3 χρόνια μνημονίου - 3 χρόνια "αντίστασης" (3)

Όταν ο Αντώνης έκανε τον Αλέξη αξιωματική αντιπολίτευση, και ο Αλέξης τον Αντώνη πρωθυπουργό

Το'να χέρι νίβει τ'άλλο, και τα δυο το πρόσωπο...

του Πολυβώτη

Αμήχανα αλλά με θράσος, μετά από την αποκάλυψη του πόσο καταστροφική ήταν η πενταετία Καραμανλή, ο Αντώνης Σαμαράς και τα παπαγαλάκια του κατασκεύασαν το μύθο της δήθεν «κρίσης χρέους» που δημιούργησε ο ΓΑΠ και η οποία διαχωρίζεται από την «κρίση ελλείμματος» που δεν μπόρεσε να «διορθώσει» ο προκάτοχός του:

Με την Αριστερά κανείς δεν ασχολιόταν τον καιρό εκείνο, αλλά ο Αντώνης είχε ανέβει στα κεραμίδια κατά των οποιωνδήποτε οικονομικών μέτρων της κυβέρνησης: antinews.gr

Όπως φαίνεται από το παραπάνω άρθρο, το οποίο είναι προγενέστερο (Μάρτης του '10) της προσφυγής στο ΔΝΤ (Απρίλης), η κοινή γνώμη ακολουθούσε. Για να λένε ακόμα και οι δεξιοί "όχι στις μειώσεις μισθών", σου λέει ο άλλος, η κυβέρνηση Παπανδρέου (του Αμερικάνου) εκτελεί ξένες εντολές και δεν υπερασπίζεται τα συμφέροντα του λαού. 

(Εδώ να σημειώσουμε τις ευθύνες της κυβέρνησης Παπανδρέου που όντως δεν υπερασπίστηκε τα συμφέροντα του λαού, και μείωνε τα πάντα οριζοντίως αντί να κόψει μέσα στον πρώτο μήνα τα προνόμια των συντεχνιών, προνόμια που συνέχισαν να ανθίστανται χρόνια αργότερα, όπως στην περίφημη απεργία των υπαλλήλων της Αττικό Μετρό – αυτών που διπλασιάστηκαν επί Καραμανλή – που ζητούσαν με τη συμπαράσταση του Αλέξη να συνεχίσουν να πληρώνονται περισσότερο από καθηγητές πανεπιστημίου· αλλά προτρέχω, και επειδή κανείς από τους ήρωες του άρθρου μας δεν εγκάλεσε ποτέ τον ΓΑΠ για αυτά που έπρεπε να τον εγκαλέσει, θα τον αφήσω στην ησυχία του.)

Προσέξτε (πάλι από το ίδιο άρθρο) και το σχήμα του επιχειρήματος: εισάγονται οι «κόκκινες γραμμές», που αργότερα θα γίνονταν πολύ της μόδας στο στόμα του Φώτη του Κουβέλη και του Βαγγέλη του Βενιζέλου· απορρίπτονται όλα τα μέτρα που θα έχουν άμεση επίπτωση στην τσέπη του πολίτη (μειώσεις μισθών, αυξήσεις καυσίμων) με την εξαίρεση ειδών πολυτελείας και ποτών· και τελικά «λεφτά υπάρχουν» στη δημόσια περιουσία και τα «λειτουργικά έξοδα» (γενικώς και αορίστως).

Η ολική απονομιμοποίηση των μέτρων δημοσιονομικής προσαρμογής και της προσφυγής στο μηχανισμό στήριξης, από τον ηγέτη του υποτιθέμενου αστικού κόμματος, βύθισε το δημόσιο διάλογο στα επίπεδα της ατάκας, από τα οποία ακόμα να συνέλθει, και έλυσε τα σκυλιά, δηλαδή τα κοπρόσκυλα που είχαν φυλαγμένα στα μαντριά τους η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, ταϊζοντάς τα από τα δανεικά και ό,τι είχε απομείνει από φορολογικά έσοδα. Κοπρόσκυλα που πέρα από γραφικούς, αλλά πέρα ως πέρα αντιπροσωπευτικούς, τύπους σαν τον Καμμένο, συμπεριλαμβάνουν τα συμφέροντα των κρατικοδίαιτων εκδοτών (ο Τράγκας και ο Κουρής – βλ. φωτό παραπάνω – φρόντισαν να δείξουν με κάθε τρόπο τη δυσαρέσκειά τους), των κλειστών επαγγελμάτων, και βεβαίως τις συντεχνίες του Δημοσίου που κυβερνούν το ...κράτος, π.χ. έτσι. (Παρατηρούμε επίσης ότι η συντριπτική πλειοψηφία της διοίκησης της ΓΣΕΕ εκπροσωπεί δημοσίους υπαλλήλους και τραπεζικούς – οι οποίοι επίσης στηρίζονται πλέον σε κρατικούς πόρους).

Η πρώτη δημοσκόπηση μετά την προσφυγή στην τρόικα δεν αποτυπώνει εκλογικές ανατροπές, αλλά μία γρήγορη απονομιμοποίηση των κυβερνητικών επιλογών στη γραμμή της ΝΔ. Η μεγάλη αγκαλιά του Αντώνη όμως στον κάθε πικραμένο δε θα μπορούσε να χωρέσει αυτούς που μια ζωή όμνυαν στο σοσιαλισμό, όπως το γνωστό εργατολόγο (οι πρόσφατες εξελίξεις με τους συμβασιούχους ήρθαν να μας θυμίσουν τι μεγάλη μπίζνα έχει στηθεί από εργατολόγους, παρεπιπτόντως), και εκεί μπαίνει στο παιχνίδι ο ευφυής Αλέξης, που στις αυτοδιοικητικές εκλογές (Νοέμβρης 2010) κάνει το colpo grosso: 

Κατεβάζει τον εργατολόγο από το βαθύτερο ΠΑΣΟΚ στην Περιφέρεια Αττικής, και δίνει το σύνθημα «Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ»:

Ταυτόχρονα, συνειδητοποιεί τη μεγάλη ευκαιρία που του δίνει η αντιπολιτευτική τακτική του Αντώνη, ο οποίος λόγω θέσης (αξιωματική αντιπολίτευση) δεν μπορεί να την τραβήξει στα άκρα: Το δίλημμα είναι ναι ή όχι στο Μνημόνιο.

Έτσι έρχεται σιγά σιγά ο Αλέξης να πάρει τη θέση που του αρμόζει στη νεότερη ιστορία μας, διεκδικώντας λίγο λίγο απ' τον Αντώνη τον πρώτο λόγο στον αντιμνημονιακό αγώνα, στην αρχή χωρίς ορατά δημοσκοπικά αποτελέσματα για τον ίδιο (έλαβε 6,23% στην περιφέρεια Αττικής, είχε 3,2% σε δημοσκόπηση τον επόμενο Απρίλιο), αλλά με σταθερή πτώση του δικομματισμού (40% τον Απρίλιο). Το χαρακτηριστικό των αυτοδιοικητικών εκλογών και εκείνου του χειμώνα ήταν η πανσπερμία των «αριστερών» αντιμνημονιακών δυνάμεων (οι δεξιές ήταν ακόμα στη ΝΔ) – χρειάζονταν χρόνο εκατέρωθεν μέχρι να συναντηθούν στο χωνί του ΣΥΡΙΖΑ.

Η λυσσαλέα αντιπολίτευση του Αντώνη, όμως, που για λογαριασμό του εαυτού του και συμφερόντων που θίγονταν από τους λιγοστούς μεταρρυθμιστές υπουργούς του ΓΑΠ (κάποιους από τους οποίους ο Ρέππας αποκάλεσε περιφρονητικά «αυτοδημιούργητους») δεν έδινε σπιθαμή γης, σε συνδυασμό με το εσωτερικό ροκάνισμα από το βαθύ ΠΑΣΟΚ καικάποιον που ήθελε να «πάρει το ΠΑΣΟΚ» πάσει θυσία, κλόνισαν την κυβέρνηση που εκείνο το καλοκαίρι του '11 έδειχνε να στερεύει από δυνάμεις. 

Στο λαϊκό επίπεδο, το κίνημα των αγανακτισμένων απέδειξε την ευρύτατη απήχηση των αντιμνημονιακών συνθημάτων, και έδωσε την ευκαιρία στην Άκρα Δεξιά (άλλη μία γενναία προσφορά της ρατσιστικής ατζένταςτου Αντώνη, εν μέρει) να οργανωθεί, την ώρα που στην κάτω πλατεία έκαναν λαϊκές συνελεύσεις για να λύσουν με αμεσοδημοκρατικό τρόπο τα προβλήματα του διεθνούς καπιταλισμού. Χρειάστηκε ένας μετασχηματισμός για να περάσει το Μεσοπρόθεσμο και να πάρει η κυβέρνηση μερικούς μήνες ζωής ακόμα. Παρεπιπτόντως, η Αριστερά της Ευθύνης σφύριζε αδιάφορα, και περίμενε να σώσει τη χώρα ένα χρόνο αργότερα, χέρι χέρι με τον Αντώνη.

Ακολούθησε το δραματικό στοίχημα του Παπανδρέου τον Οκτώβρη του '11 με το δημοψήφισμα, μετά το οποίο ήταν πολιτικά νεκρός. Παραδόξως, η αστάθεια δημιούργησε εξίσου μεγάλα προβλήματα στον Αντώνη, που έπρεπε να ξεκινήσει τις κωλοτούμπες που θα τον οδηγούσαν στο 18,85% των εκλογών του Μαΐου, το χαμηλότερο ποσοστό στην ιστορία της Νέας Δημοκρατίας και – υπό φυσιολογικές συνθήκες – ικανό να τον οδηγήσει στην εξαφάνιση. 

Προτρέχουμε όμως διότι μεσολάβησε από Νοέμβρη μέχρι Μάη η κυβέρνηση Παπαδήμου. Αλλά επειδή αντιμετώπισε την ίδια δυναμική, δηλαδή αγανακτισμένους (ο χαρακτηρισμός «χούντα», παρόλο που είχε συντριπτική δεδηλωμένη, τα λέει όλα) και αδιάφορο σφύριγμα («ήττα της πολιτικής»), την προσπερνάμε ως το αναγκαίο μεσοδιάστημα που χρειάζονταν οι ήδη μαγειρεμένες συνταγές να δέσουν. Το ότι, π.χ., εκείνη την εποχή θα μπορούσε να είχε λήξει το θέμα της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, να φύγει ο φόβος της δραχμής και να αρχίσει σιγά σιγά να επανέρχεται η σταθερότητα φαίνεται να μην πολυαπασχολεί την πλειοψηφία των δημοσιογράφων, και των όψιμων σωτήρων που πλέον παριστάνουν τα τέρατα υπευθυνότητας για λογαριασμό της χώρας.

Και ερχόμαστε στην επομένη των εκλογών της 6ης Μαΐου 2012, τότε που ο δικομματισμός παράπαιε και οι ηγέτες του είχαν βρεθεί σε πλήρη ανυποληψία. 

Πώς έγινε και έξι βδομάδες μετά στις 17 Ιουνίου, ο Αντώνης έγινε Λάζαρος και βρέθηκε στο τιμόνι της χώρας, οδηγώντας την σε μία πιο σταθερή εποχή (αφού, βεβαίως, δεν έχει να αντιμετωπίσει την αντιπολίτευσή του); Τι μεσολάβησε; Ποιος τον μετέτρεψε από παρία σε εθνικό ηγέτη;

Η απάντηση εναπόκειται στην ευφυΐα του αναγνώστη και της αναγνώστριας. Μεταφέρω μόνο το εξής περιστατικό από προσωπική κουβέντα με καθηγητή του ΕΜΠ που κάποτε διαδραμάτιζε ηγητικό ρόλο στο ΣΥΡΙΖΑ: Όταν ρωτήθηκε για το πού θα έβρισκαν τα λεφτά αν τη Δευτέρα έλεγε η τρόικα «δε δίνω άλλω», απάντησε: «Ε, τόσες χώρες υπάρχουν στον κόσμο, όλο και κάποια θα βρεθεί να μας δανείσει.» 

Τέτοιο ήταν το επίπεδο της ανάλυσης εκείνο το πρωί της 7ης Μαΐου, στηριγμένης στις στιβαρές εγγυήσεις του γνωστού οικονομολόγου που, όπως επί Κυπριακής κρίσης δέκα μήνες αργότερα, διαβεβαίωνε ότι όλοι μπλοφάρουν.

Πολύ απλά, τη Δευτέρα της 18ης Ιουνίου ο κόσμος θα έκανε ουρές έξω από τις τράπεζες, όπου θα θεωρούσε ότι είναι κλειδωμένα τα λεφτά του. (Αυτό το τελευταίο έχει πολλή πλάκα: δείτε το βίντεο από την Αργεντινή στην πολύ καλή εκπομπή των Νέων Φακέλων όπου ο κόσμος ήθελε να μπει και να πάρει τα λεφτά του· βεβαίως, οι τράπεζες πολλαπλασιάζουν το χρήμα και δεν το έχουν στα σεντούκια τους.) 

Εκ των υστέρων, αυτό που είναι ανατριχιαστικό είναι πόσο λίγοι φαίνεται να είχαν, και να έχουν, συνειδητοποιήσει πόσο πιθανό ήταν ένα τέτοιο ενδεχόμενο. 

Και αυτό δείχνει, όχι μόνο την κατάντια της υπαρκτής Αριστεράς, αλλά και σε ποιο σημείο απελπισίας και κινδύνου έχουν φέρει την Ελλάδα οι κυρίαρχες, «αστικές» πολιτικές δυνάμεις – ας το σκεφτούν αυτό οι διάφοροι σωτήρες που νομίζουν ότι μπορούν να συνεχίσουν το business as usual.

ΥΓ: Σε εκείνες τις αυτοδιοικητικές εκλογές του Νοεμβρίου 2010 γεννήθηκε και μία άλλη ιστορία, της οποίας ο μίτος ξετυλίγεται ακόμα, με άγνωστο προορισμό. Είναι η ιστορία της συνάντησης μεταρρυθμιστικών δυνάμεων με διαφορετικές καταβολές, η ιστορία της συγκρότησης του προοδευτικού χώρου.