Τετάρτη 17 Ιουλίου 2013

"Ας έρθει λοιπόν και ο Τσίπρας, πόσο χειρότερα μπορεί να μας πάει…"

Προφητική γελοιογραφία... (του Χρήστου Παπανίκου)
"Και να αδελφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά. Καταλαβαινόμαστε τώρα..."(;)*

Κάποτε οι "ρεφορμιστές" ήταν οι δακτυλοδειχτούμενοι της αριστεράς, οι προδότες, οι πράχτορες του εχθρού, οι αναθεωρητές της κομμουνιστικής βίβλου. Γιατί οι μεταρρυθμιστές (ρεφορμιστές στα ...ελληνικά) έκαναν το τεράστιο έγκλημα: εξασφάλιζαν την επιβίωση του επάρατου καπιταλιστικού συστήματος με τροποποιήσεις και βελτιώσεις (όπως πχ στις σκανδιναβικές χώρες, στο ευρωπαϊκό κοινωνικό κράτος, τα επιδόματα ανεργίας στην Αυστραλία και τον Καναδά κλπ κλπ). Αυτές καλομάθαιναν τους εργαζομένους που δεν είχαν μετά καμιά διάθεση για επανάσταση και κυρίως για επαναστατική βία.

Πέρασε ο καιρός, οι "μονοκομματικοί σοσιαλισμοί" κατέρρευσαν, οι ρεφορμιστές αναθάρρησαν. Δημιουργήθηκε νέο ρεύμα στην αριστερά, ευρωκομμουνιστικό, ανανεωτικό, φιλελεύθερο, οικολογικό. Κι έφτασε η ώρα και να κυβερνήσει εδώ κι εκεί ή να συμμετέχει σε κυβερνήσεις συνεργασίας. Αλλού τα ψιλοκαταφέρνει όπως πχ στην Βραζιλία με εμπνευστή τον φιλελεύθερο αριστερό θεωρητικό Ρομπέρτο Ούνγκερ ή στην Γερμανία μαζί με τους σοσιαλδημοκράτες με εμπνευστές τους γερμανούς Πράσινους. Ή συνεχίζει να επιβιώνει ως σύστημα στις σκανδιναβικές χώρες ακόμα και με διαλείμματα δεξιάς διακυβέρνησης. Στην Ελλάδα;

Στην Ελλάδα, όπως έχουν πει πολλοί μελετητές δεν υπάρχει η "ταξική βάση", πες το "η παραγωγική βάση" για μια κυβερνώσα ρεφορμιστική πολιτική. Μια τριτοκοσμική χώρα φεουδαρχικού κρατισμού κυβερνώμενη από μια διακομματική παρασιτική ελιτ που ζει από τα ποσοστά του μεταπραττισμού, μια χώρα χωρίς δική της παραγωγή, με μοναδικά έσοδα τον τουρισμό και την ναυτιλία και με μια εκκλησία αφορολόγητο τσιφλικά μισθοδοτούμενο και διαπλεκόμενο με το κράτος, τι ελπίδες έχει; Πως να αποκοπεί από τον πατέρα τροφό (κράτος) και να ζήσει από την εργασία της τους πόρους της και την ευφυία της; Χωρίς αυτόνομη εθνική δυναμική και με το κράτος να παρασιτεί μέχρι θανάτου κάθε ιδιωτική (μη κρατικοδίαιτη) πρωτοβουλία;

Η μόνη της ελπίδα στην κατάσταση που βρίσκεται είναι η ευρωπαϊκή ενοποίηση. Το μειονέκτημα της ανυπαρξίας εθνικής "αστικής" τάξης μπορεί να εξουδετερωθεί από την ενσωμάτωση στο ευρωπαίκό κεκτημένο του διαφωτισμού και της ευρωπαϊκής "εθνικής" ιδέας (και πραγματικότητας). Μέχρι τότε εξαιρέσεις φωτισμένων "αστών" σαν τον Γιάννη Μπουτάρη θα δείχνουν τον δρόμο αλλά δεν θα βρίσκουν ακόλουθους, ούτε "γερουσίες" (όπως ζητά ο φίλος μου Λ Καστανάς στο άρθρο που ακολουθεί) - γιατί απλά, οι ρεφορμιστικές ελιτ σε αυτόν τον τόπο, αν δεν ζουν από τα αποφάγια του συστήματος ή του Δημοσίου, δεν έχουν καμία διάθεση να χρησιμέψουν ως "χρήσιμοι ηλίθιοι" στην ασφυκτική πόλωση που συγκροτείται ανάμεσα σε αδιέξοδα διλήμματα του τύπου "μνημόνιο ή ...".

Διλήμματα που δεν λένε τίποτα αλλά υπονοούν αρχαίες (ακόμη υπαρκτές) "ιδεολογικές διαφορές" και μεταφράζονται σε πραγματικούς όρους στο ότι "όποιος κυβέρνησε μέχρι τώρα μας οδήγησε στην καταστροφή, ας δοκιμάσουμε τον επόμενο". Εδώ η μοιραία συμβολή της ΔΗΜΑΡ στο αδιέξοδο, εδώ η επέλαση του ΣΥΡΙΖΑ (και στην απέναντι πλευρά της ΧΑ).

Με το ζόρι μια χώρα δεν μπορεί να πηδήξει ιστορικές φάσεις και περιόδους. Οι γερουσίες δεν θα βρεθούν, η σοσιαλδημοκρατία δεν μπορεί να υπάρξει στην Ελλάδα - μόνο ως "εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα" υποδυόμενο την έξοδο από τον δυτικό κόσμο (όπως πρέσβευε το ΠΑΣΟΚ) ή την τοκογλυφική ΕΕ που θέλει να μας κάνει αποικία χρέους (όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ).

Οι τριτοκοσμικές χώρες μόνο έτσι επαναστατούν ακόμη και εναντίον του ίδιου τους του εαυτού. "Αραβική άνοιξη", "η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες", "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο", "Όχι στο Μνημόνιο, έξω η τρόικα".

Το παιχνίδι -και για τους ρεφορμιστές- παίζεται υποχρεωτικά στο γήπεδο του ΣΥΡΙΖΑ. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουν τόσο καλύτερα. Τι σημαίνει αυτό; Αν μη τι άλλο, ανοιχτές οδούς επικοινωνίας με τον χώρο αυτό και υποστήριξη - μαζί με καλά στοιχειοθετημένη κριτική για τον λαϊκισμό, τον κρατισμό και την ανυπαρξία εναλλακτικής οικονομικής πρότασης - κάθε λογικής φωνής και πρότασης που αναδεικνύει η ρεαλιστική πτέρυγα αυτού του κόμματος.

Τα υπόλοιπα, το ριζοσπαστικό κέντρο, ο οικολογικός μετασχηματισμός, η κεντροαριστερή μεταρρυθμιστική σοσιαλδημοκρατία, μετά την "αποτυχία" της ΔΗΜΑΡ χρειάζονται "αγάπη και προδέρμ" για μεγάλο διάστημα και δημιουργία ισχυρών διακομματικών λόμπι για να μπορέσουν να ξαναπροσφέρουν στον τόπο.
Ίσως και μια κοινή πλατφόρμα για παρουσία στις ευρωεκλογές.
Γιατί μέχρι τότε, η (πολιτική) ζωή είναι αλλού.

Γιώργος Παπασπυρόπουλος

ΔΗΜΑΡ: Οι βλαβερές συνέπειες μιας συμμετοχής

του Λεωνίδα Καστανά*

Η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση του Σαμαρά, έκανε κακό σε πολλούς.
Για την ίδια, δεν το συζητάμε, αφού ήταν σίγουρο ότι η βαθιά αριστερή ψυχή της δεν θα άντεχε το συγχρωτισμό με την κεντροδεξιά. Κάποια στιγμή θα αποχωρούσε ατάκτως, όπως και έγινε. Έτσι θα έχανε και τους "αριστερούς" λόγω της συμμετοχής της, αλλά και τους "δεξιούς" λόγω της εγκατάλειψης. Τα μπρος – πίσω, αυτός ο τόπος τα τιμωρεί. 
Σήμερα η ΔΗΜΑΡ βρίσκεται σε κατάσταση σταδιακής αποσύνθεσης. Πληρώνει την έλλειψη σαφούς ιδεολογίας. Τρία χρόνια τώρα ακροβατεί μεταξύ της κομμουνιστικής παράδοσης και της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας, του πελατειακού κρατισμού και των φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων. Μοιραία, τώρα που το μαχαίρι εισέρχεται στα ευαίσθητα σημεία, δηλαδή στο δημόσιο τομέα, η διγλωσσία μετατρέπεται σε αφωνία.

Μεγάλο κακό έκανε και στην υπόθεση της κεντροαριστεράς


Μετά την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ και όπως εξελίχτηκε η κατάσταση, η ΔΗΜΑΡ ήταν ο μόνος συγκροτημένος πολιτικός χώρος που θα μπορούσε να αποτελέσει τον πυρήνα συγκρυστάλλωσης του τρίτου πόλου. Η άδοξη συμμετοχή της, η εμφανής αδυναμία διατύπωσης αλλά και εφαρμογής ενός ρεαλιστικού μεταρρυθμιστικού προγράμματος, αποκάλυψε την ιδεολογική και πολιτική της ένδεια. Την αποτυχία δεν την χρεώνεται μόνο αυτή, αλλά ολόκληρος ο χώρος. Όταν μάλιστα αυτός είναι εξαιρετικά αδύναμος σε εφεδρείες. Η κοινωνία δύσκολα θα ...
αποδεχθεί μια αφήγηση που δεν θα διατυπώνεται από τα υπάρχοντα κόμματα, αλλά από άγνωστα, άπειρα ή παροπλισμένα πολιτικά πρόσωπα, που δεν έχουν ούτε καν ένα βαρύ όνομα στη μαρκίζα.

Ακόμα μεγαλύτερο κακό έκανε και στην υπόθεση των κυβερνήσεων των ασύμμετρων συνεργασιών.

Αν δεν μπορεί η ήπια Αριστερά να συνεργαστεί με τη Δεξιά, ποια Αριστερά θα μπορέσει; Και μάλιστα, σε μια τόσο κρίσιμη φάση για τη χώρα. 
Προφανώς και η αποτυχία της συνεργασίας οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στη Δεξιά του Σαμαρά. Στις ακροδεξιές εμμονές, στην έλλειψη κοσμοπολιτισμού, στις μονομερείς επιλογές υπουργών, στη στελέχωση του κρατικού μηχανισμού από τα πολύ δικά της παιδιά. 
Αλλά δυστυχώς και η Αριστερά δεν μπόρεσε να επιδείξει ικανότητες προσαρμογής και πλοήγησης στο δύσκολο κυβερνητικό περιβάλλον. Η κοινωνία εμπέδωσε ότι οι υπουργοί και υφυπουργοί της έφυγαν ως αποτυχημένοι, δίνοντας μάχες οπισθοφυλακών. Και απέτυχαν γιατί δεν μπόρεσαν να συνεργαστούν, ανεξάρτητα από τις συνθήκες, που ήταν από την αρχή γνωστές. 
Καθώς απομακρυνόμαστε από τον περσινό Ιούνιο και το ενδεχόμενο της άμεσης χρεοκοπίας, τα οφέλη της συμμετοχής ξεθωριάζουν. Τα αξιώματα της επιβίωσης της κυβέρνησης λόγω συμμετοχής της ΔΗΜΑΡ, μετατρέπονται σε θεωρήματα και αναζητούν απόδειξη. Γιατί μια δικομματική κυβέρνηση δεν ήταν από πέρσι εφικτή; Γιατί η ανοχή ή μια περιθωριακή συμμετοχή, δεν ήταν βιώσιμες λύσεις;

Έκανε κακό και στην υπόθεση της μεταρρύθμισης


Αν το κατεξοχήν αριστερό μεταρρυθμιστικό κόμμα δεν διαθέτει μελέτη εφαρμογής και ανθρώπους να την υποστηρίξουν, για ποια μεταρρύθμιση μιλάει η Αριστερά; Αβίαστα τότε, η "λύση" του Σαμαρά προβάλει για πολλούς ως μονόδρομος. Και αυτό φαίνεται. 
Ελάχιστοι "κλαίνε" τους απολυμένους καθηγητές και ακόμα λιγότεροι τους σχολικούς φύλακες. Στην ΕΡΤ, η εξέγερση τελείωσε και οι "ελεύθεροι πολιορκημένοι" ψάχνουν τρόπο για να παραδοθούν αξιοπρεπώς. Η πεποίθηση ότι το Δημόσιο αποτελεί γενικώς μια φωλιά απατεώνων, εμπεδώνεται. Και το κακό είναι ότι τα παρασκευάσματα της ΝΔ θα προβάλουν ως γιατρικά, παρόλο που πολλά από αυτά είναι μέρος του προβλήματος. 
Τελικά, αυτοί που θα επιβιώσουν θα είναι οι κακοί και μαζί τους οι παθολογικές δομές που τους τρέφουν.

Έκανε κακό και στην εναλλακτική πρόταση εξουσίας


Αν αναζητάς λύση εκτός Δεξιάς, τότε όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο ΣΥΡΙΖΑ. Και οδηγούν άκριτα. 
Αν ο Σαμαράς κλαδεύει μισθούς, θέσεις εργασίας, δικαιώματα και ελευθερίες, χωρίς να φαίνεται προοπτική, και η κεντροαριστερά αδυνατεί γενικώς, τότε η μόνη λύση για κάτι διαφορετικό είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. 
Το τμήμα της κοινωνίας που τον επιλέγει δεν έχει καμιά διάθεση να τον διαμορφώσει, να τον προσγειώσει, να του απαιτήσει ρεαλιστικές προτάσεις. Τον αποδέχεται σχεδόν παθητικά, αδιαφορώντας για τις λεπτομέρειες που πάντοτε κρύβουν το διάβολο. Δεν σοκάρεται ούτε από το ύφος, ούτε από την αμετροέπεια. Δεν τα διαβάζει, δεν τα ακούει - κι ας δίνει ο αρχηγός καθημερινά το show του. Δεν έχει μέτρο σύγκρισης με άλλη αριστερή πρόταση, γιατί κανείς δεν τη διατύπωσε. Αυτό που ακούς, είναι "Ας έρθει λοιπόν και ο Τσίπρας, πόσο χειρότερα μπορεί να μας πάει…". 
Η εκδοχή της πραγματικής καταστροφής, για τον κόσμο αυτόν είναι άγνωστη. Και κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να του εξηγήσει τι σημαίνει κομμουνιστική ιδεοληψία και πόσο πιθανή είναι η έξοδος από το Ευρώ και η πτώχευση λόγω αυτής. Πόσο καταστρεπτικό μπορεί να γίνει το μείγμα άκαμπτης ιδεολογίας, αμάθειας και απειρίας, σε συνθήκες οικονομικής ύφεσης. Πόσο η εκδοχή του ατυχήματος γίνεται πιθανότερη. 
Από την κοινωνία, λείπει το αριστερό μεταρρυθμιστικό παράδειγμα, με το οποίο θα μπορούσε να "μετρήσει" το νεοκομμουνιστικό μόρφωμα του ΣΥΡΙΖΑ. Και το παράδειγμα μόνο η ΔΗΜΑΡ θα μπορούσε να το δώσει. Αλλά δεν το είχε.

Και θα μείνουμε στο κακό και τις συνέπειές του; Προφανώς και όχι. Τα ευχολόγια για μια νέα ευκαιρία που πρέπει να δώσουμε στην κομμουνιστική ηγεσία της ΔΗΜΑΡ μέχρι το συνέδριο και άλλα τέτοια, αγγίζουν τα όρια του κωμικού. 

Η συγκρότηση ενός κεντροαριστερού φορέα, είναι απαραίτητη. Δύο πράγματα πρέπει να είναι οι αιχμές του. Το πρώτο, είναι η ελεύθερη οικονομία: Ιδιωτικοποιήσεις, επενδύσεις, κίνητρα, αγορά εργασίας, φορολογία επιχειρήσεων. Το δεύτερο, είναι το κράτος: Σχέσεις με τον πολίτη και την πολιτική εξουσία, κοινωνικές παροχές, ασφάλεια, ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα. 
Αν τα μελετήσει μέσα από το φακό του αριστερού φιλελευθερισμού και καταφέρει να διατυπώσει με απόλυτη σαφήνεια καινούργιες θέσεις, ίσως επιβιώσει. Και μαζί της και η πατρίδα.

Κάποιοι πρέπει να πάρουν την πρωτοβουλία να προτείνουν μια "γερουσία" από 15-20 στελέχη του ευρύτερου μεταρρυθμιστικού χώρου, η οποία και θα δρομολογήσει τις διεργασίες μορφοποίησης του νέου εγχειρήματος. Άμεσα.


* Ο Λ Καστανάς είναι μέλος της ΚΕ της ΔΗΜΑΡ και διαχειριστής του blog μη μαδάς τη μαργαρίτα

* από την metarithmisi.gr
* Γιάννης Ρίτσος


6 σχόλια:

  1. Αγαπητέ φίλε Γιώργο οι ρεφορμιστές πλην όμως κομμουνιστές ρεφορμιστές της ΔΗΜΑΡ δεν έχουν άλλο δρόμο παρά την επιστροφή τους στο ΣΥΡΙΖΑ όπου θα συναντήσουν άλλους ρεφορμιστές αλλά και ορθόδοξους και νεοκομμουνιστές και αναρχικούς και μαοϊκούς και τροτσκιστές και θα συμπήξουν ένα κομμουνιστικό κίνημα προς τον ανάλογο μετασχηματισμό της κοινωνίας. Δυστυχώς πιστέψαμε στο δήθεν μεταρρυθμιστικό τους λόγο για μια άλλη φιλελεύθερη αριστερά. Προσωπικά ήμουν αφελής. Αν τώρα, κόντρα σε όλα τα προγνωστικά σκάσει μύτη μεταρρυθμιστικό σοσιαλδημοκρατικό μόρφωμα βλέπουμε. Ως τότε blogging και το Θεό δόξα που λέγανε οι παλιοί. Νιώθω απόλυτα ξαλαφρωμένος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολύ ωραίο κείμενο αλλά, ως γνήσιος Έλλην, θα σταθώ εκεί που διαφωνώ:

    "Το παιχνίδι -και για τους ρεφορμιστές- παίζεται υποχρεωτικά στο γήπεδο του ΣΥΡΙΖΑ. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουν τόσο καλύτερα".

    Προσπάθησα το τελευταίο καιρό να το σκεφτώ ανοιχτόμυαλα αλλά αδυνατώ να φανταστώ πως γίνεται να παιχθεί ωραία ρεφορμιστική μπαλίτσα στο γήπεδο του Σύριζα. Μάλλον είμαι πιο κοντά στην άποψη του κ. Καστανά παραπάνω.

    Από τη μικρή μου ενασχόληση με τα κοινά, τον κατανοώ απόλυτα όταν δηλώνει απόλυτα ξαλαφρωμένος στο τέλος. Θέλει τρελή υπομονή και έλεγχο του νευρικού συστήματος για να αντέξεις όλους τους μαλάκες που ασχολούνται με τα κοινά στη χώρα μας.

    Αν μιλήσω για τη γενιά μου, τους 30+, μεγαλώσαμε με την ιδέα (βοήθησε και το πέρασμα μας από τα ελληνικά πανεπιστήμια) πως με την πολιτική ασχολούνται τα λαμόγια και οι μέτριοι (άντε και κάτι γραφικοί της κομμουνιστικής αριστεράς, την πέρασα αυτή τη φάση πριν εξελιχθώ σε ρεφόρμα). Έτσι σήμερα το καλύτερο κομμάτι της γενιάς μου είναι στο εξωτερικό και με την πολιτική ασχολούνται ως επί το πλείστον παιδιά του κομματικού σωλήνα τύπου Τσίπρα, Καϊλή, Ράπτη ή γόνοι γνωστών τζακιών (Μ. Βαρβιτσιώτης κ.λπ.) για να σκοτώσουν τη βαρεμάρα τους. Είναι ένα μεγάλο στοίχημα για τη χώρα, το πως θα κινητοποιηθούν περισσότεροι άξιοι άνθρωποι στην πολιτική.

    Ως τότε, ελπίζουμε η κοινωνία που αλλάζει γοργά, σαφώς γρηγορότερα από το αδρανειακό πολιτικό μας σύστημα , και η παραμονή μας στην ευρωπαϊκή οικογένεια, να αποτελέσουν τους καταλύτες για θετικές αλλαγές. Ακόμα και με πρωθυπουργό τον Αλέξη (εδώ είχαμε 5 χρόνια τον Κωστάκη, στον Αλέξη θα κολλήσουμε;)...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. σας διαβάζω και τους δύο (μαργαρίτα και στρουθοκάμηλο) καθημερινά για πολύ καιρό. Θα το θέσω απλά: Ρε Γιώργο, άκου λίγο τον Λεωνίδα. Εντάξει έφαγες (και εν μέρει φάγαμε) μια ήττα με τη δημαρ. Σάμπως η πρώτη ήταν ή η τελευταία; Βασικά θα είναι η τελευταία αν ξεπεράσεις τελείως την διαχωριστική γραμμή αριστεράς-δεξιάς που έχεις στο μυαλό σου. ΄Έφτασες κοντά αλλά κάπου κόλωσες. Μην το ρίχνεις στην παλαβή και τον σύριζα. Θα στο πω "στα αριστερά" (κατά το αγγλικά, γαλλικά) Πόσες κριτικές στηρίξεις και εισοδησμούς θα χρειαστεί για να καταλάβεις ότι αυτοί οι μικροί στάλιν σε αυτό στηρίζονται; Από την ψήφο ανοχής των λογικών ανθρώπων τρέφονται οι ταλιμπαν

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Syriza padu

    Ειμαι στα κινηματα, δεν ειμαι κανενου
    ειμαι μ’ οποιον γουσταρω, syriza padu
    Στην Γενοβα βρηκα εναν Αργεντινο
    μα στο Σηατλ εγνωρισα εναν Konstantino
    ξανθα τα βαφω τα μαλλια μου
    ειμαι 40- ετσι ειναι η γενια μου
    Με τα μνημονια βγηκα βουλευτης
    και ταξιδευω padu οπου γης.
    Να σωσω την χωρα, την Νοτια Ευρωπη
    απο δασκαλα κινησα μην παν’ χαμενοι οι κοποι
    γιατι η Βλαχα και γιατρος και διδακτορικο
    και να οι ΜηΚυΟ μ’ ανδρα πρωθυπουργο.
    ………………………….
    Την εξουσια σαν προυμε με βλεπω υφυπουργο
    Λατινικης Αμερικης μα θα τσακωθω
    κατσε ρε Ησυχε που θες Λατινικης
    παρε το υφυπουργειο της μαυρης Αφρικης.

    Στο lear Jet θα βαλουμε φωτοβολταϊκα
    για να πεταμε αριστερα και οικολογικα.

    -Συντροφισσα, εχαλασε η αεροτομη
    ανωμαλη προσγειωση στην Βορεια Αφρικη
    -Που ειμαστε, πιλοτε μου, εχω μια ταραχη;
    -Eις την Λιβυην, μαχονται οι φυλαρχοι εκει.

    -Ωχ και φορω το ροζ το συνολακι
    λιγακι μινι και στραπλες το μπλουζακι
    -Την φορμα δωσ’ μου γρηγορα για την γυμναστικη
    για να γλυτωσω απ’ αυτους τους φυλαρχους εκει
    -φερε και το αλεξιπτωτο το μπλε σαν την σημαια
    να καταλαβουν κατω οτι ειμαστε παρεα.

    Δεκα σημαιες ελληνικες σε σχημα αλεξιπτωτου
    επεσαν απο τον ουρανο μετα μεγαλου κροτου
    ενεκα πτωσις, συντριβη του ροζ αεροπλανου
    αμεση καταστρωσις σχεδιου ( b-πλανου).

    -Ρε συ υφυπουργε επι των πετρελαιων
    οικονομια καναμε καυσιμων και ελαιων
    αντι Νοτια Αμερικη στον Νικολά Μαδούρο
    ηλθε η μις Υφυπουργος η Rena Duro
    αν δεν την παρουν εις το χαρεμι βιαιως
    τα σπιτια θα ξαναχτισουμε, εισαι ωραιος!!!!

    Δεν ειναι δικη μου ιδεα, αλλα του γερο Ακη
    σ’ ενα παλιο φακελλο τα βρηκα, για το τζακι
    αλλα δεν τον κατεστρεψα πηρα την ιδεα
    και ιδου, αντι για νουλα μας βγηκε πολυ ωραια.

    Το ανταλλαγμα σε πετρελαιο αργο
    για να ζεστανουμε τον φτωχο λαο
    ασε που επιπλεον ειναι χαμηλου θειου
    παρε τον Τιγρη να στειλει πετρελαιο-πλοιο.

    …………………………………………………….

    Αφωτιστος Φιλελλην

    (συνεχιζεται)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. * απο δασκαλα κινησα
    δασκαλα/παιδαγωγος επαγγελμα με πολυ περαση (Ελληνις Νατασσα- Lady Diane, Θαλεια Δραγων,subcommadante Rena,….), ισως διοτι οι Ελληνες διαγουν επι μακρον την παιδικην/εφηβικην ηλικιαν τους, εννιοι δε εως και της τελευταιας τους πνοης.

    Αυτα ειναι τα κακα του σοσιαλισμου. Η ισοπεδωσις. ”Ιδια και ομοια” ειναι ο Βαρβακειοπαις και εισαχθεις στους Πολ. Μηχανικους ΕΜΠ αριστουχος [Δημ.Παπαδημουλης] και οι τρεις παιδαγωγοι ;


    **τα σπιτια θα ξαναχτισουμε
    παραπεμπει στην ανοικοδομησιν της Λιβυης μετα τον προσφατο πολεμον με το σχημα “Πετρελαιο αντι κατοικιων και λοιπων κτιριων ” κατ’ αναλογιαν αντιστοιχου σχεδιου επι υπουργιας του Ακη Τζοχατζοπουλου περι το 1984, οπως ισως ενθυμουνται οι παλαιοτεροι και δη μηχανικοι.

    Αφωτιστος Φιλελλην

    ΥΓ μπορει να μην γραψω ποτε ενα μεγαλο μυθιστορημα, ισως ενα κοινο μυθιστορημα ή μερικα διηγηματα ακομη, αλλα -παντα- προσπαθω στην σατιρικη ποιητικη που με διασκεδαζει (γραφτηκε σε κατι λιγοτερο απο 1 ωρα)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU