Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2013

Η συντηρητική πλευρά της κοινωνίας πρέπει να συνομιλήσει με τον ΣΥΡΙΖΑ. Και ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να καθήσει πρόθυμα στο ίδιο τραπέζι

Όπως και τότε, έτσι και τώρα, η θεωρία
των δυο άκρων στοχεύει να εμποδίσει
τον απαραίτητο -για την έξοδο από την κρίση-
ιστορικό συμβιβασμό

από τον Ermippos Ermippiou*

Προσωπικά, δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να παραδεχτώ την ανευθυνότητα και την ανεδαφικότητα των εξαγγελιών του Συριζα. Το γεγονός ότι πορεύεται στα τυφλά και επιχειρεί να αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας με μόνο όπλο μια άκριτη και προς όλες τις κετευθύνσεις πλειοδοσία. Χωρίς σχέδιο και πρόγραμμα και με την αφελή ιδέα ότι το θεμελιώδες αυτό έλλειμμα θα καλυφθεί, όπως όπως, όταν έρθει στην εξουσία και είναι αυτός που, ανάλογα με τις συνθήκες, θα μπορεί να "κατασκευάζει" στην βουλή τους όρους και τα όρια της ηθικής και της νομιμότητας.

Ας παραδεχθώ επίσης, για το καλό και την οικονομία της συζητησης, ότι η παρούσα κυβέρνηση είναι επαρκής και κατάλληλη και διαθέτει όλα τα εφόδια, το πολιτικό προσωπικό, τις ιδέες και τον σχεδιασμό, που είναι απαραίτητα για την σωτηρία της χώρας.

Αναρωτιέμαι ωστόσο πως είναι δυνατόν να ανασυνταχθεί μια χρεοκοπημένη χώρα, όταν οι μισοί από τους πολίτες της αντιμετωπίζουν τους άλλους μισούς σαν απειλή απόλυτης καταστροφής. Στην πραγματικότητα σαν θανάσιμους εχθρούς. Και όταν κάθε μέρα που περνά κόβονται και οι τελευταίες γέφυρες που έχουν απομείνει και ακυρώνεται η οποιαδήποτε προοπτική συνδιαλλαγής και καλόπιστης συνεννόησης. Με την εκατέρωθεν εδραιωμένη πίστη στο δόγμα ότι η κυβερνησιμότητα μπορεί να διασφαλιστεί με μόνο μέσο την κατοχή της μηχανής παραγωγής νομιμότητας, που εξασφαλίζει μια τυπική πλειοψηφία 151 εδρών στην βουλή.

Σύμφωνα με την εικόνα που σήμερα προσλαμβάνουμε η έννοια, της συναίνεσης, η βασικότερη συγκολλητική ουσία των δημοκρατικών κοινωνιών, έχει τελείως εξοριστεί από τις σταθμίσεις και τους σχεδιασμούς τόσο της μιας πλευράς, όσο και της άλλης. Και η προοπτική της ομαλής συνεργασίας του πληθυσμού θεωρείται δεδομένη δια της μεθόδου του εξαναγκασμού και της επιβολής. Με την χρήση, με άλλα λόγια, ή την απειλή άσκησης της νόμιμης βίας.

Το συμπέρασμα είναι απογοητευτικό. Αν το απλοϊκό μοντέλο που ασπάζονται οι σημερινοί κυβερνήτες και οι φιλόδοξοι δεικδικητές της εξουσίας αποτύχει η χώρα θα διολισθήσει στο χάος. Αν πετύχει, αν δηλαδή η επιβολή υποκαταστήσει επιτυχώς την συναίνεση, θα έχουμε πάψει να είμαστε δημοκρατία. Είναι φανερό ότι έχουμε να κάνουμε με μια loso-lose situation, σε κάθε περίπτωση.

Υπό την έννοια αυτή το επείγον σήμερα είναι η άρση των αποκλεισμών και ο παραγωγικός συγκερασμός των απόψεων των δύο μεγάλων πολιτικών ομάδων. Με κάθε κόστος. Η χώρα μπορεί να επιβιώσει ως δημοκρατία και να ελπίζει έτσι σε μια μελλοντική επάνοδο σε συνθήκες ευημερίας μόνον με την συστράτευση της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών της υπό ένα κοινό όραμα. Και η ενότητα στην βάση θα επέλθει μόνον όταν εξασφαλισθεί η ενότητα στην κορυφή. Σε διαφορετική περίπτωση το αποτέλεσμα θα είναι ή το χάος ή η βίαια επιβολή μιας επίπλαστης ομαλότητας, που θα συνδυάζεται νομοτελειακά από μακρόχρονη φτώχια και παρακμή.

Η Ελλάδα είναι ένα κοινό σπίτι για όλους. Μπορούμε να πετύχουμε την συγκατοίκηση αν εργαστούμε όλοι μαζί, χωρίς προσωπικές, μαξιμαλιστικές απαιτήσεις. Ακόμη ,όμως, και αν αποτύχουμε θα είναι καλύτερα να έχουμε αποτύχει πάλι όλοι μαζί. Για να μπορέσουμε να μιλήσουμε χωρίς καχυποψία, σοφότεροι, όπως θα έχουμε γίνει, την επόμενη μέρα. Η συντηρητική πλευρά της κοινωνίας πρέπει να συνομιλήσει με τον Συριζα. Και ο Συριζα πρέπει να καθήσει πρόθυμα στο ίδιο τραπέζι. Μόνος δεν μπορεί κανείς. Ο πιο έξυπνος θα πρέπει να κάνει την πρώτη κίνηση.


*σχόλιο στο fb
*τίτλος ανάρτησης της ΑΣ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU