Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου 2013

Φιλελεύθεροι και μεταρρυθμιστές στην παγίδα του Σαμαρά

Που χάθηκε πολιτικά το ριζοσπαστικό κέντρο;
του Γιώργου Παπασπυρόπουλου 
Τελικά, η πολιτική επιβίωση είναι μεγάλη τέχνη - και το ελληνικό πελατειακό σύστημα την γνωρίζει καλά.
Παλιά  η μέθοδος ήταν η εναλλαγή του δικομματισμού στην εξουσία. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έπαιξαν καλά αυτό το παιχνίδι σαράντα συναπτά έτη...
Μετά την επισημοποίηση της χρεοκοπίας όμως τα πράγματα δυσκόλεψαν. Προς στιγμήν φάνηκε ότι ο δικομματισμός κατέρρεε με τέτοια ταχύτητα που το πελατειακό σύστημα θα έχανε κάθε στήριγμα. Κι εδώ φάνηκε η συσσωρευμένη εμπειρία των ελίτ στην χειραγώγηση και την εξαπάτηση της κοινής γνώμης: μετά από συγκλονιστικές ανατροπές στις επιλογές των ψηφοφόρων, καταφέραμε να φτάσουμε ξανά στην διακυβέρνηση από τον - αναγκαστικά - ενωμένο δικομματισμό. Πως έγινε αυτό;

Μετά την εξαγγελία δημοψηφίσματος από τον - μη παραδοσιακά σκεπτόμενο - ΓΑΠ, οι εξελίξεις ήσαν ραγδαίες - οι κρατικοδίαιτες ελίτ ενεργοποίησαν το σχέδιο ολικής επαναφοράς τους με κάθε μέσο. Έριξαν τον "αφελή" κι επικίνδυνο ΓΑΠ, χρησιμοποίησαν για ξεκάρφωμα Παπαδήμο και Πικραμένο βάζοντας μπροστά στο εξαγριωμένο πλήθος ικανούς τεχνοκράτες κηδεμονευόμενους όμως από τους πελατειακούς και μόνο για τόσο λίγο όσο χρειαζόταν για να εξαπατήσουν λαό και δανειστές ότι είναι ικανοί για την υπέρβαση...
Η κωλοτούμπα του αντιμνημονιακού τυχοδιώκτη Σαμαρά ήταν η επιβεβλημένη "θυσία" των κρατικοδίαιτων παρασιτικών ελίτ για την ανάκτηση της διαχείρισης. Και η ανάληψη του άλλου πόλου του δικομματικού συστήματος από τον Πάπα της "μη ευθύνης" Βενιζέλο, ήρθε να ασφαλίσει την νεοδεξιά μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ. 
Έμενε όμως ο διευρυμένος κεντρώος μεταρρυθμιστικός προοδευτικός χώρος που αποκτούσε ριζοσπαστικές τάσεις και αυξανόμενη δυναμική - και απειλούσε να συγκροτηθεί σε εναλλακτική λύση στην αυξανόμενη επιρροή της ριζοσπαστικής αριστεράς πετώντας έξω από το νέο πολιτικό διπολισμό τον παλιό και χρεοκοπημένο δικομματισμό (πράγμα που θα σήμαινε και άρση της ασυλίας του για τα οικονομικά του εγκλήματα). Το πρόβλημα αυτό έπρεπε να αντιμετωπισθεί μεθοδικά.
Έτσι και έγινε.

Σήμερα, ο φιλελεύθερος μεταρρυθμιστικός χώρος είναι όμηρος της καταστροφικής συγκυβέρνησης ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Έχει απωλέσει την δυναμική του και τον ριζοσπαστισμό του, έχει γίνει χίλια κομμάτια που εχθρεύονται το ένα το άλλο βάσει προσωποκεντρικών και όχι πολιτικών διαφορών, κι έχει ξαναδιαχωριστεί διακριτά στην κεντροδεξιά και κεντροαριστερή συνιστώσα του - που μάλιστα μοιάζουν πανέτοιμες να προσχωρήσουν στις "αναγεννημένες" παρατάξεις προέλευσής τους.

Πως φτάσαμε όμως ως εδώ; Που χάθηκαν μέρες, μήνες και χρόνια μιας αναγκαίας και ελπιδοφόρας προσπάθειας συνεργασίας ενός κόσμου που συμφωνεί επί του πρακτέου κατά 80% και συγκροτεί έναν χώρο προόδου με σαφές μέτωπο στην μεταπολιτευτική συντήρηση;

Ποια ήταν τα πλεονεκτήματα του παλιού πολιτικού κόσμου που του επέτρεψαν την πολιτική του επιβίωση ενάντια σε κάθε πρόβλεψη;

Η εμπειρία
Το παράδειγμα της Δράσης είναι ενδεικτικό. Ένα "προσωπικό" κόμμα με δυναμική λόγω συγκυρίας αλλά και στίγμα "δεξιού φιλελευθερισμού", ανοίγεται σε συνεργασίες από τον κεντροαριστερό φιλελεύθερο χώρο, συγκεντρώνει δυνάμεις και ελπίδες του ριζοσπαστικού κέντρου - για να μεταβληθεί μεθοδευμένα σε δορυφόρο της ΝΔ και όχημα επιστροφής στην πολιτική της Ντόρας Μπακογιάννη που μπαινοβγαίνει κατά βούληση στην "λαϊκή δεξιά". Οι προοδευτικοί της Δράσης είναι σήμερα σε σύγχυση και μπλοκαρισμένοι/ες σε μια άγνωστή τους -αλλά ορατή από τρίτους - ατζέντα.

Η φιλοδοξία
Το παράδειγμα της "δημιουργίας ξανά!" είναι χαρακτηριστικό. Για να παραμείνει αρχηγός ο ιδρυτής της, διαγράφει το μισό κόμμα, θυσιάζει την δυναμική ενός ελπιδοφόρου κινήματος πολιτών "χωρίς πολιτικούς" και παραμένει στην περιοχή των προθύμων για κεντροδεξιό κάλεσμα ενότητας, οξύνοντας τεχνητά την πόλωση με την ριζοσπαστική αριστερά.

Η αντιμεταρρύθμιση
Το παράδειγμα της ΔΗΜΑΡ είναι τραγικό. Πρώτη φορά οιονεί μεταρρυθμιστική δύναμη με ρίζες στην ανανεωτική αριστερά του Κύρκου και του Παπαγιαννάκη, επιβάλλεται από τον λαό ως μέρος κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας και ως εγγυήτρια δύναμη μιας "δίκαιης λιτότητας" και μιας κάθετης παρέμβασης στο σύστημα των ανισοτήτων και του ανορθολογισμού της μεταπολίτευσης. Και μετατρέπεται σε δύναμη αντιμεταρρύθμισης και πελατειακών διορισμών... 

Η ανοησία
Το παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι διδακτικό. Έχει δώσει όλες τις αφορμές να στοχοποιηθεί ως δύναμη ανευθυνότητας, λαϊκισμού, χωρίς πραγματικό εναλλακτικό σχέδιο. Τα στελέχη του, παιδιά της "αριστερής στροφής" του Αλέκου Αλαβάνου (αλλά και πατροκτόνοι ταυτόχρονα) κάνουν ό,τι μπορούν για να πείσουν ότι χαϊδεύουν κάθε ψεκασμένο, ότι υιοθετούν κάθε παράλογο αίτημα και τυφλή "αντί" διακήρυξη δίνοντας άφθονη τροφή στην ανάπτυξη του σχεδίου της ακροδεξιάς ομάδας συμβούλων του Α Σαμαρά "ή εμείς ή η δραχμή"... Η έλλειψη πολιτικής ωριμότητας από τον δεύτερο κληρονόμο της μετέωρης ανανεωτικής σκέψης της ελληνικής αριστεράς γιγαντώθηκε μαζί με την εκλογική του ανάδειξη σε αξιωματική αντιπολίτευση. Ο κόσμος συμπιέζεται από την δικτατορική οικονομική πολιτική ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αλλά και την αμφιβολία κατά πόσον ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να χειριστεί στοιχειωδώς σοβαρά την κατάσταση είτε ακόμη και την δική του επιβεβλημένη κωλοτούμπα μετά την κατάκτηση της πρώτης θέσης στις εκλογές.

Τι μπορεί να γίνει;

Η επανεμφάνιση του ριζοσπαστικού κέντρου ως εναλλακτικού πόλου, περνά μέσα από τον πολιτικό απεγκλωβισμό του χώρου αυτού από την συνηγορία στην καταστροφική πολιτική ΝΔ ΠΑΣΟΚ. Και στην ανάληψη ξεκάθαρου αντιπολιτευτικού ρόλου - με το εναλλακτικό οικονομικό και πολιτικό σχέδιο που ήδη έχει περιγράψει σε αδρές γραμμές ο χώρος αυτός στις πολλαπλές του εκφράσεις και που δεν έχει να κάνει σε τίποτα σχεδόν με αυτό που εφαρμόζει η συγκυβέρνηση του παλιού δικομματισμού. 
Πως μπορεί το ριζοσπαστικό κέντρο να συνηγορεί στην εξαφάνιση της επιχειρηματικότητας; 
Στην εξαφάνιση της ανάπτυξης με την φορολογική ληστεία των εισοδημάτων και την δήμευση των περιουσιών υπό το βάρος των αλλεπάλληλων χαρατσιών; 
Στην συρρίκνωση των επενδύσεων με την διατήρηση της γραφειοκρατίας, την αδυναμία δικαστικής επίλυσης διαφορών στον κατάλληλο χρόνο, στα θλιβερά εμπόδια στην συμμετοχή των νέων στην οικονομία, στις διώξεις έως εξαφάνισης της ραχοκοκαλιάς της οικονομίας - των ελεύθερων επαγγελματιών - από το ληστευμένο από ΝΔ και ΠΑΟΣΚ, ταμείο τους και τόσα άλλα καθημερινά πια αντιφιλελεύθερα και αντιμεταρρυθμιστικά μέτρα;
Τι φιλελεύθερο, αριστερό ή μεταρρυθμιστικό έχουν οι παραπάνω πολιτικές της σημερινής κυβέρνησης; Γιατί το ριζοσπαστικό κέντρο δεν μιλά; 
Μήπως επειδή έχει καταπιεί αμάσητη την ρητορική παγίδα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ότι "ότι και να κάνουμε εμείς "λάθος", είναι καλύτερο από την καταστροφή που θα φέρει ο ΣΥΡΙΖΑ";

Μήπως ήρθε η ώρα να βγούν οι δυνάμεις του ριζοσπαστικού κέντρου  από την πολιτική παγίδα του πρώην δικομματισμού, του αποκλειστικά υπεύθυνου για την χρεοκοπία, και να διαχειριστούν αυτόνομα και σε ρεαλιστική βάση το μεταρρυθμιστικό τους πρόταγμα αλλά την πολιτική αντιπαλότητα με την "ριζοσπαστική αριστερά";

Την ώρα που ένας νέος διπολισμός θάπρεπε να αφορά τις δομικές αλλαγές που είναι απαραίτητες στην χώρα μας και όχι την "μεταρρυθμιστική" διαχείριση - και διαιώνιση - του παλιού και των πολιτικών ζόμπι που το υπηρετούν;


2 σχόλια:

  1. Το παιχνίδι χάθηκε όταν κανείς δεν υπερασπίστηκε τον γαπ. Υπήρξε ο μόνος που φόβισε το διεφθαρμένο και διαπλεκόμενο σύστημα. Δυστυχώς όλοι μας σταθήκαμε στην πιο κρίσιμη στιγμή απέναντι. Τώρα τα πράγματα είναι εντελώς μπλοκαρισμένα

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU