Ναι ή όχι στην ποινικοποίηση του ρουσφετιού;

Και τώρα, ρουσφετολογικές ...απολύσεις - Το (κομματικό) Κράτος έχει συνέχεια!

Δεν πρέπει να υπάρξει τιμωρία για τους παράνομους διορισμούς στο δημόσιο;

του Τάσου Αβραντίνη*

Τα μέσα ενημέρωσης αναφέρονται συνεχώς σε περιπτώσεις πολιτικών που θήτευσαν σε δημόσια αξιώματα και εμπλέκονται σε κάθε είδους μίζες. Τρανταχτά ονόματα του δημοσίου βίου οδηγούνται δικαίως στη φυλακή για διαφθορά. Ξαναλέω δικαίως.

Αλλά τι γίνεται στην περίπτωση εκείνων των πολιτικών που δεν πήραν μεν μίζες από κάποια προμήθεια ή εργολαβία του δημοσίου, αλλά έκαναν ατομικά ή συλλογικά ρουσφέτια; Τι γίνεται για παράδειγμα με όσους επέτυχαν μέσω της κοινοβουλευτικής διαδικασίας πάσης φύσεως ευνοϊκές ρυθμίσεις για μια οργανωμένη συντεχνία ή προέβησαν σε μαζικούς διορισμούς (για την οικονομία της συζήτησης δεχόμαστε χωρίς αμοιβή) που τους εξασφάλισαν την επανεκλογή τους και ταυτοχρόνως την πολιτική εξόντωση των αντιπάλων τους, οι οποίοι είτε δεν διόρισαν αρκετούς είτε αρνήθηκαν να διορίσουν θεωρώντας το ρουσφέτι ανήθικο;

"Αντίθετα να τιμωρηθούν γιατί δεν κατάφεραν να τους
διορίσουν ΟΛΟΥΣ! Τι μισο-σοσιαλισμός είναι αυτός;;;"

Με τρόπο παράνομο η συντριπτική πλειονότητα των πολιτικών διόριζε για δεκαετίες και μέχρι -τουλάχιστον- το 2010 μαζικά στο δημόσιο. 

Η εκλογή στο βουλευτικό αξίωμα μπορεί εύκολα να αποτιμηθεί σε εισόδημα που κέρδισε κάποιος, για όσο καιρό το κατείχε. 

Το οικονομικό όφελος των πολιτικών από τους παράνομους διορισμούς ξεπερνά κατά πολύ το όριο για να χαρακτηριστεί μια εγκληματική πράξη που αφορά σε κάποιο τυποποιημένο στον ποινικό νόμο αδίκημα, ως κακούργημα. 

Στην περίπτωση αυτή βεβαίως κανένας δεν τιμωρείται. Όπως δεν τιμωρείται και εκείνος που διορίστηκε παράνομα στο δημόσιο, έλαβε δηλαδή παράνομη οικονομική ωφέλεια και μάλιστα σε βάρος άλλων που διέθεταν μεν τα τυπικά προσόντα αλλά δεν ήταν “πελάτες” κάποιου ...
καταφερτζή πολιτικού.

Μάλιστα στην περίπτωση που κάποιος διορίσθηκε παράνομα αντί κάποιου άλλου αξιότερου, ικανότερου και με περισσότερα τυπικά προσόντα είναι προφανής η επίπτωση στο συνολικό παραγόμενο αποτέλεσμα. Γιατί, κατά τεκμήριο, κάποιος ανίκανος να διοριστεί με νόμιμες διαδικασίες θα είναι και λιγότερο παραγωγικό άτομο.

Σκεφθείτε τώρα, ότι περίπου το 7% με 8% των ελλήνων έχουν διοριστεί στο δημόσιο είτε παρακάμπτοντας τις νόμιμες διαγωνιστικές διαδικασίες είτε μόνο και μόνο με πιστοποιητικό κομματικών φρονημάτων. Ο στενός δεσμός δε πολιτικού και πελάτη τις περισσότερες φορές επιδρούσε εις βάρος της παραγωγικότητας και μετά το διορισμό αφού η ισχύς του πολιτικού –προστάτη εμπόδιζε την ουσιαστική αξιολόγηση του υπαλλήλου, τον πειθαρχικό του έλεγχο κοκ.

Συνεπώς οι αθρόες παράνομες προσλήψεις στο δημόσιο από τους πολιτικούς και τα κόμματα θα έπρεπε να τιμωρούνται εξίσου αν όχι αυστηρότερα σε σχέση με τις άλλες πιο προφανείς περιπτώσεις διαφθοράς πολιτικών. Και θα έπρεπε να τιμωρούνται τόσο οι διορίζοντες όσο και οι διορισμένοι.

Κατά τη γνώμη μου το πρώτο βήμα ενός μεγάλου θεσμικού και εις βάθος εκσυγχρονισμού της χώρας είναι να απολυθούν αμέσως όλοι όσοι έχουν διορισθεί τα τελευταία δώδεκα με δεκαπέντε χρόνια παρακάμπτοντας τις νόμιμες διαγωνιστικές διαδικασίες για διορισμό στο δημόσιο, γιατί ο μέχρι σήμερα πλουτισμός τους στηρίζεται σε παράνομη αιτία, έγινε εις βάρος αξιότερων, έβλαψε την απόδοση της δημόσιας διοίκησης και ζημίωσε σημαντικά συνολικά την παραγωγικότητα της οικονομίας μας.


*από το προσωπικό ιστολόγιο του Τ.Α., Εύδαιμον το ελεύθερον

*τίτλος ανάρτησης της ΑΣ

Σχόλιο ΑΣ: Για όλα τα παραπάνω και άλλα πολλά που αφορούν την κοινωνική δικαιοσύνη, κωδική λέξη και έννοια είναι η ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ. Χωρίς αυτήν και την συνοδό της ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ, κάθε απόπειρα νομιμότητας στο δημόσιο θα συγκρούεται με το ερώτημα "ποιος προσλαμβάνει", "ποιος αξιολογεί" και "ποιος απολύει" και την αμφιβολία κατά πόσον από πίσω κρύβεται πάλι το κομματικό κράτος - μόνο η αξιολόγηση από ανεξάρτητες αρχές μπορεί να βάλει κάποια τάξη και να αποδώσει ευθύνες στους παρανομήσαντες. Γι αυτό και η λέξη αυτή είναι τόσο μισητή από όλες τις εκδοχές των πελατειακών συντεχνιακών συμφερόντων και κυρίως από όλες σχεδόν τις παραδοσιακές πολιτικές παρατάξεις της μεταπολίτευσης.