Παρασκευή 8 Μαρτίου 2013

Quo vandis, Ευρώπη;


Ένα μανιφέστο ρεαλιστικό για μια ομοσπονδιακή Ευρώπη κόντρα στο κοντόφθαλμο εθνικιστικό συμφέρον των ευρωπαίων ηγετών.

- Μια ελεύθερη μετάφραση από τα γερμανικά της συνέντευξης, από το βιβλίο "fuer europa", των Daniel Cohn Bendit και Guy Verhofstadt
Παρουσίαση, μτφ., της Κικής Τσακίρη



Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΑΜΥΝΑ


Η ευρωπαϊκή κρίση είναι σύμπτωμα μιας βαθύτερης κρίσης στην οποία η Ευρώπη εδω και καιρό παραπαίει. Μια υπαρξιακή κρίση. Μια πολυσύνθετη κρίση. Οικονομική, δημογραφική, οικολογική, και θεσμική.
Οι νέες αναπτυσσόμενες αγορές σε άλλες ηπείρους μας ξεπερνούν ταχύτατα, ενώ εμείς δεν είμαστε πλέον σε θέση να δημιουργήσουμε ανάπτυξη και καινοτομία. Συγχρόνως η Ευρώπη γερνά ενώ άλλου ο πληθυσμός ιλιγγιωδώς αυξάνεται και ανανεώνεται.
Η ευρωπαϊκή ένωση παραμένει σε 27 κομμάτια διαμελισμένη, ενώ ταυτόχρονα πρέπει να διασφαλίσει τα συμφέροντα της με όλο μεγαλύτερη πίεση ενάντια σε μεγαθήρια όπως η Κίνα, Ινδία, Βραζιλία, Ρωσία, οι ΗΠΑ.

Εν συντομία η Ευρώπη κοιτάζει με το βλέμμα μιας γηραιάς θνησκουσας κυρίας που μόνο με κόπωση βρίσκει θέση στη νέα εποχή και τον νέο κόσμο.
Μια ήπειρος χτυπημένη από εθνική στραβομάρα, χωρίς ζήλο, χωρίς λάμψη και χωρίς ελπίδα.
Η ανικανότητα των κρατών μελών οδήγησε στην ευρωκριση.
Η ανευθυνότητα τους προκάλεσε την ύφεση. Η στραβομάρα τους βυθίζει την Ευρώπη στο παγκόσμιο χάρτη όπου πλέον δεν θα’ χουμε ουσιαστικό ρόλο.
Ποτέ πριν δεν τέθηκε κάτω από τέτοια πίεση το ευρωπαϊκό σχέδιο, όπως σήμερα. Ποτέ πριν δεν τέθηκε δημόσια η ερώτηση αν έχει νόημα η συνεχεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης.
Ποτέ πριν τόσοι πολλοί πολίτες δεν γύρισαν την πλάτη στην ένωση της ευρωπαϊκής ηπείρου.
Ποτέ πριν τόσο λίγοι πολιτικοί δεν στάθηκαν πίσω από το ευρωπαϊκό σχέδιο, δεν ανέπτυξαν το ευρωπαϊκό όραμα, το οποίο με τόλμη θα’ φερνε ένα ευρωπαϊκό μέλλον στην χώρα τους και στους κατοίκους της.
Παραγκωνισμένοι στη γωνιά από την ευρωκριση και τον παλιό εχθρό της Ευρώπης – την Ευρώπη των εθνικών κρατών -, ορκίζονται στην καλύτερη περίπτωση στο υπάρχον status quo. Μόνο που η πολλαπλή κρίση δείχνει ότι αυτό το status quo δεν προσφέρει καμιά διέξοδο.

Ή τολμάμε σήμερα το βήμα για μια πραγματική ενωμένη ομοσπονδιακή Ευρώπη – όχι ένα συγκεντρωτικό σουπερ κράτος -, η αγκιστρωνόμαστε στα εθνικά κράτη, και χάνουμε έτσι ανεπιστρεπτι κάθε ελπίδα, να παίξουμε έναν κυρίαρχο ρόλο στον παγκοσμιοποιημενο κόσμο του 21ου αιώνα.
ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΜΕΤΩΠΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΜΠΟΡΕΙ ΠΛΕΟΝ ΝΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ

Μια ενοχοποιημένη επίθεση στην πραγματική αιτία αυτής της κρίσης: Την απροθυμία των κρατών μελών, να δημιουργήσουν μια πραγματική ομοσπονδιακή Ευρώπη. Η καλυτέρα να πούμε: Την λειψή τους διάθεση να παραχωρήσουν εξουσία σε μια τέτοια ενοποιημένη ομοσπονδιακή Ευρώπη.

Είναι ο εγωισμός των κρατών μελών που σέρνει σήμερα το καρό κι όχι το κοινό ευρωπαϊκό συμφέρον, όχι το συμφέρον όλων των κάτοικων και λαών της Ευρώπης. Όσο αυτό το εθνικό συμφέρον, αυτός ο εγωισμός υπερτερεί, είναι ακατόρθωτο η Ευρώπη να σωθεί.
Για να δώσουμε νέα ώθηση, πρέπει αποφασιστικά να παίξουμε την ευρωπαϊκή κάρτα. Την κάρτα μιας ηπείρου, η οποία ποτέ στο παρελθόν δεν μας πρόσφερε τόση ευημερία, τόση ειρήνη, τόσα δικαιώματα και τόσες προοπτικές. Μην επιτρέψετε, τελικά, εθνικοί υπολογισμοί να υπερκεράσουν τέτοιες προοπτικές. Και θυμηθείτε: επίθεση είναι η καλύτερη άμυνα. Μια επίθεση για περισσότερη Ευρώπη κι όχι λιγότερη. Η επιλογή μεταξύ μιας ενωμένης Ευρώπης και μιας κομματιασμένης ξεπερασμένης Ευρώπης, της Ευρώπης των ...
εθνικών κρατών.
Αρνήσου σερνόμενες μεταρρυθμίσεις, απαίτησε ενα μεγάλο άλμα προς την κατεύθυνση μιας ενωμένης ομοσπονδιακής Ευρώπης. Μικρά βήματα μπροστά δεν θα πείσουν τους πολίτες ούτε τις αγορές.
Όχι την Ευρώπη του σήμερα, την Ευρώπη των εθνικών κρατών, που προκάλεσε την ευρωπαϊκή κρίση και εδω και 3 χρόνια κρέμεται σαν μυλόπετρα στο λαιμό μας.

ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΕ ΠΟΣΟ ΣΟΒΑΡΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΕΙΛΗ

Η απειλή άφορα πρώτα όλους τους ανθρώπους και εταιρίες που ζουν και δραστηριοποιούνται σε χώρες της ευρωζώνης. Σε χώρες που την ευημερία τους την χρωστούν στο ευρώ. Ένα νόμισμα που παραμέρισε όλα τα οικονομικά εμπόδια και έκανε τις ζημίες από τις διαφορετικές τιμές του συναλλάγματος να ανήκουν στο παρελθόν, που έκανε το ευρωπαϊκό εμπόριο να εκτοξευτεί στα ύψη. Αυτά όλα και περισσότερα απειλούνται να εξαφανιστούν με την κατάργηση του ευρώ.
Πώς έγινε και φτάσαμε έως εδω? Τι έγινε λάθος? Πότε ξέφυγαν τα πράγματα? 

Ας μιλήσουμε ανοιχτά. Οι εφευρέτες του ευρώ έκαναν από την αρχή ένα μέγα λάθος. Υπογράμμισαν τα προτερήματα ενός κοινού νομίσματος αλλά δεν κατάφεραν να συμφωνήσουν για τις υποχρεώσεις και την κατανομή των βαρών. 
Τα προτερήματα είναι ακόμα το ίδιο το νόμισμα, το ευρώ, ο χαμηλός πληθωρισμός, τα χαμηλά επιτόκια.
Οι υποχρεώσεις αντίθετα απαιτούν μια στενά ολοκληρωμένη οικονομική και δημοσιονομική πολιτική. Μια πολιτική που είναι ίδια σε όλες τις χώρες του ευρώ. Να θέλεις να’ χεις το ευρώ χωρίς να θέλεις να κτίσεις μια ολοκληρωμένη Ευρώπη, είναι μια αντίθεση, είναι αδύνατον.
Αυτός είναι ο πυρήνας της σημερινής κρίσης: Ενα κοινό νόμισμα είναι ασυμβίβαστο με την διατήρηση των παλιών εθνικών κρατών, τουλάχιστον στην σημερινή τους μορφή.
Η θα αναδυθεί από αυτό μια ομοσπονδιακή ίδρυση κρατών και μια μεταεθνική Ευρώπη αντικρίζει το φως του κόσμου, η το ευρώ θα εξαφανιστεί.
Δεν υπάρχει ενδιάμεση λύση. Η διάλυση της ευρωζώνης θα σημάνει και το τέλος της ευρωπαϊκής ένωσης. Εν συντομία είναι το μέλλον της Ευρώπης που παίζεται.

ΠΡΟΣΕΧΕ ΤΙ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ ΚΙ ΟΧΙ ΤΙ ΜΑΣ ΔΙΑΣΠΑ

Γνώριζε ότι μια ενωμένη Ευρώπη μπορεί να παίξει ρόλο στον αυριανό κόσμο. Το μέλλον είναι Ήλιου φαεινότερον. Ο κόσμος βαδίζει σε μια ιστορική ενοποίηση. Ένας κόσμος με 5 χιλιάδες ζωντανές γλώσσες και πολιτισμούς γνωρίζει λιγότερο από 200 κράτη. Κι αυτά τα 200 κράτη σχηματίζουν λιγοστές οικονομικές υπερδυνάμεις και κοινών συμφερόντων ενώσεις. Αυτά είναι που θα’ πρεπε να καθορίζουν την τύχη της παγκόσμιας οικονομίας.
Ήταν ευρωπαϊκές υπερδυνάμεις που έκαναν τα πρώτα βήματα προς την κατεύθυνση γης παγκοσμιοποίησης, κατακτώντας με τη βία τα τρία τέταρτα της γης, προσποιούμενες δημοκρατία και κράτος δικαίου στο υπόλοιπο του κόσμου, κι έτσι εξελίχθησαν στην πρώτη παγκόσμια οικονομική υπερδύναμη.

Την ώρα που σε άλλες χώρες η ιδέα των περιφερειακών ενώσεων παίρνει μορφή, οδεύει η Ευρώπη πίσω στο ξεπερασμένο σχέδιο του εθνικού κράτους. Είναι λάθος μεγατόνων να πιστεύουμε ότι τα εθνικά κράτη είναι σήμερα σε θέση να αντιπροσωπεύσουν και να υπερασπίσουν τις οικονομικές ανάγκες των πολιτών τους.
Μέσα σε 25 χρόνια κανένα ευρωπαϊκό κράτος δεν θα μέτρα μέσα στις υπερδυνάμεις που θα καθορίζουν τις τύχες του κόσμου.
Το G-8 κλαμπ των πλουσιότερων χωρών θα αποτελείται τότε από τις ΗΠΑ, κίνα, Ινδία, Ιαπωνία, Βραζιλία, Ρωσία, Μεξικό και ινδονήσια.

Ούτε η Γερμανία θα μπορεί να συμμετέχει.
Αντίθετα μια δυνατή ενωμένη Ευρώπη σήμερα και αύριο θα ναι η πλουσιότερη ήπειρος από όλες τις αυτοκρατορίες μαζί.
 

Υπάρχει ακόμα μια δεύτερη αιτία που είναι ριζική πλάνη να μην επιταχυνθεί η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση: η καλπάζουσα οικονομική παγκοσμιοποίηση.
Από την τραπεζική κρίση του 2008 γνωρίζουμε ότι χρειάζεται ένα πολιτικό αντίβαρο για να λειτουργήσει κατάλληλα η παγκοσμιοποίηση. 

Εθνικοί ελεγκτικοί μηχανισμοί δεν μπορούν να ελέγξουν τους πολυεθνικούς χρηματοοικονομικούς ομίλους.
Λειτουργούν με ταχύτητα φωτός στις χρηματοοικονομικές αγορές και εκτείνονται σε όλη την υφήλιο. Μόνο μια ενωμένη Ευρώπη μπορεί να συμμετέχει στην εκπόνηση ενός ρυθμιστικού σχεδίου των αγορών αυτών.
Μόνο όταν η Ευρώπη σχηματίσει μια ενότητα σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο θα έχουμε μια ευκαιρία τις αξίες και τις αρχές μας να φέρουμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και να βρούμε τις κατάλληλες λύσεις. Εάν δεν το κάνουμε τότε τα συμφέροντα της κίνας, Ινδίας η άλλων ασιατικών κρατών, θα καθορίσουν το αποτέλεσμα.
Μέχρι τώρα η βορειοατλαντική συμμαχία είχε το κουπί στα χεριά της παγκοσμίως, με καλα και κακά αποτελέσματα. Αυτό θα αλλάξει ριζικά ιδιαίτερα που δεν διαφαίνεται η Ευρώπη να ναι σε θέση να μιλήσει με μια φωνή. Δεν θα εξαφανιστεί μόνο η βορειοατλαντική συμμαχία, τότε θα κομματιαστεί κι η ευρωπαϊκή ήπειρος.
Εν συντομία μια οικονομική χρονικά αλλαγή πιέζει. Αλλιώς απειλείται η επιρροή 2000 χρονών πολιτισμού μας, να εξαφανιστεί.

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕ ΤΟΝ ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΣΟΥ

Οποίος τοποθετεί τα εθνικά συμφέροντα πάνω από τα συμφέροντα της Ευρώπης, κάνει ένα μοιραίο λάθος. 

Η παγκοσμιοποίηση δεν είναι αναστρέψιμη.
Και μέσα σε μια παγκοσμιοποίηση μπορεί το συμφέρον των ευρωπαίων πολιτών μόνο από μια δυνατή ευρωπαϊκή ένωση να εκπροσωπηθεί.
Είναι αλήθεια ότι η παγκοσμιοποίηση προσφέρει ένα ολόκληρο πεδίο ευκαιριών. Είναι όμως σωστό ότι η δυναμική της μπορεί να αντιστραφεί και να μετατραπεί σε δράμα για εκατομμύρια κόσμο.
Δεν είναι προβληματική η παγκοσμιοποίηση αλλά η ανικανότητα μας να την συνοδέψουμε και να την χρησιμοποιήσουμε για τους δικούς μας σκοπούς.


1 σχόλιο:

  1. Σε αυτά τα καθεστώτα υπάρχει μονάχα μια όψη.
    Για κάποιες πολιτικές συμμορίες της χώρας μας τα πεπραγμένα του Τσάβες και του Φιδέλ αποτελούν, δυστυχώς, operator's manual.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU