Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2013

Εγώ και ο Αλέξης

Πραγματικά, στο ζήτημα του ασφαλιστικού, και κατά προέκταση στο ζήτημα του χρεοκοπημένου ταμείου των ελεύθερων επαγγελματιών ( ΟΑΕΕ), οι θέσεις της αριστεράς μοιάζουν παγωμένες στον χρόνο. Αυτή η αδυναμία προσαρμογής στην σημερινή πραγματικότητα ίσως προέρχεται από την ισχυρή επιρροή των συντεχνιών του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα στην συνδικαλιστική παρουσία της αριστεράς, ίσως και στην παραμένουσα καχυποψία που διατηρεί η αριστερά για την ιδιωτική οικονομία και την μικρομεσαία επιχειρηματικότητα. 
Σε κάθε περίπτωση, όσοι/ες είδαν την συνέντευξη Τσίπρα, έμειναν παγωμένοι στο ζήτημα αυτό. Ακόμη και η επαναφορά του κατώτατου μισθού που υποσχέθηκε ο Α. Τσίπρας, συνοδεύτηκε όσον αφορά την αδυναμία των μικρομεσαίων να ανταποκριθούν, όχι με μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος ώστε να μειωθούν οι εξωφρενικές εισφορές όσων έχουν απομείνει στα ανοιχτά επαγγέλματα, αλλά με υπόσχεση σεισάχθειας στα χρέη των μικρομεσαίων... πράγμα ωραίο να τα λες, αλλά απίθανο να το κάνεις ποτέ σε μια οικονομία βυθισμένη στην ύφεση. 
Το άρθρο που ακολουθεί, τοποθετεί και εξηγεί σωστά σε γενικές γραμμές το ζήτημα - όποιες ενστάσεις του ιστολογίου παρατίθενται επί του σημείου, με κόκκινο και σε παρένθεση για ευκολία ενός υποθετικού διαλόγου με τον φίλο Κ. Λυμπουρίδη: (ΑΣ)


του Κωστή Λυμπουρίδη*

Την περασμένη Δευτέρα βρέθηκα στο κοινό της εκπομπής «στον ενικό» του Νίκου Χατζηνικολάου και έθεσα μια ερώτηση στον Αλέξη Τσίπρα, η οποία δεν απαντήθηκε (η εκπομπή εδώ, η ερώτηση στο Α’ μέρος μετά το 52′).

Οι αντιδράσεις των επομένων ημερών αποκάλυψαν μια άγνοια, πάνω στην οποία ο κ. Τσίπρας φαίνεται ότι βασίζει την λαϊκίστικη προπαγάνδα του: (η άγνοια είναι προφανής - ποια προπαγάνδα όμως; απλά παρέθεσε μια γενική δογματική θέση που έχει σύμπασα η αριστερά) η κοινή γνώμη δείχνει να πιστεύει ότι οι σημερινοί συνταξιούχοι έχουν πληρώσει με τις εισφορές τους τις συντάξεις τους (παράδειγμα εδώ), ενώ αυτό είναι χαρακτηριστικό του κεφαλαιοποιητικού συστήματος, το οποίο όμως ο κ. Τσίπρας χαρακτήρισε «νεοφιλελεύθερο» και απέρριψε μετά βδελυγμίας. 

Αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει είναι ότι οι τότε εργαζόμενοι πλήρωναν με τις εισφορές τους τις συντάξεις των τότε συνταξιούχων, παίρνοντας απλά την υπόσχεση ότι όταν έρθει η ώρα της δικής τους σύνταξης, θα υπάρχουν επαρκείς άλλοι εργαζόμενοι, να πληρώνουν με τις δικές τους εισφορές τις συντάξεις τους. 
Η Αριστερά ανέκαθεν (και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη) υποστήριζε αυτό, το λεγόμενο αναδιανεμητικό σύστημα, διότι θεωρούσε ότι αυτό βασίζεται στην «αλληλεγγύη των γενεών».

Όπως συνήθως συμβαίνει, η Αριστερά είναι καλή στα συνθήματα, αλλά τα κάνει θάλασσα στην επίλυση προβλημάτων. Έτσι, σήμερα που δεν υπάρχουν αρκετοί εργαζόμενοι να πληρώνουν εισφορές, πρέπει να περικοπούν οι συντάξεις. Και παρά τις περικοπές, το έλλειμμα μεταξύ καταβαλλομένων εισφορών και συντάξεων καλύπτεται από τον Κρατικό Προϋπολογισμό, δηλαδή από το φορολογούμενο με τεράστια ποσά (πέρυσι 18δις). 

Πού κατέληξε λοιπόν η περίφημη "αλληλεγγύη των γενεών" της Αριστεράς; Μικροί μισθοί, μεγάλες ασφαλιστικές εισφορές, μικρές συντάξεις και επιπρόσθετη επιδότηση από τη φορολογία.

Πώς θα μπορούσε να λυθεί το πρόβλημα; 
Η πιο καθαρή λύση είναι ένας συνδυασμός των δύο συστημάτων: Το κράτος να διαθέτει αυτά τα 18 δις ισομερώς σε όλους τους πολίτες άνω των 65 (αυτό καταλήγει σε Εθνική Σύνταξη €600 ευρώ σε όλους, χωρίς εισφορές, δουλέψεις-δεν δουλέψεις). Από εκεί και πέρα, ο καθένας να έχει έναν προσωπικό συνταξιοδοτικό λογαριασμό, στον οποίο να καταλήγουν όλες οι εισφορές που καταβάλλει κατά τη διάρκεια της εργασιακής του ζωής, και οι οποίες θα μετατραπούν σε εφάπαξ ή σύνταξη όποτε το θελήσει (περίπου όπως γίνεται σήμερα με τα ιδιωτικά συνταξιοδοτικά συστήματα). 
Ένα τέτοιο σύστημα θα κατέληγε σε μεγαλύτερες συντάξεις για το 95% των συνταξιούχων. (η γνωστή και ορθή πρόταση της Δράσης - μέγα ταμπού για την (κεντρο)αριστερά, απ΄ότι φαίνεται)

Γιατί λοιπόν απέρριψε ο Αλέξης ένα τέτοιο σύστημα; 
Αφενός γιατί δεν το καταλαβαίνει. (πιθανότατο - ήταν φανερή η αμηχανία του σε αυτό το θέμα)
Αφετέρου γιατί πλήττει τους κερδισμένους του σημερινού συστήματος, τους συνταξιούχους των πρώην ΔΕΚΟ, οι οποίοι έχουν εξασφαλίσει παράλογα και μη διατηρήσιμα προνόμια, και των οποίων οι συνδικαλιστικές ηγεσίες έχουν προσχωρήσει στο ΣΥΡΙΖΑ και προσδοκούν μέσω αυτού τη διατήρηση των μη βιώσιμων προνομίων τους εις βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας. (πράγμα που εκθέτει τον ΣΥΡΙΖΑ στα μάτια της μεγάλης πλειοψηφίας των εργαζομένων ως καταφύγιο του βαθέος ΠΑΣΟΚ και των συντεχνιών  - και σε αυτό χρωστά μια καθαρή απάντηση στους πολίτες με θέσεις που θίγουν τις συντεχνίες και όχι αόριστες τοποθετήσεις και διαβεβαιώσεις)

Εγώ λοιπόν έκανα μια ερώτηση για ένα περίπλοκο πρόβλημα που πρέπει να λυθεί γρήγορα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, χωρίς ιδεοληψίες και συνθηματολογία. 
Και ο Αλέξης δεν απάντησε, διότι ο σκοπός του δεν είναι να λυθούν τα προβλήματα, αλλά να κυβερνήσει το κόμμα του πάση θυσία. 
Και για να γίνει αυτό, δεν πρέπει να θίξουμε κανέναν. 
(το "σκοπός του δεν είναι να λυθούν τα προβλήματα" είναι δίκη προθέσεων - το "να κυβερνήσει το κόμμα του πάση θυσία" σίγουρα εξηγεί τον παραμένοντα λαϊκισμό στην υποστήριξη σχεδόν κάθε διαμαρτυρομένου και μοιραία των ισχυρότατων ακόμη συντεχνιών)
Κάπως έτσι καταστραφήκαμε.

Υ.Γ. Δεν πρόλαβε να περάσει η εβδομάδα, και ο ΣΥΡΙΖΑ ζήτησε αποκατάσταση των συντάξεων των αγάμων θυγατέρων. Στο σκεπτικό του (εδώ) λέει ότι αυτές είναι «ανταποδοτικού χαρακτήρα και όχι προνοιακού, δεδομένου ότι οι υπάλληλοι επιβαρύνονται με τις ανάλογες κρατήσεις για την στοιχειοθέτηση του δικαιώματος συνταξιοδότησης». Επικαλείται δηλαδή τις αρχές του κεφαλαιοποιητικού συστήματος, το οποίο απορρίπτει ως «νεοφιλελεύθερο»! Τρικυμία εν κρανίω…



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU