Με την πετσέτα στο αριστερό χέρι...

Και ποιος είπαμε ότι θα φονεύσει τον Πελατειακό Μινώταυρο
του κομματικο-συνδικαλιστικού Λαβυρίνθου της μεταπολίτευσης;

του Γιώργου Κράλογλου*

Στα «ψιλά» περνάει ήδη η διαγραφή και του κλάδου βιομηχανίας ξύλου από τον βιομηχανικό χάρτη της Ελλάδας μαζί με την ταφόπλακα που ρίχνει στην πρώην βιομηχανική Εύβοια το κλείσιμο της ξυλοβιομηχανίας Σέλμαν. Γιατί εμείς έχουμε σοβαρότερα να ασχοληθούμε. Ποιος «έξυσε» τις λίστες και ποιόν θα «ξύσουμε» για να έχουμε να λέμε.

Θυμάμαι ένα μεσημέρι, κοντά στο 1980, που έκανα ρεπορτάζ, στα υπουργεία Εμπορίου και Βιομηχανίας της Πλατείας Κάνιγγος, τον τότε πρόεδρο της Πειραϊκής Πατραϊκής Χριστόφορο Κατσάμπα να ανεβαίνει φουριόζος τα σκαλιά του πρώτου ορόφου που οδηγούσαν στο γραφείο του υπουργού Εμπορίου. Μου έκανε εντύπωση ότι στο αριστερό του χέρι κρεμόταν, διπλωμένη, μια άσπρη πετσέτα...
Είχε έρθει ως Πρόεδρος της Ενώσεως Βιομηχάνων Βαμβακουργών Ελλάδος στο γραφείο του υπουργού που συμπτωματικά βρισκόταν στον προθάλαμο. Τρυπώσαμε δύο συνάδελφοι μέσα στον προθάλαμο και τον ακούσαμε χωρίς πολλές χαιρετούρες να λέει: «Μην την ΄πνίγετε΄ κύριε υπουργέ τη βιομηχανία του τόπου. Πασχίσαμε να την δημιουργήσουμε. Αν μας θέλετε γκαρσόνια πέστε το. Εγώ πρώτος. Και να και η πετσέτα μου...».

Το σημερινό μου θέμα ασφαλώς και δεν είναι ούτε ο Κατσάμπας ούτε και ο βίος του. Ούτε ο σεβαστός κλάδος των σερβιτόρων και η πολύπλευρη προσφορά του στην οικονομία, τον τουρισμό και την κοινωνία.
Αναλογίζομαι όμως ότι σήμερα δεν έχουμε μεν, ανάμεσά μας, τον Κατσάμπα, τον Στράτο, τον Μποδοσάκη, τον Δράκο, τον Αθανασιάδη, τον Τσάτσο, τον Δημήτρη Αγγελόπουλο και άλλους της Λουμπεν Μεγαλοαστικής Τάξης (όπως τους αποκαλούσαν οι συμμορίτες – δολοφόνοι της 17 Νοέμβρη) αλλά μαζί με αυτούς ψάχνουμε να βρούμε και τις βιομηχανίες που έχασε η χώρα. 

Ψάχνουμε να βρούμε τη βαμβακουργία που χάθηκε σχεδόν τελείως. Ψάχνουμε τη χημική βιομηχανία. Ψάχνουμε τη βιομηχανία ειδών υγιεινής. Ψάχνουμε τη χαρτοβιομηχανία. Ψάχνουμε τα λιπάσματα, τα λάστιχα αυτοκινήτων, τα πλακάκια, τα πλαστικά, τους σωλήνες, τα ναυπηγεία, τα σιδηρουργεία, τα ηλεκτρικά είδη, τις ηλεκτρικές συσκευές. Ψάχνουμε να βρούμε και δεν βρίσκουμε βιομηχανίες στην Πάτρα, στη Βοιωτία, στην Θεσσαλονίκη, στην Θράκη, στη Λαμία, στην Ήπειρο, την Μυτιλήνη, την Κρήτη, και τώρα στην Εύβοια.
Από τον επόμενο μήνα δε σε αυτήν τη λίστα διαγραφής από το βιομηχανικό χάρτη βάζουμε και τη βιομηχανία ξύλου και τις βιομηχανίες της Αττικής.

Εμείς όμως έχουμε δουλειά να κάνουμε.
Να παρακολουθούμε ποιος «ξύνει» τις λίστες και πόσο κάνουν στο Μοναστηράκι τα ρόπαλα και οι αντιασφυξιογόνες μάσκες...

Και απασχολημένοι με όλα αυτά τα «σοβαρά κοινωνικά θέματα» δεν πρόκειται να καταλάβουμε το συνεχιζόμενο πνίξιμο της βιομηχανίας (με υπέρογκες επιβαρύνσεις στην ενέργεια, στις εξαγωγές και αλλού) που ...
μέσα σε ένα με δύο χρόνια το πολύ θα μας κάνει να ψάχνουμε να βρούμε: την τελευταία μονάδα λιπασμάτων, την απομένουσα χημική βιομηχανία, την χαλυβουργία, το αλουμίνιο, το νικέλιο, την υαλουργία , και την τσιμεντοβιομηχανία.

Θα μου πείτε βέβαια ότι η Ελλάδα (όπως μας έχουν πει) ξεκαθάρισε με όλο αυτό το κύκλωμα των «απατεώνων επιχειρηματιών» που το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να βγάλουν τα λεφτά τους στην Ελβετία. Και ότι προκειμένου να έχουμε αυτούς τους «απατεώνες» ας μείνουμε στο συρτάκι ντανς για να δικαιώσουμε και τον Ζορμπά.

Είναι γνωστή αυτή η άποψη που υποστηρίζεται κυρίως από τα «στρατεύματα κατοχής» των κομματικών συνδικαλιστών που δεν είχαν να χάσουν τίποτε αφού είναι περίπου επιστάτες των εργαζομένων με αποδοχές υψηλότερες απ΄ όλους αν προσμετρήσουμε και τις χορηγίες στα Σωματεία.

Άντε όμως να τα πεις στα 2.000.000 ανέργων του τέλους του 2013 που κατευθύνονται στα υψηλότερα του δείκτη κατά το 2014.

Θα προβάλλετε ίσως τον αντίλογο ότι ο κ. Σαμαράς και η κυβέρνησή του θα μας γεμίσουν επενδυτές και επενδύσεις. Δεν έχω κανένα λόγο να αμφιβάλλω για τις προθέσεις και για τις προσπάθειες του κ. Σαμαρά.
Οι επενδυτές όμως που θα έλθουν στην Ελλάδα δεν θα δουλέψουν με επικεφαλής ούτε τον κ. Σαμαρά ούτε με τον κ. Τσίπρα, πιθανόν στο μέλλον, αν και εκείνος επιδιώξει την προσέλκυση κεφαλαιούχων και επενδύσεων.

Θα δουλέψουν με το ελληνικό δημόσιο, με τις ελληνικές Εφορίες, με τις ελληνικές υπηρεσίες, τα ελληνικά Τελωνεία, τις ελληνικές Τράπεζες και ιδίως με τις ελληνικές συντεχνίες που δεν έχουν μάθει να δουλεύουν με ιδιώτες.

Γιατί, σύμφωνα με την συμπεριφορά τους και την απόδοσή τους εδώ και 40 χρόνια, επειδή οι ιδιώτες επενδυτές είναι κάτι σαν τον Αττίλα, τον Αννίβα, ή τον Μωάμεθ τον κατακτητή που ψάχνουν μόνο για δούλους και κατακτήσεις πρέπει να τους κρατάμε μακριά από την αμόλυντη ελληνική κοινωνία.


*Πηγή: capital.gr