Ένα όνειρο τρελλό, όνειρο απατηλό

ονειροπαγίδα 

της Κικής Τσακίρη*

Πάντα δεν έβγαζα την ουρά μου απ’έξω απ΄ ό,τι συμβαίνει επί γης. Το «μαζί τα φάγαμε», είναι και «μαζί μολύνουμε έδαφος και νερά», «μαζί σπαταλάμε ενέργεια» , «μαζί ξεχάσαμε απλές συνήθειες ένδυσης και διατροφής», «μαζί ψωνίζουμε made in india, made in china», χωρίς να σκεφτούμε τις άθλιες συνθήκες παραγωγής στις χώρες του τρίτου κόσμου και την απάνθρωπη εκμετάλλευση παιδιών.

Αν πιστεύουμε πως φταίνε μόνο οι ισχυροί για τα δεινά του πλανήτη, τότε είμαστε βαθιά νυχτωμένοι.

Έχω μερίδιο ευθύνης, όταν κυκλοφορώ με φανελάκι το καταχείμωνο με θέρμανση στο φουλ και δεν βρίσκει η πολική αρκουδίτσα παγόβουνο να σταθεί, επειδή ως γνωστόν οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα από τις ανθρώπινες δραστηριότητες έχουν αλλάξει παγκοσμίως το κλίμα προκαλώντας το λιώσιμο των πάγων, πλημμύρες, κατολισθήσεις, τυφώνες και βιβλικές καταστροφές.

Ονειρεύτηκα, λοιπόν, ότι εγώ και τα παιδιά μου, μάθαμε να ντυνόμαστε ανάλογα με τον καιρό, να έχουμε θέρμανση και κλιματιστικό σε ανεκτές θερμοκρασίες. Ένας βαθμός επιπλέον το καλοκαίρι, κόβει κιλά από τις εκπομπές του διοξειδίου του άνθρακα.

Ονειρεύτηκα ότι τα κακομαθημένα μου, έμαθαν να μην αλλάζουν ρούχα καθημερινά, ούτε να λούζονται κάθε βράδυ. Έβαζα μόλις 2 πλυντήρια ρούχων τη βδομάδα, ο άντρας μου έκλεινε τηλεόραση όταν δεν έβλεπε, έσβηναν φώτα όταν έφευγαν από το δωμάτιο, δεν ξεχνούσαν το θερμοσίφωνο αναμμένο.

Ονειρεύτηκα ότι στην επέτειο του γάμου μου μόνωσε το σπίτι.

Ονειρεύτηκα ότι για να πάνε 2 χλμ απόσταση στη πλατεία του χωριού, χρησιμοποιούσαν πόδια και ποδήλατο.

Ονειρεύτηκα ότι οι βόλτες μας ήταν περπάτημα κι όχι σοφάρισμα.

Ονειρεύτηκα ότι όλες οι ηλεκτρικές μου συσκευές ήταν χαμηλής ενέργειας.

Ονειρεύτηκα ότι τα σουπερμάρκετ δεν πουλούσαν ...εξωτικά τρόφιμα. Όσο περισσότερα χιλιόμετρα διανύσει ένα προϊόν, τόσο περισσότερα αέρια του θερμοκηπίου εκλύονται.

Ονειρεύτηκα ότι έξω στην αυλή μου είχα τρεις κάδους ανακύκλωσης, για χαρτί, γυαλί, αλουμίνιο κι ότι στη γειτονιά υπήρχε κοντέινερ για μεταχειρισμένα ρούχα και παπούτσια.

Ονειρεύτηκα ότι ο άντρας και γιος έφτιαχναν κομπόστ και εμπλούτιζαν το κήπο.

Τέλος ονειρεύτηκα όταν πέθανα μ’έκαψαν ή μ’έβαλαν σ’ένα απλό φέρετρο, ώστε το τελευταίο αχνάρι μου να επιβαρύνει όσο λιγότερο γίνεται τον πλανήτη. Διάβασα ότι στις ΗΠΑ μαζί με τα αεροστεγή φέρετρα, θάβουν τεράστιες ποσότητες μπετόν, ατσαλιού και χαλκού επιβαρύνοντας μ’ένα τόνο επιπλέον αέρια του θερμοκηπίου τον πλανήτη.

Αν εγώ, η οικογένεια μου, ο γείτονας δεν πραγματοποιήσουν το όνειρό μου, τι να σου κάνουν οι ισχυροί; Οποιαδήποτε ανάπτυξη, μέτρο, διαδικασία, αν δεν λαμβάνει υπ’όψη τη προστασία του περιβάλλοντος, θα’ναι μια τρύπα στο νερό. Τότε θα λέμε ήταν θέλημα θεού οι λιμοί και καταποντισμοί.

* από το flust.gr

* Σημείωμα ΑΣ: Είναι συγκινητικό το κουράγιο της Κικής μαζί και το φοβερό της χιούμορ - "γραφω πλοηγω με ματια, μιλω με ρομποτικη φωνη αλλα σεξυ", μας γράφει... 

Η Κική, ζει τελείως ανάπηρη, με τραχειοτομή διασωληνωμένη, επικοινωνεί γράφοντας με τα μάτια μέσω ενός μηχανήματος που αγόρασε με λεφτά φίλων και συναδέλφων. Τόλμησε να θέσει υποψηφιότητα στο ψηφοδέλτιο με τους Οικολόγους Πράσινους, διεκδικώντας αξιοπρέπεια στη ζωή και στο θάνατο. "Η ευημερία των ανθρώπων όταν προϋποθέτει την ανθρώπινη εξαθλίωση – να το πω λαικά, μόλις έμαθα τον γάιδαρο μου να μην τρώει αυτό ψόφησε – οδηγεί στην απόλυτη φτώχεια και ξεφτιλίζει τον άνθρωπο. Όταν μαθητής Γ’ Λυκείου με θεωρεί ως παράδειγμα αντοχής για τις επόμενες γενιές, νιώθω ότι πρέπει να συνεχίζω να ταράζω τα νερά. Γνώσεις και εμπειρία διαθέτω και όσο μου επιτρέπει η τεχνολογία, μπορώ να τις αξιοποιήσω και να συναγωνιστώ, να συνεργαστώ με υγιείς όρους." Respect!