Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2013

Κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα;

Pieter Brueghel the Younger, 'Paying the Tax (The Tax Collector)'

της Γεωργίας Πανοπούλου*

Μία από τις συχνές κατηγορίες που απευθύνονται στον επιχειρηματικό κόσμο είναι ότι είναι κρατικοδίαιτος, ότι δηλαδή αναπτύχθηκε χάρη στις (υπερτιμολογημένες) κρατικές προμήθειες.

Γιατί όμως συνέβη αυτό;

• Στην Ελλάδα η συμμετοχή του κράτους στην οικονομία είναι μεγαλύτερη από ό,τι στις άλλες δυτικές χώρες.

Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΟΣΑ, όταν ξεκίνησε η κρίση το 2009 το ελληνικό κράτος ξόδευε περίπου το 55% του ΑΕΠ (εν πολλοίς δανειζόμενο) για την παροχή υπηρεσιών προς τους πολίτες και την αναδιανομή εισοδήματος μέσω των κοινωνικών παροχών. Το ποσοστό αυτό συγκρίνεται μόνο με τις «επιδόσεις» των σκανδιναβικών χωρών και της Γαλλίας, όπου όμως τα ποιοτικά αποτελέσματα είναι πολύ καλύτερα. Ο μέσος όρος των χωρών του ΟΟΣΑ ήταν το 2009 στο 46% του ΑΕΠ έχοντας αυξητική τάση σε όλη τη δεκαετία του 2000. Το 2011 το ποσοστό αυτό στην Ελλάδα μειώθηκε στο 46,8%.

Αυτός ο δείκτης μόνο μερικώς αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα, καθώς δεν περιλαμβάνει όλη τη δραστηριότητα του κράτους. Για παράδειγμα, εταιρίες εισηγμένες στο ΧΑ αλλά κρατικές, όπως η ΔΕΗ και παλαιότερα ο ΟΤΕ, προσμετρώνται στον ιδιωτικό τομέα, ενώ σαφώς δεν είναι.

• Το κράτος στην Ελλάδα παρεμβαίνει σε κάθε στάδιο του επιχειρείν: ενισχύει τη γραφειοκρατία εκδίδοντας συνεχώς νέες εγκυκλίους, υπουργικές αποφάσεις και προεδρικά διατάγματα, θεσπίζει παράλογους φόρους και τέλη υπέρ τρίτων, ενιαίες τιμές αγαθών και υπηρεσιών, διατηρεί μονοπώλια (π.χ. ΔΕΗ), ολιγοπώλια (π.χ. διυλιστήρια) και κλειστές αγορές (π.χ. μεταφορές), δεν σέβεται τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα (από τα ομόλογα και τις τραπεζικές μετοχές συνταξιούχων έως απαλλοτριώσεις που δεν ολοκληρώνονται για δεκαετίες).

Ψηφίζει συνεχώς νέους νόμους, συχνά αντικρουόμενους μεταξύ τους, που αλλάζουν τους κανόνες του παιχνιδιού ενώ αυτό βρίσκεται σε εξέλιξη, αρνείται να βελτιώσει τη διαδικασία απονομής δικαιοσύνης (πρόσφατα υπόθεση του νόμου Κατσέλη πήρε ημερομηνία εκδίκασης τον Μάρτιο του 2024!), κ.α.. Με τις προμήθειες και με τις ρυθμίσεις που επέβαλαν διαχρονικά, οι κυβερνήσεις συντηρούσαν καταχρηστικά - ή αποτελείωναν - ολόκληρους κλάδους της οικονομίας (π.χ. άχρηστα διαφημιστικά προγράμματα υπουργείων, όπως αυτό του ...

ΜΑΘΡΑ κατά τη διάρκεια της φετινής ΔΕΘ, η υποχρέωση δημοσίευσης ισολογισμών στον Τύπο, κ.α.).

• Από την πλευρά τους, πολλές ελληνικές επιχειρήσεις και βιομηχανίες δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν στον αυξανόμενο ανταγωνισμό από την παγκόσμια αγορά. Η κατάργηση των δασμών μετά την είσοδό μας στην ΕΕ τις βρήκε απροετοίμαστες, καθώς ήταν μαθημένες στον κρατικό προστατευτισμό.

Δεν φταίνε όμως μόνες τους: είναι γνωστές οι πολιτικές παρεμβάσεις στις επιχειρηματικές αποφάσεις κατά το παρελθόν (αναλογιστείτε την εποχή της μίας μόνο τράπεζας) που δεν τις άφησαν να προσαρμοστούν στον ανταγωνισμό, ενώ ακόμα και σήμερα το ελληνικό κράτος θέτει κάθε πιθανό εμπόδιο στην ιδιωτική επιχειρηματικότητα – 200 τέτοια ανακοίνωσε πριν από τρία χρόνια περίπου ότι κατέγραψε ο ΣΕΒ, και ο ΟΟΣΑ μόλις πριν από δέκα μέρες είπε ότι σύντομα θα παρουσιάσει έκθεση με 500 εμπόδια στον ανταγωνισμό σε 4 μόνο κλάδους.

Σε ένα τέτοιο θεσμικό περιβάλλον, δεν είναι καθόλου παράξενο να αναπτυχθεί κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα. Αντιθέτως, το παράξενο και αξιέπαινο είναι πώς αναπτύχθηκαν (μεγάλες) εταιρίες που δεν εξαρτώνται από τις κρατικές προμήθειες (παράδειγμα ο όμιλος της ΒΙΟΧΑΛΚΟ, της οποίας το 80% της παραγωγής εξάγεται).

Οι μικρές επιχειρήσεις της γειτονιάς (εφόσον κόβουν αποδείξεις) έχουν το κράτος συνέταιρο στα κέρδη τους, και μάλιστα με αυξανόμενο ποσοστό τα τελευταία χρόνια, αλλά συνήθως δεν συναλλάσσονται με αυτό ως προμηθευτές. Πολλές από αυτές επεβίωναν λάθρα, κάτω από το ραντάρ οποιουδήποτε ελέγχου, δεν τις πείραζε κανείς – η ραχοκοκαλιά γαρ της ελληνικής οικονομίας.

Όποιος όμως ήθελε να σηκώσει κεφάλι, σχεδόν αναγκαστικά έβρισκε μπροστά του το κράτος – εκτός αν δραστηριοποιούνταν στον τουρισμό ή στη ναυτιλία, τομείς στους οποίους το κράτος λίγο εμπλέκεται, και γι αυτό έχουν αναπτυχθεί περισσότερο. Κατά τα λοιπά, η οικονομία μας είναι δομημένη με τέτοιον τρόπο που οι «μεγάλες δουλειές» προέρχονται σχεδόν αποκλειστικά από το κράτος, ή ελέγχονται από αυτό τόσο ασφυκτικά που δεν μπορεί να προχωρήσουν χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του «πολιτικού προϊσταμένου» του εκάστοτε επιχειρηματία. Η πραγματικά ιδιωτική οικονομία είναι δυστυχώς πολύ μικρή, και η κατάσταση αυτή δεν είναι επιλογή μόνο των επιχειρηματιών.

Η διαφθορά ήταν τόσο εκτεταμένη – η υπόθεση Τσοχατζόπουλου, αλλά και αυτές των Μαντέλη, Τσουκάτου, Ζήμενς κ.α. είναι ενδεικτικές – που η συνεργασία οδηγούσε σε αθέμιτη συναλλαγή, προμήθειες και άλλες πρακτικές, εις βάρος του φορολογουμένου. Ποιος δεν ξέρει τα «τριαντάρια» στους Δήμους, τα «κατοστάρια» σε άλλες υπηρεσίες [1]; Και κυρίως, πόσοι έντιμοι επιχειρηματίες έχασαν δουλειές, έχασαν κέρδη ή και τις επιχειρήσεις τους, επειδή τις δουλειές τις πήραν αυτοί που βρήκαν τον κατάλληλο τρόπο «συνεννόησης» με τις υπηρεσίες, ενώ εκείνοι ήξεραν μόνο να κάνουν καλά τη δουλειά τους [2];

Αυτό δεν απαλλάσσει καθόλου τον ιδιώτη από την ευθύνη του: η διαφθορά θέλει δύο. Όμως ο ιδιώτης δεν έχει ορκιστεί να προάγει το συμφέρον του Δημοσίου, ενώ ο κρατικός λειτουργός, είτε είναι δημόσιος υπάλληλος είτε στέλεχος της κυβέρνησης σε οποιαδήποτε βαθμίδα, έχει ορκιστεί ακριβώς επειδή είναι και θεματοφύλακας. Έχει επίσης το μαχαίρι και το καρπούζι: όταν η κυβέρνηση ασκεί το νομοθετικό της έργο εις βάρος των συμφερόντων μεγάλου μέρους των πολιτών, πιεζόμενη από ιδιωτικά συμφέροντα, τότε φέρει το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για τη διαφθορά.

Το δυστύχημα είναι ότι η τρόικα συνεχίζει να ενισχύει τον ασφυκτικό έλεγχο του Δημοσίου στην οικονομία, αν μη τι άλλο επειδή αφήνει διαδοχικές κυβερνήσεις να στραγγαλίζουν τον ιδιωτικό τομέα με τους φόρους και να εφαρμόζουν πολιτικές που στερεύουν τη χρηματοδότηση. Αντί να δούμε και να εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία ανάπτυξης ενός υγιούς ιδιωτικού τομέα (έτσι κι αλλιώς η δυνατότητα του κράτους να μοιράζει χρήμα συρρικνώνεται), στη χώρα μας εξακολουθούμε να βλέπουμε το Δημόσιο ως κινητήριο μοχλό της οικονομίας. Απόδειξη, τα 50.000 νέα stage στους Δήμους που χρηματοδοτούνται από το ΕΣΠΑ.

Όμως, το ενάμισι εκατομμύριο των ανέργων δεν θα μπορέσουν να απορροφηθούν ποτέ από το Δημόσιο. Οι ιδιωτικές επιχειρήσεις είναι που θα δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας, και είναι απολύτως απαραίτητο αυτό να γίνει σε υγιέστερες βάσεις. Για να το κάνουν, θα πρέπει το κράτος να αφήσει μια πραγματικά ιδιωτική, μη κρατικοδίαιτη, οικονομία να αναπτυχθεί. Μια οικονομία δηλαδή στην οποία τα βιογραφικά αποστέλλονται στα τμήματα προσωπικού των επιχειρήσεων και όχι στα βουλευτικά γραφεία.

[1] Επειδή για προμήθειες πάνω από αυτά τα ποσά έπρεπε να γίνονται ανοικτοί δημόσιοι διαγωνισμοί, πολλές υπηρεσίες «έσπαζαν» τους διαγωνισμούς σε μικρότερα κομμάτια για να μπορούν να τις δίνουν σε δικούς τους ανθρώπους.


[2] Και σήμερα και ενώ είναι σε εξέλιξη διεθνείς διαγωνισμοί αποκρατικοποιήσεων, ο πρωθυπουργός συναντάται επανειλημμένως μόνο με έναν προτιμητέο επενδυτή!

* από την Athens Voice
 *η Γ Πανοπούλου είναι μέλος της ΔΕ της Δράσης

8 σχόλια:

  1. "Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΟΣΑ, όταν ξεκίνησε η κρίση το 2009 το ελληνικό κράτος ξόδευε περίπου το 55% του ΑΕΠ (εν πολλοίς δανειζόμενο) για την παροχή υπηρεσιών προς τους πολίτες και την αναδιανομή εισοδήματος μέσω των κοινωνικών παροχών"
    Πρέπει να δει κανείς ΠΟΥ πηγαίνουν οι δημόσιες δαπάνες -και όχι μόνο πόσες είναι.
    Στην Ελλάδα το κράτος εισπράττει σε φόρους το 20% τού ΑΕΠ (είναι από τα χαμηλότερα φορολογικά έσοδα στον ΟΟΣΑ). Και πληρώνει για τόκους (δλδ κέρδη τού ραντιέρικου κεφαλαίου) και καταστολή (δλδ για την προστασία τού κεφαλαίου) το 10% τού ΑΕΠ. Ότι απομένει, δλδ το 10% τού ΑΕΠ πηγαίνει σε κοινωνικές δαπάνες.
    Στην Σουηδία τα φορολογικά έσοδα είναι 36% τού ΑΕΠ και οι δαπάνες για τόκους και καταστολή είναι 4,5% τού ΑΕΠ. Άρα, οι κοινωνικές δαπάνες είναι 31,5%.

    Ήτοι η Ελλάδα είναι μια τριτοκοσμική χώρα που μόνο γεωγραφικά ανήκει στην Ευρώπη (και δανείζεται για να μην φορολογεί το κεφάλαιο). Και φυσικά καμμία σύγκριση δεν μπορεί να γίνει με τις σκανδιναβικές χώρες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Και για να καταλαβαίνουμε καλύτερα τι σημαίνει "το ελληνικό κράτος ξόδευε περίπου το 55% του ΑΕΠ"
    ας δούμε στο http://www.minfin.gr/budget/2011/proyp/PDFProyp/1.0.pdf σελ.77
    Το 2011 το 53,9% των εσόδων ήταν δάνεια και το 51,5% των δαπανών ήταν εξυπηρέτηση δανείων (τόκοι και χρεολύσια). Δλδ το ελληνικό κράτος δεν ξόδευε για τις ανάγκες τής κοινωνίας το 55% τού ΑΕΠ όπως λέει η αρθρογράφος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. @cornelsen
    Όπως φαίνεται και από τα γραφήματα που αναφέρεσε, το ελληνικό κράτος και κατα συνέπεια ο Έλληνας φορολογούμενος τα τελευταία 40 χρόνια δεν ξόδεψαν ούτε 1 € για πληρωμή τόκων ή κεφαλαίου απο δάνεια. Απλώς δανείζεται για να εξοφλεί τόσο τα παλιά δάνεια όσο και τα νέα ελλείμματα. Γι αυτό και το δημόσιο χρέος συνεχώς αυξάνεται, ακόμα και τώρα που τα επιτόκια του ελληνικού χρέους είναι τα χαμηλότερα σε όλη την ευρώπη (πλην Γερμανίας)
    Οι ραντιέρηδες ΄που δάνειζαν το ελληνικό κράτος για να εφαρμόσει κοινωνική πολιτική, στους οποίους αναφέρεσαι τόσο απαξιωτικά, απεδείχθει μέσα από το πρόσφατο PSI ότι κατα το μεγαλύτερο μέρος τους, ήταν τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία και οι έλληνες μικροκαταθέτες, των οποίων τις οικονομίες "επένδυσαν" οι τράπεζες σε ομόλογα του δημοσίου.
    Σημειώνω ότι χωρίς τα δανεικά της αναξεφαλαίωσης των τραπεζών το κούρεμα των καταθέσεων στις ελληνικές τράπεζες θα έφτανε ίσως και το 100% για όλους.
    Υποθέτω ότι το θεωρείς μικρό το κούρεμα κατα 75 % αυτών των ραντιέρηδων και ενδεχομένως να είναι, εφόσον η εξαθλίωση των συνταξιούχων και των μικροκαταθετών οδηγήσουν τελικά σε μια πιο δίκαιη κοινωνία όπου ο καθένας θα προσφέρει σύμφωνα με το κέφι του και θα παίρνει σύμφωνα με την απόσταση που βρίσκεται απο την κουζίνα (εξουσία).
    Για το ύψος της φορολογίας θα συμφωνήσω ότι σε μια σοσιαλιστική κοινοπολιτεία οτιδήποτε λιγότερο από 100% είναι κλοπή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. "Οι ραντιέρηδες που δάνειζαν το ελληνικό κράτος για να εφαρμόσει κοινωνική πολιτική"
    Μα δεν δάνειζαν για να εφαρμόσει κοινωνική πολιτική. Ο Θ. Μανιάτης αποδεικνύει πως η εργατική τάξη πλήρωνε -μέσω φόρων και ασφ/κών εισφορών- εξ ολοκλήρου τις όποιες κοινωνικές δαπάνες "απολάμβανε" και επί πλέον όλους τούς τόκους που πλήρωνε το κράτος.
    Την ζημιά από το PSI την χρεώθηκαν κυρίως οι ελληνικές τράπεζες (για την διάσωση των οποίων χρεώθηκε και θα πληρώνει ο εργαζόμενος) και τα ΝΠΔΔ (ΑΕΙ, ασφ/κά Ταμεία κλπ). Οι ξένες Τράπεζες και funds πήραν εξ ολοκλήρου και τα δάνεια και τούς τόκους.
    Μετά το 2001 το ελληνικό κράτος δανειζόταν με 5% επιτόκιο από τις Τράπεζες (ντόπιες και ξένες) που δανείζονταν με 1% από την ΕΚΤ. Αυτή η διαφορά επιτοκίων μετατρέπει ένα χρέος 200 δισ σε χρέος 300 δισ μέσα σε 10 χρόνια. Δλδ κέρδος 100 δισ χωρίς κανέναν κόπο.
    Ποιοί κέρδισαν; Οι Έλληνες επιχειρηματίες που δανείζονταν φτηνό χρήμα ώστε να "επιχειρούν" και οι μεγάλοι ξένοι δανειστές που πήραν σχεδόν εξ ολοκλήρου τα λεφτά "τους". Ποιός έχασε; Ο Έλληνας εργαζόμενος (κυρίως οι μισθωτοί αφού οι υπόλοιποι φοροδιέφευγαν) που χρεώθηκε προσωπικά (δάνεια για ακριβά σπίτια κλπ) αλλά και ως φορολογούμενος που θα πληρώνει για τα επόμενα 20 χρόνια τα σπασμένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. πχ από το site του υπουργείου οικονομικών:

    http://www.minfin.gr/content-api/f/binaryChannel/minfin/datastore/90/63/cd/9063cd6a1600e553dc61567a906717d6bf8e99cd/application/pdf/%CE%95%CE%9A%CE%98%CE%95%CE%A3%CE%97_%CE%A5%CE%A0%CE%9F%CE%A5%CE%A1%CE%93%CE%9F%CE%A5_%CE%9F%CE%99%CE%9A%CE%9F%CE%9D%CE%9F%CE%9C%CE%99%CE%9A%CE%A9%CE%9D.pdf

    Έτος 2009

    Σύνολο κρατικών δαπανών πλην τόκων 68.166

    Σύνολο εσόδων Τακτικού Προυπολογισμού πλην των δανειακών εσόδων 48.546

    Έλλειμμα 19,5 δις €.

    Δηλαδή το δημόσιο ξόδεψε το 2009 περίπου 40% επιπλέον απο το σύνολο των φορολογικών εσόδων για να ικανοποιήσει όσους σιτίζονταν από τον κρατικό κορβανά

    Αυτά χωρίς να λάβουμε υπόψιν ότι στα έξοδα δεν έχουν προσμετρηθεί αρκετά δις των οποίων η πληρωμή αναβλήθηκε για επόμενα χρόνια και αρκετά δις (πχ ελλείμματα ΟΤΑ, καταπτώσεις εγγυήσεων κλπ) τα οποία απλώς δεν καταγράφηκαν για να μην χαλάσει περισσότερο η άθλια εικόνα των οικονομικών της χώρας.

    Μια χώρα η οποία έχει συνεχώς πρωτογενή ελλείμματα, δεν εξοφλεί ούτε τόκους ούτε κεφάλαιο, άσχετα απο ποιά ιδεολογικά γυαλιά βλέπει κάποιος τα νούμερα, γιατί δυστυχώς ή ευτυχώς δεν υπάρχουν δεξιά και αριστερά μαθηματικά.

    Τα τελευταία 40 χρόνια το ελληνικό δημόσιο καταχράστηκε τις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων και τις καταθέσεις όσων αφελών εμπιστεύτηκαν τις οικονομίες τους στις τράπεζες (οι οποίες μετατρέπονταν από τους τραπεζίτες σε ομόλογα του ελληνικού δημοσίου - δηλαδή σε χρωματιστές υποσχέσεις χωρίς αντίκρυσμα) για να μπορούν οι πολιτικοί σε απόλυτη σύμπνοια να εξαγοράζουν την συναίνεση και συνενοχή των ελλήνων ψηφοφόρων.

    Όταν σε 2-3 χρόνια ολοκληρωθεί η διαδικασία της ουσιαστικής χρεοκοπίας,οι συντάξεις θα βρεθούν σε επίπεδα φιλοδωρήματος, οι καταθέσεις υποχρεωτικά θα κουρευτούν σε κάποιο μικρό ή μεγάλο βαθμό, οι ξένες κυβερνήσεις που ανέλαβαν το υπόλοιπο του ελληνικού χρέους μετά το κούρεμα των 100 δις, θα αναγκαστούν να το διαγράψουν γιατί η ελληνική οικονομία δεν μπορεί να το εξοφλήσει και τα παιδιά μας θα ψάχνουν να βρούν το μέλλον που τους στέρησε η πιο άθλια και εγωιστική γενιά όλων των εποχών, σε χώρες του εξωτερικού.

    Όσο κοροιδεύουμε τους εαυτούς μας σχετικά με τα αίτια και τους έμπλεκόμενους στο 'έγκλημα' που διαπράξαμε απέναντι στα παιδιά μας, στους συνταξιούχους και τους άνεργους,τόσο η διαδικασία της ανάκαμψης θα αναβάλλεται για το μέλλον.





    Τι ακριβώς δεν καταλαβαίνεις

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αγχώνεσαι φίλε μου θεωρώντας ότι χρωστάς/χρωστάμε σε αυτούς τους “φουκαράδες” που μας δάνεισαν τα χρήματά «τους» και εμείς όλοι (όχι βεβαίως όλοι) «τα φάγαμε σε μισθούς και συντάξεις» (που έλεγε κι ο Πάγκαλος). (Παρεμπιπτόντως, δεν λέει «μαζί τα φάγαμε» αλλά, πρόσεξε, σε «μισθούς και συντάξεις»).
    Στην συλλογιστική σου μπερδεύεις δυο δανεικές καρέκλες που σου δίνει ο γείτονάς σου με τα δάνεια που δίνει το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Και αγνοείς(;) τον τρόπο που δημιουργείται το χρήμα αλλά και τον ρόλο που παίζει αυτό (και ειδικότερα το πιστωτικό χρήμα) στην «κύκληση του κεφαλαίου» και την λειτουργία του καπιταλισμού.
    «Προβλήματα που ήρθε να αντιμετωπίσει μια παλιά ελίτ με νέο όνομα, υπό την σημαία των ρηγκανόμικς και της θατσερ. Όμως πως σκατά οι φιλελεύθεροι θα αντιμετώπιζαν το πρόβλημα της υπερπαραγωγής το 1970 όταν οι ίδιοι δεν κατάφεραν να το αντιμετωπίσουν στη πολύ πιο περιορισμένη κλίμακα του 19ου αιώνα; Φυσικά και δεν θα κατάφερναν, αλλά το ζήτημά τους δεν ήταν αυτό. Το ζήτημά τους ήταν η επιστροφή στην κανονικότητα δηλαδή στο μοίρασμα της πίτας σε λιγότερους και κατά προτίμηση τους ίδιους.
    Μα αυτό δεν θα δημιουργούσε ακόμα περισσότερα προβλήματα υπερπαραγωγής καθώς οι φτωχοποιούμενες μεσαίες τάξεις δεν θα μπορούσαν να καταναλώνουν με την ίδια θέρμη και ταχύτητα; Αχά! Γι’αυτό και εισήγαγαν την παλιά ιδέα του καζινοκαπιταλισμού. Υιοθετώντας τις κευνσιανές αρχές περί χρήματος, δεν έκαναν τη μαλακία να επιστρέψουν στον χρυσό κανόνα, αλλά με τη βοήθεια των νέων μεσαίων τάξεων, εφάρμοσαν κάτι ανάλογο. Στην ουσία ο μονεταρισμός είναι ένας τύπου χρυσός κανόνας light που δίνει ισχύ σε αυτούς που έχουν ήδη χρήμα στα χέρια τους. Το φούσκωμα της οικονομίας με φρέσκο χρήμα τώρα πια θα το αναλάμβαναν οι τράπεζες, προσφέροντας ένα ραντιέρικο επιτόκιο σε αυτούς που είχαν ήδη χρήμα. Το πιάνετε τώρα γιατί οι μεσαίες τάξεις της δύση πήδησαν στο τρένο; Το πιάνετε επίσης γιατί οι νέοι έχουν λιγότερα χρήματα από τους παλιούς παρότι οι παλιοί δεν δουλεύουν;»
    http://www.techiechan.com/?p=2038

    Σε όλους αυτούς τους νόμιμους απατεώνες (το χρηματιστικό κεφάλαιο, Τράπεζες και funds) που με τις πλάτες των κυβερνήσεων δανείζουν τα χρήματά «τους» αρκεί ένα ερώτημα: πως είναι δυνατόν το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού να κατέχει το 40% του παγκόσμιου πλούτου;

    Το πώς δημιουργείται το δημόσιο χρέος μπορείς να το δεις στο παρακάτω κείμενο που γράφτηκε πριν 150 χρόνια:
    «…Αντίθετα η ομάδα της αστικής τάξης που κυβερνούσε και νομοθετούσε με τα κοινοβούλια, είχε ΑΜΕΣΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ στη καταχρέωση του κράτους. Το κρατικό έλλειμμα, αυτό ήταν ίσα – ίσα το καθαυτό αντικείμενο της κερδοσκοπίας της και η κύρια πηγή του πλουτισμού της.Κάθε χρόνο κι από ένα νέο έλλειμμα. Ύστερα από κάθε τέσσερα – πέντε χρόνια κι από ένα νέο δάνειο. Και κάθε νέο δάνειο πρόσφερε στη χρηματική αριστοκρατία μία καινούργια ευκαιρία να κατακλέβει το κράτος, που κρατιόταν τεχνικά στο χείλος της χρεωκοπίας – και που ήταν υποχρεωμένο να διαπραγματεύεται με τους τραπεζίτες κάτω από τους ποιο δυσμενείς όρους. Κάθε νέο δάνειο της πρόσφερε μιαν ακόμη ευκαιρία να καταληστεύει με χρηματιστηριακές επιχειρήσεις το κοινό που τοποθετούσε τα κεφάλαια του σε κρατικά ομόλογα και που στα μυστικά τους ήταν μπασμένες η κυβέρνηση και η πλειοψηφία της Βουλής.»
    K. Mαρξ, «Οι ταξικοί αγώνες στην Γαλλία 1848-1850»

    Δεν γράφτηκε στις μέρες μας, δεν γράφτηκε για το ελληνικό δημόσιο χρέος. Αλλά η απόλυτη ομοιότητα με το ελληνικό δημόσιο χρέος δεν είναι καθόλου τυχαία. Για έναν απλό λόγο: οι βασικοί κανόνες με τους οποίους λειτουργεί ο καπιταλισμός δεν έχουν αλλάξει (και ούτε θα αλλάξουν στο μέλλον).

    ΥΓ1.: μέχρι τώρα δεν είμαι από τους χαμένους του συστήματος. Αντιθέτως επί 15 χρόνια δάνειζα με επιτόκια 15-20% το ελληνικό δημόσιο επειδή δεν με φορολογούσε (κλασική περίπτωση ραντιέρη).
    ΥΓ2.: συμφωνώ ότι η χρεοκοπία του ελληνικού καπιταλισμού –όπως έχει συντελεστεί- ενέχει τον άμεσο κίνδυνο να «κουρευτούν» οι καταθέσεις στις ελληνικές Τράπεζες http://cornel.capitalblogs.gr/showArticle.asp?id=43017&blid=95

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @cornelsen
    Η πολιτική διαδικασία παραμένει η ίδια για πολύ περισσότερο από 150 χρόνια.
    Ο συνασπισμός που καταλαμβάνει την εξουσία (είτε με εκλογές είτε όχι - είναι αδιάφορο), χρησιμοποιεί τον κρατικό μηχανισμό και την δυνατότητα να φορολογεί, την δυνατότητα να δανείζεται με ενέχυρο την μελλοντική φορολογία και την δυνατότητα να τυπώνει χρήματα (ή να αυξάνει την ρευστότητα μέσω χαμηλών επιτοκίων), είτε όλα αυτά μαζί σε πειραματικές αναλογίες κάθε φορά για:

    1. Να μεταφέρει το μεγαλύτερο μέρος του εισοδήματος των πραγματικά εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα στα μέλη του συνασπισμού μέσω της φορολογίας και του πληθωρισμού (κρατικά σιτιζόμενους ΔΥ, κρατικούς επιχειρηματίες κλπ)

    2. Να μεταφέρει το μελλοντικό εισόδημα των εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα στα μέλη του συνασπισμού μέσω του κρατικού δανεισμού, κυρίως από τις πλήρως ελεγχόμενες τράπεζες οι οποίες έναντι μερισμάτων και bonus επί πλασματικών κερδών μεταφέρουν τις οικονομίες και τις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα στα κρατικά ταμεία για διανομή.

    3. Η διανομή των κλοπιμαίων φυσικά δεν είναι δίκαιη. Άλλος παίρνει ένα μισθό και ακολούθως μια πρώιμη σύνταξη για να μην κάνει τίποτα ή για να κάνει κάτι συνήθως βλαβερό (πχ ,γραφειοκράτες όλων των ειδών που καθυστερούν χρόνια οποιαδήποτε μικρή ή μεγάλη επένδυση), Άλλος θησαυρίζει μέσα από δήθεν διαγωνισμούς ή αναθέσεις εκατοντάδων χιλιάδων μικρών ή μεγάλων κρατικών ή δημοτικών έργων. Άλλος θησαυρίζει γιατί έχει μια εφημερίδα, ραδιόφωνο ή τηλεόραση και παίρνει κρατικές διαφημίσεις. Άλλος κλέβει εν ψυχρώ το ΙΚΑ, τον ΟΣΕ, την ΔΕΗ κλπ και κανένας δεν ασχολείται μαζί του γιατί όλοι είναι απασχολημένοι με το δικό τους πλιάτσικο (στρατιωτικοί, δικαστές, γραφειοκράτες, κομματάρχες, δήμαρχοι κλπ). Όλοι μαζί όμως ξεκοκαλίζουν τον ιδρώτα του μαλάκα που ξυπνά στις 6 το πρωί και δεν ξέρει τι ώρα θα γυρίσει στο σπίτι. Όλοι αυτοί λοιπόν ζουν μέσα από την άμεση ή έμμεση σχέση τους με τον κρατικό μηχανισμό και οι υπόλοιποι τους πληρώνουν γιατί αλλιώς θα καταλήξουν στην φυλακή για φοροδιαφυγή ή για χρέη προς το δημόσιο (δηλαδή χρέη προς τους απατεώνες προστάτες που τους τα παίρνουν βάσει νόμων που ψηφίζονται με γνώμονα "πόσα μας λείπουν φέτος"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @cornelsen
    4. Στις δικτατορίες ο συνασπισμός δεν χρειάζεται να είναι πολυπληθής. Στη Βόρεια Κορέα ή στην Κούβα 200.000 αξιωματικοί του στρατού είναι αρκετοί για να διατηρείται το σύστημα εσαεί. Στις δημοκρατίες ο συνασπισμός πρέπει να είναι πολύ μεγαλύτερος (30-50% του συνόλου) γιατί πρέπει να κερδίζονται οι εκλογές κάθε 4 χρόνια. Και επειδή κάθε 4 χρόνια γίνεται ένας πλειστηριασμός ανάμεσα στα κόμματα με αντικείμενο τα μελλοντικά κλοπιμαία (κρατικός προϋπολογισμός) στον οποίο κερδίζει όποιος τάξει περισσότερα σε πιο πολλούς, αναπόφευκτα έρχεται η χρεοκοπία.

    5. Η λύση στο πρόβλημα που περιγράφω πιο πάνω δεν είναι η δήθεν επιλογή των "αρίστων", γιατί οι άριστοι δεν μπορούν να επιβιώσουν στο πολιτικό παζάρι όπου επιβιώνουν αποκλειστικά οι χειρότεροι απατεώνες, όπως άλλωστε σε όλες τις ομάδες αυτού του είδους. Εξ άλλου οι οργανωμένες ομάδες (ΔΥ, συνδικαλιστές, κρατικοί επιχειρηματίες, μέσα ενημέρωσης) θα τους εξόντωναν πολιτικά (τουλάχιστον) πριν μάθουμε το όνομά τους.
    Η λύση είναι ίσως ο συνταγματικός περιορισμός της δυνατότητας της κάθε κυβέρνησης να φορολογεί πέραν κάποιου αυστηρά καθορισμένου ορίου, να δανείζεται πέραν κάποιου ορίου (πχ 5-10% του ΑΕΠ) για να καλύψει καταναλωτικές δαπάνες, η δυνατότητα να καθορίζει το ύψος των επιτοκίων, η δυνατότητα να υποχρεώνει τις τράπεζες να αγοράζουν κρατικό χρέος και η δυνατότητα να αυξάνει την νομισματική κυκλοφορία και την ρευστότητα μέσω κυβερνητικών αποφάσεων.

    Η λύση αυτή είναι φυσικά ανέφικτη, γιατί αυτοί που επωφελούνται από την υπάρχουσα κατάσταση είναι πλέον πολύ περισσότεροι (το "μαζί τα φάγαμε" ήταν απλώς μια ομολογία του Πάγκαλου για το σύστημα που υπηρέτησε με μεγάλη επιτυχία για 40 χρόνια), πολύ πιο οργανωμένοι και διαθέτουν και τον πανίσχυρο κρατικό μηχανισμό με το μέρος τους.
    Για όλους εμάς τους υπόλοιπους (όσους τουλάχιστον αποδέχονται ότι η δημοκρατία μακροπρόθεσμα είναι καταστροφική αλλά είναι καλύτερη από την άμεση και συντριπτική για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια εναλλακτική του φασισμού και του κομμουνισμού) , δυστυχώς δεν υπάρχει διέξοδος, πέραν της υπομονής, γιατί είναι αδύνατον να πείσεις κάποιον να ψηφίσει ενάντια στα καλώς ή κακώς νοούμενα συμφέροντά του, έστω και αν μακροπρόθεσμα και αυτός θα συντριβεί από την αναπόφευκτη χρεοκοπία.
    Όπως άλλωστε έλεγε και ο Κευνς "in the long run we all be dead"

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU