Κυριακή 9 Ιουνίου 2013

Στην χώρα που οι φόροι ξεπερνούν τα εισοδήματα (παγκόσμια πρωτιά)

του Γιώργου Παπασπυρόπουλου*

Γράφεται συχνά ότι στην Ελλάδα, το 57% των εισοδημάτων αρμέγονται από το κράτος ως φόροι. Αλήθεια είναι αλλά όχι πραγματικότητα... 
Γιατί που υπάρχει πλέον αρκετό εισόδημα για να φορολογηθεί; 
Οι φόροι δεν είναι ποσοστό έστω επί υπαρκτού εισοδήματος αλλά επί τεκμαρκτού, φανταστικού ή επιθυμητού στα όνειρα του εκάστοτε υπουργού οικονομικών! 
Η πραγματικότητα είναι ότι με τόσους φόρους, φόρους σε ότι κινείται, σε ότι μένει ακίνητο και αναξιοποίητο, σε ότι υπάρχει στην γη, στον αέρα και το νερό (η εφευρετικότητα των φορομπηχτών δεν έχει όρια) αλλά και σε ότι υπάρχει ακόμη σαν σκέψη (τα σχέδια για νέες δουλειές, για διέξοδο από την ανεργία που έχει κανείς στο μυαλό του), τελικά όχι μόνο δεν περισσεύει εισόδημα αλλά γίνεται και αρνητικό. 
Κι αυτή είναι η πραγματικότητα: οι κάτοικοι αυτής της χώρας προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με αρνητικό εισόδημα!

Η συντεχνία των πολιτικών έχει άλλη ατζέντα από την επιστροφή στην ανάπτυξη. Η ατζέντα της είναι η επιστροφή στο χθες, με όσο λιγότερες απώλειες για τους ίδιους. Την ώρα που οι φόροι πέφτουν καταιγιστικά στα κεφάλια των χωρίς εισόδημα ή χωρίς επαρκές -για να φορολογηθεί- εισόδημα, ο οργανισμός αποξήρανσης της Κωπαϊδας ζει και βασιλεύει - και με το πάσο του περνά από την "κρίσιμη" και μακρόχρονη διακομματική διαβούλευση, εκείνη που θα εξασφαλίσει ότι δεν θα απολυθεί κανείς μετά την μελλοντική κατάργησή του. "Κι αυτό είναι δέσμευση"... ή "κόκκινη γραμμή". Εκεί είναι το μυαλό των πολιτικών: στην πελατεία. Από την παραμονή της οποίας γύρω τους προερχεται άλλωστε και το εισόδημά τους...

Δεξιά και Αριστερά στην Ελλάδα, είναι αντιαναπτυξιακές. Ιδεολογία έχουν μία: το Δημόσιο. Και οικονομική πολιτική επίσης μία: τους Φόρους. Δεν καταλαβαίνουν από "ανάπτυξη". Δεν γνωρίζουν τι είναι αυτό. Μια ζωή είτε ανήκαν σε πολιτικές οικογενειακές κάστες είτε στην κομματική επετηρίδα, έζησαν και συνεχίζουν να ζουν από τον μισθό τους (απ΄ευθείας ή ως επιδότηση του κόμματός τους) από το Δημόσιο. Άνθρωποι σαν τον Στουρνάρα ή τον Σταυρίδη, είναι εξαιρέσεις και συχνά η παρουσία τους ένα απλό άλλοθι για την συνέχεια του πελατειακού συστήματος.

Απέναντι σε μια τέτοια πραγματικότητα μόνο μια διέξοδος υπάρχει. Οι εξαγωγές. Ή η μεταφορά της έδρας των επιχειρήσεων σε ξένο έδαφος. Μακριά από την τρέλα του "φόροι παντού, και σε αυτούς που έχουν και σε αυτούς που δεν έχουν"...
Όσοι και όσες παραμένουν μέσα στον οικονομικό κύκλο του ελληνικού κράτους, βρίακονται σε αδιέξοδο. 
Δεν μπορούν να βρουν συνεργάτες, πελάτες ή προμηθευτές της επιλογής τους, δεν μπορούν καν να νοιώσουν ότι συμμετέχουν σε κάποια "αγορά" με τις στρεβλώσεις που έχει επιβάλλει η κρατική παρέμβαση και οι κρατικοδίατη οικονομία, δεν μπορούν να γλυτώσουν τους φόρους υπέρ τρίτων ή την μονοπωλιακή λειτουργία των συντεχνιών (πχ φόρος 1% επί οιουδήποτε κεφαλαίου εταιρίας ...για το ταμείο πρόνοιας νομικών...). Απλά, δεν μπορούν να βρουν δουλειά...
Λεφτά δεν υπάρχουν, δεν περισσεύουν για την ανεξάρτητη από το κράτος δραστηριότητα. Θεωρείται εχθρική και παρασιτείται μέχρι θανάτου.
Κανείς δεν ρωτά πως θα φορολογηθεί ο άνεργος, το άδειο οικόπεδο ή αγροτεμάχιο, το άδειο σπίτι. Κανείς δεν ρωτά πως θα πληρώσει ο ελεύθερος επαγγελματίας τον φόρο του ΤΕΒΕ/ΟΑΕΕ, που είναι άκαμπτος χωρίς αναφορά στο εισόδημα ή έστω στον τζίρο εργασιών. Κανείς δεν ρωτά πως ένας νέος μια νέα θα ξεκινήσουν μια δουλειά με τόσους φόρους με το καλημέρα. Κανείς δεν ρωτά πως θα εξοφληθούν παλιά δάνεια όταν οι φόροι έρχονται πρώτοι να αφαιμάξουν τα ισχνά εισοδήματα.

Όταν η μόνη ελπίδα να επιβιώσει κανείς είναι έξω από τον "οικονομικό κύκλο", δεν είναι καθόλου παράξενο ότι η ανασφάλιστη εργασία αγγίζει το 50% και η αφορολόγητη εργασία το ίδιο. 
Οι εργαζόμενοι, οι μικροεπιχειρούντες, οι ελεύθεροι επαγγελματίες φυτοζωούν και συχνότερα πλέον από ποτέ, κάνουν σχεδόν χωρίς εναλλακτική το μεγάλο βήμα: βγαίνουν οικειοθελώς από την ασφάλιση για να γίνουν πιο φτηνοί σε μιαν ανύπαρκτη αγορά εργασίας, διακόπτουν τα μπλοκάκια και τα τιμολόγιά τους (και την εισφορά στο ασφαλιστικό τους ταμείο) για να τους μείνει κάτι από την εργασία τους. 
Και οι πολιτικοί, δήθεν άφωνοι, ανακοινώνουν καμπάνιες ...
αυστηρών μέτρων για όσους όσες δραπετεύουν από τον "οικονομικό κύκλο" τους - μήπως και επιβιώσουν. Και αποτελειώνουν όσους και όσες παραμένουν εντός οικονομικού κύκλου, μόνο και μόνο γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς.
Κι όλα αυτά για να παραμείνουν οι οργανισμοί που δεν χρειάζονται, οι υπάλληλοι που δεν δουλεύουν, οι ασφαλιστικοί οργανισμοί που δεν δίνουν συντάξεις (αλλά τρέφουν το προσωπικό τους), τα επιμελητήρια που δεν έχουν καμιά χρησιμότητα, οι φόροι υπερ τρίτων που τρέφουν τις συντεχνίες και όλα αυτά για να έχουν οι πολιτικοί της Ελλάδας σίγουρο εισόδημα: κι ας μην κάνουν τίποτα...

Ένα σύστημα δομημένο με αυτόν τον τρόπο σηκώνει μόνο ανατροπή. 
Όχι εκείνη του Συριζα - "φυγέτε εσείς να έρθουμε εμείς", ούτε εκείνη της Χρυσής Αυγής - "να φύγουν οι ξένοι, να μείνουμε οι Έλληνες". 
Την ανατροπή των μεταρρυθμίσεων. 
Ειδικά εκείνων που όλο το σύστημα πολέμησε με μίσος και που ακόμη αναγγέλλονται για να πραγματοποιηθούν πετσοκομμένες στα μέτρα τους και όσο γίνεται πιο αντιδημοφιλείς "κατά παραγγελία και εκβιασμό" της τρόικας. 
Τέτοιες μεταρρυθμίσεις, αντίθετες στο σύστημα δεν μπορούν να πραγματοποιήσουν οι συστημικοί κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι. Τα παιδιά του παλιού συστήματος. 
Δεν θέλουν ούτε πρόκειται να κάνουν την υπέρβαση, όσο επιζούν εις βάρος των άλλων, όσο οι "άλλοι" συνεχίζουν να τους επιλέγουν στις δημοσκοπήσεις έστω και με ψαλιδισμένα ποσοστά. Και κυρίως, δεν πρόκειται να δεχτούν οποιαδήποτε αλλαγή όσο ελέγχουν τα κόμματά τους και οι "μεταρρυθμιστές" αποτελούν ισχνές μειοψηφίες μέσα σε αυτά: Στην ΝΔ, στον ΣΥΡΙΖΑ, στο ΠΑΣΟΚ και την ΔΗΜΑΡ, στην Δράση και την Δημιουργία Ξανά. Όσο οι μηχανισμοί των κομματικών ελιτ ελέγχουν τα πράγματα και οι προσωπικές ατζέντες των ηγεσιών εξοντώνουν κινήσεις προς ένα μεγάλο ριζοσπαστικό μεταρρυθμιστικό κίνημα απαραίτητο για να έχει αύριο αυτός ο τόπος.

Μέχρι στιγμής οι μεταρρυθμιστές έχουν χάσει όλες τις μάχες. Επαφίενται στην μεγάλη μητέρα, ευρωπαϊκή ένωση, και την αμφίβολη απόφασή της να ενοποιηθεί πραγματικά και να σαρώσει έτσι τις τοπικές βαρονείες όπως η ένταξη σε αυτήν σάρωνε τους συνοριακούς και στρατιωτικούς ανταγωνισμούς στην ήπειρό μας. 
Ο χρόνος όμως δεν επαρκεί. 
Ίσως η εξέγερση των παριών της πολιτικής, η πρωτοβουλία -ούτε "από τα πάνω" ούτε "από τα κάτω", αλλά- των μεσαίων και καταρτισμένων στελεχών κάθε οιονεί μεταρρυθμιστικού χώρου και η συνεργασία τους σε ένα μη ιδεολογικό, ενωτικό ομοσπονδιακό σχήμα Μεταρρύθμισης και Ανοικοδόμησης της χώρας να έχει κάποιες ελπίδες. 
Πριν την σιωπή και την μετανάστευση, συμβολικά και πραγματικά σε χώρους και χώρες κανονικών ανθρώπων.
Αφού αυτή είναι η πραγματική πραγματικότητα...


*από την Athens Voice

4 σχόλια:

  1. Μπράβο Γιώργο.
    Αυτά ακριβώς είναι τα θέματα που κανένα κόμμα δεν θέλει να λύσει, για να μην δυσαρεστήσει τους πελάτες του, που είναι ταυτόχρονα και μέτοχοι στις χρεοκοπημένες επώνυμες πολιτικές επιχειρήσεις της χώρας μας.
    Γι αυτό και ασχολούνται με τον χορό του ζαλόγγου, την ακριβή μέτρηση της μαύρης οικονομίας (πως στο καλό την μετρούν με αυτή την ακρίβεια οι ίδιοι που δεν μπορούν να μετρήσουν την επίσημη οικονομία, αποτελεί άλλο ένα ελληνικό μυστήριο) και άλλες αρλούμπες για να συνεχίζει τον ύπνο του το πόπολο.
    Και δυστυχώς, μέχρι τώρα, τα καταφέρνουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν υπάρχει περίπτωση να ανέλθουν μεταρρυθμιστικά κόμματα στην Ελλάδα και οι λόγοι είναι τέσσερις:

    1) Οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι συνταξιούχοι και οι οικογένειες τους είναι πάνω από τρία εκατομμύρια.

    2) Οι του ιδιωτικού τομέα είναι πλήρως λοβοτόμημένοι από την αριστερίστικη προπαγάνδα και λειτουργούν ως οι χρήσιμοι ηλίθιοι του συστήματος.

    3) Οι Ευρωπαίοι με την επανάσταση του Λούθηρου ξεφορτωθήκαν όλο το παπαδαριό που έπαιζε το ρόλο του μεσάζοντα μεταξύ του πιστού και του θεού. Ύστερα από αυτό, η απόσταση μέχρι να ξεριζώσουν την γραφειοκρατία και το βαρύ δημόσιο-μεσάζοντα ήταν μικρή. Εμείς εδώ ακόμη νοιώθουμε έως και υποχρεωμένοι να δώσουμε φακελάκι-γρηγορόσιμο ενώ αυτοί που βρίσκονται στη θέση του «μεσάζοντα” το θεωρούν κάτι σαν αυτονόητο δικαίωμα τους (αφού χάρις εμένα εξυπηρετήθηκες μου χρωστάς).

    4) Τι περιμένεις από μια κοινωνία που τα παιδιά μένουν με το μπαμπά και τη μαμά μέχρι τα 40 τους και οι μαμάδες κυνηγάνε τους γιους τους στη γειτονιά με το πιάτο γεμάτο φαγητό να τους ταΐσουν? Είναι δυνατό μια τέτοια κοινωνία να είναι φιλελεύθερη?

    Συμπέρασμα:
    Η μόνη μας ελπίδα είναι οι Ευρωπαίοι. Οι οποίοι ελπίζω κάποια στιγμή να αναλάβουν μεταξύ άλλων να κάνουν μια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση γιατί χωρίς αυτή, καμία οικονομική-πολιτική μεταρρύθμιση δεν πρόκειται να σταθεί.

    Υ.Γ.
    Δεν μπορώ να αποφύγω τον πειρασμό να σου γράψω πως γίνεται από την μια να υποστηρίζεις τις μεταρρυθμιστικές δυνάμεις, να αναφέρεσαι στη Δράση και τη Δημιουργία Ξανά, και από την άλλη να δημοσιεύεις πόστ εναντίων του Τζήμερου? Με αυτό δεν εννοώ ότι ο Τζήμερος έχει το μονοπώλιο του “μεταρρυθμισμού” αλλά όταν όλοι μας είμαστε δεν είμαστε 1-2% νομίζω είναι προτιμότερο να υποστηρίζουμε αυτούς που συμφωνούμε μαζί τους παρά να πολεμούμε αυτούς που διαφωνούμε. Εκτός κι αν Σαμαράς Τσίπρας και η λοιπή κομπανία είναι προτιμότερη…

    Υ.Γ.2
    Υποστηρίζω Δράση…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Φίλε cxz, η λογική "το μικρότερο κακό" είναι η λογική των εκλογών. Μέχρι τότε καλό είναι να μην έχουμε αυταπάτες. Και δυστυχώς ο Τζήμερος σχεδόν διέλυσε την ΔηΞα για να βγει πρόεδρος και ο Σκυλακάκης την Δράση επίσης για να βγει πρόεδρος. Ξανά δυστυχώς, οι χρήσιμοι άνθρωποι σε όλους αυτούς τους χώρους δεν έχουν ελπίδα αν δεν κάνουν κάτι μόνοι τους - οι επαγγελματίες στην στροφή τα παίρνουν όλα και τα εντάσσουν στην ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ τους ΑΤΖΕΝΤΑ. Όσοι/ες καλόπιστοι εθελοντές στον ριζοσπαστικό μεταρρυθμιστικό αγώνα μπορούμε να λειτουργήσουμε χρήσιμα μόνο έχοντας ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ και συνοχή μεταξύ μας σε ένα τίμιο σε ποσοστώσεις, χαλαρό, συνεργατικό σχήμα που να περιέχει όλους και συλλογική ηγεσία. Αλλιώς κουβαλάμε νερό στην ΝΔ ή την ΧΑ, ΣΥΡΙΖΑ κλπ - οι προσωπικές ατζέντες δεν είναι για το κοινό καλό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κατανοώ τους προβληματισμούς σου και τους εκτιμώ. Αλλά μη λησμονείς ότι οι περισσότερες επαναστάσεις έχουν γίνει από καθάρματα…

      Διαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU