Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου 2013

Περί επικοινωνιακής διαχείρισης: Οι λέξεις και τα πράγματα


του techie chan*   (Οι λέξεις και τα πράγματα - Umberto Chan, περί επικοινωνιακής διαχείρισης)

Επικοινωνιακή διαχείριση είναι να αντιμετωπίζεις τον κόσμο μόνο ως μηντιακό γεγονός. Είναι παντού γύρω μας παρότι συχνά δεν το καταλαβαίνουμε. Στην ουσία είναι ο μοντέρνος τρόπος διακυβέρνησης στο δυτικό κόσμο. Εδώ θα προσπαθήσω να το περιγράψω και να εξηγήσω γιατί αυτό είναι καταστροφικό.
Μια κυβέρνηση που λειτουργεί σε καθεστώς επικοινωνιακής διαχείρισης, επιλέγει τις κινήσεις της με βάση τι αντίκτυπο μπορούν να έχουν αυτές στα δελτία των οκτώ και κατ’ επέκταση στην αντίληψη των ψηφοφόρων γι’ αυτή. Όλες οι άλλες λειτουργίες παίρνουν δευτερεύοντα ρόλο, και τίποτα δεν γίνεται αν αυτό το τίποτα δεν βοηθάει την εικόνα της κυβέρνησης. Ως μέθοδος είναι εξαιρετικά βραχυχρόνια καθώς πηδάει από γεγονός σε γεγονός. Αυτό δεν σημαίνει πως μια κυβέρνηση δεν έχει ιδεολογικό πρόσημο και κατεύθυνση, αλλά πως αυτά τα δύο πηγαίνουν στην πίσω θέση κι αρχίζουν να έχουν σημασία μόνο εφόσον ικανοποιηθεί το PR της υπόθεσης.
Τι κάνουν οι εταίροι
Όλες οι δυτικές κυβερνήσεις λειτουργούν με αυτόν τον αμερικανοφερμένο τρόπο, η μόνη διαφορά είναι στο βαθμό επιτυχίας. Το επιτελείο ολαντ είναι προφανώς ένα αποτυχημένο επικοινωνιακά επιτελείο. Πηγαίνει από μηντιακή καταστροφή σε μηντιακή καταστροφή, παρά το γεγονός ότι προσπαθεί σκληρά. Έχει εμπλακεί σε 2 μικρής έντασης εμφυλίους (μάλι, συρία) με μεγάλο κόστος, χωρίς να μπορεί να κερδίσει επικοινωνιακούς πόντους από αυτό. Την ίδια στιγμή η γαλλία εμφανίζεται ως παθητικός παρατηρητής μέσα στην ευρώπη χωρίς κάποιο μοντέλο διεξόδου από την ευρωπαϊκή κρίση.
Στον αντίποδα βρίσκεται η μέρκελ, αυτός ο πολιτικός ανεμόμυλος που θα έκανε τον καρατζαφέρη και τον κυρ-φώτη να κοκκινίσουν από αιδώ. Πέρα από την επιτυχία της στις εκλογές, υπάρχει ένα παράδειγμα που λατρεύω. Στους μήνες πριν την φουκουσίμα, η κυβέρνηση μέρκελ προσπαθούσε να ξεκινήσει μια συζήτηση περί μη κλεισίματος των παλιών και δημιουργίας νέων (ασφαλών πάντα) πυρηνικών εργοστασίων. Με τον γνωστό προσεκτικό τρόπο του πυρηνικού λόμπι (από το τσερνόμπιλ πέθαναν μόλις 3-4 ντουζίνες άνθρωποι κλπ) και με τις γνωστές δικαιολογίες περί πράσινης ανάπτυξης. Στην ουσία ένα νέο πυρηνικό εργοστάσιο είναι μια μεταφορά τεράστιων κρατικών χρηματικών πόρων προς ιδιώτες, καθώς δεν υπάρχει κερδοφόρο πυρηνικό εργοστάσιο, άρα δωράκια προς τους πολιτικούς της φίλους.
Τι κρίμα όμως που σκάει η φουκουσίμα και οι αιτιάσεις του πυρηνικού λόμπι για το πόσο ασφαλή είναι τα πυρηνικά εργοστάσια στο δυτικό κόσμο (20 χρόνια προσεκτικής δουλειάς) πηγαίνουν για βρούβες. Μια κυβέρνηση που είχε αποφασίσει πολιτικά να στραφεί στα πυρηνικά θα ήταν αναγκασμένη να φάει την ήττα της φουκουσίμα. Όχι όμως η κυβέρνηση της μέρκελ. Διότι μέσα σε μια βδομάδα μετατράπηκε σε πρωταθλητή του κλεισίματος των εργοστασίων και της πράσινης ενέργειας.
Και οι πολιτικοί της φίλοι? Έπαψαν οι κυβερνήσεις να εκφράζουν τις κυρίαρχες ελίτ? Όχι ακριβώς. Αλλά αντί για τη μονολιθική αντίληψη που υπάρχει σε κομμάτια της αριστεράς για μια αυτόματη σχέση των καπιταλιστών με τις κυβερνήσεις ως μαριονέτες, οι κυβερνήσεις είναι και αυτόνομοι οργανισμοί που κοιτάνε την αναπαραγωγή τους. Έτσι η μέρκελ ...
πέταξε στα σκουπίδια το πυρηνικό λόμπι, αλλά έδωσε σε όλους αυτούς ένα τυράκι. Αύξησε υπέρμετρα το κόστος του ρεύματος κι άρχισε να στρέφει τους πάντες στο πάρτι με την πράσινη ενέργεια. Η τιμή της ηλεκτρικής ενέργειας έχει αυξηθεί σχεδόν κατά 50% (νομίζω είναι η δεύτερη πιο ακριβή στην ευρώπη). Σήμερα δεν υπάρχουν φαραωνικά σχέδια για καινούργια πυρηνικά εργοστάσια με pellets, αλλά φαραωνικά σχέδια για φάρμες στη β.θάλασσα που με κάτι νέους τεράστιους πυλώνες (HVDC), θα διατρέχουν ολόκληρη τη γερμανία μεταφέροντας το ρεύμα στο νότο όπου βρίσκονται τα εργoστάσια. Βλέπετε? Πάλι πάρτι για τους φίλους της, απλά σ’ ένα άλλο γήπεδο που είναι επικοινωνιακά ποιο διαχειρίσιμο. Διότι ποιος είναι εναντίον της πράσινης ενέργειας και της οικολογίας βρε τσόγλανοι?


 Τι κάνουμε εμείς
Για να έρθουμε πάλι πίσω στα δικά μας, θα ξεκινήσω με ένα παράδειγμα. Οι ειτζιάρες ξένες πουτάνες του λοβέρδου. Παρότι οι περισσότερες άτυχες γυναίκες που έπεσαν πάνω στην επανεκλογή λοβέρδου, ήταν ελληνίδες, αυτό μικρή σημασία είχε. Διότι ο λοβέρδος είχε κάνει τον υπολογισμό του. Ο αντίπαλός του είναι αδύνατο να αμυνθεί ή να τον μηνύσει (και ακόμα κι αν το έκανε, ο λοβέρδος έχει ασυλία), κανείς δεν θέλει να κολλήσει έιτζ και αν ο εχθρός είναι και ξένος ακόμα καλύτερα. Οι μόνοι που θίγονταν ήταν τα μπουρδέλα και κάτι υστερικές φεμινίστριες που έτσι κι αλλιώς θα ψήφιζαν σύριζα. Με λίγα λόγια το τέλειο επικοινωνιακό προεκλογικό όπλο. Και δούλεψε. Μάθαμε τίποτα για το ειτζ, για τις συνθήκες υγιεινής στην πορνεία? Απολύτως τίποτα. Έγινε κάτι που βελτίωσε την κατάσταση ακόμα και με τρόπους που εσείς θα θεωρούσατε απαράδεκτους ? Κάνετε πλάκα ελπίζω. Αυτό λοιπόν είναι ένα παράδειγμα επιτυχημένης επικοινωνιακής διαχείρισης.
Πάμε και σε ένα πιο κεντρικό παράδειγμα. Σας ζαλίζω από την αρχή της κρίσης περί του πρωτογενούς πλεονάσματος. Αλλά εγώ είμαι μια μηδαμινή ποσότητα. Εδώ κι ένα χρόνο οι λέξεις περί οικονομίας που χρησιμοποιούνται ποιο συχνά στα νέα είναι το success story και το πρωτογενές πλεόνασμα (όπου ο στουρνάρας παλεύει με τα θηρία για να αποκτήσει). Κι όμως είναι εντυπωσιακό πως αυτή η μαγική λέξη (όπως και το success story) δεν διαθέτει κανένα περιεχόμενο. Ακόμα και σήμερα έρχονται στο μπλογκ άνθρωποι, άνθρωποι που με κάποιο τρόπο τους έχει απασχολήσει το ζήτημα για να φτάσουν μέχρι το τσαρδί μου, και μιλάνε για τους τόκους που πληρώνουμε για το χρέος και όλα αυτά. Είναι εντυπωσιακό διότι ο ορισμός του πρωτογενούς αποτελέσματος είναι έσοδα-έξοδα πριν μετρήσουμε τους τόκους και θα πίστευες ότι μετά από τόσο λέγε λέγε από τα μμε, αυτό θα έχει γίνει κοινό κτήμα.
Όμως τέτοια είναι η υφή της επικοινωνιακής διαχείρισης που παρά το γεγονός ότι μπορείτε να ακούτε τη λέξη πρωτογενές πλεόνασμα 10 φορές την ημέρα, δεν θα κάνετε ποτέ τη σύνδεση με το τι σημαίνει αυτό. Η λέξη θα παραμείνει κενή περιεχομένου. Γιατί? Καταρχάς διότι συμφέρει την κυβέρνηση. Είναι ποιο δύσκολο να αποτύχεις αν δεν έχει ορισθεί το μέτρο της αποτυχίας. Το success story μπορεί να είναι από την ανάπτυξη μέχρι, το κλείσιμο της ερτ και τα wifi του σαμαρά. Το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι να πηδάς από επικοινωνιακό γεγονός σε επικοινωνιακό γεγονός δίνοντας το σπιν που σε βολεύει.
Στο συγκεκριμένο επικοινωνιακό γεγονός έχει και η αριστερά τον ρόλο της. Από τις αρχές της κρίσης η αριστερά μιλάει για διαγραφή του χρέους. Αν θυμάστε μάλιστα το 2010 είχε γίνει και μια πλειοδοσία στο ζήτημα προκειμένου να φανεί ο ένας πιο αριστερός από τον άλλο. Στάση πληρωμών (άρα πάγωμα του χρέους) και ΕΛΕ (άρα μερική διαγραφή) ζητούσε η πλευρά debtocracy, λαπαβίτσα, ανταρσύα, πλήρης άρνηση, και ολική διαγραφή απαντούσε ο καζάκης που έθετε τότε τον τόνο. Ο συρίζα ακόμα δεν είχε πάρει σαφή θέση, και μιλώντας για αναδιαπραγμάτευση στην ουσία καθόταν δεξιά του αριστερόμετρου.
Και ήρθε το PSI
Όπου ικανό μέρος του χρέους διαγράφηκε, ενώ ταυτόχρονα με έναν μαγικό τρόπο το χρέος αυξήθηκε. Εδώ βλέπουμε πως μπορείς να την πατήσεις όταν οι λέξεις σου δεν έχουν περιεχόμενο. Η αριστερά έσκουζε για διαγραφή χρέους και ο παπαδήμος έφερε διαγραφή χρέους. Από τη στιγμή που η αριστερά δεν είχε δώσει περιεχόμενο σε αυτή τη διαγραφή, ο παπαδήμος χρησιμοποιήσε τη λέξη για να δώσει το περιεχόμενο που τον βόλευε. Εδώ να πούμε πως μόνο η πλευρά που μιλούσε για ΕΛΕ είχε προσπαθήσει να δώσει πιο σαφές περιεχόμενο στη μερική διαγραφή. Οι υπόλοιποι απλά έλεγαν μερικά όμορφα soundbites χωρίς περιεχόμενο περί λαϊκής κυριαρχίας και εθνικής πολιτικής.
Παρά την ήττα που αποτέλεσε το PSI (και επέτρεψε στο βενιζέλο να λέει στις εκλογές ορίστε διαγράψαμε 120δις χρέους όπως ζητούσε η αριστερά), η αριστερά δεν σταμάτησε να μιλάει για το χρέος. Ο σύριζα μάλιστα δείχνει να το θέτει ως ένα από τα τρία κεντρικά πολιτικά ζητήματα (αναδιαπραγμάτευση χρέους, σχέδιο μάρσαλ, καθαρές τράπεζες πίσω στο κράτος). Λες και η σημερινή κυβέρνηση πασχίζει να πληρώσει το χρέος. Όχι. Η σημερινή κυβέρνηση πασχίζει να ισοσκελίσει πρωτογενώς το αποτέλεσμα χωρίς να μπορεί να κάνει τίποτα για το χρέος. Μετά από όλο το πολιτικό κόστος με τις απολύσεις, το κλείσιμο της ερτ και τις μειώσεις των συντάξεων, ο στουρνάρας δεν έχει καταφέρει να πείσει την τρόικα να του μαγειρέψει ένα πλεόνασμα 200-300εκ ευρώ. Το ίδιο φυσικά θα ισχύει και για το 2014. Ακόμα κι αν κάνουν υπέροχα μαγειρέματα θα έχουν 1δις λογιστικό στα χέρια τους. Απέναντι στα τρακόσαπενηνταδώδεκα δις του χρέους, στην ουσία το 1 δις είναι αδιάφορο. Διότι το χρέος είναι αδιάφορο. Γι’ αυτό και ο σαμαράς αυτό το πλεόνασμα το υπόσχεται στους πάντες ως δώρο, μήπως και τον ψηφίσουν στις επόμενες εκλογές.
Άρα γιατί η αριστερά συνεχίζει και μιλάει για το χρέος? Δυστυχώς μόνο για επικοινωνιακούς λόγους. Από τα τρία που ζητάει ο σύριζα, το μόνο που de facto έχει ήδη στα χέρια του είναι η μη πληρωμή του χρέους (που έτσι κι αλλιώς δεν πληρώνεται και είναι αδύνατο να πληρωθεί). Το έλεγε η μαγική μου σφαίρα από πέρσι τον μάη, τα εντόσθια των βατράχων ήταν ξεκάθαρα (κατουρώντας το κωλόχαρτο του παπαδήμου) και αυτή την τακτική ακολουθούν.
Το χρέος είναι ένας αδιάφορος μπαμπούλας όσο έχεις πρωτογενώς ισοσκελισμένο προϋπολογισμό. Κι αυτό το λένε ακόμα και οι αμερικάνοι στον γιωργάκη από το 2010 δεν είναι δηλαδή καμιά ακρο-αριστερή θέση.
Μεταφέροντας όμως ο σύριζα τη συζήτηση στο χρέος, βάζει έναν στόχο που μπορεί να κερδίσει (όπως έχουμε πει ο στόχος είναι σχεδόν ήδη κερδισμένος), αντί να βάζει έναν στόχο που δεν γνωρίζει αν μπορεί να φτάσει (πχ ανάπτυξη). Η ιδέα των συριζαίων είναι ότι θα πάνε στη βρυξέλα θα κερδίσουν μια επ’ αόριστο μη πληρωμή του χρέους (ως μετακύλιση/πάγωμα και εγώ-δεν-ξέρω-τι-όνομα-θα-βρούνε) και θα γυρίσουν επικοινωνιακά τροπαιούχοι με τη διαπραγμάτευση στα χέρια, μια διαπραγμάτευση που ο σαμαράς ποτέ δεν έκανε! Έτσι και θα έχουν καταργήσει το μνημόνιο και θα έχουν αναδιαπραγματευτεί το χρέος.
Μας λύνει αυτό κανένα πρόβλημα? Απολύτως κανένα. Άρα γιατί φωνάζουν συνέχεια γιαυτό? Διότι είναι επικοινωνιακά διαχειρίσιμο. Και διότι θα κάνει τον τσίπρα να φαίνεται σαν τον άγιο που σκοτώνει τον δράκο. Win Win και για τους ευρωπαίους (που έχουν πράγματι βαρεθεί να ασχολούνται με την ελλάδα και άρα ο τσίπρας ποντάρει σε μια συμφωνία προκειμένου να πάψουν να ασχολούνται) και για τον τσίπρα που θα επιστρέψει τροπαιούχος στα ελληνικά σκατά.
Περί όνου σκιάς
Βρε καλαμπόρτζη -μου λένε οι φίλοι μου στο σύριζα- πριν 3 χρόνια μας έβριζες που βάζουμε επικοινωνιακές τρικλοποδιές στους εαυτούς μας και τώρα που αποκτήσαμε σοβαρή επικοινωνιακή πολιτική και μαγαζάκι γωνία, συνεχίζεις να μας βρίζεις?
Για να είμαι ειλικρινείς έχουν δίκιο. Είναι τόσο δραματική η επικοινωνιακή βελτίωση σύριζα, που αν έκαναν τα ίδια βήματα και στην οικονομική σκέψη θα είμασταν ήδη μια πενταετία μακριά από τον σοσιαλισμό :) Η επικοινωνιακή διαχείριση είναι πολύ σημαντική στην τηλεοπτική μας δημοκρατία, αλλά ταυτόχρονα είναι και ο λόγος που οι κυβερνήσεις της νδ-σοκ καταρρέουν. Διότι η επικοινωνιακή διαχείριση ως τρόπος άσκησης πολιτικής, είναι φτιαγμένη για να λειτουργεί σε ένα ειδικό περιβάλλον. Κι αυτό δεν είναι άλλο από το περιβάλλον του τέλους της ιστορίας.
Η επικοινωνιακή διαχείριση δουλεύει άψογα όταν το ζήτημα που διαπραγματεύεται δεν σε ακουμπά με κάποιο άμεσο τρόπο. Οι ειτζιάρες πουτάνες, ο στρατηγός άνεμος, οι κουκουλοφόροι που δεν μας αφήνουν να πάμε στο άττικα να ψωνίσουμε, είναι ακριβώς το είδος των πραγμάτων που ακουμπούν ελάχιστα τους περισσότερους. Όσο είσαι προστατευμένος στη φούσκα σου, τα μμε μπορούν να σε ταϊζουν με όποιο soundbite θέλουν κι εσύ δεν θα έχεις κανένα λόγο να το αμφισβητήσεις (διότι άλλωστε δεν σε πολυαφορά). Οι έλληνες είναι τεμπέληδες, οι ιταλοί κλέφτες και οι ισπανοί χτίζουν σπίτια στην άμμο, τη στιγμή που εμείς οι γερμανοί κάνουμε θυσίες. Οι τρομοκράτες που θέλουν το κακό μας κι εμείς που τους χτυπάμε με κάτι τηλεκατευθυνόμενα αεροπλάνα δολοφόνους. Το γκουντάναμο που θέλουμε να το κλείσουμε αλλά δεν είναι εύκολο και καταβάλουμε προσπάθειες. Το άνοιγμα του εμπορίου μεταξύ ευρώπης και αμερικής που θα προσφέρει περισσότερες επιλογές στους καταναλωτές.
Το πιάνετε το νόημα? Η επικοινωνιακή διαχείριση μπορεί να δουλέψει καλά μόνο σε αυτό το περιβάλλον. Και δούλευε υπέροχα στην ελλάδα μέχρι το 2010 με ολυμπιακούς, στρατηγους ανέμους και άλλα όμορφα. Από το 2010 όλο και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού δεν βρίσκονται πια σε αυτό το περιβάλλον. Οι συνταξιούχοι που ψήφισαν νδ, το έκαναν ακριβώς διότι οι περισσότερες από τις υπόλοιπες αλλαγές δεν του ακουμπούσαν ιδιαίτερα. Οι άνεργοι όμως δεν θα μπορούσαν εύκολα να κάνουν το ίδιο. Οι εργαζόμενοι της 3Ε δεν είχαν ποτέ θέμα με την αισχροκέρδια του ομίλου δαβίδ, που πουλάει την κοκακόλα στη ελλάδα σε τιμή διπλάσια από την πιο πλούσια γερμανία, μέχρι που ο δαβίδ άρχισε να εισάγει τις κοκακόλες από τη βουλγαρία. Τα καρτέλ στην ελλάδα ήταν ένα ζήτημα που δεν απασχολούσε αυτούς τους εργαζόμενους στα πλαίσια που οι ίδιοι ζούσαν στη φούσκα τους. Οι πανεπιστημιακοί τόσα χρόνια κακό λόγο για τις κυβερνήσεις δεν έλεγαν και έτρεχαν τα προγράμματα. Αλλά όχι πια.
Το δράμα της ελλάδας που με κινητοποίησε να γράφω πιο συχνά στο blog από το 2009, είναι ότι η μεγάλη οικονομική ανισότητα που υπάρχει, λειτουργεί ως ανάχωμα στο σκάσιμο της φούσκας ικανών κομματιών της ελληνικής κοινωνίας. Με λίγα λόγια ο φόβος μου δεν ήταν αν ο υπάλληλος της εφορίας πάψει να παίρνει 3000ευρώ κι αν ο στελεχάρας της τράπεζας γίνει από φιλελές συριζαίος, μόλις απειληθεί με απόλυση. Ο φόβος μου ήταν πως μέχρι να συμβούν όλα αυτά, και να δημιουργήσουν πολιτικά γεγονότα, τα πιο αδύναμα κομμάτια του πληθυσμού θα ζούνε και κυρίως θα πεθαίνουν σε τριτοκοσμικές συνθήκες.
Δεν είχα καμία αμφιβολία ότι οι έλληνες θα πάψουν να πιστεύουν στο στρατηγό άνεμο, μόλις ο στάχτη που μεταφέρει αυτός ο άνεμος τους σκάσει στα μούτρα. Ήθελα απλά να επισπεύσω αυτή τη σύγκρουση μήπως και σώσω κανέναν φουκαρά από το να πεθάνει σαν το σκυλί επειδή του έδωσαν 5 φθηνές ακτινοθεραπείες για τον καρκίνο.
Ευτυχώς οι κυβερνήσεις από το 2009 και μετά έκαναν τα αδύνατα δυνατά να σπάσουν αυτή τη φούσκα όσο πιο γρήγορα γίνεται αντί να προσπαθήσουν να πάνε σε μια κοινωνία 50/50 που θα ήταν και το χειρότερο ενδεχόμενο. Είτε από ιδεολογική καθήλωση, είτε λόγω της ρηχότητας της ελληνικής οικονομίας, μόλις 3,5χρόνια από το καστελόριζο, όλοι -ακόμα και η κυβέρνηση- είναι έτοιμοι για μια αυτοδύναμη κυβέρνηση της αριστεράς.
Γιατί αυτό είναι κακό για μια κυβέρνηση της αριστεράς?
Διότι όταν ο τσίπρας γυρίσει από τη βρυξέλα τροπαιούχος με το κεφάλι του χρέους στα χέρια του, αυτό θα του δώσει μερικούς χρήσιμους επικοινωνιακούς πόντους οι οποίοι όμως θα ξοδευτούν γρήγορα από την ανυπαρξία πολιτικού σχεδιασμού. Διότι η αναδιαπραγμάτευση του χρέους είναι παντελώς αδιάφορο ζήτημα για τα ελληνικά σκατά. Και μέχρι οι συνιστώσες να μοιράσουν τις καρέκλες (τις οποίες δεν θα ξέρουν τι να κάνουν) ο χρόνος θα κυλά και οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να πεθαίνουν. Και τότε ο τσίπρας θα χρειαστεί ένα ακόμα επικοινωνιακό φιξάκι προκειμένου να κρατήσει την κυβέρνησή του. Θα το βρουν, είμαι σίγουρος, όπως βρήκε ο σαμαράς το success story. Αλλά τα επικοινωνιακά φιξάκια, όσο χρήσιμα κι αν είναι, δεν λύνουν κανένα πρόβλημα και δεν παράγουν πολιτική παρά μόνο από καραμπόλα. Κι έτσι πολύ γρήγορα η κυβέρνηση σύριζα θα σέρνεται από επικοινωνιακό γεγονός σε επικοινωνιακό γεγονός, ακριβώς διότι αυτό το πιο υπερτροφικό κομμάτι της, θα είναι το μόνο που θα τη σώζει από την κατάρρευση.
Δυστυχώς σε αυτό δεν υπάρχει ιδιαίτερη σωτηρία ακόμα κι όταν θα γίνονται καλά πράγματα. Όπως έγραφα και στην αρχή, η επικοινωνιακή διαχείριση δεν σημαίνει ότι δεν έχει πρόσημο και ιδεολογία. Έτσι όπως ο σαμαράς έψαχνε κάτι να πει και βρήκε το wifi, είναι εξίσου πιθανό εκεί που πνίγεται ο τσίπρας να του πει κάποιος, ρε μήπως να εφαρμόσουμε το 6ωρο για να κάνουμε λίγο σούσουρο και να γουστάρει κι ο κόσμος? Και ναι από τη μείωση των μισθών θα προτιμήσει το εξάωρο, δεν αμφιβάλω.
Και θα είναι μια επικοινωνιακά διαχειρίσιμη θέση. Διότι θα σου πούνε ρε αντιδραστικέ δεν προτιμάς ένα αποτυχημένο εξαώρο από ένα αποτυχημένο κλείσιμο νοσοκομείων? Δεν προτιμάς που δεν έχουμε τον λοβέρδο και η δεξιά είναι σπασμένη σε 10κομμάτια? Η αλήθεια είναι ότι θα τα προτιμώ, αλλά αυτού του είδους η επικοινωνιακή λογική όπως είπαμε λειτουργεί εύκολα μόνο υπό το προστατευμένο περιβάλλον που έκανε το σύνθημα καλύτερα παπάκι παρά το μητσοτάκη να κυριαρχήσει στις εκλογές του 1985. Στο σημερινό περιβάλλον της κατάρρευσης ο σύριζα θα ακολουθήσει πολύ γρήγορα την έλλειψη δυναμικής και πρωτοβουλιών που χαρακτηρίζει και τις σημερινές κυβερνήσεις.
Διότι ο διάβολος κρύβεται πάντα στις λεπτομέρειες, και υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ του δίνω σε όλους δωρεάν ιντερνετ για να μειώσω το κόστος ζωής, από το βάζω 50 κεραίες στα ATM φέρνω τους ατενίστας να φωτογραφηθούν με τα ipad και πάμε στο επόμενο μηντιακό γεγονός. Στο κάτω κάτω, αν η επικοινωνιακή διαχείριση ήταν ικανή να αλλάξει τα πράγματα τότε ο ρουσόπουλος με τον λαλιώτη θα ήταν οι καλύτεροι κυβερνήτες της ελλάδας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU