Η καρδιά του μίσους

Βία στην βία της βίας στην βία...

Όσο η κρίση βαθαίνει η επιθετικότητα αυξάνει. Οι βίαιες ομάδες που σχηματίζονται κυρίως από νεαρά αρσενικά (μητέρα φύση γαρ), αναζητώντας ενόχους, αντιπάλους, εικόνες και είδωλα του μισητού "συστήματος", στόχους που συμπυκνώνουν το "άδικο", αυτό που τους στερεί δουλειά και μέλλον, ενδύονται σχετικά εύκολα ιδεολογίες "αντισυστημικές", ιδεολογίες βίας και "θανάσιμων εχθρών"... Συγκρούονται φυσικά και μεταξύ τους όταν συναντηθούν αλλά προτιμούν να τα βάζουν με ανύποπτους "εχθρούς", πολίτες, δημόσια περιουσία, ανυπεράσπιστους μετανάστες και άλλους εκπροσώπους του ..."συστήματος" σαν τους αστυνομικούς και τα ΜΑΤ με τους οποίους μπορούν να "παίξουν" και τα 90 λεπτά του αγώνα το παιχνίδι της εκτόνωσης (αφού τα κρανία των μεταναστών και τα πνευμόνια των εργαζομένων στην Marfin δεν αντέχουν και πολύ...). 

Είναι στους έλλογους γνωστό ότι οι ιδεολογίες είναι πρόσχημα - η βία γεννιέται ως "συγκινησιακή πανούκλα" στο ατελές ον άνθρωπο κάτω από την έντονη πίεση, την δυσκολία, την πείνα, την έλλειψη ονείρων και βιώσιμης συλλογικότητας, τον ασφυχτικό υπερπληθυσμό των πόλεων. Κάνει τις παρέες κοπάδια και τους αρχηγούς λύκους. Αναζητά θύματα τα οποία έχει ήδη δικάσει και καταδικάσει ερήμην. Η φιλολογία περί αναρχισμού ή περί τραυματισμού συγγενών από μετανάστες είναι για ξεκάρφωμα - η βία επενδύεται με "κάτι" τις ως δικαιολογία, αλλά το θέμα είναι ότι είναι ήδη είναι μη αναστρέψιμη όταν εκδηλώνεται. Και τα φαινόμενα πληθύνονται με την ανοχή ή και υποδαύλιση για ψηφοθηρική εκμετάλλευση από τους λαϊκιστές πολτικούς δημαγωγούς δεξιάς και αριστεράς. 

Μόνη διαφυγή η Μεγάλη Μεταρρύθμιση του παρασιτικού κομματικού κράτους που επωάζει το αυγό του φαικόκκινου φιδιού - τότε και μόνο τότε θα αρχίσουν να μειώνονται ιστορίες σαν τις παρακάτω από τους γνωστούς άγνωστους της διπλανής πόρτας - δεν είναι τίποτε παράξενο - οι γείτονές μας είναι μεταμορφωμένοι (προσωρινά;) σε αναίσθητα κτήνη: (ΑΣ)

Τα παιδιά των άκρων 

 από την lifo

Τα παιδιά των άκρων Δύο εικοσάχρονοι Αθηναίοι που μένουν στην ίδια γειτονιά και διάλεξαν να συμπορευτούν με τα άκρα εξηγούν στον Αντώνη Ντινιακό γιατί θεωρούν ότι επέλεξαν τον σωστό δρόμο για να αλλάξουν το σύστημα. «Ζήτω η Αναρχία, κουφάλες» ή «Τσακίστε τους λαθρομετανάστες»;

Κ. 22 ΕΤΩΝ - Αναρχικός 

 Έχει συλληφθεί δύο φορές για επεισόδια σε πορείες και δηλώνει αλληλέγγυος με τους συντρόφους της Κοζάνης. 

Ήρθα σε επαφή με το αναρχικό κίνημα από κάποια παλιά βιβλία του Ερρίκο Μαλατέστα που είχε παρατημένα ο πατέρας μου σε μια κούτα στο σπίτι. Ήμουν γύρω στα 15 όταν τα διάβασα για πρώτη φορά και με επηρέασαν βαθιά. Κλεινόμουν με τις ώρες στο δωμάτιο και προσπαθούσα να κατανοήσω το νόημα πίσω από τις λέξεις. «Να 'κανες έτσι και για τα μαθήματά σου» έλεγε η μάνα μου και απαντούσε ο πατέρας μου « Άσ' το παιδί, όποιος δεν είναι αναρχικός στα 20 του, είναι δυστυχισμένος άνθρωπος». Με τις δύο συλλήψεις μου, όμως, άλλαξαν τα πράγματα. Τον είδα για πρώτη φορά αγχωμένο. Μου είχε πάντα τυφλή εμπιστοσύνη. Μεγάλωσα μέσα σε ένα πολιτισμένο περιβάλλον. Οι γονείς μου ποτέ δεν ύψωσαν τη φωνή, προσπαθούσαν πάντα να με συμβουλεύουν μέσα από τον διάλογο. Μετά τη δεύτερη σύλληψη, μου ζήτησε μια μέρα ο πατέρας μου να πιούμε ένα ποτό παρέα, όπου ήθελα εγώ. Εκείνο το βράδυ, αν και εσωστρεφής ως άνθρωπος, μου ανοίχτηκε όσο ποτέ άλλοτε. Μου μίλησε για τα νεανικά του χρόνια, τους αγώνες του, τις αγωνίες του, ακόμα και για το βράδυ που με συνέλαβε η μητέρα μου – οι μπάτσοι ήρθαν κι εδώ δεύτεροι. Στο τέλος περίμενα να καταλήξει σε μιας μορφής κήρυγμα η κουβέντα μας, γιατί δεν έβρισκα άλλο λόγο για τόσες μαζεμένες αποκαλύψεις. Αντ' αυτού, όμως, μου ζήτησε απλώς να φύγουμε, διότι «μεγάλωσε για να κάθεται σε ξύλινο σκαμπό στην μπάρα». Λίγο προτού βγούμε από το μαγαζί με πήρε αγκαλιά και μου είπε βουρκωμένος: «Δεν θέλω να σε δω στη φυλακή». Καμιά φορά σκέφτομαι, αν ήμουν εγώ στη θέση των παιδιών της Κοζάνης, πόσα «τέρατα» θα είχαν ακουστεί από τις παρθένες των media για τον τρόπο που με μεγάλωσαν οι δικοί μου. Πόσες βλακώδεις αναλύσεις για το «λανθάνον» οικογενειακό ...περιβάλλον. Ε, όχι! Με μεγάλωσαν δυο γονείς που με λάτρευαν, ήταν προοδευτικοί και υπέροχοι άνθρωποι κι ευχαριστώ την τύχη για την οικογένειά μου. Αν θέλουν κάποιοι να αναζητήσουν τα αίτια γιατί οι 20χρονοι ζώστηκαν τα Καλάσνικοφ, ας κοιτάξουν στις δικές τους οικογένειες. Τώρα ήταν ο Ρωμανός, αύριο θα είναι κάποιοι άλλοι. Δικά τους παιδιά. Δεν θα τα έχουν μεγαλώσει λάθος, κι όμως εκείνα θα «ξεστρατίσουν» από τις ψευδαισθήσεις του νεοελληνικού αχταρμά. Ερχόμαστε χιλιάδες από πίσω. Χωρίς δουλειά και μέλλον. Δεν έχουν ιδέα τι τους περιμένει. «Αρνήθηκαν ν' ακούσουν τις φωνές μας, θ' ακούσουν τις σφαίρες μας» λέει ένα τοίχος στο κέντρο. Με κάνει και χαμογελάω κάθε φορά που περνάω. Δεν έχω ρίξει ποτέ με Καλάσνικοφ. Μόνο σε συμπλοκές έχω μπλέξει, σε πορείες. Θυμάμαι, μια φορά που καίγαμε ένα ATM, φωνάζει κάποιος από πίσω: «Όχι, ρε μαλάκες, ακόμα, ήθελα να βγάλω λεφτά πρώτα!». Έπεσε πολύ γέλιο με την αντίθεση της κατάστασης. Δεν θέλω να ζήσω μια συμβατική ζωή. Να πληρώνω δόσεις κάθε πρώτη του μήνα και να ξενογαμάω για να ξελαμπικάρει το κεφάλι μου. Να γελάω μηχανικά και να υπηρετώ υπάκουα κάθε απόφαση των τενεκέδων του συστήματος. Μια χούφτα χαρτογιακάδες των Βρυξελλών αποφασίζουν για τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων. Να λένε «τώρα εσύ θα ζήσεις με 300 ευρώ μισθό κι εσύ με 1.800». Όχι, λυπάμαι, δεν μου αρέσει αυτός ο κόσμος και θα ζήσω στο περιθώριο, παλεύοντας για να τον αλλάξω. Σύντροφοι στον αγώνα αυτό μπορεί να είναι πολλοί. Άλλοι ιδεολογικά, άλλοι πρακτικά, άλλοι εξ αποστάσεως. Το σίγουρο είναι ένα: ο αγώνας συνεχίζεται κι εγώ νιώθω πιο ζωντανός από ποτέ. Σε εκείνους που θα σταθούν απέναντι αφιερώνω έναν στίχο από ένα παλιό, αναρχικό ιταλικό ποίημα: «Δώσε λουλούδια στους επαναστάτες που απέτυχαν»..

21 ΕΤΩΝ - Χρυσαυγίτης  

Μεγάλωσε στη Γούβα, στο Παγκράτι. Έχει λάβει μέρος σε «κάποιες επιχειρησιακές δράσεις». 

Στη Χρυσή Αυγή ανήκω τα τελευταία δυόμισι χρόνια, ουσιαστικά από τα 19 μου. Η πρώτη επαφή έγινε μέσω ενός γείτονα, με τον οποίο πηγαίναμε μαζί στο γήπεδο. Η παρέα του εκεί ήταν όλοι χρυσαυγίτες και με υποδέχτηκαν ως τον Βενιαμίν της συντροφιάς. Δεν προσπάθησε κανείς να με στρατολογήσει ή κάτι τέτοιο, παρά με είχαν όλοι ως το μικρό αδερφάκι τους. Πολλά από αυτά που συζητούσαν σε κοινωνικό επίπεδο με έβρισκαν απόλυτα σύμφωνο, ειδικά στο θέμα των μεταναστών, απέναντι στο οποίο, λόγω της δουλειάς του πατέρα μου, ήμουν εξαιρετικά ευαίσθητος. Είναι ταξιτζής και στο παρελθόν τού είχαν επιτεθεί δυο φόρες. Τη μία, μάλιστα, τον είχαν τραυματίσει σοβαρά. Οπότε, κάθε φορά που η κουβέντα έφτανε στο θέμα των μεταναστών, άρχιζα να αποκτώ λόγο στην παρέα. Με τον καιρό αφομoιώθηκα πλήρως. Ήμουν, όμως, ακόμα ο «μικρός». Aυτό άλλαξε έπειτα από μια συμπλοκή στις μεγάλες πορείες των Αγανακτισμένων. Μας την έπεσαν καμιά 30αριά αναρχικοί κι εμείς ήμασταν μόλις 10, γιατί είχαμε αποκοπεί από τον κύριο όγκο των δικών μας. Άρχισε κυνηγητό στα στενάκια και σε κάποια φάση βλέπω να είναι κάποιος κάτω και να τον χτυπούν τέσσερις αναρχικοί με κλοτσιές στο κεφάλι. Δεν είχα χτυπήσει ποτέ άνθρωπο στο δρόμο. Από παιδί έκανα πυγμαχία και ο προπονητής μου μου είχε πει ότι αν πήγαινε έστω κι ένας και του έλεγε ότι χτύπησα κάποιον στο δρόμο, θα με έδιωχνε. Και το εννοούσε. Έτσι, μεγάλωσα χτυπώντας στο ρινγκ, αλλά ποτέ έξω. Εκείνη την ημέρα έριξα για πρώτη φορά γροθιά σε κάποιον που δεν φορούσε προστατευτικά. Συνολικά έριξα τρεις μπουνιές. Η πρώτη θυμάμαι ότι τσάκισε το σαγόνι ενός μικρού παιδιού κοντά στα 18. Η δεύτερη και η τρίτη καρφώθηκαν στο πρόσωπο του επόμενου και γέμισε αίματα όλο μου το χέρι. Οι άλλοι δύο απλώς έτρεξαν. Έσκυψα να δω ποιος ήταν ο χτυπημένος και είδα τον γείτονά μου! Είχε αίματα παντού. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν τη γυναίκα του, που ήταν έγκυος εκείνη την εποχή. Κρυφτήκαμε σε μια πολυκατοικία και περιμέναμε. Από εκείνη την ημέρα κι έπειτα δεν ήμουν πια ο «μικρός». Απέκτησα όνομα και σιγά-σιγά άρχισα να ασχολούμαι όλο και περισσότερο με τα θέματα της Χρυσής Αυγής. Έχω λάβει μέρος και σε κάποιες επιχειρήσεις ή δράσεις, αν το προτιμάς. Προσωπικά, γελάω πια με το κλισέ του αγράμματου γορίλα που μόνο δέρνει. Έχω γνωρίσει εξαιρετικούς ανθρώπους που ασπάζονται τις θέσεις της Χρυσής Αυγής και μόνο γορίλες δεν είναι. Οι δράσεις μας είναι πάντα προς όφελος του Έλληνα και κατά τη γνώμη μου είναι γνήσια αντι-συστημικές. Γι' αυτό και ολοένα περισσότερος κόσμος έρχεται σ' εμάς. Κι ας λένε ό,τι θέλουν τα media. Το υπάρχον, σαθρό σύστημα πνέει τα λοίσθια. Είναι η ώρα των πράξεων. Πολλές φορές μας παίρνει κόσμος και ζητά τη βοήθειά μας. Δεν υπάρχει καμία ασφάλεια, πάνε οι Πακιστανοί και στήνουν πάγκους μπροστά στα μαγαζιά. Είναι σαν να σε κλέβουν μπροστά στα μάτια σου. Εκεί έρχεται ο ρόλος της Χρυσής Αυγής. Είναι η δύναμη στην οποία θα στραφείς όταν το ίδιο το κράτος σε εγκαταλείπει. Τι πάει να πει «μα, αυτό υποκαθιστά την αστυνομία». Από πότε η βοήθεια στον απλό λαό απέκτησε κεντρικά γραφεία; Οι γονείς μου γνωρίζουν τη σχέση μου με τη Χρυσή Αυγή και είναι πλέον ψηφοφόροι της, παρότι παλιότερα ψήφιζαν άλλο κόμμα, του λεγόμενου κεντροδεξιού χώρου. Εγκρίνουν τις δράσεις μου και το μόνο που μου λένε είναι να προσέχω. Δεν έχω λάβει μέρος σε πολλές επιχειρήσεις ακόμα. Έχω υπάρξει, όμως, παρών σε σπάσιμο πάγκων. Οι μαγαζάτορες έβγαιναν και μας φιλούσαν τα χέρια...