Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013

Η πρόταση μομφής, οι τυφλοί που οδηγούν τυφλούς και οι τελευταίες μέρες της Πομπηίας

 The blind leading the blind, Pieter Bruegel the Elder

Το σκηνικό της κρίσης

Η αξιωματική αντιπολίτευση -και σωστά- κατέθεσε πρόταση δυσπιστίας στην κυβέρνηση προσπαθώντας με κοινοβουλευτικό και συνταγματικό τρόπο να την "ρίξει". Επικαλέστηκε τρεις αιτίες με κύρια την άθλια οικονομική της πολιτική που έχει δημιουργήσει μια ζοφερή πραγματικότητα για την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών - μια πραγματικότητα δίχως αύριο. Μπορεί τα κομματικά παιχνίδια ένθεν κακείθεν και οι σκοπιμότητες να προσφέρουν πολλαπλές ερμηνείες αυτής της κίνησης, αλλά, για τον Πολίτη μόνο παράδοξη δεν ήταν. Μια αποτυχημένη κυβέρνηση πρέπει να παραχωρεί την θέση της στην επόμενη - αυτό λένε οι κανόνες της δημοκρατίας, αυτό φωνάζει το αδιέξοδο στο οποίο έχουμε περιπέσει μετά από την επίσημη παραδοχή της χρεοκοπίας μας το 2009.

Κι εκεί αρχίζει η συζήτηση - όχι πριν: ποια θα είναι η επόμενη κυβέρνηση; Τι καινούργιο μπορεί να φέρει; Μήπως θα είναι χειρότερη από αυτήν και τζάμπα θα "αποσταθεροποιηθούμε" ένα μήνα; Και η προεδρία της ΕΕ που αναλαμβάνουμε την 1η Ιανουαρίου; Μήπως την χάσουμε; Μήπως; Μήπως;

Ότι είναι αποτυχημένη αυτή η κυβέρνηση, είναι κάτι πασιφανές. Το νοιώθουν όλοι και όλες στο πετσί τους. Το ζήτημα είναι αν υπάρχει εναλλακτική ή τι κάνεις, ακόμη κι αν δεν υπάρχει εναλλακτική. Γιατί η κατάσταση "δεν πάει άλλο"...

Οι κυβερνητικοί ζητάνε -ως συνήθως εδώ και τέσσερα χρόνια- κι άλλο χρόνο κι άλλη υπομονή. Υπόσχονται προφανώς ανέφικτους στόχους (πρωτογενή πλεονάσματα και διατήρησή τους, έξοδο στις αγορές το 2014, ανάπτυξη) την ώρα που όλες οι μελέτες και τα διεθνή οικονομικά συνέδρια (όπως αυτό του Levy Institute που τελείωσε μόλις χθες στην Αθήνα) προβλέπουν την επιδείνωση της κατάστασης για αρκετά χρόνια ακόμη και την χρόνια εξάρτηση και επιτήρησή μας όσο παραμένει στα πράγματα η διεφθαρμένη πολιτική ελίτ της χώρας. Μοντέλα εξόδου από την κρίση υπάρχουν, μόνο που χρειάζεται και κάποιος να τα εφαρμόσει - αυτό ήταν το συμπέρασμα του χθεσινού συνεδρίου...

Η αντιπολίτευση ζητά να αντικαταστήσει άμεσα με εκλογές την κυβέρνηση για να σταματήσει την ανθρωπιστική κρίση, χρησιμοποιώντας αλλιώς τις δανειακές συμβάσεις - όχι με τον τρόπο των μέχρι τώρα μνημονίων. Γνωρίζει πια ότι όλα αυτά πρέπει να γίνουν εντός ΕΕ, αλλά διεκδικεί για την χώρα μας την ελευθερία κινήσεων που οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν επέδειξαν. Κι ενώ απολαμβάνει ένα όλο και διογκούμενο ρεύμα υποστήριξης όσων διάκεινται απελπισμένα πια εναντίον της σημερινής κυβερνητικής συνεργασίας (το ρεύμα "δεν πάει άλλο") έχει πολύ λιγότερες θετικές ψήφους - ψήφους εμπιστοσύνης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ περνά περίοδο βίαιης ωρίμανσης στο εσωτερικό του. Εκπέμπει ακόμη πιο μεγαλύτερη ωρίμανση με τις δηλώσεις των εκφραστών του στο εξωτερικό του - εκείνων της πλειοψηφίας και όχι της εσωτερικής αντιπολίτευσης των συνιστωσών. Δεν πείθει όμως ακόμη: παρ΄όλες τις προσπάθειες της εξειδίκευσης του κυβερνητικού του προγράμματος από την περί τον Γ Δραγασάκη επιτροπή, ακόμη δεν έχει παρουσιάσει μια ολοκληρωμένη εναλλακτική. Παρ΄όλη την αποσαφήνιση του ευρωπαϊκού του προσανατολισμού από τον Αλέξη Τσίπρα και τους συνεργάτες του, ακόμη δεν έχουν περιθωριοποιηθεί όσο πρέπει οι εσωτερικές φωνές της εξόδου και της δραχμής. Και επίσης, πολλά στελέχη του κινούνται φανερά στην παλιά αριστερίστικη, κρατικιστική, φιλοσυντεχνιακή νοοτροπία και τον λαϊκισμό του "ναι σε όλα", σπέρνοντας αμφιβολίες για την εσωτερική συνοχή και αντοχή του εγχειρήματος "κυβέρνηση με κορμό την Αριστερά".

Επιστρέφοντας τώρα στην πρόταση μομφής: τι είδε ο Πολίτης αυτές τις μέρες;

Είδε το σκηνικό "οι τελευταίες μέρες της Πομπηίας". Ασυγκίνητους κυβερνητικούς να παρουσιάζουν την ανθρωπιστική κρίση σαν επιτυχία. Κομματικούς βουλευτές με ελάχιστες γνώσεις και μηδενική επίγνωση αλλά πίστη στον αρχηγό, να ...
υπόσχονται με βεβαιότητα το αδύνατον. Να κατακεραυνώνουν την αντιπολίτευση που επέλεξε να υπονομεύσει την θριαμβευτική πορεία προς το πουθενά με την δυσπιστία της στο "success story" και το θείο πρωτογενές πλεόνασμα που θα μας λύσει όλα τα προβλήματα. Πρώην σοσιαλιστές, νεοδεξιούς απολογητές, να παριστάνουν την μητέρα Τερέζα και να παρουσιάζουν την πολιτική καταδίκη του ΠΑΣΟΚ από το 44% στο 4-5%, ως μαρτύριο που συνειδητά επέλεξαν (την ώρα που ένα ένα τα προβεβλημένα στελέχη τους ελέγχονται για μίζες και φοροδιαφυγή εκατομμυρίων). 

Θα μπορούσαν να πουν, "πράγματι δεν ξέρουμε τι κάνουμε αλλά κι εσείς δεν έχετε πειστική πρόταση". Αλλά αυτό θα σήμαινε ότι "πρέπει όλοι μαζί κάτι να κάνουμε", ή, ότι "δοκιμάστε εσείς να σύρετε το καράβι με ένα άλλο μίγμα συνεργασιών και πολιτικών, με την ανοχή μας" - αλλά που τέτοια ωριμότητα... 

Το κομματικό κράτος είναι ανελέητο. Ξέρει ότι σε ενδεχόμενο Τιτανικό αυτό θα φύγει με το ζεστό του ελικόπτερο την ώρα που οι πολίτες θα σπρώχνουν με απόγνωση ο ένας τον άλλο για μια κούπα φαί ή για να τους προλάβουν ζωντανούς τα σωστικά συνεργεία. Η όρασή του φτάνει εκ του ασφαλούς μέχρι τον επόμενο ένα, άντε δυο, μήνα - αυτοσχεδιάζουν στου κασίδη το κεφάλι και στην πλάτη του φορολογούμενου. Θα καταλάβουν ότι φτάσαμε στο game over μόνο όταν το δουν στην οθόνη. Αργά ως συνήθως.

Αυτό είδαμε στις οθόνες: την αλαζονεία της εξουσίας. Την αδιαφορία για την τύχη των πολιτών. Το αναίσθητο και ανέκφραστο πρόσωπο των κυβερνητικών terminator που ξεκινούν αυτόν και τον επόμενο μήνα το τελικό κύμα κατασχέσεων ατομικών λογαριασμών, περιουσιών και εισοδημάτων και το πνίξιμο της επιχειρηματικής δραστηριότητας σε μια κουταλιά νερό -της κρατικιστικής τους πείνας για έσοδα από το αίμα της πραγματικής οικονομίας. Με καμιά πραγματική μεταρρύθμιση στο ενεργητικό τους. Με αποθέωση της αδιέξοδης πολιτικής "οριζόντια μέτρα έναντι επόμενης δόσης". Με κατάσταση χρέους χειρότερη από την αρχική. Με χίλιες δυο εξαρτήσεις από τους δανειστές και αποδοχή εν λευκώ του ρόλου του πειραματόζωου. Με καμιά εναλλακτική επεξεργασία ή πρόταση από την μεριά τους: έχουν καταπιεί βέβαια τα φληναφήματα των "αντιμνημονιακών" Ζαππείων και της "αντίστασης" στην τρόικα αλλά όχι και το διογκωμένο "εγώ" τους - και κυρίως δεν παραιτούνται με τίποτα, από την μοιραία διαχείριση που ασκούν σε όλα τα επίπεδα. 

Η εικόνα της ανέμελης Πομπηίας πριν την καταστροφή αφορά μόνο το διεφθαρμένο πολιτικό μας σύστημα και τους εκπροσώπους του. Αυτό που βλέπει ο πολίτης και ο κόσμος όλος είναι οι τυφλοί που οδηγούν τυφλούς - και φυσικά θεωρούν και όλους όσους συναντούν επίσης τυφλούς - γιατί δεν ξέρουν πως είναι να βλέπεις (και να νοιώθεις).

Γιώργος Παπασπυρόπουλος

2 σχόλια:

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU