Πόσο απέχει ο ΣΥΡΙΖΑ από τον ρεαλισμό;

Ας ξεχάσουμε για λίγο τις διαφορές στο λεξιλόγιο που χρησιμοποιούν οι μονίμως αμφισβητούσες αλλήλους δυνάμεις της ελληνικής Αριστεράς και ας δεχτούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η σημερινή "νέα μεγάλη υπαρκτή Αριστερά" - (κάτι που πλέον δεν αμφισβητείται ούτε από την ΔΗΜΑΡ ούτε από τους Οικολόγους Πράσινους ούτε από τις "άλλες προοδευτικές δυνάμεις") - χάριν της συζήτησης. Η συζήτηση είναι πόσο προετοιμασμένο είναι το κόμμα αυτό -που σπρώχνεται σχεδόν στην εξουσία από την δεξιά αυταρχική στροφή της κυβέρνησης συνεργασίας που επιδεικνύει τόση δυσανεξία στις μεταρρυθμίσεις όση προσκόλληση στα οριζόντια υφεσιακά μέτρα και τις τυφλές απολύσεις- για ότι ακολουθήσει. Το θέτουν ήδη με ειλικρίνεια και αγωνία οι δυνάμεις της λογικής και του ρεαλισμού μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ (ναι, υπάρχουν και τέτοιες και κανείς δεν μπορεί να δει τώρα το μέγεθός τους καθώς ο λελογισμένος λαϊκισμός ενός κόμματος πριν την εξουσία ανακατεύεται με τον παλαβό "φαικόκκινο" λαϊκισμό και τις επικίνδυνες ακρότητες των νεοκομσομόλων "πατριωτών" νοσταλγών του υπαρκτού). Ας τις παρακολουθήσουμε: (ΑΣ)

Η αξιοπιστία της νέας μεγάλης Αριστεράς

του Χρήστου Παπανίκου

του Δημήτρη Χρήστου*

Σήμερα το πρόβλημα δεν είναι η αποδόμηση των πολιτικών αποφάσεων της κυβέρνησης και των σαπισμένων δουλικών δυνάμεων που την συνθέτουν. Το πρόβλημα είναι η ενότητα και η αποτελεσματικότητα της νέας μεγάλης Αριστεράς

Στις μέρες μας, ξεφορτώνονται τους ανθρώπους στεγνά, χωρίς όπλα. Τους στέλνουν στην κόλαση της ανεργίας, στην απελπισία μέχρι θανάτου. Οι νεώτεροι, που αντέχουν περισσότερο, δραπετεύουν, όπου γης, για να επιβιώσουν. Ούτε τεχνική κατάρτιση δεν τους επιτρέπουν να ολοκληρώσουν στα τεχνικά λύκεια ώστε οι 15.000 μαθητές που μένουν στον δρόμο να μεταναστεύσουν έχοντας τουλάχιστον κάποιο επαγγελματικό εφόδιο! Ας σταματήσουμε εδώ. Ερώτηση: Σε αυτές τις συνθήκες, όπου η πραγματική ανεργία έχει φτάσει τα 2.000.000 άτομα, γιατί η μοναδική πολιτική δύναμη που υπερασπίζεται με αγωνιστικότητα τον λαό και τα συμφέροντα της πατρίδας δεν έχει απογειωθεί εκλογικά και οργανωτικά; Οι συνθήκες, όπως μας μαθαίναμε στις νεολαίες της Αριστεράς το '74, είναι ώριμες. Γιατί οι υποκειμενικές δεν λένε να ωριμάσουν και έχουν καθηλωθεί εκλογικά στο ποσοστό του Ιουνίου του '12;

ΕΠΙΜΕΝΩ στα ζητήματα που αφορούν τον ενιαίο (θεωρητικά) ΣΥΡΙΖΑ, διότι, όπου και αν βρεθώ, δεν ακούω πολίτη που να μην καταλαβαίνει τι κάνουν και πού το πάνε Σαμαράς και Βενιζέλος, ενώ ακούω πολλούς να διστάζουν -ακόμα- να εμπιστευθούν τον ΣΥΡΙΖΑ. Επιμένω, γιατί σήμερα το πρόβλημα δεν είναι η αποδόμηση των πολιτικών αποφάσεων της κυβέρνησης και των σαπισμένων δουλικών δυνάμεων που την συνθέτουν. Το πρόβλημα είναι η αξιοπιστία της νέας μεγάλης Αριστεράς, που όχι μόνο δεν ωριμάζει βίαια, αλλά ούτε κανονικά, ώστε να καταφέρει να αντιμετωπίσει τα κυριολεκτικά τεράστια, σύνθετα, απόλυτα αλληλοσυνδεδεμένα εσωτερικά και εξωτερικά προβλήματα στις συνθήκες του πολυπολικού, αλλά καπιταλιστικού κόσμου. Πώς θα αποκτηθεί σοβαρός ενιαίος λόγος και κοινή δράση;

ΤΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕ το Ιδρυτικό Συνέδριο επ' αυτού; Μια μερίδα κρίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καθηλωθεί εκλογικά διότι δεν είναι τόσο ριζοσπαστικός όσο απαιτεί το λαϊκό κίνημα. Ας μην χάνουμε χρόνο ρωτώντας ποιο ακριβώς είναι σήμερα το λαϊκό κίνημα που μετά τις εκλογές του Ιουνίου είχε καθηλωθεί στον καναπέ, όπως κάποιοι έλεγαν. Και γιατί το ΚΚΕ, που είναι πιο ριζοσπαστικό, που τα τρία τελευταία χρόνια καλεί κάθε μέρα από την πρώτη σελίδα του "Ριζοσπάστη" τον λαό να ξεσηκωθεί, να συμμαχήσουν τα πλατιά λαϊκά στρώματα με τη μικρομεσαία αγροτιά, να ανατρέψουν την αστική ξεπουλημένη κυβέρνηση και να πάρουν τηλέφωνο τον γραμματέα Κουτσούμπα να κατέβει στο μέγαρο Μαξίμου για να του αναθέσουν την κυβέρνηση, όχι μόνο έχει καθηλωθεί, αλλά και φθίνει; Γιατί ο Αλέκος Αλαβάνος, που και αυτός είναι ριζοσπαστικός και αντικαταπιταλιστής και σφόδρα αντίθετος με το ευρώ, δεν συγκινεί τις ...

λαϊκές μάζες;

ΠΟΙΟΣ και πώς μέτρησε τις διαθέσεις του λαού; Πού πήγαν και τον συνάντησαν; Γιατί σε όλες τις χώρες του πληττόμενου ευρωπαϊκού Νότου δεν έχουμε ακόμα εκτινάξεις αντιστοίχων κομμάτων με τον ΣΥΡΙΖΑ; Και γιατί όσοι νομίζουν ότι τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά και σύνθετα, πως ο σοσιαλισμός είναι στόχος, μια μακρά πορεία ριζοσπαστικών αλλαγών, με την έγκριση και τον έλεγχο του λαού, όπου θα δοκιμάζονται και θα επιβεβαιώνονται πολιτικές και όταν θα πετυχαίνουν θα συνεχίζονται, είναι αφελείς στην καλύτερη περίπτωση, ευρωλιγούρηδες στη χειρότερη; Και εν πάση περιπτώσει, πως ένα κόμμα με οργανωτική επάρκεια επιπέδου 5%, αντί να συγκλίνει στις απόψεις, να αποκλίνει και όλοι να θεωρούν ότι βρίσκονται στον σωστό δρόμο; Πώς ένα τέτοιο κόμμα μπορεί να είναι αποτελεσματικό απέναντι στους ενωμένους, ισχυρούς και αδίστακτους αντιπάλους;

ΣΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ προέκυψε και άλλη μια διάσταση στις εκτιμήσεις. Κάποιοι σύνεδροι από συνιστώσες εκτιμούσαν με βεβαιότητα ότι το 27% του ΣΥΡΙΖΑ ήταν έργο των συνιστωσών. Η εκτίναξη της Χρυσής Αυγής σε ποιες συνιστώσες της οφείλεται; Η δημοσκοπική αντοχή της Ν.Δ., με αυτήν την ξεφτιλισμένη κυβέρνηση, πώς εξηγείται; Τι απέγιναν οι ερευνητικές και ανακαλυπτικές ικανότητες, οι ψύχραιμες αναλύσεις και η μαρξιστική μεθοδολογία; Στην πολιτική απαγορεύεται να μετατρέπεις την επιθυμία σου σε πραγματικότητα. Απαγορεύεται, διότι το λάθος δεν θα το πληρώσεις μόνον εσύ, αλλά εκατομμύρια άνθρωποι που σε πίστεψαν και θα δεχτούν τις συνέπειες.

ΑΠΟ ΠΟΙΑ ανάλυση προκύπτει πως είναι αδύνατη μια μεταρρυθμιστική πορεία προς τον Σοσιαλισμό μέσα στην Ευρωζώνη; Είναι, λένε, τέτοιος ο συσχετισμός δυνάμεων και η δύναμη του ευρώ που βρίσκεται στα χέρια του χρηματοπιστωτικού τομέα, που η μάχη μοιάζει άνιση. Μα οι λαοί, τουλάχιστον του Νότου, είναι σε διαρκή ξεσηκωμό. Ναι, αλλά δεν έχει ακόμα προκύψει η δύναμη με το νέο πολιτικό υπόδειγμα. Μάλιστα. Φεύγουμε λοιπόν από την Ευρωζώνη. Από πού προκύπτει ότι μπορούμε να κάνουμε την πολιτική ανατροπή στην Ελλάδα και μάλιστα να στεριώσει; Αν συνεχίσει επί μακρόν η καθήλωση της Αριστεράς σε μειοψηφικά ποσοστά, τι γίνεται; Το ΚΚΕ τουλάχιστον δεν έχει πρόβλημα. Θα περιμένει κάποτε να αλλάξουν τα πράγματα. Εμείς; Θα χρειαστεί να φύγουμε και από την Ελλάδα; Και πού θα πάμε;

Ο ΣΥΡΙΖΑ ζήτησε από τον ελληνικό λαό να τον εμπιστευτεί εδώ και τώρα. Η πατρίδα μας κινδυνεύει. Όσοι φοβούνται να αναλάβουν τις ευθύνες, ας το πουν πριν την έναρξη του αγώνα, όπως λένε και οι προπονητές των ομαδικών αθλημάτων στους αθλητές τους, πριν το κρίσιμο ματς. Η λογική πως τίποτα δεν λύνεται στον καπιταλισμό και όλα θα λυθούν στο σοσιαλισμό οδηγεί στην αναμονή του καναπέ. Ούτε προτάσεις χρειάζονται ούτε νέες ιδέες ούτε συνεργασίες. Καλομελέτα, λέει το ΚΚΕ, αλλά δεν έρχεται.

*από την ΑΥΓΗ

*το σκίτσο είναι επίλογή εικονογράφησης της ΑΣ