Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 2013

Κομματικό κράτος - κρατικοδίαιτα κόμματα: το ριζικό πρόβλημα πίσω από όλα τα υπόλοιπα

του Γιώργου Παπασπυρόπουλου

Στην χώρα μας περισσεύουν τα κροκοδείλια δάκρυα όταν απέναντί μας έχουμε επαγγελματίες πολιτικούς: ζητούν την ψήφο μας και υπόσχονται τα πάντα. 

- "Γιατί, δεν υποφέρουμε;"...
Υποφέρουν μαζί μας για τις επιπτώσεις της χρεοκοπίας, της έλλειψης δημοκρατίας, της έλλειψης εργασίας και μέλλοντος. Ειδικά οι κυβερνώντες. Αλλά και οι μικροκυβερνώντες... στα κόμματά τους. Ειδικά όταν ανακοινώνουν ότι θα μας βάλουν ρεύμα που η πολιτική τους μας έκοψε, θα μας φιλοξενήσουν σε θερμαινόμενους χώρους που η πολιτική τους μας αφαίρεσε, θα μας δώσουν κάτι να φάμε που η πολιτική τους μας πήρε, θα μας προσφέρουν πρόχειρο κατάλυμα όταν η πολιτική τους μας πήρε το σπίτι - και δουλειά στο κόμμα ή από το κόμμα, όταν η πολιτική τους μας έριξε στην ανεργία.

Ζητούν την ψήφο μας αλλά όχι την συμμετοχή μας. Και μετά διορίζουν τους κομματικούς φίλους, δίνουν τις δουλειές στους ημετέρους επιχειρηματίες, υποστηρίζουν τα "δικαιώματα" των συντεχνιών που τους υποστηρίζουν. 
  • Αλλά ποια οικονομική πολιτική μπορεί να επιτύχει χωρίς ξήλωμα του πελατειακού κομματικού κράτους; Του κράτους που "αποκτά" ο νικητής των εκλογών και μετά το κάνει ότι θέλει προκρίνοντας μικροπολιτικά συμφέροντα από το κοινό καλό;
  • Ποια λιτότητα μπορεί να αποκτήσει χαρακτηριστικά δικαιοσύνης όσο αφορά μόνο τους outsiders του κομματικού συστήματος;
  • Ποια μεσαία τάξη μπορεί να επιβιώσει κάτω από την εξουσία της μεταπρατικής ελίτ που ελέγχει την "ανάπτυξη" στα μέτρα της, μονοπωλιακά και ολιγοπωλιακά και ζει από την "προμήθεια της αντιπροσώπευσης";
  • Ποια παραγωγική ανασυγκρότηση μπορεί να πραγματοποιηθεί υπό την εξουσία κομματικού παρασιτικού λόμπι που πνίγει κάθε καινοτομία, κάθε αντιγραφειοκρατική μεταρρύθμιση για να μην θιχτούν οι τοποθετημένοι πελάτες στον κρατικό μηχανισμό και την κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα; 
  • Τέλος ποιες θέσεις εργασίας μπορούν να δημιουργηθούν κάτω από τον ασφυκτικό έλεγχο ενός πελατειακού ανταλλακτικού συστήματος που δεν αφήνει κανένα κονδύλι να πάει "κομματικά" χαμένο;
Ξεκινήσαμε με το κράτος της Δεξιάς, την μετεμφυλιοπολεμική ανωμαλία που έγινε μόνιμο καθεστώς. Κι ύστερα ήλθε η "αλλαγή" - αλλά πρόσθεσε ένα νέο κομματικό κράτος επάνω στο παλιό: αδρανοποιώντας μεν αλλά διατηρώντας δε, τον κομματικό μηχανισμό της δεξιάς σε αγρανάπαυση. Για να ακολουθήσει η εναλλαγή στον έλεγχο του κομματικού κράτους. Μέχρι την σημερινή κρίση.

Όλα μα όλα τα κόμματα ακολουθούν το ίδιο μοντέλο: "μικρό κράτος", "σκιώδες κράτος". Σε αναμονή για να βάλουν τους δικούς τους, όχι τους άξιους, στις θέσεις εργασίας που θα αποκτήσουν υπό τον έλεγχό τους. Για να επαναληφθεί η ίδια ιστορία και στις συνεργατικές κυβερνήσεις με ποσοστά.

Υπάρχουν άραγε διαφορετικές εναλλακτικές πολιτικές; 
Υπάρχουν ορθές διακηρύξεις που βάζουν το δάκτυλο στην πληγή; 
Στο συντεχνιακό πελατειακό κομματικό συμφέρον; 
Υπάρχουν. 

Θυσιάζονται όμως στην κομματική διαπλοκή. Πως; Με τον προστατευτισμό στο κομματικό λόμπι, με την "προμήθεια κομματικού οφέλους" από κάθε νομοθέτηση, με την φωτογραφική παράδοση με έκτακτους νόμους δανείων, ΕΣΠΑ, κοινοτικών προγραμμάτων και επιχορηγήσεων στους κολλητούς "επιχειρηματίες", συχνά δημιουργημένους από το ίδιο το κομματικό σύστημα ενάντια σε κάθε δυνατότητα ατομικής πρωτοβουλίας, καινοτομίας, δημιουργίας.

Τι μπορεί να διακρίνει ένα κόμμα, παλιό ή νέο, από το καταστροφικό καθεστώς του κομματικού παρασιτισμού: όχι φυσικά οι διακηρύξεις του - αλλά η λειτουργία του όσο βρίσκεται σε ...
αναμονή. 

Εάν τότε εφαρμόζει αντικειμενική αξιολόγηση των στελεχών του, αν δίνει λόγο και δύναμη όχι στους "πιστούς" της ηγεσίας αλλά τους ασκούντες έργο και δημιουργική προσφορά, αν δίνει θέσεις κλειδιά και αξιώματα όχι σε όσους έχουν τον χρόνο να ξημεροβραδιάζονται στα κομματικά γραφεία αλλά σε γνώστες της κοινωνίας και της αγοράς, εργαζόμενους κατά προτίμηση στον ιδιωτικό τομέα και επιχειρούντες στην παραγωγή και τις υπηρεσίες ή φιλότιμους υπηρέτες του δημοσίου συμφέροντος.

Αυτήν την διάκριση μπορεί να την επιβάλλει μονάχα η ηγετική ομάδα ενός κόμματος αφού η αμεσοδημοκρατία είναι ανέφικτη σε ένα μαζικό κόμμα. 

Μέχρι σήμερα οι ηγετικές ομάδες των κομμάτων εξουσίας έχουν αποδείξει ότι "προσφέρουν εργασία" και αν αυτό δεν είναι δυνατόν, αλληλεγγύη και διευκολύνσεις στους υποστηρικτές τους, κάνοντας τις ιδεολογίες προσχηματικές αφηγήσεις για να δίνονται οι εικονικές μάχες  με τις αντίπαλες ομάδες επιρροής. 
Πόσοι και πόσες δεν έχουν πέσει θύματα της ιδεολογικής υπόσχεσης και της προεκλογικής τελετουργίας, του μαγικού θεάτρου "ο καλός, ο κακός και ο άσχημος (τρίτος πόλος)";
Για να διαπιστώσουν ότι τις δουλειές και τις θέσεις τις παίρνουν τελικά οι κομματικοί, οι πιστοί και οι πιο άχρηστοι; Εκτός κι αν ο χρήσιμος για την 'κομματική δουλειά", κοινώς κομματόσκυλο έχει κατά τύχη και κάποιες άλλες ικανότητες - ή έχει υποδυθεί τον "πιστό" έχοντας την προσωπική του ατζέντα.
Όλα αυτά είναι γνωστά και απεχθή. Κυρίως όμως ευθύνονται για τον παραμερισμό των λογικών ανθρώπων σε κάθε παράταξη, εκείνων που θα μπορούσαν να συνεργαστούν με τους λογικούς και ικανούς της απέναντι όχθης για να δημιουργήσουν ένα εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση και μεταρρυθμίσεις, δίκαιες κοινωνικά, που θα αποκαταστήσουν μια παραγωγική βάση, θα επουλώσουν τις πληγές του κατεστραμμένου κοινωνικού ιστού και θα επιτρέψουν στην χώρα να κάνει τα δικά της βήματα, με αυτονομία και σχέδιο. 

Κι οι μόνες ελπίδες που απομένουν είναι κάποιοι όποιοι από τις ηγεσίες των προοδευτικών κομμάτων, να κάνουν την υπέρβαση. 
Να δηλώσουν (και καλέσουν σε συστράτευση γι αυτό), την επικείμενη καταστροφή του κομματικού κράτους και την απελευθέρωση των δυνάμεων της κοινωνίας, ειδικά στην οικονομία σε ένα περιβάλλον χωρίς δικτατορία των κομματικών ημετέρων: με μόνιμους και ισχυρούς θεσμούς, περιφερειακή οργάνωση της εξουσίας με όλες τις δυνατότητες ενεργές, διαφάνεια και αληθινό πόθεν έσχες των πολιτικών, άδειες με θεσμικές διαδικασίες και έλεγχο στα ΜΜΕ και απόσυρση πάλι θεσμικά της εξουσία από τον πελατειακό έλεγχο της ιδιωτικής οικονομίας.
Μόνο όταν το κομματικό κράτος αποσυρθεί στην σκοτεινή του τρύπα, θα αρχίσει ο ελληνικός διαφωτισμός και ο πολιτικός εκσυγχρονισμός της χώρας - μέχρι τότε κανένα σχέδιο δεν θα επιβιώσει, μόνο μια ιδιότυπη φεουδαρχία του 21ου αιώνα - μια Βόρεια Κορέα της Ευρώπης, με ευρώ ή δραχμή αδιάφορο...

Και μόνο ένα τέτοιο πρόγραμμα θα είχε ενδιαφέρον και όχι η ανακύκλωση με νέα μείγματα κεντροδεξιά ή κεντροαριστερά, μεταρρυθμιστικά ή ριζοσπαστικά του ίδιου συστήματος, όσες ωραίες κατά τα άλλα ιδέες κι αν περιέχει ως περιτύλιγμα. Οι πολίτες παρατηρούμε με προσοχή πρόσωπα και πράγματα και νοοτροπίες σε όσους πρεσβεύουν την αλλαγή, την επανίδρυση, την επανεκκίνηση και άλλες εκδοχές του "νέου". 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU