Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2012

2012: Βουλιάζοντας δέσμιοι (του πολιτικού μας συστήματος)

2013: Θα στηρίξουμε την ελπίδα;

του Γιώργου Παπασπυρόπουλου*

Το 2012 το πολιτικό μας σύστημα μας πήρε τελικά μαζί του στον βυθό
Η κάθοδος είχε αρχίσει νωρίς, όσο το διδάξαν τον ακραίο πελατειασμό, και την αρπαγή του δημόσιου πλούτου ΠΑΣΟΚ, δεν μπορούσε και δεν ήθελε να τα βάλει με τον εαυτό του και υιοθέτησε τα οριζόντια εισπρακτικά μέτρα έναντι του δανεισμού από την τρόικα. 
Με δικά τους λόγια (ΓΑΠ), "δεν αλλάξαμε και βουλιάξαμε"... ειδικά η "εκδίωξη" της τρόικας από τον τότε ΥπΟικ, Βενιζέλο, έδωσε το μέτρο της αναλγησίας και του αμετανόητου, του πελατειακού συστήματος, να αναγνωρίσει μέρος έστω της ευθύνης και της ανικανότητάς του και να μοιράσει δικαιότερα τα βάρη. Και μας έδωσε επίσης μια εικόνα από το μέλλον: του τι θα συνέβαινε με την εφαρμογή της βαρουφάκειας Τσιπρικής φιλοσοφίας του ΣΥΡΙΖΑ "για όλα φταίει το Μνημόνιο και η τρόικα"...

Η ραγδαία επιδείνωση της οικονομίας με την καθυστέρηση της χρηματοδότησης και της παραπομπής σε πολιτικό επίπεδο της "λύσης" και στις καλένδες, των επειγουσών διαρθρωτικών αλλαγών, έφερε και την πτώση της κυβέρνησης. 
Με την αναξιοπιστία μας να θεριεύει διεθνώς, η κυβέρνηση Παπαδήμου πρόλαβε να βάλει μια μικρή τάξη και να μας ξαναδώσει πρόσωπο στην Ευρώπη, πριν ανατραπεί βιαστικά για να επανέλθει το πολιτικό προσωπικό στον έλεγχο των πραγμάτων. 
Οι απαραίτητες πια εκλογές, ενώ έδειξαν την λαϊκή βούληση (κυβέρνηση συνεργασίας, παραμονή στο ευρώ και την ΕΕ) δεν έγιναν σεβαστές από τον μικροκομματικό θίασο της μεταπολίτευσης: όλοι έβαλαν μπροστά το κομματικό όφελος, το πολιτικό κόστος και τα συμφέροντα του μαγαζιού τους στην κυριολεξία και όχι της χώρας και του λαού της. 
Οι δεύτερες εκλογές με εκβιαστικά διλήμματα θολών συνθημάτων και νέας δικομματικής πόλωσης, κόστισαν στην χώρα μερικά δις ακόμη, πάγωσαν τελείως την ήδη μουδιασμένη αλλά κάπως ελπίζουσα, λόγω Παπαδήμου και συνεργασίας κομμάτων, κουρέματος, ορθολογισμού κλπ, οικονομία. 
Η συμφωνημένη την Άνοιξη νέα και με καλύτερους όρους χρηματοδότηση χάθηκε στον ορίζοντα του ευρωσκεπτικισμού, της ψευδούς πόλωσης και της υποσχεσιολογίας όλων ξανά των πολιτικών δυνάμεων της μεταπολίτευσης.
Η νέα κυβέρνηση ήρθε σχεδόν αναγκαστικά με την συνειδητοποίηση ότι πια, το πλοίο έχει βουλιάξει και πρέπει να σωθεί ότι σώζεται, έστω και την τελευταία στιγμή. Η άλλη εναλλακτική ήταν η άτακτη χρεοκοπία. Επελέγη η συντεταγμένη...


Βαρύτατες είναι εδώ οι ευθύνες της υποτίθεται έλλογης αριστεράς της ΔΗΜΑΡ. 
Το κόμμα αυτό έστρωσε με την άρνησή του να συμμετέχει σε κυβέρνηση συνεργασίας από τις πρώτες εκλογές, τον δρόμο για την γιγάντωση εκβιαστικά του δικομματισμού, την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ ως εναλλακτικής και της "κυβέρνησης της αριστεράς" ως της νέας μυθολογίας αλλά και ως νέας παράτασης ζωής του χρεοκοπημένου ...
μεταπολιτευτικού σκηνικού. 
Ο όρος ειδικά να συμμετέχει και ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, απέδειξε στην υπερβολή του (την μη συγκρότησή της λόγω άρνησης Τσίπρα), την μη απεμπλοκή της ΔΗΜΑΡ από την παραδοσιακά συντηρητική αριστερά της μεταπολίτευσης και την μη προσχώρησή της στο ανανεωτικό μεταρρυθμιστικό στρατόπεδο. 
Οι εξελίξεις, επιβεβαίωσαν πόσο καταστροφική ήταν αυτή της η επιλογή: ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ ενισχυμένοι, πλαστά διλήμματα στους ψηφοφόρους, εξαφάνιση μικρών προοδευτικών κομμάτων, ακραία πόλωση και επέλαση των άκρων. Για όλα αυτά είναι καθαρά -και "αντικειμενικά" όπως λένε στην αριστερά- υπεύθυνη η ΔΗΜΑΡ και προσωπικά ο Φ. Κουβέλης - ακόμη κι αν κατάφερε να μοιάζει ο μονόφθαλμος ανάμεσα στους τυφλούς και να κρατήσει το 6% από απελπισμένες επιλογές ψηφοφόρων άλλων κομμάτων (γιατί οι δικοί του πήγαν στον ΣΥΡΙΖΑ και την ΝΔ...)

Η νέα κυβέρνηση, ένα καλό έκανε - ότι ...υπήρξε, και μπόρεσε έτσι να ανοίξει τον δρόμο για την αναγκαστική παρουσία στα πλαίσιά της ενός τεχνοκράτη ΥπΟικ, γνώστη επιτέλους των οικονομικών. 
Που μπόρεσε να βρει κοινή γλώσσα με τους ευρωπαίους δανειστές μας και να επαναφέρει μαζί με τα σκληρά εισπρακτικά μέτρα και ένα σαφές πρόγραμμα διαρθρωτικών αλλαγών με την επίβλεψη πια της task force και όχι των μοιραίων υπουργών της όποιας μικροκομματικής νοοτροπίας. 

Έχουμε ήδη βουλιάξει σαν οικονομία
Η αγορά είναι νεκρή, η ανεργία και η ημιανεργία καλύπτει πια όλον σχεδόν τον ιδιωτικό τομέα, οι μικρομεσαίοι μένουν γιατί δεν μπορούν να φύγουν, οι νέοι φεύγουν γιατί μπορούν, και όλοι μας πια χρωστάμε για να πληρώσουμε τα κερατιάτικα του πελατειακού μας πελατειακού πολιτικού συστήματος. 
Που βρίσκει την καλύτερη συνηγορία υπέρ του με την σαφή του υπεράσπιση από κει που δεν το περίμενε: από την παλαβή αριστερά του "για όλα φταίει ο νεοφιλελευθερισμός και το μνημόνιο και η παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού"... 

Που αρνείται κάθε λύση προτάσσοντας μια σκοροφαγωμένη ιδεολογία, ανασυρμένη από τα σκονισμένα μπαούλα του υπαρκτού, έναντι της ζέουσας πραγματικότητας - και ορίζοντας από μικροκομματικό ένστικτο την πελατεία της προπάντων στους υπαλλήλους του δημοσίου, τις συντεχνίες και τους βίαια απελπισμένους. Υπερασπίζοντας ότι χειρότερο: το χτες, την βία, την μη αξιολόγηση, τα κλειστά επαγγέλματα, τα προνόμια των ημετέρων, την κανταφοποίηση τελικά της χώρας - και μαζεύοντας εντός, κάθε σκουπίδι της πολιτικοσυνδικαλιστικής διαφθοράς απλά για μερικές ψήφους ακόμη.

Το 2013 ακροφαίνονται κάποιες ελπίδες από την διαχείριση ...Στουρνάρα - Ράιχενμπαχ, με την υποχρεωτική υποστήριξη των τριών κομμάτων και κυρίως αυτής της Βουλής, μακριά από μικροκομματικούς τυχοδιωκτισμούς και αντιπαραθέσεις.

Η κοινωνία αυτή καθ΄αυτή δεν έχει εκπροσώπηση, αυτό είναι σαφές. 

Νέες προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις προσπαθούν να αναδυθούν αλλά προσκρούουν στην κούραση των πολιτών από την καθημερινή αντιμετώπιση της φτώχειας αλλά και την απογοήτευση από τις προσωπικές φιλοδοξίες και διαδρομές των ...μονίμως προθύμων ηγετών του "νέου" που όμως έρχονται από το χτες. 
Κι όμως, όπως πάντα σε συνθήκες καταστροφής οι νουνεχείς μαζεύουν τις δυνάμεις τους, πετούν από πάνω τους την νύστα και την παράλυση του κομματικού πατριωτισμού, των νεκροζώντανων ιδεολογιών και του όποιου προσωπικού συμφέροντος για να συμβάλλουν στην στήριξη της ελπίδας και του καινούργιου. 
Γιατί αλίμονο: αν δεν είναι αυτοί και αυτές, ποιοι θα είναι;

*Δείτε σχετικά και ως αφορμή διαλόγου: 2013 - του Λεωνίδα Καστανά
*γελοιογραφίες του Βαγγέλη Παπαβασιλείου (1) και Χρήστου Παπανίκου (2)

3 σχόλια:

  1. Γιωργο,

    Καλη Χρονια,

    Σε 60 μερες αρχιζει η ανοιξη.

    Ευχομαι και της χωρας.

    Αφωτιστος Φιλελλην

    ΥΓ Περιμενω την θεμελιωση μιας φυλακης για... VIP. Θα ειναι χρησιμη.

    Διαφορετικα, να ψηφισθει νομος για ιδιωτικες φυλακες, οπως Αμερικη. Παντα βλεπω την κριση ως ευκαιρια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλή Χρονιά Αφώτιστε! Σε ευχαριστώ για τις συνεργασίες σου.

      υγ Το 2013 αν δεν είναι καλή χρονιά θα είναι η τελευταία μας...

      Διαγραφή
  2. To πολιτικό μας σύστημα ένα φύσημα θέλει να καταρρεύσει. Μόνο που πρέπει να φυσήξομε πολλοί μαζί...

    http://my-pillow-book.blogspot.gr/2012/12/blow.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU