Οι προοδευτικές συναινέσεις κερδίζονται στο κέντρο

Όταν το δάκρυ ρέει άφθονο στην κεντροαριστερά για την αδυναμία διαλόγου και ενότητας των κομματιών της, μεγάλων και μικρών, τοξικών υπολλειμμάτων του παρελθόντος από την μια και αναβαπτισμένων μεταρρυθμιστών από την άλλη, όταν η δεξιά βρίσκεται τριχασμένη ανάμεσα στους λαϊκούς και αδιόρθωτα πελατειακούς νεοσυντηρητικούς, τους ψεκασμένους αντιμνημονιακούς και τους νεοφασίστες ρατσιστές και η αριστερά ανάμεσα στους οπαδούς της μετέωρης ανανέωσης, εκείνους της βίαιης εκσυγχρονιστικής ωρίμανσης μεν χωρίς μικροκομματικές απώλειες όμως, και τους νεοσταλινικούς νοσταλγούς του υπαρκτού και του μονοκομματισμού, το συμπέρασμα είναι ένα: κλάφτα Χαράλαμπε...

Το πολιτικό σύστημα σαπίζει ήσυχα και η κοινωνία βυθίζεται σιωπηλά στην άβυσσο που εκείνο άνοιξε.

Όλοι συμφωνούν ότι για να ανακάμψουμε απαιτούνται συναινέσεις. 

Όχι φυσικά στο ότι 'για όλα φταίνε οι άλλοι" (όσοι υπάρχουν να μας δανείσουν) ούτε ότι η λύση είναι ο εθνικισμός, η κουβανική απομόνωση ή, η τελική λύση της ΧΑ στους μετανάστες... 

Μάλλον - και τουλάχιστον - στην διαπίστωση ότι τα εργαλεία που διαθέτει η παραδοσιακή δεξιά και η παραδοσιακή αριστερά (ότι κι αν σημαίνουν αυτές οι λέξεις σήμερα) ΔΕΝ ΕΠΑΡΚΟΥΝ.

Απαιτούνται λοιπόν ριζοσπαστικές λύσεις με συνδυασμούς όλων των γνωστών εργαλείων στην κατάλληλη δοσολογία: όλοι και όλες οι σοβαροί αναλυτές, οικονομολόγοι, πολιτικοί ΑΥΤΕΣ ΑΝΑΖΗΤΟΥΝ και ΑΥΤΕΣ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΝ.
Τι εμποδίζει τους φερέλπιδες πολιτικούς ανανεωτές μας να τις υιοθετήσουν; 

Μα οι ιδεολογικές αγκυλώσεις - που σιτίζουν "ανταποδοτικά" στρατιές ολόκληρες ημετέρων. 
Οι φοβίες ότι οι κατάλληλες λύσεις μπορεί να αποδειχθούν ιδεολογικά κατοχυρωμένες από την "άλλη" πλευρά, ιδεολογικά συγγενείς με το αντίπαλο μαγαζί και να νοθευτεί η καθαρότητα της αγνής -πλην ατελέσφορης- ιδεολογίας τους. Και τότε κομματικές και αρχηγικές φιλοδοξίες πάνε στράφι...

Έτσι οι δεξιοί έχουν βρει την ευκαιρία - μετά και την αποτυχία Χριστόφια στην Κύπρο - να πανηγυρίσουν την χρεοκοπία της αριστεράς και την αδυναμία της να προτείνει οποιαδήποτε λύση απέναντι στην κρίση. 
Οι δε αριστεροί κινδυνεύοντας να χάσουν την ιστορική ευκαιρία της κρίσης που η θεωρία τους προφήτευε δεκαετίες -τώρα που ήρθε- και να αποκτήσουν την πολιτική διαχείριση, κρατούν καθαρές τις γραμμές τους με κάθε τρόπο από εκσυγχρονιστικές, φιλελεύθερες επιμολύνσεις. 
Πρώτα απορρίπτουν, ύστερα σκέφτονται (το συμφέρον του λαού).

Αυτός είναι και ο ελληνικός εξαιρετισμός: εκεί που στην Ιταλία η κεντροαριστερά ψηφίζει κοινούς υποψήφιους αναδειγμένους από την βάση, εκεί που στην Γαλλία οι Οικολόγοι συγκυβερνούν με τον Ολάντ και στην Γερμανία είναι έτοιμοι να το κάνουν με τους Σοσιαλδημοκράτες αλλά ίσως και με το κόμμα της Μέρκελ διασπώντας την δεξιά, εκεί που ο Πράσινος Κον Μπεντίτ συγγράφει το μανιφέστο της επείγουσας ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και ομοσπονδιοποίησης με τον ηγέτη των Φιλελευθέρων Γκι Φερχόφσταντ, στην Ελλάδα...

Στην Ελλάδα ...
οι κεντροαριστεροί δεν μιλιούνται μεταξύ τους - οι μεταρρυθμιστές υποψιάζονται ο ένας τον άλλο, οι αριστεροί μισιούνται ως συνήθως και οι δεξιοί διορίζουν ξανά όλη την νότια Πελλοπόννησο. 

Κανείς δεν ασχολείται με τις υποδείξεις φτασμένων οικονομολόγων σαν τον νομπελίστα Πισσαρίδη (δυο χρόνια τώρα κάνουν αναλυτικές προτάσεις), της ΕΕ ή του ΔΝΤ επί της ουσίας, Ρώσων, Κινέζων ή ...Καταριανών. Γιατί κανείς τους δεν ενδιαφέρεται να χρεωθεί την Μεγάλη Μεταρρύθμιση που έχει ανάγκη αυτός ο τόπος - παιδιά όλοι/ες τους του πελατειακού συτήματος το μόνο που καταλαβαίνουν είναι πως στο ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ να την σκαπουλάρουν από τις ευθύνες τους οι ίδιοι και οι διορισμένοι τους πελάτες στο Δημόσιο.

Δεν ανοίγουν το ζήτημα των επίορκων για να μην ανοίξουν πολλά άλλα μαζί.
Δεν σαρώνουν αποφασιστικά το πόθεν έσχες των κρατικών λειτουργών για να μην ανοίξει η γη και τους καταπιεί όλους.
Δεν ανοίγουν ταχύητητες στην Δικαιοσύνη γιατί αυτό απαιτεί μεταρρύθμιση και ανεξαρτησία και θα χάσουν τον έλεγχό της.
Δεν δίνουν οριστικές άδειες στα ΜΜΕ γιατί αυτό απαιτεί ανεξάρτητες αρχές και πως το κόμμα θα περνάει την γραμμή του στην πληροφόρηση.
Δεν καταργούν οργανισμούς γιατί θα φανεί ότι με λιγότερα έξοδα δεν θα υπάρχει ...καμιά διαφορά.
Παίζουν "καθυστέρηση" με την τρόικα, ωθώντας χρονικά τις διαρθωτικές αλλαγές στο μέλλον και την ανάκαμψη στο ποτέ.

Ωθούν το λαό στην δυστυχία για να συντηρήσουν το κράτος παράσιτο που έφτιαξαν και όπου δουλεύουν όλοι τους οι συγγενείς και κομματικοί φίλοι. Και για να πάνε να ζητιανέψουν σωτηρία στο τέλος - μη έχοντας αλλάξει τίποτα πέρα από την ζωή μας - από την ανθρωπιστική καταστροφή για όσους έχουν μείνει ζωντανοί ή στην χώρα ακόμη - αυτοί όμως θα έχουν ακόμη την εξουσία.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον οι ιδέες χάνονται. Οι συναινέσεις στραβώνουν. Οι συνεργασίες απαξιώνονται. Οι ταμπέλλες κυριαρχούν. Ο πολιτικός ρατσισμός φέρνει βία και η βία αδιέξοδο.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον οι συναινέσεις πρέπει να χτιστούν από την αρχή - πέτρα την πέτρα. Από όσες δυνάμεις έχουν απομείνει με καθαρό μυαλό, πέρα από τις ιδεολογικές παγίδες των πολιτικών θρησκειών. 
Δύσκολη δουλειά αλλά κάποιοι/ες πρέπει να την κάνουν. Και να δηλώσουν ως όραμα την βιώσιμη ανάκαμψη και ως μέσο την προδευτικότητα. Πέραν "δεξιάς" και "αριστεράς". Όπως η οικολογία ξεπερνά αυτές τις έννοιες έτσι και η προδευτικότητα αντιμάχεται το συντηρητισμό του παλιού αλλά και τον νεοσυντηρητισμό των άκρων.
Δόξα τω θεώ του διαδικτύου, ιδέες πολιτικά φιλελεύθερες, κοινωνικά δίκαιες και οικολογικά βιώσιμες υπάρχουν άφθονες και διαθέσιμες - εκεί άλλωστε στηρίχθηκαν ιστορικά - τον καιρό που εμείς τρώγαμε επιδοτήσεις - ο κεντρώος τρίτος δρόμος, οι πράσινοι, η βορειοευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, η δανική ευελιξία στην αγορά, η φινλανδική καινοτομία, η γαλλική δημόσια διοίκηση. Εκεί βρίσκονται οι συναινέσεις, οι συγκλίσεις, οι συνεργασίες. 

Αρκετά περιμέναμε την προοδευτικότητα να ανθίσει από την αυτοκριτική των ενόχων του πελατειακού συστήματος της μεταπολίτευσης. Αρκετά περιμέναμε από την παραδοσιακή ανανεωτική αριστερά να κοιτάξει τον εαυτό της στον καθρέφτη και να μεταστραφεί αποφασιστικά στη ριζοσπαστική μεταρρύθμιση. Των διαχειριστών των οικολογικών σχημάτων να τοποθετηθούν πραγματικά πέραν της δεξιάς και της αριστεράς. Η ζωή είναι αλλού - και είναι λίγη.

Γιώργος Παπασπυρόπουλος