Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2013

Οφειλέτες και φοροφυγάδες, δεν είναι το ίδιο πράγμα, λέει ο γ.γραμματέας εσόδων

Γράφαμε σε προηγούμενη ανάρτηση (εδώ) με αφορμή την δήλωση του γ. γραμματέα εσόδων Χάρη Θεοχάρη που χαρακτήρισε ως "Ισοπεδωτική" τη διάταξη που προβλέπει την άσκηση ποινικής δίωξης για χρέη στην εφορία άνω των 5.000 ευρώ" προσθέτοντας ότι "το ζήτημα δεν είναι να πάει κανένας φυλακή, το ζήτημα είναι τα χρέη που έχουν δημιουργηθεί να εξοφληθούν"
"Σωστά. Αλλά ποιος θα εμποδίσει τους υπαλλήλους που θα πάρουν την ισοπεδωτική εντολή να την εφαρμόσουν όπου νομίζουν; Θα τους σταματήσει άλλη εγκύκλιος;"
Και πράγματι (ευχάριστη έκπληξη από έναν γ.γ. που δείχνει επαφή με την πραγματικότητα και κοινωνική ευαισθησία) ακολούθησε άλλη εγκύκλιος  που βάζει τα πράγματα στη θέση τους διαχωρίζοντας τους οφειλέτες από τους φοροφυγάδες και καλώντας τους φοροτεχνικούς να "ανακαλύψουν" τους τελευταίους, που "μπορούν αλλά δεν πληρώνουν" ανάμεσα στους εκατοντάδες χιλιάδες πλέον οφειλέτες λόγω της ύφεσης και της φοροκαταιγίδας.

Δείτε την σχετική δημοσίευση στο ΒΗΜΑ
Νέα εντολή Θεοχάρη στους εφόρους: Εισπράξτε από αυτούς που μπορούν
Νέα εγκύκλιος του γενικού γραμματέα Δημοσίων Εσόδων
Νέα εντολή Θεοχάρη στους εφόρους: Εισπράξτε από αυτούς που μπορούν
Δύο εβδομάδες μετά την εντολή προς όλους τους εφόρους να προχωρήσουν σε ποινικές διώξεις εφόσον οι πολίτες ή οι επιχειρήσεις χρωστούν πάνω από 5.000 ευρώ στο Δημόσιο, ο γενικός Γραμματέας Δημοσίων Εσόδων κ. Χάρης Θεοχάρης επανέρχεται με νέα εγκύκλιό του με την οποία καλεί αυτή τη φορά τους εφοριακούς υπαλλήλους σε συστράτευση και τους ζητά να σταθούν στους πολίτες που δοκιμάζονται. Μάλιστα πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα λέγοντας ότι θα πρέπει «να  εισπράττουμε από αυτόν που μπορεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του, να ανακαλύπτουμε τον φοροφυγά».
Σύμφωνα με τη χρονολογική σειρά των δύο επιστολών, στις 6 Φεβρουαρίου 2013 όλοι οι προϊστάμενοι των εφοριών της χώρας έλαβαν την εγκύκλιο με την οποία καλούνται να προχωρήσουν σε διώξεις ληξιπρόθεσμων οφειλετών διαφορετικά θα λογοδοτήσουν οι ίδιοι στη δικαιοσύνη. Όμως  δεκαέξι ημέρες μετά, στις 22 Φεβρουαρίου 2013, ο κ. Θεοχάρης επανέρχεται με εγκύκλιό του με τον πρωτότυπο τίτλο «Κάλεσμα σε συστράτευση» και μάλιστα ζητά να λάβουν γνώση όλοι οι υπάλληλοι.
Στην επιστολή του ο κ. Θεοχάρης αναφέρει τα εξής: 
«Η οικονομική συγκυρία είναι κρίσιμη για όλους. νοικοκυριά, επιχειρήσεις και κράτος δοκιμάζονται για μια ακόμη χρονιά. Τα πρώτα σημάδια ανάκαμψης θα δώσουν καρπούς, ελπίζουμε σύντομα, όμως η πίεση θα είναι συνεχής για αρκετό ακόμη χρονικό διάστημα. Σε αυτό το κλίμα, το χρέος μας, εφοριακών, τελωνειακών, χημικών, επιθεωρητών αλλά και όλων των υπαλλήλων της ΓΓ Δημοσίων Εσόδων είναι πολυδιάστατο και εθνικό. 
Πρέπει να σταθούμε στους πολίτες  που δοκιμάζονται. Πρέπει να νιώσουμε ...

Ο Δογματισμός των "αγανακτισμένων" άκρων εθίζει ολόκληρη την κοινωνία στην προκατάληψη

Σκίτσο της Ευης Ξένου στο άρθρο Μαυροκόκκινη επίθεση κατά των 'ΝΕΩΝ'
Η ελληνική σαρία
της Σώτης Τριανταφύλλου*

Η κοινωνική κατάσταση που περιγράφεται σήμερα ως "πολωμένη" είναι αποτέλεσμα μιας Σαρίας που έχει επιβληθεί μετά από δεκαετίες εμφυλίου πολέμου χαμηλής έντασης. 

Το ελληνικό κοινωνικό πρότυπο προσεγγίζει περισσότερο τον ισλαμικό θρησκευτικό κώδικα διαβίωσης παρά τον ευρωπαϊκό διαφωτισμό –και εξαιτίας της γεωγραφικής θέσης της Ελλάδας, της Τουρκοκρατίας, της Συμφωνίας της Γιάλτας κτλ.– στη χώρα μας επικρατεί εξωθεσμικό δίκαιο: από τη μία πλευρά το ακροδεξιό κίνημα κι από την άλλη το ακροαριστερό κατεστημένο προσπαθούν να εφαρμόσουν βιαίως ιδέες και μορφές πολιτικής συμπεριφοράς, εξοστρακίζοντας άλλες και εξυμνώντας εγκληματικές πράξεις. 
Αντί για το Κοράνι, η ελληνική Σαρία θεμελιώνεται στο "Ο αγών μου" του Χίτλερ και στις μαρξιστικές γραφές οι οποίες επεκτείνονται στις αντιεξουσιαστικές. Όποιος δεν συμμορφώνεται γίνεται αντικείμενο συκοφαντιών και απειλών – και παρ’ όλ’ αυτά, το πρόβλημα δεν είναι τόσο η βία που ασκείται εναντίον ατόμων και ομάδων αλλά κυρίως ο δογματισμός που διαποτίζει ολόκληρη την κοινωνία με συνέπεια τη ροπή προς τα άκρα, την άμιλλα των άκρων.

Ακροδεξιός παιδικός προσηλυτισμός
Η θεωρία της σύγκλισης των άκρων και της άμιλλας μεταξύ τους ενοχλεί μεγάλο μέρος των Ελλήνων που πιστεύουν στη φαυλότητα της δεξιάς και στην αγιοσύνη της αριστεράς. 
Ακροαριστερός παιδικός προσηλυτισμός
Κι όμως, στην πράξη, τα άκρα λειτουργούν με παρόμοιο τρόπο εφόσον εμφορούνται από παρόμοια συναισθήματα: εκτός από το γνώριμο και μαρξιστικο-λενινιστικά νομιμοποιημένο ταξικό μίσος, συνυπάρχει σύμπλεγμα θύματος και απόβλητου, αδυναμία κοινωνικής ενταξης και έναρθρης κοινωνικής διεκδίκησης, τραύμα ήττας και σκοτεινή αντίληψη του κόσμου. 
Τα πολιτικά άκρα συναντώνται στο πεδίο της δυστυχίας.
Η Σαρία είναι μια εκδίκηση γι’ αυτή τη δυστυχία· μια επιθετική στάση εναντίον των ενόχων –αληθινών και κατασκευασμένων– η οποία δεν συνοδεύεται από καμιά ανάληψη ατομικής και συλλογικής ευθύνης. Καθώς αναδύονται στην επιφάνεια τα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα που αποκρύπτονταν επί τριάντα χρόνια, τα πολιτικά άκρα επιστρέφουν με αφοσίωση στα δόγματα για να τα ...

Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013

Ο 9,84 είναι το πρώτο δημόσιο μέσο που επιστρέφει χρήματα στον δημότη


Τα αποτελέσματα των δύο χρόνων της νέας διοίκησης στον μεταρρυθμισμένο σταθμό

Η εισήγηση του γενικού διευθυντή Τάκη Καμπύλη στην κρίσιμη συνεδρίαση του ΔΣ της ΔΕΡΑ (ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΑΣ ΑΘΗΝΑ 9.84):
Η σημερινή μου ενημέρωση και οι προτάσεις που θα ακολουθήσουν γίνονται για πρώτη φορά γραπτώς για λόγους που έχουν να κάνουν τόσο με την κρισιμότητα της κατάστασης της ΔΕΡΑ όσο και επειδή αισθάνομαι την ανάγκη να ελαχιστοποιηθεί κάθε πιθανότητα παρερμηνείας.
Άλλωστε σήμερα έχουμε και μία μικρή επέτειο. Ολοκληρώνονται δύο χρόνια της νέας διοίκησης. Στα βασικά του σημεία, αυτός ο πρώτος απολογισμός που έχετε στα χέρια σας είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικός. Νομίζω δε, ότι πρέπει να είστε περήφανοι διότι απ όσο γνωρίζω ο 9,84 είναι το πρώτο δημόσιο μέσο που επιστρέφει χρήματα στον δημότη.
Αλλά μην σταθείτε μόνο στο οικονομικό κομμάτι. Θα ήθελα να σας θυμίσω τι βρήκαμε όταν ήρθαμε πριν από δύο χρόνια. Θα ήθελα να σας θυμίσω ότι εξορθολογίζοντας και το διοικητικό κομμάτι του 9,84 αποσπάσαμε ακόμη και τα... μπράβο της προηγούμενης διοίκησης! (καταγεγραμμένο στα πρακτικά).

Ήδη ο σταθμός διαθέτει ένα νέο εσωτερικό κανονισμό λειτουργίας, με νέα προβλεπόμενη δομή στο δημοσιογραφικό του κομμάτι όπως όλοι οι σύγχρονοι δημοσιογραφικοί οργανισμοί. Και επίσης νέο σύγχρονο κανονισμό προμηθειών εναρμονισμένο πλήρως με τον ΕΚΠΟΤΑ. Και τέλος, το σημαντικότερο: Έναν μηχανισμό αξιοποίησης ευρωπαϊκών προγραμμάτων με ελάχιστο κόστος και με πολλές υποσχέσεις. Σας υπενθυμίζω σχετικά τις δικές σας εντυπώσεις από την παρουσίαση ,σε πρόσφατη συνεδρίαση ΔΣ, της πρότασης MEDUSA.

Βρήκαμε έναν σταθμό απαξιωμένο κι εν πολλοίς ιδρυματοποιημένο. Χωρίς ισχυρή διοίκηση, που επιβίωνε εκτός μετρήσεων -για προφανείς λόγους- και μόνο χάρη στην παχυλή χρηματοδότηση. Οι σπατάλες κόπηκαν μαχαίρι. Το βλέπετε μπροστά σας πόσο.
Ως προς το δημοσιογραφικό του μέρος επιλέξαμε έναν σταθμό χωρίς φωνές, χωρίς βία στο λόγο και στις ιδέες, ενημερωτικό, με σύγχρονο περιεχόμενο, έναν οδηγό επιβίωσης στην Αθήνα με βάση όμως την ιδιαιτερότητα και το πολύπλοκο της ταυτότητας «αθηναίος δημότης».

Το μουσικό μας κομμάτι απέκτησε επίσης αυτό που δεν είχε: Ταυτότητα. Μπορεί να διαφωνεί ή να συμφωνεί κάποιος μ αυτήν αλλά σήμερα ο ήχος μας δεν είναι ανεμοσκορπισμένος. Έχουμε προτάσεις και επιχειρήματα και στο λόγο μας και στη μουσική μας.

Επιπρόσθετα, όσον αφορά την ιδιαίτερη ταυτότητα του Αθήνα 9,84, το δικό σας διοικητικό συμβούλιο και η νέα διοίκηση πέτυχε να μην θεωρείται ο σταθμός και να μην είναι ούτε ντουντούκα ούτε φέουδο ...

Οφειλέτες και φοροφυγάδες: είναι το ίδιο πράγμα;

μικροοφειλέτες στα φορολογικά gulag της σοβιετικής Ελλάδας*
Οι φοροφυγάδες απέκρυψαν εισόδημα, αλλά οι οφειλέτες, δεν απέκρυψαν τίποτα, αλλά δεν μπορούν να καταβάλουν τον φόρο. Οι πρώτοι ζουν "άνετη και πλούσια ζωή" χάρη στην φοροδιαφυγή τους, οι δεύτεροι αδυνατούν να πληρώσουν φόρους που δεν αρνήθηκαν αλλά άλλοι καθόρισαν αυθαίρετα το μέγεθός τους.
Σήμερα ζούμε μια φοροεπιδρομή επί δικαίων και αδίκων. Ανακατεύονται τα λαμόγια της μεγάλης φοροδιαφυγής με τους μικροοφειλέτες του Δημοσίου. Ισοπεδωτικοί νόμοι απαιτούν την ποινική δίωξη, φυλάκιση και κατάσχεση περιουσίας σε όλους. Και στον μεγαλοαπατεώνα που χρεώνει στην κοινωνία τον παράνομο πλουτισμό του και στον μικροϊδιοκτήτη που αδυνατεί να πληρώσει πχ το χαράτσι αφού το ακίνητό του δεν παράγει εισόδημα...
Λέει, και σωστά, η δράση σχετικά: 

Η ΔΡΑΣΗ θεωρεί ότι η εντολή που δόθηκε από τον Γενικό Γραμματέα Δημοσίων Εσόδων στις εφορίες να ασκήσουν ποινικές διώξεις σε όσους οφείλουν πάνω από 5.000 ευρώ στο Δημόσιο είναι κοινωνικά άδικη και δεν λαμβάνει υπόψιν τις δεδομένες συνθήκες στις οποίες καλούνται να επιβιώσουν χιλιάδες ελληνικά νοικοκυριά.
Κατανοούμε την αγωνία του υπουργείου Οικονομικών να παρουσιάσει απτά αποτελέσματα στο κλιμάκιο της Τρόϊκας και να μην τεθεί εκτός στόχων η πορεία των εσόδων για πολλοστή φορά (αν και έχουμε προειδοποιήσει ότι είναι σχεδόν αδύνατο να επιτευχθούν και οι καινούργιοι στόχοι). Πιστεύουμε ωστόσο ότι αποτελεί κοινωνική πρόκληση η εξάντληση της αυστηρότητας των κρατικών οργάνων σε μικροοφειλέτες στο Δημόσιο, τη στιγμή που έχουν περάσει λίγες μόνο ώρες από την ομολογία του πρόεδρου της Αρχής Καταπολέμησης της Νομιμοποίησης Εσόδων από Εγκληματικές Δραστηριότητες, αντιεισαγγελέα του ΑΠ κ. Παναγιώτη Νικολούδη στη Βουλή, ότι είναι «αποκαρδιωτικά» τα αποτελέσματα των ελέγχων υποθέσεων μεγάλης φοροδιαφυγής. 


Απαντά ο γραμματέας εσόδων  :

 "Ισοπεδωτική" χαρακτήρισε τη διάταξη που προβλέπει την άσκηση ποινικής δίωξης για χρέη στην εφορία άνω των 5.000 ευρώ, ο γενικός γραμματέας Εσόδων Χάρης Θεοχάρης, μιλώντας στον ραδιοσταθμό ΒΗΜΑ.
Εξηγώντας γιατί εξέδωσε εγκύκλιο, επισήμανε ότι "Εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να υπενθυμίζουμε το νόμο. Αυτό πρέπει να το σκεφτόμαστε όταν ψηφίζουμε ένα νόμο. Οι δημόσιοι υπάλληλοι και ο μηχανισμός είναι για να τηρούν το νόμο και κατά καιρούς να τον υπενθυμίζουν οι υπηρεσίες. Τώρα βγήκε μια εγκύκλιος που τους υπενθυμίζει ποιες πρέπει να είναι οι διαδικασίες. Ισοπεδωτική δεν είναι η εγκύκλιος, ισοπεδωτική είναι η διάταξη και ο νόμος' είπε ο κ. Θεοχάρης και προσέθεσε πως "το ζήτημα δεν είναι να πάει κανένας φυλακή, το ζήτημα είναι τα χρέη που έχουν δημιουργηθεί να εξοφληθούν". 


Σωστά. 

Αλλά ποιος θα εμποδίσει τους υπαλλήλους που θα πάρουν την ισοπεδωτική εντολή να την εφαρμόσουν όπου ...

"Δεν κάνει για τίποτα. Βάλτε τον κάπου"

"Η χώρα έχει πολλούς δημοσίους υπαλλήλους"
Αλήθεια: Η χώρα έχει πολλούς κακούς δημοσίους υπαλλήλους

του Τάσου Τέλλογλου*
"Δεν κάνει για τίποτα. Βάλτε τον κάπου" (Σημείωμα του γραφείου του υπουργού ΠΕΧΩΔΕ με το οποίο προωθούσε την πρόσληψη ημετέρου το καλοκαίρι του 2009).
Ο "δεν κάνει για τίποτα βάλτε τον κάπου" μπορεί να απολύθηκε από το μετρό μαζί με μερικές εκατοντάδες άλλους  Και ίσως το σημείωμα εκείνων που τον προώθησαν στη ΔΕΚΟ του κράτους "τους" να αρκούσε για να αποδειχθούν τα προσόντα του, η υπόθεση εξ άλλου παραπέμφθηκε στην τακτική δικαιοσύνη και ασκήθηκαν την περασμένη εβδομάδα οι σχετικές διώξεις. 
Αλλά το ποιοι και πόσοι θα φύγουν από το δημόσιο παραμένει ακόμα ένας γρίφος για την κυβέρνηση. 
Κατ' αρχήν τόσο η κυβέρνηση Παπανδρέου, όσο και η κυβέρνηση Παπαδήμου είχαν επιχειρήσει να αποτρέψουν τις απολύσεις από το δημόσιο επιχειρώντας να στρέψουν τη συζήτηση αλλού. Διότι σε αντίθεση με όσα διαδίδουν κάποιοι, απολύσεις από το δημόσιο χωρίς την κατάργηση των οργανικών θέσεων δεν νοούνται, είναι παράνομες -οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι μόνιμοι και η μονιμότητά τους μπορεί να αμφισβητηθεί αν οι ίδιοι προκαλέσουν αυτή την αμφισβήτηση με μία αξιόποινη συμπεριφορά ή με παραίτηση.

Η κυβέρνηση είχε δεσμευθεί ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι θα μειωθούν κατά 150.000 ως το 2016 και αυτός ο στόχος θα επιτευχθεί και θα ξεπερασθεί κατά 30.000 μάλιστα εξ αιτίας των αποχωρήσεων με προορισμό τη σύνταξη. 
Όταν διεφάνη αυτό τότε το ΔΝΤ, σύμφωνα με όσους συμμετέχουν στις διαπραγματεύσεις μαζί του, άρχισε να υποστηρίζει ότι χρειάζονται απομακρύνσεις από το δημόσιο για να "αλαφρύνει" το μισθολογικό κόστος αλλά με τις δραματικές μειώσεις των μισθών και αυτό το επιχείρημα ξεπεράσθηκε, το μισθολογικό κόστος του δημοσίου στην Ελλάδα κινείται κάτω από τον μέσο όρο των 17 χωρών της Ευρωζώνης. 
Τελευταίο, και πιο πρόσφατο επιχείρημα του ΔΝΤ, είναι ότι απολύσεις χρειάζονται για να γίνουν νέες προσλήψεις. Έλα όμως που ...

Το πιο σύντομο ανέκδοτο... (από τα πολλά του ΣΥΡΙΖΑ)

Από το "θα σας φτιάξουμε γεφύρια" στο "θα αυξήσουμε τον κατώτατο μισθό" πολλές δεκαετίες δρόμος. Ο ίδιος.



από την Eleni Iliopoulou

Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2013

Η κεντροαριστερά μπορεί να δώσει πειστική προοπτική μόνο δανειζόμενη εργαλεία από άλλα ρεύματα


Μετά τον λαϊκισμό και την άρνηση

του Γιώργου Προκοπάκη*

Στον διάλογο για την ανασύσταση του χώρου που κάποτε ηγεμονευόταν από το ΠΑΣΟΚ, προστέθηκε η συμβολή του κ. Π. Ιωακειμίδη (ΠΙ εφεξής) με τίτλο «Μεταξύ λαϊκισμού και άρνησης», στα ΝΕΑ 22/2 και στη «Μεταρρύθμιση» εδώ
Θεωρώ την παρέμβαση σημαντική γιατί σ’ αυτήν επιχειρείται η αξιακή περιγραφή του επιθυμητού σχήματος και γίνεται (εν τάχει) αξιολόγηση των υποκειμενικών συνθηκών. 
Για την ώρα η κατάληξη είναι απαισιόδοξη, με τη διαπίστωση πως η κοινωνία είναι εγκλωβισμένη μεταξύ λαϊκισμού και άρνησης. Θα επιχειρήσω να κάνω ένα μικρό βήμα στο πλαίσιο της συλλογιστικής του ΠΙ.

Ο ΠΙ καταθέτει τις βασικές αξίες (λεπτομέρειες στο αρχικό κείμενο):
  1. Δικαιοσύνη (με κύρια αναφορά στη φορολογική δικαιοσύνη)
  2. Αλληλεγγύη
  3. Συλλογικότητα
  4. Ανοχή
  5. Εξωστρέφεια
  6. Ευρωπαϊσμός
  7. Οικολογία
  8. Συναίνεση
Χαρακτηρίζει το σύνολο των αξιών αυτών ως το αξιακό πλαίσιο της (ευρωπαϊκής) σοσιαλδημοκρατίας – σε γενικές γραμμές σωστά. Παρατηρώ πως οι αρχές αυτές, ως επικεφαλίδες, περιγράφουν και την φιλελεύθερη (ευρωπαϊκή) πολιτική
Σε σχέση με τις αξίες στα σημεία 4 έως 8, η (ευρωπαϊκή) σοσιαλδημοκρατία υστερεί του (ευρωπαϊκού) φιλελευθερισμού, με χαρακτηριστικότερη απόκλιση αυτήν που αφορά τον «Ευρωπαϊσμό». 
Η σοσιαλδημοκρατική ή κεντροαριστερή ταυτότητα του επιθυμητού σχήματος, διαφοροποιείται από τον φιλελευθερισμό στις τρεις πρώτες αξίες, Δικαιοσύνη, Αλληλεγγύη, Συλλογικότητα – θα το περιόριζα δε ακόμη περισσότερο όσον αφορά την πρώτη, στην φορολογική δικαιοσύνη (μόνη άλλως τε αναφορά και του ΠΙ), δεδομένου ότι και στο «κράτος δικαίου» οι φιλελεύθεροι έχουν σημαντικά καλύτερη προϊστορία.
Συζητάμε για πολιτικό σχηματισμό και όχι για ανθρωπιστική οργάνωση. Οι τρεις αξίες προσδιορίζουν τον αναδιανεμητικό ρόλο του κράτους και την κοινωνική οργάνωση. Εκεί όντως θα βρούμε διαφορές στην σοσιαλδημοκρατική και φιλελεύθερη ατζέντα. Πόσο όμως αφορούν το εγχείρημα της ανασύστασης ενός πολιτικού χώρου στην Ελλάδα της κρίσης; Για να απαντήσουμε το ερώτημα, θα καταφύγουμε στην οικονομική βάση.

Το κοινωνικό κράτος, η αλληλεγγύη και η συλλογικότητα ως συστατικά της σοσιαλδημοκρατίας, στηρίζονται από ευρεία βάση μισθωτής εργασίας, σοβαρή παραγωγική βάση, μεγάλες επιχειρήσεις, σοβαρού μεγέθους μεσαίες επιχειρήσεις (αλλά και μικρές), ανταγωνιστικότητα και ευρύτατη συνδικαλιστική οργάνωση. 
Τίποτε απ’ αυτά δεν ισχύει στην Ελλάδα σήμερα. 
Με το 1.5 εκατομμύριο ανέργων, το παραγωγικό μοντέλο, τη νομοθεσία (πάνω από το 95% των ελληνικών επιχειρήσεων δεν μπορεί να έχουν σωματείο γιατί η απαίτηση των 21 μελών είναι άπιαστο ταβάνι), η σοσιαλδημοκρατική ατζέντα μοιάζει εκτός τόπου και χρόνου
Δεν είναι μόνον ο εγκλωβισμός «μεταξύ λαϊκισμού και άρνησης» που εμποδίζει τη δημιουργία του νέου σοσιαλδημοκρατικού σχήματος, αλλά και η αντικειμενική αδυναμία του σοσιαλδημοκρατικού αξιακού πλαισίου να προσφέρει πειστική λύση.
Ας διακρίνουμε δύο έννοιες: 
  • (α) σοσιαλδημοκρατικές αξίες και 
  • (β) ατζέντα των σοσιαλδημοκρατών. 
Η άποψη που δόθηκε συνοπτικά παραπάνω υποστηρίζει πως το αξιακό πλαίσιο της σοσιαλδημοκρατίας (όπως σχηματικά κατατέθηκε από τον ΠΙ), δεν μπορεί να προδιαγράψει τουλάχιστον για μια δεκαετία (πιστεύω για πολύ περισσότερο – δυστυχώς!) μια πειστική προοπτική για τη χώρα – όσο και εάν κάποιοι από μας θα ήθελαν τα πράγματα να είναι διαφορετικά. 

Τι πρέπει να κάνουν, λοιπόν, οι σοσιαλδημοκράτες και οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως κεντροαριστεροί εξ ημών; 
Να αναγνωρίσουν τις αντικειμενικές συνθήκες στη χώρα και να φτιάξουν την ατζέντα τους. 

Δανειζόμενοι εργαλεία από άλλα ρεύματα, τον φιλελευθερισμό, την πολιτική οικολογία, τον αποκεντρωτισμό, την αυθόρμητη οργάνωση και ό,τι άλλο, για να φτιάξουν την ...

Ναι ή όχι στην ποινικοποίηση του ρουσφετιού;

Και τώρα, ρουσφετολογικές ...απολύσεις - Το (κομματικό) Κράτος έχει συνέχεια!
Δεν πρέπει να υπάρξει τιμωρία για τους παράνομους διορισμούς στο δημόσιο;

του Τάσου Αβραντίνη*
Τα μέσα ενημέρωσης αναφέρονται συνεχώς σε περιπτώσεις πολιτικών που θήτευσαν σε δημόσια αξιώματα και εμπλέκονται σε κάθε είδους μίζες. Τρανταχτά ονόματα του δημοσίου βίου οδηγούνται δικαίως στη φυλακή για διαφθορά. Ξαναλέω δικαίως.
Αλλά τι γίνεται στην περίπτωση εκείνων των πολιτικών που δεν πήραν μεν μίζες από κάποια προμήθεια ή εργολαβία του δημοσίου, αλλά έκαναν ατομικά ή συλλογικά ρουσφέτια; Τι γίνεται για παράδειγμα με όσους επέτυχαν μέσω της κοινοβουλευτικής διαδικασίας πάσης φύσεως ευνοϊκές ρυθμίσεις για μια οργανωμένη συντεχνία ή προέβησαν σε μαζικούς διορισμούς (για την οικονομία της συζήτησης δεχόμαστε χωρίς αμοιβή) που τους εξασφάλισαν την επανεκλογή τους και ταυτοχρόνως την πολιτική εξόντωση των αντιπάλων τους, οι οποίοι είτε δεν διόρισαν αρκετούς είτε αρνήθηκαν να διορίσουν θεωρώντας το ρουσφέτι ανήθικο;


"Αντίθετα να τιμωρηθούν γιατί δεν κατάφεραν να τους
διορίσουν ΟΛΟΥΣ! Τι μισο-σοσιαλισμός είναι αυτός;;;"
Με τρόπο παράνομο η συντριπτική πλειονότητα των πολιτικών διόριζε για δεκαετίες και μέχρι -τουλάχιστον- το 2010 μαζικά στο δημόσιο. 
Η εκλογή στο βουλευτικό αξίωμα μπορεί εύκολα να αποτιμηθεί σε εισόδημα που κέρδισε κάποιος, για όσο καιρό το κατείχε. 
Το οικονομικό όφελος των πολιτικών από τους παράνομους διορισμούς ξεπερνά κατά πολύ το όριο για να χαρακτηριστεί μια εγκληματική πράξη που αφορά σε κάποιο τυποποιημένο στον ποινικό νόμο αδίκημα, ως κακούργημα. 
Στην περίπτωση αυτή βεβαίως κανένας δεν τιμωρείται. Όπως δεν τιμωρείται και εκείνος που διορίστηκε παράνομα στο δημόσιο, έλαβε δηλαδή παράνομη οικονομική ωφέλεια και μάλιστα σε βάρος άλλων που διέθεταν μεν τα τυπικά προσόντα αλλά δεν ήταν “πελάτες” κάποιου ...

Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2013

Μιλώντας για την Κεντροαριστερά ή όπως αλλιώς θα το πείτε

του Μιχάλη Γ. Τριανταφυλλίδη
Η συνήθης επωδός στις μέρες μας αναφέρεται σε μια Κεντροαριστερά ή κάπως έτσι τέλος πάντων, που όλοι την αναζητούν, κανείς δεν τη βρίσκει, μα όλοι επικαλούνται ότι αποτελεί πανάκεια, η ίδια αυτή κυρία, κατά πάσης νόσου και μαλακίας, ως φαίνεται από τα συμφραζόμενα των θεραπόντων.
Όντως οι καταστάσεις είναι λίγο παραπάνω από δύσκολες.
Όντως έχουν μουγγαθεί και δεν ξέρουν τι τραγούδι να τραγουδήσουν οι χoρωδοί, αλλά δεν χρειάζεται πανικός.
Εάν νομίζουμε πως ένα κοινό πρόγραμμα Δημοκρατικής διεξόδου απ’ το σημερινό βάλτο, είναι το μέσον για να κινηθεί η κοινωνία και ν’ αποκτήσει όραμα, ας το πράξουμε αυτό τώρα.
Χέστηκα στην κυριολεξία, συγγνώμη δια την έκφρασιν, εάν θα το πούμε Κεντροαριστερά ή Αριστερόκεντρο και εάν θα σημαδέψουμε, όπως οι κλέφτες του Αλή Μπαμπά, τις πόρτες απ’ τα σπίτια του χωριού, για το ποιοι θα ‘ ρθουν και ποιοι θα μείνουν εκτός νυμφώνος.
Η μεθοδολογία είναι απλή. Ο κυρ Νίκος Μπίστης βιάστηκε να ομιλήσει περί ζυμώματος ή κοσκινίσματος των αλεύρων.
Φυσικά δεν το θεώρησα έγκλημα καθοσιώσεως όπως μερικοί Λαύροι και Λαύριοι. Όπως δεν θεώρησα και σοβαρή, στην ουσία εννοώ, την κίνηση του Μπένυ.

Παρ’ όλα αυτά επειδή την Αμερική την ανακάλυψε ο Κολόμβος και δεν χρειάζονται προσπάθειες να την ξαναβρούμε, υπάρχουν και πιο πρακτικοί τρόποι για να δίνουμε λύσεις σ’ αυτού του τύπου τα προβλήματα, χωρίς να τα κουβεντιάζουμε και να τα παιδεύουμε άνευ λόγου και ουσίας.

Τι εννοώ.
Εάν για παράδειγμα υπολογίσουμε πόσο μελάνι χύθηκε για να κουβεντιάζουμε και αρθρογραφούμε περί Κεντροαριστεράς και αν είναι μέχρις εδώ ή εκεί ή μέχρι παραπέρα, θα πρέπει να φτάνουμε ήδη περί τα 200 βαρέλια και να πηγαίνουμε προς νέο ρεκόρ.

Για την ουσία όμως μια κουβέντα δεν ακούστηκε. 
Ο μόνος και δεν μ’ αρέσει να αδικώ, που μιλά μονίμως επί των συγκεκριμένων, είναι ο Γιώργος Προκοπάκης. Αλλά και αυτόν τον θεωρούμε ΑντιΔημαρ άρα δεν τον παίζουμε και άρα άστον να κάθεται εκεί μόνος του.

Είναι απολύτως ξεκάθαρο πως ότι αρλούμπες και αν φανταστούμε ότι μπορεί να είπει ο καθένας και η καθεμιά μας (έχουμε και αυτό το κουσούρι , τα πάντα εν ισοτιμία εποίησας και ο νοών νοήτω) το βασικό πρόβλημα που θα μας τσακίζει είναι να καταφέρουμε να αρθρώσουμε προγραμματικό λόγο που απαντά με σαφήνεια στα σημερινά αδιέξοδα και παράλληλα όμως αντιμετωπίζει αποτελεσματικά τα προβλήματα που αναφύονται καθημερινά.

Και για να εξηγούμαστε ακόμα καλύτερα.
Ο τόπος δεν χρειάζεται άλλους σωτήρες. Αρκετοί ...

Οι εσωστρεφείς συρρικνώνουν την πίτα, οι εξωστρεφείς πασχίζουν να φέρουν δουλειές και εισοδήματα στην Ελλάδα. Ποιοι είναι οι πατριώτες;

Ένα ρήγμα βαθύ και αφανές

Του Αρίστου Δοξιάδη*
Πριν από δύο χρόνια, ταξιτζήδες της Αθήνας έριχναν λάδια στους δρόμους του Πειραιά για να εμποδίσουν τα πούλμαν που έφερναν τους ξένους στα κρουαζιερόπλοια. Την ίδια εποχή, ταξιτζήδες της Ρόδου έδιωχναν από το δικό τους λιμάνι τους ακτιβιστές του ΠΑΜΕ, γιατί δεν ήθελαν να υπάρξει πρόβλημα με τις κρουαζιέρες. Γιατί;
Ας εντάξουμε τα περιστατικά σε μια γενικότερη ερώτηση. 
Τι κοινό έχουν 
  • από τη μια πλευρά μια εργαζόμενη σε φαρμακοβιομηχανία, ένας τυροκόμος, μια ταβερνιάρισσα σε νησί, ένας εργοδηγός στους λευκόλιθους, ένας αμπελοπαραγωγός στην Κορινθία, ένας εφοπλιστής με γραφείο στον Πειραιά και ένας ταξιτζής στη Ρόδο, 
  • και από την άλλη μια φαρμακοποιός, ένας δικηγόρος, μια ταμίας τράπεζας, ένας τεχνικός στη ΔΕΗ, μια λιανέμπορος ρούχων, ένας εργολάβος πολυκατοικιών, ένας βαμβακοπαραγωγός (κάτοχος «δικαιωμάτων») στην Καρδίτσα και ένας ταξιτζής στην Αθήνα;
Οι δύο αυτές ομάδες, τόσο ετερόκλητες εσωτερικά η καθεμιά, βρέθηκαν σε διαφορετικές πλευρές ενός μεγάλου ρήγματος στην ελληνική οικονομία: ανάμεσα στα επαγγέλματα που πασχίζουν να επιβιώσουν σε μια διεθνή και ανταγωνιστική αγορά (οι «διεθνώς εμπορεύσιμες» δραστηριότητες), και σε εκείνα που επιβιώνουν μέσα στην κλειστή εγχώρια αγορά («μη εμπορεύσιμα»). Επί τουλάχιστον τριάντα χρόνια η πρώτη ομάδα συρρικνωνόταν δραματικά, και η δεύτερη διογκωνόταν. Από τον εμπορεύσιμο τομέα χάθηκαν πολλά επαγγέλματα, ιδίως στη βιομηχανία - αυτά που αναγράφω υπάρχουν ακόμα αλλά είναι λίγα. Από τον μη εμπορεύσιμο, μέχρι το 2010, δεν χάθηκε σχεδόν τίποτε, και ο αριθμοί σχεδόν σε κάθε επάγγελμα μεγάλωναν.

Η διάβρωση του εμπορεύσιμου τομέα στην Ελλάδα ήταν ιδιαίτερα βαθιά, όπως φαίνεται από συγκριτικούς αριθμούς: επί είκοσι χρόνια είχαμε σε όλη την Ε.Ε. το μεγαλύτερο σωρευτικό έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο και τη μεγαλύτερη μετατόπιση ανθρώπων και εισοδημάτων σε μη εμπορεύσιμες δουλειές. 
Αν σήμερα δεν μπορούμε να αναχαιτίσουμε την ύφεση, σε αντίθεση με τις άλλες «υπό διάσωση» χώρες, είναι γιατί μας λείπουν οι εξωστρεφείς επιχειρήσεις. Καμιά οικονομία δεν αναπτύσσεται χωρίς εξαγωγές, και χωρίς εισαγωγές που τις πληρώνει με εξαγωγές. Και κανένας λαός δεν ευημερεί - τι να τα κάνεις τα νοσοκομεία αν δεν έχεις φάρμακα;
Το ρήγμα των δύο τομέων ήταν αφανές. Δεν ταυτιζόταν με τις γνωστές διαχωριστικές γραμμές της πολιτικής. 
Το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. είχαν τα προπύργιά τους σε διαφορετικούς χώρους, αλλά πάντα στις μη εμπορεύσιμες δραστηριότητες: το ΠΑΣΟΚ στην ...

Αρχηγισμός, παιδική αρρώστια του μεταρρυθμισμού

Η περίπτωση της "δημιουργίας ξανά" υπό τον Θάνο Τζήμερο: (ΑΣ)
Les fous du Roi (Οι τρελοί του βασιλιά)
 

του Γιώργου Δεληκούρα
Στο σκάκι οι αξιωματικοί λέγονται και «τρελοί» από το Γαλλικό “fou” που είναι ο όρος για τον αξιωματικό αλλά σημαίνει και τρελός.

Στη «δημιουργία, ξανά!» ο τέως Βασιλιάς έχει θυσιάσει ουκ ολίγους τρελούς στην αυτοκαταστροφική του πορεία προς την απομόνωση, το απόλυτο πολιτικό checkmate.
Οι αξιωματικοί του θυσιάζονται με παραιτήσεις και αποχώρηση από το κόμμα, είτε σιωπηρά από ντροπή μετά από κάποια μνημειώδη πολιτική γκάφα του ιδρυτή είτε με θόρυβο, αφού ακούσουν
το συνηθισμένο "αν δεν σ’ αρέσει η δημιουργία μπορείς να αποχωρήσεις..."
Αυτό το "αν δεν σ’ αρέσει η δημιουργία μπορείς να αποχωρήσεις" θέλει λίγο αποκωδικοποίηση...
 

"Αν δεν σ’ αρέσει η δημιουργία" σημαίνει: 
Αν δεν αποδέχεσαι το προσωποπαγές και προσωπολατρικό μοντέλο που ο ιδρυτής καλλιεργεί, τότε πραγματικά δεν έχεις καμία τύχη απέναντι στα ετερόφωτα σωματίδια που περιστρέφονται γύρω του και είναι έτοιμα να ορμήσουν σε οποιονδήποτε τολμήσει να αμφισβητήσει έστω και στο ελάχιστο την αυθεντία Του. «Μπορείς να αποχωρήσεις...» γιατί τις περισσότερες φορές είναι προτιμότερο να διατηρήσεις την αξιοπρέπειά σου απέναντι σε φανατικούς πυγμαίους της παραπολιτικής οπλισμένους με δηλητήριο που θα σου επιτεθούν με λύσσα, ανέντιμα και απρόκλητα.

Η παραίτηση ήταν η πράξη ύψιστης διαμαρτυρίας για την πλειοψηφία των στελεχών μας μέχρι σήμερα.
Μετά βάλαμε μυαλό και βγάλαμε γλώσσα.
Θέλω να τονίσω ότι αυτοί που έχουν παραιτηθεί και έχουν αποχωρήσει εξαιτίας του ιδρυτή είναι περισσότεροι από όσους έχουν απομείνει.
Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι και δεν λένε ποτέ ψέματα.
Τιμή αξίζει στους ανθρώπους που μας βοήθησαν να φτάσουμε να είμαστε οι νικητές των εκλογών την νύχτα της Κυριακής της 5ης Μαϊου 2012.
 

Θυμάμαι πόσοι άνθρωποι έβαλαν το όνομά τους κάτω από τη «δημιουργία, ξανά!» και το μετάνιωσαν εξαιτίας της απαράδεκτης συμπεριφοράς του ιδρυτή της
Τους θυμάμαι:

Από το δωδεκαμελές ψηφοδέλτιο επικρατείας της «δημιουργία, ξανά!» που για ...

Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2013

CISD: Ανοικτή επιστολή προς τον Πρωθυπουργό για την εξορυκτική δραστηριότητα στην Χαλκιδική

Παρατηρητήριο Πολιτών για την Αειφόρο Ανάπτυξη (CISD):

Η κοινωνική ένταση, η σκληρή αντιπαράθεση και η κλιμάκωση της βίας που εξελίσσεται στη Χαλκιδική κατά του επενδυτικού σχεδίου εξόρυξης χρυσού κορυφώθηκε, δυστυχώς, με ακραίες εγκληματικές ενέργειες, ανάρμοστες για κάθε δημοκρατικά ευνομούμενη Πολιτεία, δημιουργώντας κλίμα τοπικού "εμφυλίου πολέμου" και διασύροντας την χώρα σε ιδιαίτερα κρίσιμη συγκυρία.  
Η Κυβέρνηση, οι πολιτικοί σχηματισμοί και τα ΜΜΕ, αντί να συμβάλλουν στην εκτόνωση της κρίσης ενθαρρύνουν την πόλωση, εντείνουν την πολιτική αντιπαράθεση και ακυρώνουν την οποιαδήποτε προσπάθεια επικοινωνίας και συνεννόησης σε πνεύμα αλληλεγγύης, χωρίς μάλιστα να ασχοληθούν με τα πραγματικά αίτια και γεγονότα που εξέθρεψαν τα φαινόμενα αυτά και πολύ περισσότερο για τους πραγματικούς ενόχους και υπεύθυνους της κλιμάκωσης.
Οι Κυβερνήσεις, τα κόμματα, η Διοίκηση και οι επιχειρηματίες έχουν σοβαρές ευθύνες όχι μόνο για τις επιπτώσεις από τις εξορυκτικές δραστηριότητες, που πραγματοποιήθηκαν στο παρελθόν, αφήνοντας ανοικτές πληγές στο περιβάλλον της περιοχής που ακόμα αιμορραγούν, αλλά κυρίως για την αντίθεσή τους να εμπλέξουν, εγκαίρως τους πολίτες στη λήψη κρίσιμων αποφάσεων για το μέλλον της περιοχής τους.
Μια ανοικτή δημόσια διαβούλευση, από μηδενική βάση, που επιχείρησε, από το 2010, η Ειδική Γραμματεία Επιθεώρησης Περιβάλλοντος & Ενέργειας του ΥΠΕΚΑ, με τη στήριξη της τότε Υπουργού, ματαιώθηκε την τελευταία στιγμή εξαιτίας τοπικών πολιτικών σκοπιμοτήτων και συγκυριών (συσχετισμοί που προέκυψαν από τις Καλλικρατικές εκλογές), ανοίγοντας δρόμο για συσπειρώσεις και φανατισμό που εδραιώθηκαν σε μονοδιάστατα συνθήματα και επιλεκτική πληροφόρηση.
Έτσι χάθηκε η ευκαιρία να αναπτυχθεί μια ισχυρή κοινωνική δυναμική, όπου οι πολίτες με γνώση για τις οικονομικές, κοινωνικές, και περιβαλλοντικές επιπτώσεις και τις αναπτυξιακές ευκαιρίες και με ορθή κρίση, θα είχαν τη δυνατότητα να θεραπεύσουν «προειλημμένες» αποφάσεις. 
Σήμερα, ο διάλογος κατέληξε να είναι ακόμη πιο δύσκολος, αν όχι ακατόρθωτος, λόγω της εδραίωσης κοινωνικής πόλωσης, κοινωνικού αποκλεισμού και διχασμού που αποστερούν κάθε ψήγμα κοινής λογικής και ψυχραιμίας.
Η διαχείριση της κρίσης στη Χαλκιδική πρέπει να αντιμετωπισθεί άμεσα με νηφαλιότητα και σοβαρότητα, από μέρος όλων των εμπλεκόμενων, με κύριο εργαλείο τις σύγχρονες δημοκρατικές πρακτικές και στόχο το όφελος της κοινωνικής συνοχής, της προστασίας του περιβάλλοντος και της τοπικής και εθνικής οικονομίας.
Στο πνεύμα αυτό, το CISD καλεί την Κυβέρνηση, τα πολιτικά κόμματα, τους πολίτες, την εταιρεία και κάθε άλλο εμπλεκόμενο να υπερβούν την πόλωση και τις διαχωριστικές γραμμές και να επιδιώξουν τον τεκμηριωμένο διάλογο.    
Σοβαρά ζητήματα ανάπτυξης που επηρεάζουν εξίσου την κοινωνία και το περιβάλλον δεν λύνονται με ένα ναι ή με ένα όχι, ιδιαίτερα ...

Οι επίορκοι ΙΙ

του Ευτύχη Παλλήκαρη*

Πριν από λίγες μέρες είχε γίνει λόγος για τις περιπτώσεις 900 περίπου επίορκων που εξακολουθούν να παραμένουν ακλόνητοι στις θέσεις τους στο Δημόσιο και δεν απομακρύνονται, έστω μέχρι να τελεσιδικήσει η υπόθεσή τους- που λόγω γραφειοκρατίας και “αλληλεγγύης” καρκινοβατεί. Στις 13/2 γράφαμε στην A.V.: “Προβλέπουμε ότι τα γυρίσματα της άθλιας σειράς «οι επίορκοι» θα κρατήσουν πολύ ακόμα. Τόσο ώστε να εξευτελιζόμαστε στις απαιτήσεις των δανειστών μας για τα αυτονόητα και να χάνουμε το δίκιο μας για τα πρέποντα”.

Πριν αλέκτορα φωνήσαι, ήρθε το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης να μας παραχωρήσει σε πρώτη παγκόσμια μετάδοση τα νέα επεισόδια του σίριαλ “οι επίορκοί”. Σύμφωνα με έκθεση του Σώματος Επιθεωρητών, “υπάρχουν 7.000 υποθέσεις πειθαρχικού ελέγχου, οι οποίες εκκρεμούν και θα πρέπει τάχιστα να εξακριβωθούν με ακρίβεια τα στοιχεία και σε ποιες απ' αυτές τις περιπτώσεις υπαλλήλων υπάρχουν παραλείψεις και ποιοι υπάλληλοι θα τεθούν σε αργία”.
Όχι λοιπόν 900- όπως μας ψιθύριζαν τόσο καιρό- αλλά κοντά 7.000 οι υποθέσεις που τώρα, λόγω έλευσης τρόικας, ανασύραμε από τα ντουλάπια του υπουργείου. Η φράση που μας προκαλεί ρίγη συγκίνησης είναι οι δεσμεύσεις ότι “πρέπει τάχιστα να εξακριβωθούν με ακρίβεια τα στοιχεία”... Και βεβαίως υπάρχει η διαβεβαίωση ότι “θα απομακρυνθούν από το δημόσιο οι υπάλληλοι που είναι επίορκοι, ακατάλληλοι ή έχουν προσκομίσει πλαστά στοιχεία”! (Ελπίζω να μην διέφυγε της προσοχής σας αυτό το “θα”).

Ας μην ανησυχούν πάντως όσοι έχουν λερωμένη τη φωλιά τους. 

Ο Αλ. Μητρόπουλος από το ΣΥΡΙΖΑ, με μια ανακοίνωση και γλωσσοπλαστικού ενδιαφέροντος, θεωρεί ότι δεν υπάρχει θέμα αλλά το θέμα είναι “λεγόμενο θέμα” και κατηγορεί την κυβέρνηση ότι “τακτικά το επαναφέρει στην επικαιρότητα όταν θέλει να συσκοτίσει τις προθέσεις της και να εφαρμόσει απρόσκοπτα τους κοινωνιοκτόνους και υπαλληλοκτόνους στόχους της...Το πογκρόμ κατά των δημοσίων υπαλλήλων, οι τυφλές οριζόντιες διώξεις που οδηγούν στις απολύσεις και στις βλαπτικές υπηρεσιακές μεταβολές, πρέπει αμέσως να σταματήσουν”. 
Να υποθέσω λοιπόν πως αν γίνει εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ ο αιώνιος κοπανατζής ή αυτός που λαδώθηκε, αν ποτέ απομακρυνθεί, θα επιστρέψει στη θέση του δικαιωμένος;

Κατόπιν αυτού, δεν μας απομένει παρά να χρησιμοποιήσουμε εκ νέου ως κλείσιμο αυτής της αναφοράς, την πρόβλεψη ότι “τα γυρίσματα της άθλιας σειράς 'οι επίορκοι' θα κρατήσουν πολύ ακόμα. Τόσο όσο να εξευτελιζόμαστε στις απαιτήσεις των δανειστών μας για τα αυτονόητα και να χάνουμε το δίκιο μας για τα πρέποντα”. 


* athens voice

Γιατί πνιγόμαστε σε κάθε δυνατή βροχή; Είναι μόνο "τα φρεάτια" ο λόγος;

"ακόμη και σήμερα, τα ρέματα και οι χείμαρροι του λεκανοπεδίου, δεν έχουν οριοθετηθεί..."
Στο όνομα της αντιπαροχής (κατά την δεκαετία του ΄50) κι εν συνεχεία για την "εξυπηρέτηση" του αυτοκινήτου, τα ποτάμια αντιμετωπίστηκαν σαν εμπόδια μέσα στο αττικό περιβάλλον. Ωστόσο, τα ποτάμια εξακολουθούν να ρέουν κάτω από τους δρόμους της Αθήνας

Φωτογραφία Καθημερινής, ειδική επεξεργασία: "Στάχτες"*

Μπαζώθηκαν 800 χιλιόμετρα ρεμάτων
«Η καταιγίδα ήταν τόσο έντονη, που φούσκωσε το ποτάμι. Η γέφυρα παρασύρθηκε, με αποτέλεσμα η Αθήνα να κοπεί στα δύο». Η είδηση διαδόθηκε από στόμα σε στόμα σπέρνοντας τον φόβο στους κατοίκους της πόλης. Πότε και που συνέβη αυτό; Tο 1852, στην Αθήνα. Ποιο ήταν το ποτάμι που φούσκωσε; Η σημερινή οδός Σταδίου...
Του Δημήτρη Λάππα στη "Καθημερινή"

Από τότε πέρασαν αρκετές δεκαετίες κατά την διάρκεια των οποίων άλλαξαν οι προτεραιότητές μας... Στο όνομα της αντιπαροχής (κατά την δεκαετία του ΄50) κι εν συνεχεία για την «εξυπηρέτηση» του αυτοκινήτου, τα ποτάμια αντιμετωπίστηκαν σαν εμπόδια μέσα στο αττικό περιβάλλον. Όχι μόνον δεν τα προστατεύσαμε, αλλά τα καταστρέφουμε (ακόμη και σήμερα). Έτσι, ολόκληρες περιοχές αποκόπηκαν μεταξύ τους, όπως για παράδειγμα οι περιοχές Νέου Φαλήρου και Μοσχάτου.

Ωστόσο, τα ποτάμια εξακολουθούν να ρέουν κάτω από τους δρόμους της Αθήνας. Σε πολλά κτίρια κατά μήκος του δρόμου αντλούνται και σήμερα νερά, με υδραυλικά συστήματα, ενώ γεωτρήσεις του ΙΓΜΕ (Ινστιτούτο Γεωλογικών και Μεταλλευτικών Ερευνών) απέδειξαν ότι οι περισσότεροι δρόμοι της Αθήνας κρύβουν ένα μπαζωμένο ρέμα ή ένα υπόγειο ποτάμι. Ο Ιλισός, ο Ηριδανός, ο Κυκλόβορος, το Λυκόρεμα, ο Βουρλοπόταμος, ο Βοϊδοπνίχτης, ο Αλασσώνας είναι μερικά από αυτά. Σύμφωνα με μελέτη του ΕΜΠ, τα ανοιχτά ρέματα το 1945, είχαν μήκος 1.280 χιλιόμετρα και σήμερα, μόλις, 434 χιλιόμετρα, μειώθηκαν, δηλαδή, σε ποσοστό 66,4%. Όπως, δε, προκύπτει από μελέτη του ΙΓΜΕ, πριν από μερικά χρόνια, το 80% των νερών της βροχής το απορροφούσε το έδαφος και μόλις το 20% έπεφτε στην θάλασσα, σήμερα το ποσοστό αυτό έχει αλλάξει δραματικά.

Καθίσταται, λοιπόν, σαφές, ότι τα πλημμυρικά φαινόμενα που συχνά – πυκνά σημειώνονται στο λεκανοπέδιο, δεν αποτελούν «κεραυνό εν αιθρία», αλλά είναι αποτέλεσμα των επιλογών μας και της στρεβλής ανάπτυξης που ακολουθήσαμε.
Και οι αριθμοί είναι ενδεικτικοί: μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι δομημένες επιφάνειες στην Αθήνα κάλυπταν το 25% του λεκανοπεδίου. Μετά το 1975, το 75% καλύφθηκε από δομημένες επιφάνειες και δρόμους δίκτυα, ενώ οι ελεύθεροι χώροι αποτελούν, μόλις, στο 4%.

Έλλειψη υποδομών 


Και φυσικά, ουδέποτε επιχειρήσαμε να αντιμετωπίσουμε τις επιπτώσεις της στρεβλής ανάπτυξης που ακολουθήσαμε, με την δημιουργία βασικών έργων υποδομής. Οι υφιστάμενες υποδομές είναι ανεπαρκέστατες, αφού εκτιμάται ότι καλύπτουν, μόλις, το 40 – 45%, της Αττικής, με αποτέλεσμα, σε αρκετές περιοχές, να δημιουργούνται έντονα πλημμυρικά φαινόμενα, ακόμη και με μιας μικρής διάρκειας βροχόπτωση. Κάτι που θα μπορούσε να αποφευχθεί με έναν καλύτερο προγραμματισμό των έργων.

Υπάρχουν περιοχές όπου το πρόβλημα των πλημμυρικών φαινομένων θα είχε μειωθεί σημαντικά (ή και θα είχε λυθεί) με απλές επεμβάσεις, που, όμως, δεν προχωρούν γιατί θα μετατεθεί σε άλλους Δήμους, νοτιότερα, επειδή δεν έχουν γίνει εκεί τα αναγκαία έργα. Γιατί στην συντριπτική τους πλειοψηφία τα προωθούμενα έργα είναι αποσπασματικά, χωρίς να εντάσσονται σε έναν ευρύτερο σχεδιασμό, όπου τα προβλήματα θα αντιμετωπίζονται συνολικά και όχι στο πλαίσιο εξυπηρέτησης τοπικών μικροκομματικών συμφερόντων...

Τα προβλήματα, ωστόσο, δεν σταματούν εδώ, αφού, ακόμη και σήμερα, τα ρέματα και οι χείμαρροι του λεκανοπεδίου, δεν έχουν οριοθετηθεί. Τώρα άρχισε να ...

Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2013

Ο Σόρος, ο ΣΥΡΙΖΑ και το INET-sponsored ταξίδι του Α.Τσίπρα στην Αμερική

Μπαίνει κανείς στην παρακάτω σελίδα του ΙΝΕΤ (του οικονομικού ινστιτούτου του ...Τζώρτζ Σόρος) http://ineteconomics.org/blog/inet/future-greece-and-euro-zone-event-january-24th και τι βλέπει; 


INET Blog

The Future of Greece and the Euro Zone Event, January 24th

On January 24 2013, the Workers' Rights Student Coalition at Columbia Law School will host an INET-sponsored evening with top political leadership from SYRIZA, Greece's dominant opposition party and anticipated next government, to discuss the challenges facing Greece and the euro zone and SYRIZA's plans for reform.
The evening will feature the head of SYRIZA and Leader of the Greek Opposition, Alexis Tsipras, on SYRIZA's plans for national governance, as well as panels on financial reform and macroeconomic recovery with Rena Dourou, MP and Critic of the Opposition for Foreign Relations and European Issues, George Stathakis, Greek MP and Critic of the Opposition for the Economy, and top SYRIZA Economic Advisor Yiannis Milios.
Other panelists include INET grantee Katharina Pistor, Professor of Law, Columbia Law School;Mathew Forstater, Professor of Economics, University of Missouri-Kansas City; Thomas Ferguson, Director of Research Programs, the Institute for New Economic ThinkingMark Weisbrot, Co-Director, Center for Economic and Policy Research; Helen Ginsburg, Professor Emerita of Economics, Brooklyn College, City University of New York; and Rania Antonopoulos, Senior Scholar, Levy Economics Institute of Bard College.
The event is part of the Modern Money and Public Purpose series, and is co-sponsored by the Levy Economics Institute of Bard College, the Institute for New Economic Thinking, the Center for Global Legal Transformation, the Richman Center for Business, Law and Public Policy, and the Columbia Hellenic Assocation. It will take place at 6.00pm in Room 104, Jerome Greene Hall, 435 West 116th Street, New York.
The event will be livestreamed for those unable to attend. Check back here on the day of the event for the stream link.
For the event program and more information, download the full press release below.

AttachmentSize
SYRIZA Press Release.doc121.5 KB


Απάντηση:
Βλέπει όλη την υποκρισία του ΣΥΡΙΖΑ. 
Κατά πόσο ο Τζ. Σόρος είναι και ο χρηματοδότης του ταξιδιού του Α.Τσίπρα όπως γράφουν διάφορες ιστοσελίδες ελληνικές και γερμανικές (δείτε εδώ και εδώ ), δεν το ξέρουμε. Θα το δείξει η έρευνα. 
Ότι είναι ο οικοδεσπότης πάντως είναι σίγουρο. Κι ότι η πρόσκληση στον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τυχαία - εξυπηρετεί πέραν συνωμοσιολογικών σεναρίων τη "γραμμή" Σόρος - κι αυτό εξυπακούεται. Αν αυτή συμπίπτει και που με εκείνη του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό το αφήνουμε ...στον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ να το εξηγήσει...

Σίγουρα ο Τζ. Σόρος δεν είναι ο ίδιος ο διάβολος όπως οι "αντιμνημονιακοί" ...

Περιμένοντας την ανάπτυξη


του Γιώργου Προκοπάκη*
Έχουμε εμπεδώσει πλέον όλοι πως για να βγούμε ως χώρα από την κρίση απαιτείται ανάπτυξη. Ακόμη περισσότερο, απαιτείται όχι μόνο η αύξηση των μακροοικονομικών δεικτών (το πετυχαίναμε και με δανεικά αυτό!), αλλά και η αλλαγή του περίφημου παραγωγικού μοντέλου. Το κακό με την ανάπτυξη είναι πως δεν είναι ασανσέρ  δεν μπορείς να την καλείς όποτε θέλεις να πας κάπου με το πάτημα ενός κουμπιού και δεν είναι σίγουρο ότι θα κατεβείς στον όροφο που θέλεις.
Η κυβέρνηση και το πολιτικό προσωπικό ένα πράγμα δεν μπορούν να κάνουν πια: να μοιράζουν δανεικά για να φτιασιδώνονται οι μακροοικονομικοί δείκτες και να επωφελούνται διάφορα συμφέροντα. Πρέπει να κάνουν πολλά άλλα. Θα απαριθμήσουμε μερικά, τα άμεσης προτεραιότητας:

1. Να αποκαταστήσουν κλίμα στοιχειώδους σταθερότητας, ώστε να είναι δυνατή η λειτουργία της οικονομίας. Πέραν του πολιτικού κλίματος, απαιτείται η αποκατάσταση της λειτουργίας του τραπεζικού συστήματος. Χωρίς τράπεζες να παρέχουν τουλάχιστον κεφάλαιο κίνησης στις επιχειρήσεις δεν πρόκειται να κινηθεί τίποτε. Η αποτελεσματική ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών – που έχει καθυστερήσει ένα χρόνο – είναι ύψιστη προτεραιότητα.

2. Να αποκαταστήσουν την εμπιστοσύνη επενδυτών και επιχειρηματιών, μικρών και μεγάλων, παρέχοντας ένα σταθερό, διαφανές και αμερόληπτο περιβάλλον δραστηριοποίησης. Το κράτος πρέπει να πάψει να είναι συμμέτοχος-παίκτης στην οικονομία – εκτός από προκαθορισμένους τομείς – και να γίνει επόπτης και ρυθμιστής. Δεν πρόκειται για ιδεολογική τοποθέτηση, αλλά για αδήριτη ανάγκη: απουσία οικονομικών κεφαλαίων πρέπει να απελευθερωθούν όλες οι παραγωγικές δυνατότητες που έχει το ανθρώπινο κεφάλαιο.

3. Να δώσουν και να κερδίσουν πάση θυσία την πολιτική μάχη των ιδιωτικοποιήσεων. Κάθε εκατομμύριο που αγοράζει δημόσια περιουσία θα συνοδευτεί από επενδύσεις εκμετάλλευσης – κανείς δεν πρόκειται να μεταφέρει το Ελληνικό, ούτε θα κάθεται να το βλέπει. Κάθε ιδιωτικοποίηση φέρνει πρόσθετες επενδύσεις, δημιουργεί πολλαπλάσιους κύκλους εργασιών, φτιάχνει δουλειές, κινητοποιεί δορυφορικές και υποστηρικτικές επιχειρηματικές δραστηριότητες – φέρνει έσοδα για το Δημόσιο και τα Ταμεία.

4. Να ενισχύσουν και να διευκολύνουν κάθε επιχειρηματική πρωτοβουλία – ιδίως τη μικρή – μειώνοντας τη γραφειοκρατία και τον παρεμβατισμό και παρέχοντας ικανοποιητικής ποιότητας υπηρεσίες, ενώ ταυτόχρονα με σταθερούς κανόνες και αυστηρούς ελέγχους θα προστατεύεται το δημόσιο συμφέρον και το περιβάλλον.
Η φράση "αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου" είναι το δύσκολο στοίχημα της ανάπτυξης, γιατί αφορά ανθρώπους – σε μεγάλους αριθμούς μάλιστα. Σημαίνει πως χιλιάδες επιχειρήσεις θα κλείσουν – θα ανοίξουν άλλες στη θέση τους. Εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας θα κερδίζουν τα προς το ζην κάνοντας διαφορετικά πράγματα απ’ αυτά που έκαναν μέχρι σήμερα.
Σύμφωνα με την πρόσφατη (τακτική) μελέτη επιχειρηματικότητας του ΙΟΒΕ, εν μέσω κρίσης, με τα χιλιάδες λουκέτα, η Ελλάδα καταγράφει έναν από τους υψηλότερους ρυθμούς δημιουργίας νέων επιχειρήσεων. Μικρών μεν κατά το πλείστον (μέχρι 5 εργαζόμενοι), διαφορετικών όμως: στροφή από τον τελικό καταναλωτή προς υπηρεσίες σε παίκτες της αγοράς και, κυρίως, με καινοτομικά χαρακτηριστικά. 

Από ένστικτο αυτοσυντήρησης ή εξ ανάγκης, χωρίς καθοδήγηση ή κυβερνητικά αναπτυξιακά πλαίσια, χωρίς τραπεζική ρευστότητα, η κοινωνία βλέπει διεξόδους και παίρνει τα ρίσκα της. 
Δεν περιμένει και βάζει στοιχήματα ζωής. 
Κανείς δεν έχει την πολυτέλεια της αναμονής – είναι απλώς καταστροφική.


*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στον "Αγγελιοφόρο"



Μα, για ποια ανάπτυξη μιλάμε;

Φάτε μάτια ανάπτυξη;
του Φώτη Κοκοτού*
Σε μια τηλεοπτική εκπομπή, τέθηκε στους τηλεθεατές το ερώτημα "Τι είναι για εσάς η Ανάπτυξη" και δόθηκαν μόνο τρεις επιλογές: (α) Μεγάλες ιδιωτικές επενδύσεις, (β) Μικρομεσαίες ιδιωτικές επενδύσεις, και (γ) Μεγάλες κρατικές επενδύσεις. Δυστυχώς, η απάντηση (δ) Και τα τρία (που είναι και η πιο σωστή) δε δόθηκε. Κι ούτε βγήκε κάποια απάντηση από την εκπομπή, τελικά.
Η ανάπτυξη είναι ένας κρίκος μιας αλυσίδας με συγκεκριμένη αλληλουχία, η οποία πρέπει να τηρηθεί ως έχει: Ξεκινά με εμπιστοσύνη, ασφάλεια, κι ανταγωνιστικότητα, συνεχίζεται με τις επενδύσεις, προσλήψεις, και την ανάπτυξη, και περνώντας από την κερδοφορία φτάνει στην αύξηση μισθών και την ευημερία. 
Όταν μια οικονομία καταρρέει, όπως η ελληνική, επιστρέφουμε στην εκκίνηση, κι εκεί είμαστε ακόμη. Στην αρχή!
Ακόμη δεν έχει αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη, καθώς ολόκληρο το δημοσιονομικό εξακολουθεί να κρέμεται από την εφαρμογή ενός φοροεισπρακτικού προγράμματος που θ' αποτύχει. Το δε τραπεζικό σύστημα, δηλαδή το σύστημα αναδιανομής των ιδιωτικών πόρων σε παραγωγικές κι επενδυτικές δραστηριότητες, περιμένει αποφάσεις από την Ευρώπη, η οποία περιμένει με τη σειρά της τις Γερμανικές εκλογές, και μετά τη συνένωση του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος (Μάρτιο του ‘14). 
Ποια εμπιστοσύνη, λοιπόν;

Αλλά και το ζήτημα της ασφάλειας παραμένει άλυτο: η δικαιοσύνη δεν λειτουργεί ούτε σωστά ούτε γρήγορα, η προστασία του πολίτη και του επενδυτή έναντι της ανομίας είναι τελείως ανεπαρκής, κι ακόμα και να φτάσει κανείς να πάρει μια δικαστική απόφαση μετά από μία 10ετία, πάλι δεν έχει καμία διασφάλιση πως οι αποφάσεις των δικαστηρίων εφαρμόζονται. 

Ποια ασφάλεια, λοιπόν;
Το μόνο που μπορεί να ελκύει επενδυτές είναι πως έχουμε ανακτήσει ένα μέρος της ανταγωνιστικότητας, αλλά σε επίπεδο κόστους μόνο: χαμηλούς μισθούς, χαμηλά ενοίκια, χαμηλές αξίες. Αλλά η ανταγωνιστικότητα είναι η σχέση κόστους και ποιότητας, ένα πράγμα που προϋποθέτει πολλά άλλα: υψηλή κατάρτιση, διάσπαρτη τεχνογνωσία, και ευέλικτες γραφειοκρατικές δομές. Προφανώς, και στην ανταγωνιστικότητα χωλαίνουμε.
Ελπίζουμε για επενδυτές που θα αδιαφορήσουν για την απουσία των προϋποθέσεων και θα βάλουν τα λεφτά τους. Υπάρχουν τέτοιοι; Βεβαίως και υπάρχουν. 
Είναι εκείνοι που παίρνουν μεγαλύτερα ρίσκα, αποσκοπώντας και σε μεγαλύτερες απολαβές. 
Είναι οι ελάχιστοι εκείνοι που, όταν εμείς κάναμε πέρσι εκλογές, γύριζαν ανά την Ελλάδα ψάχνοντας εταιρείες με υγιή παραγωγική κι εξαγωγική δραστηριότητα και αγόραζαν τις μετοχές σε χαμηλές αποτιμήσεις. Ήδη, σε λιγότερο από ένα χρόνο, έχουν βγάλει αποδόσεις πάνω από 50%.

Αν θέλουμε τους επενδυτές με τα πολλά λεφτά, τότε θέλουμε αυτούς που δεν ρισκάρουν πολύ. Και χρειαζόμαστε και τις μεγάλες επενδύσεις και τις πολλές μικρές, τοπικές επενδύσεις που θα δώσουν δουλειά στον κόσμο ανά την περιφέρεια. Οι μεγάλες εταιρείες θα αναθέσουν, άλλωστε, δουλειές σε μικρές: σύμβουλοι, υπεργολάβοι, προμηθευτές, μεταφορείς, όλοι θα πάρουν κάτι.

Οι μεγάλες εταιρείες είναι απαραίτητες γιατί έχουν πρόσβαση στα μεγάλα διεθνή κεφάλαια, τα οποία μετά θα φέρουν εδώ. Είναι ωραίο και ρομαντικό να θες μόνο μικρές οικογενειακές φάρμες, αλλά αυτές δεν μπορούν να πάνε στις μεγάλες τράπεζες και τα αμοιβαία κεφάλαια για να "σηκώσουν" μερικά δις Ευρώ.
Στην αλληλουχία των δράσεων, λοιπόν, η ανάπτυξη έπεται των επενδύσεων, οι οποίες με τη σειρά τους έχουν κι αυτές προϋποθέσεις. Και μετά την ανάπτυξη, που θα δώσει δουλειά στους ανέργους με τους μισθούς που έχουν τώρα διαμορφωθεί, τότε και μόνον τότε θα υπάρξει κερδοφορία. Καμία επιχείρηση, από ένα περίπτερο ως μια τσιμεντοβιομηχανία, δεν πρόκειται να δώσει αύξηση μισθών αν δεν έχει πρώτα υγιή κερδοφορία και δεν μπορεί να πληρώσει όλους τους φόρους και τα χρέη της.
Η αλληλουχία των πραγμάτων είναι νομοτελειακή: εμπιστοσύνη, ασφάλεια, ανταγωνιστικότητα, μετά οι επενδύσεις, προσλήψεις, ανάπτυξη, και μετά κερδοφορία, αύξηση μισθών, ευημερία. Αυτή η καημένη η ευημερία είναι που θ’ αργήσει ακόμη περισσότερο, λοιπόν, όσο αγνοούμε τη σωστή σειρά.

*Ο Φώτης Κοκοτός είναι επιχειρηματίας στους τομείς κατασκευών και τουρισμού
* πηγή: news247.gr

Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2013

Η Κόπρος του Δημοσίου είναι ακόμα εκεί... αυτήν πληρώνουμε, αυτήν προστατεύουν

Ο πραγματικός πολλαπλασιαστής της ύφεσης είναι το ίδιο το πολιτικό σύστημα...
Διαθρησκειακή αλληλεγγύη των ταλιμπάν του Δημοσίου...

του Φώτη Γεωργελέ / Edito 424 της Athens Voice

Γιατί είσαι άνεργος; Ναι, ξέρω, φταίει η τρόικα, το μνημόνιο, το ΔΝΤ, η Μέρκελ, οι επικυρίαρχοι, οι «οικονομικοί δολοφόνοι», οι Ελοχίμ. 
Αλλά σοβαρά τώρα, αφού όλοι για την ανεργία θρηνούν, αφού η Ευρωπαϊκή Ένωση δίνει μεγάλα κονδύλια για να την αντιμετωπίσουμε, τι φταίει, τι κάνουμε λάθος;
Τις προηγούμενες μέρες στις εφημερίδες δημοσιεύτηκε διαφήμιση ενός συνδικαλιστικού οργάνου. Μας πληροφορούσε ότι με τα χρήματα του ΕΣΠΑ που διαχειρίζεται, διοργανώνει σεμινάρια για ανέργους. Με ωραίους ζεν τίτλους, όπως πράσινη ανάπτυξη, ικανότητα επικοινωνίας, εταιρική κοινωνική ευθύνη. Μη γελάς, υπάρχει και καλύτερο: «Διαχείριση εντάσεων στο χώρο εργασίας». Αφού δεν έχουμε δουλειές, ας κάνουμε σεμινάρια για να διαχειριζόμαστε τις εντάσεις στις δουλειές που δεν έχουμε. Να βάλουμε πράσινο στους τοίχους ή ροζ; Να βάλουμε μουσική; Να μιλάμε στον πληθυντικό; Να κάνουμε δωμάτιο γιόγκα;

Δεν κάνουμε, όμως, μόνο σεμινάρια. Άλλα ΕΣΠΑ θα χρησιμεύσουν για να προσληφθούν για 5 μήνες 50.000 άνεργοι σε δημόσιες υπηρεσίες κυρίως στην τοπική αυτοδιοίκηση. Αυτές τις θέσεις θα τις προμηθεύσουν στο κράτος επαγγελματικοί σύλλογοι, συνδικαλιστικά σωματεία και μη κυβερνητικές οργανώσεις. Με το αζημίωτο. Θα πάρουν 5% προμήθεια από το ποσόν.

Τι έκαναν, δηλαδή, 3 χρόνια τώρα; 

Εξώθησαν τους δημόσιους υπαλλήλους σε πρόωρες συντάξεις. Μετέφεραν, δηλαδή, το κόστος από τον κωδικό μισθοδοσία στον κωδικό σύνταξη.  
Και επιβαρύνθηκαν κι από πάνω με δισεκατομμύρια για εφάπαξ. 
Αυτά που λέει η κυβέρνηση ότι θα δοθούν με προτεραιότητα τώρα που πήραμε τη δόση, ενώ οι οφειλές του κράτους βάζουν λουκέτο κάθε μέρα σε χιλιάδες επιχειρήσεις. 
Και μετά επαναφέρουν τους σταζιέρ με άλλο όνομα, ως επιδοτούμενους ανέργους, για να κάνουν τη δουλειά αυτών που έστειλαν στη σύνταξη. 
Και δίνουν και για bonus μια προμήθεια στην ευρύτερη κρατική γραφειοκρατία. Δηλαδή, στους εαυτούς τους. 
Σε 5 μήνες οι 50.000 θα κάνουν προσφυγές για να μονιμοποιηθούν, κάποιος πρωτοδίκης σ’ όλη τη χώρα θα βρεθεί εξοργισμένος από τη μείωση του μισθού του που θα τους δικαιώσει, οι συνδικαλιστές θα λένε κάτω τα χέρια από το Δημόσιο, ο Σύριζα θα φωνάζει όχι στις απολύσεις, εδώ ήρθαμε. Φταίει το μνημόνιο, η κρίση, οι πολλαπλασιαστές.

Κάνουν, δηλαδή, ό,τι έκαναν πάντα. 

Δεν επιδοτούν πραγματικές θέσεις εργασίας, ανακυκλώνουν τα λεφτά της ΕΕ και τα κατευθύνουν πάλι στο κράτος. 
Παρακρατώντας και την προμήθεια
Ανακοινώνουν συνέχεια προγράμματα επιδότησης εργασίας στον ιδιωτικό τομέα τα οποία πάντα μυστηριωδώς κάπου χάνονται, τελειώνουν, δεν υπάρχουν κονδύλια, απορροφήθηκαν σε ...

Άννα Διαμαντοπούλου: Η ανάπτυξη στα χρόνια της κρίσης

Ομιλία στην εκδήλωση του ΟΠΕΚ "Η κρίση ως μάθημα για το μέλλον" στην Λευκωσία 30.01.2013

 Η ανάπτυξη στα χρόνια της κρίσης

[SLIDE 1 –ΤΙΤΛΟΙ]

Όλα άρχισαν με μια λακωνική ανακοίνωση του τραπεζικού ομίλου HSBC. Το Φεβρουάριο του 2007 προειδοποίησε πως τα επισφαλή δάνεια της για το 2006 θα είναι 20% ψηλότερα από όσο ανέμενε. Αιτία; Η αμερικανική αγορά ακινήτων. Η επιβράδυνση της και η συνακόλουθη πτώση των τιμών των ακινήτων περιόριζαν τη δυνατότητα των δανειοληπτών να αναχρηματοδοτήσουν τα δάνεια τους, και οι επισφάλειες αυξάνονταν.
Μέχρι τα τέλη του 2008, ακολούθησαν προειδοποιήσεις χρεωκοπίας, διάσωση με εξαγορές, ενίσχυση της ρευστότητας από κεντρικές τράπεζες και διάσωση χρηματοπιστωτικών οργανισμών και επιχειρήσεων από κράτη.
New Century Financial, Paribas, Northern Rock, Bear Stearns, Fannie Mae και Freddie Mac, Lehman Brothers, Merrill Lynch, ασφαλιστική AIG, Halifax Bank of Scotland (HBOS), κάθε όνομα και μια ιστορία
Η κατάσταση άρχισε να σταθεροποιείται κάπως από το 2009.

Πέρασαν ήδη 6 χρόνια από το Φεβρουάριο του  2007, και από τότε μια ζοφερή πραγματικότητα ξαπλώθηκε σταδιακά από την Αμερική στην Ευρώπη. Άγγιξε σε διαφορετικό βαθμό τις περισσότερες ανεπτυγμένες δυτικές οικονομίες αλλά επηρέασε βαθειά τις χώρες της Ευρωπαϊκής περιφέρειας, οι οποίες υφίστανται ακόμη τις επιπτώσεις μιας κρίσης που είναι διεθνής, ευρωπαϊκή και εθνική.


Η ανεξέλεγκτη λειτουργία των χρηματοπιστωτικών αγορών που υποσχόταν αποδόσεις, βέλτιστη οικονομική ισορροπία και ευημερία, οδήγησε το τραπεζικό σύστημα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας σε πολλές χώρες.
Η κατάρρευση της παγκόσμιας οικονομίας αποσοβήθηκε με το να πληρώσουν οι πολίτες το κόστος διάσωσής των χρηματοπιστωτικών οργανισμών.
Πλήρωσαν άμεσα με θυσίες, ύφεση και ανεργία, αλλά και έμμεσα με υπερχρέωση των επόμενων γενεών!
Είναι σημαντικό να αλλάξουν οι κανόνες και η οργάνωση της διεθνούς διακυβέρνησης ώστε κράτη, κυβερνήσεις και λαοί να έχουν περισσότερο λόγο για τις τύχες τους απέναντι στην παγκόσμια ισχύ των αγορών που σήμερα τις καθορίζουν.

Είναι πια μια ανάγκη επιτακτική και είναι απογοητευτικό πως καμία πρόοδος δεν έχει επιτελεστεί στο επίπεδο των G20.

[SLIDE 2Χαμένοι στη μετάφραση …]


To ξέσπασμα της διεθνούς κρίσης κατέδειξε τις ήδη διαπιστωμένες αδυναμίες στην αρχιτεκτονική του ευρώ. Η ύπαρξη νομισματικής ένωσης  χωρίς αντίστοιχη οικονομική ένωση και τη συνακόλουθη ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική, οδήγησε σε στρεβλώσεις μεταξύ, Κέντρου και Περιφέρειας, Βορρά και Νότου.
Η  ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική είχε ως εξαγγελία της τη σύγκλιση των οικονομιών και του επιπέδου ζωής των λαών της Ευρώπης.
Το αποτέλεσμα όμως ήταν δυστυχώς οι τεράστιες αποκλίσεις μεταξύ Βορρά και Νότου.
Η κρίση το ανέδειξε περίτρανα όπως ανέδειξε και τις ελλείψεις  των μηχανισμών ελέγχου της επιτροπής, και εν τέλει υπονόμευσε τη λειτουργία των θεσμών σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Το πολιτικό δίλημμα σήμερα είναι :

ή βαθειά θεσμική μεταρρύθμιση με στόχο την ουσιαστική οικονομική και πολιτική ενοποίηση και μιας μορφής ομοσπονδοποίηση
ή μια εξαιρετικά χαλαρή πολιτική ένωση στην υπηρεσία μιας σχεδόν ανεξέλεγκτης ενιαίας αγοράς, μοντέλο που φαίνεται να υποστηρίζει η Βρετανία.

Κατά την άποψη μου η απάντηση είναι περισσότερη Ευρώπη.

Ποια δεδομένα καθιστούν μονόδρομο την δημιουργία μιας πολιτικά και οικονομικά ισχυρής ευρωπαϊκής ένωσης;