Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2013

Ινστιτούτο Levy: Το κράτος να γίνει "εργοδότης τελευταίας προσφυγής"



"προβλέπεται εκτόξευση της ανεργίας στο 34% το 2016 αν συνεχιστεί η ίδια μνημονιακή πολιτική"
της Ράνιας Αντωνοπούλου*

Η ερευνήτρια Ράνια Αντωνοπούλου προτείνει τη δημιουργία θέσεων απασχόλησης από το Κράτος για να σταματήσει η κατάρρευση της απασχόλησης

Σχέδιο για δημιουργία θέσεων εργασίας με συμμετοχή του Κράτους σε ρόλο "εργοδότη τελευταίας προσφυγής" προτείνει το ινστιτούτο Λεβί για την Ελλάδα, στο πλαίσιο του εναλλακτικού οικονομικού σχεδίου για τη χώρα το οποίο επεξεργάζεται για λογαριασμό του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ.

Η πρόταση**, την οποία έχει αναπτύξει η ερευνήτρια του Ινστιτούτου, καθηγήτρια Ράνια Αντωνοπούλου, προβλέπει τη δημιουργία θέσεων εργασίας από το Κράτος, βασίζεται σε ιδέα του οικονομολόγου Hyman Minsky και έχει εφαρμοστεί με επιτυχία σε άλλες χώρες, όπως η Αυστραλία και η Σουηδία. Στην Ελλάδα, σύμφωνα με την κυρία Ράνια Αντωνοπούλου οι θέσεις εργασίας θα πρέπει να εστιάσουν σε παροχή κοινωφελών υπηρεσιών και να αφορούν θέσεις εργασίας με όλα τα νόμιμα δικαιώματα. Ο όρος δηλώνει ότι σε περιπτώσεις μεγάλης ανεργίας, το Κράτος θα πρέπει να λειτουργεί ως ύστατο καταφύγιο για τη δημιουργία απασχόλησης, κατ' αναλογία με το ρόλο του "δανειστή τελευταίας προσφυγής" που αναλαμβάνουν οι κεντρικές τράπεζες για χορηγήσουν ρευστότητα.

Το Ινστιτούτο Levy είναι ένα από τα πιο έγκυρα και προοδευτικά think tank των ΗΠΑ, ιδιαίτερα υψηλού κύρους, ασχολείται επισταμένως με την κρίση στην ευρωζώνη και ιδιαίτερα στην Ελλάδα. Εχει αναπτύξει μάλιστα και ελληνικές σελίδες στο site του. Η πρόταση για τον εργοδότη τελευταίας προσφυγής βασίζεται σε ένα ευρύτερο εναλλακτικό σχέδιο για την εφαρμογή "σχεδίου Μάρσαλ" στην Ελλάδα, το οποίο θεωρείται απαραίτητο για να ανασχεθεί η καταστροφή της οικονομίας και της κοινωνίας.

Σύμφωνα με την μακροοικονομική ανάλυση των ερευνητών του Levy, προβλέπεται εκτόξευση της ανεργίας στο 34% το 2016 αν συνεχιστεί η ίδια μνημονιακή πολιτική. Η μελέτη αντιπροτείνει αύξηση των κρατικών δαπανών αντί για συνεχή μείωσή τους, ώστε να παίξουν σταθεροποιητικό ρόλο στην περίοδο της κρίσης.

Κίνδυνος για ανεργία 34%


« Είναι απαραίτητο να εφαρμοστεί άμεσα μια αναπτυξιακή πολιτική με βασικό άξονα ένα πρόγραμμα δημοσίων δαπανών, ένα σχέδιο Μάρσαλ προσαρμοσμένο στις σημερινές συνθήκες στην Ελλάδα. Τότε μόνο θα βγούμε από την κρίση με γρηγορότερο ρυθμό. Να κάνουμε το αντίθετο από αυτό που προτείνει η Τρόικα και εφαρμόζει το υπουργείο οικονομικών», υποστηρίζει η κ. Αντωνοπούλου, η οποία είναι και σύμβουλος του ΟΗΕ σε θέματα απασχόλησης, σε συνέντευξή της στην εφημερίδα "Εποχή" , ρίχνοντας το μπαλάκι στην κυβέρνηση αφού λεφτά βρίσκονται, όπως προσθέτει, όταν υπάρχει πολιτική βούληση.

Το σχέδιο Μάρσαλ που στηρίζεται στην ενίσχυση της απασχόλησης από το κράτος που θα παίξει το ρόλο του «εργοδότη ύστατης προσφυγής» θα παρουσιαστεί** στο διεθνές συνέδριο που οργανώνει το Ινστιτούτο Λεβί στο Μέγαρο Μουσικής στην Αθήνα στις 8-9 Νοεμβρίου με θέμα «Η κρίση στην Ευρωζώνη και την Ελλάδα και η εμπειρία με τις πολιτικές λιτότητας».
Το σχέδιο Μάρσαλ απαιτεί κονδύλια ύψους 30 δισ. συνολικά ξεκινώντας από σήμερα έως και το τέλος του 2016, με κατανομή 2 δις ανά τρίμηνο. Στην ερώτηση που θα βρεθεί αυτό το μεγάλο κονδύλι η κ. Αντωνοπούλου προτείνει πέντε πηγές χρηματοδότησης με πρώτη στη λίστα την Ευρωπαική Τράπεζα Επενδύσεων.

«Αν αναλογιστούμε – επισημαίνει η κυρία Αντωνοπούλου- τα ποσά που έχουμε δανειστεί με τα δύο Μνημόνια από την Τρόικα για ανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών και για τις ανάγκες των κρατικών χρεολυσίων ,νομίζω ότι γίνεται ξεκάθαρο ότι είναι ζήτημα πολιτικής βούλησης και ιδεολογικής κατεύθυνσης».

Το σχέδιο χρηματοδότησης του «εργοδότη ύστατης προσφυγής» προβλέπει τη δημιουργία ενός Εθνικού Ταμείου Κοινωνικής Απασχόλησης στο οποίο ...

μπορούν να εισρέουν πόροι από:

α) Την αναδιάρθρωση των κονδυλίων του ΕΣΠΑ
β) Κεφάλαια από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων
γ) Τη μείωση των δανειακών υποχρεώσεων της Ελλάδας ώστε να δημιουργηθεί πλεόνασμα ρευστότητας, που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ύστερα από διαπραγματεύσεις για τη χρηματοδότηση κοινωνικής- κοινωφελούς εργασίας.
δ) Την άμεση εγκαθίδρυση του «Ευρωπαϊκού Ταμείου κατά της Ανεργίας» το οποίο να συνεισφέρει κάποιο ποσοστό σε ένα αντίστοιχο φορέα στην Ελλάδα.
ε) Την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής . Ένα μέρος από τα έσοδα θα μπορούσαν να στηρίξουν το Εθνικό Ταμείο Κοινωνικής Απασχόλησης.

Ο εργοδότης ύστατης προσφυγής
Ο όρος «εργοδότης ύστατης προσφυγής» (employer of last resort/ELR) επινοήθηκε από τον Hyman Minsky, που είναι πιο γνωστός για την ανάλυση της χρηματοπιστωτικής αστάθειας του καπιταλισμού. Σύμφωνα με τον Μίνσκυ, το κράτος υποχρεούται να παρέχει «εγγύηση εργασίας» για όλους και όλες που είναι ικανοί και θέλουν, αλλά δεν μπορούν να βρουν δουλειά , σε περιόδους οικονομικής συρρίκνωσης . Το κράτος που μπορεί να αποσυνδέσει την προσφορά απασχόλησης από την κερδοφορία πρέπει να είναι ο εργοδότης ύστατης προσφυγής.

Το ίδιο σχέδιο έχει εφαρμοστεί - για παράδειγμα - στη Σουηδία και την Αυστραλία για πολλά χρόνια και η ανεργία είχε πέσει στο 2%. Η Χιλή έχει χρησιμοποιήσει την ίδια ιδέα με ένα πρωτοποριακό τρόπο. Όταν η ανεργία αυξάνεται πάνω από τον μέσο όρο τον προηγούμενων 3 μηνών, η πολιτική αυτή ενεργοποιείται αυτόματα, δίχως την έγκριση του κοινοβουλίου.

«Η υλοποίηση της προτεινόμενης πολιτικής του κράτους σαν «εργοδότη ύστατης προσφυγής» και στην Ελλάδα – τονίζει η κ. Αντωνοπούλου - προϋποθέτει την ουσιαστική υπέρβαση του πολιτικού συστήματος από τις κυρίαρχες νεοφιλελεύθερες ιδέες και πρακτικές. 
Δεν είναι δυνατόν να διαλύουν την οικονομία, να εφαρμόζουν πολιτικές που φέρνουν ανεργία, και από την άλλη να τρέχουν «προγράμματα» και ανακοινώσεις περί «κοινωφελούς εργασίας» για 10.000 θέσεις εδώ και 5.000 εκεί κλπ. Αυτά όλα είναι και πρόχειρα στημένα και ευκαιριακά μικρό-«projects» για να κλείνουν το στόμα όποιων κατηγορούν την κυβέρνηση ότι κλείνει τα μάτια στην καταστροφή που φέρνουν οι μνημονιακές πολιτικές».
Όπως εξηγεί η κυρία Αντωνοπούλου η ιδέα έχει εφαρμοστεί -για παράδειγμα- στην Σουηδία και την Αυστραλία για πολλά χρόνια και η ανεργία είχε πέσει στο 2%. Η Χιλή έχει χρησιμοποιήσει την ίδια ιδέα με ένα πρωτοποριακό τρόπο. Όταν η ανεργία αυξάνεται πάνω από τον μέσο όρο τον προηγούμενων 3 μηνών, η πολιτική αυτή ενεργοποιείται αυτόματα, δίχως την έγκριση του κοινο-βουλίου.

"Η απάντηση μου στο πώς θα λειτουργήσει, είναι ότι σαν εργασιακή σχέση πρέπει να τηρεί όλες τις νόμιμες συνθήκες εργασίας. Η διαφορά είναι ότι το αντικείμενο εργασίας είναι η παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών που έχουν κοινωφελή χαρακτήρα". 
Η καθηγήτρια αναφέρει επίσης ότι "τα μέτρα για την αγορά εργασίας που προτείνονται μέσα από την Ευρωπαϊκή Στρατηγική για την Απασχόληση, είναι περιορισμένα και άστοχα, για την Ελλάδα τουλάχιστον, επειδή έχουν σχεδιαστεί με στόχο να ενθαρρύνουν τους ανθρώπους να αυξήσουν την απασχολησιμότητά τους και να γίνουν επιχειρηματίες. 
Την ώρα που ο επιχειρηματικός τομέας παραπαίει και με δεδομένο ότι βρισκόμαστε σε βαθειά ύφεση οι παρεμβάσεις στην αγορά εργασίας πρέπει να προσαρμοστούν. 
Το πρόβλημα δεν έγκειται στην απασχολησιμότητα, αλλά στην έλλειψη καταναλωτικής ζήτησης, και συνεπώς στην έλλειψη προσφοράς απασχόλησης. 
Η ΕΕ χρειάζεται να αναλάβει τις ευθύνες της και να εμπλακεί σε σοβαρές σκέψεις αναφορικά με ποιες πολιτικές λειτουργούν αποτελεσμα-τικά και ποιες όχι, πέρα από τις προτάσεις του σχεδίου Μπαρόζο, στις παρούσες συνθήκες. Ο εργοδότης της ύστατης προσφυγής είναι το καταλληλότερο εργαλείο για χώρες που αντιμετωπίζουν υψηλά ποσοστά ανεργίας, όπως ο ευρωπαϊκός Νότος".

*πηγή NewMoney.gr, 16 Οκτώβριος 2013


**Σχετική ομιλία σήμερα Σάββατο στην 5η συνεδρίαση του Συνεδρίου 

«Η κρίση στην Ευρωζώνη και την Ελλάδα και η εμπειρία με τις πολιτικές λιτότητας»

Μέγαρο Διεθνές Συνεδριακό Κέντρο Αθηνών
8–9 Νοεμβρίου 2013

10:30 a.m. − 12:30 p.m. Session 5.
The Challenge of Unemployment: Can Current Policies Work?
MODERATOR: Christina Kopsini, Editor, Labor Market and Employment Issues, Kathimerini
SPEAKERS: 
  • László Andor, Commissioner for Employment, Social Affairs and Inclusion, European Commission
  • Duncan Campbell, Director, Policy Planning in Employment, International Labour Organization “Does Wage-led Growth Mean Anything?”
  • Massimiliano La Marca, Economist, International Labour Organization "Greece: A Structural Analysis of Macroeconomic Prospects" 
  • Rania Antonopoulos, Senior Scholar, Levy Institute “Responding to the Unemployment Crisis in Greece: A Modest ‘Employer of Last Resort’ Proposal” Abstract in PDF
  • Maria Karamessini, Professor, Panteion University “Employment Policy and the Greek Crisis: A Tool for Managing Social Destruction or an Element of an Alternative Exit Strategy?” Abstract in PDF

6 σχόλια:

  1. "...το Κράτος θα πρέπει να λειτουργεί ως ύστατο καταφύγιο για τη δημιουργία απασχόλησης, κατ' αναλογία με το ρόλο του "δανειστή τελευταίας προσφυγής" ..."

    Επιτέλους βρέθηκε η λύση στο πρόβλημα της χώρας μας.

    Το χρεοκοπημένο ελληνικό κράτος, που κάθε μήνα βάζει ένα νέο κεφαλικό φόρο για να βγάλει τη επόμενη μισθοδοσία του κρατικού πελατειακού στρατού, θα μετατραπεί από εργοδότης "πρώτης προσφυγής", σε εργοδότη "τελευταίας προσφυγής".

    Είτε πρώτος είτε τελευταίος, το βασικό είναι να παραμείνει για πάντα "εργοδότης", ή ακόμα καλύτερα ο μόνος εργοδότης, ούτως ώστε να εξαγοράζονται οι ψήφοι που χρειάζονται για να παραμένει στην εξουσία η κάθε συμμορία που για λόγους μάρκετινγκ αυτοαποκαλείται πολιτικό κόμμα.

    Το χιουμοριστικό κείμενο της κυρίας Αντωνοπούλου, θα ήταν μια ευπρόσδεκτη ανάλαφρη πινελιά μέσα στην μαυρίλα που μας έχει χώσει σύσσωμο το πολιτικό σύστημα, αν δεν έδειχνε ανάγλυφα την παράνοια του πολιτικού συστήματος και του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού. Από ότι φαίνεται η ενασχόληση με την πολιτική και τον συνδικαλισμό προκαλεί ανεπανόρθωτες ηθικές και πνευματικές βλάβες, όπως φαίνεται ξεκάθαρα από την παρανοική "μελέτη" που εκπόνησε έναντι αμοιβής με εντολή και για τις ανάγκες της ΓΣΕΕ η "ερευνήτρια" κ. Αντωνοπούλου.

    Είναι πραγματικά θλιβερό, να βλέπει κάποιος το 2013 την ΓΣΕΕ να προτείνει, μέσω 'ερευνητών', την πλήρη σοβιετικοποίηση της οικονομίας (και κατά συνέπεια της κοινωνίας), σαν να μην έχει μεσολαβήσει τίποτα τα τελευταία 4 χρόνια.

    Ο καρκίνος έχει μετασταθεί σε όλα τα ζωτικά όργανα (κυβέρνηση, αντιπολίτευση, δήμους, συνδικαλιστικό κίνημα κλπ). Μόνο ένα θαύμα μπορεί να μας γλυτώσει.


    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανάποδα είναι τα πράγματα φίλε Χρήστο. Οι προτάσεις της είναι στα πλαίσια ενός σχεδίου Μάρσαλ που προτείνει το Levy Inst. Η ΓΣΕΕ την συμβουλεύεται στις μελέτες της - είναι σύμβουλος του ΟΗΕ για τέτοια ζητήματα ανθρωπιστικής κρίσης όπως στην χώρα μας - δεν ζητά να διοριστούμε στο κράτος αλλά κάτι άλλο.

      Διαγραφή
    2. Φίλε Γιώργο,
      η ανθρωπιστική κρίση στη χώρα μας δεν είναι αποτέλεσμα κάποιου φυσικού γεγονότος (πχ σεισμός).
      Είναι αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης που οφείλεται στη χρεοκοπία του δημοσίου.
      Το ελληνικό κράτος για πάρα πολλά χρόνια, ακόμα και μετά την επίσημη στάση πληρωμών (χρεοκοπία), μέχρι και σήμερα, ξοδεύει πολύ περισσότερα από ότι εισπράττει, καλύπτωντας την διαφορά μέσω δανεισμού.
      Αυτή είναι η κύρια πηγή του ελληνικού προβλήματος.
      Τα μεγαλύτερα κονδύλια του προυπολογισμού αφορούν μισθούς και συντάξεις. Αυτά αφορούν τόσο κανονικούς μισθωτούς και συνταξιούχους, όσο και πλασματικούς μισθωτούς και συνταξιούχους, πελάτες του πολιτικού συστήματος.
      Αν το πολιτικό σύστημα σταματούσε τη σίτιση των πελατών του από τον δημόσιο κορβανά (πχ 3,500 άχρηστοι δημόσιοι οργανισμοί, πλεονάζων προσωπικό σε υπουργεία ΔΕΚΟ, συνταξιούχοι κάτω των 60 κλπ) θα μπορούσαμε να ισοσκελίσουμε τον προυπολογισμό απο το 2009, περιορίζοντας δραστικά τις συνέπειες της κρίσης στον ιδιωτικό παραγωγικό τομέα και στις τράπεζες.
      Αντί γι αυτό το σύσσωμο το πολιτικό σύστημα επέλεξε την διατήρηση του δημοσίου, με αποτέλεσμα 1,500,000 άνεργους στον ιδιωτικό τομέα και την διόγκωση των συνταξιούχων μέσα από πρώιμες συνταξιοδοτήσεις με αποτέλεσμα την δραματική επιδείνωση του συνταξιοδοτικού.
      Ο επόμενος στόχος είναι η σταδιακή δήμευση των καταθέσεων και των ακινήτων για να συνεχίσει το δημόσιο να να χρηματοδοτεί τις ανάγκες του προυπολισμού τον οποίο αρνείται να μειώσει παρά την μείωση του ΑΕΠ κατά 30%.

      Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι με κάποιο μαγικό τρόπο, βρίσκεται κάποιος αη βασίλης που βρίσκει λογική την άρνηση του πολιτικού συστήματος να εγκαταλείψει τους πελάτες του και μας δίνει μια ετήσια χορηγία 5 δις. από λεφτά που φυτρώνουν σε κάποιο δένδρο των βρυξελλών .
      Νομίζεις ότι η πιο κατάλληλη χρήση θα ήταν η πρόσληψη στο δημόσιο 150.000 νέων ΔΥ (από το 1.500.0000) ή πχ η μείωση των επιβαρύνσεων στα ακίνητα και των αντικειμενικών αξιών για να πάρει μπρός η οικοδομική δραστηριότητα με στόχο την ουσιαστική και παραγωγική απασχόληση έστω και μέρους των 100.000, ή ακόμα η μείωση των φορολογικών συντελεστών σε ανταγωνιστικά επίπεδα για την προσέλκυση επενδύσεων με τον ίδιο στόχο. Ή ακόμα την χρήση του δώρου καθαρά για την πραγματική παραγωγή πλεονάσματος στον κρατικό προυπολογισμό που θα είχε σαν συνέπεια την πρόσβαση των τραπεζών σε χαμηλότοκο εξωτερικό δανεισμό και κατά συνέπεια στόν τερματισμό της καταστροφικής έλλειψης ρευστότητας του ιδιωτικού τομέα.
      Αυτά και πολλά άλλα θα μπορούσαν να γίνουν με κάποιο τέτοιο φανταστικό δώρο, με στόχο την επαναλειτουργία της οικονομίας και την δημιουργία πραγματικών και μόνιμων θέσεων εργασίας.
      Δυστυχώς όμως τέτοια δώρα δεν πρόκειται να υπάρξουν ούτε τώρα ούτε στο μέλλον. Αντίθετα, αυτό που γίνεται σήμερα, όπως άλλωστε και στο παελθόν, είναι η διοχέτευση της όποιας ρευστότητας των τραπεζών πρός την κάλυψη των δανειακών αναγκών του δημοσίου, η διοχέτευση των πόρων του ΕΣΠΑ αντί για τον ιδιωτικό τομέα, προς τον βάλτο που λέγεται δήμοι κλπ κλπ.
      Η πολιτική της κυβέρνησης (όπως άλλωστε και της αντιπολίτευσης), εξακολουθεί να είναι καθαρά ταξική. Χρησιμοποιώντας την νομιμοποίηση που διαθέτει αφού πρόκειται για εκλελεγμένη κυβέρνηση με πλειοψηφία στη βουλή, μεταφέρει όλους τους διαθέσιμους πόρους, είτε αυτοί είναι κοινοτικοί, είτε ιδιωτικοί (καταθέσεις , ακίνητα) προς τους πελάτες της, αδιαφορώντας για τις συνέπειες για όλους τους υπόλοιπους οι οποίοι είναι διασπασμένοι σε χιλιάδες μικροομάδες και δεν μπορούν να επηρεάσουν τις πολιτικές εξελίξεις.
      Προσωπικά δεν έχω καμμιά ουσιαστική αντίρρηση να με κλέβουν νόμιμα. Η πολιτική διαδικασία ούτως ή άλλως αφορά τη χρήση της κυβερνητικής εξουσίας για τη μεταφορά πόρων από τους χαμένους στους κερδισμένους. Δεν είναι ούτε ωραίο ούτε ηθικό, αλλά η εναλλακτική με τα κουμπούρια είναι πολύ χειρότερη.
      Απλώς δεν αντέχω την προσπάθεια κάποιων να μας πείσουν ότι δεν αρκεί να ανεχόμαστε τη συστηματική ληστεία στην οποία μας υποβάλλουν καθ' έξην και κατ' εξακολούθηση, αλλά θα πρέπει επιπλέον να συμφωνήσουμε με αυτήν και γιατί όχι να την αγαπήσουμε γιατί αφορά δήθεν κάποιο κοινό καλό.

      Διαγραφή
    3. Επειδή συμφωνώ με την λογική σου, αγαπητέ Χρήστο αλλά παρακολούθησα και το συνέδριο, τα πράγματα έχουν όπως τα εξηγεί και ο φίλος aftercrisis παρακάτω. Δεν πρόκειται για διορισμούς. Όταν εφαρμόζεται ένα σχέδιο Μάρσαλ ή ένα new deal τέλος πάντων, οι πόροι που προσωρινά κατευθύνονται στην εργασία δεν αντιστοιχούν με πελατειακή εξυπηρέτηση ή φόρτωμα του δημοσίου με άλλους υπαλλήλους - γι αυτό και στο συνέδριο, τέθηκε ως προϋπόθεση ο παραμερισμός των διεφθαρμένων πολιτικών ή η κατευθείαν παράδοση των χρημάτων στους δικαιούχους από ευρωπαϊκό ενδιάμεσο οργανισμό! Και στο new deal άνθρωποι έφτιαχναν δρόμους πχ για λογαριασμό του αμερικάνικου δημοσίου αλλά δεν ήσαν ούτε έγιναν δημόσιοι υπάλληλοι. Για επιδότηση της εργασίας πρόκειται.

      Διαγραφή
    4. Σαν μορφή ελεημοσύνης, η απευθείας καταβολή κάποιου ευρωπαικού επιδόματος σε φτωχούς συμπατριώτες μας (αν καταφέρουμε να τους εντοπίσουμε και δεν καταλήξουμε να δίνουμε επιδόματα στους ικανότερους φοροφυγάδες - όπως καλή ώρα έγινε με το επίδομα του γιωργάκη που κατέληξε σε γιατρούς, δικηγόρους και μηχανικούς), είτε μέσω μισθοδοσίας είτε απευθείας, ασφαλώς και θα ήταν ευπροσδεκτη.

      Από την άλλη σε 3 διαφορετικά σημεία του κειμένου αναφέρεται το δημόσιο σαν "εργοδότης τελευταίας προσφυγής" και ότι :

      "Το πρόβλημα δεν έγκειται στην απασχολησιμότητα, αλλά στην έλλειψη καταναλωτικής ζήτησης, και συνεπώς στην έλλειψη προσφοράς απασχόλησης."

      Δηλαδή η χώρα δεν έχει πρόβλημα παραγωγής, αλλά ζήτησης. Δηλαδή αν ξαναρχίσουμε να αγοράζουμε τηλεοράσεις και τηλέφωνα από την Κορέα,ρούχα από την Ιταλία και την Κίνα κλπ θα ανακάμψει η ελληνική οικονομία ...

      Από ότι φαίνεται η κρίση δεν έχει διδάξει τίποτα τους διοργανωτές του συνεδρίου.
      ¨Η εναλλακτικά,επειδή ακριβώς δεν θέλουμε να αλλάξει το σύστημα που μας βολεύει μια χαρά, ρίχνουμε τη μπάλα σε άλλο γήπεδο και ψάχνουμε για απο μηχανής θεούς που θα μας σώσουν χωρίς να χρειαστεί να αλλάξουμε σε τίποτα.

      Φίλε Γιώργο,
      Η ανάκαμψη της οικονομίας και της χώρας δεν θα έρθει απέξω.
      Με 1 εκατομύριο απασχολούμενους με διάφορους τρόπους στο δημόσιο τομέα, 2,5 εκατομύρια συνταξιούχους και 3 εκατομύρια εργαζόμενους, δεν υπάρχει δυνατότητα ανάκαμψης. Για να πληρωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις για 1-2 χρόνια ακόμα, θα ρευστοποιηθούν τα περιουσιακά στοιχεία όσων έχουν καταθέσεις και ακίνητα.
      Μόλις εξαντληθούν και αυτά τα αποθέματα, θα αρχίσει ο πραγματικός "εμφύλιος", στο εσωτερικό του δημοσίου πλέον, για το"ποιός θα φαγωθεί" για να σωθούν οι υπόλοιποι.
      Μέχρι τότε υπομονή.

      Διαγραφή
  2. Προφανώς εννοεί το ευρύτερο κράτος - δηλαδή τους δημόσιους χρηματοδοτικούς θεσμούς της Ευρωζώνης. Και ως πρωτογενές πηγές χρηματοδότησης αναφέρει ρητά τους χρηματοδοτικούς θεσμούς - καθώς και την ανάκτηση φοροδιαφυγής ως μόνο "στενά εθνικό" πόρο:
    α) Αναδιάρθρωση κονδυλίων του ΕΣΠΑ
    β) Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων
    γ) Μείωση των δανειακών υποχρεώσεων (κλιμάκωση στο χρόνο προφανώς) - για πλεόνασμα ρευστότητας, για τη χρηματοδότηση κοινωνικής- κοινωφελούς εργασίας.
    Και τα βασικά:
    δ) «Ευρωπαϊκό Ταμείο κατά της Ανεργίας» - προφανώς με αναλογικό ποσοστό διαθέσιμο για την Ελλάδα.
    ε) Αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής.

    Βέβαιααυτά απαιτούν (α) εγχώρια πολιτική βούληση με διάθεση για διαφορετικό Κοινωνικό Συμβόλαιο - που δεν διακρίνεται στους κυβερνώντες
    και (β) Επισημοποίηση και σχεδιασμό μηχανισμών ενδοκοινοτικής μεταφοράς πόρων στην ΕΕ (που ήδη γίνεται εκτεταμένα στην πράξη, αλλά άτυπα, χωρίς πολιτική ρύθμιση και από κοινωνική πλευρά εντελώς άνισα και διχαστικά)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU