Jilly Ballistic: Αποκλειστική συνέντευξη με την σημαντικότερη street artist της Ν. Υόρκης..

 
από το blog τέχνης, art noise

Στην μετα- Banksy εποχή, μπορεί η street art να θεωρείται ακόμα περιθωριακή, underground και παράνομη; Υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν ακόμα ότι η τέχνη υπάρχει μόνον στα μουσεία και στις γκαλερί;

Μισόν αιώνα περίπου μετά τον Μάη του ’68, η street art διεγείρει πλέον έντονα το συλλογικό ασυνείδητο της πόλης, δημιουργώντας ένα νέο status δημόσιας τέχνης. Τοιχογραφίες, stencil graffiti, 3D graffiti, sticker art, δημόσια κολάζ, κοινωνικά σχόλια σε αφίσσες, αντιδιαφήμιση, δημόσιες εγκαταστάσεις κλπ σφραγίζουν την καθημερινότητα στην πόλη. Οι δυνατές εντυπώσεις και οι ιδέες που προτείνουν ως ερεθίσματα, διαμορφώνουν μια νέα δημόσια σφαίρα, που προεκτείνει στον χώρο τον διεθνή διάλογο και ανταλλαγή πληροφοριών στα social media και δημιουργουν νέες αντιλήψεις ζωής, συμπεριφορές, αξιακά συστήματα ακόμη και μόδα.

Η Jilly Ballistic είναι μια ιδιοφυής και ταλαντούχα καλλιτέχνης, με πολύ χιούμορ, πασίγνωστη πλην ανώνυμη. Τα τελευταία 3 χρόνια έχει κατακλύσει τον υπόγειο της Νέας Υόρκης και του Brooklyn με έργα και παρεμβάσεις μιας ιδιότυπης, conceptual subway art που επινόησε ή ίδια και που δημιούργησε τόση αίσθηση ώστε να την συγκρίνουν με τον Banksy! Παρότι ξεκίνησε ως συγγραφέας κάποια στιγμή θεώρησε φυσικό να αρχίσει να «ποστάρει» στους τοίχους του υπογείου τα σχόλιά της.

Άρχισε να τοιχοκολλάει αφίσες με τις σοφές ή σκωπτικές της “Συμβουλές Συμπεριφοράς”, να αλλάζει τα φώτα σε χαζές διαφημίσεις επικολλώντας ψεύτικα Ιντερνετικά μηνύματα μετατρέποντάς τες σε αντιδιαφημίσεις ή ωραία κολάζ, να κολλάει παντού τα sticker της με διάφορες φιγούρες από μασκοφόρες νοσοκόμες και στρατιώτες του παγκοσμίου πολέμου κλπ. Εικόνες της υπάρχουν ακόμα και στις θέσεις του μετρό, ή σε άλλα σημεία μέσα στα βαγόνια. Τα έργα της είναι φίνα, ανθρωπιστικά, με μια χαρισματική Ντυσαμπιανή αύρα, κάτι σπάνιο. Είναι επίσης, εύστοχες σφήνες στον πονηρό κόσμο του εμπορίου και της χαζοδιαφήμισης που υποτιμά σταθερά την νοημοσύνη μας.. Έχουν πολύ χιούμορ, ιντριγκάρουν, προβληματίζουν, αποκαλύπτουν. 

Αλλά ας μας μιλήσει η ίδια καλύτερα..

Συνέντευξη: Βασιλίκα Σαριλάκη

Art Noise: Ξέρω ότι μεγάλωσες στο Brooklyn, στις αρχές των 80’s, κι όπως έχεις πει “εκειπέρα τα graffiti ήταν πάντα μια αυτονόητη κατάσταση ” κι ότι βγήκες στο “κουρμπέτι” εδώ και 4 χρόνια. Αναρωτιέμαι πως αποφάσισες να γυρίσεις το νόμισμα κι εκεί που ήσουν συγγραφέας να αρχίσεις να “ποστάρεις” πλέον στους τοίχους του υπόγειου της Νέας Υόρκης;

Jilly Ballistic: Δεν ήταν ακριβώς τόσο μια απόφαση, όσο μια φυσική εξέλιξη. Ένιωσα πως το επόμενο βήμα που είχα να κάνω ήταν αυτό που ονομάζουμε street art. Όπως κάθε Νεοϋορκέζος/α, περνάω πολύ ώρα κάθε μέρα σε αυτούς τους χώρους του υπόγειου μετρό. Μετά από όλο αυτό το διάστημα ξαφνικά ένιωσα ότι : να αυτό είναι! ένας άσπρος καμβάς ακριβώς μπροστά στα μάτια μου. Μπορώ να αλληλεπιδράσω μαζί του. Χρησιμοποίησέ τον για να μιλήσεις.



Art Noise: Αισθάνεσαι ότι το μήνυμά σου περνάει στην αντίπερα όχθη; Είσαι ικανοποιημένη; 

Jilly Ballistic: Το κοινό οπωσδήποτε παρακολουθεί, παρατηρεί. Και πιστεύω ότι αυτό συμβαίνει γιατί προσπαθεί να ακούσει κάτι. Δουλεύω μέρα-μεσημέρι με τους Νεοϋορκέζους παντού γύρω μου, στην αποβάθρα ή μέσα στα βαγόνια. Μπορώ να σου πω εκ πείρας και λόγω της επαφής μου με το κοινό ότι διψάνε.. Όταν ξεκινάω να βάζω τα...

η συνέχεια εδώ:  theartnoise.blogspot.gr/jilly-ballistic