Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2013

Το οικονομικό αδιέξοδο και το ενδεχόμενο του μεγάλου συνασπισμού (στην Ελλάδα)

Εισαγωγή στο κείμενο του Θανάση Μαυρίδη*:

Αυτό που φαντάζει αδιανόητο, μετά και την χθεσινή "άγρια" κόντρα στην Βουλή, είναι και το πιο αναγκαίο. Ο ελληνικός ιστορικός συμβιβασμός - ο ελληνικός μεγάλος συνασπισμός. 

Όπως έχει ήδη εξηγηθεί διορατικά εδώ, ("τόσο η "Σαμαρική ασκητική "όσο και η "Συριζαϊκή υπόσχεση" εξελίσσονται σε οιονεί κεντρώα πολιτικά σχέδια που συγκλίνουν ταχύτατα") η ΝΔ εξελίσσεται αντικειμενικά σε πολυσυλλεκτικό κεντροδεξιό κόμμα και ο ΣΥΡΙΖΑ σε πολυσυλλεκτικό κεντροαριστερό (ή και σοσιαλδημοκρατικό) κόμμα, όσο κι αν οι λέξεις αυτές σοκάρουν πολλούς, ένθεν κακείθεν... 

Το ζήτημα της διαχείρισης της ελληνικής κρίσης δεν είναι αστείο - δεν μπορεί να εξαντληθεί στην μάχη του Σαμαρά να αγκιστρωθεί στην εξουσία ή στην μάχη του ΣΥΡΙΖΑ να τον αντικαταστήσει σε αυτήν. 
Και τα δυο σχέδια καταναλώνουν ενέργεια πολύτιμη για την ανάκαμψη της χώρας που βυθίζεται στην διεθνή κινούμενη άμμο της κρίσης, αδύναμη να αντιδράσει με δικό της εθνικό σχέδιο: γιατί κάτι τέτοιο απαιτεί όλες τις γνώσεις, τις προτάσεις και την ευφυΐα που κρύβεται στις τάξεις των δυο ιστορικά διαμορφωμένων ελληνικών πολιτικών παρατάξεων που έχουν ξεφύγει πια από τα ιδεολογικά δεσμά του εμφυλίου. 
Τα πιο καθυστερημένα τμήματά τους κοιτάζουν στο παρελθόν και βλέπουν στον ρεβανσισμό την λύση - τα πιο προωθημένα, ελπίζουν στον ιστορικό συμβιβασμό με σκοπό την έξοδο από το σπιράλ του θανάτου.

Δεν είναι τυχαίο ότι η ανάγκη του μεσαίου χώρου να εκφραστεί πολιτικά και να συγκροτηθεί οργανωτικά, αποτυγχάνει επανειλημμένα: δεν είναι θέμα βούλησης, είναι θέμα συγκυρίας και ιεράρχησης πολιτικών αναγκών. Τα απομεινάρια της παραδοσιακής κεντροαριστεράς και οι συσπειρώσεις των κεντρώων φιλελευθέρων, άδικα όπως φαίνεται προσπαθούν να γίνουν μεγάλα κόμματα ή συνασπισμοί. 
Όχι γιατί δεν υπάρχει ανάγκη τρίτου πόλου του μεσαίου χώρου - αλλά γιατί η συνειδητοποίησή της είναι ετεροχρονισμένη. Ήταν άλλη η στιγμή που θα μπορούσε κάτι τέτοιο να υλοποιηθεί με επιτυχία. Και είναι πάλι ξανά στο μέλλον που μπορεί κάτι τέτοιο να επαναληφθεί ως εγχείρημα.
Σήμερα το κέντρο έχει πρακτικά απορροφηθεί από ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Ως απαίτηση της ίδιας της κρίσης. Ανεξαρτήτως υποκειμενικών προθέσεων.
Τα μικρά κόμματα του μεσαίου χώρου μπορούν να πετύχουν το πολύ, μια χρήσιμη σε εναλλακτικά σενάρια, κοινοβουλευτική παρουσία - τίποτα παραπάνω. 
Είναι ήδη δορυφόροι των δύο μεγάλων, ακόμη κι αν δεν το συνειδητοποιούν, σε ενδεχόμενες αθροίσεις ή συγκρούσεις για την εξουσία. Αλλά το ζητούμενο δεν είναι τι θα κάνουν αυτά, αλλά τι θα απογίνει η χώρα: κι αυτό απαιτεί επειγόντως συνεργασία των βασικών παικτών. 
Στο μεταξύ ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, Δράση κλπ έχουν τον χρόνο να ολοκληρώσουν την ιστορική τους διαδρομή και να αντιμετωπίσουν τα υπαρξιακά τους προβλήματα που δεν κατάφεραν να λύσουν όταν το ρεύμα ήταν υπέρ τους. Και δεν χρειάζεται να πασχίζουν - πάλι για υπαρξιακούς λόγους που επιβάλλουν σχεδόν με το ζόρι σε μια αδιάφορη κοινωνία - να δημιουργούν αναχώματα στην "επικοινωνία" των δύο υπαρκτών πολιτικών σχεδίων: 
Αντίθετα πρέπει να γίνουν γέφυρες εθνικής συνεννόησης με την ψυχραιμία που εκ φύσεως τους προσδίδει η "ιδεολογία" τους, του τρίτου ή μέσου δρόμου και οι χωρίς (επίσης ιδεολογικές) αγκυλώσεις προτάσεις τους. 
Γι αυτό και κινήσεις ή εκκλήσεις για δημιουργία τρίτου πόλου -όπως των 32, των 58 ή των 75 που προσπαθούν να ξαναβάλουν στο παιχνίδι δυνάμεις που έχουν -στην συγκυρία- εξαντλήσει τον ιστορικό τους ρόλο, είναι καταδικασμένες σε αποτυχία και συμβάλλουν περισσότερο ως "εμπόδια" "μπαίνοντας στην μέση", κλίνοντας το μάτι ή δαιμονοποιώντας  τον ένα ή τον άλλο πόλο και καθυστερώντας την επείγουσα συνεννόησή τους. Αντί να λειτουργήσουν ως think tank μιας εθνικής συνεννόησης.

Κάθε κίνηση ωρίμανσης του ενός ή του άλλου πόλου, απαλλαγής τους από φονταμενταλιστικές λογικές καθαρότητας και κάθε βήμα προσέγγισης κεντρώων, ριζοσπαστικών και μεταρρυθμιστικών λογικών εκ μέρους τους, πρέπει να γίνονται δεκτές με ενθουσιασμό, όχι με λοιδορίες και μικροπολιτική νοοτροπία. Η θεωρία των δυο άκρων της ρεβανσιστικής δεξιάς και η αριστερή δογματική του κράτους-πατερούλη και της "γενικής απεργίας" σε μιαν οικονομία χωρίς επιχειρήσεις, πρέπει να απομονωθούν και να ανοίξει ο δρόμος στους φορείς της κοινής λογικής και των δυνάμεων του ρεαλιστικού συμβιβασμού: η επικράτηση επί του αντιπάλου δεν είναι της στιγμής ούτε και των επομένων λίγων ετών - θα ξοδέψει όλο το απαραίτητο δυναμικό και ο όποιος νικητής θα είναι εξαντλημένος και αδύναμος να διαχειριστεί την επείγουσα εθνική μεταρρύθμιση/αναγέννηση. (ΑΣ)

Το οικονομικό αδιέξοδο και το ενδεχόμενο του μεγάλου συνασπισμού

του Θανάση Μαυρίδη*
Οι Γερμανοί σοσιαλδημοκράτες πιστεύουν ότι η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να βγει στις αγορές ούτε το 2014 κι ότι θα χρειαστεί νέο δάνειο. Δηλαδή, νέο μνημόνιο. Η άποψή τους μοιάζει να είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα, σε σχέση με τα μαθηματικά του κ. Στουρνάρα, αν και θα ευχόμασταν να συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Αυτό που είναι προφανές είναι το αδιέξοδο. Τα νούμερα δεν βγαίνουν...
Θα χρειαστεί νέος δανεισμός και νέο μνημόνιο. Το ότι θα χρειαστεί δεν σημαίνει ότι και θα μας τον δώσουν. Σε αντίθεση με ό,τι πιστεύουν πολλοί, το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν βρίσκεται στα μέτρα που θα υποχρεωθούμε να πάρουμε στο μέλλον, αλλά στα μέτρα που δεν υλοποιήσαμε στο παρελθόν. Γενικώς τα πράγματα δεν έχουν εξελιχτεί καλά και όλοι προσπαθούν τώρα να βγάλουν απ’ έξω την ουρά τους.

Σε ένα τόσο αβέβαιο περιβάλλον είναι φυσικό οι βασικοί παίκτες στην πολιτική σκακιέρα να προσπαθούν να κερδίσουν πολιτικό χρόνο. Μπροστά μας ...

δεν έχουμε μεγάλες ανάγκες για ρευστότητα, τουλάχιστον μέχρι τις ευρωεκλογές. Το πολύ - πολύ το ελληνικό δημόσιο να συνεχίσει την εσωτερική στάση πληρωμών. Να συνεχίσει, δηλαδή, να οφείλει σε όποιον ομιλεί την ελληνική. Κουτσά - στραβά, πάντως, θα την βγάλουμε μέχρι τότε. Και τον χρόνο αυτό τον χρειάζονται όλοι. Αν κάποιος ήταν έτοιμος να αναλάβει τις τύχες της χώρας, οι άλλοι θα του παραχωρούσαν ευχαρίστως την θέση τους. Κανείς όμως δεν είναι έτοιμος...

Ο κ. Σαμαράς χρειάζεται χρόνο για να προσδιορίσει το πολιτικό του μέλλον μέσα σε μία κινούμενη άμμο, όπως είναι σήμερα ο χώρος της ευρύτερης δεξιάς. Ποιός μπορεί να πει με σιγουριά που αρχίζουν και που τελειώνουν τα όρια του κόμματος που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής;

Ο κ. Βενιζέλος θα ήθελε να βρει μία ευκαιρία στην κεντροαριστερά και να απαλλαγεί από το ένοχο παρελθόν του ΠΑΣΟΚ. Κι ο κ. Τσίπρας χρειάζεται χρόνο περισσότερο απ΄ όλους τους άλλους για να ξεκαθαρίσει τα πράγματα στο εσωτερικό του κόμματός του.

Το θέμα είναι ποιές εξελίξεις θα επιφέρει η διαπίστωση του μεγάλου αδιεξόδου. Δεν είμαστε μακριά από το σημείο εκείνο που θα γίνει αντιληπτό από περισσότερους ανθρώπους απ΄ ό,τι σήμερα ότι χρειάζεται μία συλλογική λύση στα πλαίσια της ελεύθερης οικονομίας. Όσοι συνταχτούν με την Ευρώπη και το ευρώ θα χρειαστεί να ακολουθήσουν έναν κοινό δρόμο, σε μια προσπάθεια να ανοικοδομήσουν την χώρα.

Κάποιοι μπορεί να πίστεψαν πριν από τρία χρόνια ότι θα είχαν πολιτικά οφέλη μέσα από το ψευδοδίλλημα μνημόνιο - αντιμνημόνιο, αλλά η πίεση που θα ασκήσουν τα γεγονότα θα είναι αφοπλιστική! Τώρα θα αναγκαστούν να πουν την αλήθεια. Ότι το αληθινό δίλημμα ήταν και είναι "μέσα ή έξω από την Ευρώπη". Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα αναγκαστούν να το πουν. Τα πρώτα σημάδια τα βλέπουμε. Ο κ. Τσίπρας που θα έκαιγε το μνημόνιο στο προαύλιο της Βουλής, προσπάθησε σκληρά να πείσει στο Τέξας τους ακροατές του για τους λόγους που η Ελλάδα δεν πρέπει να φύγει από το ευρώ...

Βρισκόμαστε μπροστά σε μία κατάσταση που όλοι προετοιμάζονται για το ενδεχόμενο του μεγάλου συνασπισμού. Γι’ αυτό χρειάζονται τον πολιτικό χρόνο, για να μπορέσουν να προετοιμαστούν καλύτερα για την επόμενη ημέρα.

Θα ρωτήσει κανείς τι σημασία έχουν όλα αυτά για κάποιον ο οποίος έχει ήδη περιθωριοποιηθεί από την κρίση. Για όλους αυτούς που δεν θέλουν να ξέρουν καν τι συμβαίνει στην πολιτική σκηνή, επειδή ακριβώς έχουν χάσει την πίστη τους σε οτιδήποτε. Η απάντηση είναι ότι αν ο λεγόμενος μεγάλος συνασπισμός είχε δημιουργηθεί από την αρχή της κρίσης, τότε ίσως και να μην είχαμε φτάσει μέχρις εδώ. Να ήμασταν σε πολύ καλύτερο σημείο.

Το ζητούμενο είναι η προσέλκυση κεφαλαίων για νέες επενδύσεις. Είναι ο μοναδικός τρόπος για να βγούμε από την τρύπα μέσα στην οποία έχουμε πέσει. Κι αυτό γίνεται αφού πειστούν οι επενδυτές ότι θα συναντήσουν ένα φιλικό περιβάλλον και μία ισχυρή πολιτική εξουσία που θα εγγυηθεί όλες τις συμφωνίες που θα κάνουν με το ελληνικό κράτος.


*Πηγή:www.capital.gr


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU