Παρασκευή 31 Αυγούστου 2012

Μέρες αυτογνωσίας και επιτέλους ελπίδας για έναν ολόκληρο λαό

Κάποτε κυβερνήσεις ερχόντουσαν στην εξουσία με το περήφανο σύνθημα "δεν θα γίνουμε τα γκαρσόνια της Ευρώπης"... ευτυχώς ο ευλογημένος τόπος που μας φιλοξενεί άντεξε τις καταστροφές του λαϊκισμού και μας τρέφει ακόμη...
Οι διαπιστώσεις των οικονομολόγων της Alpha Bank, μας εκπλήσσουν το τελευταίο καιρό με την ακρίβεια και την αντικειμενικότητά τους. Αποτελούν μια νηφάλια και ρεαλιστική προσέγγιση στο ερώτημα του τρόπου επανεκκίνησης της οικονομίας μας που αυτό το καλοκαίρι πλήρωσε πανάκριβα τις διπλές εκλογές και τον αμετανόητο λαϊκισμό των πολιτικών μας και πρακτικά "πάγωσε" εντελώς πιάνοντας πάτο. 
Χωρίς την ανάσχεση της πτώσης του τουρισμού και της ανάκαμψης των εξαγωγών εξ αιτίας της ανάκτησης της ηρεμίας στη χώρα και την αγορά και της όποιας εμπιστοσύνης στις κινήσεις της κυβέρνησης συνεργασίας, πρακτικά θα ψάχναμε ήδη μαζικά τροφή στα σκουπίδια. Γιατί εκεί οδηγεί η ανευθυνότητα του λαϊκισμού...Τώρα, ελπίδες και οιωνοί περιγράφονται στο παρακάτω κείμενο, μιας επανεκκίνησης, τόσο κρίσιμης για τη ζωή και το μέλλον μας, όσο ο αέρας που αναπνέουμε: (ΑΣ)

Η έκθεση των οικονομολόγων της Alpha Bank
 από το capital.gr

Δεν θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη η ανοχή της κοινωνίας

"Με το Μνημόνιο διαταράχθηκαν οι συμβιωτικές σχέσεις του κράτους με τις επιχειρήσεις και τους πολίτες. Ανατράπηκαν οι καθιερωμένες πρακτικές της επιχειρηματικής δράσης, και, κυρίως, του κρατικοδίαιτου επιχειρείν, που βασιζόταν σε αδιαφανείς διαδικασίες προμηθειών του Δημοσίου και συμβάσεων έργων, σε ανοχή στην παραβατική συμπεριφορά μη συμμόρφωσης στην φορολογική, εργατική, ασφαλιστική, περιβαλλοντική κ.λπ. νομοθεσία, στην απουσία ταχείας διεκπεραίωσης των δικαστικών διαφορών, και, εν γένει, σε ένα ιδιότυπο σύστημα οικονομικού dumping που συντηρούσε στην ζωή μία σειρά από επιχειρήσεις με τεράστιο κόστος, για την οικονομική και κοινωνική ευημερία του τόπου. Ταυτόχρονα, ανατράπηκαν και οι καθιερωμένες πρακτικές διεκδικητικών επιδιώξεων και πελατειακών σχέσεων στο πολιτικό και οικονομικό σύστημα της χώρας".
Τα παραπάνω, μεταξύ άλλων, αναφέρει στο εβδομαδιαίο δελτίο της 30.8.12 η Διεύθυνση Οικονομικών Μελετών της Alpha Bank, συμπληρώνοντας ότι: 
"δεν θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη η ανοχή της κοινωνίας στο φαινόμενο της αποδόμησης του βιοτικού επιπέδου όσων δεν έχουν πλέον την δυνατότητα να εργασθούν και της απαξίωσης του ανθρώπινου δυναμικού των δημοσίων υπηρεσιών και επιχειρήσεων, όπου πολλοί δουλεύουν σκληρά χωρίς να αμείβονται όπως πρέπει, για να αμείβονται πολλοί άλλοι χωρίς ουσιαστικά να δουλεύουν".
"Η μείωση των ελλειμμάτων και η συνεπαγόμενη λιτότητα οδήγησαν την οικονομία σε μεγάλη ύφεση, με αποτέλεσμα να καταρρεύσει ο τζίρος των επιχειρήσεων, να αυξηθεί το φορολογικό βάρος, να αυξηθεί η ανεργία, η υποαπασχόληση και η αδήλωτη εργασία, και, έτσι, να τρωθεί ανεπανόρθωτα το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, που βασίζεται στις τρέχουσες εισφορές των εργαζομένων για την πληρωμή των συντάξεων (pay-as-you-go). 
Αυτό οδήγησε ...

Επιτέλους, να σπάσουν και μερικά αυγά... και μάλιστα χρυσά αυγά

στον Michael Dussault, σύγχρονο φιλέλληνα και αγωνιστή του κινήματος occupy wall street (η εικόνα από την σελίδα του στο fb)

ΣΤΟ ΠΕΛΑΤΕΙΑΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ
Πρώτη φορά μπαίνει σοβαρά στο τραπέζι και μάλιστα από κυβερνητικό κόμμα το καταταλαιπωρημένο ζήτημα της δυνατότητας της Εκκλησίας να έχει αφορολόγητα εισοδήματα και περιουσία και ταυτόχρονα μισθοδότηση των υπαλλήλων της από το Δημόσιο. Κάποτε και η ίδια η Εκκλησία θάπρεπε να αποφασίσει: ή να είναι μια αυτοδύναμη εταιρία παροχής θρησκευτικών υπηρεσιών που θα πληρώνει κανονικά τους φόρους της και θα μισθοδοτεί τους υπαλλήλους της ή να αποτελέσει δημόσια υπηρεσία της οποίας τα έσοδα θα πηγαίνουν στο Δημόσιο Ταμείο. Και αφορολόγητη και μισθοδοτούμενη δεν γίνεται...! 
Και φυσικά θάπρεπε να δώσει πρώτη το παράδειγμα προσφέροντας στο πτωχευμένο έθνος μας τον αποθησαυρισμένο (και μη απαραίτητο στη θρησκευτική της αποστολή) πλούτο που αποκτήθηκε παρανόμως για υπηρεσίες που θάπρεπε να είναι δωρεάν σύμφωνα και με τις ρήσεις του ιδρυτή και διδασκάλου της ή λόγω της διαπλοκής της διαχρονικά με κάθε μορφής εξουσία. Αλλά, κάτι τέτοιο φαντάζει απίθανο από τους χοντρόπετσους ιεράρχες και διευθύνοντες συμβούλους της Εκκλησίας ΑΕ...
Ήρθε όμως φαίνεται η ώρα να σπάσουν μερικά αυγά, και μάλιστα ...χρυσά αυγά... Ελπίζουμε η Δημοκρατική Αριστερά  να το παλέψει μέχρι τέλους και φυσικά θα έχει την υποστήριξη καθενός και καθεμιάς που αγωνίζεται για την ισονομία και τον χωρισμό Εκκλησίας και Κράτους στην πορεία για την έξοδο από την κρίση. Ένας ακόμη βασικός πυλώνας του ελληνικού πελατειακού συστήματος φαίνεται ότι ραγίζει... (ΑΣ)

Ζήτημα αξιοποίησης της εκκλησιαστικής περιουσίας θέτει η ΔΗΜΑΡ
από το  capital.gr 
Ζήτημα αξιοποίησης της εκκλησιαστικής περιουσίας και ανάληψης του κόστους μισθοδοσίας των κληρικών από την Εκκλησία βάζει στη συζήτηση για τα ισοδύναμα μέτρα η ΔΗΜΑΡ
Επιβεβαιώνοντας το πρωινό ρεπορτάζ του Capital.gr, ο εκπρόσωπος Τύπου του κόμματος, Ανδρ. Παπαδόπουλος δήλωσε (ΒΗΜΑ FM) ότι «πρέπει να δούμε και τα θέματα που σχετίζονται με την εκκλησιαστική περιουσία και με τα μισθολογικά των κληρικών. Σίγουρα, και πολύ περισσότερο σ΄ αυτή τη φάση, δεν μπορεί ο χώρος αυτός να είναι έξω από τις περικοπές». Παράλληλα, αποκάλυψε ότι η ΔΗΜΑΡ έχει ήδη καταθέσει τη διαφωνία της με την κατάργηση των δώρων για τους συνταξιούχους του Δημοσίου και τις περικοπές στους χαμηλοσυνταξιούχους, καθώς και ότι υπάρχει συνεχής ανταλλαγή σημειωμάτων με τον υπουργό Οικονομικών για να κλείσει έως το τέλος της ερχόμενης εβδομάδας η συμφωνία για τα μέτρα των 11,6 δισ. ευρώ.

Ο κ. Παπαδόπουλος ανέφερε ως άλλα ισοδύναμα μέτρα τις περικοπές στις αμυντικές δαπάνες και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ενώ το ζήτημα της μισθοδοσίας των κληρικών έβαλε στο τραπέζι και ο εκπρόσωπος της ΔΗΜΑΡ στις διαβουλεύσεις με το οικονομικό επιτελείο, Δ. Χατζησωκράτης. «Εμείς λέμε ότι, από τα 220 εκατ. που είναι οι μισθοί των κληρικών, τα μισά - δηλαδή 110 εκατ. ευρώ - μπορεί να τα πληρώνει η Εκκλησία μέσα από τις δυνατότητες που έχει. Αυτό δεν φτάνει, αλλά είναι σημαντικό», δήλωσε χαρακτηριστικά (ΒΗΜΑ FM).
Σημειώνεται ότι αύριο είναι προγραμματισμένη συνάντηση του πρωθυπουργού στο Μέγαρο Μαξίμου με τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο και μέλη της Ιεράς Συνόδου, κατά την οποία αναμένεται οι ιεράρχες να εκφράσουν την αντίθεσή τους στα σχέδια φορολόγησης της εκκλησιαστικής περιουσίας ή της συμμετοχής της Εκκλησίας στη μισθοδοσία των κληρικών.

Αιμίλιος Περδικάρης
Πηγή: capital.gr


Τετάρτη 29 Αυγούστου 2012

Μεταρρύθμιση με πατίνι ...γίνεται;

Το σημερινό μας πολιτικό σύστημα αποτελεί ένα ιδιότυπο συνδυασμό της φατρίας του μεσαίωνα και της Λενινιστικής λογικής του ΚΚΕ, που υποτίθεται αποτυπώνει την πάλη των τάξεων.
Στην πράξη ενισχύει την "ομερτά" ανάμεσα στα μέλη της φατρίας και την σκληρή σύγκρουση με όποιον είναι έξω από αυτή.
Στην θέση της φατρίας βάλτε ότι θέλετε. Κόμματα, συνδικάτα, χωριά, υπηρεσίες κλπ Καθώς το "πλιάτσικο" είναι συνήθως συγκεκριμένο, ότι κερδίσει ο ένας το χάνει ο άλλος.
Το αποτέλεσμα είναι ότι η πίτα συνεχώς μικραίνει, αφού όλοι κοιτάνε να αρπάξουν μεγαλύτερο κομμάτι και κανείς να την μεγαλώσει.
Αυτή την έλλειψη συνεργασίας την βλέπουμε σε ΚΑΘΕ στιγμή της ζωής μας και κάνει την απλούστερη ενέργειά μας γολγοθά.
Τάσος Καρκαντζέλης, εδώ

Γολγοθάς αποδείχθηκε η υπόθεση της υιοθέτησης μιας συλλογικής στάσης απέναντι στην κρίση και η διαμόρφωση μιας ελληνικής αντιπρότασης στο μνημόνιο.
Γολγοθάς αποδείχθηκε η ενότητα των μεταρρυθμιστικών δυνάμεων απέναντι στην ισχυροποίηση του λαϊκισμού, δεξιού και αριστερού.
Γολγοθάς η διαβούλευση στις τοπικές κοινωνίες για την επίλυση προβλημάτων διαχείρισης των σκουπιδιών, εγκατάστασης αιολικών πάρκων, εφαρμογής επενδυτικών προγραμμάτων, αλλαγής καλλιεργειών, σκοπιμότητας έργων διαχείρισης υδάτινων πόρων, ακόμη και προτεραιότητας κοινωνικών ομάδων σε συμμετοχή σε επιδοτούμενα προγράμματα. 
Φαίνεται ότι όλα όσα απαιτούν συνεργασία είναι δύσκολα σε αυτήν την χώρα. Και επειδή το κράτος διαιρεί παραδοσιακά τις κοινωνικές ομάδες και κάνει ανταγωνιστές τους πολίτες, δεκαετίες τώρα, προκειμένου να ευχαριστήσει τους πελάτες του και να απομονώσει τους "άλλους", η κατάσταση αυτή είναι πια κάτι σαν εθιμικό δίκαιο.
Το δίκαιο της ομάδας, της παρέας, της συντεχνίας, του κόμματος απαιτεί από τα μέλη πειθαρχία και υπακοή - τους νόμους όλοι/ες τους έχουμε "γραμμένους" - την φατρία ποτέ. 
Από αυτήν περιμένουμε δουλειά, καταξίωση, επιτυχία, εισόδημα - ποτέ από την ικανότητα και την αξιολόγηση (σε αυτό το κράτος άλλωστε δεν συνηθίζεται...). 
Όλοι όλες ξέρουν άλλωστε στο πετσί τους πόσο μεροληπτικό είναι το κομματικό κράτος και την ανυπαρξία πραγματικά ανεξάρτητων θεσμών με εξουσία στους οποίους θα μπορούσε ο Πολίτης να απευθυνθεί. Έτσι, το κράτος μαριονέτα των κομμάτων είναι εντελώς αναξιόπιστο ενώ η φατρία αρκετά πιο υπολογίσιμη. 
Η διαφθορά επομένως δεν είναι μια μετρήσιμη παρέκκλιση από το κανονικό - όπως σε άλλες χώρες της δημοκρατικής Δύσης -  αλλά στην περίπτωσή μας, το ίδιο το "κανονικό". Εξαίρεση είναι η τήρηση της νομιμότητας (που πάει μαζί με την αφέλεια και την χαζομάρα) και η συνεργασία.
Τι μπορεί λοιπόν να κάνει ένα ολόκληρο "έθνος" ξυπνώντας εξ ανάγκης (των δανεικών) από τον λήθαργο της Ανατολίας και του Βυζαντινισμού; Νομίζω ...τίποτα. Θα πρέπει πιθανότατα να υποστεί την κατάρρευση ...

Κυριακή 26 Αυγούστου 2012

Το πρώτο που μας ενδιαφέρει είναι η παραμονή της χώρας στο ευρώ

Ο Δ. Χατζησωκράτης είναι ο βασικός συντελεστής από την πλευρά της ΔΗΜΑΡ του κυβερνητικού προγράμματος. Οι απόψεις του είναι πάντα ενδιαφέρουσες όσο και η πληροφόρηση πρώτης γραμμής που παρέχει για το που ακριβώς βρισκόμαστε αυτήν την στιγμή και ποιο είναι τώρα, σήμερα το ρεαλιστικό διακύβευμα στις σχέσεις μας με την ΕΕ. (ΑΣ)
Δημήτρης Χατζησωκράτης, Συνέντευξη στην Α. Στιβακτάκη, Αγγελιοφόρος της Κυριακής, 26/08/2012
από την  Ανανεωτική

 Κύριε Χατζησωκράτη, ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ έχει υπογραμμίσει με πολύ καθαρό τρόπο ότι το μέτρο της εφεδρείας δεν πρέπει να υπάρξει. Αυτό σημαίνει ότι θα παραμείνει αμετακίνητος στην ίδια θέση και στο εναλλακτικό σχέδιο για την εφαρμογή του μέτρου που επεξεργάζεται η κυβέρνηση;
Όπως είπατε, η δήλωση του Φ. Κουβέλη είναι απολύτως σαφής. Υποστηρίζουμε ως ΔΗΜΑΡ ότι δεν θα γίνουν, δεν πρέπει να γίνουν απολύσεις στο δημόσιο. Η κάλυψη της μνημονιακής επιταγής των 15000 λιγότερων υπαλλήλων για το 2012 και των 150000 ως το τέλος του 2015 θα προκύψει χωρίς την καταφυγή στην εφεδρεία, όπως αυτή εμφανίστηκε και προωθήθηκε επικοινωνιακά τόσο κατά την προεκλογική περίοδο όσο και τις πρώτες εβδομάδες του Αυγούστου. Το πλεονάζον προσωπικό, που είναι τέτοιο στο δημόσιο, μπορεί να απορροφηθεί με μετατάξεις και να καλυφθεί με συνταξιοδοτική ωρίμανση. Η συστηματική και αντικειμενική αξιολόγηση των δημοσίων υπηρεσιών και οργανισμών, καθώς και του προσωπικού τους θα δώσει επιπλέον λύσεις. Έχω εμπιστοσύνη στην εργώδη προσπάθεια που καταβάλει ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης, στις ευαισθησίες αλλά και στις αναφορές του τόσο στο σεβασμό των συνταγματικών εγγυήσεων όσο και στη νομολογία των ελληνικών δικαστηρίων.
 Ποιες είναι οι επόμενες «κόκκινες γραμμές» της ΔΗΜΑΡ στο πακέτο των 11,5 δις. ευρώ. Μπορεί λόγου χάριν να δεχτεί μειώσεις σε συντάξεις των 700 και των 800 ευρώ;

Θα ήθελα για μια ακόμη φορά να επαναλάβω ότι δυστυχώς αυτή η κυβέρνηση έχει μπροστά της υποχρεωτική και πρώτη προς υλοποίηση δέσμευση από το άμεσο παρελθόν των μνημονίων την περικοπή δαπανών. Το 11,5 δις ευρώ δεν είναι ένα μικρό ποσό. Και μάλιστα σε μια συγκυρία όπου μεγάλα στρώματα του ελληνικού λαού έχουν υποστεί ήδη οριζόντιες περικοπές! Όμως πρέπει να περάσουμε από αυτή τη σκόπελο, να παραλάβουμε τον Οκτώβρη τη δόση των 31,5 δις ευρώ και θ να μπορέσουμε απρόσκοπτα να υλοποιήσουμε και άλλες πολιτικές πρώτης και καθοριστικής προτεραιότητας για την αναστροφή της κατάστασης. Αναφέρομαι σε αυτές της καταπολέμησης της παραοικονομίας και της φοροδιαφυγής με άμεσης απόδοσης μέτρα-πριν καν από την ολοκλήρωση του φορολογικού νομοσχεδίου-, όπως της αναπτυξιακής προσπάθειας με την επανεκκίνηση των έργων και τις πρωτοβουλίες για την αναθέρμανση της οικονομίας με το ζεστό χρήμα στην αγορά και την άμεση αξιοποίηση των κεφαλαίων από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων και την μόχλευσή τους.

Έχουμε επανειλημμένα, με δηλώσεις ή συνεντεύξεις αναδείξει βασικά σημεία τα οποία επιμένουμε ότι δεν πρέπει να ξεπεραστούν, στην προσπάθεια να εξευρεθούν ποσά προς περικοπή. Χρησιμοποιούμε με πολύ φειδώ τις «κόκκινες γραμμές» αλλά ...

Όχι στην επιμήκυνση, ναι σε νέο κούρεμα

Βιωσιμότητα σημαίνει ανοίγω πανιά επιμήκυνση σημαίνει παραμένω σε μόνιμη εξάρτηση (ΑΣ)

πηγή: Αμφιλεγόμενα,  “Σκέψεις ενός φίλου”

Η επιμήκυνση του σταθεροποιητικού προγράμματος δεν θα επιφέρει καμία απολύτως αλλαγή στα δημοσιονομικά προβλήματα της χώρας. Η διατύπωσή του είναι ένα πολιτικό-επικοινωνιακό τέχνασμα. 
Η Ελλάδα έχει ανάγκη από νέο κούρεμα που θα καταστήσει το χρέος βιώσιμο και θα μειώσει τα ποσά που διοχετεύουμε στους τόκους
Ένας απλός υπολογισμός με τα σημερινά επιτόκια δανεισμού και λαμβάνοντας υπόψιν ένα πρωτογενές πλεόνασμα της τάξης του 1-2% (όπως έγραψα σε προηγούμενη καταχώρηση), ρυθμό ανάπτυξης του ΑΕΠ στο 2% και τρέχοντα πληθωρισμό στο 2% μας δίνει ένα λόγω χρέους ΑΕΠ 1 προς 1 ή 100%. Αυτό είναι σημείο στασιμο-ισορροπίας από την πλευρά της απομείωσης του χρέους (δηλαδή δεν θα μειώνεται το χρέος) αλλά τουλάχιστον θα μπορούμε να διοχετεύουμε τα έσοδα στην πραγματική οικονομία. 
Φυσικά αν το ΑΕΠ αυξάνεται μαζί με τον πληθωρισμό ακόμα και με μηδενικό πλεόνασμα μπορεί να μειώνεται το χρέος.

Αυτή η απαίτηση προς τον πυρήνα του πλεονασματικού βορρά θα πάει παράλληλα με τη συνέχιση των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων που πρέπει να γίνουν χωρίς να πληγούν τα λαϊκά εισοδήματα, τουλάχιστον όχι άλλο. 
Η μείωση του πρωτογενούς ελλείμματος και το άνοιγμα της αγορά εργασίας και προϊόντος (όχι με ελαστικές σχέσεις εργασίας αλλά με απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων και απλοποίηση της διαδικασίας επένδυσης) πρέπει να είναι το πρώτο μέλημα. 
Να υπενθυμίσω ότι το διάστημα 1995-2008 (το διάστημα της φούσκας) είχαμε αύξηση του ΑΕΠ στο 4%, αύξηση της παραγώγικότητας της εργασίας, αλλά μείωση της συμμετοχής του εργατικού δυναμικού στην παραγωγική διαδικασία. Αυτή η δυναμική ενείχε την τάση μείωσης του προϊόντος μελλοντικά. 
Η αύξηση του ΑΕΠ ήταν καθαρά λόγω πιστωτικής φούσκας (εσωτερικού και εξωτερικού δανεισμού) και αύξησης της εξωτερικής επενδυτικής θέσης που είναι σχεδόν η δυϊκή εικόνα του ισοζυγίου των τρεχουσών συναλλαγών. 
Ο δε πληθωρισμός ήταν υψηλός και λόγω της στεγανότητας και ιδιαιτερότητας της Ελληνικής αγοράς (πελατειακό σύστημα, κοινωνικές και επιχειρηματικές ομάδες βαμπίρ που έκαναν συστηματικές εφόδους στα κρατικά έσοδα του προϋπολογισμού αλλά και αδυναμίας λειτουργίας της αγοράς ως μηχανισμού ανακάλυψης των τιμών. 
Η κρατική δηλαδή διαμεσολάβηση όπως και στις Σοβιετικές οικονομίες και το νομικό καθεστώς λειτουργίας του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα με την έλλειψη ανταγωνισμού δημιουργούσε τεχνητές ελλείψεις σε βασικά αγαθά). 
Οι μεταρρυθμίσεις βοηθάνε και σε αυτόν τον τομέα. 

Για τις αποκρατικοποιήσεις

Όταν οι χρηματιστηριακές αξίες είναι χαμηλές δεν πουλάς τον δημόσιο πλούτο, πολλές μάλιστα λειτουργίες υπέρ του κοινωνικού συνόλου συντελούνται μόνο υπό την αιγίδα του κρατικού μηχανισμού. 
Οι τουριστικές αξίες δεν είναι χαμηλές (ακόμα) και εκεί μπορεί να γίνουν κερδοφόρες για το δημόσιο μεταβιβάσεις. 
Γενικά μπορείς να αξιοποιήσεις τον δημόσιο πλούτο έχοντας την κυριότητα. Μερικές τέτοιες κινήσεις έχουν γίνει αλλά με τη Δεξιά στην κυβέρνηση ...

Σάββατο 25 Αυγούστου 2012

Η μικρή και η Μεγάλη οικολογία ή Η οικολογία και το πολιτικό κέντρο

Lan Luis Obispo, Καλιφόρνια, Ξαφνική φιλική εμφάνιση φάλαινας ανάμεσα στους λουόμενους... 18 Αυγούστου 2012.   BILL BOUTON / AP / SIPA

του Γιώργου Παπασπυρόπουλου*  
Έμπνευση για το παρακάτω κείμενο είναι η συζήτηση που άνοιξε με την παρέμβαση του Νίκου Ράπτη και το ακόλουθο κείμενο του Αλέξανδρου Αποστόλου για το μέλλον της πολιτικής οικολογίας στην Προοδευτική Πολιτική.
Κάθε δημοκρατικό πολιτικό σύστημα συγκροτείται και ισορροπεί γύρω από ένα πολιτικό κέντρο. Μεγαλύτερη σημασία από το πόσο ανοίγει αριστερά η δεξιά η βεντάλια των εμπλεκομένων δυνάμεων έχει το πού βρίσκεται το σημείο ισορροπίας, το κέντρο. Γιατί δεν πρόκειται για γεωμετρία αλλά για πολιτική, δηλαδή μια δυναμική και ρευστή κατάσταση. 
Έτσι, σε μια συντηρητική κοινωνία, το κέντρο βρίσκεται δεξιά από το γεωμετρικό κέντρο σε μια πιο φιλελεύθερη, αριστερότερα. 
Μια εναλλακτική πολιτική σκηνή, όπως της οικολογίας, που φιλοδοξεί να αντικαταστήσει ολόκληρο το πολιτικό σκηνικό κάνοντας την οικολογία ως βασικό παράγοντα και κριτήριο κάθε πολιτικής, οφείλει πρώτα από όλα να διαμορφώσει το κέντρο του. Έτσι η οικολογία σαν πολιτική λογική, έρχεται πρώτα να αντικαταστήσει την καρδιά του συστήματος αλλάζοντας την λογική του και ύστερα να απλώσει το εύρος της στην συντηρητική και προοδευτική πλευρά του. 
Δεν έρχεται να αντικαταστήσει ούτε την αριστερά και τα ιδεολογικά/πολιτικά της αδιέξοδα ούτε να αντικαταστήσει δήθεν επιστημονικά τις αποτυχίες της δεξιάς να εξηγήσει με όρους φύσης τις ιδεολογικές της επιλογές.
Έτσι μοιραία πρέπει να μιλήσουμε για την «μεγάλη οικολογία». Εκείνη που αλλάζει τον κόσμο, εκείνη που προωθεί τον οικολογικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, εκείνη που οραματίζεται την οικολογική κοινωνία στην παραγωγή, την οικονομία και την αειφόρα συνέχεια των ξεχωριστών τόπων αλλά και του ίδιου του πλανήτη.
Η «μικρή» οικολογία υπάρχει ήδη παντού. Σαν μαϊντανός στα προγράμματα των κομμάτων. Σαν περιβαλλοντικές πρωτοβουλίες διαφόρων φορέων. Σαν βελτίωση όρων και συνθηκών διαβίωσης, παραγωγής και οικονομικής ανάπτυξης επί το οικολογικότερον. 
Ως εδώ η οικολογία αποτελεί συμπλήρωμα αλλά όχι συνολικό εναλλακτικό σχέδιο. Νομίζω ότι σε αυτήν την παγίδα έπεσαν και οι «οικολόγοι πράσινοι» (ΟΠ), αρνούμενοι να διαμορφώσουν ένα συνολικό εναλλακτικό σχέδιο οικολογικής προοπτικής για την κοινωνία, αρκούμενοι στην συμπληρωματική τους συνεισφορά σε επιμέρους θέματα με τις αξιολογότατες προτάσεις τους, που όμως θα εφάρμοζαν άλλοι. 
Αντίθετα θα μπορούσαν αντί να εμφανίζονται σαν η εναλλακτική αριστερά του 21ου αιώνα, να αναλάβουν τον ρόλο του νέου πολιτικού κέντρου που γύρω του μοιραία θα αναπτυχθούν η νέα αριστερά και η νέα δεξιά ως ...

Η Ελλάδα μετά τις εκλογές -Ταξιδιωτική έκθεση του Manuel Sarrazin και Sven-Christian Kindler




Πως είδαν την χώρα μας και τις προοπτικές της, οι δυο γερμανοί Πράσινοι βουλευτές στην διάρκεια πολιτικού τους ταξιδιού στην Ελλάδα:

Από τους Sven-Christian Kindler και Manuel Sarrazin, Μέλη του Γερμανικού Κοινοβουλίου 
Παρασκευή 15.07.2012
Από 03. έως 06 Ιουλίου 2012 βρεθήκαμε στην Αθήνα για συνομιλίες με την κυβέρνηση, την αντιπολίτευση, επιχειρήσεις και συνδικάτα:
Η πολιτική έκθεση ενός ταξιδιού  

Το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα βρίσκεται σε ραγδαία μεταβολή. Με τα δυο παλιά, συνεχώς εναλλασσόμενα κυβερνητικά κόμματα, "κρατοκόμματα", να χάνουν ογκώδες μέγεθος της δύναμής τους. Και τον ΣΥΡΙΖΑ, μια καινούργια πολιτική δύναμη, να γίνεται μέσα σε λίγα χρόνια από 5% σε ένα κόμμα σχεδόν του 30%.
Το παλιό σύστημα της οικονομίας των προστατευόμενων ημέτερων με κομματική ταυτότητα  - μέχρι και τα κατώτερα πόστα στη δημόσια διοίκηση, θα μπορούσε να βρίσκεται επίσης σε τροχιά μεταβολής. Δίχως αμφιβολία όμως ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει μεγάλη υποστήριξη από αυτήν ακριβώς την πελατεία. 
Η νέα κατάσταση στην Ελλάδα, το ότι δηλαδή οι κυβερνητικοί συνασπισμοί είναι απαραίτητοι, θα μπορούσε να επιφέρει μια θετική μεταβολή στην πολιτική κουλτούρα προς έναν υγιή πραγματισμό και μια ικανότητα συμβιβασμών. Στο αρνητικό σενάριο όμως αυτή η κατάσταση θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια μακρόχρονη κατάσταση αποσταθεροποίησης.
Η εξαφάνιση των φιλελεύθερων κομμάτων του κέντρου από το ελληνικό κοινοβούλιο και η παραίτηση του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ από κυβερνητικές θέσεις, θα μπορούσαν να είναι ενδείξεις για κάτι τέτοιο. Η συμμετοχή της μετριοπαθούς ΔΗΜΑΡ, διασπασθέν κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ, στον κυβερνητικό συνασπισμό θα μπορούσε να την μεταβάλλει σε μια εναλλακτική αριστερά.

Παρ όλες τις ελλείψεις η Ελλάδα έχει και επιτυχίες στον περιορισμό των εξόδων του
προϋπολογισμού και συγχρόνως κερδίζει σε ανταγωνιστικότητα. Αυτά τα θετικά σημάδια επισκιάζονται προς στιγμή από τη μη σταθερή κατάσταση, τη συνεχιζόμενη μαζική ύφεση, την μεγάλη μάζα προβλημάτων και την ελλειπή πραγματοποίηση πολλών μεταρρυθμίσεων στα έσοδα του κράτους και στον τομέα της οικονομικής πολιτικής. 
Παρόλα αυτά, αυτά τα σημάδια δείχνουν ότι η Ελλάδα δεν είναι καταδικασμένη ευθύς εξ αρχής, να αποτύχει.
Η κατάσταση στην Ελλάδα παραμένει και μετά τις εκλογές πολύ ανησυχητική.
Η χώρα βρίσκετε στον έκτο κατά σειρά χρόνο σε μια βαριά ύφεση. Η Οικονομία στο τέλος αυτού του χρόνου θα έχει μειωθεί από το 2009 σχεδόν κατά 20%. 1,2  εκατομμύρια Ελληνίδες/ες είναι άνεργοι (22%), πάνω από το 50% των ανθρώπων κάτω των 35 ετών δεν έχουν δουλειά. 
Μόνο για τους πρώτους έξι έως δώδεκα μήνες δίδεται ταμείο ανεργίας, μετά δεν υπάρχει κρατική χρηματική βοήθεια. Κάτι παρόμοιο σαν το Hartz IV δεν υπάρχει. Ένα εκατομμύριο άνθρωποι ζουν προς στιγμήν σε αυτή τη κατάσταση. 
Ο αριθμός των άστεγων ως εκ τούτου έχει αυξηθεί δυναμικά. Ιδιαιτέρως η κατάσταση των μεταναστών και των ανθρώπων χωρίς έγγραφα είναι άθλια. Το ποσοστό αυτοκτονιών ήταν πριν την κρίση το μικρότερο στην Ευρώπη, σήμερα έχει φθάσει στο υψηλό επίπεδο της Σουηδίας. Η διάθεση μετακινείται μεταξύ οργής και απελπισίας.

Απαραίτητη η επιστροφή της πολιτικής

Στην περίπτωση της Ελλάδας δεν πρόκειται μόνο για οικονομικές προκλήσεις. 
Βεβαίως χρειάζεται η Ελλάδα οικονομική ανάρρωση, οικονομική επάρκεια και θέσεις εργασίας. Αλλά όχι μόνο: 
Πρόκειται επίσης και για την πολιτική! 
Και για την εμπιστοσύνη στην κατεύθυνση της πολιτικής για το καλό του κοινωνικού συνόλου. 
Η οικονομική ανάρρωση, η οικονομική επάρκεια και οι θέσεις εργασίας, όλα αυτά στην Ελλάδα δεν είναι απλά μόνο, θέμα πολιτικής πρακτικής, αλλά κατά προτεραιότητα θέμα πολιτικής βούλησης για μεταρρυθμίσεις σε βάθος. 
Η Ελλάδα δεν θα βγει από αυτή την κρίση χωρίς αλλαγές στην πολιτική συμβίωση. Ο νέος κυβερνητικός συνασπισμός ...

Παρασκευή 24 Αυγούστου 2012

Σε ποιους τομείς θα στηριχθούμε;


Το σύστημα των αγροσυνεργειών

του Αθανασίου Θεοδωράκη*

"Το κρισιμότερο ερώτημα που δεν έχει ακόμη απαντηθεί είναι τι μπορεί να παράγει η Ελλάδα τα επόμενα χρόνια για να ξαναμπεί σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης. Ποια είναι τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα σε σχέση με άλλες χώρες και ποιοι τομείς θα παίξουν τον «ηγετικό» ρόλο σε αυτήν τη διαδικασία;". 
Τα παραπάνω ερωτήματα του κ. Αλέξη Παπαχελά συσχετίζονται με την καρδιά του προβλήματος της χώρας, κι όχι απλά με την τρέχουσα συγκυρία: έλλειμμα παραγωγής,υστέρηση στην παραγωγικότητα, μειωμένη ανταγωνιστικότητα, υψηλό εμπορικό έλλειμμα,δυσκολίες στις εξαγωγές. 
Ο καθορισμός όμως των τομέων προτεραιότητας στους οποίους θα στηριχθεί η Ελλάδα για τα επόμενα δέκα χρόνια δεν έχει γίνει
Οι αλλεπάλληλες κυβερνήσεις ζουν υπό το άγχος των μέτρων του «μνημονίου», οι παραγωγικές τάξεις προωθούν τα συντεχνιακά τους συμφέροντα, οι συνδικαλιστικές οργανώσεις αγωνίζονται για τα πάλαι ποτέ κεκτημένα.
Κι όμως πρέπει να καθορίσουμε ως κράτος νέες προτεραιότητες, εφικτούς στόχους, ρεαλιστικό πρόγραμμα δράσης. Ο κόσμος που ζούμε είναι ασταθής, οι ισορροπίες που γνωρίζαμε έχουν αλλάξει, τα μέλλον θα εξαρτηθεί εν πολλοίς από τις δικές μας ενέργειες. Να δούμε άμεσα πού μπορούμε καλύτερα, ποιά είναι τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα, πώς θα δράσουμε έξυπνα για να βελτιώσουμε διεθνώς τη θέση μας.
Αν διαβάσει κανείς τις πρόσφατες μελέτες σχετικά με τις δυνατότητες ανάπτυξης της χώρας και αντιμετώπισης της κρίσης, παρατηρεί δύο κυρίως πράγματα:
  • μια συχνή αναφορά στον αγροτικό τομέα, και ταυτόχρονα
  • μια έλλειψη εξειδίκευσης των προτάσεων.
Αναγνωρίζονται, συχνά, οι μεγάλες δυνατότητες του τομέα, αλλά όταν πάμε στην εξειδίκευση των προτάσεων η αμηχανία είναι εμφανής.

Γεγονός όμως είναι ότι οι παθογένειες και τα προβλήματα του πρωτογενούς τομέα είναι γνωστά (βλέπε π.χ. τις πρόσφατες ολοκληρωμένες αναλύσεις των κ.κ Σταμάτη Σεκλιζιώτη και Στάθη Κλωνάρη, στο περιοδικό Επίκαιρα, της 21-27 Ιουνίου 2012). Τόσο οι Έλληνες ειδικοί όσο και οι εκπρόσωποι των επαγγελματικών αγροτικών οργανώσεων, σε εθνικό ή κλαδικό επίπεδο, κάνουν σωστές εκτιμήσεις και προτάσεις. Τι λείπει τελικά; 
Λείπει ένα συνολικό εθνικό σχέδιο, μια στρατηγική για το τι θέλουμε, τι μπορούμε και πώς θα δράσουμε. Ο υπηρεσιακός υπουργός γεωργικής ανάπτυξης και τροφίμων κ. Ναπολέων Μαραβέγιας δήλωσε μετά την αποχώρησή του από το υπουργείο, ότι διαπίστωσε ...

Τρίτη 21 Αυγούστου 2012

Το έλλειμμα της αντιπροσώπευσης ή Διυλίζοντας τον κώνωπα των διαφορών και καταπίνοντας την κάμηλο της μεταρρύθμισης...

 ο διαπραγματευτής είναι γυμνός...!!
ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ ΤΑ ΒΡΩΜΙΚΑ
του Θανάση Πάνου
 Η αυτοκτονική νοοτροπία που μας χαρακτηρίζει ως έθνος, είναι παγκόσμια πρωτοτυπία.  Εμείς οι Έλληνες ατιμάσαμε και οδηγήσαμε σε ένα μοιραίο έλλειμμα την ιστορία μας και το μέλον μας. Η πλαδαρή αίσθηση της συλλογικής ευθύνης και της αλληλεγγύης αντικατοπτρίζει το "γηίνως εισέτι ανεξήγητον".  Με τα ίδια μας τα χέρια οδηγήσαμε στη φυλακή τον Σωκράτη, τον Κολοκοτρώνη και με τα ίδια μας τα χέρια δολοφονήσαμε τον Καποδίστρια, ενώ με αυτά τα χέρια χειροκροτήσαμε τους λαίμαργους πολιτικούς και τηλε-αστέρες της υποκουλτούρας. Αποδείξαμε στο διάβα των αιώνων ότι σχοινοβατούμε συνεχώς -στο θεωρούμενο-  ζωτικό χώρο της ατομικότητας και της κοινωνικής ανωριμότητας. Δώσαμε την ευκαιρία μέσα στην αυτάρεσκη πορεία μας, τόσο στους αλλοδαπούς βασιλείς να αποπειραθούν να χτίσουν τα ανάκτορά τους πάνω στην Ακρόπολη, όσο και στους απογόνους τους να παίζουν με τα ίδια μας τα εθνικά σύμβολα. Ελικόπτερα βοήθειας της κ. Μέρκελ πάνω από την Ακρόπολη, η Αφροδίτη της Μήλου να ζητιανεύει και οι κυβερνώντες να χαίρονται που δανειστήκαμε από το ΔΝΤ το νόμισμα για το βαρκάρη. Σκυθρωπός και ο μεγαλύτερος εργοδότης της χώρας, το δημόσιο, βρυχάται "ως αδικημένος δράκος" για την αποκάλυψη της διαφθοράς και της ασημαντότητας του.  Οι ιστορικοί κύκλοι, μας αποκαλύπτουν περίτρανα, την επανάληψη της αυτοχειρίας μας. Το δυστύχημα της διαδρομής μας διδάσκει ότι φωνάζουμε στις διαδηλώσεις και στο μηντιακό Λεβιάθαν, αλλά δεν τιμωρούμε τους εκπροσώπους-προδότες- που μας οδήγησαν στο χείλος του γκρεμού.  Το έλλειμμα της αντιπροσώπευσης μας, έγινε εξόχως τοξικό και ως περιττό έξοδο πρέπει να σβύσει.  Στο πασίγνωστο παραμύθι του Άντερσεν είναι "γυμνός ο βασιλιάς" οι απατεώνες ραφτάδες δεν είναι άλλοι απο τους καθοδηγητές, πολιτικούς και ΜΜΕ που ντύσανε τον Πολίτη με παρδαλά ψεύδη και παχυλά λόγια. 
 Και να είχαμε τη δυνατότητα να μιμηθούμε τον πρόγονό μας τον Επιμενίδη, που κοιμήθηκε και ξύπνησε μετά από 40 χρόνια, δεν θα είχαμε τη σύνταξη να ζήσουμε τα γεράματά μας. Είναι λοιπόν καιρός να συνειδητοποιήσουμε τη γύμνια μας πριν χάσουμε μέσα σε αυτήν και το τελευταίο ίχνος ελευθερίας και αξιοπρέπειας. 

Όπως λέει κι ο φίλος ποιητής λοιπόν, το έλλειμμα αντιπροσώπευσης έχει γίνει πια τοξικό σε αυτήν την χώρα. Αγανακτισμένοι με όλους και όλα, όχι όμως ακόμη και με τον εαυτό μας, φέραμε στην εξουσία και την αντιπολίτευση τα ίδια αφερέγγυα πρόσωπα. Και προχωράμε στο σκοτεινό τοπίο της κρίσης όμηροι των περιορισμένων ικανοτήτων μιας τρικομματικής κυβέρνησης ανήμπορης και απρόθυμης να προχωρήσει τις μεταρρυθμίσεις, ειδικά του αμαρτωλού και διεφθαρμένου δημόσιου τομέα, και μιας αντιπολίτευσης βυθισμένης στον λαϊκισμό, τον εύκολο καταγγελτισμό και την ανευθυνότητα.
Τα κόμματα πνέουν τα λοίσθια αλλά παραμένουν νεκροζώντανα εξαιτίας των κρίσιμων συνθηκών. Τίποτα δεν κατάλαβαν, τίποτα δεν άλλαξαν. Γρυλίζουν σαν πληγωμένα ζώα το ένα στο άλλο, χωρίς να έχουν αποφασίσει ακόμη να δουλέψουν για την χώρα και τον Πολίτη και όχι τον Πελάτη. Αντιπαρατίθενται χωρίς πραγματικό διακύβευμα - αυτόματα σχεδόν, σκιές της πολιτικής τους ιστορίας και των διακηρύξεών τους...

Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα (τα κόμματα) τα ίδια μένουν

Η ανανέωση της Αριστεράς χάθηκε κάπου ανάμεσα στην κυβερνητική πορεία της Δημοκρατικής Αριστεράς και της εκτόξευσης του παραμένοντος Συνασπισμού στον λαϊκιστικό ουρανό του "Στη θέση του ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ".
Η πολιτική οικολογία λίμνασε μέσα στις παλινωδίες του αριστερής εκπαίδευσης πολιτικού της προσωπικού χάνοντας το στίγμα του "κόμματος του κέντρου" και αυτοπεριθωριοποιώντας την εναλλακτική της πρόταση ως μια ακόμη ποικιλία ...σύριζα.
Οι φιλελεύθεροι πλήρωσαν την ιστορία ατόμων σαν τον Στέφανο Μάνο και το Θάνο Τζήμερο, χάνοντας το δάσος των μεταρρυθμιστικών προτάσεών τους πίσω από τα δέντρα των ηγητόρων τους.
Το ΠΑΣΟΚ παγιδευμένο κάτω από την όντως βαριά σκιά του πελατειακού Βαγγέλη Βενιζέλου, απώλεσε το όποιο μεταρρυθμιστικό  και ανανεωτικό του όραμα χάνοντας την ευκαιρία να προσφέρει την διαχειριστική του εμπειρία σε μια νέα εθνική στρατηγική.
Η κεντροδεξιά,αμετανόητη στην βάση, ελπίζει να ξανακαταλάβει το κράτος που θα σώσουν οι ευρωπαίοι - ότι απομείνει έστω...

Το έλλειμμα βγάζει μάτι. Ο πυκνός πολιτικός χρόνος όμως δεν επιτρέπει δυστυχώς κινήσεις αμφισβήτησης τώρα. Πρώτα πρέπει στοιχειωδώς να επιβιώσει η χώρα, έστω και με επιμήκυνση της κρίσης αν οι Γερμανοί -όπως και φαίνεται- δεν συναινέσουν σε ένα σχέδιο Μάρσαλ για την Ελλάδα. 
Κι όμως, συνέδρια προετοιμάζονται για το φθινόπωρο: ΠΑΣΟΚ, Οικολόγοι Πράσινοι, ΣΥΡΙΖΑ, Πειρατές... Η πρόβλεψη ασφαλής: εσωστρεφείς οι στόχοι τους, εσωκομματικά τα θέματα, ισορροπίες και καμαρίλα. Κανείς δεν προετοιμάζεται για μια ενεργητική στροφή στην πραγματικότητα. Παθητική άμυνα κι ότι προκύψει.
Οι εξελίξεις εγκυμονούνται αλλού...

Τι χωρίζει ακόμη σήμερα τους ενεργούς Πολίτες αυτού του τόπου; Η ανέχεια, οι ωφελημένοι της μεταπολίτευσης με τελευταία τους προνόμια, τα κλειστά και ευγενή επαγγέλματα και η ταλαιπωρία που προκαλεί η αντίστασή τους , η παράλυση του Δημοσίου ανάμεσα στους παλιούς τρόπους που δεν λειτουργούν πια και τις νέες απαιτήσεις που δεν έχει κανείς διάθεση να ικανοποιήσει. Η χωρίς επίδικο πια, συνήθεια της κομματικοποίησης των πάντων, η παραδοσιακή "αριστερή" δυσπιστία στην επιχειρηματικότητα και τις επενδύσεις (ειδικά όταν απαιτούν αποκρατικοποίηση...), η επείγουσα ανάγκη υιοθέτησης της αξιολόγησης υπηρεσιών και προσώπων για προσχώρηση στο ευρωπαϊκό κεκτημένο και η αμφισβήτηση του ιερού δικαιώματος της μονιμότητας-χωρίς-όρους σε ένα μη παραγωγικό δημόσιο, η ανάγκη να στηριχτούμε ως χώρα σε αυτούς που μέχρι χθες απαξιώναμε και εξορίζαμε στην Εσπερία γιατί ήταν καινοτόμοι και όχι μάγκες και καπάτσοι στον παρασιτισμό κλπ κλπ
Κι όλα αυτά δεν αλλάζουν αν δεν συμβεί κάτι συγκλονιστικό - όπως η από αναβολή σε αναβολή, και επίσημη, χρεοκοπία.

Οι μεταρρυθμιστικές δυνάμεις προσπάθησαν να βιάσουν την ιστορία. 
Να αποφύγουν την λογική σειρά των πραγμάτων: 1-καταστροφή, 2-συνειδητοποίηση. 
Προσπάθησαν να προειδοποιήσουν και να εκμαιεύσουν εξελίξεις. 
Προσπάθησαν να σπάσουν τα εν πολλοίς τεχνητά πολιτικά σύνορα, την πολιτική γεωγραφία της μεταπολίτευσης, τα θέσφατα μιας τριακονταετίας ανύψωσης του βιοτικού επιπέδου με επιδοτήσεις. 
Προσπάθησαν να δημιουργήσουν εσπευσμένα ένα μεταρρυθμιστικό λόμπι με οριζόντια επιρροή σε όλους τους χώρους ισοδύναμη τουλάχιστο εκείνης του λαϊκισμού που απλώθηκε οριζοντίως και καθέτως ως αντίδραση στο πραγματικό. Αλλά φευ δεν τα κατάφεραν. 
Έσπασαν τα μούτρα τους στον τοίχο του κομματισμού, στις πολιτιστικές καθυστερήσεις μιας εποχής ψευδούς αντιπαράθεσης, στην ανωριμότητα της ψευδοπροοδευτικής νομεκλατούρας των παραδοσιακά μονίμων και άεργων στελεχών.
Τώρα, μέσα στον καθημερινό τρόμο της επόμενης δόσης και της έλλειψης δουλειάς και ονείρων, κάτι πρέπει να γίνει βάσει των νέων δεδομένων - ακόμη και αν αυτά είναι η συνέχιση της περιθωριοποίησής μας μέσα στην ύφεση της Γερμανικής άρνησης.
Σε κάθε περίπτωση το τζάμι του σημερινού στάτους κβο πρέπει να ραγίσει και η ρωγμή να δώσει ανάσες και δυνατότητες αυτενέργειας σε όσους και όσες δεν τα παρατάνε.

Σε αυτήν την κατεύθυνση ανήκουν οι προτάσεις του Νίκου Ράπτη για το μέλλον της πολιτικής οικολογίας, με τίτλο Μετά τους "οικολόγους πράσινους"εδώ. 

Ελπίζουμε να  ανοίξει η συζήτηση, αυτή την φορά με αποφασιστικότητα και δημιουργικό πνεύμα αντάξιο της αλλαγής εποχής για την χώρα και τον καθένα μας/καθεμιά μας ξεχωριστά. Μια νέα Ελλάδα ανατέλλει - καλώς ή κακώς. Ας πάρουμε θέση.

Γιώργος Παπασπυρόπουλος

Κυριακή 19 Αυγούστου 2012

Η τιμωρία που έχει υποστεί η Ελλάδα είναι δυσανάλογη των λαθών της

Σχέδιο τύπου Μάρσαλ και όχι νέα δάνεια χρειάζεται η Ελλάδα 

Συνέντευξη του  Μπάρι Αϊχενγκριν, καθηγητή Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϊ στην Καλιφόρνια  στη Δαφνη Mατζιαρακη -από την Καθημερινή

Η τιμωρία που έχει υποστεί η Ελλάδα είναι δυσανάλογη των λαθών της, σημειώνει σήμερα, σε συνέντευξή του στην «Κ», ο κ. Μπάρι Αϊχενγκριν, καθηγητής Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϊ στην Καλιφόρνια. Οπως επισημαίνει, η Ελλάδα αυτή τη στιγμή χρειάζεται βοήθεια και όχι περισσότερα δάνεια. Χρειάζεται ένα σχέδιο τύπου Μάρσαλ. Αν η τρόικα πει «όχι» στην επόμενη δόση τον Σεπτέμβριο, τότε η Ελλάδα, όπως υποστηρίζει, θα οδηγηθεί αυτομάτως εκτός Ευρωζώνης.
– Ποιος είναι ο απολογισμός για την πορεία της Ελλάδας 2,5 χρόνια μετά την ένταξή της στον μηχανισμό στήριξης;

– Η ισχύουσα πολιτική λιτότητας δεν πρόκειται να βγάλει την Ελλάδα από την κρίση. Κάθε φορά που ζητήθηκε από τη χώρα να αυξήσει τους φόρους της και να περικόψει δαπάνες, η ύφεση βάθαινε, δεν επετεύχθη καμία βελτίωση στον προϋπολογισμό και την ίδια ώρα οι συνέπειες στον πληθυσμό ήταν περισσότερο οδυνηρές. Θεωρώ ότι το σχέδιο του Μνημονίου πρέπει να αλλάξει. Η Ελλάδα έχει δίκιο που ζητάει περισσότερο χρόνο, ωστόσο δεν είμαι σίγουρος ότι η τρόικα θα της τον δώσει.

– Τα μέτρα που λαμβάνει η Ελλάδα είναι τελικώς ανάλογα των λαθών της;

– Πιστεύω ότι η τιμωρία που έχει υποστεί η Ελλάδα με την πτώση του ΑΕΠ της κατά 17% δεν αναλογεί στα λάθη που έχει κάνει. Αυτό που χρειάζεται τώρα η χώρα είναι ένα πρόγραμμα ενίσχυσης από το εξωτερικό, όχι άλλα δάνεια. 

Θεωρώ ότι η Γερμανία θα έπραττε σοφά αν έδινε τη χείρα βοηθείας στην Ελλάδα όπως στην ίδια δόθηκε το σχέδιο Μάρσαλ από τις ΗΠΑ μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Απ’ ό, τι όμως φαίνεται, η Γερμανία δεν κινείται προς αυτήν την κατεύθυνση. Το τι πρέπει να γίνει από οικονομικής πλευράς είναι απόλυτα ξεκάθαρο, πολιτικά όμως είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί.
– Πώς κρίνετε τη στάση της Γερμανίας;

Η κ. Μέρκελ ξέρει πολύ καλά τι πρέπει να κάνει, ωστόσο θέλει να διατηρήσει τις ισορροπίες στο εκλογικό της σώμα
Οι Γερμανοί πολιτικοί δεν έχουν δυστυχώς καταφέρει να εξηγήσουν στην κοινή γνώμη της χώρας τους ότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο ότι οι Ελληνες δανείστηκαν πολύ. 
Οι γερμανικές τράπεζες ήταν εκείνες που δάνειζαν αφειδώς και ανεύθυνα. 
Η γερμανική κοινή γνώμη μάλλον δεν γνωρίζει ότι το θαύμα της γερμανικής ανάπτυξης που οφείλεται στις εξαγωγές της χώρας δεν θα ήταν εφικτό χωρίς το ευρώ που ...

Σάββατο 18 Αυγούστου 2012

Χωρίς φόβο ή Όταν η Ελλάδα χάριζε Γερμανικό χρέος

Για να μην ξεχνιόμαστε; The German delegation during the signing of the London Agreement on German External Debts, 27 February 1953. Source: Süddeutsche Zeitung Photo
Χωρίς φόβο


του Νικου Γ. Ξυδακη*

Τα ποικίλα, αντιφατικά δημοσιεύματα του γερμανικού Τύπου, συνοδευόμενα από ανάλογες δηλώσεις Γερμανών πολιτικών, ως επί το πλείστον απευθύνονται στο εσωτερικό της χώρας τους, για επιτόπια κατανάλωση. 
Απευθύνονται όμως και προς το εξωτερικό. Και αναπαράγοντας τις αντινομίες, τους δισταγμούς και τα διλήμματα της γερμανικής πολιτικής, διαμορφώνουν συστοίχως και το κλίμα στις χώρες παραλήπτες των μηνυμάτων. Προ πάντων, το κλίμα στην Ελλάδα, στον πιο αδύναμο κρίκο της δοκιμαζόμενης Ευρωζώνης.
Η ελληνική κυβέρνηση, αποκομμένη ουσιαστικά από τα ευρωπαϊκά κέντρα αποφάσεων επί μακρό διάστημα, επηρεάζεται υπερβολικά από το διάχυτο κλίμα. 
Φόβος, πίεση, ηττοπάθεια, σύγχυση κυριαρχούν στις ενέργειές της, που απευθύνονται μόνο προς το εσωτερικό και περιορίζονται μόνο στη συγκρότηση του περίφημου πακέτου περικοπών 11,6 δισ., άνευ οποιασδήποτε άλλης προοπτικής, έστω μεσοπρόθεσμης. 
Ο κίνδυνος συστημικής κατάρρευσης και μείζονος κοινωνικής αναστάτωσης δεν έχει τεθεί επισήμως από την ελληνική ηγεσία στους Ευρωπαίους εταίρους. Ελπίζουμε ότι θα τεθεί από τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά στους κ.κ. Μέρκελ, Ολάντ και Γιουνκέρ. 
Ο φόβος παραλύει. Και ο χρόνος τρέχει αμείλικτος. 
Με φόβο και κατασπατάληση πολιτικού χρόνου πορεύθηκε η Ελλάδα την τριετία της κρίσης· με ηγεσίες που απέτυχαν να καταρτίσουν ένα εθνικό σχέδιο διάσωσης, ασυνεπείς λόγω και έργω προς τα έσω και προς τα έξω. 
Ως εδώ. 
Η οικτρή κατάσταση της οικονομίας και της κοινωνίας δεν επιτρέπει περαιτέρω ολιγωρία, ούτε καν φόβο. 
Ο πρωθυπουργός οφείλει να πει ότι ο ελληνικός λαός δεν αντέχει περισσότερη ανεργία και ύφεση ―είμαστε ήδη πρωταθλητές Ευρώπης. Οφείλει να συζητήσει άμεση αναθεώρηση της θεραπείας. Οφείλει να μιλήσει ευθαρσώς και με παρρησία στους ομολόγους του, εξ ονόματος των χειμαζομένων Ελλήνων, για να μπορέσει να επιστρέψει και να μιλήσει και στους Ελληνες.
* από την Καθημερινή
** Παραθέτουμε (ΑΣ) ως ...συννημένο στο ακριβέστατο σε διαπιστώσεις και παραινέσεις άρθρο του Ν. Ξυδάκη, το γράμμα ενός γερμανού πολίτη, ήδη από πέρυσι την άνοιξη, στο blog του European Network on Debt and Development (eurodad.org), όπου περιγράφει τους χαριστικούς όρους της ακύρωσης το 1953 - από τις νικήτριες χώρες (!) μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα - του γερμανικού χρέους απότοκου των καταστροφών που επέφερε η Γερμανία με τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο, με τίτλο:

Όταν η Ελλάδα χάριζε Γερμανικό χρέος

Παρασκευή 17 Αυγούστου 2012

Μόνο η εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης μπορεί να σώσει το ευρώ




Ευρωπαϊκό Μανιφέστο των Γιούργκεν Χάμπερμας, Πέτερ Μπόφινγκερ και Τζούλιαν Νίντα-Ρούμελιν 


μτφ. -αναδημοσίευση από την Προοδευτική Πολιτική

Η κρίση του ευρώ σηματοδοτεί την αποτυχία μιας αδιέξοδης πολιτικής. Η γερμανική κυβέρνηση δεν διαθέτει το θάρρος να κινηθεί πέραν ενός status quo που δεν είναι πια βιώσιμο. Αυτός είναι ο λόγος που παρά τα εκτεταμένα προγράμματα διάσωσης και τις αμέτρητες έκτακτες συνόδους κορυφής, την τελευταία διετία η κατάσταση της ευρωζώνης δεν παύει να υποβαθμίζεται. Ευρισκόμενη στο χείλος μιας οικονομικής συντριβής, η Ελλάδα αντιμετωπίζει την προοπτική της αποχώρησής της από την ευρωζώνη που θα είχε ανυπολόγιστες αρνητικές συνέπειες στα άλλα κράτη-μέλη. Η Ιταλία, η Ισπανία και η Πορτογαλία βυθίζονται σε βαθιά ύφεση, που εκτοξεύει στα ύψη την ανεργία.

Η οικονομική δυσπραγία στις προβληματικές αυτές χώρες εξασθενεί ακόμα περισσότερο την ήδη ευάλωτη κατάσταση των τραπεζών, ενώ η αυξανόμενη δυσπιστία για το μέλλον της νομισματικής ενότητας υπονομεύει την εμπιστοσύνη των επενδυτών, που αντιμετωπίζουν με ολοένα και μεγαλύτερη επιφύλαξη τα κρατικά ομόλογα των προβληματικών κρατών. Η αύξηση των επιτοκίων δανεισμού των κρατικών ομολόγων, σε συνδυασμό με την σταθερή επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης, ακυρώνουν κάθε προοπτική ανάκαμψης, που έτσι κι αλλιώς ήταν εξ αρχής γνωστό πως δεν θα ήταν εύκολη.

Αυτή η αυτοτροφοδοτούμενη αποσταθεροποίηση οφείλεται εν πολλοίς στις «εκ των ενόντων» εφαρμοζόμενες στρατηγικές αντιμετώπισης της κρίσης, που μόλις τώρα άρχισαν να εγγίζουν το ζήτημα της ενίσχυσης των ευρωπαϊκών θεσμών. Το γεγονός είναι πως τα τελευταία χρόνια η κρίση αντιμετωπίστηκε με αποσπασματικότητα και προχειρότητα που το μόνο που πέτυχε είναι να χειροτερεύσει τα πράγματα, δείχνει πόσο απουσιάζει η πολιτική δημιουργικότητα.

Από την άλλη, η ανάγκη για περισσότερη ευρωπαϊκή ολοκλήρωση δεν πηγάζει μόνο από την τρέχουσα κρίση της ευρωζώνης, αλλά κι από την ανάγκη να παταχθούν οι κακοήθεις πρακτικές και το σκιώδες παράλληλο σύμπαν που έχουν οικοδομήσει κατά μήκος και πλάτος όλης της πραγματικής οικονομίας αγαθών και υπηρεσιών οι επενδυτικές τράπεζες και τα κερδοσκοπικά κεφάλαια. Αυτό απαιτεί από τους πολιτικούς μας να ορθώσουν το ανάστημά τους και να αναλάβουν ξανά τον έλεγχο.

Τα μέτρα που απαιτούνται ...

Πώς το πρόβλημα του δημοσίου χρέους μπορεί να γίνει λύση για την ανάπτυξη

του Αθανασίου Θεοδωράκη* 

Όλες οι εκτιμήσεις συγκλίνουν στο ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος, παρά το σημαντικό «κούρεμα» που υπέστη μέσω της επιχείρησης του PSI, δεν είναι βιώσιμο. Ο συνυπολογισμός της ετήσιας ύφεσης για την τετραετία 2009-2012 και οι προβλέψεις για την επόμενη περίοδο 2013-2015 αφαιρούν κάθε επιχείρημα για την «ορθή» σχέση χρέους/ΑΕΠ. 
Συνεπώς, χωρίς να περιμένουμε το μακρινό 2020, πρέπει από τώρα να τεθεί το θέμα του τρόπου αντιμετώπισης του δυσβάστακτου χρέους. 
Αν τα δάνεια και τα έσοδα χρησιμοποιούνται για εξόφληση των οφειλών και μόνο, δεν υπάρχει λύση. Χωρίς ανάπτυξη, χωρίς παραγωγή, χωρίς νέες θέσεις εργασίας δεν είναι δυνατόν να υπάρξει αντιμετώπιση του ελληνικού προβλήματος. Κάθε χρόνο θα μιλούμε για νέο πακέτο διάσωσης κι αυτό δεν μπορεί να συνεχισθεί. Δεν συμφέρει κανέναν και κυρίως τη χώρα μας.
Ας δούμε λοιπόν τα πράγματα σε μια ρεαλιστική βάση. 

Το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο -με τη νέα δανειακή σύμβαση το δημόσιο χρέος ανέρχεται στο 170% του ΑΕΠ, όλες οι αναλύσεις και οι αριθμοί το πιστοποιούν. 
Όμως, μετά το PSI, οι κάτοχοι των ομολόγων του ελληνικού χρέους είναι κυρίως δημόσιοι δανειστές κι αυτό αλλάζει τα δεδομένα: "σε 280,292 δις ευρώ διαμορφώθηκε το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης στο τέλος Μαρτίου (2012) μετά το PSI, έναντι 367,978 δις ευρώ στο τέλος του 2011, σύμφωνα με τα στοιχεία του γενικού λογιστηρίου του κράτους. Το μεγαλύτερο μέρος του χρέους μετά το κούρεμα, δηλαδή το 76.7%, είναι χρέος προς τον προσωρινό ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης EFSF".

Ο ιδιωτικός τομέας, εκών ή άκων, συμμετείχε και πλήρωσε. 
Πρέπει χωρίς ταμπού να δούμε τώρα τις πτυχές που αφορούν τη συμμετοχή του δημοσίου τομέα: ομόλογα, τοκοχρεολύσια, δάνεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) και των κρατών-μελών της. Είναι γνωστό ότι η Ελλάδα δανείστηκε, και μάλιστα στην αρχή της κρίσης, με υψηλά επιτόκια και οι εταίροι μας κερδίζουν σημαντικά ποσά λόγω της διαφοράς των επιτοκίων δανεισμού. 
Σήμερα τα δάνεια της τρόικα κατατίθενται σε ειδικό λογαριασμό στην τράπεζα της Ελλάδας και εξυπηρετούν κυρίως την αποπληρωμή των ομολόγων που λήγουν. 
Τα κεφάλαια αυτά δεν μένουν στη χώρα μας· δεν επενδύονται. Δεν είναι συνεπώς αποδοτικό, ούτε για την Ελλάδα ούτε και για την ΕΕ, να συνεχισθεί αυτή η πολιτική. Πρέπει τώρα να προωθήσουμε μια άλλη προσέγγιση, όχι απλά ενός νέου κουρέματος, αλλά πλήρους μετατροπής του ελληνικού χρέους σε αναπτυξιακά κεφάλαια. Χρειάζεται μια διαφορετική λογική και βεβαίως ισχυρή ...

Πέμπτη 16 Αυγούστου 2012

Στις 12 Σεπτεμβρίου σπάει στην Ολλανδία το "μέτωπο των Βορείων της ΕΕ"

Ο "Τσίπρας" της Ολλανδίας

του Μιχάλη Μιχελή*

Εμίλ Ρομέρ, Σοσιαλιστικό Κόμμα

Όταν στην πιο οικολογική χώρα της Ευρώπης, την Ολλανδία, πέφτει η επιρροή του Πράσινου κόμματος (GL), αναντίρρητα κάποιο «λάκκο έχει η φάβα»!

Όταν στην εθνικιστική δεξιά (PVV) της Ολλανδίας, βλέπουν τη δημοτικότητά τους να συρρικνώνεται (από 26% σε 16%) αυτό σημαίνει, ότι το μήνυμα που εκπέμπουν, λαμβάνεται από όλο και λιγότερο ξενοφοβικό ακροατήριο. Οι Ολλανδοί φύση ανοικτόμυαλοι, δεν πέφτουν στη λούμπα των κλειστών συνόρων που θέλει η Δανία και η Φιλανδία, παρ’ όλο που έχουν μύρια προβλήματα με την ενσωμάτωση των ξένων.

Όταν στην Ολλανδία, το κόμμα της προστασίας των ζώων (PvdD), ανεβάζει την επιρροή του, αυτό σημαίνει, ότι σ’ αυτή τη χώρα, (με τις τεράστιες εντατικές κρεατοπαραγωγικές μονάδες, με την μηχανοποιημένη πτηνοπαραγωγή, μ’ ένα διατροφικό μοντέλο υπερκατανάλωσης ζωϊκών τροφίμων), το μήνυμα των ζωόφιλων για την φυτοφαγία, πιάνει τόπο, στις σκέψεις και πράξεις των πολιτών.

Όταν στην Ολλανδία, βδομάδα με τη βδομάδα, το Σοσιαλιστικό κόμμα (SP) κρατιέται στην κορυφή των προτιμήσεων, αυτό σημαίνει, ότι οι Ολλανδοί δεν έχουν την κομπλεξική συνήθεια (των γειτόνων τους) Γερμανών, που ολοένα και περισσότερο συντηρικοποιούνται. 
Οι Ολλανδοί ψηφοφόροι πιστεύουν, ότι τα μέτρα λιτότητας δεν είναι μονόδρομος. Ότι μια ριζοσπαστική πολιτική (ίσως μπορεί), να τους βγάλει από το σημερινό κοινωνικό και οικονομικό αδιέξοδο. Γι αυτό και τολμούν να ψηφίσουν τον Ολλανδό «Τσίπρα», τον Εμίλ Ρόμερ (συνημμένη φωτογραφία), ένα πρώην δάσκαλο, που οι συντηρητικές εφημερίδες τον «σημαδεύουν», ότι δεν ξέρει καλά οικονομικά όπως ο νεοφιλελεύθερος πρωθυπουργός Μαρκ Ρούτε κι άρα θ’ αποτύχει.

Όμως ο σοσιαλιστής ηγέτης δεν κομπλάρει. 
«Η Ευρώπη χρειάζεται την αλληλεγγύη των λαών κι όχι τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών» σημειώνει. «Αν βοηθήσετε να πάρουμε σημαντική δύναμη στο νέο κοινοβούλιο της 12ης Σεπτεμβρίου, τα υπνωτικά χάπια (που παίρνουν πολλοί συμπολίτες μας σήμερα), καταπονημένοι από τις αντεργατικές και αντι-κοινωνικές αποφάσεις της τρέχουσας κυβέρνησης (της πενταμελούς συνεργασίας, που θέλει να επιβάλλει τη λιτότητα), θα μείνουν μέσα στο κουτί αχρησιμοποίητα! Είναι τρέλα, να θέλουν με το ζόρι να επιβάλλουν οι Γερμανοί και οι δικοί μας συντηρητικοί, το όριο του ελλείμματος (3%). Αυτό εμείς δεν το δεχόμαστε και θα το παραβιάσουμε, ότι και να λέει το κονκλάβιο της ΕΚΤ και η Κομισσιόν. Δεν θα πληρώσουμε πρόστιμα. Θα περάσουν πάνω από το πτώμα μου»!
Σύμφωνα με τα τελευταία (χθεσινά δημοσκοπικά αποτελέσματα σε 12.500 ερωτηθέντες με έντυπο, από την εταιρεία «EénVandaag»), το Σοσιαλιστικό κόμμα κερδίζει 39 έδρες, το φιλελεύθερο VVD 31 έδρες, το Εργατικό κόμμα (PvdA) 17, το Κόμμα για τα Ζώα 3 (από τις 2 έδρες που είχε) και οι Πράσινοι 5 έδρες (από τις 10 που είχαν).
Ακολουθούν η D 66 με 13 έδρες, οι Χριστιανοδημοκράτες με 7 και οι Εθνικιστές με 12.


* Ο Μιχάλης Μιχελής είναι στέλεχος των Οικολόγων Πράσινων


Η κυβερνώσα αριστερά κατά την σκέψη του R. Unger, νου και εμψυχωτή του βραζιλιάνικου "θαύματος"

Roberto Unger : "Τι πρέπει να προτείνει η Αριστερά"


Μια παλιά αλλά πολύ επίκαιρη  ανάρτηση από το ιστολόγιο  left liberal synthesis
Το ιστολόγιο έχει μια ειδική σχέση με την σκέψη του R.Unger. Ταυτόχρονα σχεδόν με την δημιουργία του το LLS είχε το διδυμο αδελφακι του με τον φιγουρατζίδικο τίτλο Left agora towards a superliberalism και το οποίο είχε τον σκοπό να διαδόσει την σκέψη του RU.
Η προσπάθεια έμεινε στην καλή πρόθεση αλλα το ιστολόγιο παραμένει στην θέση του. Ο φιγουρατζίδικος τίτλος του αδελφού ιστολογίου αποδίδει συνοπτικά και τους λόγους που βρήκαμε τόσο ερεθιστικό το έργο του UR.
Συνοπτικά είναι
1. Η καταστατική οπτική από την πλευρά μιας αυτόνομης Αριστεράς των κινημάτων, των εργαζομένων, και των εκάστοτε αδυνάτων (1)(2)(3)(7)(20)

2. Η αμφισβήτηση μιας «φυσικής» έννοιας της αγοράς, της δημοκρατίας και η διερεύνηση όλων των πειραματικών μορφών τους,στο αξιακό πλαίσιο της αριστεράς (4)(12)(13)

3. Η στόχευση μιας ιδέας που οικειοποιείται «από τα αριστερά» τον φιλελευθερισμό, και την οποία ονομάζει «υπερ φιλελευθερισμό»(16)
Ευτυχώς το πρώτο βιβλίο του Unger μεταφράστηκε στα Ελληνικά και η ημιτελείς προσπάθειες του κάθε ιστολόγου ίσως περισσεύουν. Κυκλοφόρησε λοιπόν το "Τι πρέπει να προτείνει η Αριστερά" και θα προσπαθήσουμε όμως να αναλύσουμε γιατί το βιβλίο και η σκέψη του Unger είναι τόσο σημαντικά. Ο Αμερικανοβραζιλιάνος γερμανικής καταγωγής Unger, είναι τυπικά καθηγητής της Νομικής σχολής στο Harward. Τα τελευταία όμως δέκα χρόνια κατόπιν πρόσκλησης του Loula βρέθηκε στην Βραζιλία ως οικονομικό στέλεχος στην Κυβέρνηση. Πρόσφατα επέστρεψε στις ΗΠΑ.
Ο RU έχει διατυπώσει μια συνεκτική ιδιοσυγκρασιακή θεωρία που περιλαμβάνει την φιλοσοφία, την νομική, το διεθνές εμπόριο και την Αριστερά. Υπερβαίνει τις δυνατότητες μας να την παρουσιάσουμε όλη, αλλα οποιος ενδιαφέρεται μπορεί να ανατρέξει στο πρόσφατο βιβλίο του Ξ. Παπαρηγόπουλου "Η Πολιτική και Νομική Σκέψη του Roberto Unger" (2008). Στην περίπτωση μας όμως δεν ενδιαφέρει η ακαδημαική αποτίμηση, αλλά η σκέψη ως εμπλουτισμός στον προβληματισμό και την πράξη πολιτών.
Κύριο μοτίβο στον Unger είναι η αμφισβήτηση της «φυσικότητας» των κοινωνικών δομώ, διαδικασιών και τυχαιοτήτων. Αμφισβητεί τις «βαθιές δομές» , τους «νόμους» ως αντικείμενο έρευνας. Μοιάζει με τον Marx στην κριτική αποκάλυψη της πραγματικότητας,και έτσι διανοείται με τις έννοιες των τάξεων,της θεωρίας της αξίας,αλλά είναι στην αντίθετη πλευρά οταν αναφέρεται σε συστήματα ,ιστορικές αναγκαιότητες κλπ. Ταυτόχρονα με την δυσπιστία του στις γενικές αφηρημένες έννοιες (καπιταλισμός,σοσιαλισμόςκλπ) εμβαθύνει και αναδεικνύει τις ιδιαιτερότητες των οικονομιών εντός του πλαισίου του εθνικού κράτους.

Ο RU διαπραγματεύεται μια θεωρία για την αριστερά, και την έμπρακτη αμφισβήτηση, με βάση δύο αρχές. Την πλουραλιστική συνύπαρξη όλων των μορφών οικονομικής δράσης, και την δυνατότητα δημοκρατικού και θεσμικού πειραματισμού(5). Προκρίνει την οικειοποίηση απο την αριστερά του μετασχηματισμού ως αυταξία (15). Με βάση αυτές τις αρχές εμβανθύνει τα τρέχοντα ζητήματα. Οι αρχές αυτές επανέρχονται συνεχώς στον προβληματισμό του και «φωτιζουν» τις προτάσεις του.

Συνοψίζουμε: αντιμετώπιση της κοινωνίας ως «τεχνούργημα» (articraft), δυσανεξία στις μεγα έννοιες, μέριμνα για τον πλουραρισμό, και επιθετική αναζήτηση της θεσμικής καινοτομίας (6).

Στο φόντο αυτό, ο Unger διατυπώνει την έννοια της «δημοκρατίας υψηλής ενέργειας» (ζέουσα ή κινητοποιούσα δημοκρατία) την οποία προβάλει ως κλειδί.

Ο RU ξεκινά με την διαπίστωση ότι σε καιρό κρίσεων ή πολέμου οι οικονομίες, κινητοποιούν όλους τους πόρους του υπερβαίνοντας όλες τις ιδεολογικές εκκινήσεις. ΠΧ οι ΗΠΑ ενώ είναι το πιο «φιλελεύθερο» κράτος προ της κρίσης, αμέσως μετά στην περίοδο Roosevelt πολύ πετυχημένα εμπλέκει το κράτος στην οικονομία, σε ένα πλέγμα πολύ πιο εκτεταμένο και από την κλασσική Ευρωπαική Σοσιαλδημοκρατία. Αυτό υποδηλώνει ότι η κινητοποίηση των πόρων είναι αναπάντεχα αποτελεσματική όταν δημιουργηθούν οι κατάλληλες προϋποθέσεις. 
Άρα ζητούμενο είναι η εντατική κινητοποίηση των πόρων «ως εαν» να είμαστε σε πόλεμο.
Προκρίνεται λοπόν ...

Τετάρτη 15 Αυγούστου 2012

Γκέρχαρτ Σρέντερ: Τα είπε όλα ο άνθρωπος...

Σρέντερ στη ΝΕΤ: "Να σταματήσει η ρητορική εναντίον της Ελλάδας"
Συνέντευξη του πρώην καγκελάριου Γκέρχαρντ  Σρέντερ στη ΝΕΤ -φωτό ert.gr

από την 
ert.gr - δείτε εδώ το βίντεο

Έκκληση προς του Γερμανούς πολιτικούς για «να σταματήσει επιτέλους η ρητορική εναντίον της Ελλάδας» επειδή «η Ευρώπη χρωστά πολλά σε αυτή τη χώρα, σε αυτό το λαό» και στον οποίο δεν αξίζει τέτοια συμπεριφορά απηύθυνε μέσω της ΝΕΤ ο Γερμανός πρώην καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ. Ο 68χρονος πολιτικός παραθερίζει στο νησί της Κω και μιλώντας στον δημοσιογράφο Κώστα Αργυρό τόνισε ότι η επιλογή αυτού του προορισμού για τις φετινές του διακοπές ήταν «απόλυτα συνειδητή» αφού «δεν υπάρχει καταλληλότερη εποχή για να δείξει κανείς αλληλεγγύη προς τον ελληνικό λαό.»
Ο κύριος Σρέντερ παραδέχτηκε ότι η Γερμανία θα μπορούσε να επιδείξει ακόμα περισσότερη αλληλεγγύη στην επίλυση της κρίσης της Ευρωζώνης και ζήτησε, από τη στιγμή που "συμφωνήσει κανείς πως η Ελλάδα προχωράει σε μεταρρυθμίσεις, ανανεώνεται, τότε θα πρέπει να της δοθεί χρόνος έτσι ώστε να μοιράσει τα βάρη", αφού όπως επεσήμανε δε μπορούν οι εργατικοί Ελληνες που αγωνίζονται για να συντηρήσουν τις οικογένειες τους να φορτώνονται "τα λάθη της πολιτικής και οικονομικής ελίτ".

Αυτό που προέχει σήμερα για τον Γερμανό πρώην καγκελάριο είναι να πληρώσουν τους φόρους τους και οι Ελληνες που έχουν το χρήμα και παράλληλα «η πολιτική να λάβει μέτρα, έτσι ώστε η δημόσια διοίκηση να λειτουργεί σωστά, να συλλέγονται οι φόροι, να εφαρμόζονται οι νόμοι.» Χαρακτηριστικά ο κύριος Σρέντερ δήλωσε ότι «λίγη από την αρχαία σπαρτιατική πειθαρχία θα ήταν χρήσιμη.»

Πρόσθεσε ακόμα πως τα προγράμματα για την εξυγίανση της ελληνικής οικονομίας δεν θα πρέπει να περιορίζονται "μόνο στη δημοσιονομική πειθαρχία, αλλά να έχουμε το βλέμμα στραμμένο και στην ανάπτυξη" αφού κατά τη γνώμη του υπάρχουν στην χώρα μας μεγάλες επενδυτικές ευκαιρίες.

Ο Γκέρχαρντ Σρέντερ εύχεται και θεωρεί εφικτή την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, όσο δύσκολη και αν θεωρείται αυτή, αφήνοντας σαφώς να εννοηθεί ότι χρειάζεται πολιτικό θάρρος για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο και σημειώνοντας παράλληλα ότι οποιαδήποτε άλλη εναλλακτική λύση δεν είναι λογική.

«Η Ευρώπη χωρίς τον ελληνικό πολιτισμό θα ήταν απίστευτα φτωχότερη. Γι αυτό είμαι πεπεισμένος ότι θα πρέπει να κοιτάμε τα οικονομικά, αλλά μόνο τα οικονομικά, το χρήμα δεν είναι η έκφραση της Ευρώπης», δήλωσε χαρακτηριστικά ο Γερμανός πολιτικός, προσθέτοντας ότι «αν αφήσουμε τώρα κάποιον στην τύχη του, για παράδειγμα την Ελλάδα, τότε οι κερδοσκόποι θα βάλουν στο στόχαστρο τον επόμενο».


Η Ελλάδα του αύριο θα είναι left και liberal

Ένα ρεαλιστικό και αισιόδοξο άρθρο του φίλου μας Λεωνίδα Καστανά. Έχουμε ξαναπεί και σε αυτό το blog ότι η απόφαση συμμετοχής ειδικά σε αυτήν την κυβέρνηση συνεργασίας αποτελεί εφεξής και για όλες τις πολιτικές δυνάμεις την λυδία λίθο της υπευθυνότητάς τους. Ότι και να διακηρύττεις, αν λείπεις από το εθνικό προσκλητήριο σωτηρίας της χώρας σου, λίγη αξιοπιστία σου μένει από κει και πέρα. Εκ του ασφαλούς δεν κάνεις πολιτική, κάνεις μικροπολιτική. Κρατάς το μαγαζάκι σου, φυλάς την κρατική επιδότηση και τις βουλευτικές αποζημιώσεις σου. Ή αν είσαι εξωκοινοβουλευτικός, την "καθαρότητά" σου. Αλλά όλα αυτά δεν αφορούν το λαό και τα προβλήματά του, ούτε την επιβίωση της χώρας - απλά την πάρτη κάποιων. Η Δημαρ έκανε την έκπληξη. Σεβάστηκε την εντολή των ψηφοφόρων της να μην αφήσει την διαχείριση στις δυνάμεις του δικομματισμού ή της αντιευρωπαϊκής νεοκομμουνιστικής αριστεράς. Και παρά τα αρκετά  λάθη στην διαχείριση (όπως πχ την απομάκρυνση της επιτυχημένης γραμματέως περιβάλλοντος ΥΠΕΚΑ Μαργαρίτας Καραβασίλη έναντι κάποιου κομματικού διαδρομιστή) συνεχίζει να αποτελεί τον δυνατό κρίκο στην συνοχή και το έργο που έχει χρεωθεί η τρικομματική κυβέρνηση. Παίζοντάς τα όλα για όλα. Αξίζει την κριτική μας υποστήριξη. (ΑΣ)

(Η Δημοκρατική Αριστερά θα γίνει ο πυρήνας του τρίτου πόλου)

του Λεωνίδα Καστανά*

Στη φάση που βρισκόμαστε, η χώρα εγκυμονεί τη μεταρρύθμισή της. Συντηρητικές δυνάμεις της Δεξιάς και της Αριστεράς πασχίζουν να εμποδίσουν τη γέννηση του καινούργιου, ενώ εκσυγχρονιστικές δυνάμεις της Δεξιάς και της Αριστεράς πασχίζουν για το αντίθετο. 
Η έκβαση αυτής της μάχης, θα καθορίσει εν πολλοίς και την τύχη της χώρας. 
Αν υπερισχύσουν οι δυνάμεις της συντήρησης, η χώρα θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει το Ευρώ, με απρόβλεπτες συνέπειες για την ευημερία των πολιτών της, αλλά και τη συνοχή της Ευρωζώνης. 
Αν πάλι υπερισχύσουν οι δυνάμεις του εκσυγχρονισμού, η χώρα έχει ελπίδες να περιορίσει τα ελλείμματά της και με τη βοήθεια των δανειστών να βγει από το σημερινό αδιέξοδο. Μόνο η τήρηση του προγράμματος των διαρθρωτικών αλλαγών θα μας δώσει τη δυνατότητα της επαναδιαπραγμάτευσης με την τρόικα και θα επιτρέψει τις εκταμιεύσεις του Μηχανισμού Στήριξης, πριν να χαθούν ακόμα μερικές χιλιάδες θέσεις εργασίας, πριν η χώρα να εισέλθει σε ένα οικονομικό και κοινωνικό χάος.
Το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα έδωσε ένα αεράκι στα πανιά των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων. Δύσκολα όμως το αεράκι αυτό θα μπορούσε να σπρώξει το καράβι, χωρίς τη συμμετοχή της Αριστεράς. Η επιλογή του Φώτη Κουβέλη και της ΔΗΜΑΡ, να συμμετάσχουν στην κυβέρνηση συνεργασίας, έδωσαν στην κοινωνία μια ισχυρή νότα αισιοδοξίας, μια ώθηση. Άλλαξαν το παράδειγμα.
Η χώρα προχωράει σε μεταρρυθμίσεις, μπορούμε να δούμε την κεφαλή του εμβρύου να ξεπροβάλλει. Αργά, με ταλαντεύσεις και υπαναχωρήσεις, με δύο βήματα εμπρός και ενάμιση πίσω, αλλά προχωράει. 
Αλλάζει το τραπεζικό τοπίο, προχωρούν δειλά κάποιες ιδιωτικοποιήσεις, μειώνονται τα δημόσια έξοδα, σχεδιάζονται ανοίγματα ...

Τρίτη 14 Αυγούστου 2012

Μέρες πούναι, ας μην ξεχνιόμαστε: Φορολόγηση τώρα, και αναδρομικά, της εκκλησιαστικής περιουσίας - και τέρμα στα αφορολόγητα έσοδα από το ταπεινωτικό παραεμπόριο ελπίδας

Τι θεός μπορεί να είναι αυτός....που επηρεάζεται η κρίση του....από λίγο ασημι και χρυσαφι που θα του πας γονατιστός...?? Και τι άνθρωπος μπορεί είναι αυτός που νομίζει ότι μπορεί να δωροδοκήσει τον θεό του...??
(αναδημοσίευση από τον Κλόουν)

Δευτέρα 13 Αυγούστου 2012

"Τα μέτρα λιτότητας έπρεπε να εφαρμοστούν αφού πρώτα είχαν αρχίσει να φέρνουν αποτέλεσμα οι μεταρρυθμίσεις" λέει ο νομπελίστας οικονομολόγος Χριστόφορος Πισσαρίδης

Δυο χρόνια τώρα, κάνοντας ότι περνάει από το χέρι του το ντόπιο πολιτικό σύστημα καθυστερεί τις μεταρρυθμίσεις και προωθεί έναντι αυτών οριζόντια μέτρα. Αυτά είναι τα ισοδύναμα του πελατειακού κράτους: περιορισμός του ελλείμματος με οριζόντια μέτρα και όχι με περιορισμό της σπατάλης, της διαφθοράς και του παρασιτικού της κοινωνίας κράτους. Όποιος πολεμά με λύσσα τις αλλαγές είναι που προκαλεί τα ισοδύναμα των οριζόντιων περικοπών για να βγει ο λογαριασμός. Αυτό το ξέρουν οι πυλώνες του παλιού δικομματισμού, το ξέρει και η αριστερά που με τα όχι της στις απαραίτητες αλλαγές οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στις οριζόντιες περικοπές - αυτό άλλωστε θάκανε και η ίδια εξ ανάγκης είτε με δραχμή είτε με ευρώ γι αυτό και πανηγύρισε την ...μη πρωτιά της. Η ανάποδη σειρά μέτρων οδήγησε στο σημερινό αδιέξοδο. Τώρα δεν υπάρχει καμιά εναλλακτική: έστω επώδυνα οι μεταρρυθμίσεις πρέπει να γίνουν εδώ και τώρα, αλλιώς τα νέα οριζόντια θα είναι κόλαση σε σχέση με τα παλιά και πρακτικά, η απόλυτη φτώχεια και χρεοκοπία. Ας στοιχηθούν λοιπόν απέναντι εχθροί και φίλοι των μεταρρυθμίσεων για την τελευταία μάχη: κι ας δούμε ποιοι είναι από δω και ποιοι από κει, επιτέλους για μια φορά καθαρά! (ΑΣ)
 Χ. Πισσαρίδης: Η Ελλάδα χρειάζεται περισσότερο χρόνο και χρήμα
Ο νομπελίστας οικονομολόγος θεωρεί ότι ήταν λάθος η εφαρμογή λιτότητας πριν από την προώθηση διαρθρωτικών αλλαγών ενώ ανησυχεί για "κόπωση" των εταίρων
της Βίλης Ζυγούρα από ΤΟ ΒΗΜΑ
Ο κ. Χριστόφορος Πισσαρίδης δεν χρειάζεται συστάσεις. Καθηγητής στη London School of Economics από το 1976, τιμήθηκε το 2010 μαζί με τους Πίτερ Ντάιαμοντ και Ντέιλ Μόρτενσεν με το Νομπέλ Οικονομίας. Ο κυπριακής καταγωγής νομπελίστας θεωρεί την επιβολή μέτρων λιτότητας πριν από την υιοθέτηση διαρθρωτικών αλλαγών υπεύθυνη για τις στρατιές ανέργων σε Ευρώπη και Ελλάδα, πιστεύει ότι πρέπει να δοθεί περισσότερος χρόνος και χρήματα στη χώρα, ενώ διαβλέπει «κόπωση» των εταίρων όσον αφορά «το ελληνικό ζήτημα» και διαφωνεί με την προοπτική ενός δεύτερου «κουρέματος».
Κύριε Πισσαρίδη, βλέπουμε ότι παρατηρείται εκτόξευση της ανεργίας όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Πού οφείλεται;
Ο κυριότερος λόγος είναι τα μέτρα λιτότητας που έχουν λάβει όλες οι χώρες. Εχουν επηρεάσει τις οικονομίες ίσως περισσότερο από ό,τι περίμεναν και πολλοί οικονομολόγοι, οι διεθνείς οργανισμοί, αλλά κυρίως οι πολιτικοί, όπως ο Σαρκοζί και η Μέρκελ, οι οποίοι επέμεναν για τη λήψη τους. Δεν νομίζω δηλαδή ότι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο περίμενε μια τέτοια άνοδο της ανεργίας και για τόσο πολύ καιρό κυρίως.
Ηταν λάθος αυτά τα μέτρα ή δεν εφαρμόστηκαν σωστά;
Πιστεύω ότι ήταν λάθος όχι τόσο τα μέτρα, όσο ο χρόνος κατά τον οποίο εφαρμόστηκαν. Είναι πιο εύκολο να είναι κανένας σοφός εκ των υστέρων. Αν όμως εφαρμόζονταν σταδιακά για τρία-τέσσερα χρόνια, ίσως και πέντε, τα δημοσιονομικά - και της Ευρώπης - στο διάστημα αυτό θα βελτιώνονταν. Τώρα φαίνεται ότι δεν θα φτιάξουν μετά από πέντε χρόνια, γιατί η εφαρμογή των μέτρων έγινε απότομα στην αρχή, με αποτέλεσμα να προκληθεί τέτοια ύφεση στην οικονομία και τέτοια άνοδος στην ανεργία που δύσκολα θα εξέλθουμε από αυτή την κατάσταση.
Αρα τα μέτρα οδήγησαν στην ύφεση επειδή ...