Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012

Πόσους δημόσιους υπάλληλους αντέχει η Ελλάδα;

του Χρήστου Παπανίκου
του Κώστα Στούπα*
Ο ένας γείτονας κερδίζει μεγαλύτερα εισοδήματα και μπορεί να απασχολεί τέσσερις οικιακές βοηθούς και δυο-τρεις δασκάλους ιδιαιτέρων μαθημάτων για τα παιδιά…
Ο άλλος έχει λιγότερα εισοδήματα και πληρώνει μόνο μια γυναίκα για την καθαριότητα μια φορά την εβδομάδα και στέλνει τα παιδιά στο φροντιστήριο της γειτονιάς.
Ο τρίτος δεν απασχολεί καμία οικιακή βοηθό και ούτε διαθέτει ιδιωτική ασφάλιση γιατί δεν του περισσεύουν.
Κατά τον ίδιο τρόπο ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων που μπορεί να απασχολήσει μια χώρα, δεν εξαρτάται από τον αριθμό που απασχολούν οι γειτονικές, αλλά από το αριθμό που μπορεί να συντηρήσει η οικονομία της…
Είναι άτοπο λοιπόν να συγκρίνουμε τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων της Νορβηγίας, της Σουηδίας ή της Γερμανίας με αυτόν που απασχολεί η Ελλάδα.
Η πρώτη έχει ένα ισχυρό φυσικό πόρο και οι άλλες ανταγωνιστικές οικονομίες με τις οποίες η ημετέρα δεν είναι συγκρίσιμη.

Το μεγάλο ψέμα…

Πόσους δημοσίους υπαλλήλους χωράει η Ελλάδα; 

Οι "προοδευτικοί" υποστηρίζουν όσους χωρούν οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Στην Ελλάδα οι απογραφές υποστηρίζουν πως έχουμε περί τις 650 χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους. Οι προστάτες των δημοσίων υπαλλήλων αλλά και του “πνεύματος” της δημοσιοϋπαλληλίας υποστηρίζουν πως οι απασχολούμενοι στο δημόσιο δεν ξεπερνούν το μέσο όρο των λοιπών ευρωπαϊκών χωρών.
Στατιστικά και φαινομενικά είναι περίπου έτσι, έστω και αν η αποδοτικότητα του ελληνικού δημοσίου δεν συγκρίνεται με καμιά άλλη ευρωπαϊκή χώρα, παρά μόνο με χώρες της Αφρικής.
Η κομματική και πελατειακή “μαφία” που κυβερνά και συγκυβερνά τον τόπο τις τελευταίες δεκαετίες ως κυβέρνηση, αντιπολίτευση και συνδικάτα έχει καταφέρει να καλύψει την απασχόληση πίσω από διάφορους φαινομενικά “αθώους” κωδικούς στον κρατικό προϋπολογισμό.
Π.χ. Οι εργαζόμενοι στα Ναυπηγεία οι οποίοι πριν λίγες εβδομάδες εισέβαλαν στο Πεντάγωνο, είναι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα καίτοι εμφανίζεται ιδιώτης ιδιοκτήτης ή στο δημόσιο;
Αν ακολουθήσουμε την πορεία του χρήματος θα δούμε πως ο μοναδικός πελάτης των ναυπηγείων είναι το υπουργείο Άμυνας. Ο μισθός των εργαζομένων στα ναυπηγεία εμφανίζεται σε κάποιο κωδικό των δαπανών του υπουργείου Άμυνας.
Οι εργαζόμενοι στις θυγατρικές της Αγροτικής Τράπεζας όπως Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης, Δωδώνη, ΣΕΚΑΠ ανήκαν στον ιδιωτικό ή δημόσιο τομέα; Ο κρατικός προϋπολογισμός (δηλ. οι φορολογούμενοι) πάντως μέχρι πρότινος ανά τακτά διαστήματα κάλυπτε τις μαύρες τρύπες της Αγροτικής με αυξήσεις κεφαλαίου…

Αν κοιτάξουμε την πορεία του χρήματος στα έσοδα και άλλων πολλών ιδιωτικών επιχειρήσεων θα δούμε πως ο κρατικός προϋπολογισμός και μέσω αυτού οι φορολογούμενοι είναι ο τροφοδότης λογαριασμός…
Η ελληνική οικονομία μπορεί να μοιάζει με αυτή ενός διεφθαρμένου καπιταλισμού, αλλά έχει εμφανή τα χαρακτηριστικά του σοβιετικού μοντέλου. Όπου η κομματική και συνδικαλιστική αγκιτάτσια διευθύνει εκτεταμένους τομείς της οικονομίας…
Η ελληνική οικονομία παρά τη συρρίκνωση που έχει υποστεί στα τελευταία χρόνια της ύφεσης συνεχίζει να τροφοδοτεί με περί τα 50 δισ. ευρώ τα έσοδα του δημοσίου.Αυτό συμβαίνει όχι γιατί μειώθηκε η φοροδιαφυγή αλλά κυρίως γιατί αυξήθηκαν οι φόροι των συνήθων υποζυγίων. Ήδη, η αδυναμία αποπληρωμής των φόρων αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο τους τελευταίους μήνες.
Αυτό που επί της ουσίας συμβαίνει είναι η καύση του "λίπους" των αποταμιεύσεων των ιδιωτών από μια κρατική μηχανή χωρίς ανάλογο αποτέλεσμα για την κοινωνία που υποφέρει. Ο δημόσιος τομέας συνεχίζει να «καίει» και τους τελευταίους πόρους του ιδιωτικού μέχρι την τελική πτώση…

(Βλέπε: Μεγάλο κόστος μικρό αποτέλεσμα…)

Όσο διαρκεί αυτή η σχέση καμιά αναστροφή του κλίματος και επιστροφή στην ανάπτυξη δεν είναι εφικτή. 
Η διάλυση του μοντέλου είναι θέμα μηνών πλέον… Αυτό αποτελεί την ελπίδα για τη συνέχεια.
Όποιος δεν βλέπει πως η αναδιάταξη δημοσίου και ασφαλιστικού ποσοτικά και ποιοτικά σε νέα βάση είναι θέμα χρόνου δεν ξέρει ούτε πρόσθεση, ούτε αφαίρεση…


*Πηγή: http://www.capital.gr/stoupas/?i=i30112012

Ανοιχτό Συνέδριο της "Δράσης" το Σαββατοκύριακο

Χωρίς τέλος αλλά με (μια νέα) αρχή

του Ευτύχη Παλλήκαρη*

Νέες προτεραιότητες, νέες συμμαχίες... παντού!
Ένα συνέδριο χωρίς... τέλος, αλλά για μια νέα αρχή είναι αυτό που διοργανώνει η Δράση το Σαββατοκύριακο, στο Μαρούσι. Καθώς το πολιτικό σκηνικό φαίνεται να αλλάζει στη "μετά τη δόση" εποχή, η πρωτοβουλία της Δράσης γίνεται ένα ιδιότυπο "δοκιμαστήριο" για την πιθανότητα σύγκλισης των φιλοευρωπαϊκών, μεταρρυθμιστικών δυνάμεων σε μία από τις πιο κρίσιμες καμπές του τόπου.
Δύο είναι οι σημαντικές πτυχές του συνεδρίου. 
Η πρώτη έχει να κάνει με τη διαπίστωση ότι οι καλεσμένοι σε αυτό θα έχουν πλήρες δικαίωμα λόγου και έκφρασης για το ζητούμενο των όρων και προϋποθέσεων σύγκλισης των διάσπαρτων μεταρρυθμιστικών, φιλελεύθερων φωνών και κινήσεων. Κάτι σαν ένα είδος προσκλητηρίου προς κεντροδεξιούς μέχρι κεντροαριστερούς μεταρρυθμιστές, οικολόγους ή ακόμα και σοσιαλδημοκράτες. Γι’ αυτό και η λίστα των προσκεκλημένων ομιλητών είναι ασυνήθιστα μεγάλη.
Παρόντες οι εκπρόσωποι της Δημιουργίας Ξανά και της Φιλελεύθερης Συμμαχίας, που συνεργάστηκαν εκλογικά με τη Δράση. Ξεχωριστή η παρουσία του ανεξάρτητου ευρωβουλευτή Θόδωρου Σκυλακάκη, που βλέπει το συνέδριο από εξαιρετικά θετική σκοπιά, αλλά και πολλών στελεχών από την παλιά Δημοκρατική Συμμαχία, που εμφανίζουν αξιοσημείωτη πανελλαδική δραστηριότητα. Η "βεντάλια" των ομιλητών θα ανοίξει και προς τη Δυναμική Ελλάδα του Ηλία Μόσιαλου, στην Κοινωνία Αξιών του Δημήτρη Μπουραντά, στο χώρο της Οικολογίας –έχει προσκληθεί να μιλήσει ο Ν. Χρυσόγελος–, καθώς και σε προσωπικότητες από τον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς – αναμένεται να δοθεί βήμα στον Γιώργο Προκοπάκη, αλλά και στον Χρήστο Χωμενίδη από τη ΔΗΜΑΡ, ενώ έχει προσκληθεί και ο Γιώργος Φλωρίδης από τον Κοινωνικό Σύνδεσμο. Η λίστα ομιλητών θα είναι ανοιχτή μέχρι και την έναρξη του συνεδρίου.
Η δεύτερη σημαντική πτυχή έχει να κάνει με την πρόθεση πολλών συνιστωσών του εγχειρήματος να ανοίξει μια ουσιαστική συζήτηση για τη συνένωση των δυνάμεων αυτών, με ορίζοντα τη διεξαγωγή ενός "ιδρυτικού" ή "ενωτικού" Συνεδρίου την άνοιξη του 2013
"Στο συνέδριο της Δράσης καλούμαστε να γνωριστούμε καλύτερα, να μιλήσουμε όλοι με ανοιχτά χαρτιά, να ξεπεράσουμε καχυποψίες και δυσπιστίες, ώστε να οδηγηθούμε σε μια μίνιμουμ πολιτική πλατφόρμα, αλλά και σε συμφωνία σε ό,τι αφορά τους κανόνες για την επιτυχία του εγχειρήματος, από τον τρόπο λειτουργίας μέχρι ...

Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

Για την πολιτική σύμπραξη των χώρων του φιλελευθερισμού και της φιλοευρωπαϊκής μεταρρυθμιστικής κεντροαριστεράς

του Δημήτρη Αμοργιανιώτη*

Συμπεράσματα ενός φιλελεύθερου από το αποψινό συνέδριο* των κινήσεων της μεταρρυθμιστικής κεντροαριστεράς (εν’ όψει και του επερχόμενου ανοικτού συνεδρίου της Δράσης).

1) Είναι τουλάχιστον εγκληματική υπό τις παρούσες συνθήκες (την άνοδο των ακραίων κομμάτων σε δημοσκοπικά ποσοστά άνω του 50%) η μη συνεργασία/πολιτική σύμπραξη των χώρων του φιλελευθερισμού και της φιλοευρωπαϊκής μεταρρυθμιστικής κεντροαριστεράς. 
Κοινές διαπιστώσεις, κοινές θεματολογίες, συγκροτημένος λόγος, ομιλητές που αν δε γνώριζες τι εκπροσωπούν θα μπορούσες άνετα να υποθέσεις ότι προέρχονται από οποιονδήποτε από τους δύο χώρους καθώς και τεράστια σύγκλιση σε ότι αφορά την καταπολέμηση του πελατειακού κράτους, την εναντίωση στον κρατισμό και την ενίσχυση των δημοκρατικών θεσμών, της επιχειρηματικότητας και της καινοτομίας.
2) Ήταν προφανές, από τις περισσότερες ομιλίες, το γεγονός ότι ο εν λόγω χώρος οραματίζεται αποκλειστικά μια ανασυγκρότηση του χώρου της κεντροαριστεράς
/σοσιαλδημοκρατίας (κινητοποιώντας τις δυνάμεις που αυτοπροσδιορίζονται ως τέτοιες), με ελάχιστες ή μηδενικές αναφορές στο χώρο των φιλελευθέρων – πιθανώς κάτι τέτοιο αποτελεί ταμπού σε επίπεδο ιδεολογικής χωροθέτησης. 
Αυτό, κατά την άποψή μου, αποτελεί στρατηγικό σφάλμα αυτοπεριορισμού διότι πέρα από την προφανή ποσοτική διάσταση που αγνοείται (το ποσοστό των φιλελεύθερων κομμάτων κάθε άλλο παρά αμελητέο υπήρξε στις πρώτες εκλογές), στερεί το συγκεκριμένο χώρο από το μόνο πιθανό αξιόπιστο συνομιλητή. 
Αυτό συμβαίνει διότι, πέρα από την σημαντική ιδεολογική σύγκλιση που ανέφερα παραπάνω, η κατηγορία ψηφοφόρων η οποία επιχειρείται να επαναπροσεγγιστεί από την κεντροαριστερά (δηλαδή, το βαθύ ΠΑΣΟΚ που αναχώρησε προς Συριζα μεριά) συγκροτείται κατά κύριο λόγο από τις πιο επιρρεπείς στο λαϊκισμό και τις πελατειακές σχέσεις ομάδες (ΔΥ, υπάλληλοι ΟΤΑ, κρατικοδιαίτοι επιχειρηματίες κλπ). 
Υπ’ αυτήν την έννοια, είναι απίθανο να ενταχθούν εκ νέου οι ψηφοφόροι αυτοί σε οποιοδήποτε πολιτικό χώρο χωρίς την προσδοκία υποσχόμενου οικονομικού οφέλους ως αντάλλαγμα για την ψήφο τους – τη δουλειά αυτή όμως την κάνει πολύ καλύτερα στην παρούσα φάση ο αρχηγός του σύριζα και δύσκολα θα μπορέσει κάποιος να τον ανταγωνιστεί στο συγκεκριμένο πεδίο.

3) Η ΔΗΜΑΡ, παρά τις ενωτικές διαθέσεις του κου Μπίστη, πιστεύω ότι θα τηρήσει αποστάσεις από τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ τα οποία έχουν στιγματιστεί με την έλευση του ‘τρισκατάρατου μνημονίου’. 
Κατά συνέπεια, βρίσκεται πολύ πιο κοντά, από πλευράς ιδεολογικής αντίληψης των στελεχών της, σε μια συγκυβέρνηση με τον Συριζα παρά σε μια ενσωμάτωσή της σε έναν νέο μεταρρυθμιστικό φορέα με κεντροαριστερή απόχρωση-πόσο μάλλον για κάτι ευρύτερο. 
Η πεποίθησή μου αυτή ενισχύεται από την ελάχιστα μεταρρυθμιστική στάση που έχει κρατήσει η ΔΗΜΑΡ στα περισσότερα σοβαρά ζητήματα στα οποία κλήθηκε να συναποφασίσει ως κυβερνητικός εταίρος καθώς και από τη σημερινή απουσία άλλων επιφανών στελεχών της περάν του προαναφερθέντος (ο οποίος όμως έχει προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ).

Just some food for thought.



*εννοεί την αποψινή εκδήλωση των 6 κινήσεων στο Γκάζι: www.p80.gr/news
*Ο Δημήτρης Αμοργιανιώτης είναι σύμβουλος επενδύσεων

Η ώρα της θετικής αγανάκτησης

Τι είναι και τι θέλει ...ο ΣΥΡΙΖΑ; (γελοιογραφία του Χρήστου Παπανίκου)
του Σακελλάρη Σκουμπουρδή* 
Όσο περνάνε τα μνημόνια και ο καιρός, γίνεται ολοένα και πιο καθαρό ότι ο τόπος είχε χρεωκοπήσει πριν τα μνημόνια. Και ότι τα μνημόνια προσπαθούσαν να ισιώσουν την κατάσταση. Αλλά οι εθνικές δυνάμεις, που τα υπέγραφαν, δεν τα εφάρμοζαν. Αφού η πελατεία τους δεν γούσταρε, υποστηριζόμενη από τις αμνήμονες δυνάμεις του ανεύθυνου κερδοσκόπου λαϊκισμού. Ώσπου, οι διαρκώς εξαπατώμενοι κουτόφραγκοι έγιναν έξω φρενών και άρχισαν να φέρνουν νέα αφόρητα μνημόνια, βάζοντας δόλωμα: "εφαρμόστε τα και θα ευεργετηθείτε".
Η συμφωνία Ευρωζώνης – Δ.Ν.Τ. στο Γιούρογκρουπ ήταν σημαντική. Κάθιδροι και πελιδνοί θα ‘πρεπε να σιωπούν τώρα οι ψεκασμένοι. Είχαν προβλέψει ότι οσονούπω οι τοκογλύφοι θα μας έκαναν κατάσχεση στον Παρθενώνα. Αλλά η προχτεσινή δήλωση Σώυμπλε είναι όλα τα λεφτά: όσο προχωρούμε τις μεταρρυθμίσεις, τόσο θα ξαναμπαίνει θέμα περαιτέρω ρύθμισης του χρέους μας προς τους κουτόφραγκους φορολογούμενους. Αυτούς που δανείζονται ακριβά για να μας δανείζουν τζάμπα, οι κουφάλες οι τοκογλύφοι…
Δηλαδή αυτό που οι ψεκασμένοι ζητούσαν να κάνουμε μονομερώς από την αρχή, τώρα οι κουτόφραγκοι εκτιμώντας την προσπάθειά μας (τρομάρα μας) και τα λάθη τους, μας το προσφέρουν εκείνοι και χωρίς να το ζητήσουμε… Και όμως οι ψεκασμένοι κάνουν πως δεν κατάλαβαν τι συνέβη. Και πάλι καταστροφολογούν. Δεν φτάνει λοιπόν να μας δώσουν οι τοκογλύφοι άφεση αμαρτωλών χρεών. Πρέπει να τη θέλουμε κι εμείς τη σωτηρία της ψυχής μας.
Γι αυτό ακριβώς λέμε από τον Ιούλιο (Η μεγάλη παρεξήγηση) ότι και όλο το χρέος να μας το σβήσουνε, πάλι δεν σωζόμαστε. Εκτός εάν ξαναμάθουμε πάλι και να δημιουργούμε πλούτο και να τον διαχειριζόμαστε αδιάφθορα και λογικά, κόβοντας μαχαίρι τα ελλείμματα, τόσο τα δημοσιονομικά όσο και τα ηθικά (διαλύστε το σοβιπελατειακό κράτος και σας χαρίζουμε το χρέος) .
Και γιατί το κάνουνε αυτό οι κουτόφραγκοι; Για την ψυχή των προγόνων μας; Όχι. 
Ο καταμερισμός των ρόλων στο Διεθνές Σύστημα θέλει όλοι οι κρίκοι του να λειτουργούν καλά. Αν κάποιος έχει πρόβλημα, κολλάει όλο το Σύστημα. Για την ώρα από μια συγκυρία ένθεν και ένθεν λαθών και άστοχων χειρισμών, τελικά ακόμα επιμένουν να μας σώσουν. Ίσως θεωρούν ακόμα σημαντικό, παρά τις δοξασίες για κάποιο φοβικό και συνωμοσιολάγνο ‘Δόγμα του Σοκ’, να ποντάρουν στην ευημερία της Ελλάδας (που αποτελεί οιονεί ‘υποσταθμό’ στην περιοχή). Από αυτήν κερδίζουν και εκείνοι το δικό τους μέρισμα. Ενώ από τη συντριβή της Ελλάδας το χάνουν… Γιατί να το χάνουν;;;
Όσο λοιπόν και αν αδυνατούν οι ψεκασμένοι τσιφτετέλληνες να διανοηθούν ότι κοινό συμφέρον και δικό μας και των ‘Μεγάλων’ είναι η Ελλάδα να ευημερεί, οι κουτόφραγκοι θα προσπαθούν να μας σώσουν. 
Εκτός εάν… Αν επίμονα τους πείσουμε να βρούνε άλλον υποσταθμό στη θέση μας. Αν τους στείλουμε να πάνε να μπιπ και αυτοί και ο γρύλλος τους…
Και πώς διαμορφώνεται τελικά το εσωτερικό μας μέτωπο σε σχέση με όλα αυτά; Μπορεί τα γεγονότα να ενισχύουν σταδιακά τη Λογική και να ανασηκώνουν το πέπλο του Σκότους, αλλά παραμένουν κυρίαρχα τα δύο αλληλοτροφοδοτούμενα γνωστά χτικιά. Η Αμνημοσύνη και το Ποικιλόχρουν Ακροδεξιό Φαινόμενο (Π.Α.Φ.). Αυτά ακόμα ρυθμίζουν αμείλικτα την τύχη μας. Και μόνο το φως του κοινού νου μπορεί να ...

Περί ευρωπαίων τοκογλύφων... ή, ας τελειώνουμε πια με τις ανοησίες του ΣΥΡΙΖΑ

του Χρήστου Παπανίκου (εφ. Αναγγελία)
ΤΩΡΑ ΟΠΩΣ ΛΕΝΕ & ΓΡΑΦΟΥΝ ΟΙ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΕΤΑΙΡΟΙ (ΔΗΛΑΔΗ ΤΑ ΚΡΑΤΗ) ΘΑ ΜΑΣ ΔΑΝΕΙΖΟΥΝ με 0,7% και εκείνοι θα ΔΑΝΕΙΖΟΝΤΑΙ με τα εξής επιτόκια: Γερμανία 1,35%, Ολλανδία 1,63%, Φινλανδία 1,64%, Αυστρία 1,78%, Γαλλία 2,09%, Βέλγιο 2,25%, Ιταλία 4,88%, Ισπανία 5,88%, Πορτογαλία 8,93%. Με αυτά τα επιτόκια δανείζονται αυτοί και δανείζουν εμάς με 0,9%. Με την εξαίρεση της Γερμανίας και οριακά της Ολλανδίας και...της Φινλανδίας, όλοι οι άλλοι μπαίνουν για τα καλά μέσα για να χρηματοδοτούν εμάς! Λαμβανομένου υπ’ όψιν μάλιστα ότι, η Γαλλία μας έχει δανείσει 11,38 δισ., ενώ την ίδια ώρα γαλλικά εργοστάσια βάζουν λουκέτο, η Ισπανία μας έχει δανείσει 6,6 δισ., ενώ δεν μπορεί να βοηθήσει τους πολίτες της που χάνουν τα σπίτια τους, η δε Γερμανία μας έχει δανείσει 15,16 δισ., ενώ το 20% του πληθυσμού της βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχειας. ΚΑΛΑ ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΟΝΤΑΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΙ!! 
(από σχόλιο στο fb)
Κάτω από 1% μειώνεται τελικά το κόστος δανεισμού για την Ελλάδα

του Κωνσταντίνου Μαριόλη*
Σημαντική μείωση στο κόστος δανεισμού για την Ελλάδα φέρνει η νέα συμφωνία των Ευρωπαίων ηγετών, σε επίπεδα μάλιστα που αν συγκριθούν με τα επιτόκια που πληρώνουν αρκετές χώρες της Ευρωζώνης, γίνεται αντιληπτό ότι δανείζονται ακριβά... για να μας δανείσουν φθηνά.
Σύμφωνα με όσα προέκυψαν από το Eurogroup, συμφωνήθηκε η μείωση κατά 100 μονάδες βάσης των επιτοκίων στα δάνεια που δόθηκαν στην Ελλάδα από το πρώτο πακέτο διάσωσης (Greek Loan Facility) και μείωση κατά 10 μ.β. του κόστους προμήθειας για τις εγγυήσεις που πληρώνει η Ελλάδα στα δάνεια του EFSF.

Αυτό σημαίνει ότι το επιτόκιο δανεισμού της Ελλάδας θα μειωθεί κάτω από το 1%, αν βέβαια η χώρα μας προωθήσει τις δημοσιονομικές και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Μέχρι σήμερα, στη μετά το PSI εποχή, η Ελλάδα δανειζόταν με επιτόκιο Euribor +1,5% στα διμερή δάνεια. Μετά τη νέα μείωση, το επιτόκιο αυτό θα μειωθεί στο Euribor+0,5%, δηλαδή κοντά στο 0,7% (για το επιτόκιο δανεισμού της Ελλάδας λαμβάνεται ως βάση το Euribor τριμήνου).

Η ιδέα μείωσης των επιτοκίων των δανείων που έχουν χορηγηθεί στην Ελλάδα, τόσο από την Ευρωζώνη όσο και από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο βρίσκεται εδώ και αρκετό καιρό σε... περίοπτη θέση στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Αφενός τα υπερβολικά υψηλά επίπεδα χρέους, ως ποσοστό του ΑΕΠ, καθιστούν σύμφωνα με το ΔΝΤ αλλά και... την κοινή λογική, το ελληνικό χρέος “μη βιώσιμο” και, αφετέρου, τα τεράστια ποσά που καταβάλλει ετησίως το ελληνικό δημόσιο “πνίγουν” ακόμη περισσότερο τις όποιες ελπίδες ανάκαμψης.

Η άνοδος ωστόσο των επιτοκίων δανεισμού για τις υπόλοιπες χώρες της νομισματικής ένωσης, λόγω της αβεβαιότητας και των κερδοσκοπικών κινήσεων, αναδεικνύει μία ζημιογόνο “μαύρη τρύπα” επιτοκίων. Χώρες με πολύ καλύτερη πιστοληπτική αξιολόγηση αναγκάζονται να... πληρώσουν ακριβά τόσο τις υποχρεώσεις τους όσο και τη βοήθεια προς την Ελλάδα. Δεν είναι μάλιστα λίγες οι περιπτώσεις, ιδιαίτερα μετά τις δύο ρυθμίσεις των αρχικών διμερών δανείων, που οι πιστωτές της Ελλάδας και κυρίως χώρες όπως η Ισπανία και η Ιταλία έχουν δανειστεί με υψηλότερα επιτόκια ...

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012

Το πρόβλημα βρίσκεται πια καθαρά στο ελληνικό πολιτικό "σύστημα" - όχι στην Ευρώπη


Και μερικοί έφθασαν απ’ τα σύνορα, και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν. Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους. Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.  
Κωνσταντίνος Καβάφης, Περιμένοντας τους βαρβάρους

Οι τοκογλύφοι τρελάθηκαν... κατέβασαν τα επιτόκια πιο κάτω από εκείνα που οι ίδιοι δανείζονται!
Οι δυνάμεις κατοχής κουρεύουν τις ...δυνάμεις τους  ξανά και ξανά, χαρίζουν τα κέρδη τους και παγώνουν τα ομόλογά τους!
Οι μοναδικοί μας δανειστές παραμένουν και εταίροι μας και εγγυώνται την βιωσιμότητα της χρεοκοπημένης μας χώρας (από την δική μας διαχείριση...)
18 σενάρια έπεσαν στο τραπέζι, κι όλα για να μείνει η Ευρώπη ενωμένη και η Ελλάδα εντός!

Μήπως κι οι βάρβαροι έχουν ψυχή;
Μήπως το πρόβλημα είναι εδώ και όχι εκεί;
Μήπως όλοι όσοι ποντάρουν στα προβλήματα και όχι στις λύσεις είναι απλά τα θλιβερά και κυρίως μαθημένα για πάντα, στην διαφθορά και την υπεξαίρεση του παραγόμενου πλούτου, υπολείμματα του ανδρεοπαπανδρεϊσμού, και του επιδοτούμενου κομματικού κράτους; Του δημοσιοϋπαλληλικού συντεχνιακού "σοσιαλισμού" με τα λεφτά των άλλων (όσων εργάζονται και παράγουν) και των επιδοτήσεων της ΕΕ;
Άλλωστε όλο το πολιτικό μας προσωπικό (κυβέρνησης και αντιπολίτευσης) δεν είναι πάνω απ΄όλα δημόσιοι υπάλληλοι που πληρώνονται κάθε μήνα από την κομματική επιδότηση ή την βουλευτική αποζημίωση - οι πιο τυχεροί - που φτάνει κι αυτή με τα δανεικά;
Είναι δυνατόν να κάνουν αντιπολίτευση στην Ευρώπη (γιατί περί αυτού πρόκειται) άνθρωποι που δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους σε μια πραγματική δουλειά - αλλά πληρώνονται από το κόμμα που πληρώνεται από το κράτος - και να γυρνούν τον κόσμο βρίζοντας μερκελιστές όσους τέλος πάντων έχουν μια στοιχειώδη επίγνωση της πραγματικότητας;

Η ύπαρξή τους και οι μπούρδες που τους προσπορίζουν ψήφους απαιτούν έναν εχθρό.
Ο λαϊκισμός απαιτεί βαρβάρους που όπου νάναι έρχονται...
Απειλές για κατοχές, γενοκτονίες, ξεπουλήματα, προδότες και δοσίλογους.
Αυτό είναι γνωστό από την ιστορία.

Αλλά να το κάνει αυτό - σε αγαστή ταύτιση στο δια ταύτα - μαζί με τους ακροδεξιούς των ΑνΕλλ και με παρόμοια ρητορική με εκείνη των νεοναζιστών, ένα κόμμα που όμνυε μέχρι πρότινος τουλάχιστον στην δημοκρατία και στην ευρωπαϊκή αριστερά, μόνο ανατριχίλα προκαλεί.
Γιατί η αριστερά - η δημοκρατική της πτέρυγα - έχει μια ιστορία προσφοράς και θυσιών και όχι λαϊκισμού, συντεχνιασμού και μικροκομματισμού. Αν φτάσαμε ως εδώ, φτάσαμε γιατί η διαφθορά και ο αμοραλισμός πότισε και την μεταπολιτευτική αριστερά και την έριξε ανάμεσα στα σκουπίδια του πελατειακού πασοκικού συστήματος. 
Μαζί με την "λαϊκή δεξιά" του Καραμανλή του μικρού και όσους ...

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

Ένα νέο πελατειακό σύστημα γεννιέται στο Δημόσιο

 του Βαγγέλη Παπαβασιλείου
Η υπόθεση όμως της διοικητικής μεταρρύθμισης είναι πολύ σοβαρή και σίγουρα είναι εθνική υπόθεση...το έλλειμμα πολιτικής βούλησης είναι τραγικό: ενώ όλοι γνωρίζουν τι πρέπει να γίνει και πώς, η έξοδος από τον γνωστό φαύλο κύκλο δεν φαίνεται να ενδιαφέρει. Για ορισμένους δεν φαίνεται να συνιστά καν πρόβλημα.
Αγνοούνται επιδεικτικά δεκάδες τεκμηριωμένες προτάσεις για τον μετασχηματισμό του κράτους, τόσο από διεθνείς οργανισμούς όσο και από στελέχη της ίδιας της Διοίκησης, ώστε αυτή να προσιδιάζει πλέον στον δυτικό ανεπτυγμένο κόσμο, αποβάλλοντας τα οθωμανικού τύπου χαρακτηριστικά της.
Εκατοντάδες στελέχη της Διοίκησης, αν όχι μερικές χιλιάδες, είναι έτοιμα να στηρίξουν μια ορθολογική μεταρρυθμιστική προσπάθεια για την οριστική έξοδο της Διοίκησης από το τέλμα αποτρέποντας έστω και την ύστατη ώρα την ολική λειτουργική κατάρρευση της κρατικής μηχανής.
Το ιστορικής σημασίας ζητούμενο είναι μόνο ένα: προτίθεται το αρμόδιο Υπουργείο να υλοποιήσει άμεσα μια "φυγή προς τα μπρος", μια ρηξικέλευθη θεσμική επανάσταση και ένα σημείο εκκίνησης χωρίς επιστροφή;
του Γιάννη Αλεξάκη*
Ατυχώς, έχουμε συνηθίσει η συζήτηση για το Δημόσιο να λαμβάνει χώρα ενόψει της εκάστοτε "επόμενης δόσης" και σπάνια να εστιάζει στα πραγματικά προβλήματα, τις αιτίες που τα δημιούργησαν και τις προτεινόμενες λύσεις, ώστε κάποτε να απαλλαγούμε από αυτά. Σε επίπεδο ρητορικής ομολουγουμένως πάμε καλά. Κυβερνήσεις, Υπουργοί, κόμματα, αιρετοί της αυτοδιοίκησης και άλλοι δρώντες, ομιλούν για τα σωστά πράγματα: αξιοκρατία, διοικητική μεταρρύθμιση, ανάγκη ενός κεντρικού κράτους επιτελικού, όραμα και στρατηγικό σχέδιο εξόδου του διοικητικού μηχανισμού - και συνεπώς της χώρας - από το τέλμα. Η απόσταση όμως μεταξύ ρητορίας και έργων είναι απλώς χαοτική...
Σε επίπεδο ρητορείας  οι κυβερνώντες καταδικάζουν τα τυφλά οριζόντια μέτρα. 
Ορθώς! Εν τούτοις τα θεσπίζουν... 

Η αλήθεια έγκειται στο εξής απλό: Όσο άδικα κι αν είναι τα μέτρα αυτά, παραμένουν τα λιγότερο επώδυνα για πολιτικές ηγεσίες που αποστρέφονται να κυβερνούν ως εμπνευσμένες ηγεσίες. 
Ο λόγος σπανίως διαφωτίζεται: 
Κάθε συντεχνία λειτουργεί συγκεντρώνοντας αδικαιολόγητο όφελος στα μέλη της, τα οποία επωφελούνται αντλώντας πόρους από το κοινωνικό σύνολο. Το όφελος όμως αυτό στα χέρια ορισμένων ευνοημένων, διαχέεται ως κόστος στο σύνολο της κοινωνίας. Τέτοιο παράδειγμα αποτελούν τα απίθανα επιδόματα σε μερίδες δημοσίων υπαλλήλων, οι λογοίς "εισφορές υπέρ τρίτων", οι διορισμοί από τα παράθυρα, την πίσω πόρτα ή και την κύρια είσοδο των ρουσφετολογικών διαδρόμων των πολιτικών γραφείων κάθε κομματάρχη.
Στη σημερινή συγκυρία, που η δημοσιονομική πειθαρχία αποτελεί αναγκαιότητα, το πολιτικό σύστημα επιλέγει συνειδητά τις οριζόντιες περικοπές. Έτσι, αν και οι ρουσφετολογικές διευθετήσεις σε βάρος τις κοινωνίας ήταν πάντα κάθετες, αυτές αναπαράγονται, καθώς πλήττονται μόνο στον ίδιο βαθμό που πλήττεται η κοινωνία και όχι στο βαθμό που έχουν προσποριστεί και εξακολουθούν να προσπορίζονται οφέλη σε βάρος της. Επί παραδείγματι, στο ίδιο πρόσφατο «άρθρο μόνο» του Ν.4093/2012, μαζί με τις τεράστιες περικοπές, σε βάρος της κοινωνίας συνολικά, θεσπίζεται η παγίωση των "προσωπικών διαφορών" των δημοσίων υπαλλήλων - ένα όφελος 72 εκατ. ευρώ το χρόνο για τους πιο υψηλόμισθους.

Ταυτόχρονα, μιας και δεν μπορεί κανείς να υπόσχεται πλέον διορισμούς δημιουργείται το έδαφος για μια νέα "πελατεία": μέσω της θέσπισης μιας διάτρητης διαδικασίας "κινητικότητας", "διαθεσιμότητας" και του τρόπου της (αβέβαιης) επαναφοράς των υπαλλήλων σε υπηρεσίες. 
Το ισχύον θεσμικό πλαίσιο προκαλεί έκπληξη ακόμη και στους υποψιασμένους, καθώς είναι κυριολεκτικά κομμένο και ραμμένο κατά τον καταστροφικό εθισμό του πολιτικού συστήματος σε μια φαύλη ευνοιοκρατία μιας παραδιοίκησης "πολιτικών γραφείων". Αν το προσφάτως ψηφισθέν πλαίσιο δεν τροποποιηθεί άμεσα, θα πρόκειται για την απόπειρα πλήρους ηθικού και επαγγελματικού εκμαυλισμού των στελεχών της Διοίκησης που οδηγεί στην οριστική πλέον παράλυση της κρατικής μηχανής, αν κανείς αισθάνεται ότι αυτή δεν συντελείται ήδη.
Μάλλον όμως συντελείται: ο λαϊκισμός της ισοπέδωσης έχει ως συνέπεια ικανοί και ανίκανοι δημόσιοι υπάλληλοι, αποδοτικοί και αργόμισθοι, λειτουργικά αναλφάβητοι και επιστήμονες να αντιμετωπίζονται εξισωτικά. Όλοι αντιμετωπίζονται με την ίδια ηθική, μισθολογική και βαθμολογική απαξίωση και στασιμότητα. 
Παράλληλα, επιστρέφουμε σε εποχές που νομίζαμε ότι είχαν περάσει ...

Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2012

Περί της πολιτικής για τη μείωση του χρέους (με αφορμή το κρίσιμο eurogroup και μια συνέντευξη του Φ. Κουβέλη)

του Βαγγέλη Παπαβασιλείου
Για τις προτάσεις μείωσης του χρέους
 Την χρηματοδοτική στήριξη της χώρας για να οργανώσει την επαναγορά ομολόγων από τη δευτερογενή αγορά. 
Την μείωση των επιτοκίων των αρχικών δανείων του Μνημονίου 1. 
Την μεταφορά των κερδών από ελληνικά ομόλογα από την ΕΚΤ και τις Κεντρικές τράπεζες. 
Την χρονική μετακύλιση-ανανέωση των ομολόγων. 
Η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών να περάσει στον EFSF.
Η συνέντευξη Κουβέλη στο Πρώτο Θέμα είναι μόνον η αφορμή

του Γιώργου Προκοπάκη

Στις 31/5/2011 είχα κληθεί στην ΕΕ της ΔΗΜΑΡ για "τεχνική τεκμηρίωση" περί την αναδιάρθρωση και πιο συγκεκριμένα για την "Θετική Αναδιάρθρωση". 
Η "Θετική Αναδιάρθρωση" ήταν ό,τι πιο καταστροφικό για την ελληνική κοινωνία μπορούσε να προταθεί ως αναδιάρθρωση.  Παρά τούτο, η θέση μου ήταν απλώς πως η Ελλάδα δεν έχει καμιά δουλειά να προτείνει τρόπους μείωσης του χρέους, γιατί είναι μια διαδικασία η οποία απαιτεί σημαντική οικονομική στήριξη και τα χαρακτηριστικά της όποιας λύσης μπορεί να είναι καταστροφικά χωρίς την οικονομική στήριξη και τις αναγκαίες πολιτικές συνθήκες. Η Ελλάδα μπορεί να ζητά από τους δανειστές ποσοτικά τη μείωση χρέους η οποία, σε συνδυασμό με τα μέτρα τα οποία η ίδια παίρνει θα οδηγούν σε διαχειρίσιμη κατάσταση συνολικά. Με τους δανειστές-υποστηρικτές απομένει η συμφωνία στους μάκρο-στόχους (π.χ., 120% του ΑΕΠ το 2020). 

Αυτή η θέση εκφράσθηκε και στο άρθρο Λιβαδά, Ματσαγγάνη, Προκοπάκη στα ΝΕΑ λίγες μέρες αργότερα.  Η ΕΕ της ΔΗΜΑΡ επέλεξε να καταθέσει την "Θετική Αναδιάρθρωση", την οποία βεβαίως είχε προκαταλάβει ο κ. Κουβέλης από τα σκαλάκια του Μαξίμου στις 22/5. Στην ίδια απόφαση εκφράσθηκε η υποστήριξη σε διαδικασία "τύπου Βιέννης" η οποία ήλθε μερικές εβδομάδες αργότερα ως "γαλλική φόρμουλα", η οποία δυνητικά ήταν η απόλυτη καταστροφή για την Ελλάδα - μας έσωσε ο Moody's!

Ένα παράδειγμα θα βοηθήσει στην κατανόηση: Στο πρώτο PSI (21/7) η Ευρωζώνη έβαζε 30 δισ για να "στηρίξει" τα ομόλογα που έμελλε να προκύψουν. Η στήριξη ήταν εγγυήσεις. Το καθαρό αποτέλεσμα ήταν αύξηση του ελληνικού χρέους από την ανταλλαγή - ακόμη και εάν αυτή γινόταν στις καλύτερες δυνατές συνθήκες. [Όπως άλλως τε θα γινόταν με το αντίστοιχο σχήμα εγγυήσεων της "γαλλικής φόρμουλας"] Αντίθετα, τα 30 δισ του PSI+ χρησιμοποιήθηκαν σε ένα σχήμα πρακτικώς "επαναγοράς χρέους" με εξαιρετικά αποτελέσματα, ενώ κάποιες εγγυήσεις παρέχονταν από συμφωνία "EFSF-ιδιωτών". Να θυμίσω πως η ΔΗΜΑΡ υποστήριζε το πρώτο PSI ("αγώνας για εφαρμογή της 21/7") ενώ ήταν μέχρι και την τελευταία στιγμή κατά του PSI+ (12/2: "δώστε άλλα 30 δισ για να δούμε αν το PSI+ είναι καλό").
Η συζήτηση έχει ξανά ενδιαφέρον αυτήν την περίοδο. 
Ο κ. Βενιζέλος έχει καταθέσει τις ρηξικέλευθες προτάσεις του για "συνολική διαπραγμάτευση" - τα οκτώ σημεία. Η ΕΕ της ΔΗΜΑΡ πριν το Eurogroup της 20/11 κατέθεσε τις δικές της. 
Στο Eurogroup παρουσιάσθηκαν από το ΔΝΤ δέκα οκτώ (18) σενάρια μείωσης του χρέους. Όλες, μα όλες, οι προτάσεις ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ ήταν μέσα, υποπεριπτώσεις των σεναρίων! Ευτυχώς οι δανειστές-υποστηρικτές της Ελλάδας είναι πιο σοβαροί από τα κεντροαριστερά κόμματά μας!
Ο κ. Κουβέλης επανέρχεται σε συνέντευξη στο Πρώτο Θέμα της 25/11 με τις πέντε (5) προτάσεις για τη μείωση του χρέους. Πάλι, υποπεριπτώσεις των υποπεριπτώσεων! 
Το μόνο μέλημα του κόμματος είναι η προς το εσωτερικό εμφάνιση μιας επίφασης σοβαρότητας και υπευθυνότητας - τίποτε άλλο. 
Θα τις δούμε παρακάτω, αλλά αξίζει η παρατήρηση πως ούτε κάν τίθεται θέμα μείωσης ονομαστικής αξίας δανείων, καθαρό κούρεμα των δανειστών δηλαδή.

Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2012

Πολιτικό και χρηματοδοτικό κενό


του Γιώργου Προκοπάκη*

Με το φιάσκο του Eurogroup της Τρίτης, έγινε η απρόσμενη (;) μεταμόρφωση
Ο κ. Τσίπρας καταγγέλλει την μη εκταμίευση της δόσης (αυτής που δεν ήθελε και που πριν λίγες μέρες έλεγε στις Σέρρες πως θα μας δώσουν με το ζόρι, κι αν δεν τη θέλουμε θα μας δώσουν και μουρονόλαδο) και συντάσσεται με την κυρία Λαγκάρντ και το ΔΝΤ. 
Οι νεοφιλελεύθεροι πληρωμένοι φονιάδες, ξαφνικά έγιναν οι μόνοι σύμμαχοι του ελληνικού λαού – εκτός και εάν οι καπιταλιστές μας δίνουν το σκοινί που θα τους κρεμάσουμε. 

Απ’ την άλλη, τα τρία κυβερνητικά κόμματα κατάφεραν για μια φορά να έχουν κοινή οπτική: αν δεν καταβληθεί άμεσα η δόση, εκτός από τον στραγγαλισμό της Ελλάδας, θα έχει πρόβλημα και η Ευρωζώνη – τους τρεις της ελληνικής τρόικας περίμεναν οι εταίροι μας, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ να τους πουν αν υπάρχει πρόβλημα στην Ευρωζώνη! 
Το πιο χαριτωμένο κατέθεσε, νηφαλίως πάντα, ο «μικρός» της τρικομματικής: να αποσυνδεθεί η καταβολή της δόσης από τη βιωσιμότητα του χρέους. 
Γιατί δεν προχωρά να πει πώς θα πρότεινε ο ίδιος να γίνει κάτι τέτοιο και, κυρίως, γιατί δεν καταθέσαμε αυτό το απλό και λογικό αίτημα πέντε μήνες πριν, στις 19/6, όταν σχηματιζόταν η κυβέρνηση σωτηρίας;
Το Eurogroup κατέληξε στο τίποτε γιατί 
(α) δεν συμφώνησαν οι Υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης και το ΔΝΤ στο πώς θα καταστεί βιώσιμο το ελληνικό χρέος και 
(β) το επιμηκυμένο κατά μία διετία πια πρόγραμμα στήριξης έχει ένα τεράστιο χρηματοδοτικό κενό €32.6 δισ και δεν βρίσκεται κάποιος πρόθυμος να το καλύψει. 

Το χρηματοδοτικό κενό αναδεικνύει και το πολιτικό κενό στη χώρα μας
Ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται σε μια μέρα Δράση, το "ευρωπαϊκό πρόβλημα" του ΣΥΡΙΖΑ γίνεται πολιτική της κυβέρνησης και ως τέτοιο επισείει τους κινδύνους στον Σόιμπλε - με ηπιότερο τρόπο από τους αλαλαγμούς του κ. Τσίπρα, είναι αλήθεια. 
Το οξύμωρο είναι πως η ρηξικέλευθη πολιτική της κυβέρνησης για "επιμήκυνση χωρίς λεφτά" σκάλωσε γιατί οι εταίροι ψάχνουν να βρουν τα χρήματα τα οποία, μας έλεγε η κυβέρνηση ότι δεν χρειάζονται. 
Στη συνάντηση για τον ευρω-προϋπολογισμό, ο πρωθυπουργός διεμήνυε στους Ευρωπαίους πως «κάθε ημέρα χωρίς απόφαση επιβαρύνει την οικονομία» - καιρός είναι να συζητήσει με τους κυβερνητικούς εταίρους του για το κατά πόσον η περιδιάβαση στην επαναδιαπραγμάτευση που κράτησε σαράντα δύο (42) ημέρες επιβάρυνε την οικονομία όπως και οι ασκήσεις επί χάρτου για την επιμήκυνση χωρίς λεφτά
Κατέρρευσε και η ριζοσπαστική αλλά υπεύθυνη πολιτική του ΠΑΣΟΚ: τα οκτώ σημεία της επιθετικής διαπραγμάτευσης που θα έλυνε το πρόβλημα της χώρας, δεν ήταν στο Eurogroup της 20/11 παρά υποσημειώσεις κάποιων από τα δεκαοκτώ (18) σενάρια μείωσης του χρέους που εξετάσθηκαν. Το ίδιο και οι κατευθυντήριες γραμμές διαπραγμάτευσης της ΕΕ της ΔΗΜΑΡ μερικές μέρες πριν. 
Η "μυστική" συνάντηση Σόιμπλε με τους υπουργούς Οικονομικών των χωρών του Νότου και η πλήρης συμφωνία τους στο γερμανικό σχέδιο, έστειλε αδιάβαστες τις φαντασιώσεις περί συμμαχιών κατά του γερμανικού άξονα.
Το φιάσκο του Eurogroup διέλυσε σε μια μακρά νύκτα όλες τις υποτιθέμενες σταθερές στην ελληνική πολιτική σκηνή
Η αξιωματική αντιπολίτευση απλώς επιβεβαίωσε το απύθμενο βάθος της κενότητας της πολιτικής της. Η τρικομματική κυβέρνηση δεν είναι τίποτε άλλο παρά το άθροισμα των ψήφων βουλευτών και όλοι σταυρώνουν τα δάκτυλα αυτό το άθροισμα να παραμένει πάνω από το μαγικό 151. Το κακό είναι πως για τους κυβερνητικούς εταίρους φαντάζει ξανά ελκυστική η προεκλογική πολιτική ...

Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2012

Περί ρεαλισμού: Οι Γερμανοί Πράσινοι, νέοι πολιτικοί διεκδικητές του κέντρου

Οι "πράσινοι" αναστατώνουν την γερμανική πολιτική σκηνή 

της Χάριετ Τόρι από την Wall Street Journal*
(μτφ /παρουσίαση Προοδευτική Πολιτική)
Ενόψει των επόμενων ομοσπονδιακών εκλογών της Γερμανίας, το άλλοτε ακραίο οικολογικό κόμμα των «Πράσινων» στρέφεται κι άλλο προς το κέντρο, σε μια κίνηση που θα μπορούσε να διευκολύνει τους συντηρητικούς της  'Ανγκελα Μέρκελ (Angela Merkel) να παραμείνουν στην εξουσία και πέραν του 2013. Η προοπτική κυβερνητικής συνεργασίας των χριστιανοδημοκρατών της κ. Μέρκελ με τους «πράσινους», αν και παραμένει ακόμα μακρινό ενδεχόμενο, εμφανίστηκε έξαφνα όταν οι «πράσινοι» εξέλεξαν μια συντηρητική ως επικεφαλής των ψηφοδελτίων τους.
Η καταγόμενη από την Ανατολική Γερμανία 46χρονη Κάτριν Γκέρινγκ-Έκαρτ (Katrin Göring-Eckardt), που είναι η προκαθήμενη της συνόδου της λουθηρανής εκκλησίας, ήταν η απροσδόκητη νικήτρια της εσωκομματικής ψηφοφορίας, επικρατώντας επί των προβεβλημένων αριστεριζόντων ανθυποψηφίων της, συμπεριλαμβανομένης της ηγέτιδος του κόμματος Κλαούντια Ροτ (Claudia Roth). 
Η κ. Γκέρινγκ-Έκαρντ θα πλαισιώνεται στην κορυφή των «πράσινων» ψηφοδελτίων από τον Γιούργκεν Τρίτιν (Jürgen Trittin), άλλοτε υπουργό περιβάλλοντος και εκπρόσωπο της μετριοπαθούς αριστερής πτέρυγας του κόμματος.
Αν θέλει να συνεχίσει να κυβερνάει και μετά τις επόμενες εκλογές, η κ. Μέρκελ χρειάζεται επειγόντως έναν νέο αξιόπιστο εταίρο, μιας που το φιλικό προς την επιχειρηματικότητα «κόμμα ελευθέρων δημοκρατών» (FDP), ο σημερινός ελάσσων κυβερνητικός εταίρος, είναι τόσο εξασθενημένο που πιθανόν να μην κατορθώσει καν να συγκεντρώσει τις απαραίτητες ψήφους για να εκπροσωπηθεί στο κοινοβούλιο. Αλλά ακόμα και στην περίπτωση που το FDPανακάμψει, οι πολιτικοί αναλυτές εκτιμούν πως μετά τις επόμενες εκλογές ο σημερινός κυβερνητικός συνασπισμός των χριστιανοδημοκρατών με το αδερφό βαυαρικό κόμμα της «χριστιανικής κοινωνικής ένωσης» (CSU) και το FDP δεν θα διαθέτουν επαρκή κοινοβουλευτική δύναμη ώστε να παραμείνουν στην εξουσία.
Η νεότητα της κ. Γκέρινγκ Έκαρντ και το υψηλό αξίωμα που κατέχει στην γερμανική προτεσταντική εκκλησία την καθιστούν ιδιαιτέρως δημοφιλή -ιδίως στους αναποφάσιστους ψηφοφόρους- και άρα πιθανή επιλογή για πολλούς απογοητευμένους χριστιανοδημοκράτες. Θεωρείται λιγότερο ιδεοληπτική από τα περισσότερα στελέχη των «πράσινων», ενώ η επιλογή της θεωρείται πως σημαίνει πως οι «πράσινοι» συλλογικά επέλεξαν την εξουσία έναντι της ιδεολογικής καθαρότητας.
Οι «πράσινοι» κινούνται προς το κέντρο εδώ και αρκετό καιρό, αλλά η τάση αυτή επιταχύνθηκε την τελευταία διετία, και χάρισε στο κόμμα ορισμένες σημαντικές νίκες. Το 2011 οι «πράσινοι» για πρώτη φορά εξελέγησαν πρώτο κόμμα σε ένα γερμανικό κρατίδιο, επικρατώντας των χριστιανοδημοκρατών στο συντηρητικό προπύργιο της ...

Φτωχή και χρεωμένη στη γη της αφθονίας


της Αμαλίας Ζέπου*
Μου ζητήθηκε πριν λίγο καιρό από ένα φίλο Αμερικάνο να του γράψω κάτι για ένα ξένο περιοδικό για το ελαιόλαδο που στέλνω σε έναν αγοραστή από το Μίσιγκαν. Πρόκειται για μια αστεία ποσότητα, 200 λίτρα το χρόνο, το πολύ. Η παραγωγή του ελαιώνα είναι μικρή, τις καλές χρονιές άντε να βγάλουμε έναν τόνο που καταναλώνεται κυρίως από οικογένεια και φίλους. Πώς να του εξηγήσω όμως του φίλου Αμερικάνου ότι το λάδι που στέλνω δεν έχει νόμιμα χαρτιά εξαγωγής, γιατί δεν κατάφερα για 200 λίτρα να ξεπεράσω τον κυκεώνα της γραφειοκρατίας.
Πώς να του εξηγήσω ότι παρότι δεν με συμφέρει το κόστος αποστολής και το ρίσκο μιας παράλογης παρανομίας, μαζί με όλη τη φροντίδα και τον έλεγχο για την ποιότητά του επιμένω να του το στέλνω; Ότι χρειάζομαι την κρυφή ικανοποίηση να βλέπω ότι κάτι που παράγουμε στην Ελλάδα σε αφθονία έχει σοβαρό ενδιαφέρον στην ξένη αγορά;

Τι να του πω; Για λόγους ψυχολογικούς; Γιατί ντρέπομαι που είμαστε η τρίτη χώρα παραγωγής ελαιόλαδου στον κόσμο και παρότι έχουν γίνει μερικές σοβαρές προσπάθειες δεν έχουμε καταφέρει να κατακτήσουμε την ξένη αγορά που και το θέλει και το ακριβοπληρώνει;

Ναι, ντρέπομαι. Γιατί επί χρόνια, λίγο πριν τα Χριστούγεννα, έφταναν από το χωριό καταγωγής μας, όπου δεν είχαμε πάει ποτέ, 20 τενεκέδες απίθανου ελαιόλαδου. Το έστελναν οι «μεσακάρηδες» που το φρόντιζαν και με τους οποίους το μοιραζόμαστε. Έφτανε στην Αθήνα άφθονο εξαιρετικό ελαιόλαδο κι εμείς χαιρόμασταν, όπως τα παιδιά που ανοίγουν τα δώρα άγνωστων συγγενών κάτω απ’ το δέντρο. Καλομαθημένοι και μπουχτισμένοι από αγάπη άνευ όρων.
Τι θα σκεφτεί ο Αμερικάνος; 
Δεν είναι μόνο μια χώρα με άπειρα ελαιόδεντρα και απίθανη ποιότητα ελαιόλαδου. Όπως το λάδι τα Χριστούγεννα, έτσι έρχεται από το πουθενά και το καλοκαίρι. Δώρο για το τέλος της σχολικής χρονιάς. Δεν είναι όπως για τους ξένους, που για να πάρουν μια γεύση καλοκαιριού και θάλασσας πρέπει να μπει στον ετήσιο προϋπολογισμό. 
Σε εμάς έρχεται από μόνο του, με τα κοντινά νησιά, την απογευματινή βόλτα στην παραλία, ατέλειωτες ζεστές βραδιές να τις βαριέσαι. Και τόσα άλλα πράγματα, όπως τα μνημεία, τα αρχαία, τη φύση και τη γη με τα ωραιότερα προϊόντα του κόσμου. Η χώρα της αφθονίας. 
Τι τα κάνεις τόσα δώρα; Σε ποιον τα επιστρέφεις;

Ναι, γιατί πράγματι, υπάρχει ένας κανόνας με τα δώρα: αμοιβαιότητα. Αλλά ποιος είναι ο αποστολέας;

Αυτό θα πω στον Αμερικάνο: «Ψάχνω τον αποστολέα». Έτσι θα του πω ότι ...

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012

Καμία κρίση και κανένα ΔΝΤ

του Θανάση Χειμωνά*
Η σκηνή είναι εφιαλτική. Ένας οργισμένος όχλος προσπαθεί με μανία να λιντσάρει τέσσερα-πέντε άτομα. Οι αστυνομικοί μετά βίας προσπαθούν να τους συγκρατήσουν. «Φεύγουν» μερικοί καφέδες, τα υποψήφια θύματα τρώνε και κάποιες «ψιλές». Το χειρότερο απ’ όλα: Η φριχτή αυτή απόπειρα λιντσαρίσματος διαδραματίζεται μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες…
Άγιος Παντελεήμονας; Νεοναζί και Πακιστανοί; Όχι φίλοι μου! 
Τα καλόπαιδα με τα ξυρισμένα κεφάλια δεν έχουν φτάσει ακόμα στο σημείο να δέρνουν σε ζωντανή μετάδοση (εκτός φυσικά από τα πολιτικά talk show). Άσε που όταν την πέφτουν στους μετανάστες, τριγύρω δεν υπάρχουν αστυνομικοί ούτε για δείγμα.

Η εικόνα που περιγράφω παραπάνω είναι η ρατσιστική επίθεση που δέχτηκε ο Γερμανός πρόξενος Βόλφγκανγκ Ομπερμάγερ, πριν λίγες μέρες στην Θεσσαλονίκη. Έτσι ακριβώς. Ρατσιστική. Το μόνο «λάθος» του Ομπερμάγερ και των ακολούθων του ήταν πως προέρχονται από μια χώρα που οι συγκεκριμένοι «αγανακτισμένοι πολίτες» μισούν. Μια χώρα την οποία οι φίλτατοι αυτοί «συνέλληνες» ταυτίζουν με τον ναζισμό και, όπου σταθούν και όπου βρεθούν, φοράνε μια μουστάκα σαν του Χίτλερ και καλά για να «πικάρουν τους –ξενέρωτους- κατοίκους της. 
Δεν είναι αστείο; Να αποκαλείς «ναζί» τους Γερμανούς, την στιγμή που Εσύ, σήμερα, δίνεις 12% στην Χρυσή Αυγή.
Ο Ομπερμάγερ «πλήρωσε» την δήλωση ενός συμπατριώτη του. Ακριβώς όπως ένας άσχετος Πακιστανός τρώει βρωμόξυλο στα σκοτεινά σοκάκια γύρω από την Πλατεία Αμερικής επειδή κάποιος συμπατριώτης του (ενδεχομένως να) διέπραξε κάποιο αδίκημα. 
Συλλογική ευθύνη. Ένα από τα θεμέλια του ρατσισμού.

Εδώ φυσικά, πρέπει να προσθέσουμε πως ο διπλωμάτης είναι ιερός. 
Ακόμη και αιμοσταγή, τριτοκοσμικά, ολοκληρωτικά καθεστώτα δεν διανοήθηκαν ...

Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2012

Κοινωνικό Κράτος; Αφού χορτάσουν οι ‘ημέτεροι’...

Μαζί με την αναμενόμενη, από μέρα σε μέρα πια, δόση και τα συνοδευτικά της μέτρα βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους που αναζητά σήμερα το eurogroup, αναδιατάσσεται και το πολιτικό σκηνικό εν όψει της διαχείρισης των δανεικών αλλά και των υποχρεωτικών πια αλλαγών στο πελατειακό σύστημα και το αναποτελεσματικό κοινωνικά και παραγωγικά κράτος. Ο Δεκέμβρης ξεκινά με συνέδρια και συνδιασκέψεις των κομμάτων: ένα από αυτά τα συνέδρια είναι Ανοιχτό και απευθύνεται σε "κεντροδεξιούς, κεντροαριστερούς, φιλελεύθερους της δεξιάς, της αριστεράς και του κέντρου, εκσυγχρονιστές, μεταρρυθμιστές, ρεαλιστές, εκφραστές της πολιτικής, φιλοευρωπαϊκής οικολογίας", σύμφωνα με τα λόγια του προέδρου του Αντύπα Καρίπογλου, και με στόχο "να βρεθούμε όλοι μαζί να συναποφασίσουμε, όσοι συμφωνήσουμε, και να συνδιαμορφώσουμε αυτόν τον νέο πολιτικό χώρο" τον πολιτικό φορέα της προοδευτικής μεταρρύθμισης. Πρόκειται για την Δράση και το Ανοιχτό της συνέδριο στις 1 και 2 Δεκεμβρίου.
Παρακάτω δημοσιεύουμε κείμενο προς συζήτηση σε ένα από τα εργαστήρια διαλόγου και ανασύνθεσης του συνεδρίου, εκείνου για την κοινωνική πολιτική, της Αντιγόνης Λυμπεράκη (ΑΣ):

Κοινωνική Πολιτική 
Της Αντιγόνης Λυμπεράκη
Σκέψεις και θέσεις για συζήτηση  / Εισήγηση για την ομάδα εργασίας (workshop) για τη Κοινωνική Πολιτική / Η συζήτηση θα γίνει στο Ανοικτό Συνέδριο, το Σάββατο, 1 Δεκεμβρίου στις 14:30

1. Τι είναι αυτό που ονομάζουμε Κοινωνική Πολιτική στην Ελλάδα μέχρι σήμερα; (και γιατί δεν μας αρέσει);
Αυτό που συνήθως αποκαλούμε «Κοινωνική Πολιτική» στην Ελλάδα είναι η προσχηματική επίκληση των ιδεωδών της κοινωνικής αλληλεγγύης, προκειμένου να δικαιολογηθούν τα προνόμια των "βολεμένων".
Είναι μια ζωντανή δυσφήμιση της κοινωνικής αλληλεγγύης, αφού αποτελεί βασικό πυλώνα της λειτουργίας του πελατειακού κράτους.
Και είναι δυσφήμιση, επειδή αξιοποιεί την ρητορεία του αλτρουϊσμού για να υποκλέψει τους πόρους κοινωνικής προστασίας, για να συντηρεί τους κομματικούς πελάτες - δηλαδή τους "εντός συστήματος".
Κλέβει από τους φτωχούς για να δίνει στους άλλους. Αφού χορτάσουν οι ‘ημέτεροι’, ότι απομένει προσφέρεται για τη στήριξη εκείνων που πραγματικά χρειάζεται να υποστηριχθούν!

Βασικά υποστυλώματα ο ακατάσχετος βερμπαλισμός (όπου η κοινωνική ευαισθησία είναι ένα πουκάμισο αδειανό), η αδιαφάνεια και ο κατακερματισμός. Έτσι, εδραιώνονται και επιβάλλονται, ακόμη και σήμερα, παρωχημένες και ανομολόγητες αντιλήψεις: Για την κοινωνία, για την οικογένεια αλλά και τους ανθρώπους. Η κοινωνική πολιτική έχει μείνει προσκολλημένη σε ένα μοντέλο όπου ο άνδρας είναι κουβαλητής (εργαζόμενος) και η γυναίκα ασχολείται με τη φροντίδα (εξαρτώμενο άτομο).
Έτσι, μέσα από πατερναλιστική και ισοπεδωτική αντίληψη χωρίς ρόλο για ατομική ευθύνη και επιλογή, λέει ότι προσφέρει στον πολίτη. Στην πραγματικότητα είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του δημοσίου λειτουργού που παρέχει την υπηρεσία.
Τα σχολεία είναι για τους δασκάλους, και όχι για τους μαθητές.
Τα νοσοκομεία είναι για τους γιατρούς και όχι για τους ασθενείς.
Οι παιδικοί σταθμοί για τις νηπιαγωγούς και όχι για τα νήπια,
Οι δημόσιες υπηρεσίες για τους υπαλλήλους τους και όχι για τους πολίτες.
Η κοινωνική πολιτική του χτες και του σήμερα στην ουσία ενορχηστρώνει μια αναδιανομή από εκείνους που έχουν ανάγκη, προς εκείνους που έχουν μέσο.
Αποτελεί, δηλαδή, ένα ακραίο αποπροσανατολισμό του κοινωνικού και του αλληλέγγυου στοιχείου. Ομάδες συμφερόντων με την συγκατάθεση πολιτικών κατέλαβαν για ίδιο όφελος τον πυρήνα της συλλογικότητας της κοινωνίας μας. Είναι για αυτό – για την αντιαισθητική υποκρισία που περικλείει μια συστηματοποιημένη αδικία – που αυτό που έκαναν στην κοινωνική πολιτική μας απωθεί τόσο πολύ!

Απορρίπτουμε, λοιπόν, το "κοινωνικό" κράτος πελατείας επειδή:
  • Μοιράζει χρηματικά ποσά σε παθητικούς πελάτες
  • Δεν μπαίνει στον κόπο να αξιολογήσει τις ανάγκες, αλλά δείχνει προτεραιότητα σε όσους ...

Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012

Θα καταφέρει η πολιτική οικολογία στην Ελλάδα να ενταχθεί στις δυνάμεις της μεταρρύθμισης;

Η Πολιτική Οικολογία δεν είναι πολυτέλεια!

Ένα κείμενο με αφορμή το συνέδριο των Οικολόγων Πράσινων στις 7, 8 και 9 Δεκεμβρίου και όχι μόνο...
 της Μαρίας Βιτωράκη*

Πολλοί πιστεύουν ότι σε συνθήκες κρίσης, η πολιτική οικολογία δεν μπορεί να έχει ιδιαίτερο πολιτικό βάρος και σταδιακά χάνει το ακροατήριο της- ένα ακροατήριο που κερδήθηκε στην εποχή της «ευημερίας»,την εποχή που ο πολίτης είχε τον χρόνο και την "πολυτέλεια" να έχει "οικολογικές ανησυχίες". Απόδειξη αυτού, λένε, αποτελεί, ότι τα πράσινα κόμματα κερδίζουν τα μεγαλύτερα ποσοστά σε ευημερούσες κοινωνίες της Κεντρικής Ευρώπης.

Αν προσπαθήσει κάποιος να φτιάξει το κοινωνικό προφίλ των πράσινων ψηφοφόρων, πιθανά θα τους περιέγραφε ως άτομα που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχουν λύσει τα "προς το ζην", συνήθως οικονομικά ευκατάστατοι μεσοαστοί, με ισχυρά αξιακά πρότυπα και προσωπική υπευθυνότητα (ένα ανεπτυγμένο ηθικό προφίλ) αλλά που -δυστυχώς- διαθέτουν μειωμένη ικανότητα να διαβάζουν τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας και ελάχιστο ρεαλισμό. Άτομα που -με άλλα λόγια- «είναι στον κόσμο τους»!
Σήμερα τα πράγματα στην Ελλάδα είναι πολύ διαφορετικά σε σχέση με το 2009! Πολλοί συμπολίτες μας παλεύουν για τα "αυτονόητα".Την στιγμή λοιπόν που ένα μεγάλο ποσοστό της ελληνικής κοινωνίας βρίσκεται στο κατώφλι της φτώχειας, αν όχι κάτω από αυτό, η οικολογία μοιάζει να έρχεται σε δεύτερη μοίρα - η εξασφάλιση των βασικών αναγκών είναι πιο σημαντική! Μοιραία λοιπόν τα πράσινα κόμματα, ιδιαίτερα σε χώρες όπως η Ελλάδα που μαστίζονται από ανεργία και αποσάθρωση του κοινωνικού ιστού, χάνουν τους ψηφοφόρους τους! Η πρόσφατη "καθίζηση" του κόμματος των Οικολόγων Πράσινων στην Ελλάδα, ίσως εξηγείται με τα παραπάνω...
Τίθεται λοιπόν η εύλογη απορία πόσο χρήσιμη θα μπορούσε να είναι η πολιτική οικολογία σήμερα, σε μια κοινωνία σαν την ελληνική που "καίγεται" για νέες θέσεις εργασίας; Οι οικολόγοι - συμπαθέστατοι κατά τα άλλα - είναι σε όλους γνωστό ότι με την ανάπτυξη δεν τα πάνε καθόλου καλά και συνήθως βρίσκονται στην πλευρά του "όχι" απέναντι σε αναπτυξιακές προτάσεις- απολύτως απαραίτητες σήμερα για την αντιμετώπιση της ανεργίας.
Ισχύουν όμως όλα τα παραπάνω ή μήπως αποτελούν μια επιφανειακή ανάγνωση του θέματος και μεταφέρουν αυτούσια ορισμένα "κλισε' που έχει αναπτύξει η κοινωνία μας σχετικά με την πολιτική οικολογία;

Ποια χαρακτηριστικά θα έπρεπε να έχει σήμερα η πολιτική και κοινωνική οικολογία για να είναι χρήσιμη σε μια κοινωνία που έχει φτάσει στα όρια της και μια οικονομία που φαίνεται αδύνατο να σταθεί στα πόδια της;


Πως μπορεί η πολιτική οικολογία να δώσει πειστικές απαντήσεις για θέματα οικονομίας και βιώσιμης ανάπτυξης και να μην περιοριστεί σε μια μονοσήμαντη περιβαλλοντική ατζέντα που της αφαιρεί υποστηρικτές (φυσικά εδώ θα σημείωνα ότι άλλο τόσο πάσχει και η μονοσήμαντη οικονομική ατζέντα άλλων πολιτικών χώρων);


Από την μονοσήμαντη "περιβαλλοντική" οικολογία στην ρεαλιστική οικολογία: 

Η πολιτική οικολογία στην Ελλάδα βρίσκεται σήμερα μπροστά σε μια μεγάλη πρόκληση:

- Θα καταφέρει να υπερβεί τον κατακερματισμένο, αυστηρά «περιβαλλοντικό» της χαρακτήρα και να ενταχθεί στις δυνάμεις της μεταρρύθμισης ή θα παραμείνει εγκλωβισμένη ...

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012

Η ελπίδα του αριστερού φιλελευθερισμού

"Πατούν στη γη και ξέρουν ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή από αυτήν την κυβέρνηση. Υπάρχουν όμως άπειρες δυνατότητες βελτίωσής της. Κατέκτησαν ήδη μια σημαντική νίκη στα ΑΕΙ και ΤΕΙ με την επιτυχή ολοκλήρωση της ψηφοφορίας για τα συμβούλια διοίκησης. Ο λόγος τους πείθει ολοένα και ευρύτερα στρώματα νουνεχών ανθρώπων. Είναι οργανωμένες σε μικρά διάσπαρτα σχήματα, αλλά η απαίτηση για κάτι ευρύτερο και μεγάλο, συνεχώς αυξάνεται. Είναι οι μόνες δυνάμεις που αναζητούν λύσεις σε πεδία άγνωστα για τα ελληνικά πολιτικά δεδομένα. Είναι εργαστήρια σκέψης. Είναι η ελπίδα του αριστερού φιλελευθερισμού."

του Λεωνίδα Καστανά* 
Αναζητούμε ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο; Αντιληφθήκαμε ότι πρέπει να αποχωριστούμε τη μεταπολιτευτική βουλγκάτα; Είμαστε έτοιμοι να ενστερνιστούμε ως κοινωνία τον ανταγωνισμό, την ευελιξία, την κινητικότητα και να αποκτήσουμε ένα δικαιότερο και αποτελεσματικότερο κοινωνικό κράτος, όπως είπε και ο Γιάννης Στουρνάρας 
Δύσκολα μπορεί να δώσει κάποιος θετική ή αρνητική απάντηση. Η μάχη μόλις άρχισε. Ο Υπουργός των Οικονομικών έθεσε πέντε προϋποθέσεις για να είναι η μάχη αυτή νικηφόρα για τις δυνάμεις της προόδου. Για τη χώρα και τους ανθρώπους της εργασίας. Αυτές θέλω να συζητήσουμε.

Πρώτον, η άρση της διάχυτης αβεβαιότητας και η επικράτηση ενός σταθερού οικονομικού κλίματος.
Στη χώρα αυτή ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης πιστεύει ότι:
1.1 Η εκβιομηχάνιση είναι οικολογική καταστροφή και ξεπούλημα στους βάρβαρους εγχώριους και ξένους καπιταλιστές.
1.2 Οι ξένες επενδύσεις αποτελούν ξεπούλημα και εκμετάλλευση του υπερήφανου λαού μας.
1.3 Η Παιδεία έχει στόχο να μοιράζει πτυχία άκοπα με στόχο οι πτυχιούχοι να διορίζονται στο δημόσιο. Η επιστημονική έρευνα και η αριστεία αποτελούν εντατικοποίηση των σπουδών και μετατρέπουν τις σχολές σε πανεπιστήμια της Αγοράς.
1.4 Η τουριστική ανάπτυξη θα καταστρέψει τις παραλίες και τα δάση, θα μας μετατρέψει σε υπηρέτες των βελανιδοφάγων.
1.5 Το ύψος των μισθών στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα δεν προκύπτει από τον οικονομικό νόμο της προσφορά και ζήτησης της αγοράς εργασίας, αλλά μπορεί να καθορισθεί ή να προστατευθεί από τις αποφάσεις οποιασδήποτε κυβέρνησης, κατόπιν πιέσεων των συνδικαλιστών.
1.6 Η κατάταξη της χώρας στην 109η θέση (στις 183 χώρες) στον τομέα της διευκόλυνσης της επιχειρηματικότητας αποτελεί τίτλο τιμής και "αγνότητας" και ο στόχος είναι να πετύχουμε την τελευταία θέση όσο το δυνατόν συντομότερα.
1.7 Το πρωτογενές έλλειμμα μπορεί να καλυφθεί αν φορολογήσουμε αγρίως κάθε επιχειρηματική δραστηριότητα ενώ ταυτόχρονα μπορούμε να αυξάνουμε αφειδώς τα δημόσια έξοδα και τις παροχές του «κοινωνικού» κράτους.
1.8 Οι τράπεζες είναι όργανα του κακού και πρέπει να καταστραφούν ή στην χειρότερη περίπτωση να κρατικοποιηθούν.
Αν αυτές είναι οι διαθέσεις της κοινής γνώμης, τότε πρέπει να καταβάλουμε μεγάλη προσπάθεια για να ελπίζουμε σε σταθερό και υγιεινό οικονομικό κλίμα. 
Κανένα αναπτυξιακό σχέδιο δεν είναι δυνατό να καρποφορήσει αν η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών δεν πειστεί ότι προϋπόθεση της κατανάλωσης είναι η παραγωγή. Και παραγωγή σημαίνει πρώτα και κύρια ιδιωτική πρωτοβουλία.
Δεύτερον, η αποκατάσταση της ρευστότητας του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας.
2.1 Είναι πολύ αμφίβολο αν το Δημόσιο θα αποπληρώσει όλα τα χρέη του προς ...

Χρειάζεται τρίτος πόλος!



 του Νίκου Ράπτη*
Όπως απέδειξαν οι πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις για το μνημόνιο-3 και τον προϋπολογισμό του 2013, μόνο ανησυχίες μπορεί να προκαλεί η ισχύουσα πολιτική διάταξη, όπως προέκυψε από τις εκλογές της 17ης Ιουνίου. Εκ πρώτης όψεως, από τη μια έχουμε τα παραδοσιακά καθεστωτικά κόμματα της μεταπολίτευσης, που κυβερνούν στο όνομα του ευρωπαϊσμού. Από την άλλη τον ΣΥΡΙΖΑ και καινοφανή λαϊκιστικά μορφώματα («ανεξάρτητοι Έλληνες», «χρυσή αυγή») που εκφράζουν έναν νέου τύπου αντικαθεστωτικό ριζοσπαστισμό.Αλλά ο ευρωπαϊσμός των πρώτων είναι «κουτσός» και ο ριζοσπαστισμός των δεύτερων «τυφλός».
Τα κατεστημένα κόμματα εξαρτώνται σε τέτοιο βαθμό από τα εμπεδωμένα συμφέροντα που οδήγησαν την πατρίδα στην χρεοκοπία, που τους είναι αδύνατο να συνδυάσουν στοιχειωδώς τις μεταρρυθμίσεις με την κοινωνική δικαιοσύνη ή κάποια αναγεννητική προοπτική. Όσο για τις λαϊκιστικές δυνάμεις, η πολιτική τους οδηγεί ευθέως στην απέλαση της Ελλάδας από την ευρωζώνη, την ακύρωση της ευρωπαϊκής της προοπτικής και ακόμα μεγαλύτερη φτώχεια και κοινωνική αδικία.
Όσον δε αφορά το έργο της αντιμετώπισης της κρίσης, από τους πρώτους λείπει η αξιοπιστία, από τους δεύτερους η ικανότητα και η υπευθυνότητα.Αυτό που χρειαζόμαστε είναι ένας νέος μεγάλος πόλος, που θα είναι ταυτόχρονα φιλοευρωπαϊκός και αντικαθεστωτικός.
Όλα αυτά τα χρόνια το κράτος λειτούργησε ως λάφυρο για τους «κερδισμένους της μεταπολίτευσης»: οι κρατικοί λειτουργοί το μετέτρεψαν σε μέσο ιδιωτικού τους πλουτισμού μέσω της διαφθοράς και της αργομισθίας, ενώ η φοροδιαφυγή και η μαφιακή οικονομία δια της πολιτικής τους ισχύος σταδιακά το «ξεδόντιασαν», ακυρώνοντας ουσιαστικά κάθε ελεγκτικό και ρυθμιστικό του ρόλο.
Η παραμονή στην ευρωζώνη είναι όρος εκ των ων ουκ άνευ για την ομαλή πολιτική, οικονομική, κοινωνική και περιβαλλοντική εξέλιξη της Ελλάδας. Αλλά η παραμονή στην ευρωζώνη προϋποθέτει μια Νέα Μεταπολίτευση που θα εμπεδώσει νέες πολιτικές, οικονομικές, αξιακές και κοινωνικές ισορροπίες. Μόνο έτσι θα μπορέσει να παραχθεί η απαιτούμενη συναίνεση και να οικοδομηθεί η κοινωνική συμμαχία που θα φέρει εις πέρας το μακρόπνοο μεταρρυθμιστικό έργο που χρειάζεται η πατρίδα.
"Κόκκινο νήμα" των περίφημων "μεταρρυθμίσεων" μπορεί να είναι μόνο η υπηρέτηση του κοινού συμφέροντος. Σήμερα όμως κανείς, ούτε η κυβερνητική παράταξη, ούτε οι αντιμνημονιακές δυνάμεις δεν μπορούν να υπηρετήσουν με συνέπεια και πληρότητα το έργο αυτό. 
Χρειάζεται ένας νέος φιλοευρωπαϊκός-ριζοσπαστικός "τρίτος πόλος", που θα τροχοδρομήσει τις δύσκολες μεταρρυθμίσεις στο έδαφος της αποκατάστασης του αισθήματος δικαίου και της προοπτικής για ριζική επανίδρυση της ελληνικής πολιτείας, με μεταβίβαση πόρων και εξουσίας υπέρ των "χαμένων της μεταπολίτευσης".


*Ο Νίκος Ράπτης είναι εκπαιδευτικός, διαχειριστής της ιστοσελίδας ppol.gr

*αναδημοσίευση από την mavrioxia.gr

"Επανάσταση" με τα λεφτά των άλλων

"Στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας"
του Ευθύμη Μαραμή*
Σε μια χώρα που πασχίζει να αναγνωρίσει τις στρεβλώσεις και την καταχρηστική εξουσία που εξαθλίωσαν τη χώρα, χρειάζεται διάλογος ακόμη και ως προς τα βασικά.
Καλά είναι να μιλάμε με παραδείγματα για σοβαρά θέματα, γιατί μόνο έτσι προκύπτει η αλήθεια την οποία μάθαμε να κρύβουμε κάτω από το χαλί στα χρόνια της φούσκας της ευημερίας.
Τώρα που η φούσκα έσκασε στα μούτρα μας απομένει να καθαρίσουμε τα απόβλητά της και να μπορέσουμε επιτέλους να δούμε και να ακούσουμε.
Η μπόχα που θα απομείνει είναι εύκολο να απομακρυνθεί, όταν εντοπίσουμε το βόθρο από τον οποίο προέρχεται και τον μπαζώσουμε οριστικά.
Την Άνοιξη του 2007 εργαζόμουν σε εμπορικό κατάστημα ένδυσης στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Ήταν το ένα από τα δύο που διατηρούσε καλός μου φίλος και συνολικά ο τζίρος τους ήταν 10.000 ευρώ την ημέρα περίπου. Κάπου εκεί, δεν θυμάμαι ακριβώς τους μήνες, ξεκίνησε απεργίες το πιο ευνοημένο-χαϊδεμένο συνδικάτο της χώρας, αυτό της ΓΕΝΟΠ.
Οι απεργίες των εργαζομένων της ΔΕΗ ήταν ανέκαθεν ένα μεγάλο ερωτηματικό ως προς την σκοπιμότητά τους.Οι πιο σκανδαλωδώς ευνοούμενοι πολίτες της χώρας, με μισθούς ανάλογους πανεπιστημιακών γιατρών, με έκπτωση έως και 80% στην κατανάλωση ρεύματος, με εξοργιστικές παροχές, προνομιακά ασφαλιστικά δικαιώματα και αμύθητα επιδόματα, κατάφεραν να τσεπώσουν από τον τότε υπουργό της Νέας δημοκρατίας, Δημήτρη Σιούφα, δωράκι ύψους 18 εκατομμυρίων ευρώ, σύμφωνα με το πόρισμα του Γενικού Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης, Λέανδρου Ρακιντζή, για τα έτη 2004-08.Για να το πετύχουν αυτό, έκαναν αυτό που ξέρουν να κάνουν καλά ως θεσμικά παράσιτα,μέσω του συνδικαλιστικού φασισμού, τον οποίον αναμασάνε ως κεκτημένο δικαίωμα.
Κόβανε συνεχώς το ρεύμα, με αποτέλεσμα ο τζίρος κάθε καταστήματος από τα προαναφερθέντα, να πέσει στα 500, από τα 5.000 ευρώ. Πέρα από τα έσοδα που στέρησαν από το κράτος, πέρα από τη ζημιά στην αγορά και στην παραγωγή χρήματος, έθεσαν σε κίνδυνο και την εργοδοσία προς όλα τα άτομα που εργαζόντουσαν στα συγκεκριμένα καταστήματα και σε όλα τα εμπορικά βιοτεχνικά και παραγωγικά κέντρα της χώρας.
Το ότι θα κληθούμε σύντομα μέσω των αυξήσεων στα τιμολόγια της μονοπωλιακής σοβιετικής ΔΕΗ να πληρώσουμε τα δωράκια, τις παροχές και τα κρατικά ελλείμματα που προκαλούν επί χρόνια οι κοτζαμπάσηδες της "δημόσιας" επιχείρησης ηλεκτρισμού, δεν είναι δα και τόσο περίεργο. Εξάλλου, η κυρία Ρένα Δούρου σαν άξιος συνεχιστής της κομματοκρατίας, δήλωσε πρόσφατα ότι"είμαστε όλοι δημόσιοι υπάλληλοι".
Δηλαδή, αντί να ζητήσουμε αποζημιώσεις από τη ΓΕΝΟΠ, από τον Σιούφα και από όλους τους υπευθύνους της συνδιαλλαγής, η "χαρισματική" αντιπολίτευση μας καλεί να ταυτιστούμε με αυτούς ...

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012

Τέσσερις συν μία προτεραιότητες για την πολιτική οικολογία

Κείμενο πολιτικού διαλόγου ενόψει του συνεδρίου των Οικολόγων Πράσινων - 7,8 και 9 Δεκεμβρίου στην Λαμία - από την ομάδα πολιτικού προβληματισμού στον χώρο της οικολογίας, thinkΠ

Το κόμμα των Οικολόγων Πράσινων έφτασε πολύ κοντά στην κοινοβουλευτική εκπροσώπηση στις πρώτες εκλογές της Άνοιξης υποσχόμενο να γίνει η "συγκολλητική ύλη" των συνεργασιών, αλλά συνετρίβη στο δεύτερο γύρο του Ιουνίου εξ αιτίας του μη διακριτού του στίγματος που εμφάνιζε τους ΟΠ περίπου ως πολιτικό ακόλουθο του ΣΥΡΙΖΑ και της πιθανολογούμενης τότε, "αντιμνημονιακής κυβέρνησης της αριστεράς". Σήμερα, με το συνέδριό τους σε τρεις εβδομάδες, οι Οικολόγοι Πράσινοι θα αποπειραθούν να τοποθετηθούν καθαρά επιτέλους πολιτικά στο σημερινό πλάισιο και τις ανάγκες του. Προς τα που θα στραφούν; Θα φανεί σύντομα. Πάντως η μεταρρυθμιστική ευρωπαϊκή τάση τους θα δώσει την μάχη της που περιγράφεται καθαρά στο κείμενο που ακολουθεί (ΑΣ):
"Στη σημερινή Ελλάδα, το κατεστημένο πολιτικό σύστημα όχι μόνο δεν δίνει τη λύση, αλλά ούτε καν αντιλαμβάνεται το πρόβλημα. Δεν το κάνει τόσο από ανικανότητα, όσο από ιδιοτελές συμφέρον. Υπερασπίζεται τα συμφέροντα της ολιγαρχίας και των οργανωμένων συντεχνιών που εκφράζει. Οι κατεστημένες πολιτικές δυνάμεις προσπαθούν να μην αλλάξει τίποτα και κοκορομαχούν γύρω από το λάθος ερώτημα «Μνημόνιο ή Αντιμνημόνιο». 
Κρύβουν την ουσία του προβλήματος: πώς θα αλλάξουμε την χώρα και θα γίνουμε από χώρα Καταναλωτών, χώρα Παραγωγών, πώς θα γίνει το πελατειακό Κράτος Δημόσιος Υπηρέτης, πώς το συντεχνιακό συμφέρον θα αντικατασταθεί από το δημόσιο συμφέρον, πώς θα γίνουμε από Πελάτες Πολίτες, πώς η Ευρώπη θα αποκτήσει, εκτός από κοινό νόμισμα, πολιτική ενότητα και πώς αυτή θα μετασχηματίσει οικολογικά και κοινωνικά την Ευρώπη ανασυντάσσοντας το Ευρωπαϊκό Όραμα."
Εισαγωγικά
Ο σκληρός πυρήνας της πολιτικής οικολογίας περιέχει ζητήματα που σχετίζονται με:

  • την προστασία του περιβάλλοντος, 
  • την αειφορία και τη βιωσιμότητα, 
  • τα ανθρώπινα δικαιώματα, 
  • την υπεράσπιση και προώθηση των αρχών της μη-βίας 
Οι πολιτικές για αυτά τα ζητήματα οφείλουν να διαπερνούν και να συνέχουν τις διάφορες πολιτικές μας αποφάσεις και επιδιώξεις.
Κλιματική Αλλαγή
Από αυτή τη σκοπιά (και όχι μόνο), η κλιματική αλλαγή αποτελεί σήμερα τη μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα και το φυσικό περιβάλλον στο παγκόσμιο επίπεδο. Σχετίζεται άμεσα με τα προτάγματα της οικολογίας καθώς θέτει τα όρια και το περιεχόμενο της ανάπτυξης, τη βιωσιμότητα στη διαχείριση των φυσικών πόρων και τη διαγενεακή δικαιοσύνη. Η ανάγκη για άμεση και δραστική μείωση των εκπομπών Αερίων του Θερμοκηπίου με στόχο το 80% μέχρι το 2050, συνεπάγεται βαθιές μεταρρυθμίσεις στους τομείς της ενέργειας και των μεταφορών με κύριους πυλώνες την εξοικονόμηση ενέργειας και την ανάπτυξη των ανανεώσιμων πηγών, ώστε σταδιακά να αντικαταστήσουν πλήρως τα ορυκτά καύσιμα.
Ταυτόχρονα όμως το κλιματικό κριτήριο θα πρέπει να αποτελεί βασικό άξονα χάραξης πολιτικής σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας. Καθώς είναι πλέον σαφές ότι η κλιματική αλλαγή δεν είναι αναστρέψιμη, η προσπάθεια στρέφεται αφενός στον περιορισμό της και αφετέρου στην αντιστάθμιση των επιπτώσεων της. 
Για το σκοπό αυτό απαιτούνται επείγουσες παρεμβάσεις και στην κοινωνική πολιτική, ώστε να δημιουργηθούν οι μηχανισμοί παρακολούθησης των αλλαγών και στήριξης των πληττόμενων ανθρώπων αλλά και οικοσυστημάτων τόσο σε εθνικό όσο και σε περιφερειακό επίπεδο.
Στη σημερινή συγκυρία θέλουμε να αναδείξουμε τη σημασία τεσσάρων ζητημάτων και να τοποθετηθούμε πάνω σε αυτά έχοντας πάντα κατά νου αυτόν το σκληρό πυρήνα πολιτικής που προαναφέραμε:

Α. Ομοσπονδιακή Ευρώπη.

Χρειαζόμαστε άμεσα «περισσότερη» Ευρώπη 
Η λύση για τη σημερινή οικονομική και πολιτική κρίση ή θα είναι ευρωπαϊκή ή δεν θα υπάρξει. Παρά τα σημαντικά προβλήματα δυσλειτουργίας των ευρωπαϊκών θεσμών, παρά το δημοκρατικό έλλειμμα σε ευρωπαϊκό επίπεδο, η ΕΕ σε πολλές περιπτώσεις έχει εξαναγκάσει κυβερνήσεις να υιοθετήσουν προοδευτικά μέτρα που σχετίζονται με περιβαλλοντικά θέματα και την αειφορία και προοδευτικές πολιτικές που σχετίζονται με τα ανθρώπινα δικαιώματα, ακόμα και όταν οι σχετικοί πολιτικοί συσχετισμοί σε εθνικό επίπεδο δεν ήταν ιδιαίτερα ευνοϊκοί. Η διεκδίκηση της βιωσιμότητας και της αειφορίας, μια εναλλακτική επομένως οικονομική πολιτική, μπορεί να έχει ρεαλιστικές πιθανότητες εφαρμογής μόνο στο πλαίσιο μιας ενοποιημένης Ευρώπης
Για αυτό είμαστε αποφασιστικά υπέρ της προοπτικής της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής σύγκλισης της Ευρώπης, υπέρ των πολιτικών που έχουν σαν στόχο την ομοσπονδοποίηση της Ευρώπης, όσο το δυνατό πιο γρήγορα.
Σε αυτή την πορεία θα υπάρξουν συγκλίσεις της πολιτικής οικολογίας με διάφορες άλλες πολιτικές δυνάμεις. Θα διαμορφωθούν ...