Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

Η λέξη κλειδί για το 2013: Τι θα φέρει τελικά την "ανάπτυξη";

Αξιοπιστία και Πελατειακό σύστημα (δεξιάς και αριστεράς): έννοιες ασύμβατες...
Στη χρονιά που τώρα τελειώνει τα είδαμε όλα... 

Είδαμε την οικονομία μας που ήταν ήδη σε ύφεση να καταρρέει εντελώς.
Είδαμε τα πολιτικά μας κόμματα αμετανόητα να μην αλλάζουν μυαλά και να μας σύρουν σε διπλές καταστροφικές εκλογές με υποσχέσεις εκτός πραγματικότητας.
Είδαμε την ΕΕ να αγωνιά περισσότερο από τους "δικούς" μας διαχειριστές και να επιβάλλει σε κόντρα/διάλογο με το ΔΝΤ, δρόμους δικούς της με το καρότο και το μαστίγιο, αλλά και να αναλαμβάνει πλέον την καθημερινή εποπτεία της διαδρομής.
Είδαμε απανωτά κουρέματα του χρέους, μείωση των ήδη χαμηλών επιτοκίων, περίοδο χάριτος στην αποπληρωμή των δανεικών.
Αυτό που δεν είδαμε είναι κάποια βελτίωση - έστω ανακοπή της ελεύθερης πτώσης. 
Μόνο προβλέψεις βελτίωσης με ένα σωρό αστάθμητους παράγοντες όμως: τα αναμενόμενα έσοδα (που δεν θα έρθουν), την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής (τώρα που είναι αργά), την επιτάχυνση της απονομής δικαιοσύνης (που δεν το επιτρέπει η αρμόδια συντεχνία), την εφαρμογή της διαθεσιμότητας (που δεν την επιτρέπει το πελατειακό σύστημα και η ...Αριστερά) και άλλους πολλούς αλλά κυρίως, την επανεκκίνηση των έργων και τις αναμενόμενες επενδύσεις.
Πήγε κι ο Τσίπρας στην Βραζιλία για να ανακαλύψει την μαγική συνταγή και του είπαν: "ηρεμία, καλό κλίμα, επενδύσεις"...

Όταν συζητάμε για έξοδο από την κρίση, όλα τα άλλα είναι προαπαιτούμενα - το απαιτούμενο είναι οι επενδύσεις. Όταν συζητάμε για την πολυπόθητη "ανάπτυξη", στις επενδύσεις καταλήγουμε. Όταν ο πρωθυπουργός υπόσχεται να δουλέψει για την επανεκκίνηση της οικονομίας, εννοεί ταξίδια στο Κατάρ και αλλού σε αναζήτηση επενδύσεων.
Και η πρωτογενής μας παραγωγή που θέλουμε να ενισχύσουμε; Η αύξηση των εξαγωγών που μειώνει το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου και κρατά κεφάλαια στην χώρα; Η κοινωνική οικονομία που επιτρέπει την συνεργατική επιβίωση τοπικών πρωτοβουλιών; Η εκμετάλλευση του ήλιου και του κλίματος; Ο τουρισμός; Η μείωση της σπατάλης στο Δημόσιο και η μείωση της γραφειοκρατίας; Η αύξηση της παραγωγικότητας; Τι καθορίζει τελικά την "ανάπτυξη";
Οι περίπλοκες και αντικρουόμενες οικονομικές συνταγές δεν μας έλειψαν τα χρόνια της κρίσης. Τι καταλάβαμε; 
Ότι οι οικονομολόγοι είναι σαν τους σεισμολόγους: έχουν ωραίες θεωρίες αλλά ...

Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012

Δεν υπάρχουν "καθαρές" ιδεολογικές λύσεις για την κρίση: η ώρα του σοσιαλφιλελεύθερου οικολογικού μεταρρυθμισμού;


του Παναγιώτη Κωστούλα*
Αρκετοί ξινίζονται με τον όρο "μεταρρυθμιστής" υποστηρίζοντας ότι είναι ιδεολογικά ουδέτερος, δεν έχει πολιτικό στίγμα και εγκυμονεί κινδύνους, ότι το περιεχόμενο μιας μεταρρύθμισης μπορεί να "ξεβολεύει" πολλούς κι έτσι δεν θα επιλέξουν να ασπαστούν μεταρρυθμιστικές ιδέες. Να τα βάλουμε σε μια σειρά.
Δημιουργώ ένα καθαρόαιμο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. 
Είμαι σοσιαλδημοκράτης μέχρι το μπούνια. Γίνομαι κυβέρνηση. 
Θέλω να τονώσω την επιχειρηματική δράση και τις επενδύσεις για να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας. 
Έχω στα χέρια μου μελέτες που λένε ότι βασικό εμπόδιο στην επιχειρηματικότητα είναι η διοικητική γραφειοκρατία και αν δεν την τσακίσω επενδυτές δεν θα δω ούτε με το κιάλι σε αυτή τη χώρα. Πρέπει να απλοποιήσω διαδικασίες, να κλείσω οργανισμούς και υπηρεσίες και συνεπώς να μειώσω το προσωπικό του δημοσίου που ασχολούνταν μέχρι τώρα με τις δουλειές αυτές. 
Πρέπει να το κάνω; Πρέπει. Γιατί πρέπει; Διότι θα προσελκύσω επενδύσεις  θα βρουν άνεργοι δουλειά και θα αυξήσω τα κρατικά έσοδα από τους φόρους. 
Είναι σοσιαλδημοκρατικό; Όχι. 
Το να απολύεις ΔΥ και να μειώνεις το μέγεθος του κράτους είναι κατά βάση φιλελεύθερη πολιτική. 
Αν εγκλωβιστώ λοιπόν στην ταμπέλα "σοσιαλδημοκράτης", εντάξει θα είμαι γνήσιος σοσιαλδημοκράτης, αλλά θα έχω μαζί και 25% ανεργία.
Ας υποθέσουμε τώρα ότι δημιουργώ ένα καθαρόαιμο φιλελεύθερο κόμμα. 
Είμαι φιλελεύθερος μέχρι τα μπούνια. Γίνομαι κυβέρνηση. 
Έρχεται οικονομική κρίση. Το τραπεζικό μου σύστημα κλυδωνίζεται, τεράστιες βιομηχανίες κινδυνεύουν με κατάρρευση, οι πλειστηριασμοί σε πρώτες κατοικίες δίνουν και παίρνουν και οι άστεγοι πολλαπλασιάζονται με γεωμετρική πρόοδο. 
Πρέπει να σώσω με κρατικό χρήμα τράπεζες και μεγάλες βιομηχανίες; Πρέπει να απαγορεύσω τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας για να αποτρέψω κοινωνική επανάσταση; Πρέπει. 
Είναι φιλελεύθερο; Όχι. 
Είναι κρατική παρέμβαση στην οικονομία. Αν εγκλωβιστώ λοιπόν ...

Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2012

2012: Βουλιάζοντας δέσμιοι (του πολιτικού μας συστήματος)

2013: Θα στηρίξουμε την ελπίδα;

του Γιώργου Παπασπυρόπουλου*

Το 2012 το πολιτικό μας σύστημα μας πήρε τελικά μαζί του στον βυθό
Η κάθοδος είχε αρχίσει νωρίς, όσο το διδάξαν τον ακραίο πελατειασμό, και την αρπαγή του δημόσιου πλούτου ΠΑΣΟΚ, δεν μπορούσε και δεν ήθελε να τα βάλει με τον εαυτό του και υιοθέτησε τα οριζόντια εισπρακτικά μέτρα έναντι του δανεισμού από την τρόικα. 
Με δικά τους λόγια (ΓΑΠ), "δεν αλλάξαμε και βουλιάξαμε"... ειδικά η "εκδίωξη" της τρόικας από τον τότε ΥπΟικ, Βενιζέλο, έδωσε το μέτρο της αναλγησίας και του αμετανόητου, του πελατειακού συστήματος, να αναγνωρίσει μέρος έστω της ευθύνης και της ανικανότητάς του και να μοιράσει δικαιότερα τα βάρη. Και μας έδωσε επίσης μια εικόνα από το μέλλον: του τι θα συνέβαινε με την εφαρμογή της βαρουφάκειας Τσιπρικής φιλοσοφίας του ΣΥΡΙΖΑ "για όλα φταίει το Μνημόνιο και η τρόικα"...

Η ραγδαία επιδείνωση της οικονομίας με την καθυστέρηση της χρηματοδότησης και της παραπομπής σε πολιτικό επίπεδο της "λύσης" και στις καλένδες, των επειγουσών διαρθρωτικών αλλαγών, έφερε και την πτώση της κυβέρνησης. 
Με την αναξιοπιστία μας να θεριεύει διεθνώς, η κυβέρνηση Παπαδήμου πρόλαβε να βάλει μια μικρή τάξη και να μας ξαναδώσει πρόσωπο στην Ευρώπη, πριν ανατραπεί βιαστικά για να επανέλθει το πολιτικό προσωπικό στον έλεγχο των πραγμάτων. 
Οι απαραίτητες πια εκλογές, ενώ έδειξαν την λαϊκή βούληση (κυβέρνηση συνεργασίας, παραμονή στο ευρώ και την ΕΕ) δεν έγιναν σεβαστές από τον μικροκομματικό θίασο της μεταπολίτευσης: όλοι έβαλαν μπροστά το κομματικό όφελος, το πολιτικό κόστος και τα συμφέροντα του μαγαζιού τους στην κυριολεξία και όχι της χώρας και του λαού της. 
Οι δεύτερες εκλογές με εκβιαστικά διλήμματα θολών συνθημάτων και νέας δικομματικής πόλωσης, κόστισαν στην χώρα μερικά δις ακόμη, πάγωσαν τελείως την ήδη μουδιασμένη αλλά κάπως ελπίζουσα, λόγω Παπαδήμου και συνεργασίας κομμάτων, κουρέματος, ορθολογισμού κλπ, οικονομία. 
Η συμφωνημένη την Άνοιξη νέα και με καλύτερους όρους χρηματοδότηση χάθηκε στον ορίζοντα του ευρωσκεπτικισμού, της ψευδούς πόλωσης και της υποσχεσιολογίας όλων ξανά των πολιτικών δυνάμεων της μεταπολίτευσης.
Η νέα κυβέρνηση ήρθε σχεδόν αναγκαστικά με την συνειδητοποίηση ότι πια, το πλοίο έχει βουλιάξει και πρέπει να σωθεί ότι σώζεται, έστω και την τελευταία στιγμή. Η άλλη εναλλακτική ήταν η άτακτη χρεοκοπία. Επελέγη η συντεταγμένη...


Βαρύτατες είναι εδώ οι ευθύνες της υποτίθεται έλλογης αριστεράς της ΔΗΜΑΡ. 
Το κόμμα αυτό έστρωσε με την άρνησή του να συμμετέχει σε κυβέρνηση συνεργασίας από τις πρώτες εκλογές, τον δρόμο για την γιγάντωση εκβιαστικά του δικομματισμού, την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ ως εναλλακτικής και της "κυβέρνησης της αριστεράς" ως της νέας μυθολογίας αλλά και ως νέας παράτασης ζωής του χρεοκοπημένου ...

Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2012

"K" for Κορόιδο

του Άγη Βερούτη*

Ζούμε σε μια κοινωνία που φλερτάρει απροκάλυπτα με το σουρεαλισμό μπροστά στα μάτια μας, αλλά εμείς κάνουμε πως δεν το βλέπουμε.

Κάηκαν τα φτερά του πολιτικού συστήματος
από την πολλή "γειτνίαση" με την λαμογιά;
Σύμφωνα με την ελληνική "κανονικότητα",
...καταγγέλλουμε τον νεοφιλελευθερισμό
και στέλνουμε τον λογαριασμό στο Κορόίδο...
Η κοινωνία μας βαφτίζει τον ορθολογισμό, την απλή λογική σκέψη, "νεο-φιλελευθερισμό" και τον αποτάσσεται. Καθετί που εμποδίζει ή απλά αντιτίθεται στη συνέχιση του συλλογικού παραλογισμού μας το ξορκίζουμε με λεκτικούς μανδύες που μάθαμε να μας προκαλούν συγκεκριμένες αντιδράσεις. Σαν το σκύλο του Παβλόφ, μόλις μας χτυπήσουν το καμπανάκι η κοιλιά μας ξεκινάει να παραπονείται και το μυαλό απενεργοποιείται.
Έχουμε, σε βάθος λίγων δεκαετιών, αποκτήσει μια στρεβλή εικόνα της φυσιολογικότητας, εκείνου του συναισθήματος ότι είμαστε μπροστά σε κάτι γνώριμο που δεν είναι απειλητικό, και πιστεύουμε πεισματικά πως δεν θα αλλάξει τίποτε από όσα έχουμε συνηθίσει, όσο στραβά και αν είναι! "Καλύτερα ο διάολος που γνωρίζεις..." λέει η λαϊκή θυμοσοφία.
Βλέποντας όμως κάποιος λίγο αποστασιοποιημένα κάποια στιγμιότυπα της ελληνικής "κανονικότητας" δεν μπορεί παρά να αναφωνήσει: "είναι δυνατόν...;"!

Είναι δυνατόν βασικές αρχές όπως αυτή της ισονομίας, της ισοπολιτείας, της απονομής δικαιοσύνης, της αναλογικότητας να καταστρατηγούνται τόσο κατάφωρα και κανείς να μη λέει τίποτε;
Δεν ομιλώ φυσικά για προνόμια από κάποιες εξαιρετικά περιορισμένες ελίτ της οικονομικής εξουσίας, κάποιους "ολιγάρχες" που ελάχιστοι βλέπουν και ακόμη λιγότεροι συναναστρέφονται, όπως βρίσκονται σε όλα σχεδόν τα κράτη του κόσμου. Αυτοί οι λίγοι και ολιγοθώρητοι δεν προκαλούν έκπληξη σε κανέναν από καμία κοινωνία.
Ομιλώ για το διαχωρισμό της κοινωνίας σε δυο αρκετά πολυάριθμες ομάδες, των "ξύπνιων" καβαλάρηδων και των "κορόιδων" υποζυγίων, που είναι ευκολότατα διακριτές αρκεί κάποιος να απομακρυνθεί λίγο από την καθημερινότητα.
Μέσα από ένα πλέγμα νόμων που συσσωρεύονται για δεκαετίες, αυτό που κάθε νορμάλ άνθρωπος λογίζει ως δίκαιο έχει στρεβλωθεί σε τέτοιο βαθμό που να είναι συχνά σχεδόν αντίθετο από αυτό που οι νόμοι, ψηφισμένοι από τους εκλεγμένους εκπροσώπους μας σε βάθος χρόνου, ορίζουν ως νόμιμο! Καθώς βαθαίνει η κρίση, και ο σουρεαλισμός κλυδωνίζεται, το νόμιμο αγγίζει τις παρυφές του παραλόγου.

Για παράδειγμα ο μακροχρόνια άνεργος, που δεν λαμβάνει πια επίδομα, πληρώνει με το 23% ΦΠΑ της τυρόπιτας που θα φάει για μεσημεριανό, μέρος της σύνταξης των 4.000€ που θα λάβει κάθε μήνα ο πρόωρα συνταξιοδοτηθείς με εθελουσία συνταξιούχος του ΟΤΕ!
Ω, ναι! Μεγάλο μέρος των συντάξεων αυτών αλλά και άλλων "ευγενών" καλύπτεται με επιδότηση από το κράτος, από τους αιματηρούς φόρους των ανέργων και εκείνων που χαροπαλεύουν να κρατήσουν ζωντανές τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις τους στην τοξική πλέον οικονομία της Ελλάδας!

Εκατομμύρια κορόιδα με "Κ" κεφαλαίο ψυχορραγούν για την επιδότηση των προνομιούχων

Πολλοί μάλιστα από εκείνους που πληρώνουν με αυτά που δεν έχουν εκείνους που δεν τα δικαιούνται, διαδηλώνουν συχνά υπέρ της διατήρησης της ισχύουσας κατάστασης!
"Κ" for Κορόιδο, λοιπόν, είναι όταν ανησυχείς επειδή χρωστάς έκτακτες εισφορές που χρησιμοποιήθηκαν για πληρωμές λαθροσυντάξεων! Μάλιστα να ανησυχείς περισσότερο από εκείνους που ξάφριζαν για χρόνια τα δημόσια ταμεία με τον τρόπο αυτόν, που σε τίποτε δεν διαφέρει από τη φοροκλοπή!

"Κ" for Κορόιδο είναι να πληρώνεις τη βενζίνη 2€ το λίτρο και το πετρέλαιο θέρμανσης 1,5€ γιατί έτσι ο λαθρέμπορος ...

Είναι ο Σοσιαλφιλελευθερισμός, ηλίθιε!

"Εσχάτως, λοιπόν, λειτουργεί πλήρως η ώσμωση, η ΣοσιαλΔημοκρατία ‘κλέβει’ από τον ΦΙΛελευθερισμό και τούμπαλιν, ώσπου τα δύο συμπληρωματικά ‘διαλύματα’ να ομογενοποιηθούν. Σήμερα, σε επίπεδο ιδεών, το διάλυμα της ΣΔ με αυτό του ΦΙΛ, με την ώσμωση που επιταχύνει και η παγκοσμιοποίηση, έχουν γίνει ένα. Τζάμπα διατηρείται εδώ η διαχωριστική μεμβράνη."
του Σακελλάρη Σκουμπουρδή*
Χρονιάρες μέρες που ‘ναι, λίγο πριν να ξεμυτίσουν και τα καλικατζαράκια, είναι κατάλληλη η στιγμή να βυθιστούμε σε κάποιες γενικές μεταφυσικές ανησυχίες. Όχι μόνο λόγω της εορταστικής περισυλλογής. Το ανασφαλές περιβάλλον της κρίσης τις επιτάσσει, απέναντι στα αδιέξοδά της οποίας, οι ληγμένες συνταγές δεν δείχνουν ικανές για να φέρουν αποτελεσματικές θεραπείες. Κάτι καινούργιο ζητείται…
Όσον αφορά στον δικό μας τον μικρόκοσμο, υπάρχουν δύο διακριτές κρίσεις. Urbi et Orbi. Του ιδιαίτερου μας τόπου και όλης της οικουμένης. Η οξεία εσωτερική κρίση, που μας καίει άμεσα, μια που είμαστε κατά κάποιον τρόπο και τα υποκείμενα και τα αντικείμενα των πολύπλοκων μηχανισμών της. Και η χρόνια διεθνής κρίση, συνυφασμένη με τις αστείρευτες ανθρώπινες αντινομίες, που δεν είναι το μείζον, το επείγον, τουλάχιστον στο ελληνικό περιβάλλον. Όταν πνίγεσαι, είναι πολυτέλεια να διαμαρτύρεσαι, επειδή ο βυθός είναι βρόμικος.
Δεν θα σταθούμε τώρα στην καυτή για μας εσωτερική (urbi) κρίση, που την προκαλεί το δίδυμο δομικό πρόβλημα της χώρας. Το τρομακτικό ιδιωτικό πελατειακό παρακράτος, αφ’ ενός. Και το ηθικό του έρεισμα, ο ποικιλόχρους χυδαίος σκοταδιστικός λαϊκισμός (που πάντα καθιστά τιμητή αυτό το παρακράτος και εχθρό όποιον του αντιτίθεται), αφ’ ετέρου… Εδώ θα περιδιαβούμε, λοιπόν, την οικουμενική (orbi) κρίση, που έχει κάποια πιο γενικά χαρακτηριστικά, αυτά των δυσχερειών της ανθρωπότητας, εν όψει του ανασφαλούς και αβέβαιου αύριο.
Υποσχεθήκαμε και συνεχίζουμε το προηγούμενο κείμενο ‘Καλά Χριστούγεννα, κύριε Βαρουφάκη’, που περιείχε ενστάσεις απέναντι στον αφορισμό του Γιάννη Βαρουφάκη (ΓΒ) περί του ‘θανάτου της Σοσιαλδημοκρατίας’. Υπενθυμίζουμε ότι η ένστασή μας απέναντι στην ηγεμονεύουσα ανάλυση του ΓΒ, ήταν ότι υποτιμά το urbi έναντι του orbi, ας πούμε το εσωτερικό έναντι του διεθνούς. Του είναι αδιάφορο ότι ο ελληνικός λαός είναι το υποκείμενο της ηθικής έκπτωσης, που απέφερε τα ελλείμματα και την κατηφόρα του ιδιωτικού πελατειακού παρακράτους. Θεωρεί απλώς και μόνο ότι είναι το αντικείμενο της διεθνούς οικονομικής δόλιας και βλακώδους συνάμα ασυδοσίας. Αγνοεί πλήρως το σκοταδιστικό στάτους του λαϊκισμού, που είναι μάνα κάθε απόκλισης του λαού από το δρόμο του κοινού νου. Άρα είναι και πηγή οργανωτικής αποδιάρθρωσης, ανωμαλίας και ασυναρτησίας, που γεννά το εν λόγω δόλιο πελατειακό παρακράτος…
Επί πλέον σήμερα εγείρουμε ένσταση απέναντι και στην ολοκλήρωση της ανάλυσης του ΓΒ, σχετικά με το τέλος της Σοσιαλδημοκρατίας. Γράφει τόσα σεντόνια γεμάτα με εκπληκτικές γνώσεις, κρίμα όμως που δεν ολοκληρώνονται με ανάλογες πολιτικές κρίσεις. Πιστεύω ότι εμβαθύνοντας στην Πολιτική Φιλοσοφία, ο ΓΒ θα έχει να μας δώσει εξαιρετικές συνθέσεις, συναξιοποιώντας και την ευρεία οικονομική του γνώση.
Εμείς, λοιπόν, πιστεύουμε ότι πράγματι πεθαίνει η Σοσιαλδημοκρατία (ΣΔ), όπως την γνωρίσαμε να αναπτύσσεται και να δημιουργεί την κορυφαία ανθρώπινη εμπειρία του στέρεου κοινωνικού κράτους του περασμένου αιώνα. Για άλλους λόγους, όμως, από αυτούς για τους οποίους κατηγορείται, από την ηγεμονεύουσα ανάλυση του ΓΒ ...

Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2012

Το ελεύθερο ωράριο

του Φώτη Κοκοτού*
Είμαι υπέρ του ελεύθερου ωραρίου. Αν ο καταστηματάρχης θέλει να ανοίγει 7 ημέρες, να μπορεί να το κάνει. Αν θέλει να ανοίγει μόνον εμπορικές μέρες και ώρες, να μπορεί επίσης. Αυτή τη στιγμή ισχύει μόνον απαγόρευση: δεν επιτρέπεται να ανοίγεις εκτός ωραρίου. Δηλαδή, εκεί που κάποτε υπήρχε μία ελευθερία, τώρα έχει περιοριστεί. Και κάθε φορά που μειώνουμε την ελευθερία, πρέπει να ωφελείται η κοινωνία. Εντούτοις, το ωράριο δεν δικαιολογείται με κανένα όφελος, ενώ αυξάνει και την ανεργία.
Όσοι νομίζουν πως ωράριο σημαίνει "υποχρέωση των μαγαζιών να ανοίγουν ώστε να εξυπηρετούνται οι πολίτες" κάνουν λάθος. Αυτό το επιχείρημα είναι τελείως αίολο (=αστήρικτο), αν όχι έωλο (=μπαγιάτικο). 
Τα μαγαζιά μπορούν να κλείσουν όποτε θέλουν. Το δικαίωμα στην απεργία δε μπορεί κανείς να το περιορίσει, ενώ το δικαίωμα στην εργασία το περιορίζει το ωράριο. Νομίζετε ότι εξυπηρετείται ο καταναλωτής για να βρίσκει ανοιχτά τα μαγαζιά σε συγκεκριμένες ώρες; Λάθος! Απλώς, εξαναγκάζονται οι καταστηματάρχες να ανοίγουν μόνο στο ωράριο, και οι πολίτες να ψωνίζουν μόνο στο ωράριο.
Μια άλλη μεγάλη πλάνη εναντίον της απελευθέρωσης είναι πως αυτόματα θα αλλάξει και ο συνολικός χρόνος εργασίας των υπαλλήλων. Δηλαδή, λένε διάφοροι, αν ένα κατάστημα λειτουργεί ελεύθερα, οι «κακοί κεφαλαιοκράτες» μαγαζάτορες θα υποχρεώνουν τους υπαλλήλους να δουλεύουν υπερωρίες χωρίς να τους πληρώνουν. Αυτό κι αν είναι στρεβλό! 
  • Πρώτον, όσοι είστε εργοδότες ή συνδικαλιστές ξέρετε καλά τη δύναμη του επόπτη εργασίας. Ουαί και αλίμονο αν σε καταγγείλουν πως παραβίασες τους όρους απασχόλησης. 
  • Δεύτερον, οι πρώτοι που παραβιάζουν το ωράριο απασχόλησης είναι οι αυτοαπασχολούμενοι μικροί μαγαζάτορες που δεν έχουν κυρώσεις, και οι τελευταίοι είναι οι εργοδότες που υπόκεινται κυρώσεις. 
  • Τρίτον, ο φόβος του "μεγάλου κεφαλαίου" διαψεύσθηκε ήδη όταν το 1992 απελευθερώθηκαν τα ωράρια (για ένα χρόνο μόνο), και τίποτα κακό δε συνέβη στα μαγαζιά. Στο κάτω-κάτω, αν είναι μια απαγόρευση να υφίσταται επειδή ενισχύει μια άλλη απαγόρευση που δεν εφαρμόζεται, τότε να θεσπίσουμε και απαγόρευση κυκλοφορίας επειδή οι οδηγοί δε φοράνε τη ζώνη ασφαλείας!
Προφανώς, αν ο ιδιοκτήτης θέλει να επεκτείνει το ωράριο λειτουργίας θα χρειαστεί επιπλέον υπαλλήλους: θα πρέπει να προσλάβει ανέργους δηλαδή. Αυτό είναι καλό για την κοινωνία. 
Όσοι νομίζετε ότι προστατεύετε τους εργαζομένους, κάνετε το αντίθετο: χαντακώνετε τους ανέργους. Εγώ σέβομαι ταυτόχρονα το δικαίωμα του υπαλλήλου να ξεκουράζεται και του επιχειρηματία να λειτουργεί. 
Αν θέλει να λειτουργήσει παραπάνω από το μέγιστο των υπαλλήλων του, πρέπει να ανοίξει θέσεις εργασίας
Αν θες να είσαι ανοικτός 12 ώρες το Σάββατο, πρέπει να πληρώσεις υπερωρίες και να κόψεις ώρες από άλλη μέρα, μια μη εμπορική μέρα. Το ίδιο ισχύει και για την Κυριακή.
Η Κυριακή είναι ημέρα θρησκευτικής αργίας και, σεβόμενος τις επιταγές της εκκλησίας, ο νόμος προβλέπει μισθούς αυξημένους κατά 75%. 
Ποιος υπάλληλος δεν θα προτιμούσε να αμείβεται με υπερωρίες το Σάββατο και με +75% την Κυριακή, παίρνοντας ρεπό Δευτέρα ή Τρίτη; 
Αυτό ισχύει ήδη στον Τουρισμό, όπου οι άνθρωποι εργάζονται τις Κυριακές κανονικά, ενώ τις «εργάσιμες» σχεδόν καθόλου. Στο εξωτερικό, βέβαια, όλες οι μέρες λογίζονται ίδιες για τουριστικούς υπαλλήλους. 
Όσοι έχετε δει χώρες του εξωτερικού με άψογη κοινωνική πρόνοια θα έχετε δει και απελευθερωμένα ωράρια. Στο Λονδίνο τα μαγαζιά είναι γεμάτα τουρίστες την Κυριακή, ενώ στο Κολωνάκι και την Τσιμισκή βρίσκουν μόνο καφεστιατόρια. Στην Ελλάδα, αντί για σωστό κοινωνικό κράτος απλώς θέτουμε παλαβές απαγορεύσεις πάνω από άλλες απαγορεύσεις.
Μια ακόμη πλάνη εκείνων που εναντιώνονται στην απελευθέρωση του ωραρίου είναι πως ...

Ανάγκη για μια "Νέα Ελλάδα"

(Οι μεταρρυθμιστές και τα επόμενα βήματά τους)

του Αριστοτέλη Αϊβαλιώτη*

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ
Η Ελλάδα έχει μπει σε μία παρατεταμένη κρίση, δημοσιονομική, οικονομική, πολιτιστική, πολιτική. Ο τρόπος με τον οποίο διαχειριστήκαμε τα προβλήματα μας τα προηγούμενα χρόνια μέχρι σήμερα, όλοι, πολίτες, πολιτικό σύστημα, ΜΜΕ, είχε τα ακόλουθα κύρια χαρακτηριστικά:
-          Εσωστρεφής αντίληψη. Η Ελλάδα απέφυγε να ακολουθήσει την διεθνή προβληματική πάνω σε παρόμοια με τα δικά της προβλήματα, αλλά και να αντιγράψει συνταγές που εφαρμόζονταν αλλού. Το benchmarking  παρέμεινε μία άγνωστη έννοια. Έπρεπε σε κάθε περίπτωση να «ανακαλυφθεί ξανά ο τροχός».
-          Έλλειμμα τεκμηρίωσης και αριθμών. Δεν μετράγαμε τα μεγέθη. Έτσι τις περισσότερες φορές δεν υπήρχε πραγματική βάση συζήτησης καθώς οι συνομιλητές, απλά, δεν ήξεραν για τι πράγμα συζητούσαν.
-          Παραπομπή των προβλημάτων για λύση σε ένα ασαφές μέλλον. Με λίγα λόγια βάζαμε τις εκκρεμότητες «κάτω από το χαλί». Η αλλιώς, η τακτική της στρουθοκαμήλου.
-          Αποφυγή της ουσίας για χάρη της επικοινωνίας. Το πως θα φανεί κάτι σε ένα αβέβαιο και απαιτητικό αλλά και άπληστο εκλογικό σώμα έγινε υπέρτατη αρχή «πολιτικής διαχείρισης», οδηγώντας σε θεσμική ακινησία.
-          Έλλειψη συνολικής διάγνωσης των προβλημάτων της χώρας, αποτέλεσμα ελλειπούς γνώσης της πραγματικότητας, τόσο της παγκόσμιας αλλά και της εγχώριας. Η γνώση αλλά και η διάχυση της στην κοινωνία είναι χαμηλή. Το εκπαιδευτικό σύστημα πάσχει βαριά.
-          Αδυναμία ολοκληρωμένου σχεδιασμού. Αποτέλεσμα ένας ωκεανός αποσπασματικών ρυθμίσεων που επιτύγχαναν οι εκάστοτε ισχυροί της ημέρας (συντεχνίες, οργανωμένα συμφέροντα, τοπικές ομάδες κλπ), που έχει χτίσει ένα δαιδαλώδες θεσμικό πλαίσιο προνομίων με ένα βασικό χαρακτηριστικό: Την αδικία.
-          Σταδιακή αποδυνάμωση του παραγωγικού ιστού της χώρας και μείωση της ανταγωνιστικότητας των ελληνικών επιχειρήσεων. Η Ελλάδα σήμερα έχει ένα πολύ επικίνδυνο για την μακροχρόνια επιβίωση της εμπορικό έλλειμμα.
-          Διόγκωση του κράτους και των κρατικών δαπανών σε επίπεδο που δεν είναι διατηρήσιμο χωρίς εξωτερική χρηματοδότηση. Που σήμερα πια, και στο εγγύς μέλλον, δεν υπάρχει. Η διόγκωση αυτή έγινε χωρίς οι προσφερόμενες υπηρεσίες να είναι αναλόγως ανταποδοτικές και η ποιότητα τους να είναι αισθητά καλλίτερη.
-          Αδιαφάνεια σε όλα τα επίπεδα σχεδιασμών και διαφάνειας , που δημιούργησε ένα περιβάλλον γενικευμένης διαφθοράς. Και ακόμα περισσότερο, ανοχής της διαφθοράς.
-          Αντιμετώπιση των διεθνών σχέσεων της χώρας με το σύνδρομο του επαίτη, η «Καραγκιόζη», όπου η συμμετοχή στις διεθνείς ενώσεις (Ε.Ε. κλπ) ήταν καλή μόνο για να αποσπούμε χρηματοδοτικά πακέτα για «πάσα νόσον». Με άλλα λόγια καλή μόνο για τα δικαιώματα που απέρρεαν από την συμμετοχή μας, αλλά όχι και για τις συνεπαγόμενες υποχρεώσεις.
Διαμορφώνοντας για δεκαετίες ένα τέτοιο περιβάλλον λειτουργίας της κοινωνίας μας, επιτρέψαμε να κυριαρχήσει η παρασιτική συμπεριφορά, η προτίμηση για την μικρότερη προσπάθεια, η προσδοκία για μία εύκολη, γρήγορη και παχουλή αμοιβή από το δημόσιο κορβανά, είτε με μορφή μισθού είτε σαν μία (η περισσότερες...) σύνταξη, απαξιώνοντας παράλληλα την σκληρή προσπάθεια, το ρίσκο, την επιχειρηματικότητα.

Η ΑΝΑΓΚΗ
Τώρα όλα αυτά οδήγησαν στην σημερινή κατάσταση αδιεξόδου. Η Ελλάδα είναι σε ένα σταυροδρόμι όπου πρέπει να πάρει πολύ σοβαρές αποφάσεις αν είναι να ...

Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2012

Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν καταγγέλλει το κυπριακό μνημόνιο;

από το ιστολόγιο Ροΐδη Εμμονές
ΑΚΕΛ – ΣΥΡΙΖΑ: Βίοι παράλληλοι
Γελοιογραφία της Daily Mail σε βάρος του προέδρου Μακαρίου, ενός συντηρητικού θεοκρατικού ηγέτη στον οποίο χαρίστηκε άνευ όρων η Αριστερά, χωρίς να τολμήσει να αρθρώσει διακριτό πολιτικό λόγο απέναντί του.
Γελοιογραφία της Daily Mail σε βάρος του προέδρου Μακαρίου, ενός συντηρητικού θεοκρατικού ηγέτη στον οποίο χαρίστηκε άνευ όρων η Αριστερά, χωρίς να τολμήσει να αρθρώσει διακριτό πολιτικό λόγο απέναντί του.
Γράμμα από το Ληξούρι: Αναγνώστης Λασκαράτος
Κύριε Ροΐδη,

"Nέα σοβαρά επεισόδια σημειώθηκαν στην Κύπρο μεταξύ πολυτέκνων και αστυνομικών έξω από τη Βουλή. Οι διαδηλωτές επιχείρησαν να σπάσουν την πόρτα της κεντρικής εισόδου και να εισέλθουν στη Βουλή, όπου εκείνη την ώρα ψηφίζονταν μνημονιακά νομοσχέδια. Οι διαδηλωτές έσπασαν γλάστρες και πέταξαν αυγά. Οι αστυνομικοί, κατάφεραν τελικά να τους απωθήσουν. Την προηγουμένη είχαν εισβάλλει στη Βουλή κάτοχοι αξιογράφων, υποστηρίζοντας ότι οι τράπεζες τους κορόιδεψαν" (12.12). Προς το παρόν λοιπόν, αντιδρούν βίαια συντηρητικές μάλλον ομάδες πολιτών στην Κύπρο, οι πολύτεκνοι και οι ομολογιούχοι, ενώ λίγες ημέρες πριν (29.11) είχαν αντιδράσει φραστικά και τα κομματικά ελεγχόμενα συνδικάτα κατά των συμφωνούμενων με τη Δεξιά οικονομικών μέτρων.
—-Νομίζω ότι αυτά που συμβαίνουν στην Κύπρο, προσφέρονται για να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα. Αναρωτιέμαι γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ αμελεί το διεθνιστικό αλλά και το πατριωτικό του καθήκον, δεδομένου ότι η νότια Κύπρος είναι κομμάτι του ελληνισμού και δεν καταγγέλλει το ελληνοκυπριακό μνημόνιο. Στην Κύπρο κυβερνά το αδελφό κόμμα και όμως το νησί δεν στράφηκε τελικά παρά τις σχετικές φημολογίες, ούτε στην αυταρχική Ρωσία του «ορθόδοξου πολιτισμού» του κ.Τσίπρα,  ούτε στην ολοκληρωτική Κίνα της “διαχρονικής σκέψης του Μάο” (του ιδίου), ούτε στις αριστερές κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής (πετρέλαια Τσάβες για την Καισαριανή κλπ) και δεν μπόρεσε, παρ’όλο που κολυμπούσε σε έναν αμαρτωλό πλυντήριο-Πακτωλό ξένου μαύρου χρήματος, να προλάβει τη χρεοκοπία.  Με ελάχιστες αποκλίσεις το κυβερνητικό ΑΚΕΛ ακολούθησε και ακολουθεί τα χνάρια των ελληνικών κυβερνήσεων, γεγονός που το οδηγεί σε ήττα στις επερχόμενες προεδρικές εκλογές. Ασφαλώς το κυπριακό μνημόνιο είναι προς το παρόν ηπιότερο του ελληνικού, αλλά είμαστε στην αρχή. Η συνέχεια είναι νομίζω προδιαγραμμένη.
—-Η κυβέρνηση του ΑΚΕΛ, εκτός του ότι οδήγησε το νησί στη χρεοκοπία, δεν διαφέρει ουσιαστικά από μια παλαιοκομματική μικροαστικών αντιλήψεων κυβέρνηση, που δεν μπορεί να κάνει το συντηρητικό λαό της καλύτερο, απλά χαϊδεύει τον κακό του εαυτό. Ευθύνεται, δέσμια των «αριστερών» (;) τριτοκοσμικών της φαντασιώσεων, με προσωπική αμέλεια και του κ.Χριστόφια, για τη φοβερή καταστροφή της έκρηξης των πυρομαχικών. Αν τη συγκρίνουμε σε δυο καίρια ζητήματα, πέρα από το οικονομικό όπου η ελληνική Αριστερά έξω από το χορό έχει προς το παρόν την πολυτέλεια να λέει ότι θέλει, στο εκκλησιαστικό και στα ατομικά δικαιώματα, θυμίζει το ΣΥΡΙΖΑ και προδιαγράφει με μελανά χρώματα το κυβερνητικό του μέλλον.
—-Στο πρώτο ακολούθησε την πεπατημένη και προσπάθησε να διατηρήσει καλές σχέσεις με την επιθετική Εκκλησία ΑΕ, η οποία θέλει να επιδίδεται σε μπίζνες ακόμη και με το φυσικό αέριο, εκτός από μερικές ανόητες λεκτικές αψιμαχίες για την τιμή των «αριστερών» όπλων. Οι αντιδράσεις του ΑΚΕΛ στην προκλητική επέλαση της Εκκλησίας των Φαρισαίων στο δημόσιο χώρο είναι χλιαρή: «Λύπη εκφράζει το ΑΚΕΛ για την  «ομολογία του Αρχιεπισκόπου Κύπρου για εμπλοκή του στα πολιτικά πράγματα της χώρας». Ο εκπρόσωπος Τύπου του κόμματος κ.Ευαγόρου σε γραπτή δήλωση αναφέρει ότι ‘η με έντονο και απροκάλυπτο τρόπο παρέμβαση του Αρχιεπισκόπου στην πολιτική και την κομματική ζωή του τόπου, βλάπτει το θεσμό της Εκκλησίας, τον οποίο ο ίδιος έχει θεσμική υποχρέωση να προασπίσει’». Κι όμως ο κυπριακός κλήρος είναι τόσο χαμηλά στη συνείδηση του κόσμου, που ο πόλεμος μαζί του θα ήταν ένας περίπατος.
—-Η Αριστερά υποχωρεί ακόμη και σε θέματα ατομικών δικαιωμάτων, ακόμη και όταν ...

Η ανελαστικότητα στην αγορά εργασίας κλείνει επιχειρήσεις και διογκώνει ανεργία και παραβατικότητα

του Χρήστου Παπανίκου
του Δημήτρη Σύρμου

Με αφορμή μια συζήτηση για το ωράριο των καταστημάτων, το ελεύθερο ωράριο, τα νέα εργασιακά μέτρα και τις στρεβλώσεις στην αγορά εργασίας στους Πολίτες Υπέρ των Μεταρρυθμίσεων

Πολλοί μιλούν για τα εργασιακά θέματα ενώ δεν γνωρίζουν ούτε τους νόμους, ούτε την εφαρμογή τους. 
Π.χ., δεν γνωρίζουν ότι ειδικότητα ανειδίκευτου εργάτη μπορεί ένας εργοδότης να δηλώνει μέχρι 2 χρόνια. Μετά; 
Μέχρι πρόσφατα δεν γινόταν, πέραν του ξενοδοχειακού κλάδου και κάποιων πρωτογενών αγροτοκτηνοτροφικών εργασιών να δηλώνει ο εργοδότης επτάμηνη εργασία. 
Οι παλαιοί εργοδότες δεν ωφελούνται καθόλου από τα νέα εργασιακά μέτρα, παρά μόνο οι νέες επιχειρήσεις, αν και όποτε έλθουν. Οι παλαιές επιχειρήσεις ΔΕΝ μπορούν να μειώσουν τους μισθούς και ότι άλλο προβλέπεται αν δεν συμφωνήσει και ο εργαζόμενος. Αν δεν συμφωνήσει, πρέπει ο εργοδότης να τον κρατήσει με τον παλαιό μισθό ή να τον απολύσει. 
Να φέρω λοιπόν ένα παράδειγμα. 
Μία κοπέλα  βοηθός στο λογιστήριο με 18 χρόνια προϋπηρεσίας υπάγεται στην σύμβαση βοηθών λογιστών. Αμείβεται μικτά με την σύμβαση περί τα 2.300 ευρώ. Αν δεν συμφωνήσει μείωση και την απολύσει ο εργοδότης πρέπει να πληρώσει σχεδόν τα χρόνια σε μήνες αποζημίωσης  δηλαδή κάπου 30-32.000 ευρώ. 
Αν πχ. θελήσει να αντικαταστήσει 4-5 υπαλλήλους έτσι, πρέπει να πληρώσει 150.000 ευρώ. Λογικά δεν τα έχει οπότε κλείνει. Αν δεν τα έχει, με τους υπάρχοντες μισθούς, δεν είναι ανταγωνιστικός και κλείνει πάλι. Μπρoς γκρεμός και πίσω ρέμα. 
Ένα άλλο σοβαρότατο θέμα είναι αυτό της δραστηριοποίησης στην επαρχία και της εμπειρίας που μπορεί να βρεθεί εκεί. Δεν υπάρχει πιο δύσκολο πράγμα από το να αντικαταστήσεις έναν έμπειρο και εξειδικευμένο υπάλληλο ή τεχνίτη. Εδώ τα πράγματα είναι τελείως αντίστροφα. Ο τεχνίτης είναι αυτός που επιβάλει την θέληση του στον εργοδότη, όσο και αν φαίνεται περίεργο αυτό. 

Τέλος σε σχέση με εποχιακά προϊόντα ή εορταστικές περιόδους: Όταν μία βιοτεχνία κατασκευάζει ή εμπορεύεται σχολικές τσάντες, δουλεύει 2-3 μήνες τον χρόνο Χ 18 ώρες την ημέρα. Τι ωράρια και ιστορίες. Ο άλλος πάει εκεί για να βγάλει σε 3 μήνες τους μισθούς όλης της χρονιάς και μετά κάθεται. Νομίζει κανείς ότι θέλει την Επ. Εργασίας στο κεφάλι του; Όχι βέβαια. 
Το ίδιο ισχύει στα εκκοκκιστήρια  στα ντοματάδικα, στα νησιά την τουριστική περίοδο. Φεύγουν όλοι από τα Καρδιτσοτρίκαλα και πηγαίνουν γκαρσόνια ή ξενοδοχοϋπάλληλοι στην Σκιάθο. Μένουν μέσα στο ξενοδοχείο, τρώνε μέσα στο ξενοδοχείο (όλα πληρωμένα) και παίρνουν και διπλό μισθό. Γυρνάνε το φθινόπωρο στο χωριό και κάθονται μέχρι το επόμενο Πάσχα. 
Στους εμποροϋπαλλήλους που αναφέρεσθε*, μπορεί κάποιο S/M να προσλάβει για ένα μήνα προσωπικό και δη εξειδικευμένο με ταμείο εμποροϋπαλλήλων; Και ποιος άνεργος με ταμείο ανεργίας θα το κόψει για να πάει για 1-2 μήνες δουλειά; 
Ο εργοδότης αν τον πάρει με σύμβαση 6μηνη τους υπόλοιπους μήνες που θα κάθεται πως θα τον πληρώνει; 

Ας καταλάβουμε λοιπόν ότι στην Ελλάδα με την ποικιλία επαγγελμάτων και ιδιορρυθμία ανά περιοχή δεν είναι εύκολο να υπάρχουν κανόνες από το κράτος. 
Πρέπει να γίνει μία αυτορύθμιση μεταξύ των ενδιαφερομένων. Αυτή είναι η δουλειά, αυτά τα χρήματα. Συμφωνούμε ή όχι. Αλλιώς δεν γίνεται. 
Καλές γιορτές.

Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2012

Μόνη ελπίδα για επανεκκίνηση της οικονομίας, η βοήθεια στις επιχειρήσεις που έχουν απομείνει όρθιες, παραγωγικές

Για Καλές Γιορτές και Ευτυχές το 2013

...και δεν χρειάζεται να είσαι Αϊνστάιν για να το καταλάβεις! 

του Δημήτρη Σύρμου*
(Με αφορμή μία πολύ ωραία συζήτηση με τους Καθηγητές Τσαμουγκρέλη, Χιόνη  στον ΣΚΑΙ) 

Τα μεγέθη είναι όλα αρνητικά. 
Οι επενδύσεις από το εξωτερικό χρειάζονται, κατ' ελάχιστο 18-24 μήνες, στην καλύτερη των περιπτώσεων. 
Νέες Ελληνικές επιχειρήσεις μπορεί και περισσότερο από 24-30 μήνες. 
Η Ύφεση καλά κρατεί. Οι αισιόδοξοι μιλούν για -4,5%. Οι ρεαλιστές για -6,5-7,5%. Ανεργία στο 25-26%. 
Μπορεί ο Α. Σαμαράς να τρέχει στο εξωτερικό για επενδύσεις. Αυτές τις λέω εγώ "Επενδύσεις ΚΛΙΜΑΤΟΣ" ή Εξωτερικού Περιβάλλοντος. Ο Κ. Χατζηδάκης μιλάει για Αναπτυξιακούς νόμους, Ε.Τ.Επ. κλπ. Όλα αυτά θέλουν επενδύσεις με άμεσα αποτελέσματα (έτσι δουλεύουν τα επενδυτικά funds), με υψηλή κερδοφορία  χωρίς πολλά πάγια (από τις επενδύσεις που σε μία νύχτα εξαφανίζονται). Δύσκολες περιπτώσεις που χρειάζονται χρόνο, χρόνο που δεν διαθέτει η Ελλάδα. 
Αφού οι νέες επενδύσεις δεν υπάρχει περίπτωση να εγκατασταθούν και να γίνουν αποδοτικές μέσα στο 2013, τότε τι μένει;

Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ περίπτωση είναι οι ΜΜΕ μεταποιητικές ΥΠΑΡΧΟΥΣΕΣ επιχειρήσεις. Μόνο με αυτές μπορεί να δούμε ΑΜΕΣΑ θεαματικά αποτελέσματα σε ΑΕΠ, θέσεις εργασίας και φορολογικά έσοδα, κυρίως από ΦΠΑ αλλά και επιστροφή στην κερδοφορία.

Οι Υπάρχουσες ΜΜΕ μεταποιητικές χρειάζονται:

  1. Σταθεροποίηση βασικών μεγεθών (φορολογικά, εφοριακά, εργασιακά, μισθοδοτικά)
  2. Ρευστότητα απαραίτητα. Εδώ το ζήτημα είναι απλό. Το 85% των ΜΜΕ επιχειρήσεων είναι ζημιογόνο. Άρα ΔΕΝ καλύπτει τα τυπικά προσόντα του υπάρχοντος Τραπεζικού Συστήματος, αλλά και των Ευρωπαικών προδιαγραφών για να υπαχθεί σε επενδύσεις. 
  3. Κοινωνία που πρέπει να καταλάβει ότι αν αγοράζουμε κάποιο φθηνότερο εισαγόμενο χαμηλής ποιότητας προϊόν  το αποτέλεσμα είναι ότι αυξάνει το έλλειμμα, μπαίνουν νέοι φόροι, έχουμε υψηλή ανεργία, τρέχουν επιδόματα, δεν έχουμε αγορά πετρελαίου, αυξήσεις στην ΔΕΗ, στα φάρμακα. Το αποτέλεσμα δηλαδή είναι ότι ΕΜΜΕΣΑ χρηματοδοτούμε τα εισαγόμενα, οπότε αυτά στο τέλος είναι απείρως ακριβότερα και χαμηλότερης ποιότητας. 
  4. Η κατανάλωση Εγχωρίων προϊόντων ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ είναι σαν να δίνουμε δουλειά στα παιδιά μας, ρευστότητα στις τράπεζες, τις δουλειές μας, το σύστημα όλο  Καλλιεργείται η γη μας, ανοίγουν τα σχολεία για να βγουν τεχνίτες, αγρότες, μηχανικοί, επαγγελματίες. 
Δείτε το από όποια σκοπιά θέλετε. Μόνοι μας θα τα βγάλουμε πέρα. Κανείς δεν πρόκειται να μας βοηθήσει. 
Γιαυτό λοιπόν ας ξεκινήσουμε την βοήθεια των επιχειρήσεων που έχουν απομείνει όρθιες, παραγωγικές. Ας τους δώσει η Πολιτεία, το τραπεζικό σύστημα και οι καταναλωτές την ευκαιρία να δυναμώσουν
Δυναμώνει έτσι η αγορά, η Πατρίδα.


Σημειώσεις:
*ο τίτλος ανάρτησης είναι της ΑΣ

Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2012

Ξύπνα Ευρώπη! Ένα μανιφέστο

Οι πρόεδροι -στο ευρωκοινοβούλιο- των Πρασίνων, Ντάνυ κον Μπεντίτ και των Φιλελεύθερων Δημοκρατών, Γκυ Φερχόφσταντ συνέγραψαν ένα βιβλίο-κάλεσμα για την ενωμένη Ευρώπη, για την άμεση ολοκλήρωση της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας, που κυκλοφορεί ήδη σε όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές γλώσσες. Τώρα και στα ελληνικά:

από την περιγραφή του εκδότη (Μεταίχμιο):

Η Ευρώπη είναι σε κρίσιμη κατάσταση. Πώς φτάσαμε ως εδώ; Τι δεν λειτούργησε σωστά; Υπό το κράτος του πανικού, μήπως οι ηγέτες της ευρωζώνης με τις ενέργειές τους δημιουργούν ένα αντιδημοκρατικό τερατούργημα; Μήπως ο ευρωσκεπτικισμός δεν είναι πλέον αντιδραστικός; Θα μπορούσε να λειτουργήσει σωστά μια ομοσπονδία 27 κρατών; Αυτό το βιβλίο είναι ένα εγερτήριο σάλπισμα που απευθύνεται σε όλους τους πολίτες. Μια άσκηση στην καθαρή σκέψη που θα μας επιτρέψει να εμβαθύνουμε. Είναι επίσης και ένα σήμα συναγερμού. Γραμμένο με τόνο άμεσο και ειλικρινή, το βιβλίο παραθέτει ισχυρά επιχειρήματα:
"Η Ευρώπη πρέπει μια για πάντα να απαλλαγεί από την εθνοκεντρική εσωστρέφειά της. 
Είναι ώρα για μια ριζοσπαστική επανάσταση. Μια μεγάλη ευρωπαϊκή επανάσταση από την οποία θα προκύψει μια ομοσπονδιακή ευρωπαϊκή ένωση. 
Μια ένωση που θα δώσει τη δυνατότητα στην Ευρώπη να σταθεί στον μεταεθνικό κόσμο του αύριο. 
Εξαιτίας της οκνηρίας, της δειλίας και της έλλειψης οράματος πολλοί επικεφαλής κυβερνήσεων προτιμούν να αποφεύγουν το διακύβευμα. Ας τους ξυπνήσουμε. 
Ας τους φέρουμε πρόσωπο με πρόσωπο με την ανικανότητά τους. Ας μην τους χαριστούμε ώσπου να πάρουν τον δρόμο της Ευρώπης, τον δρόμο που θα οδηγήσει στο μέλλον, σε μια Ευρώπη για τους Ευρωπαίους. 
Η εποχή των κενών λόγων και των κενών κορυφών παρήλθε. Τώρα είναι ώρα για δράση".


 Σχόλιο ΑΣ: Κάτι αλλάζει στην Ευρώπη. Οι δυνάμεις της κοινής λογικής, οι δυνάμεις του ρεαλισμού και των προοδευτικών λύσεων αποφάσισαν να δράσουν ενωμένες και να κάμψουν την αντίσταση του συντηρητισμού και των εθνοκεντρικών ανταγωνισμών στην θέση της αλληλεγγύης. 
Στην Ελλάδα; Πότε θα περάσουμε από τα φόρουμ και τις επιτροπές στο "δια ταύτα";


Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2012

Ήταν κάποτε μια κεντροαριστερά...


Γιατί ο Φ. Κουβέλης ακύρωσε το φόρουμ για την ανασύνταξη της κεντροαριστεράς με το ΠΑΣΟΚ;
Η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ ποτέ δεν προσχώρησε με την ψυχή της στον μεταρρυθμιστικό χώρο. Μόνο με το σώμα της... κι αυτό εξ αιτίας των ψηφοφόρων και μελών της που σε μεγάλο ποσοστό έχουν αναφορά στην ανανεωτική μεταρρυθμιστική αριστερά. Σε κάθε κρίσιμη επιλογή μέχρι σήμερα, εντός αλλά και εκτός τρικομματικής συγκυβέρνησης, η επιλογές που έκανε η προεδροκεντρική ηγεσία αυτού του χώρου ήταν με την αντιμεταρρύθμιση. Στην Παιδεία, στην Δικαιοσύνη, στο Παρών στην ψήφιση των  προαπαιτούμενων μέτρων για τον δανεισμό της χώρας, στην καταπολέμηση των συντεχνιών και του πελατειακού κράτους, στις κόκκινες γραμμές μη απόλυσης ΔΥ, κλπ κλπ
Μπορεί η εμπειρία του Φ.Κουβέλη να επέτρεψε κάποιες εξισορροπιστικές πρωτοβουλίες όπως την στήριξη Καμίνη, Μπουτάρη αλλά και της πολυκομματικής κυβέρνησης συνεργασίας για παραμονή στο ευρώ και την ΕΕ, αλλά έτερον ουδέν. Η ΔΗΜΑΡ κράτησε το 6% παρά την αλλαγή της πλειοψηφίας των ψήφων της από τις πρώτες εκλογές στις δεύτερες, λόγω της απελπισίας των πολιτών από την έλλειψη λογικής συγκυβερνώσας δύναμης είτε με ΝΔ είτε με ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά η επιλογή αυτή δεν έχει βάθος. Οι πολίτες δεν ξεχνούν την συνευθύνη της ΔΗΜΑΡ για τις αχρείαστες δεύτερες εκλογές που τόσα στοίχισαν στην χώρα και έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ στην θέση που είναι σήμερα. Ούτε τις παλινωδίες που ακολούθησαν με τα "ισοδύναμα", την χωρίς κόστος επιμήκυνση και την απόσυρση από σχεδόν κάθε μεταρρυθμιστική πρωτοβουλία. Με λίγα λόγια, δεν ξεχνούν ότι η ΔΗΜΑΡ παίζει τον ρόλο του ...φουνταριστού του ΣΥΡΙΖΑ:
Κρατώντας δεσμευμένες μεταρρυθμιστικές δυνάμεις σε ένα αέναο μπρος πίσω με υποσχέσεις που δίνονται όταν τα πράγματα γίνουν οριακά για να παρθούν πίσω την επομένη (όση πχ ήταν η διάρκεια της πρότασης να πληρώνονται οι ιερείς από την εκκλησία και όχι το Δημόσιο).
Ακόμη και η "απλή αναλογική" κατά βάθος είναι μια υπενθύμιση στον ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν μπορεί χωρίς την ΔΗΜΑΡ...

Σήμερα, που ο ΣΥΡΙΖΑ προχωρά με αργά αλλά σταθερά βήματα στην "εκλογίκευση", μετά ειδικά από το ταξίδι στην Λ.Αμερική και την προτυποποίηση των σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων Λούλα κλπ, ο χώρος της κεντροαριστεράς καταλαμβάνεται από τους πρώην αγανακτισμένους, μεταλλαγμένους αριστεριστές και τους συνοδούς τους βαθυπασόκους. Και το δάκρυ Τσίπρα πριν την υιοθέτηση των αναπόφευκτων μέτρων ΔΝΤ ΕΕ δίκην Χριστόφια, δεν είναι μακριά αν υποθέσουμε ότι η σημερινή κυβέρνηση θα καταρρεύσει. 
Το ΠΑΣΟΚ έχει πεθάνει προ πολλού υπό την ηγεσία του δικτατορεύοντος Βενιζέλου και η ΔΗΜΑΡ δεν είναι κορόϊδο να συνεργαστεί με τους χαμένους. Ούτε όμως οι μεταρρυθμιστές είναι κορόϊδα...
Το επόμενο διάστημα όλοι αναπόφευκτα θα τοποθετηθούν κομματικά, προσωπικά και δεσμευτικά στα επόμενα βήματα συγκρότησης του μόνου χώρου που πραγματικά λείπει από το πολιτικό σκηνικό: εκείνον του προοδευτικού μεταρρυθμιστικού κέντρου, τόπου σύγκλισης φιλελευθέρων, αριστερών και οικολόγων μεταρρυθμιστών στα πάρα πολλά που τους ενώνουν και κυρίως στην βούληση για την σωτηρία και ανάκαμψη της χώρας. Παρά όσα λένε όσοι ακόμη διστάζουν να κάνουν το επόμενο βήμα, τα πράγματα είναι ώριμα υπερώριμα μάλλον. Κι όσοι κάνουν ότι μπορούν για να καθυστερήσουν την σύμπραξη των προθύμων, απλά δουλεύουν για την παγιοποίηση του νέου δικομματισμού, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, προσδοκώντας μια θέση στον αστερισμό τους. 

Οι πολίτες, οι άνεργοι, οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, οι τίμιοι και εργατικοί ΔΥ, οι χτυπημένοι από την ύφεση μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, οι υπαρκτές δυνάμεις της ανάκαμψης και της πρωτοβουλίας, τι δουλειά έχουν με όλους αυτούς;

Γιώργος Παπασπυρόπουλος

Αλεξίου Κατάβασις (στον Άδη της Νότιας Πραγματικότητας)

του Χρήστου Παπανίκου
Αναδημοσιεύουμε παρακάτω δυο άρθρα, ένα από τα ΝΕΑ και ένα από τον Ριζοσπάστη, που παρά την διαφορετική γλώσσα που χρησιμοποιούν, λένε ακριβώς το ίδιο πράγμα: Ότι το ταξίδι του Αλέξη Τσίπρα στην Νότια Αμερική, δεν είναι η απόκτηση εμπειρίας από την διακυβέρνηση δυνάμεων συγγενικών στο ΣΥΡΙΖΑ -όπως επίσημα διακηρύσσεται- αλλά η δικαιολόγηση της επικείμενης σοσιαλδημοκρατικοποίησης του ενιαίου πια ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να καταλάβει την θέση του παλαιού ΠΑΣΟΚ και εν γένει της ελληνικής κεντροαριστεράς και να μπορέσει έτσι να διατηρήσει τα ποσοστά του που προέρχονται από τους πολυποίκιλης προέλευσης αγανακτισμένους αλλά έχουν ήδη πιάσει "ταβάνι". 
Δεν πέρασε άλλωστε απαρατήρητη από τους σχετικούς η επίκληση του έμπειρου Γιάννη Δραγασάκη στην πρόσφατη ιδρυτική συνδιάσκεψη, της ανάγκης για "βίαιη ωρίμανση" του ΣΥΡΙΖΑ - Γιάννη Δραγασάκη που συμμετέχει επί της ουσίας και χωρίς θεατρικά στο ταξίδι. 
Κάποιος ανίδεος παρατηρητής θα έλεγε ότι ο Α. Τσίπρας "πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος" σε αυτό το ταξίδι στην Νότια Πραγματικότητα - αλλά θα έκανε λάθος: 
Γιατί δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να πεισθεί ο αχταρμάς αριστεριστών, βαθυπασόκων, οπαδών του Τσάβες, του Κορία, του Λούλα και της Κίρχνερ, του αργεντινάζο και του Κάστρο και μαζί τους ό,τι έχει μείνει από την φιλοευρωπαϊκή ανανεωτική αριστερά, περί του ότι υπάρχει μια πετυχημένη συνταγή που να τους περιέχει όλους, από την προτυποποίηση της επαναστατικής στα λόγια και σοσιαλδημοκρατικής έως φιλελεύθερης στην πράξη και αναπτυξιακά επιτυχούς πολιτείας του μνημονιακού Λούλα στην Βραζιλία
Και μαζί για ξεκάρφωμα, η ταυτόχρονη προσφορά ενός ποτ πουρί από τους υπολοίπους λατινοαμερικάνους, με γεύσεις για όλα τα γούστα. 
Επιστρέφοντας, ο Α.Τσίπρας θα εκφράσει τον θαυμασμό του για τα επιτεύγματα των "συντρόφων" του στην Λατινική Αμερική -πρότυπο του ΣΥΡΙΖΑ- και θα αποπειραθεί να ελέγξει τις αποκλίνουσες συνιστώσες στην πορεία ενοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ. Και έτσι φυσικά θα ανοίξει το κουτί της Πανδώρας όσον αφορά τις αγεφύρωτες αντιθέσεις που χάριν της προοπτικής της εξουσίας ανεχόντουσαν η μια την άλλη μέχρι σήμερα, αλλά τώρα θα αποδυθούν στον αγώνα χωρίς αύριο για τον έλεγχο του κόμματος. 
Με λίγα λόγια, η επιστροφή Τσίπρα θα σηματοδοτήσει την επίσημη έναρξη της κρίσης στον αντιμνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ (σε συνέχεια εκείνης των ΑνΕλλ του Καμμένου) λόγω της βίαιης εισβολής της πραγματικότητας σε έναν χώρο που μπορεί να παραμείνει ενιαίος, μόνο σε παρατεταμένη προεκλογική περίοδο. (ΑΣ)
Απολαύστε υπεύθυνα:

Μπραζίλ

του Παύλου Τσίμα από τα ΝΕΑ

Διδακτική ιστορία, από μια πολύ μακρινή χώρα, στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν: Βραζιλία, καλοκαίρι του 2002.
Η χώρα βάδιζε προς εκλογές, τον Οκτώβριο, και οι δημοσκοπήσεις προεξοφλούσαν τον νικητή τους. Ο επόμενος πρόεδρος της Βραζιλίας θα ήταν ο Ινάσιο Λούλα ντα Σίλβα, ο ηγέτης της Αριστεράς. Ο Λούλα ...

Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012

Καλά Χριστούγεννα, κύριε Βαρουφάκη

του Χρήστου Παπανίκου

Αυτή τη φορά ήταν ο κ. Γιάννης Βαρουφάκης, που ανήγγειλε ως επερχόμενο ένα νέο ‘Τέλος’, με τίτλο «Ο θάνατος της Σοσιαλδημοκρατίας». Τα συνηθίζει τέτοια πυροτεχνήματα, ο διάσημος ντάρλινγκ της αγανακτισμένης (κάτω) Πλατείας.
Κατ’ αρχάς, θα πει κανείς, ώπα!, κοίτα τον εαυτό σου και άσε τον Βαρουφάκη, μην ετεροπροσδιορίζεσαι. Σωστά. Δεν μπορείς όμως να αγνοείς, κάποιους που ρυθμίζουν την δημόσια ατζέντα. Αναφερόμαστε τιμητικά στον υπερτιμημένο σταρ Γ.Β., σεβόμενοι τις μυριάδες θαυμαστών του, που αδυνατούν να δουν την αντιφατικότητα και την αδυναμία της κυριαρχούσης ανάλυσής του. Βέβαια, αυτή δεν δοκιμάστηκε σε κανένα σκληρό στίβο, με ανταγωνιστική δομική κριτική, ώστε να κατακτήσει τέτοια εμπιστοσύνη. Την κέρδισε στην αλάνα της Πλατείας, όπου και το κοινό ήταν εύκολο και ο αντίλογος αδιανόητος… Το πολιτικό και το ιδεολογικό της βάρος είναι δυσανάλογα μικρό, ως προς την προσωπολατρεία την οποία προκαλεί.
Στη σύγχρονη ελληνική μυθολογία, ακούγονται κοριτσίστικα σχόλια για τους τραπεζοειδείς, τους δελτοειδείς και τα άλλα στοιχεία του μυϊκού συστήματος του Γ.Β., αλλά αντεπιχειρήματα στις απόψεις του δεν κυκλοφορούν. Γενικότερα, στη λαϊκισμένη επικράτεια του ελληνικού καφενείου, ακούς συχνά «Κάνε μόκο! Το ‘πε ο Βαρουφάκης!», για τις αδιαμφισβήτητες θέσεις του νέου διαμορφωτή εθνικής συνείδησης…
Βέβαια, αυτό το εθνικό καφενείο ουδέποτε μαθαίνει για τις τάπες που τρώνε τα θέσφατα του εθνικού ήρωα. Πάρτε για παράδειγμα την κουβέντα που εισήγαγε πρόσφατα, για την επαναγορά των ομολόγων:«Η θλιβερή άλγεβρα της επαναγοράς». Του απάντησε με καταλυτική τάπα ο Γιώργος Προκοπάκης: «Η κάθε άλλο παρά θλιβερή επαναγορά». Φυσικά το εθνικό καφενείο δεν πήρε χαμπάρι και αυτό είναι θλιβερό…
Παρομοίως ας θυμηθούμε την προεκλογική του πρόταση, να αρνηθούμε να πάρουμε την ‘δόση’, ώσπου να αναγκαστούν οι δανειστές να μας παρακαλέσουν να αναδιαπραγματευτούμε: «‘Προαπαιτούμενα ελπίδας» ... Μια πρόταση, που προϋπέθετε να αντέξουμε χωρίς ρευστότητα, ώσπου στο μεταξύ να μηδενίσουμε (αιματηρά) το έλλειμμα, σε κάμποσους μήνες. Όταν, τρία χρόνια τώρα (και με στήριξη), μάς είναι αδύνατος τέτοιος ‘χαλαρός’ μηδενισμός του ελλείμματος, γίνεται να λένε οικονομολόγοι τέτοιες κουβέντες; Και μάλιστα παρά το ήδη καταγγελλόμενο υφεσιακό σοκ;… Κρατάμε, δηλαδή, την αναπνοή μας, ώσπου να σκάσουμε και μετά να σκάσουν από το κακό τους και οι εχθροί μας. Απλώς, αστεία πράματα.
Στο τωρινό (πάλι) ενδιαφέρον, αλλά (πάλι) αφαιρετικό κείμενό του, ο Γ.Β. εξηγεί πώς καταστράφηκε το ΠΑΣΟΚ και πώς τώρα καταστρέφει και την διεθνή Σοσιαλδημοκρατία. Θεωρώντας (ουδέτερα) ότι το Ανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ προσπάθησε να κάνει αναδιανομή πλούτου με δανεικά, αποδίδει τον εν συνεχεία μαρασμό του στον εκσυγχρονισμό (που δουλώθηκε στις αγορές). Ώσπου είχαμε καπάκι τον κακό Γιωργάκη, που έφερε την καταστροφή της χώρας (καμία νύξη για το ξεχαρβάλωμα χρέους–ελλειμμάτων του Κωστάκη) και φυσικά ...

Έχει κάτι να προσφέρει η "Ελιά" αλά ελληνικά;

του Βαγγέλη Παπαβασιλείου
Ποιο είναι το ζήτημα; Στήριξη της τρικομματικής ή μακροημέρευση αυτής της Βουλής;

του Γιώργου Προκοπάκη*
Με αφορμή το post του Θόδωρου Τσίκα. Κάνει ρητή αναφορά σε μια "Ελιά" με ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, άποψη που έχει εκφρασθεί από αρκετό κόσμο.
1. Βασικό ζήτημα είναι η συνέχιση της πορείας προς τη σωτηρία (κάποια σωτηρία). Επομένως η στήριξη της κυβέρνησης θεωρείται πρακτικώς υποχρεωτική.
2. Άποψή μου είναι πως η τρικομματική κυβέρνηση είναι άθλια. 
Ο Στουρνάρας δεν είχε κάν τη δυνατότητα μέχρι τώρα να επιδείξει έργο ως "συμβατικός" ΥΠΟΙΚ. Απεδείχθη εξαιρετικός στη διαχείριση της σχέσης με την τρόικα και ξελάσπωσε τους πάντες, ακόμη και από τις πιο απίστευτες βλακείες που έκαναν (επαναδιαπραγμάτευση, επιμήκυνση χωρίς λεφτά, κλπ).
3. Η τρικομματική κυβέρνηση ΔΕΝ είναι η μοναδική λύση για τη σωτηρία
Η ΔΗΜΑΡ μετέσχε στην κυβέρνηση ως υποστήριγμα και άλλοθι του ΠΑΣΟΚ για την ελπίδα και ευχή του Βενιζέλου να μη διαλυθεί από την ανάληψη της κυβερνητικής ευθύνης από κοινού με τη ΝΔ. Δεν υπήρχε - ούτε υπάρχει - καμιά πολιτική ανάταξης της χώρας, καμιά στρατηγική. Ας μη ξεχνάμε το δυνητικό έγκλημα του μη σχηματισμού της ίδιας τρικομματικής από τις πρώτες εκλογές. Με πεθαμένο τον Σαμαρά στο 19% και τον ΣΥΡΙΖΑ, αξιωματική αντιπολίτευση μεν, στο 16% όμως.
4. Αποτέλεσμα των επιλογών κατά τη συγκρότηση της τρικομματικής είναι οι γελοιότητες που ζούμε, με τις αλλοπρόσαλλες θέσεις των δύο μικρών, τα ΠΑΡΩΝ-ΝΑΙ, την "αντιπολίτευση" στον εαυτό τους από τις εφημερίδες και τα κανάλια.
5. Όσο ο τόπος χρειάζεται μια κυβέρνηση που να οδηγήσει σε κάποια σωτηρία, άλλο τόσο χρειάζεται την έξωση ΑΥΤΗΣ της κυβέρνησης. Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι "στήριξη της τρικομματικής" αλλά "μακροημέρευση αυτής της Βουλής, τουλάχιστον μέχρι τις ευρωεκλογές του 2014".

6. Η χώρα κυβερνάται από μια ανεπαρκή κυβέρνηση χωρίς αντιπολίτευση
Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ δεν αφορά αυτή τη χώρα και κανείς δεν την παίρνει στα σοβαρά. Κατά τούτο, ο κίνδυνος - που φαίνεται να μετριάζεται με τις αλλεπάλληλες κωλοτούμπες του ΣΥΡΙΖΑ - είναι μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ευρωπαϊκή μεν, παντελώς ανίκανη δε. Η ΔΗΜΑΡ φαίνεται να "μπορεί να ζήσει" μ' αυτή την προοπτική.
7. Η ενότητα του "χώρου" δεν είναι απαραίτητη για να αντισταθεί στο δίπολο ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ (άρα μια "Ελιά" με όλους θα ήταν εύλογη διέξοδος), αλλά για να ...

Ήρθε η ώρα του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος;

του Μάνου Ματσαγγάνη* 
Η βαθιά και παρατεταμένη οικονομική ύφεση, έχει φέρει στην επιφάνεια κάτι που γνωρίζαμε εδώ και πολύ καιρό (αλλά δεν κάναμε τίποτε γι’ αυτό): ότι δηλαδή το σύστημα κοινωνικής προστασίας όπως είναι σήμερα -και παρόλο που μας κοστίζει ακριβά- δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τα κοινωνικά προβλήματα που προκαλεί η κρίση.
Τα κενά προστασίας είναι πολλά. Η επιδότηση ανεργίας είναι το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα. 
Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕλΣτατ, ο αριθμός των ανέργων τον Σεπτέμβριο του 2012, ήταν 1 εκατομμύριο 265 χιλιάδες. Όμως, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΑΕΔ, ο αριθμός όσων ελάμβαναν τον ίδιο μήνα τακτικό επίδομα ανεργίας (το κύριο εργαλείο εισοδηματικής στήριξης που διαθέτουμε), δεν ξεπερνούσε τα 186 χιλιάδες άτομα (λιγότερο από 15% του συνόλου των ανέργων). 
Πολλοί από τους υπόλοιπους βρίσκονται αντιμέτωποι με τη φτώχεια. Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη μας ("Διαστάσεις της φτώχειας στην Ελλάδα της κρίσης", μαζί με τη Χρύσα Λεβέντη και την Ελένη Καναβιτσά), σχεδόν 40% των ανέργων σήμερα βρίσκονται κάτω από το όριο σχετικής φτώχειας, ενώ περίπου 20% των ανέργων βρίσκονται κάτω και από το όριο ακραίας φτώχειας.

Αυτό είναι το νέο κοινωνικό ζήτημα της εποχής μας. 
Και με βάση το πώς το αντιμετωπίζουμε, θα κριθούμε τελικά όλοι: ιδίως (αλλά όχι μόνο) όσες πολιτικές δυνάμεις έχουν αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες και ιδίως όσες ανήκουν στην Αριστερά. 
Μάλιστα, από «τεχνική» άποψη, το πώς αντιμετωπίζουμε το κοινωνικό ζήτημα είναι αρκετά προφανές: η κάλυψη των κενών προστασίας απαιτεί πύκνωση των κοινωνικών επιδομάτων και αναδιοργάνωση των κοινωνικών υπηρεσιών, καθώς και τη θεσμοθέτηση ενός ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος (όπως σε όλες τις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης). 
Το πρόβλημα είναι πολιτικό – και οφείλεται στο ότι μέχρι τώρα τα κόμματα, τα συνδικάτα (αλλά επίσης τα μέσα ενημέρωσης και η κοινή γνώμη) έχουν επιδείξει για τα ζητήματα αυτά ένα συνδυασμό άγνοιας, δυσπιστίας και χαμηλού ενδιαφέροντος.
Κατά παράδοξο τρόπο, το πρόβλημα της ενίσχυσης του κοινωνικού διχτυού ασφαλείας ήρθε στο προσκήνιο στο πλαίσιο της συζήτησης για το "νέο Μνημόνιο". 
Πράγματι, το πακέτο δημοσιονομικών μέτρων για τη διετία 2013-2014, εκτός από τις αυξήσεις φόρων και τις περικοπές δαπανών (μισθών, συντάξεων και επιδομάτων), περιέχει και δύο μέτρα στήριξης των ασθενέστερων. 
  • Το πρώτο μέτρο είναι η θεσμοθέτηση ενός ενιαίου επιδόματος στήριξης τέκνων (το οποίο θα καταβάλλεται με εισοδηματικά κριτήρια). 
  • Το δεύτερο μέτρο είναι η πιλοτική εφαρμογή του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος σε δύο περιοχές της χώρας, το 2014. 
Η πίστωση που έχει προβλεφθεί για την υλοποίηση της πιλοτικής εφαρμογής, θα είναι €20 εκατ. 
Η τελική απόφαση για τη θεσμοθέτηση του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος σε όλη την επικράτεια, θα ληφθεί μετά από την αξιολόγηση της πιλοτικής εφαρμογήςΠρόκειται για μοναδική ευκαιρία εκσυγχρονισμού και ενίσχυσης του κοινωνικού διχτυού ασφαλείας στην Ελλάδα της κρίσης. Για να μην χαθεί αυτή η ευκαιρία, η πιλοτική εφαρμογή θα πρέπει να σχεδιαστεί προσεκτικά και να υλοποιηθεί με διαφάνεια, επαγγελματισμό και προσήλωση στο δημόσιο συμφέρον.
Στη διευκρίνηση ορισμένων πλευρών του ζητήματος ελπίζουμε ότι συμβάλλει ...

Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2012

"Φεύγουμε από την Ελλάδα" - Επιστολή ξένων ομίλων αιολικών προς Σαμαρά


Γιώργος Μπιλλίνης, fb  : Όπως αντιλαμβάνεσθε κε Σαμαρά δεν χρειάζεται να μιμείσθε το προκάτοχο σας κο Παπανδρέου ως γυρολόγος αναζητητής επενδύσεων. Απλά μην λαμβάνετε μέτρα, τα οποία εκδιώκουν και τις ήδη εγκατεστημένες στη χώρα. Ειδάλλως το όνομα σας θα γραφεί με "χρυσά γράμματα" δίπλα σε εκείνα των Κ. Καραμανλή πρεσβύτερου, Π. Παπαληγούρα, Α. Παπανδρέου, Γ. Αρσένη, που κατάφεραν στον ύψιστο βαθμό να καταστρέψουν ή να εκδιώξουν το μεγαλύτερο μέρος της βιομηχανίας και των κάθε μορφής επενδύσεων.
από energypress.gr:
Στην επανεξέταση της αναπτυξιακής στρατηγικής τους στην Ελλάδα, αλλά και αυτής της παρουσίας τους στην ελληνική αγορά , οδηγούνται οι μεγάλες ξένες εταιρείες που δραστηριοποιούνται στη χώρα μας στον τομέα της αιολικής ενέργειας, μετά την έκτακτη εισφορά επί του τζίρου των ΑΠΕ και τα μέτρα που περιλαμβάνονται στο υπό διαβούλευση νομοσχέδιο του ΥΠΕΚΑ. Αυτό δηλώνουν με ρητό τρόπο οι εκπρόσωποι των επτά μεγαλύτερων διεθνών ομίλων που βρίσκονται στη χώρα μας, σε επιστολή την οποία απέστειλαν στον πρωθυπουργό κ. Αντώνη Σαμαρά και στους κυρίους Βενιζέλο και Κουβέλη, την οποία φέρνει στο φως της δημοσιότητας κατ΄ αποκλειστικότητα το energypress.
Την ίδια στιγμή, σύμφωνα με απόλυτα διασταυρωμένες πληροφορίες, οι πρεσβευτές των χωρών από τις οποίες προέρχονται οι εταιρείες αυτές, κινούνται επίσης για την από κοινού παρέμβασή τους προς τον πρωθυπουργό, προκειμένου να υπάρξει αναθεώρηση των πρόσφατων αποφάσεων, οι οποίες, σύμφωνα με τις εταιρείες, καθιστούν απαγορευτική την επενδυτική και επιχειρηματική δραστηριότητα στη χώρα μας.

Οι εταιρείες που έχουν εκκινήσει τη διαδικασία αυτή και υπογράφουν την επιστολή είναι οι εξής: Iberdrola – Rokas, Enel, EDF, Acciona, Gamesa, Jasper και Vestas. 
Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι, παρότι η επιστολή έχει σταλεί από τις 13 Νοεμβρίου, δεν έχει υπάρξει ανταπόκριση στο αίτημα για συνάντηση με τους αρμόδιους υπουργούς (Λιβιεράτο, Παπαγεωργίου και Χατζηδάκη) ούτε καν κάποια απάντηση! 
 Κι αυτό όταν οι ξένες εταιρείες ενός ολόκληρου κλάδου, που έχουν επενδύσει δισεκατομμύρια στην Ελλάδα, αφήνουν να εννοηθεί ότι εξετάζουν την αποχώρηση από την χώρα (μια χώρα που αναζητά αγωνιωδώς τρόπους να προσελκύσει ξένες επενδύσεις!).

Τα βασικά σημεία της επιστολής είναι τα εξής:

"Οι εταιρείες που υπογράφουν την παρούσα επιστολή, ηγούνται του ενεργειακού τομέα παγκοσμίως, τόσο στον χώρο της ηλεκτροπαραγωγής όσο και της κατασκευής και εμπορίας βιομηχανικού εξοπλισμού για Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ), όπως ανεμογεννήτριες.

Στην Ελλάδα, το αθροιστικό χαρτοφυλάκιο των εταιρειών μας υπερβαίνει τα 1.000 MW έργων σε λειτουργία, αποτελούμενο κυρίως από αιολικά πάρκα, τα οποία συνιστούν την πλέον ώριμη και διαδεδομένη τεχνολογία, αλλά και από υδροηλεκτρικά και φωτοβολταϊκά έργα (που πλησιάζει το ήμισυ της εθνικής αγοράς ΑΠΕ), ήτοι άμεσες ξένες επενδύσεις ύψους άνω των 2,5 δισ. ευρώ, καθώς και τεράστιο χαρτοφυλάκιο επενδύσεων σε έργα ΑΠΕ, ώριμων προς άμεση υλοποίηση. Επίσης, οι υπογράφουσες απασχολούν εγχώριο δυναμικό, με προοπτική την περαιτέρω ανάπτυξη του τομέα.

Η ψηφισθείσα διάταξη για αναδρομικά εφαρμοζόμενη έκτακτη εισφορά και η εισαχθείσα, την τελευταία στιγμή, επέκτασή της σε όλες τις τεχνολογίες ΑΠΕ θίγει κατά κύριο λόγο την αιολική ενέργεια, που αποτελεί την πλέον ορθολογικά αμειβόμενη ...

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012

Το κόμμα των ανέργων


του Φώτη Κοκοτού*
Άραγε, αν οι άνεργοι είχαν δικό τους κόμμα ποιες θα ήταν οι θέσεις του; Θα ήταν ένα κόμμα που θα προσπαθούσε ν’ αυξήσει τους ανέργους ή να τους μειώσει; Σίγουρα το δεύτερο. Οι άνεργοι θέλουν δουλειά γιατί η δουλειά είναι προκοπή. Οι άνεργοι θα προωθούσαν τις πολιτικές που δημιουργούν θέσεις εργασίας, παραγωγικότητα και ανάπτυξη. Είναι σημαντικό να καταλάβουμε τα συμφέροντα των ανέργων, γιατί τα δικά τους συμφέροντα είναι εξίσου σημαντικά με εκείνα των εργαζομένων. Πολλά από αυτά που οι συνδικαλιστικές ενώσεις των εργαζομένων προωθούν δε συμβαδίζουν με τα συμφέροντα των ανέργων. Όταν ακούμε μόνο τους συνδικαλιστές, συχνά καταστρατηγούμε τα δικαιώματα των ανέργων.
Πιθανόν πιστεύετε πως οι άνεργοι θα επιθυμούσαν υψηλότερα επιδόματα για περισσότερο χρόνο, ώστε να μη χρειάζεται να δουλέψουν ποτέ. Πιθανόν να λέτε πως οι άνεργοι θα ζητούσαν ο ελάχιστος μισθός να είναι πολύ υψηλότερος από το επίδομα. Και τέλος, είναι επίσης πιθανό να λέτε πως οι άνεργοι θα ζητούσαν και υψηλότερες συντάξεις. Αν προσπαθούσατε να βρείτε τα λεφτά, θα βλέπατε πως όλ’ αυτά τα επωμίζονται… οι εργαζόμενοι! 
Όμως, οι εργαζόμενοι μειώνονται και οι άνεργοι αυξάνονται, οπότε χωρίς παραγωγή εργασίας δεν υπάρχουν επιδόματα. Στο τέλος δε θα υπάρχει τίποτα να μοιραστεί σε κανέναν. Και πρέπει να υπάρχει πλούτος για να μοιραστεί. 
Αυτός ο πλούτος δεν υπάρχει απλώς κάπου εκεί έξω, αλλά παράγεται κάθε μέρα από την εργασία. Ένα Ευρώ στην τσέπη δεν είναι τίποτα. Αν κινείται κάθε μέρα, τότε παράγει 365 Ευρώ εισόδημα το χρόνο. Το κόμμα των ανέργων θα έθετε ως προτεραιότητα να κινηθεί το χρήμα για να παραχθεί πλούτος.

Το κόμμα των ανέργων θα συνειδητοποιούσε κάτι που κανένας συνδικαλιστής των εργαζομένων δε λέει: οι Έλληνες σαν λαός είναι γεννημένοι επιχειρηματίες! 
Τους αρέσει η ανεξαρτησία και κάνουν τα πάντα για να έχουν δικό τους μαγαζί, όσο μικρό κι αν είναι. 
Η μικρή επιχείρηση με πεντέξι ανθρώπους είναι ο κανόνας εδώ. Έχουμε τους περισσότερους ελεύθερους επαγγελματίες, αναλογικά, στην Ευρώπη. 
Το κόμμα των ανέργων θα έλεγε τα ίδια ακριβώς πράγματα που λένε και όλοι οι σοβαροί πολιτικοί αναλυτές: απελευθερώστε την επιχειρηματικότητα από το κράτος. Δώστε τέρμα στην παντοκρατορία των συνδικαλιστών και των συντεχνιών που προστατεύουν τους εργαζόμενους και αδιαφορούν για τους ανέργους και τους επιχειρηματίες. 

Οι άνεργοι είναι άνθρωποι με πτυχία και όρεξη για δουλειά και δημιουργικότητα
Αυτοί είναι που θα πρέπει να πάρουν τις θέσεις όλων εκείνων των προνομιούχων που φυτοζωούν εις βάρος της κοινωνίας. Το κόμμα των ανέργων σίγουρα θα καταλάβαινε πως οι επιχειρηματίες είναι η λύση: μικροί και μεγάλοι, νέοι και μεσήλικες, άνθρωποι με όνειρα, άνθρωποι που κυνηγούν να αφήσουν τη δική τους στάμπα στην κοινωνία.

Το κόμμα των ανέργων, αντίθετα με τους συνδικαλιστές των εργαζομένων, θα εξήρε το ρόλο των επιχειρήσεων. 
Αφού το δημόσιο έχει χρεοκοπήσει, μόνον οι επιχειρήσεις θα φτιάξουν δουλειές. Συμφέρον των ανέργων είναι να πηγαίνουν καλά οι επιχειρήσεις, να παράγουν κέρδη και να αυξάνουν τις θέσεις εργασίας και τον πλούτο. Μέσα από τους φόρους στα κέρδη και τον πλούτο θα μπορεί να χρηματοδοτηθεί και το επίδομα ανεργίας. 
Μάλιστα, επειδή οι άνεργοι καταλαβαίνουν από ανασφάλεια, θα πρόκριναν σαν πολιτική το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα, ώστε να μην πέφτει ποτέ κανείς κάτω από το όριο της φτώχειας: άνεργος, εργαζόμενος, ή συνταξιούχος.

Και εδώ το κόμμα των ανέργων βρίσκει απέναντί του συντεχνίες και συνδικαλιστές. 
Το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα (π.χ. η Βασική Εθνική Σύνταξη που πρότεινε η ΔΡΑΣΗ) κάνουν πολύ πιο απλή την πρόσβαση στα επιδόματα. Καταργούν την ανάγκη να υπάρχουν επιδοτούμενα ασφαλιστικά ταμεία, και άρα καταργούν όλη τη γραφειοκρατία: τις διοικήσεις, τις γραμματείες, τα υποκαταστήματα, τα δικαιολογητικά, και –βέβαια– τους υπαλλήλους που διεκπεραιώνουν τη γραφειοκρατία. Εκεί, το κόμμα των ανέργων βρίσκει απέναντί του προνομιούχες συντεχνίες: όλους εκείνους που τώρα βάζουν σφραγίδες και δίνουν βεβαιώσεις που –κανονικά– θα ήταν σε μια κοινή βάση δεδομένων. Το σωστό δημόσιο είναι εκείνο που διανέμει σωστά τον πλούτο χωρίς να τον καταναλώνει το ίδιο.

Οι άνεργοι, και όλοι μας, θέλουμε ένα άψογο δημόσιο που να μην παράγει ελλείμματα και χρέη
Μπορεί αυτό να γίνει με όσους υπαλλήλους έχει τώρα; Αν ναι, τότε θα πρέπει να το αποδείξουν. 
Αν όχι, τότε πρέπει να φύγουν οι επίορκοι, οι εξαφανισμένοι, οι κοπανατζήδες, και οι κομματικοί εγκάθετοι. 
Αντί για τις απολύσεις αυτών των τρωκτικών, τρία χρόνια τώρα έχει μειωθεί το κόστος του Δημοσίου μόνο με οριζόντιες περικοπές, οι οποίες χειροτέρεψαν τις υπηρεσίες. Πριν τρία χρόνια πρότεινε η ΔΡΑΣΗ «απόλυση με τριετές επίδομα 70% του μισθού» και κανείς δεν ήθελε να το εφαρμόσει. Μετά από τρία χρόνια έχουν μειωθεί πάνω από 70% οι μισθοί σε όλους, η δε εφεδρεία είναι μόλις 1 χρόνος. Όσο για τους ανέργους, τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα, με αντίστοιχη μείωση του επιδόματος και του χρόνου δικαιώματος.
Έχουμε εκατομμύρια ανέργους που περιμένουν να παραχθεί πλούτος ώστε να βρουν δουλειά. Αντί για πλούτο, βρίσκουν μπροστά τους ανάλγητους συνδικαλιστές που δεν αφήνουν κανέναν να πάρει τις θέσεις των επίορκων και των εξαφανισμένων. 
Οι συνδικαλιστές δεν αφήνουν τις εταιρείες να παράγουν νέες θέσεις εργασίας γιατί προστατεύουν μόνο τα δικαιώματα της εκλογικής τους πελατείας: όσους έχουν ακόμη δουλειά. Οι συνδικαλιστές απαιτούν υψηλότερους μισθούς από επιχειρήσεις που πεθαίνουν, κι έτσι είναι αδύνατον να προσλάβουν νέους εργαζόμενους ώστε να καταπολεμηθεί η ανεργία. 
Οι άνεργοι βρίσκονται χωρίς προστασία, χωρίς εκπροσώπηση, χωρίς ασφαλιστικά δικαιώματα και χωρίς διέξοδο. Αν δεν δώσουμε ελπίδα στους ανέργους, δεν υπάρχει ελπίδα για τη χώρα. Όσο ακούμε τις συντεχνίες και τους συνδικαλιστές, και όχι τους ανέργους, τόσο θα κατρακυλάμε στη φτώχεια. Αν υπήρχε Κόμμα των Ανέργων, θα ζητούσε τα ίδια με τους επαγγελματίες: ανάπτυξη, πλούτο, δουλειές.

*πηγή: cna.gr