Πέμπτη 20 Ιουνίου 2013

Η Αριστερά που ξέρουμε δεν μπορεί να είναι μεταρρυθμιστική. Μπορεί να υπάρξει "άλλη" Αριστερά;

από που πάνε για την άλλη αριστερά;
Η Αριστερά που ξέρουμε είναι πράγματι έτσι όπως περιγράφεται παρακάτω, στο κείμενο του φίλου μας, Λ Καστανά. Ας πάμε λίγο πιο πέρα τον συλλογισμό: υπάρχει "άλλη" αριστερά; 

Ναι, αλλά μόνο στα όνειρά μας. Στην πράξη, η ανανέωση της αριστεράς δεν μπόρεσε ποτέ να πραγματοποιηθεί. Όπως και η σύγκλισή της με την πολιτική οικολογία, παρά την αποδοχή της κλιματικής αλλαγής και των συνεπειών της για τις ζωές μας αλλά και τον ίδιο τον πλανήτη. Γιατί;
Γιατί το σοβιετικό μοντέλο με παραλλαγές υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού της κάθε αριστεράς - όπως και ο κρατικός σοσιαλισμός/καπιταλισμός. Ο κρατισμός. Οι αριστεροί κάθε απόχρωσης τα πάνε καλά με το κράτος αλλά όχι και με την ιδιωτική σφαίρα. Θεωρούν την ατομική πρωτοβουλία επίκίνδυνη, εκτός "σχεδίου", μη κανονική. Θεωρούν την πειθαρχημένη μάζα δημιουργό της ιστορίας και κάθε "φιλελευθερισμό" παρέκκλιση. Είναι συγκεντρωτικοί. Θεωρούν την αυτοοργάνωση μικροαστισμό, την αυτοδιαχείριση αναρχισμό, την ιδιωτική πρωτοβουλία λαμογιά και κερδοσκοπική δραστηριότητα. Και το κέρδος αμαρτία.
Δεν είναι τυχαίο ότι η πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού συμπαρέσυρε και την λεγόμενη ανανεωτική αριστερά ή το ρεύμα του ευρωκομμουνισμού, μεταλλάσσοντάς τα σε συνιστώσες της σοσιαλδημοκρατίας. Δεν είχαν κάτι άλλο να πουν πέραν του ανέφικτου "σοσιαλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο". Γιατί ποτέ δεν αμφισβήτησαν την ρίζα του κακού - την κρατική διεύθυνση της οικονομίας. Και την λατρεία της "ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων".

Και οι left liberal; Έχουν κάτι να πουν ή πρόκειται για τα τελευταία δείγματα διαμαρτυρίας ενός ιστορικού κινήματος που παρήκμασε αποτυγχάνοντας να βγάλει τα συμπεράσματά του και να "ανανεωθεί";

Έχουν να πουν. Έχουν να γεφυρώσουν την κοινωνική ευαισθησία και την δύναμη της προοδευτικής συλλογικότητας με την ιδιωτική οικονομία, τον πολιτικό φιλελευθερισμό και την οικολογική πρόταση για αειφορία. Το ιδιωτικό με το δημόσιο. Να προτείνουν την "μικτή οικονομία", όπου το κράτος είναι ελεγκτής, το δημόσιο χώρος που ανήκει και υπηρετεί τους πολίτες και η αγορά ελεύθερη με κανόνες.

Έχουν όμως να ξεπεράσουν και μια προκατάληψη. Δεν ανήκουν στην Αριστερά ούτε στους Φιλελεύθερους. Αποτελούν ένα υβρίδιο, μια έκφραση σύνθεσης δυο ιστορικών ρευμάτων, μια ακόμη "παραγωγή" του ριζοσπαστικού κέντρου. Όπως κάθε τι λογικό, κάθε τι που προκρίνει την επίλυση των προβλημάτων από την ιδεολογική αυτοεπιβεβαίωση. 
Περισσότερη σχέση έχουν με το πραγματιστικό Πράσινο κίνημα παρά με την δεξιά και την αριστερά - αλλά δείχνουν τον δρόμο. Τον μόνο δρόμο. 
Της προόδου μέσα σε αειφορία. ( Γιώργος Παπασπυρόπουλος)

Η Αριστερά που ξέρουμε δεν μπορεί να είναι μεταρρυθμιστική

του Λεωνίδα Καστανά*

Ας υποθέσουμε ότι ο Αντώνης δεν έκλεινε άγαρμπα την ΕΡΤ και ήθελε να την αναδιαρθρώσει επί της ουσίας. Όχι σε χρόνο αόριστο, αλλά σε 6 μήνες. Όχι μεταφέροντας τις ξανθιές στο ισόγειο και τους ψηλούς στον τρίτο,  αλλά περιορίζοντας το μέγεθος και τις δραστηριότητές της  στα μέτρα που μπορεί να σηκώσει μια πτωχευμένη χώρα με άλλες σοβαρότερες προτεραιότητες. Με ανεξάρτητη διοίκηση όπως προβλέπει το σχέδιο της επιτροπής Αλιβιζάτου. Με αξιολόγηση του προσωπικού από ανεξάρτητη αρχή. Χωρίς κομματικά κριτήρια. Με απολύσεις όσων δεν χρειάζονται, με προσλήψεις μέσω ΑΣΕΠ.
 Πόσοι εργαζόμενοι θα συμφωνούσαν; Ποια συνδικάτα θα συνέβαλαν στην αναδιάρθρωση; Πόση και ποια Αριστερά θα αποδέχονταν τη διαδικασία;
Πανώ, κατάληψη, Άξιον Εστί, Συριζαίικα συνθήματα και μια δυο τρεις….. πολλές βίλες «Αμαλία». «H EΡχρειάζεται αναδιάρθρωση αλλά όχι απολύσεις εργαζομένων.»

Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι η ΕΡΤ. Η κυβέρνηση δεν κινδυνεύει επειδή σήμερα κλείνει την ΕΡΤ. Αύριο θα κλείσει 500 μικρά σχολεία, 100 ανύπαρκτα πανεπιστημιακά  τμήματα, 10 νοσοκομεία που υπολειτουργούν. Η κυβέρνηση θα πάρει την απόφαση, αλλά δεν θα τα κλείσει αυτή, ούτε η τρόικα. Θα τα κλείσει η ίδια η ζωή. Η απλή αριθμητική των εσόδων-εξόδων.

 Η κυβέρνηση αυτή και κάθε κυβέρνηση θα κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή επειδή θα είναι υποχρεωμένη να περιορίσει το κράτος.

Στο παραφουσκωμένο, σπάταλο, πολυπλόκαμο κράτος αναδιάρθρωση σημαίνει και καταργήσεις. Και αξιολογήσεις και απολύσεις αλλά και προσλήψεις με σοβαρά κριτήρια. Με συμβάσεις ορισμένου έργου για εξειδικευμένους υπαλλήλους που προσλαμβάνονται για να κάνουν κάτι συγκεκριμένο και όταν το τελειώσουν απολύονται και δεν διεκδικούν νομικά τη μονιμοποίησή τους μέσω συνδικαλιστών-υπουργών.
Αλλά το πολιτικό σύστημα έχει μάθει αλλιώς. Μόνο να προσλαμβάνει και να μοιράζει. Και όταν πιέζεται από τα πράγματα να κάνει αλλαγές στο μυαλό του έχει να ξαναστήσει την ίδια μηχανή αλλά με ...
κομματικά κριτήρια και πάλι, εν ανάγκη διακομματικά.

Η Αριστερά δεν μπορεί να υπογράψει ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις. 
Που θα περιορίζουν το κράτος, που θα ανοίγουν την οικονομία στον ανταγωνισμό. 
Που θα  βγάζουν δημόσιους υπάλληλους στο δρόμο. Έστω και αν 1,5 εκατομμύριο εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα είναι άνεργοι. Έστω και αν όλες οι βάναυσες προσαρμογές γίνονται για να συντηρούνται απείραχτες οι κρατικές δομές.  
Φυσικά και θα έκανε τα ίδια αν βρισκόταν στην εξουσία και ήθελε να παραμείνει. Αλλά δεν είναι και δεν θα είναι στο άμεσο μέλλον. 
Και όση από την Αριστερά είναι σήμερα στα πράγματα, θα αναζητά τρόπους να υπεκφύγει από τα πραγματικά επίδικα. Θα αποφεύγει να προτείνει τα δικά της μοντέλα αναδιάρθρωσης γιατί αυτά κάποιους θα δυσαρεστήσουν. Θα αποκρύβει τις επεξεργασίες που η ίδια έχει κάνει γιατί  κάποιο σωματείο έχει εκλογές και δεν πρέπει να δυσκολέψει τη θέση των συνδικαλιστών της, γιατί δεν είναι η κατάλληλη συγκυρία, γιατί είναι ο Ερμής ανάδρομος.  Γιατί και η Αριστερά είναι πελατειακή.


Να αποφασίσουμε ένα πράγμα και να το πούμε ανοικτά, σαν άσκηση θάρρους. 
Η Αριστερά που ξέρουμε δεν μπορεί να είναι πραγματικά μεταρρυθμιστική. Φτιάχτηκε, αγωνίστηκε, υπέφερε για ένα μεγάλο και προστατευτικό κράτος, για ισχυρές συντεχνίες που συνδιοικούν, απαιτούν και επιβάλλουν. Στην ουσία φαντασιώθηκε το σοβιετικό κράτος σε καπιταλιστικό περιβάλλον. Θα το υπερασπιστεί μέχρι το τέλος είτε σε αριστερόστροφη είτε σε δεξιόστροφη συσκευασία. 

*από την μαργαρίτα

2 σχόλια:

  1. Μήπως χρειάζεται επαναξιολόγηση "εγκαταλειμμένων κληρονομιών";
    Ενρίκο Μπερλινγκουέρ:
    http://mhmadas.blogspot.com/2013/06/blog-post_20.html?showComment=1371726392624#c535448477091708047

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μερικες παρατηρησεις

    1. Το ρευμα του ευρωκουμμουνισμου, ιδιαιτερα του ιταλικου, μου ειχε προξενησει το ενδιαφερον, αλλλα εκεινη την εποχη ιδιωτευα.
    2. Απο το 1995, που απεκτησα καποια στοιχειωδη οικονομικη ανεση ως ελευθερος επαγγελματιας μελετητης (15 ετη απο ληψης πτυχιου), αρχισα παλι να ασχολουμαι με τον συνδικαλισμο στον επιστημονικο μου συλλογο και στο ΤΕΕ, ουδεποτε εκλεγεις σε συλλογικο οργανο, μονον σε επιτροπες και ομαδες εργασιας.
    3. Οι ανωτερω διαπιστωσεις του εμπνευσμενου ηγετη Μπερλιγκουερ επιβεβαιωσαν τις αντιληψεις μου για τις ‘μικροληστροσυμμοριες” μηχανικων με αρχηγους, υπαρχηγους, κ.λ.π. που λειτουργουσαν απο την μεταπολιτευση εως σημερα, απο την δεξια εως την ακρα αριστερα, διαπλεκομενες με τα αντιστοιχα πολιτικα κομματα.

    Αφωτισμος Φιλελλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU