Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2013

Η καταστροφή των μικρομεσαίων επιχειρήσεων είναι πολιτική επιλογή - τι αντιπροτείνει η Αριστερά;

"Θυμάμαι, όταν πριν δύο χρόνια έγραφε κάποιος, για τα προνόμια των ΔΥ και την ανάγκη να περιοριστούν, σύσσωμη η Αριστερά, έθετε το θέμα του "Κοινωνικού Αυτοματισμού ". Τώρα με την φοροκαταιγίδα που καταστρέφει τους "αμαρτωλούς μικρομεσαίους ", δεν μιλάει κανείς. Από σήμερα μάλιστα, θα μπουκάρουν στα σπίτια, όσων αφού καταστράφηκαν από την κρίση, μετάφεραν την έδρα τους, στο σπίτι τους." γράφει φίλος στο fb.
"Η καταστροφή των μικρομεσαίων επιχειρήσεων είναι πολιτική επιλογή. Τώρα το γιατί τροφοδοτεί πολλά σενάρια. Το σίγουρο πολιτικό αποτέλεσμα είναι ο περιορισμός των επιλογών της κοινωνικής ζωής , ο περιορισμός της δημοκρατίας. Γι αυτό είμαστε όλοι μικρομεσαίοι" απαντά άλλος.

Και έχουν δίκιο. Κοινωνικός αυτοματισμός, πολιτική επιλογή...
Αλλά είναι ακόμη κάτι. Ο κατακερματισμός. 
Κάθε κοινωνική ομάδα αντιδρά όταν ο κατασχέτης της χτυπά την πόρτα. Η νοοτροπία 'όχι σε όλα" από την αριστερά -που υιοθέτησε και "τερμάτισε" ο αντιμνημονιακός λαϊκισμός-, και εσχάτως το "ναι σε όλα" που υιοθέτησε η φιλοκυβερνητική κεντροαριστερά, δεν επιτρέπει κοινωνικές συμμαχίες με διάκριση των δικαίων και των αδίκων - κι έτσι είμαστε μόνοι μας. Κάθε κοινωνική ομάδα. Γι αυτό και πιανόμαστε στην ανάγκη από όποιον μέσα στον σωρό θολών διεκδικήσεων, περιλαμβάνει και εμάς. Μοιραία.

Η αριστερά, ιδεολογικά καχύποπτη απέναντι στην μεσαία τάξη (ενώ από κει προέρχονται σχεδόν όλα τα στελέχη της, 
 πανεπιστημιακοί και συνδικαλιστές, ΔΥ, εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ και γιατροί, δικηγόροι κλπ ελεύθεροι μεσαιο-επαγγελματίες) θεώρησε ότι στόχος ήταν το Δημόσιο και άφησε τους μικρομεσαίους ανυπεράσπιστους. Η τρόικα (ειδικά το ΔΝΤ) προσχηματικά κυνηγά τους ΔΥ - για ντόρο. Το είπε και ο Μανιτάκης στην ομιλία του στο συνέδριο της ΔΗΜΑΡ (εξηγώντας πως έκαναν την κινητικότητα μπάχαλο). 

Αυτούς που στοχεύει και σκοτώνει είναι τους μικρομεσαίους, κάνοντας την οικονομία ευάλωτη και χωρίς παραγωγικό ιστό. "Αποικία χρέους" δεν λέγεται, αυτό που μένει τελικά; Εξάρτηση για πάντα;

Δεν είναι τυχαίο ότι πρώτη η (εκφράζουσα κυρίως ελεύθερους επαγγελματίες) Δράση κατάλαβε ότι η διατήρηση υψηλότατων εισφορών στον ΟΑΕΕ και τα άλλα ταμεία των ΕΕ, σημαίνει εξόντωση της μικροεπιχειρηματικότητας που κατά τα άλλα μπορούσε -και το έκανε- να μειώσει τα έξοδά της. Της στέρησαν την ικανότητα αντίδρασης, προσαρμοστικότητας και ευελιξίας στην αντιμετώπιση της κρίσης αλλά και την δυνατότητα ανανέωσης από την είσοδο νέων στον στίβο της.

Στο "Δόγμα του Σοκ" της Ναόμι Κλάϊν (που εύκολα απορρίψαμε πριν δυο χρόνια ως ευκολάκι στα σενάρια και τον καταγγελτισμό της "σχολής του Σικάγου' ως υπαίτιας για τα δεινά του κόσμου όλου) περιγράφεται με σαφήνεια η καταστροφή της μεσαίας τάξης και η απώλεια ανεξαρτησίας και αυτονομίας των εθνικών οικονομιών με σπασμένη την οικονομική ραχοκοκκαλιά τους. Το "μικρότερο και λειτουργικό κράτος" είναι μάλλον το πρόσχημα μιας εισόδου των πολυεθνικών σε προστατευμένες περιοχές, διαλύοντας την ισορροπία με την επίκληση "καταπολέμησης των (υπαρκτών) παθογενειών"και χρησιμοποιώντας σαν μέσο τον αυταρχισμό και την βίαιη "απορρύθμιση". 

Ήδη η δική μας τρόικα έχει μονιμοποίηση αλλά δεν έχει νομιμοποίηση από κανένα συλλογικό ευρωπαϊκό όργανο - πλην του eurogroup που είναι μια προσωρινή διακυβερνητική μη-ευρωκοινοβουλευτική διαχείριση -  και η τοπική μας κυβέρνηση κυβερνά με διατάγματα και έκτακτα νομοθετήματα χωρίς κοινοβουλευτική συζήτηση και έλεγχο.  

Ο αυταρχισμός φαίνεται να είναι απαραίτητο στοιχείο στην πολιτική επιλογή διάλυσης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Και το μπάχαλο (χάος) επίσης:
Την ίδια στιγμή που κυνηγιούνται αλύπητα οι μικρομεσαίοι, επιτρέπονται οι ...πολυεθνικές γενοσήμων και φθηναίνει (;) το φάρμακο, απολύονται οριζόντια και επιλεκτικά ΔΥ χωρίς αξιολόγηση, κλείνουν κοστοβόρες κρατικές βιομηχανίες αλλά άλλες χειρότερες παραμένουν ανοιχτές, συνεχίζουν επιδοτούμενες από φόρους τρίτων κάποιες συντεχνίες, ενώ μπαίνουν εξοντωτικά πρόστιμα στην αδήλωτη εργασία όταν δεν υπάρχει πια δουλειά, δικάζονται επαγγελματίες γιατί δεν μπορούν να πληρώσουν την δική τους σύνταξη, γίνονται πορείες και αποκλεισμοί για πενήντα απολυμένους όταν οι χιλιάδες σιωπούν, καλούνται οι πολίτες να στηρίξουν τις τράπεζες -όπου ετοιμάζονται μαζικές πρόωρες συνταξιοδοτήσεις- επιστρέφοντας ότι κρύβουν στα σεντούκια για να τους τα κατάσχει εύκολα η εφορία, κόβεται και επανασυνδέεται το ρεύμα, κυνηγιέται το στεριανό λαθρεμπόριο καυσίμων αλλά όχι το ναυτικό, κοκ. Χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί την μάνα... 

Ποιος επέβαλε αυτό το μπάχαλο; Η τρόικα δείχνει την κυβέρνηση κι αυτή την τρόικα. 
Σημασία έχει ότι με αυτόν τον κατακερματισμό, το σοκ είναι γενικό και όλοι είναι μόνοι τους. 

Μήπως λοιπόν είχε σε πολλά δίκιο η Ναόμι; Μήπως πρέπει να τα ξαναδούμε όλα όλοι/ες από μια πιο συνεκτική σκοπιά; Ενοποιώντας τις αντιδράσεις με έναν ορθολογικό τρόπο μέσα στο χάος που έφερε κοντά την Δράση με τον ΣΥΡΙΖΑ στο ζήτημα των πλειστηριασμών και των διώξεων των μικρομεσαίων; Μήπως είχε πχ δίκιο ο Μανιτάκης και η ΔΗΜΑΡ όταν έλεγαν 'όχι απολύσεις χωρίς αξιολόγηση και θεσμούς αξιολόγησης" και δεν καθυστερούσαν από υπολογισμό την απαραίτητη ελάφρυνση του κράτους από σπατάλες; 

Μήπως πράγματι η νεοφιλελεύθερη δογματική ιδέα της απόλυτης "ελευθερίας των αγορών" παρά τις αποτυχίες της βρίσκει ακόμη ανυπεράσπιστα θύματα, ό,που το σοκ της χρεοκοπίας κατακερματίζει τις τοπικές δυνάμεις στην υπεράσπιση τής μέχρι τότε στενής συντεχνιακής τους οπτικής, δημιουργώντας έναν φθοροποιό χαμηλής στάθμης εμφύλιο; Που φαυλοκυκλώνει το χάος και το μπάχαλο και θολώνει κάθε προοπτική εξόδου;

Η αριστερά πλήρωσε ακριβά τον ιδεολογικό της δογματισμό και την προκατάληψή της απέναντι στην ατομική ελευθερία και πρωτοβουλία: την έκανε καχύποπτη απέναντι στην επιχειρηματικότητα, την καινοτομία, το ταλέντο και την διάκριση. Η φημισμένη συλλογικότητά της και η αλληλεγγύη της την πρόδωσαν όταν ήρθε η ώρα να αποδεχθεί την νέα εποχή πέραν των ισορροπιών του ψυχρού πολέμου. Την εποχή όπου το Δημόσιο και το Ιδιωτικό δοκιμάζουν το ένα τις αντοχές του άλλου σε μια ενδεχόμενη συγκατοίκηση. Κι έτσι πήρε την στάση της υπεράσπισης του παλιού, του δυσλειτουργικού, του παρωχημένου παραγωγικά επιτρέποντας σε δυνάμεις αδίστακτα επεκτατικές και μονοπωλιακές να εμφανιστούν ως οι φορείς της ανανέωσης, της ελευθερίας και της προόδου.

Σήμερα, στην χώρα μας, που η καταστροφή του παραγωγικού ιστού, των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και μαζί της μισθωτής εργασίας για το μισό του πληθυσμού εφαρμόζεται από μια "νεαντερντάλια δεξιά σε αγαστή σύμπνοια με τους άθλιους σφετεριστές της σοσιαλδημοκρατικής ιδεολογίας", η αριστερά έχει ακόμη αμφιβολίες και σκέφτεται να σταματήσει το τσουνάμι ...απαγορεύοντάς το! 

Και μπορεί να φανεί χρήσιμη για μια ακόμη φορά στην ανατροπή μιας καταστροφικής ροπής των πραγμάτων, σε πρώτο χρόνο, αλλά τίποτα δεν εγγυάται ότι η βίαιη ωρίμανσή της θα συνεχιστεί κι όταν έρθει σε επαφή με την εξουσία. Σε δεύτερο χρόνο ίσως αποδειχθεί ανέτοιμη και προβληματική. 
Γιατί δυστυχώς μέσα της παραμένει ακόμη κομματικοκρατούμενη και κρατικοδίατη. Και η εξουσία δεν είναι το καλύτερο γιατρικό για τέτοιες παθογένειες. Η παραγωγική ανασυγκρότηση απαιτεί συστράτευση ικανών ανθρώπων από όλο το πολιτικό φάσμα, χωρίς κομματικό αλλά εθνικό πατριωτισμό. Όχι για το κομματικό συμφέρον αλλά για το κοινό καλό.

Αν η καταστροφή των μικρομεσαίων επιχειρήσεων είναι πολιτική επιλογή, ποια λοιπόν είναι η πολιτική επιλογή της Αριστεράς;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU