του Χρήστου Παπανίκου |
Μας σπρώχναν προς τη θάλασσα με τόξα οι Παταγόνες
του Λεωνίδα Καστανά*
Το πιο φυσιολογικό και αναμενόμενο πολιτικό γεγονός των τελευταίων μηνών είναι η αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από το κυβερνητικό σχήμα και η δημιουργία της δικομματικής κυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ.
Πριν ένα χρόνο ο
Φώτης Κουβέλης έκανε την πιο σωστή και θαρραλέα επιλογή της Αριστεράς τα
τελευταία 40 χρόνια. Στήριξε έμπρακτα και συμμετείχε σε μια κυβέρνηση
συνεργασίας για τη σωτηρία της πατρίδας. Η επιλογή αυτή, απεκάλυπτε ένα υψηλό
αίσθημα εθνικής ευθύνης, συνιστούσε το
πρώτο απτό δείγμα γραφής μιας κυβερνώσας Αριστεράς και έριχνε το σπόρο για τη
γέννηση μιας κουλτούρας πολιτικής συνεργασίας.
Η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ έδωσε την
απαραίτητη ηθική νομιμοποίηση σε μια κυβέρνηση της οποίας οι άλλοι δυο εταίροι
ήταν αυτοί που οδήγησαν τη χώρα στο αδιέξοδο, αλλά η λαϊκή εντολή τους ήθελε
πρωταγωνιστές στην προσπάθεια σωτηρίας της.
Έκανε όμως και ένα
λάθος.
Δέχτηκε να αναλάβει τα υπουργεία Δικαιοσύνης και Διοικητικής Μεταρρύθμισης, δυο υπουργεία
κλειδιά για την τύχη των μεταρρυθμίσεων που είχε ανάγκη η χώρα για να βγει από
το τέλμα. Έτσι αποκαλύφθηκε με τον πιο κραυγαλέο τρόπο η μεταρρυθμιστική της
ένδεια.
Απαραίτητη προϋπόθεση για την απαλλαγή της χώρας από τα μνημόνια είναι η δημιουργία πλεονασμάτων. Και αυτά επιτυγχάνονται με την αύξηση των εσόδων από φόρους και εισφορές και την ταυτόχρονη μείωση των εξόδων.
Με τη φοροδιαφυγή να αυξάνεται αλματωδώς λόγω κυρίως της βαθιάς οικονομικής ύφεσης, τι απομένει; Η μείωση των εξόδων. Μετά από το καταιγιστικό μπαράζ των οριζόντιων μέτρων που προηγήθηκε, ήρθε και η ώρα του κράτους. Ενός κράτους που πρέπει να αλλάξει όχι μόνο για να γίνει πιο οικονομικό αλλά κυρίως για να γίνει πιο παραγωγικό.
Είναι εδώ που αρχίζει
ο εφιάλτης του πολιτικού συστήματος.
Κλείσιμο κάποιων, πάλαι ποτέ, εκλεκτών
οργανισμών (ΕΡΤ, ΕΑΒ, ΕΒΟ κλπ), αναδιάρθρωση και σμίκρυνση άλλων και φυσικά
μερικές χιλιάδες απολύσεις μόνιμων ή μη δημοσίων υπαλλήλων.
Η αποψίλωση του κράτους απόμεινε τελευταία γιατί όλοι είχαν την ελπίδα ότι κάτι θα γίνει και στο τέλος θα την αποφύγουν. Αλλά από τη μια η τρόικα και τα μνημόνια που έχουμε υπογράψει, από την άλλη η ίδια η ζωή ( η ανάγκη πλεονασμάτων) επιβάλλουν να μπει μαχαίρι και στις ιερές αγελάδες. Για να διασωθούν οι υπόλοιποι. Αν η ελληνική κυβέρνηση συνεχίσει να υπεκφεύγει θα ακολουθήσουν νέα σκληρά δημοσιονομικά μέτρα με απρόβλεπτες συνέπειες.
Θες να είναι επίορκοι
και κοπανατζήδες, θες να είναι γυμναστές που πλεονάζουν, συμβασιούχοι των
ΟΤΑ που παραμένουν με δικαστικά κόλπα, μυστήριοι ΙΔΑΧ, πελάτες που βολεύτηκαν
εντός αλλά εκτός ΑΣΕΠ, ήρθε η ώρα κάποιοι να φύγουν. Ήρθε η ώρα να πληρώσει και
το δημόσιο τον κεφαλικό φόρο που του αναλογεί. Και από πίσω έρχονται οι ιδιωτικοποιήσεις των ΔΕΚΟ, ο εξορθολογισμός των οποίων ίσως σημάνει και νέες
απολύσεις.
Φυσικά και όλα αυτά θα μπορούσαν να γίνουν με κάποιο
οργανωμένο και ευφυές σχέδιο, μετά από δίκαιη αξιολόγηση, χωρίς να υπεισέλθουν
κομματικά κριτήρια. Φυσικά και το σχέδιο θα έπρεπε να περιλαμβάνει αντισταθμιστικά
μέτρα τόνωσης της απασχόλησης και επιδοματικής ενίσχυσης των ανέργων.
Αλλά απολύσεις
θα γίνουν.
Για τα άλλα μέτρα που αναφέραμε δεν παίρνουμε όρκο. H παρούσα
κυβέρνηση δεν αποτελεί εγγύηση. Το κράτος πρέπει να γίνει μικρότερο και πιο
οικονομικό. Άγνωστο είναι αν θα γίνει και πιο παραγωγικό.
Ποια είναι τα προαπαιτούμενα
αυτής της πρωτόγνωρης επιχείρησης;
Νομοθετικές ρυθμίσεις που θα λύνουν τα χέρια και σαρωτική διοικητική αναδιάρθρωση που θα περιλαμβάνει και απολύσεις.
Με τους
αριστερούς, Ρουπακιώτη και Μανιτάκη στα υπουργεία κλειδιά αυτό ήταν αδύνατο.
Γιατί και οι δύο υπερασπίστηκαν με τον πιο εμφατικό τρόπο όλο το άθλιο νομικό
πλέγμα που έκανε άτρωτο το φαύλο πελατειακό κράτος σε κάθε απόπειρα
μεταρρύθμισης.
Συνεπώς, έπρεπε να φύγουν και έφυγαν.
Το τι θα κάνουν αυτοί που
απέμειναν θα το δούμε.
Η Αριστερά με ή χωρίς
επιθετικούς προσδιορισμούς συνέβαλε με τον τρόπο της στη δημιουργία αυτού του
υδροκεφαλικού κράτους. Πως θα μπορούσε τώρα να βάλει την υπογραφή της στην
καταστροφή του όταν μάλιστα ...