Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2013

Σημάδια παρακμής και απώλειας αυτονομίας του "μεσαίου χώρου"

Krazy Kat
του Γιώργου Παπασπυρόπουλου

Μοναδικό μέλημα του πολιτικού προσωπικού του υπεύθυνου για την χρεοκοπία είναι το γάντζωμα στην εξουσία - με οποιοδήποτε κόστος. Ακόμα κι όταν υπό την πίεση της τρόικας αναγκάζεται να μειώσει ή και να απωλέσει μέρος των προνομίων του - βέβαια φροντίζοντας να ευνουχίσει πρώτα το λειτουργικό μέρος της όποιας παραχώρησης.

Παρακολουθούμε έτσι διαρκώς σκιαμαχίες χωρίς πραγματικό επίδικο. Στην παιδεία γίνεται της κακομοίρας, αλλά η κυβέρνηση ήταν αυτή που παρόπλισε έναν νόμο ψηφισμένο με 255 ψήφους (ρεκόρ Guinness για τα ελληνικά κοινοβουλευτικά δεδομένα) δίνοντας παράταση στο χάος. 
Στις διαθεσιμότητες ενάμισος χρόνος πέρασε για να μην γίνουν τελικά αξιολογήσεις και συνεχίζουμε να "απολαμβάνουμε" οριζόντια τυφλά μέτρα. Στην οικονομία την έλλειψη των απαραίτητων κάθετων μέτρων για την απελευθέρωση της επιχειρηματικότητας και την βελτίωση της φοροδοτικής ικανότητας των επιχειρήσεων, πληρώνουν οι μικρομεσαίοι με διώξεις και κατασχέσεις χαρατσιών και εισφορών πέραν κάθε φαντασίας. 

Την άνοιξη του 2012 φάνηκε προς στιγμήν ότι το παλιό πολιτικό σύστημα θα έχανε την μάχη. Κι όμως: το αδιέξοδό του έγινε αδιέξοδο της κοινωνίας. Οι μεταρρυθμιστικές δυνάμεις δεν κατάφεραν να συνεννοηθούν μεταξύ τους. Οι κοινοβουλευτικές δυνάμεις της αριστεράς είτε απέτυχαν να συνειδητοποιήσουν τις πρωταρχικές ανάγκες της συγκυρίας (ΔΗΜΑΡ) και επέτρεψαν στην ΝΔ να γιγαντωθεί με δεύτερες εκλογές και διλήμματα, είτε δεν ήταν έτοιμες να μεταρρυθμιστούν οι ίδιες προς όφελος της χώρας (ΣΥΡΙΖΑ) μεθυσμένες από την ιστορική επιτυχία τους. 

Οι δεύτερες εκλογές επανέφεραν το παλιό, έστω και πληγωμένο, στην θέση του. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ συνέχισαν να διαχειρίζονται την χώρα που κατέστρεψαν και να καλύπτουν τα ίχνη τους και τις ευθύνες τους υποδυόμενοι τους αναγεννημένους και υπεύθυνους πολιτικούς - η ΔΗΜΑΡ απλά απέδειξε πόσο ανίκανη είναι μια αριστερά εξαρτημένη και κρατικοδίαιτη να αναλάβει οποιαδήποτε ευθύνη, εκτός εκείνης της ποσοστιαίας αποτύπωσής της στον κρατικό μηχανισμό: χωρίς σχέδιο ή περιεχόμενο πέραν προσωπικών διαδρομών. Όσο για τον ΣΥΡΙΖΑ, απελπιστικά αργά άρχισε μόνο εσχάτως να συνέρχεται -με δυσκολία- από τον hangover της νίκης και να συνειδητοποιεί ότι υπάρχει και "παραπέρα" - ότι η διαχείριση των τυχών της χώρας δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση, ότι δεν υπάρχει αυτόματος "αριστερός" πιλότος κι ότι χρειάζονται επεξεργασίες πέραν της αντιπολιτευτικής ικανότητας. Μόλις πρόσφατα περιόρισε τις συνιστώσες και τώρα δίνει αγώνα και προς το εσωτερικό του να διορθώσει τις κραιπάλες της εποχής του λαϊκισμού του.

Αυτό που από πολλούς περιγράφεται ως "τρίτος πόλος", ή μεσαίος ή προοδευτικός, μεταρρυθμιστικός χώρος, στάθηκε για αρκετό διάστημα ως η ζωντανή ελπίδα της εξισορρόπησης του νέου δικομματισμού που έδειξε να σταθεροποιείται μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ πλέον και η δύναμη που θα μπορούσε ανεξάρτητη από ιδεολογικές εμμονές και αγκυλώσεις να περιγράψει την ελληνική πρόταση διεξόδου από την κρίση και την ύφεση. Και να έλξει και τις άλλες δυο παρατάξεις προς το κέντρο και την κοινή λογική των συνεργασιών πάνω σε ένα ελληνικό εναλλακτικό σχέδιο. Γρήγορα όμως αλλοιώθηκε και αλώθηκε από ...
αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα και επιδιώξεις: και κυρίως έπεσε θύμα της ανάμιξης στα εγχειρήματά του των σχεδίων επανεκκίνησης του παλιού (που είχε συνέλθει στο μεταξύ από το σοκ) με την μάσκα του καινούργιου. Στόχος φυσικά η ατιμωρησία, η λήθη και η "συνέχεια". Η παρθενογένεση απεφεύχθη.

Σήμερα τα σημάδια παρακμής του χώρου είναι εμφανή: αποδυναμωμένος, διασπασμένος, σε σύγχυση σκοπών και προτεραιοτήτων ξοδεύεται σε ανούσιες ταυτίσεις με αμφίβολους φίλους ή κουρασμένες μάχες με εικονικούς εχθρούς. 

Το παλιό πολιτικό προσωπικό κατήγαγε περηφανή νίκη απέναντι στον λαό που το αμφισβήτησε - "είναι ακόμα ζωντανό" ισορροπώντας επιδέξια μεταξύ τρόικας και ψηφοφόρων. Σχεδόν έχει καταφέρει να εκλέξει έναν άλλο λαό στην θέση του παλιού - έναν λαό αναμορφωμένο, που δέχεται τον Σαμαρά ως υπεύθυνο πολιτικό και τον Βενιζέλο ως μοναδική ελπίδα της σοσιαλδημοκρατίας και της κεντροαριστεράς.  Το μόνο πρόβλημά του είναι η χώρα που συνεχίζει να καταρρέει και υπάρχει κίνδυνος να ξυπνήσει με τον κρότο της πτώσης της τους κοιμισμένους υπηκόους - καθώς και η ανθρωπιστική κρίση που επιδεινώνεται και στερεί παρά το success story που αναμεταδίδουν καθημερινά τα "ανεξάρτητα" ΜΜΕ το πιάτο από το τραπέζι όλο και περισσότερων οικογενειών. 

Αυτό που λείπει είναι μια πραγματικά ανεξάρτητη και αυτόνομη προσπάθεια. 
Η ΔΗΜΑΡ έχει αποδείξει πια ότι είναι ανίκανη για κάτι τέτοιο - αργά ή γρήγορα θα επιλέξει ανάμεσα σε ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ φυτοζωόντας στο μεταξύ μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Το ΠΑΣΟΚ έχει την εναλλακτική της κίνησης των 58 ή κάτι παρόμοιου για να αποφύγει να εκτεθεί ως τέτοιο στις εκλογές και να εισπράξει μια τελευταία και απαξιωτική ήττα. Η Δράση αυτοπεριορισμένη στον χώρο που εκφράζει η φιλοδοξία για ένα καθαρά φιλελεύθερο κόμμα, έχει χάσει την δυναμική της και την συσπειρωτική της ικανότητα. Οι Οικολόγοι Πράσινοι περιμένουν παθητικά τις εκλογές για να αποτυπωθεί και τυπικά η αποσύνθεση του όποιου αυτόνομου πράσινου σχεδίου και να ενσωματωθούν σε κάποια αριστερή δύναμη. 

ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αντί να επηρεαστούν από τον μεσαίο χώρο, επεκτάθηκαν ανεμπόδιστα και πρακτικά κατέλαβαν τον χώρο. Όχημα της ΝΔ αποτέλεσε το εξαρτημένο ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ (αντικειμενικά) η διαρκώς αμφιταλαντευόμενη ΔΗΜΑΡ. Η εναλλακτική του μεσαίου χώρου μοιάζει να βυθίζεται αύτανδρη μέσα στην τρικυμία των πολωτικών διλημμάτων. 

Για όλα υπάρχει η κατάλληλη ώρα - και ο τρίτος πόλος άργησε μια μέρα. Κι όταν κινήθηκε, κινήθηκε υποταγμένος σε σχέδια άλλων - και μάλιστα, εκείνων στους οποίους φιλοδοξούσε να αποτελέσει εναλλακτική. 

Όσο και να μην το παραδεχόμαστε, οι επαγγελματίες επεκράτησαν στον πρώτο γύρο - διέσπασαν τον μεταρρυθμιστικό χώρο. Αλλά αυτή δεν είναι η δουλειά τους; Όπως λέει και το παλιό φοιτητικό σύνθημα της εποχής της άνθισης της αυτονομίας στα πανεπιστήμια: "πρέπει να είσαι λέρα για να οδηγάς γαλέρα". 

Το γεγονός ότι μεγάλο μέρος του χώρου αναλώνεται στην υπεράσπιση ενός, έστω παροδικά, σεξιστή γελοιογράφου ή στην υιοθέτηση ενός σεξιστή βουλευτή, μόνο και μόνο επειδή τους επιτίθεται -δικαίως ή αδίκως, δεν ενδιαφέρει κανέναν στα χαρακώματα - ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι σημάδι βαθιάς παρακμής και αδιεξόδου. Και απώλειας αυτονομίας - γιατί και πάλι, σχέδια άλλων υπηρετεί.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU