Σάββατο 31 Αυγούστου 2013

Η κεντροαριστερά όμηρος της ρητορικής Σαμαρά αδυνατεί να αρθρώσει αυτόνομο λόγο

Και να συγκροτήσει Τρίτο Πόλο

του Γιώργου Παπασπυρόπουλου

Στην συνέντευξή του στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, ο Α Σαμαράς, επαναλαμβάνει όλη την ρητορική του "success story" του, που χρησιμοποιεί συστηματικά ως ιδεολόγημα προκειμένου να υπερασπιστεί την πολιτική επιλογή της χρεοκοπίας όλων πέραν των κρατικοδίαιτων ελίτ που εκπροσωπεί:
"Ως το τέλος του 2013" θα ...ασφυκτιούν
οι φυλακές μάλλον από αδυνατούντες οφειλέτες...
  • "έως το τέλος του 2013 θα έχει επιτευχθεί πρωτογενές πλεόνασμα," - ξέρουμε πως... 
  • "το 70% του οποίου θα ενισχύσει τους χαμηλοσυνταξιούχους" - αντί να πληρώσει το κράτος τις οφειλές του στην ασφυκτιούσα οικονομία, αρχίζουν οι προεκλογικές παροχές... μετά τα νέα stages, νέα επιδόματα...
  • "ήταν λανθασμένο το πρώτο μνημόνιο" - ο απόηχος των αντιμνημονιακών Ζαππείων... 
  • "Η δημιουργία πρωτογενούς πλεονάσματος αποτελεί «το πρώτο αποφασιστικό βήμα για να βγούμε από την ανάγκη συνεχών μνημονίων»" - το πιο γνωστό ψέμα της συγκυβέρνησης: δημιουργία πλεονάσματος στα ερείπια της οικονομίας - για ποιον;
  • "την επόμενη χρονιά θα έρθει η ανάκαμψη" - πάντα την επόμενη χρονιά...
  • "δεν θα «ξεπαγώσουν» οι πλειστηριασμοί για την πρώτη κατοικία" - πάλι πίσω από τα οριζόντια μέτρα κρύβονται οι κατέχοντες μπαταξήδες των ελίτ...
  • "«αν δεν σταθεροποιηθεί η χώρα, δεν θα μπορέσουν να υπάρξουν επενδύσεις»" - σταθεροποίηση εννοεί προφανώς την εφαρμογή χωρίς αντίσταση της ανάλγητης καταστροφικής πολιτικής του και όχι τα πραγματικά εμπόδια στις επενδύσεις που το κρατικοδίαιτο σύστημα δεν έχει καμιά διάθεση να αφαιρέσει (γραφειοκρατία, πολυνομία, πολυετής καθυστέρηση στην επίλυση διαφορών)...
  • "«Ποιοι άραγε και γιατί προσπαθούν να γκρεμίσουν αυτή την εικόνα;»" - ποια εικόνα; Την μαγική εικόνα με την οποία πρέπει να ζήσουμε χωρίς δουλειά, μέλλον και ελπίδα ή σχέδιο ανάπτυξης;
  • "η αύξηση της ανεργίας έχει ανασχεθεί" - ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει μετά την καλοκαιρινή χαλάρωση - των ρυθμών αύξησης πάντα - λόγω τουρισμού...
Ωραία όλα αυτά. 
Είναι η ρητορική της κυβέρνησης του παλιού δικομματισμού, που από τύχη και καραμπόλα βρίσκεται στην διαχείριση και καταστρέφει την χώρα για να παραμείνει στην εξουσία και την ασυλία. 


Η κεντροαριστερά, τι δουλειά έχει να υπερασπίζεται αυτήν την ρητορική;

Μήπως απηχεί την πραγματικότητα; Μήπως αυτή η κυβέρνηση δεν είναι αποτυχημένη και επικίνδυνη; Μήπως υπάρχει σχέδιο εξόδου από την ...

Περί της Κεντροαριστεράς των ημερών

του Αντώνη Αντωνιόζα
Η Κεντροαριστερά κι αν εγέρασε...
Mick Jagger, by Anton Corbijn, 1996
Σύντροφοι, φίλοι, και όσοι εμπλέκεστε σε αυτήν την διαδικασία. Καλή η προσπάθεια, αλλά εγώ την Κεντροαριστερά την βλέπω πχ κάτι σε Καμίνη, Μπουτάρη.
Αν τώρα το εννοείτε στα σοβαρά, αυτό για το εγχείρημα, οργανώστε το, γιατί η αλήθεια είναι ότι από την μεταπολίτευση και δώθε, μετράτε δεκαετίες σε αυτά, οπότε γνωρίζετε καλά πως γίνεται κάτι τέτοιο, η τεχνογνωσία σας πολύτιμη. 
Δώστε την πάσα "διαβήτη" λοιπόν, αλλά να μείνετε πίσω. Και οι "του βαθέως", και οι παλαιοκομματικοί, αλλά και οι παλαιότεροι πρωταγωνιστές της μεταρρυθμιστικής πτέρυγας, των κινήσεων και λοιπών προσωπικοτήτων.
Αν διεκδικήσετε για τον εαυτό σας τον πρωταγωνιστικό ρόλο με στόχο κάποια εκλόγιμη θέση, οφίκιο ή άλλα τέτοια σχετικά, το εγχείρημα θα πάει άπατο.

Δεν ζούμε στην εποχή της πανίσχυρης τηλεόρασης και των φίλων - γνωστών (με την καλή έννοια) δημοσιογράφων που διατηρούν παντοδύναμες εκπομπές.

Οι δίαυλοι με την έλευση του διαδικτύου πολλαπλασιάζονται με εκθετικό ρυθμό, οι γνώμες πια είναι τόσες πολλές και δυνατές που η καθεμιά ξεχωριστά από μόνη της είναι ισοδύναμη με την δική σας γνώμη.

Ο λόγος στην βάση του ζητήματος είναι ότι δεν πείθετε

Δεν πείθετε επειδή υπάρχει ένα γενικότερο πρόβλημα αξιοπιστίας και αισθητικής του ύφους, δευτερευόντως για το αν τα λέτε καλά ή όχι, έχετε δυσκολία στο να εκφράσετε αυτό που έρχεται, για την ακρίβεια αυτό που είναι ήδη εδώ.

Στην εποχή του 4G κ του διαδικτύου με τον τρόπο που εκπέμπετε μοιάζετε παρωχημένοι, πασέ. 

Στις γενιές κάτω των 40 (εκτός των ελαχίστων που παρεπιδημούν στις πολιτικές λέσχες) δεν σας γνωρίζει κανείς, και κανείς από τους νεότερους δεν θα ενδιαφερθεί να σας ακούσει καν.

Δείτε λοιπόν πως το έκανε ο Καμίνης, ο Μπουτάρης, ο Ομπάμα. Βοηθήστε να πάρει μπροστά η μηχανή, βρείτε αν είναι δυνατόν και έναν τέτοιον, καλό οδηγό.

Εσείς μείνετε στις πίσω θέσεις με την σκέψη ότι την στιγμή που έπρεπε κάνατε αυτό που έπρεπε και θα βλέπετε την οθόνη που παίζει το μέλλον με ικανοποίηση, επειδή δεν συνέβη ερήμην σας, αλλά επειδή βοηθήσατε, επειδή γίνατε ο καταλύτης. 

Για να μπορούνε να λένε:
Η γενιά που έφερε το μέλλον, αυτή του Πολυτεχνείου, που όμως εξαιτίας της δική της αυξημένης ευθύνης στην πορεία, αυτό υποθηκεύτηκε σε αλλότριους σκοπούς, τελικά έσωσε την παρτίδα. Κατάφερε να μας το επιστρέψει
Δεν είναι λίγο, θα σας το χρωστάνε οι επόμενοι.

Ελληνικά και άλλα γεωστρατηγικά συμφέροντα στην Συρία

του  Ανδρέα Κούτρα
Το να κατανοήσει κάποιος τι γίνεται στην Συρία και ειδικότερα στην Μέση Ανατολή δεν είναι εύκολη δουλειά. Το πρόβλημα είναι πως όταν εμπλέκονται θεοί σε μια διαμάχη τότε κυριαρχεί ο παραλογισμός και η βαρβαρότητα. Η κύρια θεϊκή διαφορά είναι μεταξύ Σούνι και Σία μουσουλμάνων. Κάτι ανάλογο με Καθολικούς έναντι Ορθοδόξων παλαιοτέρων αιώνων.
Ο νομπελίστας φυσικός Στιβεν Γουάϊνμπεργκ είχε πει πως με η χωρίς Θεό έχεις καλούς ανθρώπους που πράττουν καλά και κακούς ανθρώπους που πράττουν κακά. Αλλά για να κάνεις καλούς ανθρώπους να πράξουν κακά χρειάζεσαι την ευλογία ενός θεού. Στην Μέση Ανατολή όλες οι αντιμαχόμενες παρατάξεις έχουν την ευλογία κάποιου Θεού στο όνομα του οποίου πράττονται τα αισχρότερα εγκλήματα.
Στην Συρία εδώ και δυο χρόνια μαίνεται ένας εμφύλιος πόλεμος που έχει στοιχίσει ίσως και 200.000 ανθρώπινες ζωές και 2 περίπου εκατομμύρια πρόσφυγες. Παρεμπιπτόντως η ανακήρυξη από τον ΟΗΕ του Συριακού προβλήματος σε εμφύλιο έδωσε στο Συριακό καθεστώς το νομικό πάτημα να σκοτώσει εν αμύνει.
Από την μια πλευρά έχουμε μια από τις πιο στυγνές και απάνθρωπες δικτατορίες του πλανήτη με επικεφαλής τον Μπασσάρ Αλ-Ασσάντ γιο ενός άλλου στυγνού εγκληματία του Χαφέζ Αλ-Ασσαντ. Η πρόσφατη χρήση χημικών (αν αποδειχτεί ότι έγινε από το καθεστώς) δεν έχει σε πολλά να ζηλέψει με την χρήση υδροκυανίου στην πόλη Χαμά το Φεβρουάριο του 1982 όταν έριξαν ντίζελ στους υπονόμους και υπόγεια τούνελ της πόλης και έβαλαν φωτιά ενώ τα τάνκς περίμεναν στις εξόδους και εκτελούσαν τους αμάχους που έτρεχαν να σωθούν από τη φωτιά. Αποτέλεσμα 20.000 νεκροί σύμφωνα με την διεθνή αμνηστία. Όπως και τότε έτσι και τώρα εχθρός του καθεστώτος ήταν η μουσουλμανική αδελφότητα και οι συμπαθούντες αυτήν.

Όμως πίσω από όλους τους Θεούς κρύβονται συμφέροντα και κράτη που προσδοκούν σε οφέλη. Στην περίπτωση της Συρίας έχουμε τρεις τοπικές δυναμεις την Σαουδική Αραβία (συνεπικουρούμενη του Κατάρ), την Τουρκία και το Ιράν και δυο παγκόσμιες υπερδυνάμεις, την Αμερική και την Ρωσία.
 

Στην Συρία η πλειοψηφία των κατοίκων είναι Σούνι μουσουλμάνοι ενώ το καθεστώς κυριαρχείται από τους Αλαουίτες (Alawites δεν είναι το ίδιο με τους τούρκους αλεβίτες-alevi) που αποτελεί παρακλάδι των Σία μουσουλμάνων. Σία είναι και η πλειοψηφία των Ιρανών όπως και των Ιρακινών. 
Αρα απλοποιώντας κατά πολύ την κατάσταση οι εμπόλεμοι είναι από την μια πλευρά το Ιράν που στηρίζει το καθεστώς Ασσάντ και τους αλαουίτες, υποβοηθούμενο από τους χεζμπολάχ του Λιβάνου (Η Συρία έχει παράδοση εισβολής και κατοχής στο Λίβανο και εχει καταστεί υπεύθυνη για πολλές δολοφονίες Λιβανέζων πολιτικών όπως του Χαρίρι). Από την άλλη πλευρά έχουμε τους μουσουλμάνους Σούνι μαζί με τζιχάντις και ένα μείγμα της αλ-κάϊντα και της Τουρκίας. 
Προτού λοιπόν δούμε την διαμάχη μέσα από τα συνήθως μυωπικά γυαλιά Αμερικής-Ρωσίας, πρέπει να δούμε τι επιδιώκουν οι τοπικές υπερδυνάμεις της περιοχής.
 

Το Ιράν θέλει να ...

"Δημιουργική καταστροφή";


του Κώστα Καραλή*
Οι πρόσφατες δηλώσεις του γενικού γραμματέα Δημοσίων Εσόδων, ότι "καλύτερα να κλείσουν επιχειρήσεις που οφείλουν και δημιουργούν ελλείμματα, παρά να παραμείνουν ανοιχτές και να συνεχίσουν να παράγουν ελλείμματα στο κράτος, στα ασφαλιστικά ταμεία και τους εργαζομένους τους" φαίνεται (σε πρώτη ανάγνωση) να στηρίζονται σε ισχυρά επιχειρήματα. Πράγματι, θεωρείται κοινός τόπος στην οικονομική θεωρία πως η επιμονή σε μονάδες με ελλειμματική λειτουργία αποτελεί κακή κατανομή πόρων, ενώ το κλείσιμό τους επιτρέπει τη χρησιμοποίησή τους σε αποδοτικότερες δραστηριότητες, που οδηγεί σε αύξηση του προϊόντος.
Τα επιχειρήματα αυτά αποτελούν απόηχο της θεωρίας της "δημιουργικής καταστροφής" του αυστριακού οικονομολόγου Γιόζεφ Σουμπέτερ, μόνο που λίγο πιο προσεκτική ανάλυση δείχνει ότι δεν έχουν καμία σχέση.

Η δημιουργική καταστροφή στην οποία αναφέρεται ο Σουμπέτερ είναι αποτέλεσμα της τεχνολογικής προόδου, η οποία, με τη δημιουργία αποδοτικότερης τεχνολογίας, ή νέων καλύτερων (με όποια κριτήρια) προϊόντων, απαξιώνει παραγωγικές μονάδες που λειτουργούν με παλιότερη τεχνολογία, χωρίς αυτές να έχουν στην πραγματικότητα κάποιο άλλο εσωτερικό πρόβλημα. 
Απλά είναι η ανταγωνιστική διαδικασία η οποία μπορεί να οδηγήσει στο κλείσιμο εκείνες τις επιχειρήσεις που δεν παρακολουθούν τις εξελίξεις. 
Ενδεικτικά παραδείγματα (από τα πολυάριθμα που μπορεί να αναφέρει κανείς) είναι σε επίπεδο μονάδων παραγωγής το κλείσιμο των εργοστασίων που παρήγαγαν φωτογραφικά φιλμ και σε γενικότερο επίπεδο τομέων της οικονομίας, η απώλεια του τμήματος της αγοράς που κατείχαν πολλοί Έλληνες πλοιοκτήτες τον 19ο αιώνα, λόγω της εμφάνισης των ατμόπλοιων.
Σε αντίθεση όμως με αυτήν τη διαδικασία, τα ελλείμματα πολλών ελληνικών επιχειρήσεων, οφείλονται στο γεγονός ότι λειτουργούν στην Ελλάδα, δηλαδή υπόκεινται στις οικονομικές συνθήκες που καθορίζονται από το ελληνικό κράτος και την ελληνική οικονομία. 
Τα τελευταία χρόνια οι συνθήκες αυτές περιλαμβάνουν μεγάλους φορολογικούς συντελεστές, πρόσθετες φορολογικές επιβαρύνσεις, αυξημένο κόστος ηλεκτρισμού, μεγάλη δυσκολία τραπεζικού δανεισμού, σε περιβάλλον σημαντικά μειωμένης εσωτερικής ζήτησης χωρίς καμία μείωση ασφαλιστικών εισφορών. 
Επομένως, δεν είναι η τεχνολογία παραγωγής που οδηγεί στα ελλείμματα, αλλά οι παραπάνω παράγοντες και αυτό δείχνει τις ιδιαίτερες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι επιχειρήσεις στην ελληνική οικονομία. 
Άρα η πολιτική "να κλείσουν οι ελλειμματικές επιχειρήσεις" οδηγεί στην ακόμα μεγαλύτερη συρρίκνωση της ελληνικής οικονομίας, μαζί με ακόμα μεγαλύτερη αύξηση της ανεργίας. 

Θα υπενθυμίσω ότι η ιστορία των προβληματικών επιχειρήσεων τη δεκαετία του '80 είχε τη βάση της σε ανάλογη μυθολογία: Με μοναδικό κριτήριο τη σύγκριση των ιδίων με τα ξένα κεφάλαια των πολλών μεγάλων ελληνικών βιομηχανιών της εποχής, τις έβγαζαν υπερχρεωμένες, αδιαφορώντας για το ότι εκείνη την εποχή η βιομηχανία ουσιαστικά χρηματοδοτούσε το εμπόριο, ελλείψει ενεργού τραπεζικού τομέα. 

Επιπρόσθετα, ενώ στην Ελλάδα, λόγω του πληθωρισμού που ήταν πολύ ψηλότερος από αυτόν της (τότε) ΕΟΚ, το κόστος κεφαλαίου ήταν πολύ μεγαλύτερο για την ελληνική βιομηχανία σε σχέση με αυτήν των άλλων χωρών, το ΠΑΣΟΚ είχε δώσει μια γενναία αύξηση μισθών στον ιδιωτικό τομέα (!) αυξάνοντας υπέρμετρα το κόστος λειτουργίας, με συνιστάμενο αποτέλεσμα την τελική εξαφάνιση μεγάλου μέρους της τότε ελληνικής βιομηχανίας, που ΔΕΝ υστερούσε σε τεχνολογία ή ποιότητα προϊόντος (και τώρα όταν μιλάμε για τη βιομηχανία στην Ελλάδα, εννοούμε τον τουρισμό!).

Βλέπουμε λοιπόν την ιστορία να επαναλαμβάνεται, με το ελληνικό κράτος να είναι αυτό που απαξιώνει ελληνικές επιχειρήσεις με την πολιτική του, αφού τις αναγκάζει να λειτουργούν σε δυσμενέστερες συνθήκες σε σχέση με τον διεθνή ανταγωνισμό, ενώ η ανεργία είναι στα ύψη και η χώρα είναι βυθισμένη στην ύφεση. 
Μπορεί κάποιοι να νομίζουν ότι αρκεί η πάση θυσία επίτευξη των εισπρακτικών στόχων του δημοσίου, επειδή τότε, κάποιο άλλο «αόρατο χέρι» θα οδηγήσει στην ανάπτυξη, όμως η προκαλούμενη καταστροφή (την οποία οι παραπάνω δηλώσεις θεωρούν μάλιστα επιθυμητή) δεν είναι «δημιουργική» με την έννοια της μετάβασης σε ένα ανώτερο παραγωγικό επίπεδο, αλλά δημιουργεί συρρίκνωση της οικονομικής βάσης και αύξηση της ανεργίας. 
Βέβαια, δημιουργία είναι κι αυτό.


* Ο Κωνσταντίνος Καραλής είναι Χημικός Μηχανικός - Οικονομολόγος
* Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο protagon.gr - αναδημοσιεύεται εδώ, με άδεια του συγγραφέα (ΑΣ)

Το Γερμανικό κόμμα Die Linke για την κρίση - Ένας κυβερνητικός συνασπισμός SPD, Grünen και Linke είναι η καλύτερη λύση για την Ευρώπη

του Βόλφγκανγκ Μύνχάου              Wahlprogramm der Linken: Rot-Rot-Grün ist die beste Lösung für Europa© Der Spiegel Online, 28 Αυγούστου 2013

από το ιστολόγιο Μετά την κρίση
Το εκλογικό πρόγραμμα του αριστερού Γερμανικού κόμματος Die Linke, ως προς το θέμα της κρίσης στην Ευρωζώνη, πείθει για την ειλικρίνεια και τη ευφυία του. Έτσι, το κόμμα αυτό είναι πολύ πιο μπροστά από τα δύο μεγάλα - και αποτελεί ιδανικό κυβερνητικό εταίρο για τους Σοσιαλδημοκράτες και τούς Πράσινους.
Η Αριστερά (Die Linke), μαζί με τους Πράσινους (Die Grünen), είναι τα μόνα κόμματα των οποίων τα προγράμματα βασίζονται σε μια ειλικρινή και ευφυή ανάλυση της κρίσης. Οι Σοσιαλδημοκράτες (SPD) αυτολογοκρίνονται. Οι Χριστιανοδημοκράτες (CDU) περιορίζουν όλη την οικονομία στην ανταγωνιστικότητα, ενώ οι Ελεύθεροι Δημοκράτες (FDP) υποδαυλίζουν έναν παράλογο φόβο πληθωρισμού.
Οι Linke κατανοούν την οικονομική κρίση ως κρίση ανισορροπιών. "Η πολιτική της κυβέρνησης Μέρκελ έχει παρερμηνεύσει την κρίση των χρηματοπιστωτικών αγορών ως κρίση κρατικών χρεών. Αντιστρέφει την σχέση της αιτίας και τού αποτελέσματος". 
'Ετσι ακριβώς είναι. 
Πρόκειται για μια κρίση ακατάσχετης ροής κεφαλαίων από Βορρά προς Νότο [πριν το 2008], το απότομο τέλος της οποίας προκάλεσε ένα οικονομικό σοκ, που κατέληξε σε κατακόρυφη άνοδο των δημοσιο-οικονομικών ελλειμμάτων. 
Στο θέμα αυτό οι Linke και οι Πράσινοι έχουν απόλυτο δίκιο. Όποιος δεν το καταλαβαίνει, δεν πρόκειται ποτέ να βρεί λύση γι' αυτή την κρίση.

Αυτό που μου αρέσει ιδιαίτερα στη θέση των Linke, είναι η συνεπής εφαρμογή της ανάλυσης τους σχετικά με την κρίση, στη συμπεριφορά τους στις ψηφοφορίες στο κοινοβούλιο. 
Σε αντίθεση με τους Σοσιαλδημοκράτες και τους Πράσινους, οι Linke ψήφιζαν στη Βουλή σταθερά εναντίον της πολιτικής της Ομοσπονδιακής κυβέρνησης για την κρίση. 
Η στήριξη που παρείχαν οι Πράσινοι πρός την κυβέρνηση στις σχετικές ψηφοφορίες, μοιάζει σαν μια συγγνώμη. Είχαν συμφωνήσει μόνον απρόθυμα, ενάντια στη θέλησή τους, προκειμένου να αποφευχθεί μια ακόμη μεγαλύτερη κρίση. Θεωρώ αυτό το επιχείρημα αντιφατικό.
Άν αποδεχθούμε την ανάλυση των Grünen και των Linke ότι βρισκόμαστε όντως μέσα σε μια κρίση των χρηματοπιστωτικών αγορών, τότε η πολιτική της σημερινής κυβέρνησης για την αντιμετώπιση της κρίσης, οδεύει προς μιά καταστροφή στο τέλος. Σ' αυτή την περίπτωση, θα ήταν πολύ καλύτερα να τεθεί σ' αυτήν ένα τέλος τώρα, παρά σε πέντε χρόνια. Στο σημείο αυτό, οι Linke έχουν δίκιο. Ήταν ιδιαίτερα συνεπές να καταψηφίσουν το δημοσιο-οικονομικό σύμφωνο, το οποίο ορίζει για το κράτος μια πολιτική λιτότητας στο διηνεκές.
Όπως και στην περίπτωση του κόμματος των Πρασίνων, η μακροοικονομική ανάλυση ...

Παρασκευή 30 Αυγούστου 2013

Αντί να ντρέπονται... (#οι χρήσιμοι ηλίθιοι)

του Χρήστου Παπανίκου
Χτες το βράδυ κάποιοι δεν κοιμήθηκαν. Κάποιοι άλλοι πήραν απόφαση ότι σε λίγο καιρό το ακίνητό τους θα έχει περάσει στην κατοχή του δημοσίου και ίσως "πουληθεί" κι αυτό μαζί με άλλα στους "ξένους επενδυτές", προκειμένου να μειωθεί το δημόσιο χρέος. Χτες το βράδυ, όμως, κύριε Σαμαρά, υπήρξαν και υπουργοί σας που αντί να σιωπούν έλεγαν αρλούμπες. Στην ιστορία υπάρχουν πράγματι οι χρήσιμοι ηλίθιοι. Είναι εκείνοι που προκαλούν το χάος και την καταστροφή και νομίζουν ότι το κάνουν εκτελώντας έναν ανώτερο σκοπό.
του Θανάση Μαυρίδη*

Ιστορική ημέρα η σημερινή. Λήγει η προθεσμία της πληρωμής για τον Φόρο Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας του 2011 και του 2012. Κι αν δεν έχετε πάρει την ειδοποίηση, θα πρέπει να ψάξετε το γιατί. Την έκλεψε ο γείτονας για να σας εκθέσει στον Γ. Στουρνάρα; Βαρέθηκε να σας την πετάξει κάτω από την πόρτα σας ο ταχυδρόμος; Δεν είχε λεφτά για να σας την στείλει ο Χάρης Θεοχάρης; Αλήθεια, έχετε λεφτά για να τους πληρώσετε;

Αν πείτε ότι δεν έχετε χρήματα, δεν θα σας πιστέψουν. Για την ακρίβεια, δεν νομίζουμε ότι ενδιαφέρεται κανείς για το αν μπορείτε ή δεν μπορείτε να τους πληρώσετε. Δεν τους ενδιαφέρει για το αν εσείς χτες κοιμηθήκατε ή δεν μπορέσατε να κλείσετε μάτι από το άγχος. Γι΄ αυτούς έχει σημασία να γράψουν το νούμερο στα βιβλία τους. Τόσα ζητάνε από εσάς και κλείνουν έτσι λογιστικά την τρύπα που έχουν στα ταμεία τους.

Το χειρότερο όλων είναι ότι κτίζουν την καριέρα τους πάνω στην διάλυση της αστικής τάξης. Συμπεριφέρονται στους ανθρώπους σαν να είναι φοροφυγάδες. Σαν να έχουν τα χρήματα και να τα κρύβουν κάτω από το στρώμα τους. Κάτι τέτοιο δεν έχει ξανασυμβεί σε αυτή την χώρα. Είναι μία συμπεριφορά που δεν θα μείνει στο τέλος ατιμώρητη.

Ξέρετε τι λέει ο κόσμος κ. Σαμαρά; Οι άνθρωποι, δηλαδή, που ψήφιζαν κάποτε Ν.Δ, επειδή πίστευαν ότι το κόμμα σας εκπροσωπεί την αστική τάξη, τους νοικοκυραίους. Λένε ότι τους έχετε εγκαταλείψει κι ότι τους έχετε παραδώσει στα χέρια πυρομανών που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να δουν την Ρώμη να καίγεται. Αυτό συμβαίνει! Η Ρώμη καίγεται και οι αξιωματούχοι σας λένε στους πληγέντες σαχλαμάρες.

Ελάτε στην θέση ενός ανθρώπου που πρέπει να πληρώσει μια περιουσία σε φόρους. Όχι επειδή έχει δήθεν εισόδημα, αλλά διότι τα προηγούμενα χρόνια επένδυσε σε ακίνητα τα εισοδήματα που το κράτος του είχε ήδη φορολογήσει. Δεν έβγαλε τα χρήματά του στο εξωτερικό, δεν τα έφαγε στα μπουζούκια. Κι έρχεστε εσείς και τον τιμωρείτε γι΄ αυτό σκληρά. Και δεν φτάνει αυτό, αλλά δεν δέχεστε ούτε καν τα παράπονά τους.

Είστε, λοιπόν, αυτός ο άνθρωπος και ακούτε την χτεσινή δήλωση του Στουρνάρα. Ότι όλα πάνε καλά κι ότι απλά κάποιοι ποντάρουν στην πτώση του ευρώ. Τι θα λέγατε κύριε Σαμαρά; Ότι η επιλογή σας ήταν τουλάχιστον ατυχής. Μιλήστε με τον κόσμο. Ακούστε τον. Κι έπειτα αποφασίστε αν θα θέλατε να ακούσετε άλλες ανάλογες δηλώσεις.

Χτες το βράδυ κάποιοι δεν κοιμήθηκαν. Κάποιοι άλλοι πήραν απόφαση ότι σε λίγο καιρό το ακίνητό τους θα έχει περάσει στην κατοχή του δημοσίου και ίσως "πουληθεί" κι αυτό μαζί με άλλα στους "ξένους επενδυτές", προκειμένου να μειωθεί το δημόσιο χρέος. Χτες το βράδυ, όμως, κύριε Σαμαρά, υπήρξαν και υπουργοί σας που αντί να σιωπούν έλεγαν αρλούμπες. Στην ιστορία υπάρχουν πράγματι οι χρήσιμοι ηλίθιοι. Είναι εκείνοι που προκαλούν το χάος και την καταστροφή και νομίζουν ότι το κάνουν εκτελώντας έναν ανώτερο σκοπό.

*Πηγή:www.capital.gr

Το Γερμανικό κόμμα των Πρασίνων για την κρίση στην Ευρωζώνη

Όταν οι πολιτικοί παρατούν τις καφενειακές αναλύσεις 
"Τους βγάζω το καπέλο: Ως μοναδικό Γερμανικό κόμμα οι Πράσινοι στο εκλογικό τους πρόγραμμα, παρουσιάζουν μια λαμπρή, εύστοχη ανάλυση των αιτιών της κρίσης στην Ευρωζώνη. Αλλά οι λύσεις που προτείνει το κόμμα αυτό, δυστυχώς δεν είναι εξίσου θαραλλέες".
από το ιστολόγιο Μετά την κρίση 
του Βόλφγκανγκ Μύνχάου                                                    Wenn Politiker vom Stammtisch aufstehen, © Der Spiegel Online, 21 Αυγούστου 2013
Σε αυτό το επεισόδιο της σειράς άρθρων μου για τα εκλογικά προγράμματα των κομμάτων, φθάνω για πρώτη φορά σ' ένα πρόγραμμα, αποσπάσματα του οποίου πραγματικά μου αρέσουν. 
Τουλάχιστον οι Πράσινοι έχουν προσπαθήσει να  κατανοήσουν την κρίση στην Ευρωζώνη. Αυτό είναι κάτι σπάνιο για πολιτικό κόμμα στη Γερμανία.
Σύμφωνα με το πρόγραμμα των Πράσινων, η κρίση δεν είναι αποτέλεσμα της ανεύθυνης δημοσιο-οικονομικής πολιτικής στο Νότο, αλλά συνέπεια των ροών κεφαλαίων που προκύπτουν από μακροοικονομικές ανισορροπίες. Επομένως τα Γερμανικά πλεονάσματα τρεχουσών συναλλαγών είναι εξίσου μέρος των ανισορροπιών, όπως και τα ελλείμματα των χωρών του Νότου.  
Οι Πράσινοι έχουν επίσης δίκιο στην επισήμανση ότι τα προγράμματα βοήθειας δεν γίνονται από φιλανθρωπία, αλλά για τη σταθεροποίηση των τραπεζών και των ασφαλιστικών ταμείων, και στη Γερμανία, και ιδίως σ' αυτήν. Η πολιτική της λιτότητας ενίσχυσε την κρίση και αποδυνάμωσε την κοινωνική συνοχή. 

Σχεδόν με εξέπληξε το ακόλουθο απόσπασμα: "Οι οικονομικές ανισορροπίες στην Ευρωπαϊκή Ένωση, έχουν τις γενεσιουργές αιτίες τους τόσο στις ελλειμματικές, όσο και στις πλεονασματικές χώρες, όπως η Γερμανία. Η Ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική πρέπει να προπαθήσει περισσότερο, ώστε η οικονομική δύναμη των κρατών - μελών να αναπτύσσεται περισσότερο ισόμετρα. Για το σκοπό αυτό, θα πρέπει  να ενισχυθεί η εσωτερική ζήτηση στις πλεονασματικές χώρες. Αλλά κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών, οι πραγματικοί μισθοί στις χώρες αυτές έμειναν στάσιμοι ή  και μειώθηκαν".  
Εδώ βλέπουμε ένα πολιτικό κόμμα ν' αφήνει με θάρρος στα αζήτητα όλα όσα ακούγονται στις καφενειακές συζητήσεις. Βγάζω το καπέλο στην ή στον συγγραφέα! Όμως μετά έρχεται η πράσινη σάλτσα που χαλάει και πάλι το κέφι, και συγκεκριμένα η προσπάθεια να "πιτσιλίσουν" μέσα σε αυτή την κρίση και τα περιβαλλοντικά προβλήματα. Θα ήταν πιο απλό να διαχωρίζουμε τις διαφορετικές υπαρξιακές κρίσεις μας.  
Η κρίση στην Ευρωζώνη μπορεί άνετα να εξηγηθεί με τα συμβατικά οικονομικά πρότυπα. Επιδέχεται πράσινες, μαύρες ή κόκκινες λύσεις. Για το στόχο αυτό, δεν χρειάζεται την οικολογία.
Οι Πράσινοι είναι πιο συγκεκριμένοι από τους Σοσιαλδημοκράτες ως προς τις προτάσεις για τη λύση, αλλά έχουν και αυτοί την τάση να προσθέτουν περιττά πράγματα.
Ο αθέμιτος φορολογικός ανταγωνισμός μεταξύ των χωρών (dumping) δεν είναι καλό πράγμα, αλλά δεν είναι κεντρικό στοιχείο της κρίσης. Μπορεί κανείς να υποχρεώσει τους Κυπρίους να αυξήσουν τους χαμηλούς φόρους τους. Αλλά αυτό είναι ...

Πέμπτη 29 Αυγούστου 2013

Το Κράτος δεν είστε εσείς

Τελευταίες κυβερνητικές παραστάσεις στο Στουρνάρειον: "Η λίμνη των ...στρουθοκαμήλων" (κλασσικό)
του Κωνσταντίνου Αλεξάκου*  

Eίναι επίπονο να παρακολουθείς την πολιτική αυτή την περίοδο. Δεν είναι η έλλειψη προσδοκίας, ή χρημάτων, η ρίζα του προβλήματος –αυτά είναι φαινόμενα. Κι όσο επιλέγεις να ξυπνήσεις το πρωί και να συνεχίσεις την ζωή σου, αυτά αντιμετωπίζονται· κάπως.
Το ζήτημα εδώ είναι η στασιμότητα. Και η επιθετικότητα που αναπτύσσεται από κάθε πλευρά –ακόμα και αυτήν των πάλαι ποτέ μετριοπαθών/κεντρώων/εκσυγχρονιστών/μεταρρυθμιστών/προοδευτικών/κλπ. 
Οι μικροί εμφύλιοι, σε κάθε αφορμή, με ομάδες που συγκροτούνται και διαλύονται ακόμα και μέσα στο ίδιο εικοσιτετράωρο αναλόγως το θέμα και την επικαιρότητα. 
Θυμήθηκα την ταινία «The Lives of Others» (διαδραματίζεται στο Ανατολικό Βερολίνο πριν από την πτώση του τείχους). Υπάρχει η σκηνή που ο αξιωματούχος της Στάζι αποφασίζει και διατάσσει ότι η πρώην ερωμένη του, που τον παράτησε, δεν θα ξαναπαίξει ποτέ στο θέατρο. Το κράτος ανήκε στο κόμμα, και το κόμμα (όπως παραδέχεται κυνικά ένας άλλος αξιωματικός) δεν ήταν τίποτα άλλο από τα πρόσωπα που το απάρτιζαν –τη βούληση, τα καπρίτσια και τις εμμονές τους. Στις δυτικές φιλελεύθερες δημοκρατίες (βερμπαλισμός) αυτά έχουν λήξει σε μεγάλο βαθμό μέσα από τη θεσμική λειτουργία του πολιτεύματος, αλλά κυρίως στη συνείδηση των πολιτών, οπότε κάθε τέτοιο φαινόμενο θα καταγγέλλονταν από τον τύπο και θα προκαλούσε περαιτέρω θωράκιση. Εδώ; Τελείωσε; Κάθε άλλο. 

Στην Ελλάδα θεωρείται ρεαλισμός η αποδοχή της «κατάκτησης» του κράτους μετά από κάθε εκλογική «μάχη», με πρώτους τα ίδια τα κόμματα της αντιπολίτευσης ή συμπολίτευσης. Κάθε προσπάθεια απομάκρυνσης από αυτό το μοντέλο κρίθηκε ρομαντική ή εκτός τόπου και χρόνου. «Με τέτοια θα ασχολούμαστε τώρα –οι άνεργοι… η κρίση… το ασφαλιστικό… η δόση» και λοιπά, και λοιπά. 
Η σημερινή κυβέρνηση ακολουθεί τον πρωτογονισμό μιας ανατολικής Γερμανίας, με βουλιμία για τις «ελευθερίες» της πάλαι ποτέ Στάζι και προσλήψεις… σταζιέρς για προγράμματα κοινωνικής προσφοράς! 
Κι όμως, η βάση του προβλήματος μας εκεί είναι: στην κατάκτηση του κράτους από κάθε νικητή των εκλογών –τοπικών ή εθνικών. Αυτό εξηγεί τις προσλήψεις, τη διαπλοκή, τη φοροδιαφυγή, την απέχθεια προς κάθε αποκέντρωση εξουσιών, τα κλειστά φέουδα του κράτους που δεν συνεργάζονται γιατί έχουν προσωπικές ατζέντες οι εκάστοτε εκλεγμένοι που προΐστανται, τα στραβά μάτια σε κάθε παρέκκλιση, τις μίζες, το ύφος, τις γκόμενες (και τους γκόμενους), το νεποτισμό, την στρέβλωση των νόμων μέσα από τις εφαρμοστικές πράξεις και εγκυκλίους για να εξυπηρετήσουν τους δικούς μας (που μας έδωσαν μαύρο προεκλογικό χρήμα ή ψηφαλάκια, ή…), η αυτοαναπαραγώμενη γραφειοκρατεία που ζητάει «μεσολάβηση» και λοιπά. 

Όσο αυταρχικότερος ο κατακτητής, τόσο μεγαλύτερα τα προβλήματα και η διάλυση που δημιουργεί –θεσμική και κοινωνική. Αν σε αυτό τον αυταρχισμό προστεθεί και η πίεση μιας οικονομικής κρίσης σαν τη σημερινή, το κοκτέιλ γίνεται εκρηκτικό –θανατηφόρο. 

Η σημερινή κυβέρνηση είναι ακραίο παράδειγμα των παραπάνω

Έδιωξε τους 5ετούς σύμβασης διορισθέντες με opengov και τους αναπλήρωσε με ...

Κόμμα μικρό και τριανταφυλλένιο που θέλει να μιλήσει πολιτικά….

του Μιχάλη Τριανταφυλλίδη
Σε κάθε άλλη περίπτωση, έτσι για να βγούμε από την υποχρέωση, ομιλεί περί τον φρέσκον αέρα. Ή και για να προσεγγίσει την ΑΡΙΣΤΕΡΑ δείχνει και δόντια…..

Μάθαμε πως αυτό που έχει μεγάλη σημασία, για να κάνεις πολιτική, είναι να μπορείς να ερμηνεύεις, με τρόπο αξιόπιστο το σήμερα και να προτείνεις πράγματα που θα μπορούσαν να γίνουν, κυρίως δε που θα μπορούσες εσύ να κάνεις, εάν είχες την εξουσία.
Έβλεπα λοιπόν, την αμηχανία τόσο για τα γεγονότα στην Αίγυπτο, πολύ δε χειρότερα τώρα με τη Συρία.
Το να εύχεσαι να γίνει διάσκεψη, για παράδειγμα, που θα προκαλέσει η Ευρώπη, κι αυτό να το προτείνεις ως πολιτική μιας χώρας που βρίσκεται στον άμεσο περίγυρο της κρίσης, μάλλον περί αστοχίας πρόκειται ή ακόμη και αδυναμίας ανάγνωσης των συνθηκών.
Ευρώπη δεν υπάρχει φυσικά, ιδίως στα θέματα της εξωτερικής πολιτικής.
Όντως πρέπει να υπάρχει, αλλά δεν θα είσαι εσύ που θα προκαλέσει το εγχείρημα, διότι οποίος μικρομεγαλισμός. Θυμίζει το «έκανε κι η μύγα κώλο…».
Από την άλλη όμως, αν όντως κινείσαι στο χώρο που θέλει να βλέπει τα πράγματα αλλιώς, που θέλεις να παράγεις πολιτική, όχι μόνον στα λόγια αλλά και στην πράξη, θα πρεπε να κινηθείς τελείως διαφορετικά.

Αποφασίζουν οι Αμερικανοί με τους Βρετανούς και όποιους άλλους, την έναρξη των βομβαρδισμών.

Πέραν όλων των άλλων , το μέγιστο πρόβλημα της ανθρωπιστικής καταστροφής, είναι το τι θα γίνουν το ένα εκατομμύριο Σύρων που έχουν φύγει ήδη από τη χώρα τους, κυνηγημένοι από τον πόλεμο, όπως επίσης το τι θα γίνουν οι νέοι διωγμένοι άμαχοι, που κινούνται κυρίως προς τον Βορράν και από κει Δυτικά.
Αυτό είναι θέμα άμεσης προτεραιότητας, αλλά και θέμα που η ίδια η θέση μας, ως χώρας , μας δίνει πλεονέκτημα κινήσεων και δράσης.

Οι πρόσφυγες φτάνουν στη Τουρκία .
Η χώρα αυτή έχει διαμορφώσει ένα πρώτο δίκτυο υποδοχής.
Ίσως δεν αντέχει, όπως δηλώνουν και οι ίδιοι να τους καλύψει όλους.
Οπότε αυτοί, ξεφεύγουν και από τη θάλασσα, και από τον Έβρο περνούν σε Ευρωπαϊκό έδαφος.
Αυτοί όμως είναι πρόσφυγες, είναι θύματα πολέμου.
Δεν είναι εύκολη λεία για τα δόντια της Χρυσής Αυγής.

Η πρόταση σου πρέπει να είναι απλή.

Συνδιαμορφώνουμε με την Τουρκία ειδικά για τους Σύρους πρόσφυγες, μια κοινή πλατφόρμα υποδοχής και προστασίας και αυτομάτως απαιτούμε, από το ταμείο για τους πρόσφυγες, άμεση χρηματοδότηση των δράσεων υποδοχής και προώθησής τους.
Όλα τα υπόλοιπα μου θυμίζουν την αντίδραση της γιαγιάς Τράντας «άπα πα πα πα!! Θεός φυλάξει…Τι θες εσύ και μπλέκεις μ αυτά;;;»
Πες τα γύρω γύρω, ευχήσου να πάνε όλα κατ ευχήν και άντε γειά σας…..


*δημοσιεύτηκε στο fb

Τετάρτη 28 Αυγούστου 2013

Πως κρύβουν τα κλεμμένα! (#offshore)

του Χρήστου Λαδά*
Όλοι τον ξέρουμε. Ζει σε ένα διεφθαρμένο κράτος. Σε μια πολιτεία που κυκλοφορεί πολύ χρήμα, μαύρο χρήμα, σε καλές εποχές.
Δεν είναι κοινός θνητός. Είναι πέριξ του συστήματος. Δεν είναι τόσο δύσκολο να συμβεί αυτό. Πολλές φορές συμβαίνει και τυχαία. Μια - δύο γνωριμίες, αγάπη για το χρήμα ή την εξουσία, συμπαρομαρτούντα τις περισσότερες φορές, φιλοδοξία.
Όλοι τον ξέρουμε. Είναι Πολιτικός. Σύμβουλος επιχειρήσεων. Χρηματιστής. Επιχειρηματίας. Είναι λαμόγιο και ήρθε η ώρα του να κονομήσει.
Μέσα από προγράμματα που αποσπά χωρίς να πληροί τις προϋποθέσεις, μέσα από μίζες, μέσα από παράτυπα bonus για να βολέψει κόσμο ή να του χορηγήσει ένα συγχρηματοδοτούμενο προγραμματάκι, μέσα από λαθρεμπόριο, μέσα από ένα σωρό έκνομες δραστηριότητες. Θα ακολουθήσει τους κανόνες του παιχνιδιού.

Ξεκινά. Αγωνία στην αρχή μέχρι να βγει το project. Τηλέφωνα, ραντεβού, δημόσιες σχέσεις, επισκέψεις σε πολιτικά γραφεία, τραπεζώματα. Η «δουλειά» τελειώνει. Επιτυχώς.

Φθάνει η ώρα της ανταμοιβής. Το χρήμα πέφτει. Την πρώτη φορά θα το εισπράξει μετρητοίς. Ήδη όμως ανήκει στο μικρόκοσμο ενός συστήματος. Άνθρωπος τους κι αυτός. Ακκίζεται στα πέριξ μιας ελιτ. 

Δεν είναι ο μανάβης, ο μπακάλης, ο απλός εργαζόμενος, ο κοινός ελεύθερος επαγγελματίας, ο ιατρός, ο δικηγόρος, ο μικρομεσαίος επιχειρηματίας. 
Πουλά αέρα, ταχτοποιεί δουλειές και μεσολαβεί, μπορεί και να έχει δικαίωμα υπογραφής ως πολιτικός σε πολλές περιπτώσεις ή ακόμα και τη μαγική στρογγυλή σφραγίδα του κράτους.
Η "δουλειά" μεγαλώνει. Θα εισπράξει κι άλλες πολλές φορές. Πολλαπλάσια ποσά. Δεν γίνεται να εισπράττει πλέον μετρητοίς. Ούτε όμως και να εμφανίζει χρήμα έκνομο. Πώς θα το δικαιολογήσει; 
Ο κόσμος μπορεί να υποψιάζεται, μερικοί μπορεί να ξέρουν, αλλά αποδείξεις δεν χρειάζονται να υπάρχουν. Αν είναι πολιτικός έχει και εχθρούς. Ιδίως στο ίδιο το κόμμα του. Θέλει λοιπόν να κρύψει το χρήμα. Να χαίρεται τον παράνομο πλούτο του με ασφάλεια. 

Ψάχνει τη λύση.

Ο μικρόκοσμος στον οποίο ανήκει, του την υποδεικνύει. 
Λίγο πολύ, όλοι όσοι βρέθηκαν κάποτε στην ίδια θέση, έχουν κάνει το ίδιο. Υπάρχει ασφαλής τρόπος. 
Διαφυλλάττει πρωτίστως την ανωνυμία.
Τα χρήματα ταξιδεύουν σε τράπεζες εκτός Ελλάδος, σε κράτη που αποτελούν φορολογικούς παραδείσους. 
Τα κρατίδια των φορολογικών παραδείσων, εκτάσεως πολλές φορές όσο ένα μικρό ελληνικό νησί, δεν χρειάζεται να θέλξουν με υψηλά επιτόκια τους πελάτες τους. 
Προσφέρουν τη διασφάλιση της ανωνυμίας. 
Και βέβαια μικρή φορολόγηση.

Υπάρχουν πολλά τέτοια κρατίδια. 
Σε νησιά κάπου χαμένα μέσα σε ωκεανούς, σε μέρη μακρινά κι ονειρεμένα. Cayman Islands! Ποιος ξέρει που βρίσκονται; Βασικός προορισμός του παράνομου πλούτου. Βρετανικοί Παρθένοι Νήσοι. Παναμάς. Πιο κοντά μας, Σαν Μαρίνο, Λουξεμβούργο, Λιχτενστάιν, Κύπρος, Μονακό, Μάλτα, πολλά πρόθυμα τα καταφύγια του βρώμικου χρήματος.
Η διαδικασία για να φθάσει και να κρυφτεί το χρήμα; 

Απλή: Δικηγορικά γραφεία ή σύμβουλοι επιχειρήσεων αναλαμβάνουν τις ...

Μεταρρυθμιστικό Κέντρο και ΣΥΡΙΖΑ, ή, το κρίσιμο timing μιας αναμενόμενης κωλοτούμπας

Swingers (μην κάνετε όρεξη!)

του Γιώργου Προκοπάκη*
Η άποψη που λίγο πολύ λέει "το μεταρρυθμιστικό κέντρο θα μπορούσε ακόμη και να συμπλεύσει με τον ΣΥΡΙΖΑ", είτε σε μια ημιμόνιμη σχέση ώστε να τον επηρεάσει σε όποιο μέτρο είναι αυτό δυνατόν, είτε στο πλαίσιο μιας λογικής "δημιουργικής καταστροφής" ώστε μετά από ένα διάλειμμα ΣΥΡΙΖΑ να επέλθει η ανασύνθεση χώρων και πολιτικών, φαίνεται να κερδίζει πόντους. Λίγους, αλλά ορατούς. Ακόμη και εάν θεωρήσουμε πως είναι η εκλογίκευση μιας διάχυτης αίσθησης "τι χειρότερα μπορούν να συμβούν" αφ' ενός και της βέβαιης κωλοτούμπας ΣΥΡΙΖΑ αφ' ετέρου, χρήζει μικρής ανάλυσης.
Πολιτικά ως κέντρο νοείται ο χώρος ο οποίος θα μπορούσε να πάει προς τη μια ή την άλλη μεριά. 
Ένα swing party που μπορεί να ταλαντευθεί, να αλλάξει συμμαχίες και αυτό να είναι αυτονόητα αποδεκτό από το δικό του ακροατήριο, αλλά και από τους δυνητικούς πολιτικούς συμμάχους-αντιπάλους. 
Το πρόβλημα είναι πως η ταλάντευση δεν μπορεί να ξεπεράσει το όριο του (σχηματικά θα το πω) "καθεστωτικού χάσματος". Δηλαδή, εάν η διαχωριστική γραμμή είναι, ας πούμε, "ευρώ-δραχμή" οι swingers της μιας ή της άλλης πλευράς μπορούν να πάνε μέχρι το όριο και όχι παραπέρα. 
Η διάβαση του ποταμού, ακόμη και με ρητές επιφυλάξεις σε έκτακτες περιπτώσεις (εθνική ανάγκη το λένε πολλοί), διαλύει τη σχέση με το ακροατήριο με αποτέλεσμα, ακόμη και εάν υπάρχουν πρόσκαιρα οφέλη, η διάρρηξη έχει μόνιμα χαρακτηριστικά. Ο swinger αν θέλει να επιβιώσει πρέπει να αλλάξει τροπάρι - η επιβίωσή του όμως είναι αδιάφορη, άλλος swinger θα βρεθεί.

Στα καθ' ημάς, η ΔΗΜΑΡ πέρυσι επεβίωσε στις εκλογές δηλώνοντας swinger, όμως με την έξοδό της από την τρικομματική έγινε σαφές πως η ταλάντωση δεν πείθει ούτε προς την μία ούτε προς την άλλη πλευρά.

Όσο κι αν ακούγεται εξεζητημένο, ο swinger στην Ελλάδα του 2013 είναι οι ΑνεξΕλ. Γιατί απευθύνονται με ανερμάτιστο τρόπο σε ανερμάτιστο ακροατήριο σε άξονα κάθετο προς την κύρια διαχωριστική γραμμή: σχέση με την εξουσία που θα προσπορίζει προσωπικό όφελος, χωρίς πολιτικό στίγμα και χωρίς πολιτική ηθική. Ως φορέας, με τον ένα ή άλλο ανερμάτιστο αρχηγό, αυτό το ανερμάτιστο ακροατήριο θα έχει κάποιον ΑνεΕλ για εκπροσώπηση. Με ταβάνι στην απήχηση, αλλά και με σοβαρό κατώφλι - το δείχνουν οι δημοσκοπήσεις.

Με αυτά στο μυαλό, το σενάριο της "ανοχής" προς ή συνεργασίας με ΣΥΡΙΖΑ για το "κέντρο" που υποτίθεται πως έχουμε στο μυαλό μας, είναι εισιτήριο πρώτης θέσης στον Τιτανικό. 


Προσωπικά ενστερνίζομαι σε μεγάλο βαθμό το σενάριο της κωλοτούμπας Τσίπρα. Πλην όμως, ακόμη και έτσι, η αστάθεια που θα προκαλέσει θα είναι καταστροφική. (άλλη κουβέντα αυτή)
Κατά τη γνώμη μου, δεν είναι εφικτό το σενάριο της "αλλαγής κατά τη διαδικασία", δηλαδή, πρώτα πρέπει να περάσει το ποτάμι ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανώς και δηλωμένα και μετά να παίξουν οι ταλαντώσεις
Σε αντίθετη περίπτωση, όποια ιδεολογική και πολιτική προίκα κουβαλάει ο swinger έχει απωλεσθεί. Καλή ώρα η ΔΗΜΑΡ, με εγχείρημα πολύ μικρότερης βαρύτητας - δεν πείθει κανέναν πέραν κάποιων κομματικών στελεχών! 
Εναλλακτικά ο swinger θα μπορούσε να παίξει εάν άλλαζε η διαχωριστική γραμμή. Πλην όμως, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, οι πάντες παίζουν γύρω από τη διαχωριστική γραμμή "μνημόνιο-αντιμνημόνιο". Αυτό καταλήγει στον διπολισμό με ηγεμονική θέση ένθεν και ένθεν της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ. Κάθε προσπάθεια ειλικρινούς swinger είναι καταδικασμένη σε αποτυχία - στην καλύτερη περίπτωση πρόσκαιρη πολιτική επιβίωση και εξαφάνιση στον επόμενο κύκλο.
Υπό τις συνθήκες αυτές, το "κέντρο" ή θα εμφανισθεί ως αξιόπιστη εναλλακτική της ΝΔ (και του βενιζελοΠΑΣΟΚ ίσως - ας αποφασίσουν κι αυτοί τι ρόλο θέλουν να παίξουν) ή είναι αδιάφορο

Ή μεγάλες προοπτικές ή τίποτε - ας κάνει καθένας τις προσωπικές του επιλογές. 
Μέχρι την εμφάνιση της προοπτικής, δουλειά του "κέντρου" δεν είναι να ψάχνεται πώς θα γίνει ο swinger της βέβαιης, κατ' εμέ, διάλυσης ερωτοτροπώντας με την ιδέα ΣΥΡΙΖΑ, με το ένα ή τον άλλο τρόπο. 
Δουλειά του είναι να προσδιορίσει μια νέα διαχωριστική που θα διευρύνει το (κακόηχο, ανακριβές αλλά επικρατήσαν) συνταγματικό τόξο και θα του δώσει πρόσβαση όχι στον "πολιτικό" ΣΥΡΙΖΑ αλλά στα κοινωνικά στρώματα που θέλγονται απ' αυτόν. 
Εάν ούτε αυτό είναι δυνατόν, έχουμε και τη θαλπωρή του σπιτιού μας.


* δημοσιεύτηκε στην Μεταρρυθμιστική Αριστερά με τίτλο, "Swingers (μην κάνετε όρεξη!)". Ο υπέρτιτλος της ανάρτησης είναι της ΑΣ.

Τρίτη 27 Αυγούστου 2013

Ποιο το μέλλον της μεταρρυθμιστικής αριστεράς - σε πολιτικούς όρους;

του Γιώργου Παπασπυρόπουλου*

Την ώρα που διερευνάται - ειδικά στις αναρτήσεις του George J. Prokopakis - η δυνατότητα περιγραφής "άλλης πολιτικής" στα οικονομικά, για δι-έξοδο από την κρίση, παραμένει αναπάντητο το ερώτημα της πολιτικής συγκρότησης και των δυνατών συνεργασιών αυτού του χώρου (της μεταρρυθμιστικής αριστεράς).
Κατά την γνώμη μου, δυο πράγματα επείγουν που χωρίς αυτά, θα συνεχίζουμε να γυρίζουμε πίσω από την ουρά μας:

1. Η παύση στήριξης των χρεοκοπημένων σχημάτων του "χώρου", από όσους όσες διαφωνούν αλλά παραμένουν... και συντηρούν μια κατάσταση "ούτε ψάρι ούτε κρέας". 

Δεν είναι εποχή τώρα για κριτική υποστήριξη από μέσα - τα κόμματα του "χώρου" έχουν δώσει πολλαπλές εξετάσεις, έχουμε δει τι μπορούν και τι δεν μπορούν. 

Όσοι και όσες λοιπόν διαφωνούν, οφείλουν να σταματήσουν να τα συντηρούν - πιο χρήσιμο είναι να απεγκλωβιστούν και να δηλώσουν την προθυμία τους και την διαθεσιμότητά τους για τη νέα συλλογικότητα που χωρίς αυτούς αυτές ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ.

Η παραμονή τους αναγορεύει σε υποχρεωτικούς συνομιλητές των αδεσμεύτων, τις ανεπαρκείς και ιδιοτελείς κομματικές ηγεσίες και αφήνει μοιραία την πρωτοβουλία σε αυτές - και ξέρουμε τι σημαίνει αυτό: 
Τίποτα! Παιχνίδια, προσποιήσεις, κέρδισμα χρόνου μέχρι τις εκλογές όπου θα ξαναπάρουν εκβιαστικά ψήφους ως ...υπάρχοντες. 
Θεωρώ λοιπόν αρνητικό παράγοντα πλέον την παραμονή γνωστών και επωνύμων/ανωνύμων μεταρρυθμιστών στα κόμματα ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΔΡΑΣΗ, δημιουργία ξανά κλπ - ακυρώνει συμβολικά εξ αρχής την όποια νέα προσπάθεια.

2. Η έναρξη διαλόγου με τον χώρο της ριζοσπαστικής αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ).

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πια το κόμμα με τις 13 συγκυβερνώσες αριστερίστικες/πατριωτικές συνιστώσες, του 4% - είναι αξιωματική αντιπολίτευση του 27% και μάλιστα δημοσκοπικά σταθεροποιημένη και που διεκδικεί και τον πρώτο λόγο στην κυβερνητική διαχείριση - και που πιθανά θα τον αποκτήσει μετά από 7 χρόνια ύφεσης και καμιά μείωση του χρέους είτε ελπίδας ανάκαμψης. 

Ότι και να λένε οι μακροοικονομκές προβλέψεις (οι αισιόδοξες), οι άνθρωποι δεν είναι νούμερα, υποφέρουν και ζητούν από την πολιτική ελπίδα και αλλαγή προς το καλύτερο. 
Αύριο το πρωί. Για να βγάλουν τον χειμώνα. Για να έχουν δουλειά, σπίτι και φαγητό. 
Η αριστερά στην πολιτική κουλτούρα αυτού του τόπου δεν είχε ποτέ ελπίδα εξουσίας με εκλογές - αν δεν υποσχεθείς στους πάντες ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει, δεν έρχεσαι πρώτο κόμμα. Ο λαϊκισμός είναι υποχρεωτικός στην ελληνική πολιτική σκηνή - και αυτήν την επιλογή έχει κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, για να βγει. 
Καλώς ή κακώς η πολιτική της εξουσίας (και όχι της παρουσίας) έχει τους δικούς της νόμους. Εμάς άλλα μας ανησυχούν: 
Εάν βγει (ο ΣΥΡΙΖΑ), θα κάνει όσα καταστροφικά εμφανίζεται να υποστηρίζει (προσλήψεις στο Δημόσιο και πόσες, υποστήριξη των συντεχνιών, χτύπημα της επιχειρηματικότητας, στήριξη του τοπικισμού) ή θα στραφεί σε ρεαλιστικές διαπραγματευτικές βελτιώσεις της δανειακής σύμβασης με την ΕΕ, σε στήριξη των ανέργων, των μη κατεχόντων, σε μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού, σε έλεγχο των offshore, σε μη κρατικιστικές πρακτικές; 
Η μεταρρυθμιστική αριστερά οφείλει να ανοίξει την συζήτηση, όχι για να υποστείλει την σημαία των μεταρρυθμίσεων αλλά για να πετύχει όσα περισσότερα μπορεί σε αντικρατικιστική κατεύθυνση από την πιθανή νέα εξουσία, η οποία περιλαμβάνει ένα ευάλωτο χαώδες συμπίλημα από ρεαλιστές χειριστές του εφικτού, λαϊκιστές προσκολλημένους με την εξουσία και την δύναμη, κλασσικούς αριστερούς με ανανεωτικές καταβολές και σταλινικά γκρουπούσκουλα επαναστατικής αφασίας. 
Το κλίμα "καταγγέλλω και δεν συμμετέχω" (σε οποιαδήποτε συζήτηση) δεν ταιριάζει στην μεταρρυθμιστική αριστερά - άλλοι τα κάνανε αυτά και φτάσανε στο άλλο άκρο.
Τι λέτε;

*γράφτηκε και δημοσιεύτηκε στο φόρουμ Μεταρρυθμιστική Αριστερά στο fb

Δευτέρα 26 Αυγούστου 2013

Occupy Κεντροαριστερά!

"Γι αυτό, οι παραμένοντες στα κόμματα και τις κινήσεις του "χώρου" έχουν ευθύνη..."
του Γιώργου Παπασπυρόπουλου
Το σύνθημα αυτό ακούστηκε μυστικά στα γραφεία και τους διαδρόμους του "παλιού". Πέρυσι την άνοιξη, την εποχή του Παπαδήμου, αν θυμόσαστε. Ένας ολόκληρος χώρος στερούνταν πολιτικής εκπροσώπησης ξαφνικά. Κάτι έπρεπε να γίνει πριν σηκώσουν κεφάλι οι "κάτω". 
Το κίνημα σύντομα σχηματοποιήθηκε και σήμερα έχει ολοκληρώσει την εγκατάστασή του στον "χώρο": εκ δεξιών ο κος Τζήμερος, ακολούθως ο κος Σκυλακάκης, μετά ξεφυσώντας ο κος Βενιζέλος, μετά μέσα στην συνεχή αμφιβολία ο κος Μόσιαλος σε πηγαδάκι με Διαμαντοπούλου και Λοβέρδο, και τέλος ο κος Κουβέλης.
 

Άπαξ και η εγκατάσταση ολοκληρώθηκε, τίποτα δεν κινείται στον "χώρο". Είναι occupied!
 

Οι αδέσμευτοι δεν αρκούν για να φέρουν το καινούργιο, δεν ξέρουν την δουλειά, δεν ξέρουν να στήνουν κόμματα, δεν ξέρουν τι είναι το σημαντικό και τι το δευτερεύον, χάνονται στην καχυποψία και την μετάφραση (προθέσεων).
 

Πρέπει να σταματήσει η "κατάληψη".

Και οι μόνοι/ες που μπορούν να το κάνουν είναι τα πολιτικά στελέχη που εμνέονται από αριστεροφιλελεύθερες μεταρρυθμιστικές ιδέες αλλά παραμένουν κομματικά εξαρτημένα.
Όσο τα έμπειρα αυτά στελέχη, που γνωρίζουν "από βέσπα", κάθονται και κάνουν τον νεροκουβαλητή των καταληψιών, όσο είναι υποχρεωμένα να απολογούνται για την κάθε ανοησία των "ηγετών" του "χώρου", τόσο αφαιρούν από την κεντροαριστερά την μοναδική της δυνατότητα να επανιδρυθεί. Γιατί περί αυτού πρόκειται.
 

Οι ομάδες στο fb, μπορούν να βοηθήσουν, να διασπείρουν τα νέα και τις κινήσεις, να διορθώσουν αστοχίες πολιτικών επιλογών, ιεραρχήσεων και θέσεων - αλλά δεν μπορούν να υποκαταστήσουν ένα συγκροτημένο κίνημα, κόμμα ή ομπρέλλα συλλογικοτήτων. Δεν έχουν ομοιογένεια, δεν κατέχουν το know how, δεν γνωρίζονται τόσο καλά ώστε να συνεργαστούν άμεσα και ταχύτατα.
Γι αυτό, οι παραμένοντες στα κόμματα και τις κινήσεις του "χώρου" έχουν ευθύνη: παραμένοντες εξασφαλίζουν ότι δεν θα γίνει τίποτα - αφήνοντας καχύποπτα άλλους να βγάλουν το φίδι, τους αδυνατίζουν και τους απομονώνουν αν δεν τους γελοιοποιούν κιόλας. Είναι ώρα να φύγουν μαζικά από τους σχηματισμούς των καταληψιών της κεντροαριστεράς - και να δημιουργήσουν το νέο: ξέρουν αυτοί πως!

Οι καταληψίες ξέρουν αυτήν την αλήθεια. Και λοιδορούν την κινητικότητα των μεταρρυθμιστών, την αναζήτηση κατάλληλων συλλογικοτήτων και συνεργασιών, τις νέες απόπειρες συνεργασίας. 

Δυσφημούν όποιον όποια "κατέβει από το τραίνο", αναλαμβάνουν "πρωτοβουλίες" για να κερδίσουν χρόνο και να φτάσουν στις εκλογές - τότε θα μας έχουν πάλι στο χέρι: θα επιλέξουμε ανάμεσα στον μέτριο, τον κακό και τον χείριστο, τον πιο σοβαρό, τον λιγότερο επικίνδυνο, τον πιο "αντισυστημικό". Και θα βγουν οι ίδιοι...
 

Τώρα είναι η ώρα της ευθύνης.
Βγείτε στον ήλιο, αναλάβετε τις ευθύνες σας ώ, εγκλωβισμένοι μεταρρυθμιστές, κεντροαριστερά στελέχη, όμηροι/ες των καταληψιών της κεντροαριστεράς!
Αλλιώς τίποτα δεν θα γίνει - εγγυημένα...

Διαφθορά - Εμπιστοσύνη και ο "Εγγράμματος Μουρουτισμός"

Η ύπαρξη και όχι το περιεχόμενο της Συριζαικής υπόσχεσης, στην ονομαστική εκδοχή του, έχει σταθεροποιητική επίδραση, με δεδομένο ότι καραδοκεί η φασιστική εναλλακτική υπόσχεση. Έτσι η χειρουργική και όχι μετωπική κριτική στη Συριαζική ατζέντας είναι η μόνη παραγωγική στάση. Δυστυχώς , η τρέχουσα ιδεοκίνηση, εντός του λεγόμενου "τρίτου πόλου", παραπέμπει περισσότερο προς "εγγράμματο Μουρουτισμό" παρά σε κριτική.  
από το left liberal synthesis

Η αποκάλυψη της απάτης του Διευθυντή της ΕΑΒ, ο οποίος πλαστογράφησε ένα μεταπτυχιακό για να απολαύσει 150.000 ετησίως έχει μοναδικό ενδιαφέρον. Όμως το ζήτημα της πλαστογραφίας περιορίζεται στα τυπικά προσόντα του συγκεκριμένου manager και δεν αξιολογείται η απόδοση του. Το συμπέρασμα είναι οδυνηρά απλό: Επειδή η ΕΑΒ είναι μια εταιρεία που υπάρχει μόνο υπό κρατική προστασία, δεν μπορούν να αξιολογηθούν ικανότητες και αποτελέσματα. Έτσι, ουσιαστικά ,τον τελικό ρόλο στην αξιολόγηση έχουν μόνο τα τυπικά προσόντα. Ο μπαγαπόντης-manager, πρόσθεσε μια… ωραία προϋπηρεσία στο βιογραφικό του και θα αναχωρήσει για μια διεθνή καριέρα , όπου, δεν είναι διόλου απίθανο, η πλαστογραφία να θεωρηθεί θεμιτή ή ασήμαντη παραδρομή και να εκτιμηθούν η εμπειρία και η "εσωτερική πληροφόρηση". Το κράτος θα εκκινήσει ένα χαρτοπόλεμο για να ξεψυχήσει η υπόθεση εντός του έτους.
Η υπόθεση προσιδιάζει στην ταινία :" The Informant ", όπου ο ήρωας Matt Damon συμμετέχει ως διευθυντής μεγάλης εταιρείας , σε ένα σκάνδαλο δημιουργίας cartel. Συλλαμβάνεται και εκτίει την ποινή του αλλά τελικά ξαναβρίσκει μια σημαντική θέση, καθώς η εφευρετικότητα του στο κτίσιμο του cartel θεωρήθηκε προσόν. Βέβαια, το αξιοσημείωτο είναι ότι η ιστορία της ταινίας είναι πραγματική, χωρίς καμία παραλλαγή.
Η τυπική, κλισέ θεωρία συνομωσίας επιτάσσει να θεωρήσουμε ότι όλοι ή σχεδόν όλοι οι πέριξ, της ΕΑΒ ήξεραν για το μεταπτυχιακό -"μούφα" και έκαναν το κορόιδο, γιατί ο "συνάδελφος" ήταν επιλογή του δείνα πολιτικού. Τώρα που η ΕΑΒ θα πωληθεί ή θα μετασχηματιστεί , χρειαζόμαστε το κατάλληλο επικοινωνιακό περιβάλλον. Ουδέν ευκολότερο από το να επιλεγεί ένα από τα δεκάδες σκάνδαλα του μεγάλου στοκ με τον κωδικό: "γνωστά σκάνδαλα για ώρα ανάγκης". Στο στοκ εσχάτως τοποθετήθηκε και συνονόματος του συμπρωταγωνιστή της Κοντού στα Κίτρινα Γάντια. Προσοχή στην αλληγορία: στην θέση του Γκιωνάκη - Μπρίλη αντιστοιχεί ο Μελισσανίδης ο οποίος λόγω του χαριτωμένου του στυλ θα διασκέδαζε τον τέως πρόεδρο του Ταιπεδ στο ταξίδι την Κεφαλονιά. Γιατί κάτι μου λέει πως ο Γκιωνάκης οσονούπω θα προσλάβει το σύζυγο της Κοντού;

Παρά τις κορώνες και τους υποτιθέμενους θερμούς Σεπτέμβρηδες, το στρατηγικό μέλλον για την Ελλάδα είναι από όλους, υπόρρητα συμφωνημένο: αναζητείται ένας "ηθικός καπιταλισμός εντός ευρώ". 

Σε ένα τέτοιο project μόνο με Λαυρεντιάδη, Ρέστη στον Κορυδαλλό και κανένα Βωβό- Πατήρ στον εισαγγελέα δεν γίνεται τίποτα. Οι συμβολικές κινήσεις μέχρι τώρα δεν είναι ασήμαντες αλλά είναι απελπιστικά λίγες σε σχέση με τη συσσωρευμένη οδύνη των πολλών. Ταυτόχρονα ο εκτραχηλισμός των "κάτω" με την εκτεταμένη μικροπαραβατικότητα σε φόρους, εισφορές, επιδόματα μεταθέτει για το μέλλον την ανακοίνωση ενδεχόμενης αναστροφής. 
Στην ουσία η μείζων διαφορά, μεταξύ Σαμαρά και ΣΥΡΙΖΑ , στην ανάγνωση της συγκυρίας είναι ότι εκτιμάται διαφορετικά το momentum της αναμενόμενης ή λανθάνουσας αλλαγής στην οικοδόμηση αμοιβαίας εμπιστοσύνης μεταξύ ...

Κυριακή 25 Αυγούστου 2013

Τι κρύβεται στα σεντούκια των ...offshore

Στο περιγιάλι το κρυφό
κι άσπρο σαν περιστέρι
διψάσαμε το μεσημέρι
μα το νερό γλυφό.

Πάνω στην άμμο την ξανθή
γράψαμε τ’ όνομά της
Ωραία που φύσηξε ο μπάτης
και σβήστηκε η γραφή .

Γιώργος Σεφέρης
Μετά την αδιαφανή πώληση του 902 σε offshore αγνώστων λοιπών στοιχείων, μαζί με την "ιδεολογική" χρεοκοπία του ΚΚΕ ήρθε ξανά στο φως και η επιτρεπόμενη φοροαποφυγή των κατεχόντων, οι μεταφορές χρημάτων στο εξωτερικό χωρίς ίχνη στο τραπεζικό σύστημα, το ξέπλυμα "μαύρου" χρήματος και πολλά άλλα που ακούν στο κωδικό όνομα "offshore" και που με εκνευριστικά αργούς ρυθμούς ελέγχονται από το ΥπΟικ που ψάχνει την ίδια στιγμή, δοκιμάζοντας κάθε εύχερο μέσο, στα σεντούκια των μισθωτών και των ανέργων για κρυμμένα λεφτά. Δυο πολύ κατατοπιστικά άρθρα ακολουθούν, ένα από την ΑΥΓΗ και ένα από το ΒΗΜΑ, με όλα όσα θα θέλατε να ξέρετε για τις "άλλα λόγια ν΄αγαπιόμαστε" offshore με τα έτοιμα φορολογικά έσοδα περίπου 7 δις από παραβάσεις, που κανείς -από την κυβέρνηση και την τρόικα- δεν βιάζεται να εισπράξει: (ΑΣ)

Οι λαγοί των off shore και οι χελώνες του Στουρνάρα
Μια από τις δραστηριότητες που ανθούν τα χρόνια της κρίσης στην Ελλάδα είναι η μεταφορά χρημάτων στο εξωτερικό ανωνύμως, με τη χρήση των "μηχανισμών" μιας ή περισσότερων off shore εταιρειών. Δεκάδες γραφεία στο Κολωνάκι, στην Ακτή Μιαούλη και στη λεωφ. Συγγρού, υπό την ονομασία "Σύμβουλοι Επιχειρήσεων" ή "Financial Services', αναλαμβάνουν με το αζημίωτο να μεταναστεύσουν όσα χρήματα επιθυμεί ο υποψήφιος πελάτης. Χωρίς να μεσολαβούν ελληνικές τράπεζες ή οικονομικοί οργανισμοί που διατηρούν στοιχεία των συναλλαγών και ίχνη μεταφορών χρημάτων που μπορούν να καταλήξουν στο ΣΔΟΕ, το υπουργείο Οικονομικών και στην Τράπεζα της Ελλάδος.
του Πέτρου Κατσάκου*

Ο εξωτικός όρος «off shore» μπήκε για πρώτη φορά στη ζωή των Ελλήνων στις αρχές της δεκαετίας του '80. Άλλοτε ως «υπεράκτια» εταιρεία, άλλοτε ως «εξωχώρια» και κάποιες φορές ως «υπερπόντια», περιέγραφε κάποια εξωτικά όσο και παράξενα εταιρικά «μορφώματα» σε τόπους μαγικούς κι ονειρεμένους. Ώς τότε ήταν ένα καλά κρυμμένο «μυστικό» μιας μικρής ελίτ μεγαλοεπιχειρηματιών και αποτελούσε άγνωστη λέξη για το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Λέξη σχεδόν άγνωστη ακόμα και για εφοριακούς και υπαλλήλους του υπουργείου Οικονομικών.

Από τις αρχές της δεκαετίας του '90 οι εταιρείες off shore άρχισαν να ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια στα πολυτελή προάστια της Αθήνας, στα κοσμοπολίτικα νησιά, αλλά και στις πιο απίθανες περιοχές της χώρας. Στην περίοδο της χρηματιστηριακής «φούσκας» έγιναν μόδα και απαραίτητο αξεσουάρ των νεόπλουτων. Πολυτελέστατες βίλες, εντυπωσιακά γιοτ και πανάκριβα κότερα, ιδιόκτητα ελικόπτερα και αστραφτερά αεροσκάφη τύπου lear jet είχαν φαινομενικούς ιδιοκτήτες μια εταιρεία off shore.

Στα περισσότερα νησιά, όπως στη Μύκονο, την Πάρο και τις Σπέτσες, ήταν «κοινό μυστικό» στην τοπική κοινωνία ποιος ήταν ο κάτοχος των ακινήτων, αλλά ουδέποτε οι αρμόδιοι ελεγκτικοί φορείς προχώρησαν στον έλεγχο εικονικών και πραγματικών ιδιοκτητών των εταιρειών. Στοιχεία για τον έλεγχο των off shore στην Ελλάδα δημοσιοποίησε ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας και, σύμφωνα με αυτά, ο έλεγχος των off shore ακινήτων έχει ολοκληρωθεί σε 34 εταιρείες σε σύνολο 6.575, βεβαιώνοντας 40.068.785,61 ευρώ, ενώ συνεχίζεται ο έλεγχος σε 315.

Είναι χαρακτηριστική μάλιστα η φράση στελέχους του ΣΔΟΕ πως οι έλεγχοι του υπουργείου Οικονομικών προχωρούν με ρυθμούς «χελώνας» την ώρα που οι φοροφυγάδες κινούνται από off shore σε off shore με την ταχύτητα του λαγού.

Οι 16.580 ενεργές off shore στην Ελλάδα και η «Ριβιέρα» του Κρανιδίου

Ο αριθμός των off shore που έχουν δηλωθεί στη χώρα μας φθάνει τις 21.065, εκ των οποίων ενεργές είναι ...

Σάββατο 24 Αυγούστου 2013

In memoriam Λεωνίδας Κύρκος

του Σταύρου Τσακυράκη

Με κάποια απόσταση από τον θάνατο του Λεωνίδα Κύρκου θα ήθελα να εξηγήσω για ποιον λόγο τον εκτιμώ βαθιά, γιατί τον θεωρώ όχι απλώς ως τον σπουδαιότερο πολιτικό της Αριστεράς (αυτό δεν θέλει δα και πολύ ρώτημα) αλλά ως μία από τις πιο σημαντικές πολιτικές μορφές της σύγχρονης Ελλάδας. Δεν θα αναφερθώ στην προσωπικότητά του. Είναι γνωστό ότι διέθετε πολλά χαρίσματα τα οποία γοήτευσαν πολλούς ανθρώπους, πολύ περισσότερους από όσους κατά καιρούς τον ψήφισαν. Εδώ ο Λεωνίδας Κύρκος με ενδιαφέρει αποκλειστικά ως πολιτικός, με ενδιαφέρει να εξετάσω ποιες από τις πολιτικές ιδέες που πρότεινε στην κοινωνία παραμένουν ισχυρές και άξιες θαυμασμού.

Η πρώτη πηγαίνει πίσω στα χρόνια της δικτατορίας και αφορούσε τον προβληματισμό για το πώς μπορεί να πέσει η χούντα. Ο Κύρκος, πιστεύοντας ότι αυτό μπορούσε να γίνει αν οι πολίτες έβρισκαν διέξοδο για συλλογική πολιτική δράση, θεώρησε τη «φιλελευθεροποίηση» που επιχείρησε η δικτατορία ως μεγάλη ευκαιρία και πρότεινε να την εκμεταλλευθούν οι αντιδικτατορικές δυνάμεις παίρνοντας μέρος στις εκλογές που σχεδίαζε το καθεστώς. Η ορθή πολιτική σύλληψη μπορεί να συνοψιστεί ως εξής: όταν ένα αυταρχικό καθεστώς υπό την πίεση των αδιεξόδων που αντιμετωπίζει επιχειρεί να μπει σε μια διαδικασία φιλελευθεροποίησης, ανοίγει μια προοπτική που μετά είναι πολύ δύσκολο να ελέγξει. Οι δυνάμεις που έρχονται στο προσκήνιο αποκτούν μια τέτοια δυναμική που προδιαγράφει το τέλος του δικτατορικού καθεστώτος.

Στην Ελλάδα δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήρθε πολύ νωρίς και ανέκοψε αυτή την πορεία «φιλελευθεροποίησης» προτού προλάβουν οι πολίτες και οι πολιτικές δυνάμεις να οργανωθούν και να αποκτήσουν δύναμη. Το καθεστώς ξανάσφιξε τα λουριά μέχρι να καταρρεύσει, αργότερα, από την κρίση που δημιούργησε στην Κύπρο. Η ιδέα όμως του Κύρκου ήταν ορθή και επιβεβαιώθηκε με όσα συνέβησαν σε άλλες χώρες. Η φιλελευθεροποίηση, π.χ., των καθεστώτων του Χόνεκερ ή του Πινοτσέτ κατέληξαν στο σάρωμά τους.

Μετά την πτώση της δικτατορίας ο Λεωνίδας Κύρκος πρότεινε σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένης της Νέας Δημοκρατίας, συμφωνία πάνω στους γενικούς όρους διεξαγωγής του δημοκρατικού πολιτικού παιχνιδιού. Η πολιτική της εθνικής αντιδικτατορικής δημοκρατικής ενότητας («Στόχοι του Εθνους») αποτελούσε πρόταση ουσιαστικής επανίδρυσης της Ελληνικής Δημοκρατίας έπειτα από τους εμφύλιους σπαραγμούς και τις δικτατορίες. Εξέφραζε την ορθή ιδέα ότι το γενικό δημοκρατικό πλαίσιο χρειάζεται τη δεδηλωμένη συναίνεση των βασικών πολιτικών δυνάμεων της χώρας. Ο συνειρμός με την έννοια της «επάλληλης συναίνεσης» του John Rawls (overlapping consensus) φωτίζει το βάθος αυτής της ιδέας.

Η τρίτη μεγάλη ιδέα, η ένταξη στην ευρωπαϊκή κοινότητα, μοιάζει σήμερα αυτονόητη. Με σύσσωμη, όμως, την αντιπολίτευση να κραυγάζει «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» η υποστήριξη της ένταξης από τον Λεωνίδα Κύρκο είχε ιδιαίτερη αξία. Μια μεγάλης σημασίας και ορθή εθνική επιλογή δεν αποφασίστηκε μόνο από τη συντηρητική παράταξη αλλά είχε τη συναίνεση ενός, έστω μικρού, τμήματος της Αριστεράς, που έτσι αποδείκνυε έμπρακτα τον ρόλο της ως εθνική δύναμη.

Τέλος, ο Λεωνίδας Κύρκος, με την ίδρυση της Ελληνικής Αριστεράς, εγκατέλειψε την κομμουνιστική ονομασία προτού ακόμη καταρρεύσει με πάταγο ο υπαρκτός κομμουνισμός. Σε αυτό πρόλαβε ακόμη και τον «μεγάλο αιρετικό του κομμουνιστικού κινήματος», το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, το οποίο χρειάστηκε την πτώση του Τείχους για να αλλάξει το όνομά του. Κάποιοι υποστήριξαν ότι η αλλαγή ονόματος υπαγορεύθηκε από τη επιθυμία του να συνεργαστεί με το ΚΚΕ που, ως γνωστόν, απαιτούσε αποκλειστικότητα στα παραφερνάλια του κομμουνισμού. Αλλά ακόμη και αν αυτός ήταν ο λόγος, δεν αλλάζει η σημασία της εγκατάλειψης της μάχης για τα σφυροδρέπανα, η οποία εκ των πραγμάτων σήμαινε απόσταση από τον κομμουνισμό.

Βεβαίως δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Λεωνίδας Κύρκος ανήκε στο κομμουνιστικό κίνημα. Δεν είναι οι φυλακές, οι εξορίες, η καταδίκη σε θάνατο που υποχρεωτικά τον τοποθετούν εκεί, αλλά το γεγονός ότι η όλη συγκρότησή του βασιζόταν πάνω στη μαρξιστική κοινωνική θεωρία. Είχε όμως την παιδεία που του επέτρεπε να αναπτύσσει την κριτική σκέψη, και έτσι ήταν απόλυτα φυσιολογικό να συνταχθεί με ό,τι καλύτερο είχε να παρουσιάσει το κομμουνιστικό κίνημα, τον ευρωκομμουνισμό. Αυτή η κριτική σκέψη τον έκανε να αντιληφθεί ότι η Ιστορία εξέδωσε την ετυμηγορία της και προς το τέλος της ζωής του παραδέχθηκε ότι τρόμαζε με τη σκέψη τού τι θα μπορούσε να συμβεί αν οι κομμουνιστές κέρδιζαν τον Εμφύλιο.

Η λαϊκή σοφία αναγνωρίζει τον Λεωνίδα Κύρκο ως έναν συμπαθή και ακέραιο άνθρωπο αλλά τον θεωρεί αποτυχημένο πολιτικό, αφού οι ιδέες του δεν βρήκαν ποτέ μεγάλη απήχηση. Αντίθετα, ακόμη κι αυτές που ανέφερα αντιμετωπίζονταν με αναθέματα και αφορισμούς. Σήμερα, που τα πολιτικά αδιέξοδα είναι εμφανή, ίσως είναι καιρός να αναστοχαστούμε κάποιες από τις ιδέες του και να του αποδώσουμε τα πολιτικά εύσημα που του αξίζουν.

*Δημοσιεύθηκε στα ΝΕΑ στις 24.8.2013