Δευτέρα 24 Ιουνίου 2013

Μεγάλο πνεύμα σε μικρή συσκευασία (η ΔΗΜΑΡ και οι συμβουλές του Κον Μπεντίτ)

Λέει ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ στο μικρό βιβλιαράκι - πολιτικό μανιφέστο* που μόλις κυκλοφόρησε
- Μπούρδες...
και στα ελληνικά:
"Ωστόσο είναι ξεκάθαρο ότι θα ήταν παράλογο να συνεχίσουμε να μετράμε τον βαθμό εμπλοκής (στην κοινωνική αλλαγή ή μεταμόρφωση) σε σχέση με τον χρόνο που έχουμε κερδίσει, χάσει ή περάσει σε συνεδριάσεις και συνδιασκέψεις αγωνιστών μέσα στις αίθουσες." Και λίγο παραπάνω:
"Η δημοκρατία είναι ένα ρίσκο που μοιράζονται οι πολιτικές δυνάμεις και οι πολίτες".
Δυο πράγματα προκύπτουν ευθέως από τα παραπάνω αποσπάσματα - και είναι εξόχως συγχρονισμένα με την τρέχουσα ελληνική συγκυρία:

1 Ότι η πολιτική δεν είναι επάγγελμα και κακώς συνδέεται με τις ώρες παραμονής στα κομματικά γραφεία και τις ατελείωτες συνεδριάσεις των διαφόρων επιτροπών και υποεπιτροπών του κομματικού αντιδημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Ότι δηλαδή,  
"Ένα κόμμα είναι μια πανοπλία, μια κλειστή δομή, σχεδόν γενετικά ερμητικά κλειστή στην κοινωνία. Η πολιτική διαμάχη στο εσωτερικό του περιορίζεται ουσιαστικά σε ζητήματα οργάνωσης του κόμματος, κατανομής εξουσίας, στρατηγικής και διαχείρισης διαφόρων λιγότερο ή περισσότερο δημοκρατικών διαδικασιών στις οποίες πρέπει να καταφεύγουμε. Και προφανώς εδώ έγκειται το πρόβλημα: ένα κόμμα καταληστεύει την ενέργεια των αγωνιστών για να ρυθμίσει εσωτερικά προβλήματα." 
Πόσες ατελείωτες ώρες άλλωστε έχουν αναλώσει οι φίλοι αγωνιστές της ΔΗΜΑΡ σε τομείς και ολομέλειες για να περάσει τελικά η προειλλημένη άποψη της ηγετικής ομάδας; 
Τι νόημα έχει να αναζητούν τώρα τι έφταιξε και το κόμμα αυτό απέτυχε να υλοποιήσει τις πργραμματικές του διακηρύξεις; 
Τι νόημα έχει να αναζητήσει κανείς τα λάθη του Φ Κουβέλη, λες και το πρόβλημα είναι πόσο τέλειος είναι ο αρχηγός και όχι το γεγονός ότι ο "αντιδημοκρατικός συγκεντρωτισμός" του επιτρέπει να κάνει ότι θέλει; 
Προφανώς ο καθένας θα κάνει λάθη. Το ζήτημα δεν είναι εκεί. Γι αυτό υπάρχουν οι συλλογικότητες. Ή μήπως τελικά τα συλλογικά υποκείμενα, απλά δεν υπάρχουν; Δεν λειτουργούν; Και κυριαρχούνη οι επαγγελματίες και οι μέθοδοί τους;

Θεωρώ την συζήτηση για το τι τρέχει "στο μυαλό του Φ Κουβέλη", άσχετη και παραπλανητική. 
Η μόνη σοβαρή συζήτηση που μπορεί να γίνει τώρα είναι τι τρέχει "στο μυαλό της αριστεράς". Της ευρωπαϊκής, σύγχρονης, μεταρρυθμιστικής, ανανεωτικής, πείτε όπως θέλετε, αριστεράς. 
Έβγαλε κάποιο συμπέρασμα από την κατάληξη του εγχειρήματος της ΔΗΜΑΡ; 
Για το πως τόσος κόσμος, αξιόλογος και επιπέδου,  επέτρεψε σε μια μικρή ομάδα, πρώτον να πάρει την κομματική εξουσία με σκονάκια στο ιδρυτικό συνέδριο και δεύτερον να οδηγήσει το εγχείρημα ανεξέλεκτη στα βράχια;
Γιατί με ποιο κουράγιο, οι άνθρωποι του χώρου αυτού θα κληθούν αύριο σε κάποια νέα "επανεκκίνηση"; Και εδώ περνάμε στο δεύτερο ζήτημα που ...
προκύπτει από όσα λέει ο Κον Μπεντί:

2 Ότι οι πολίτες δεν είναι άμοιροι ευθυνών για το τι τρέχει στις συλλογικότητές τους και στα κόμματα που υποστηρίζουν. Ότι και αυτοί παίρνουν τα ρίσκα τους και όταν δεν τους βγαίνουν οφείλουν να αναλάβουν και τις ευθύνες τους. Όσα λάθη και να κάνει μια ηγετική ομάδα και ένας αρχηγός, τα έχουν μοιραστεί ευθέως και οι υποστηρικτές τους. Ειδικά εάν τους άφησαν εν λευκώ να διαχειρίζονται τα πάντα και κυρίως την κοινή βούληση. 
Είναι σύνηθες το φαινόμενο, μετά την αποτυχία μιας ηγεσίας να αναζητείται άλλη. Και όταν αυτό είναι αδύνατον (λόγω των "πλειοψηφιών" που εύκολα δημιουργούν γύρω τους οι κυρίαρχοι μηχανισμοί) να περιμένουμε "καταλληλότερη εποχή", ασκώντας στο μεταξύ "εποικοδομητική κριτική" παραμένοντας ως άτομα ή ως τάση, στο ίδιο περιβάλλον που έφερε την αποτυχία... 
Η "κινητικότητα" εξ αιτίας διαφορετικών απόψεων και εκτιμήσεων, είναι απαγορευμένη στα κόμματα της αριστεράς. Η έννοια του "ανήκειν" εξυψούται ως παντοτινή αξία στα ουράνια (και κάνει τον αγωνιστή, οπαδό). Και η "ενσωμάτωση" σε έναν ατελέσφορο συγκεντρωτικό μηχανισμό για μια ζωή, γίνεται η μεγάλη τέχνη των επαγγελματιών της πολιτικής. 
Εκείνοι κάνουν την δουλειά τους μέσα σε μια επίφαση δημοκρατίας και μια πραγματικότητα δικτατορίας του εκάστοτε "πρωινού καφέ" του κόμματος (που μετά απλά "περνά την γραμμή" στο υπόλοιπο κόμμα). 
Γι αυτό δεν θα δείτε ποτέ διπλή ένταξη σε κόμματα, ηλεκτρονικά δημοψηφίσματα των μελών για τρέχοντα θέματα, ζωντανά φόρουμ και ανοιχτούς τομείς όπου συμμετέχουν και μη μέλη. Όλα αυτά είναι επικίνδυνα για τους επαγγελματίες. Γιατί έτσι λειτουργεί ο έλεγχος, αλλάζουν αποφάσεις, προκύπτει ανακλητότητα των στελεχών που δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους και δένονται τα χέρια σε προσωπικές ατζέντες. 
Ποιος μηχανισμός θα τα άντεχε αυτά; Ακόμη και στα κόμματα που τυπικά υπάρχουν τέτοιες διατάξεις στα καταστατικά τους, παραμένουν ανενεργές...

Τελικό συμπέρασμα: ο πολύπειρος Ντανιέλ Κον Μπεντίτ μας λέει, ανάμεσα σε άλλα πολλά, στο μικρό του μανιφέστο: 
"Μην αφήνετε την πολιτική στους επαγγελματίες" και "μην αφήνετε τα "κινήματα" να γίνουν κόμματα" - "τάχετε χάσει..."
Και η σύντομη ιστορία των εγχειρημάτων της "Δημοκρατικής Αριστεράς", των "Οικολόγων Πρασίνων" (που αποπειρώνται "επανεκκίνηση" αρχές Ιουλίου), της Δράσης (που αποπειράται επίσης "επανεκκίνηση της διεύρυνσης προς την κεντροαριστερά") και της Δημιουργίας Ξανά (που έχασε την ακτινοβολία της καταφεύγοντας στον συγκεντρωτισμό) - και άλλων πολλών μικρότερων κινήσεων, τον επιβεβαιώνει. 

Η μάχη χάνεται όταν παγώσει η εσωτερική ζωή μιας συλλογικότητας - όταν η συναίνεση και η ανακλητότητα αντικατασταθεί από πάγιους μηχανισμούς διαμεσολάβησης και αρχίσουν οι πλειοψηφίες και οι μειοψηφίες, στην θέση της καλής πίστης και της σύνθεσης της διαφορετικότητας. Όταν με λίγα λόγια ένα κίνημα γίνει "κόμμα" - όταν αφαιρεθεί η συμμετοχή, η ενέργεια και η εθελοντική συνεισφορά του πολίτη και μείνει το κέλυφος, τα σήματα και τα συνθήματα κενά περιεχομένου. Ως κύμβαλα αλαλάζοντα να κατακλύζουν τις ενημερωτικές ζώνες των ΜΜΕ με τα γνωστά αποτελέσματα.
Όχι δάκρυα λοιπόν, ούτε για την ΔΗΜΑΡ ούτε για κανέναν. Οι ενεργοί πολίτες έχουν εναλλακτικές - αρκεί να τις προστατέψουν από τους κατ΄επάγγελμα πολιτικούς, αναλαμβάνοντας και περιφρουρώντας τα ρίσκα που οι ίδιοι αναλαμβάνουν, μη εκχωρώντας τα σε ηγετικές ομάδες και πολιτικούς μεσσίες.

Γιώργος Παπασπυρόπουλος

*Ντανιέλ Κον Μπεντίτ:"Να καταργήσουμε τα πολιτικά κόμματα;" Σκέψεις ενός απάτριδος και ανένταχτου. Εκδόσεις Πατάκη, μτφ. Σώτη Τριανταφύλλου, 4,5 ευρώ
*σκίτσο του Χρήστου Παπανίκου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU