Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2013

"Καταδικάζω τη βία από όπου κι αν προέρχεται"

Η αριστερά ακόμη και σήμερα συζητά το ζήτημα της βίας - ειδικά
την "βία στην βία της εξουσίας" - εδώ ο Λ Κύρκος δεκαετίες πριν
στο Χημείο, αναπτύσσει τα επιχειρήματά του στους βίαιους καταληψίες.
Η θεωρία των δυο άκρων έρχεται να κλείσει αυτήν την συζήτηση
προς όφελος των δεξιών ρεβανσιστών.
Πιο κενή φράση δεν έχει ειπωθεί ποτέ: Υποτίθεται βάζει κόκκινες γραμμές γύρω από το ζήτημα της βίας, καθαρίζοντας μια κι έξω μαζί της, αλλά...
Είναι γνωστό σε όλους/ες μας ότι όσο κι αν κρύβουμε έναν Γκάντι μέσα μας, κρύβουμε και ένα ένστικτο - της αυτοσυντήρησης. Όταν λοιπόν κάποιος ή κάτι απειλεί την ζωή μας, εκείνη των παιδιών μας, των φίλων μας ή απλά κάποιου αθώου περαστικού, ενστικτωδώς αναλαμβάνουμε δράση - αυτή είναι η δίκαιη βία, που σοκάρει μερικούς φίλους με την αλήθεια της. Κι αυτή η βία είναι δικαίωμα όλων - είναι δικαίωμα στην ζωή.

Όταν λοιπόν κάποιος νοιώσει ότι απειλείται, αν ακούσει την περιώνυμη φράση θα θεωρήσει μουρλό όποιον την εκστομίσει. Επίσης, ο καθένας έχει μια ειδική ευαισθησία στο τι θεωρεί βία. Για πολλούς/ές η λιτότητα είναι βία - το να καταλήξει να κοιμάται στον δρόμο με μια κουβέρτα είναι βία - το να αναγκαστεί να μεταναστεύσει είναι βία - το να δει να του κατάσχουν το σπίτι επειδή δεν αντέχει να πληρώσει υπέρογκους φόρους είναι βία - το να μην έχει δουλειά ή και ελπίδα ακόμη δουλειάς, είναι βία. Όπως είναι βία η συμπεριφορά απέναντι στις γυναίκες, τους ομοφυλόφιλους, τους μετανάστες και κάθε μειονότητα. Έστω και λεκτική.

Όταν κάποιοι λοιπόν νοιώσουν απειλή θα αντιδράσουν - βίαια συχνά, ανάλογα με την ένταση της βιαιότητας που τους απειλεί. Πρώτα με λόγια. Ύστερα μπορεί να χτυπήσουν τον κλέφτη, μπορεί να χτυπήσουν τον βιαστή, μπορεί να ρίξουν μια γροθιά σε εκείνον που έρχεται κατά πάνω τους πριν εκείνος τους χτυπήσει. Μπορεί να χτυπήσουν τον αστυνομικό ακόμη μέσα στην απελπισία τους αν νοιώσουν ότι τους αδικεί. Η εκλογίκευση της βίας είναι σημάδι πολιτισμού, αλλά όχι κάτι που προγραμματίζεται - έχει να κάνει περισσότερο με το επίπεδο μιας κοινωνίας, την εμπιστοσύνη μεταξύ των κοινωνικών "εταίρων", των γενεών, των γειτόνων, των ντόπιων και των "ξένων". 

Είναι λοιπόν τελείως αληθινό να πει κάποιος σε μια κυβέρνηση ότι "η πολιτική σου με σκοτώνει". Έτσι το βιώνει. Κι αν το πουν πολλοί και πολλές, τότε μπορεί και να είναι αντικειμενική πραγματικότητα. Μπορεί η βία να προέρχεται και από την κυβέρνηση - την δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση. 

Υπάρχουν ομάδες ακραίων που ακόμη και σε πολύ ομαλές συνθήκες κατηγορούν την κυβέρνηση ότι ασκεί βία. Κι αυτό το συνάγουν από μια αφηρημένη θεωρία που έχουν στο μυαλό τους και όχι από αυτό που πραγματικά συμβαίνει. Είναι οι επαγγελματίες επαναστάτες. 
Άλλοι πάλι, θεωρούν ότι τα όρια της δικής τους ελευθερίας είναι άπειρα άρα καταπιέζονται βίαια ακόμη και από την ύπαρξη των άλλων. Είναι οι εγωιστές.

Υπάρχει όμως και μια μεγάλη κατηγορία, που έχει δίκιο ότι εισπράττει βία καθοριστική για το επίπεδο ζωής τους ή και την ίδια την ζωή τους: αυτοί είναι οι αδικημένοι. Αν αυτοί δεν έχουν δικαίωμα να αντισταθούν, τότε ο νόμος του ισχυρού έχει επικρατήσει. 

Η αριστερά ιστορικά ήταν και είναι με το δίκιο του αδύναμου, του αδικημένου. Μπορεί να θέλουμε να καταργήσουμε την αριστερά για όσα λάθη έχει κάνει, αλλά κάτι θα την αντικαταστήσει - νομοτελειακά. Κανείς και τίποτα δεν μπορεί να αφαιρέσει το δικαίωμα της αντίστασης από εκείνον που εισπράττει βία. Ειδικά με ευφυολογήματα του τύπου "από όπου και αν προέρχεται". Πρέπει να εξετάζουμε από που προέρχεται. Δεν μπορούμε να είμαστε δογματικοί γιατί έτσι κερδίζει εκείνος που άσκησε βία αφού απαγορεύουμε την απάντηση. Είναι άλλο ζήτημα να συμβουλεύουμε και να παρακινούμε για ειρηνική επίλυση ή τιμωρία από τα θεσμικά όργανα της αδικίας και της βιαιότητας - και άλλο να απαγορεύουμε την αντίδραση, την νόμιμη άμυνα, την ανυπακοή με όση βία της αναλογεί ανάλογα την περίσταση.

Υπάρχει περιττή βία, υπάρχει υπερβάλλουσα βία, υπάρχει βία που μπορούσε να αποφευχθεί. Και σίγουρα, υπάρχει η βία των ισχυρών, του συστήματος, του συσσωρευμένου πλούτου και των φυλάκων του, η βία των ημετέρων της εκάστοτε εξουσίας που παραβιάζουν δικαιώματα της πλειοψηφίας. Υπάρχει και η νόμιμη βία των μηχανισμών καταστολής και αποτροπής που τους έχει παράσχει δημοκρατικά η κοινωνία. Είναι αφελές και υποκριτικό να μιλάμε για βία γενικά και αόριστα χωρίς ...
διάκριση. Και πολιτικά μη ορθό, αφού η βία είναι παντού γύρω μας και μέσα μας - μάλλον να την διαχειριστούμε και εκλογικεύσουμε πρέπει παρά να κάνουμε ότι δεν υπάρχει.

Σήμερα, υπάρχουν αλληλοσυγκρουόμενες εκτιμήσεις για το πόση βία υπάρχει, από ποιους ασκείται σε ποιούς και με ποιον τρόπο. Είναι σίγουρα καλύτερα χωρίς βία. Αλλά ας μην κρυβόμαστε πίσω από μια αόριστη καταδίκη - πάντα υπάρχουν συγκεκριμένοι φορείς της βίας και αυτοί πρέπει να καταδικάζονται και όχι όσοι και όσες αντιδρούν σε αυτήν. Όχι δηλαδή "απ΄όπου κι αν προέρχεται".

Πολλοί πιστεύουν ότι δεν πρέπει καν να ανοίγουμε αυτήν την συζήτηση γιατί δικαιώνουμε παραβατικούς και επαγγελματίες επαναστάτες που ισχυριζόμενοι ότι αμύνονται, εξαπολύουν βίαιες επιθέσεις οι ίδιοι. Ναι κι αυτό συμβαίνει - αλλά μπορούμε να κρίνουμε μόνο κατά περίπτωση. Η σχετική συζήτηση δεν δικαιώνει κανέναν εκ των προτέρων. Γιατί κανείς δεν δικαιούται αυθαιρέτως να ασκεί βία πέραν των ορίων του εκάστοτε νόμου - οι υπερβάσεις κρίνονται στα δικαστήρια και μόνο εκεί. 

Αν τώρα κατηγορηθεί η κυβέρνηση ότι ασκεί βία πολύ πέραν του ως όφειλε, κι αυτό επίσης θα κριθεί στις εκλογές, το δικαστήριο του πολίτη. Κι εκεί θα δικαιωθούν ή όχι, και όσοι ζητούν την πρόωρη πτώση της λόγω συνταγματικών παραβιάσεων ή άσκησης υπερβάλλουσας οικονομικής ή άλλης βίας κατά των πολιτών. 
Άλλωστε, κανείς δεν καταδίκασε επαναστάσεις που έριξαν διεφθαρμένα καθεστώτα, εκ των υστέρων (άρα υπάρχει δίκαιη βία) - όλοι όμως καταδίκασαν πραξικοπήματα και ανταρσίες χωρίς δημοκρατική/πλειοψηφική νομιμοποίηση (άρα υπάρχει άδικη βία). 

Άρα έχει σημασία από που προέρχεται η βία - και φυσικά το αν θα μπορούσε να αποφευχθεί.

ΑΣ

30 σχόλια:

  1. Πολύ επικίνδυνος αυτός ο διαχωρισμός σε δίκαιη και άδικη βία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Meropi, δεν τον κάνω εγώ - υπάρχει. Όταν μπει κλέφτης στο σπίτι σου,πχ, δίκαιη βία ασκείς εναντίον του...

      Διαγραφή
    2. Στην περιπτωση του κλέφτη, αγαπητε, δεν υπαρχει δίκαιη βία, υπαρχει νομιμη άμυνα.
      Μην διαστρεβλωνεις τις έννοιες.

      Διαγραφή
    3. Ωραία, για να σταματήσουμε το κρυφτούλι με τις έννοιες, ας κάνουμε τον διαχωρισμό σε νόμιμη και παράνομη βία. Καμία αντίρρηση;

      Διαγραφή
    4. Οπως ασφαλώς γνωρίζεις, σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία το μονοπωλιο της νόμιμης βίας ανήκει στο κράτος, όχι στους αγανακτισμένους και στους μπαχαλους. Καμία αντίρρηση;

      Διαγραφή
    5. Όπως γνωρίζεις υπάρχει δυνατότητα νόμιμης βίαιης άμυνας που κρίνεται από τον νόμο και τα δικαστήρια. Οι μπάχαλοι είναι παραβατικοί - δεν μιλώ γι αυτούς αλλά για τις αντιστάσεις σε καταχρηστική βία του κράτους, πιθανά νομότυπη αλλά όχι και νόμιμη.

      Διαγραφή
    6. Η νόμιμη άμυνα ειναι νομικη και όχι πολιτικη έννοια. Υπαρχει όταν συντρέχουν συγκεκριμένες προϋποθέσεις που κρίνονται εκ των υστέρων απο τα δικαστήρια.

      Εσύ, στο αρθρο σου, μιλάς για νομιμοποίηση της πολιτικής βίας, εναντίον της εκλεγμένης κυβέρνησης. Πάρε την ευθυνη των ισχυρισμών σου και μην τα στριβεις!

      Διαγραφή
    7. Φυσικά, αν θεωρείς τις αντιστάσεις ή τις διαδηλώσεις ή την πολιτική ανυπακοή πολιτική βία, δεν είναι δικό μου το πρόβλημα. Επίσης μη μου λες "μην τα στρίβεις" την ώρα που βγαίνεις ανώνυμα... Πάρε την ευθύνη των απόψεών σου πρώτα.
      Υπερασπίζομαι το δικαίωμα στην δημοκρατική αντίσταση σε μια κυβέρνηση που έχει παραβεί κάθε προεκλογική δέσμευση και καταστρέφει την οικονομία καθημερινά.

      Διαγραφή
  2. ΚΑι το σημερινό καθεστώς είναι διεφθαρμένο πχ χούντα και απαιτείται βία προφανώς δίκαιη για να πέσει. Δεν καταλαβαίνω τίποτα, η λογική σου με ξεπερνάει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Άλλα λέω Λεωνίδα, άλλα συμπεραίνεις... Είπα κάπου ότι έχουμε χούντα; Είπα μάλλον ότι έχει σημασία να κάνουμε διάκριση κάθε φορά και να μην σκεπάζουμε κάθε αντίδραση με το τσιτάτο της "καταδικασμένης βίας". Και πάντα υπάρχουν και τα δικαστήρια να αποφασίσουν (συχνά δικαιώνουν την δίκαιη αντίσταση - και αυτή βίαιη είναι συνήθως, είτε με λόγια είτε με πράξεις - το ίδιο κάνεις κι εσύ κι ο καθένας μας στην ζωή του).

      Διαγραφή
  3. Απο υμνητης του Τζημερου, απολογητης της επαναστατικής βίας! Ενδιαφέρουσα μεταστροφή, τι να κρύβει άραγε;

    Brand new Anonymous

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αγαπητέ Γιώργο, γράφεις:
    "Επίσης, ο καθένας έχει μια ειδική ευαισθησία στο τι θεωρεί βία. Για πολλούς/ές η λιτότητα είναι βία - το να καταλήξει να κοιμάται στον δρόμο με μια κουβέρτα είναι βία - το να αναγκαστεί να μεταναστεύσει είναι βία - το να δει να του κατάσχουν το σπίτι επειδή δεν αντέχει να πληρώσει υπέρογκους φόρους είναι βία - το να μην έχει δουλειά ή και ελπίδα ακόμη δουλειάς, είναι βία..."
    Αν κατάλαβα καλά θεωρείς ότι όλοι αυτοί οι "ευαίσθητοι" δικαιολογούνται να ασκήσουν βία;;; Εναντίον ποιού, βρε Γιώργο; Να, αυτά είναι τα επικίνδυνα πράγματα. Ας συνέλθουμε λιγάκι.
    Υ.Γ. Τώρα τελευταία βλέπω ότι τείνετε εδώ στην "Αριστερή Στρουθοκάμηλο" να επιβεβαιώσετε τον τίτλο σας. Δυστυχώς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μιλώ για την σχετικότητα του ζητήματος Meropi. Μην περνάμε σε αυτοματισμούς: δεν δικαιούται όποιος νοιώθει βία και να ασκήσει βία - ειδικά αναδρομικά. Ο νόμος δικαιολογεί την βίαιη άμυνα σε πρώτο χρόνο. Όταν τα γράφω αυτά δεν ψάχνω δικαιολογίες για επαγγελματίες ή αγανακτισμένους, αλλά αναλύω την υποκειμενικότητα ενός φαινομένου που μπορεί να εξελιχθεί σε πολιτική βία.

      Διαγραφή
  5. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Λαμβάνοντας υπόψιν ότι ο δολοφόνος του τελευταίου θύματος ήταν προφανώς "φτωχός και καταπιεσμένος απο τις μνημονιακές πολιτικές της κυβέρνησης", δεν πρέπει να βιαστούμε να τον καταδικάσουμε, γιατί δεν είμαστε σίγουροι το είδος της εγkληματικής βίας που χρησιμοποίησε.

    Το επιχείρημα της δίκαιης (κατα τη γνώμη τους φυσικά) βίας το χρησιμποποιεί τόσο η ΧΑ πρόσφατα όσο και η δήθεν αριστερά εδώ και πολλές δεκαετίες.
    Αυτή η πολιτική φιλοσοφία δεν οδηγεί πιο κοντά σε κράτος δικαίου, αλλά κατευθείαν στην τυραννία των πιο βίαιων και αδίστακτων και εγκληματικών στοιχείων κάθε κοινωνίας.
    Θα πρέπει να μας βρεί απέναντι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φίλε minority πέφτεις στο αμάρτημα του δογματισμού. Ερμηνεύεις την νόμιμη βία (που κρατά το δίκαιο ζωντανό είτε σαν νόμιμη άμυνα του πολίτη είτε σαν νόμιμη θεσμική βία του κρατικού μηχανισμού) με προβολή ασχέτων συνειρμών τύπου "ράβδος εν γωνία, άρα βρέχει". Δείχνεις όμως ότι πράγματι χρειάζεται συγκεκριμένη ανάλυση των γεγονότων και διαβάθμιση βίας και κινήτρων - τι χρησιμότητα έχει μια γενική καταδίκη εδώ; Ο τύπος μαχαίρωσε κάποιον που το όπλο του ήταν λεκτική αντιπαράθεση (ίσως και λεκτική βία). Έγκλημα εν ψυχρώ - τέλος.

      Διαγραφή
    2. Φίλε Γιώργο,
      Απο ότι κατάλαβα συμφωνείς ότι ένα έγκλημα εν ψυχρώ είναι το ίδιο με ένα άλλο έγκλημα εν ψυχρώ άσχετα αν ο ένας διαβάζει Γκράμσι και ο άλλος Πλεύρη.
      Σημειώνω ότι, κατα σύμπτωση,σήμερα το απόγευμα στα Εξάρχεια, καμμιά δεκαριά χρυσαυγίτες της αριστεράς ξεμονάχιασαν έναν χρυσαυγίτη της χρυσής αυγής και τον έστειλαν στην εντατική. Αν δεν τα τινάξει, το γεγονός αυτό δεν θα γίνει ούτε μονόστηλο ποθενά. Ούτε στον πρετεντέρη, ούτε στην αυγή και δυστυχώς ούτε και στην μπλογκοσφαίρα της δημοκρατίας και της προόδου.
      Σε μερικά πράγματα είμαι δυστυχώς δογματικός.
      Απεχθάνομαι δογματικά όλους τους φασίστες, έσχετα με το χρώμα που έχουν τα καθρεφτάκια και οι καραμέλες που κουβαλάνε για να ντοπάρουν και να ταίσουν τους ιθαγενείς.
      Είμαι σίγουρος ότι και εσύ το ίδιο

      Διαγραφή
    3. Φίλε Γιώργο,
      ξαναδιαβάζοντας την απάντησή σου και για να μην υπάρχει καμμιά αμφιβολία, θεωρώ ότι θα πρέπει να σημειώσω το αυτονόητο. Δηλαδή ότι φυσικά δεν υπάρχει καμμιά εξίσωση του δολοφόνου με το θύμα του. Το σχόλιό μου αφορούσε τους δολοφόνους όλων των αποχρώσεων. Άσχετα αν τα θύματα ήταν ο Φύσσας, Βρανόπουλος, ο Γρηγορόπουλος ή οι αστυνομικοί του τμήματος της αγίας παρασκευής.

      Διαγραφή
    4. Προφανής η συμφωνία. Το έγκλημα είναι έγκλημα "απ΄όπου κι αν προέρχεται".

      Διαγραφή
  7. Η συζήτηση είναι καταδικασμένη σε αδιέξοδο,διότι δεν υπάρχει ομοφωνία ως προς τον ορισμό της βίας.
    Ένα μεγάλο τμήμα της αριστεράς για παράδειγμα θεωρεί την οικονομική ανέχεια μορφή βίας.Αν δεχτούμε αυτή την άποψη,όλοι οι φτωχοί νομιμοποιούνται να καταφύγουν στη βία προκειμένου να εξαλείψουν τη φτώχεια τους.Μετά βέβαια επείγει ο ορισμός της φτώχειας,οπότε ξανά το ζήτημα-και η βία-παραπέμπεται στο μέλλον.
    Ο Νίτσε θεωρούσε μορφή βίας την ελεημοσύνη: ο ελεήμων ασκεί τη βία της υλικής του υπεροχής πάνω στον αιτούντα! Αν φυσικά δεχτούμε αυτή την άποψη,κάθε διανθρώπινη επαφή μπορεί να θεωρηθεί πως υποκρύπτει βία! Οπότε πάλι το ζήτημα οδηγείται σε αδιέξοδο.
    Αν θέλουμε να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα-έστω λανθασμένα-πρέπει να συμφωνήσουμε πάνω στον ορισμό της βίας.Αλλά κάτι τέτοιο είναι μάλλον αδύνατο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @ Vagelis Palmos
      Μέχρι να συμφωνήσουμε στους ορισμούς, ας αφήσουμε τα δικαστήρια να κάνουν τη δουλειά τους, με βάση τις πράξεις και όχι τα "ευγενικά" ή φασιστικά κίνητρα.
      Κι αν τα δικαστήρια δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους ας αφιερώσουμε την ενέργειά μας στο να τα φτιάξουμε στα πλαίσια του συντάγματος που έχουμε. Είναι σίγουρα πιο εύκολο παρά να εκτελέσουμε όλους τους 'κακούς' σε 'λαικά δικαστήρια'.

      Διαγραφή
  8. Μέχρι να συμφωνήσουμε για τον ορισμό της βίας -ο οποίος ασφαλώς υπόκειται και σε υποκειμενικα και ιδεολογικά κριτήρια-, τι θα λέγατε να σύμφωνουσαμε στην τήρηση των νομων της ελληνικής Πολιτείας, ως ελάχιστο κοινό παρονομαστή; Γι αυτο υπάρχουν οι θεσμοί και τα πολιτευματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Στρατηγέ μου τι μας θύμισες τώρα με την καταπληκτική φωτογραφία του Λεωνίδα να συνομιλεί με τους καταληψίες του Χημείου το 1985.
    Μετά από ένα χειμώνα ακραίας καταστολής στα Εξάρχεια (ντου των ΜΑΤ και των ασφαλιτών σε μπαράκια, καφετέριες κ.λ.π. με αποκορύφωμα τη σύλληψη 150 νεαρών μετά από πολιορκία των γραφείων της Ρήξης στα οποία είχαν καταφύγει κυνηγημένοι διαδηλωτές) μια παρέα που αποτελούσε το πιο παραδομένο στον φετιχισμό της βίας τμήμα αναρχικών καταλαμβάνει το Χημείο και απειλεί πως αν επέμβουν τα ΜΑΤ, θα ανατινάξουν το γεμάτο εκρηκτικά, λόγω πειραμάτων, κτίριο.
    Γύρω τους, έξω από το Χημείο, συνεχώς συγκεντρώνονται και διαλύονται από τα ΜΑΤ χιλιάδες αντιεξουσιαστές, αυτόνομοι και αριστεριστές (και αρκετοί Ρηγάδες). Η κατάσταση ήταν έκρυθμη, επειδή η απειλή για ανατίναξη δεν ήταν λόγια του αέρα. Όσοι κινούμασταν στον ευρύτερο χώρο και γνωρίζαμε πρόσωπα και καταστάσεις ήμασταν σίγουροι πως μερικοί από τους έγκλειστους μπορούσαν στα αλήθεια να πραγματοποιήσουν την απειλή τους .
    Η ιστορία είχε χαπι εντ. Με εγγυητή τον Μ. Γλέζο που δεσμεύθηκε πως δεν θα επέμβει η Αστυνομία, μια μεγάλη πορεία 7.000 και πλέον διαδηλωτών παρέλαβε τους έγκλειστους, πανηγύισε φωνάζοντας ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΗΜΕΙΟ ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΞΕΦΤΙΛΙΣΑΝ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ και το Κούγκι αποφεύχθηκε.
    Δεν θυμόμουν την παρουσία του Λεωνίδα στα οδοφράγματα μπροστά στο Χημείο. Προφανώς εντάσσονταν στα πλαίσια της κινητοποίησης πολλών δυνάμεων της Αριστεράς για να ματαιωθεί η προδιαγραφόμενη αιματοχυσία.
    Η φωτογραφία όμως κάνει πολύ περισσότερα από το να ξυπνά τις αναμνήσεις μας.
    Αποτελεί την πιο καταλυτική απάντηση στη θεωρία των δύο άκρων.Η κατηγορία πως ο Λ. Κύρκος έκλεινε το μάτι στη
    βία ακούγεται αστεία, για αυτό και δεν διατυπώθηκε ποτέ .Αν τότε όμως ήταν στα πράγματα οι σημερινοί διακινητές της θεωρίας των δύο άκρων, ο Λ. Κύρκος θα ήταν αποδέκτης της καταγγελίας πως αποτελεί συνομιλητή κουκουλοφόρων.
    Πέρα από την νοσταλγία που μου προκάλεσε η φωτογραφία για μια εποχή που ήμουν νέος, μου πυροδότησε μια γενικότερη νοσταλγία για μια εποχή που όλοι οι αριστεροί (πλην Λακεδαιμονίων του ΚΚΕ) συνομιλούσαν μεταξύ τους και με τα κινήματα αμφισβήτησης με πολύ λιγότερες προκαταλήψεις , εμπάθειες και δίκες προθέσεων από αυτές που κυριαρχούν σήμερα στις ενδοαριστερές αντιπαραθέσεις.

    Μ.Κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όπως νοιώθεις νοιώθω Μιχάλη. Γι αυτό έβαλα την φωτογραφία. Για να θυμηθούμε οι αριστεροί ότι έχουμε άλλα όπλα πέραν των αφορισμών και των δογματικών προσεγγίσεων τύπου "κάθε βία" - προσεγγίσεων που δεν τηρούμε ούτε στο σπίτι μας...

      Διαγραφή
  10. Η βια είναι θεμιτή εάν και εφόσον προέρχεται από την συνταγματικήν εξουσίαν. Άλλως είναι αναρχία και πρέπει να πατάσσεται ανηλεώς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μπαρκα παρε την βαρκα της τρελλας σου και φουνταρε αλλου

      Διαγραφή
    2. Γιατί κύριε ανώνυμε, μήπως έχετε να προτείνετε κάτι άλλο;
      Τωρα που θα κάτσει βαρύς εις τον ταλαιπωρημένον τράχηλόν μας ο αγράμματος Αλέξης, όστις έβγαλεν δι' αντιγραφής το ΕΜΠ, θα ιδούμεν τα χαμπέρια!
      Αν δω και το τελευταίον, μάλλον θα μετοικήσω εις την Εσπερίαν.

      Διαγραφή
  11. Το παρακατω αποσπασμα, τακτοπoιησε τις σκεψεις μου και αν τηρηθουν οι σημερινες αναλογιες αποτελει τροφη για σκεψη και αναστοχασμο για :

    -την κρατικη αντιδραση στα γεγονοτα του Δεκεμβρη 2008,
    -τα γεγονοτα της τελευταιας 4-ετιας της ακρας δεξιας, καθως και
    -την επαναστατικη δραση της ακρας αριστερας (πυροβολισμοι ΑΤ και αστυνομικων, νεκροι Marfin,…).

    Επισης προκαλει -εκτος των αλλων ιστορικων δεδομενων, επιχειρηματων και αποδειξεων οτι η “ηγετικη πρωτοπορια” παντα θα σφεταιριζεται την λαικη εξουσια προς ιδιον οφελος- την σοβαρη επανεξεταση, εως απορριψεως των ιδεων περι πρωτοποριας του “προλεταριατου’.

    Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΝ, Γουσταβ Λεμπον (ενθετο στην σημερινη Κυριακατικη Ελευθεροτυπια)

    Κεφ 3. Η επαναστατικη νοτροπια και οι εγκληματικες τασεις

    [....]ο οχλος που αποτελειται απο εγκλημτικα στοιχεια ηταν απαριτητος για τις επεναστασεις, κια ιδως για την Γαλλικη…..ορισμενοι ιστορικοι θεωρουν αυτο τον ασυνταχτο οχλο ως κυριιαρχο λαο…..θα διαπιστωναν οτι ελαχιστοι απο αυτους ηταν αγνοι ιδεολογοι πουυ ειχαν συνεπαρθει απο τα συγκηνητικα λογια των δημαγωγων. Και πως η κυριαρχη μαζα τους αποτελουνταν απο απατεωνες, ληστες, καταδικους, φονιαδες και αποκληρους δηλαδη ατομα που αν οι καταστασεις ηταν διαφορετικες, θα τα καταδιωκε η αστυνομια[....] Ηταν ατομα που οχι μονον δεν εμαθαν τι σημαινει ορθο λογος αλλα που εκαναν οσα πιο πολλα εγκληματα μπορουσαν ενατια σα λογικα ατομα.
    Πλαι σ΄αυτε ςτις μαστιγες υπηρχαν οι αλλοι, μικροκακοποιοι, μικροληστες και μικοεγκληματιες που αν και αιωνια παρανομοι ηταν σχετικα ακινδυνοι. Αυτοι ηταν περισσοτερο τυχοδιωκτικες φυσεις που εσπευσαν να καταταγουν με το μερος των επαναστατικων συμμοριων, την στιγμη που το κθεστως αρχισε να παραπαιει.
    Οταν αυτες οι δυο κατηγοριε , οι συστηματικοι εγκληματιες κια οι περισταικοι κακοποιοιο ενωθουν, διαρθρωνουν ενα πνισχυρο στρατο που αποδειχνεται ιδιοφυης στις κοινωνικες αναταραχες.Δεν υπηρξαν επανστικοι πρωτεργατες, θρεησκευτικοι θεμελιωτε ή ιδρυτες πολιτικων κομματων που να μην χρειαστηκαν επιτακτικα αυτ ατα κατακαθια…..”

    *ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ ΛΕ ΜΠΟΝ (Gustave Le Bon)
    (7 Μαΐου 1841 – 13 Δεκεμβρίου 1931, Γαλλία)

    Γάλλος επιστήμονας και ερευνητής. Ιατρός, ψυχολόγος, κοινωνιολόγος, ιστορικός, αρχαιολόγος , εθνολόγος, γνωστός κυρίως, τουλάχιστον στην Ελλάδα, από το έργο του «η ψυχολογία των μαζών» (ή «η ψυχολογία του όχλου»).

    Ταξίδεψε για είκοσι τουλάχιστον έτη (1860-1880) στην Ευρώπη, την Ασία και την Βόρεια Αφρική. Τα πορίσματά του, σε καθέναν από τους πιο πάνω επιστημονικούς τομείς, με τους οποίους ασχολήθηκε, βασίζονται απόλυτα στις έρευνές του, στην επιστημονική απόδειξη και χαρακτηρίζονται από απόλυτη αντικειμενικότητα.
    http://thulebooks.blogspot.gr/2010/11/gustave-le-bon.html

    Αφωτιστος Φιλελλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU