουμε το μεγάλο ηγέτη που θα σώσει τη χώρα.

    Δεν είναι εποχές για ηγέτες, τουλάχιστον όπως νοούνταν πριν 20-30 χρόνια. Πρέπει να αρχίσουν να δουλεύουν οι συλλογικές δομές στη χώρα, αλλιώς δε θα βγούμε από το τέλμα. Και αυτό ισχύει και για τον πολιτικό στίβο, και δη το λεγόμενο μεταρρυθμιστικό χώρο. Δεν είμαστε λίγοι εμείς που συμφωνούμε με αυτά που γράφεις εσύ και άλλοι στα blogs. Πρέπει να υπάρξει όμως ένας ενιαίος πολιτικός φορέας που θα στεγάσει όλες αυτές τις κατακερματισμένες φωνές. Και πρέπει επιτέλους να αναλάβει πολιτική δράση η άχρωμη πολιτικά γενιά των 30+ ( η γενιά μου). Το κομμάτι της δηλαδή που ακόμα δεν έχει πάρει το δρόμο για τα ξένα...(με ανεργία άνω του 50% στους νέους, ασχολούμαστε με το επίδομα γάμου...)

    Υ.Γ. Το εκπαιδευτικό μας σύστημα προωθεί μόνο την ατομική προσπάθεια και όχι τη συνεργασία, τουλάχιστον μέχρι τη 3η λυκείου ισχύει απόλυτα (προσωπικά μόνο στο πανεπιστήμιο και κυρίως στο μεταπτυχιακό, έμαθα να συμμετέχω σε ομαδικές εργασίες). Μετά πως να περιμένουμε να λειτουργούν οι συλλογικές δομές και να έχουμε κουλτούρα συνεργασίας σε αυτή τη χώρα; Ίσως λίγο τραβηγμένο, αλλά δεν περιέχει δόση αλήθειας;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. συγγνώμη αδέρφια αλλά αν "μεταρρυθμιστικές δυνάμεις" και "αξιοπιστία της κυβέρνησης" είναι ο σαμαράς και το δεξιό συνάφι του που αφήνει να αναπτύσσονται τώρα που μιλάμε οι χειρότερες πρακτικές του παρελθόντος (όποιος δεν ξέρει ας ρωτήσει τι γίνεται σήμερα στα υπουργεία και δη τα "αναπτυξιακά") και αν "μεταρρύθμιση" είναι η απόλυτη υποχώρηση σε κάθε εγχώριο λαμογοαφεντικό (βλ. λ.χ. τράπεζες και μμε), όπως προκύπτει απ` την ιστορία με τα εργασιακά, τότε μάλλον κάποιο λάθος έχετε κάνει στην ανάλυσή σας. ή δεν ξέρετε ποιά είναι η πραγματικότητα της σημερινής κυβέρνησης...κάπου εδώ λοιπόν οι δρόμοι μας χωρίζουν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αγαπημένο μου Δημαρουλίνι,

    Διάβασα, όπως πάντα με μεγάλο ενδιαφέρον, τις σκέψεις σου και των άλλων Δημαρουλινιών για την εναλλακτική μας πρόταση. Πολύ ωραίες! Μου άρεσαν όλες.

    Σου γράφω επειδή ήταν και κάτι που δεν κατάλαβα. Όταν λες "Μεταρρυθμιστική Αριστερά", αγαπημένο μου Δημαρουλίνι, φαντάζομαι ότι εννοείς ότι θα έχουμε δημοκρατιούλα με 4ωρη χαρωτή εργασιούλα για όλους, αντί για 25% ανεργιούλα και αυτοκτονίες ανεργούληδων. Τι καλά!
    Η αριστερούλα μας ή θα είναι δημοκρατικούλα με εναλλακτική πρόταση ή δεν θα υπάρξει που λέει το μεγάλο πνεύμα των Δημαρουλιών ο Φωτούλης.

    Αλλά τι γίνεται, αγαπημένο μου Δημαρουλίνι, αν ο λαούλης δεν αγαπάει πολύ την αριστερούλα μας και ψηφίσει, ελεύθερα φυσικά, φασιστουλίνια; Εμείς θα παραδώσουμε την αριστερούλα μας στα φασιστουλίνια;

    Με πολλές πολλές αγκαλίτσες,

    Ένας 50χρονος πρασινουλης (απ' το κακό του) οπαδός της ΔΕΙΜΑΡ."

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU