Κυριακή 24 Μαρτίου 2013

Πόσο θα κρατήσει ακόμη η κρίση;

 Όταν οι οικονομολόγοι διαφωνούν μεταξύ τους τι να πει ο απλός πολίτης; Είναι μεγάλος ο πειρασμός να το παίξει ΚΑΙ αυτός/ή "οικονομολόγος". Έτσι έχουμε γίνει ένα τεράστιο cyber καφενείο όπου, όπως και στην πολιτική, όλες οι απόψεις έχουν το δίκιο τους, δύσκολα αποδεικνύεται αυτό και ακόμη δυσκολότερα μπορούμε να συμφωνήσουμε στο "τι τρέχει τελικά"...
Τι τρέχει λοιπόν; Πόσο θα κρατήσει η κρίση; Θα δούμε κάποια βελτίωση ή θα χειροτερέψει κι άλλο μέχρι να τελειώσει αυτός ο "πόλεμος χωρίς κανόνια"; 
Όλοι/ες γνωρίζουμε -δεν χρειάζεται να μας το πουν οι μαρξίζοντες πολιτικοί- ότι η οικονομία είναι κατά μεγάλο μέρος εικονική. Όταν το χρήμα παράγει χρήμα μέσω της κίνησής του, όταν οι μετοχές ανεβαίνουν και τα χαρτιά που κρατάς στο χέρι βγάζουν χρήματα, καταλαβαίνεις ότι είναι πια δύσκολο να εντοπίσεις "πραγματικές αξίες". Το εμπόριο αυτό το ήξερε πάντοτε - η τιμή δεν έχει σχέση με την αξία, είναι θέμα διαπραγμάτευσης. Αν οι συνθήκες είναι ευνοϊκές η υπεραξία θα είναι μεγάλη - αν δεν είναι, μπορεί και να σου μείνει ζημιά. Η παγκοσμιοποίηση απογείωσε τις δυνατότητες της διαπραγμάτευσης και ο χρηματοπιστωτικός κλάδος απέκτησε τέτοια αυτονομία που δύσκολα προλαβαίνεις τις κινήσεις του - δεν είναι τυχαίο ότι μια είδηση μπορεί να ρίξει οικονομίες: ζούμε την εποχή του χάους. Και το χάος είναι εδώ.

Τράπεζες "σκάνε" όχι μόνο στον ευρωπαϊκό Νότο αλλά και στον ανεπτυγμένο Βορρά (δυο στην Δανία, μια στην Ολλανδία πριν λίγες μέρες) όπως και στην ηγέτιδα Αμερική... Κράτη επίσης "σκάνε" και δανείζονται από τράπεζες που μπορεί κι αυτές να μην αντέξουν τα δάνεια και να σκάσουν... Μα που είναι τα λεφτά; Γιατί λεφτά υπάρχουν..

Απ΄όσο γνωρίζουμε άλλα κινούνται (επενδύονται, ξοδεύονται, συντηρούν) κι άλλα παρκάρονται όπου υπάρχουν φορολογικοί παράδεισοι και υψηλά επιτόκια - και περιμένουν. Τι περιμένουν; Να αγοράσουν κάτω από την αξία τους κινητή και ακίνητη περιουσία για την οποία καταναλώθηκε πολλή εργασία και πολύτιμες πρώτες ύλες. Τι σημαίνει αυτό; Ότι χωρίς έλεγχο στις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές και μια γείωσή τους με την πραγματικότητα ο τομέας καζίνο της οικονομίας θα παρασιτεί μέχρι θανάτου την "πραγματική οικονομία" και θα καταστρέφει την ποιότητα προϊόντων, υπηρεσιών και  περιβάλλοντος - ότι δηλαδή κάνει η Κίνα τα τελευταία χρόνια, από τότε που κατάφερε να μπει στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου και να ανοίξουν οι αγορές στα προϊόντα της. Αυτή, ένα κομμουνιστικό καθεστώς, έγινε ο εμβρυουλκός της παγκόσμιας "νεοφιλελεύθερης"/νεοσυντηρητικής υποτίμησης της εργασίας και της πραγματικής οικονομίας. Και επιτάχυνε την κρίση - κρίση που απειλεί τους πελάτες της τώρα και προκαλεί ήδη τριγμούς στην οικονομική της φούσκα. Τρέλα...

Σε λίγο θα επιζούν μόνο όσοι/ες έχουν γη και προϊόντα δικά τους για να επιζήσουν - λένε οι "πολεμικοί ανταποκριτές" από τα μέτωπα των καφενείων. Πράγματι δεν διαφαίνεται κάποια λύση.
Οι μαρξιστές λένε ότι αφού καταστραφεί αρκετό κεφάλαιο, τα πράγματα θα ξεκινήσουν πάλι από την αρχή. Το λέει ο προφήτης Μαρξ. Και ζητούν την ψήφο μας για να γίνουμε μια ώρα αρχύτερα σοβιετικό κράτος. Αυτό δεν ήταν όμως που "έσκασε" επίσης πριν λίγα χρόνια; Το πείραξε κανείς; Γιατί λοιπόν να ξαναμπούμε στον κόπο;
Οι αρμαγεδωνιστές λένε ότι θα μας σώσει η δευτέρα παρουσία. Το λέει ο προφήτης Παϊσιος. Και άλλοι. Το κακό είναι ότι το λένε χιλιάδες χρόνια, κάθε φορά που υπάρχει κρίση και δεν τους βγαίνει...

Οι υπόλοιποι περιμένουμε να δούμε ικανές πολιτικές διαχείρισης. Μερικοί λένε ότι ήδη αυτές λειτουργούν αλλά πρώτα ανεβάζεις πυρετό και ύστερα συνέρχεσαι. Για τον πυρετό ...
έχουν δίκιο - αλλά πυρετό ανεβάζεις και πριν πεθάνεις... Που ξέρουμε προς τα που θα πάει;

Φτάνουμε σε αυτούς/ές που λένε "τα σωστά". Υπάρχουν αυτοί και αυτές. Τους ακούμε να μιλούν λογικά και ντοκουμενταρισμένα όλον αυτόν τον καιρό της υστερίας. Αναδημοσιεύουμε τις απόψεις τους, παρακολουθούμε τους διαλόγους τους. Όλα δείχνουν ότι ασκούν την κοινή λογική μέσα σε ένα σύμπαν παραλογισμού και καταθλιπτικής αγωνίας, ότι εργάζονται για την επόμενη μέρα σε συνθήκες σύρραξης και κυνηγιού μαγισσών. Κι εδώ είναι το πρόβλημα: οι ίδιοι/ες δεν αρκούν γιατί δεν είναι οι κατάλληλοι να εφαρμόσουν όσα λένε...
Όχι γιατί κάτι κακό συμβαίνει, αλλά γιατί έτσι είναι. Εκείνος/η που έχει μια καλή ιδέα δεν είναι αυτόματα και ο κατάλλληλος να την εφαρμόσει: για το δεύτερο -την εφαρμογή- χρειάζονται άλλα προσόντα. Προσόντα και επιδεξιότητες διαχειριστή, πολιτικού.
Διαβάζοντας το πρώτο, αναρωτιέσαι για το δεύτερο...
Σήμερα έχουμε πολιτικούς χωρίς ικανότητες γιατί έγιναν πολιτικοί σε μια εποχή "ευημερίας" σε μια εποχή ανόδου της εικονικής ανάπτυξης. Δεν μπορούν να διαχειριστούν κρίσεις. Για τις κρίσεις χρειάζονται διαχειριστές που εκπαιδεύτηκαν μέσα στην κρίση, που μεγάλωσαν λύνοντας τέτοια προβλήματα και όχι προβλήματα "δημιουργικής λογιστικής" σε ένα απατηλό περιβάλλον. Και τέτοιους/ες δεν έχουμε. Αντίθετα έχουμε τα άμεσα παραπροϊόντα της κρίσης: τους λαϊκιστές, που όλα τα σφάζουν όλα τα μαχαιρώνουν και θεωρούν ότι λέγοντας ΟΧΙ είναι αυτόματα και οι κατάλληλοι να υλοποιήσουν το ΝΑΙ... Και οι ψηφοφόροι ξεχνούν πότε τους χρησιμοποιούν για διαμαρτυρία και πότε για αυριανούς πρωθυπουργούς - το όριο χάνεται κι όποιος αντιπολιτεύεται σκληρά κάποια στιγμή θεωρείται και κατάλληλος να κυβερνήσει!

Όλα τα παραπάνω συντείνουν σε ένα συμπέρασμα. 
Η πολυπλοκότητα της κρίσης που ζούμε με τις ευρωπαϊκές και παγκόσμιες συνέργειες και μεταδόσεις της και η έλλειψη κατάλληλου πολιτικού προσωπικού για να τις αντιμετωπίσει (εδώ αλλά και στην ΕΕ καθώς φαίνεται) μας υποδεικνύει ένα και μοναδικό δρόμο: την συνεργασία όλων. 
Παράλληλα με τις θεσμικές δημοκρατικές μας προβλέψεις (εκλογές, πλειοψηφίες, κυβερνητικοί σχηματισμοί) θα πρέπει να συντήξουμε τις γνώσεις και τις ικανότητές μας: εθνικό συμβούλιο πολιτικών αρχηγών (όπως στην Κύπρο), εθνικό συμβούλιο οικονομολόγων, εθνικό συμβούλιο στρατηγικής. 
Είναι χάσιμο χρόνου και ενέργειας αυτό που κάνουν τα κόμματα, να προσπαθούν να ιδεολογικοποιήσουν με το ζόρι τις προτάσεις τους για να τις ρίξουν στην πολιτική αρένα. Οι προτάσεις δεν είναι χρήσιμες σαν σφαίρες, σαν αναλώσιμο υλικό της πόλωσης και των χαρακωμάτων αλλά μόνο στον διάλογο για το εθνικά και ευρωπαϊκά χρήσιμο και οφέλιμο. Ακόμα κι αν έρθεις χάρη υποτίθεται σε αυτές στην εξουσία, θα έχουν παραμείνει πρόχειρες και ανεφάρμοστες, πυροτεχνήματα ενός ανόητου πολέμου. Χωρίς τον έλεγχο εφαρμοστικότητας των προτάσεων που δημιουργεί ο διάλογος για την επίλυση συγκεκριμένων προβλημάτων, αυτές παραμένουν συνθήματα - και η κρίση δεν αντιμετωπίζεται με συνθήματα.

Καλύτερη απ΄όλες θα ήταν η λύση μιας πραγματικής κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας με πρόσωπα κοινής αποδοχής και ισχυρή στήριξη από εθνικό πολιτικό συμβούλιο, αλλά εδώ μπαίνουμε σε ένα άλλο ελληνικό πρόβλημα: υπάρχει αληθινά "ελληνικό έθνος" που θα ενδιαφερθεί για κάτι τέτοιο ή οι φατρίες αδυνατούν να βάλουν πιο πάνω από τα δίκαιά τους τέτοιες προτεραιότητες; Η ιστορία μας δεν είναι ενθαρρυντική για τέτοια εξέλιξη. Γι αυτό, ας σοβαρευτούμε: 
Όποιος/α καταπολεμά σήμερα την συνεργασία για την επίλυση των προβλημάτων σε συναινετική βάση και χωρίζει τους πολίτες σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς με όλα τα συμπαραμαρτούμενα, είναι ανεύθυνος και εγκληματίας. Δουλεύει για τον εαυτό του και κατά του συνόλου.
Και μπορεί ο λαϊκισμός να σπρώχνει τα "πολιτικά παιδαρέλια", Καμμένο και Τσίπρα, προς την εξουσία χωρίς καν στοιχειώδη αντιπρόταση αλλά το ίδιο παθαίνει κι ένα όχημα "με τα φρένα σπασμένα": δεν αποφεύγει, αντίθετα τρέχει γρηγορότερα προς τον γκρεμό. 
Πόσοι/ες όμως από τους πραγματικούς//ες ψηφοφόρους αυτών των κομμάτων, επιθυμεί κάτι τέτοιο; Και πόσοι/ες αναγκαστικοί* ψηφοφόροι των άλλων κομμάτων (*για να μην έρθουν οι άλλοι...) είπαν στις εκλογές την πραγματική τους γνώμη;
Η Κύπρος μας δείχνει τον δρόμο: το plan B του λαϊκισμού κατέρρευσε  - το αρχικό plan A επιστρέφει διορθωμένο ως προς τις εγγυημένες καταθέσεις. Χρειάστηκε όμως να απαξιωθεί στο μεταξύ η κυπριακή οικονομία εντελώς και να αναμένει ανεξέλεκτες καταστάσεις από την Τρίτη και στο εξής. Γιατί; Γιατί την θέση της συνεργασίας πήραν τα συνθήματα του "νέου ΟΧΙ", και της επιβεβλημένης διόρθωσης της λαθεμένης αρχικής απόφασης του eurogroup, ο πόλεμος με τους "γερμανούς γκάνγκστερ" (Τσίπρας). Ας βγάλουμε τώρα τα συμπεράσματά μας.

Γιώργος Παπασπυρόπουλος

6 σχόλια:

  1. Αν θέλεις να αναφερθείς στα Μνημόνια ως "ενοχλητικά πλην, αναγκαία προγράμματα διάσωσης", κάποτε -πριν γεράσουμε- πρέπει να αναλύσεις με πειστικά στοιχεία το γιατί είναι αναγκαία και τι ακριβώς έχουν διασώσει και πώς. Αλλιώς είναι σαν να λες ανελλιπώς το Πάτερ Ημών. Και νομίζω πως δεν έχεις τελικά ιδέα για το τι όντως είναι τα Μνημόνια, γι αυτό και μιλάς, ή αναδημοσιεύεις γι αυτά σαν να μιλάς για μεταφυσικά όντα των οποίων τη φύση δεν μπορούμε να περιγράψουμε εμείς οι κοινοί θνητοί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν ξέρω φίλε μου τι σε κάνει να βλέπεις τα μνημόνια ως κάτι παράξενο. Είναι οι όροι για ένα δάνειο. Το πρόβλημά μας είναι ότι χρειαζόμαστε δάνειο και η μόνη που το δίνει χωρίς μνημόνιο, η αγορά, έκλεισε για μας. Τώρα πόσο καλό είναι ένα μνημόνιο, αν εφαρμόστηκε ισορροπημένα, αν αλλοιώθηκε, αν περιέχει πολιτικά υποβαλλόμενες προβλέψεις κλπ είναι μια άλλη συζήτηση. Όχι στα μνημόνια γενικά είναι σαν να λες όχι στα συμβόλαια γενικά - πριν ακόμη τα διαβάσεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Παίρνεις δάνειο. Πως θα αποπληρώσεις; Με άλλο ένα νέο δάνειο; Και με ποιους όρους; Χωρίς πρωτογενή και δευτερογενή τομέα; Με ποιον παραγωγικό και κοινωνικό ιστό;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχει γίνει μια παρεξήγηση - πολλοί, ανάμεσά τους και συ προφανώς - πιστεύουν ότι το δάνειο πάρθηκε χωρίς λόγο. Γι αυτό καλό θάταν να ερωτηθούν οι ΔΥ και οι συνταξιούχοι πριν μπούμε σε μνημόνιο - εκείνοι δεν θα πληρωνόντουσαν μόλις έσκαγε οικονομικά το Δημόσιο (τον επόμενο κιόλας μήνα)... Σύμφωνα με όσα λες δεν πειράζει κανέναν μια στάση πληρωμών λόγω χρεοκοπίας.

      Διαγραφή
  4. συμπαραμαρτούμενα

    συμπαρομαρτούντα

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU