Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

Αδιέξοδες πολιτικές και εθνική τραγωδία

"success story" /του Βαγγέλη Παπαβασιλείου
του Άγη Βερούτη* 

Επιταχύνουμε προς την άβυσσο. Είναι πραγματικά πολύ εύκολο να δει κάποιος ότι οδηγούμαστε σε πολιτικό αδιέξοδο, όχι από κάποια οδηγία της τρόικας, αλλά από τις ίδιες τις επιλογές είτε των σημερινών κυβερνώντων, είτε των επόμενων.

Εξηγούμαι. 
Δοκιμάστε μια σειρά από απλά ερωτήματα προς οποιοδήποτε κοινοβουλευτικό πολιτικό, για να δείτε ξεκάθαρα το αδιέξοδο που οδηγούμαστε, ή μάλλον ήδη βρισκόμαστε.
Παρακάτω βάζω τις συνήθεις απαντήσεις που λαμβάνω από όλους σχεδόν, και που είναι σύμφωνες με τις εξαγγελίες και τα προγράμματα των κοινοβουλευτικών κομμάτων τους.

1. Πιστεύεις ότι αυτό το επίπεδο φορολόγησης στην παραγωγική μεσαία τάξη μπορεί να συνεχιστεί στο μέλλον;
Απ: Όχι [όλοι]! “Εμείς” θα την μειώσουμε δραστικά/σημαντικά/άμεσα!/Μας ψεκάζουν!
2. Αν η φορολόγηση αυτή της παραγωγικής μεσαίας τάξης ΔΕΝ συνεχιστεί, πώς θα καλύψεις τη διαφορά ανάμεσα στο κόστος του Κράτους και τα έσοδα από φορολόγηση, δηλαδή το έλλειμμα;
α) Θα μειώσεις τις θέσεις εργασίας στο Δημόσιο, δηλαδή θα κλείσεις τους χιλιάδες άχρηστους Δημόσιους Οργανισμούς;
Απ: ΟΧΙ!! [όλοι]
β) Θα μειώσεις τους μισθούς των μη παραγωγικών δημοσίων υπαλλήλων; (όχι ότι μειώθηκαν κιόλας, το ενιαίο μισθολόγιο ΔΕΝ έχει εφαρμοστεί!)
Απ: ΟΧΙ!! [όλοι]
γ) Θα σταματήσεις να πληρώνεις συντάξεις σε πρόωρα συνταξιοδοτημένους 40άρηδες και 50άρηδες;
Απ: ΟΧΙ!! [όλοι]
δ) Θα μειώσεις τα χρήματα που δίνεις σε συντάξεις;
Απ: ΟΧΙ!! [όλοι]
ε) Θα ζητιανέψεις κι άλλα δανεικά από τους εταίρους;
Απ: Σιγά μη μας δώσουν. / Θα σταματήσουμε να πληρώνουμε τα τοκοχρεολύσια. (ούτε τώρα τα πληρώνουμε, γι’ αυτό μεγαλώνει το χρέος) / Θα πάρουμε πολεμικές αποζημιώσεις. (σε 20-30 χρόνια) / Θα τιτλοποιήσουμε τα αποθέματα πετρελαίου (δε ξέρουμε πόσα είναι, ούτε πότε θα βγούνε) / Μας ψεκάζουν!
ζ) Πού αλλού θα βρεις τα χρήματα να συνεχίσεις να συντηρείς το μέγεθος του κράτους αμετάβλητο;
Απ: Θα φορολογήσω τους πλούσιους! / Θα φορολογήσω τις οφσώρ! / Θα φορολογήσω τις πολυεθνικές! / Μας ψεκάζουν!

3. Εφόσον δεν θα μειώσεις τα κόστη του Κράτους, σημαίνει πως θα μπορείς να μειώσεις την υπεφορολόγηση σε ποσό ίσο με το έσοδο από τους φόρους των πλουσίων/οφσώρ/πολυεθνικών. Πόσο πιστεύεις ότι μπορεί να είναι αυτό το έσοδο;

Απ: Πολλά! / Πάρα πολλά! / Όσα μας χρειάζονται! / Μας ψεκάζουν! 

(στην πραγματικότητα είναι €0.00 διότι αν μπορούσαν να πάρουν αυτό το ...

Oι Λολίτες στην παρέλαση

Άθελα του, το συντηρητικό κοινό με την δημόσια ανάγνωση των μαθητικών παρελάσεων των οποίων την αξία υπεραμύνεται προσθέτει ακόμη ένα επιχείρημα στην μακρά λίστα εκείνων που ζητούν την κατάργησή τους. Αλλά τόσο καταλαβαίνουν…
της Αναστασίας Γιάμαλη*
Και φέτος τα δελτία ασχολήθηκαν με τις εμφανίσεις των μαθητριών ενώ ανακάλυψαν και μια "sexy" "καυτή" - εννοείται ξανθιά - δασκάλα. Λίγους μήνες πριν, τα ίδια κορίτσια –καθώς τα αγόρια δεν γίνονται ποτέ θέμα για τον ίδιο λόγο - λικνίζονταν στα «μπιτσόμπαρα» (sic) φορώντας μπικίνι. Τα ίδια δελτία - στα ρεπορτάζ παραλίας - τις βάφτιζαν "καυτές παρουσίες που ανεβάζουν κι άλλο την θερμοκρασία μέσα στον καύσωνα ".

Οι παρελάσεις όμως και δη οι μαθητικές γίνονται για να παρουσιαστούν τα "περήφανα νιάτα της χώρας"... και αυτό έκαναν...Παρουσιάστηκαν. Παρουσιάστηκαν κατά ύψος, με τους πιο όμορφους και τις πιο όμορφες -και βέβαια πιο ευθυτενείς- σε ρόλο διμοιρίτη. Με τους "άριστους", στην εξάδα, με 5 παραστάτες και έναν σημαιοφόρο.

Στην σημερινή Ρωσία του Πούτιν (Πρωτομαγιά)
Ο στόχος της παρέλασης, επετεύχθη. Ο στόχος ήταν ανέκαθεν να θαυμάσει ο κόσμος, την μαθητιώσα νεολαία, την ελπίδα του έθνους, το μέλλον, το αύριο. Τι να κάνουμε τώρα - το 2013- η μαθητιώσα νεολαία φορά μίνι στην παρέλαση. Για την ιστορία το μίνι πρωτοφορέθηκε μαζικά την δεκαετία του 60 και για όσους δεν ξέρουν να μετράνε αυτό σημαίνει, 53 χρόνια πριν. Δεν το λες ακριβώς καινοτομία...
Τα ρεπορτάζ σε τηλεοράσεις και στο διαδίκτυο συνοδευόμενα από τις σχετικές φωτογραφίες, όπου κορίτσια με κοντές φούστες και ίσως ένα δύο κουμπιά ξεκούμπωτα στο πουκάμισο βαδίζουν περήφανα τα είδαμε και φέτος. 
Και πάλι οι λεζάντες και οι τίτλοι κινούνταν γύρω από την παράφραση του "οι φούστες πιο κοντές παρά ποτέ". Αν κάτι τέτοιο ίσχυε, τόσα χρόνια που το διαβάζουμε ή το ακούμε, δεν θα πρεπε να έχει μείνει φούστα. 
Αυτός ο νεοσυντηρητισμός την ίδια ώρα που οι σχολιαστές -σε μεσημεριανές και πρωινές εκπομπές - είναι ενδεδυμένοι με ακριβώς τον ίδιο τρόπο είναι στην καλύτερη υποκριτικός. Γιατί περιμένουν από την μαθητιώσα αυτή νεολαία κάτι άλλο από αυτό που της σερβίρουν; Αυτή δεν είναι –μέσες άκρες - η στυλιστική τους πρόταση;

Στην πουριτανική Β. Κορέα
H παρέλαση δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ένοχη χαρά του κάθε μεσήλικου στερημένου μπανιστιρτζή και της κάθε συντηρητικής κυριούλας που στο φαρμακερό σχόλιο κατά του κοριτσιού με το μίνι, θα βρει για λίγο καταφύγιο για την μιζέρια σε μια εποχή που δεν έχει μείνει τίποτε άλλο. 

Είναι η "οδυνηρή ηδονή", η κατά Λακάν jouissance που προσφέρουν αυτά τα ρεπορτάζ απλόχερα. Λοιδορώντας, τα νιάτα -ως «ξέκωλα», «τσόλια» και άλλα σεξιστικά - οι σχολιαστές στα καθιστικά των σπιτιών και στα social media αποκομίζουν μια ιδιότυπη ένοχη υποσυνείδητη ικανοποίηση. 
Κάτι αντίστοιχο είδαμε και την περασμένη εβδομάδα, τότε που οι ρομά –σύμφωνα με τα κυρίαρχα ΜΜΕ – ακόμη " έκλεβαν ξανθά αγγελούδια", παρουσιάζοντας στο ...

Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2013

Κεντροαριστερά: Η αυτογνωσία κοστίζει…

του Χρήστου Παπανίκου
του Χαρίδημου Κ. Τσούκα*

Αν και απαιτητικό, δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο να γράψεις ένα καλό πολιτικό κείμενο. Αρκεί η γλώσσα σου να είναι αρκούντως ελκυστική και διαφωτιστικά αναλυτική. 

Είναι όμως εξόχως δύσκολο να γράψεις ένα καλό πολιτικό κείμενο που να εμπνέει. Οι απαιτήσεις εδώ ανεβαίνουν: δεν αρκεί η αναλυτική σου ικανότητα, χρειάζεται η γλώσσα σου να έχει δραστικότητα - να συν-κινεί.
Για είναι πιο δύσκολο ένα τέτοιο εγχείρημα; Διότι η γλώσσα δεν περιγράφει ούτε αναλύει μόνο τον κόσμο, αλλά εν μέρει τον συγκροτεί – παράγει αποτελέσματα. 

Μια έκκληση ή μια διακήρυξη δεν αποσκοπεί μόνο να πείσει αλλά, κυρίως, να κινητοποιήσει. Το πετυχαίνει μόνο στο μέτρο που συντονίζεται με την κοινή εμπειρία, αρθρώνει αυτό που πολλοί αισθανόμαστε αλλά δυσκολευόμαστε να εκφράσουμε, και, συγχρόνως, μορφοποιεί τα κοινά αισθήματά μας, παράγοντας καινούρια γεγονότα. Δεν είναι εύκολο.

Η Έκκληση των 58 προσωπικοτήτων για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς είναι ένα καλό αλλά ξέπνοο πολιτικό κείμενο. 
Προτείνει αλλά δεν συγκινεί, διατυπώνει αλλά δεν συμβολίζει, αναλύει αλλά δεν εμπνέει. Λέει αρκετά σωστά, πλην τετριμμένα, πράγματα για το ρόλο του κράτους, το νέο παραγωγικό μοντέλο που χρειάζεται η χώρα, την αναγκαιότητα των μεταρρυθμίσεων, τη σταθερή προσήλωση στην ενωμένη Ευρώπη. 
Όλα τούτα είναι, πλέον, ανώδυνες γενικότητες. Δεν ερεθίζουν γιατί δεν απηχούν την κοινή εμπειρία – την εμπειρία της οικονομικής καταστροφής και της καθοριστικής ευθύνης της υπαρκτής Κεντροαριστεράς στην παραγωγή της και τη διαχείρισή της. 
Οι αποσιωπήσεις είναι περισσότερο ηχηρές από τις διατυπώσεις.

Πρώτον, η κριτική στο πολιτικό σύστημα είναι έμμεση, όχι ευθύβολη, μαχητική, και κεντρική. 
Η χώρα χρεοκόπησε διότι την ιστορική της παθογένεια (πελατειακό κράτος, ισχνοί θεσμοί, λαϊκισμός, πόλωση) όχι μόνο δεν θεράπευσε η για τρεις δεκαετίες κυβερνητική Κεντροαριστερά (αυτή στην οποία κυρίως απευθύνεται το κείμενο) αλλά, αντίθετα, εν πολλοίς, την ανέχθηκε και την προήγαγε. 
Τον θυμό του πολίτη οι συντάκτες της Έκκλησης τον περιγράφουν σαν ανταποκριτές ξένων ειδησεογραφικών πρακτορείων, δεν τον κατανοούν σε βάθος, γι αυτό και αδυνατούν να ...

Θα υπογράψει ο κ. Τσίπρας το νέο μνημόνιο;

του Ανδρέα Κούτρα*
Είναι οδυνηρό να βλέπεις τους αντιπροσώπους των πελατειακών κομμάτων να ωρύονται στην τηλεόραση για πρωτογενή πλεονάσματα, την ανάγκη ή όχι νέων μέτρων και για το αν χρειαστεί νέα δανειακή σύμβαση με τους πιστωτές μας. Είναι τρομακτικό να υπάρχει τόση κακοφωνία για κάτι που είναι απλώς αριθμητική έκτης δημοτικού.
Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. 

Η δανειακή σύμβαση, κατά κόσμον Μνημόνιο, λήγει το 2014. Η αρχική πρόβλεψη ή καλύτερα ο ευσεβής πόθος ήταν ότι η Ελλάδα θα ήταν σε θέση να βγει στις διεθνείς χρηματαγορές για να καλύψει τα όποια κενά. Ποια είναι όμως αυτά τα κενά; Θα μπορούσαν να καλυφθούν από τα περίφημα πρωτογενή πλεονάσματα;

Η δημοσιονομική προσαρμογή της Ελλάδος είναι πραγματικά εκπληκτική για τα παγκόσμια δεδομένα. Οι θυσίες των μισθωτών και συνταξιούχων αλλά και αυτών που δεν μπορούν να φοροκλέψουν ήταν και είναι τεράστιες. Αποτέλεσμα αυτών είναι το κράτος έστω και με λογιστικές αλχημείες (μεταφορά από Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα κερδών) να παρουσιάζει μικρά πλεονάσματα για το 2013. Με άλλα λόγια, αν και ευπρόσδεκτα τα πρωτογενή πλεονάσματα δεν επαρκούν ούτε κατ’ ελάχιστο για να καλύψουν το χρηματοδοτικό κενό.

Η περίφημη έξοδος προς τις αγορές δεν είναι λύση βιώσιμη. Κανένας σώφρων δεν θα αναχρηματοδοτούσε χρέος με 7% - 9% όταν τα δάνεια της Ευρώπης είναι κοντά στο 1% - 1,5%. Η έξοδος μπορεί να γίνει για το θεαθήναι, αλλά με κανένα τρόπο δεν είναι χρηματοοικονομική λύση. Τα χρήματα που πρέπει να βρεθούν πλέον του όποιου δημοσιονομικού κενού είναι τα εξής:

Χρέος προς ΕΚΤ. Το 2014 λήγουν ομόλογα αξίας 9 δισ. ευρώ από αυτά που παράνομα ανταλλάχθηκαν με νέα (για να μην «κουρευτούν» από το PSI) και διακρατούνται από την ΕΚΤ. Το 2015 περί τα 7 δις. ενώ το 2016 γύρω στα 1,6 δις. Αυτά θα πρέπει να τα πληρώσουμε μαζί με τους τόκους.

Χρέος προς ΔΝΤ. Η δανειακή σύμβαση προβλέπει τη σταδιακή αποπληρωμή των δανείων του ΔΝΤ με 8,2 δισ. το 2014, 9,3 δισ. το 2015 και 4 δισ. το 2016.

Χρέος από τα ομόλογα Αλογοσκούφη. Με νόμο που είχε ψηφιστεί από τον τότε υπουργό Οικονομικών κ. Αλογοσκούφη είχαν δοθεί στις τότε ιδιωτικές ελληνικές τράπεζες ομόλογα για να ενισχυθεί η κεφαλαιακή επάρκεια. Το 2014 λήγουν 5,3 δις. Το Δημόσιο είχε πάρει τότε προνομιακές μετοχές με 10% κουπόνι που κάποιοι δεν ήθελαν να πληρώσουν. Περιττό να πούμε πως αυτές οι προνομιακές μετοχές δεν αξίζουν και πολλά, άρα το Δημόσιο έχασε τα λεφτά του. Το τραγελαφικό είναι πως τώρα το ελληνικό Δημόσιο μέσω του ΤΧΣ είναι ο κύριος μέτοχος των τραπεζών με 80% - 90%.

Νέα ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών. Όσοι νόμιζαν πως η πρόσφατη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών ήταν και η τελευταία, πλανάται πλάνην ...

Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

Απολαμβάνοντας τον βιασμό της ελευθερίας μας

Πως μπορεί να δικαιολογηθεί η επιβολή μη οικειοθελούς συναλλαγής σε έναν πολίτη με το κράτος, όταν ξεκάθαρα αυτή η συναλλαγή είναι και άδικη και παρανοϊκή και καταχρηστική και ληστρική και αυθαίρετη; Η απάντηση των δημοκρατών είναι πως έτσι αποφασίζεται από τις εκλογές. Όταν μια κοινωνία έχει φτάσει σε τέτοιο βαθμό αποβλάκωσης και αναλγησίας ώστε να θεωρεί δημοκρατικό κεκτημένο τον ολοκληρωτισμό, κάτι δεν πάει καθόλου καλά.
του Ευθύμη Μαραμή*
Banksy

Τον Νοέμβριο του 2012 η τρόικα είχε διαμηνύσει πως θα τοποθετήσει επιτρόπους στις φρεσκο-τροφοδοτημένες με δανεικά Ελληνικές τράπεζες ώστε να ελέγξει τους όρους δανειοδότησης συγκεκριμένων επιχειρηματιών και ειδικά αυτών που έχουν τα μεγάλα Μ.Μ.Ε. Την εποχή εκείνη ξεκίνησε ένας σφοδρός "αντιμνημονιακός" πόλεμος απο τα μεγάλα έντυπα και τηλεοπτικά μέσα όπου είδαμε Τρέμη, Ευαγγελάτο και άλλα ιερά τέρατα της διαπλοκής να κάνουν μια αντιευρωπαϊκή στροφή σε χρόνο DT. Χαρακτηριστική ήταν η τοποθέτηση του Ευαγγελάτου πως "είπαμε να παραμείνουμε στο ευρώ αλλά όχι και με κάθε τίμημα"

Αυτό που τελικά συνέβη είναι η συνεχιζόμενη δανειοδότηση των καταχρεωμένων εθνικών ανάδοχων - μηντιαρχών την στιγμή που όλοι ξέρουμε - σύμφωνα με την ανακοίνωση τη εταιρείας - πως η ΒΙΟΧΑΛΚΟ π.χ. αποχώρησε από την Ελλάδα λόγω έλλειψης πρόσβασης στην χρηματοδότηση.
Είναι βάσιμη η διαπίστωση πως τα εντόπια Μ.Μ.Ε. και οι διαπλεγμένοι με το κράτος ιδιοκτήτες τους αποτελούν έναν αναμεταδότη της τρόικας με αντάλλαγμα την πρόσβαση στα χρήματα των Ελλήνων φορολογούμενων.

Αντίθετα βιομηχανίες όπως η ΒΙΟΧΑΛΚΟ και ΦΑΓΕ εξαναγκάζονται σε φυγή προς Ευρωπαϊκά κράτη όπου βρίσκουν άνετη πρόσβαση σε χρηματοδότηση από Ευρωπαϊκές τράπεζες. Ουσιαστικά μιλάμε για έναν εκβιασμό της Ε.Ε. προς τις υγιείς μεγάλες επιχειρήσεις ώστε αυτές να προωθηθούν σε συγκεκριμένες τράπεζες και χώρες. 
Ο αθέμιτος ανταγωνισμός που προκαλεί στην χώρα ο κεντρικός σχεδιασμός της Ε.Ε. και το ευρώ αποτυπώνεται ανάγλυφα στην αρπαγή από τους Ευρωφωστήρες των δυνατών εξαγωγικών μονάδων της χώρας. Αντίθετα, συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα που δραστηριοποιούνται και στον χώρο της μαζικής παραπληροφόρησης-αποβλάκωσης τελούν υπό τον έλεγχο της τρόικας και των τραπεζών της με προφανή σκοπό.

Την στιγμή που η κυβέρνηση και οι ευρωσοσιαλιστές εξοντώνουν τον πληθυσμό, τα κανάλια μας ενημερώνουν για σκληρές διαπραγματεύσεις και για πρωτογενή πλεονάσματα. 


Την στιγμή που 350.000 ασφαλισμένοι του ΟΑΕΕ έχουν χάσει τα χρήματά τους και είναι ανασφάλιστοι - επικηρυγμένοι, τα Μ.Μ.Ε. μας ενημερώνουν για τις κόντρες του Φαήλου Κρανιδιώτη με τον ΣΥΡΙΖΑ. 

Την στιγμή που έχουν εκδοθεί πάνω από 20.000 κατασχετήρια για χρέη προς το δημόσιο, τα κανάλια εξακολουθούν να δανείζονται για να βλέπουν τα βαφτίσια που πραγματοποίησε το πριγκηπικό ζεύγος της μεγάλης Βρετανίας. 

Σε μια από αυτές τις υπέροχες ενημερωτικές εκπομπές εμφανίστηκε ο επαγγελματίας συνδικαλιστής και νυν υπουργός κ. Βρούτσης για να μας πει ξεκάθαρα πως η "εισφοροδιαφυγή ισοδυναμεί με φοροκλοπή". Είναι γνωστό πως οι εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία δεν πρέπει να αποσυνδέονται απο την φορολογία γιατί πολύ απλά το ασφαλιστικό έχει καταρρεύσει και τα χρήματα που διαχρονικά έχουμε δώσει έχουν απαλλοτριωθεί από το κράτος και την ...

Ας μιλήσουμε για ενότητα

 success story
Η χώρα δεν μπορεί να ανακάμψει χωρίς την ατμομηχανή της. Η μεσαία τάξη που διαλύεται πρέπει να συνομιλήσει με τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και αυτός πρέπει να μιλήσει με αυτή. Χωρίς φόβους και πάθη. 
του Χρήστου Λαδά*
Η Ελλάδα οπισθοδρομεί καθημερινά στενάζοντας υπό το βάρος μιας αδιέξοδης πολιτικής. Ένα γερασμένο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα συνυφασμένο με τα ίδια τα αδιέξοδα που δημιούργησε και τις στρεβλώσεις που έχτισε όλα αυτά τα χρόνια δεν μπόρεσε βέβαια να λύσει κανένα από τα δομικά προβλήματα της οικονομίας.
Μετά από 5 χρόνια εξοντωτικής λιτότητας, το δημόσιο χρέος με λόγο 120% έναντι του ΑΕΠ το 2009, έφτασε στο 175% το 2013. Αυξήθηκε δηλαδή παρά τις εξοντωτικές θυσίες κατά 317 δισεκατομμύρια ευρώ. Αυτά τα νούμερα δεν χαρίζονται. Όπως ανέφερε κοφτά πρόσφατα ο Όλι Ρεν θα είμαστε σε επιτήρηση όσο οφείλουμε. 
Δηλαδή καμιά 50 χρόνια με τις αισιόδοξες προβλέψεις. 
Στο τελευταίο 12μηνο προς το παρόν η ύφεση μειώνει το ΑΕΠ κατά 8 δισ. ευρώ, η ανεργία έχει χτυπήσει πλέον περίπου 2 εκατομμύρια συμπολίτες μας υπερβαίνοντας το 30%, η ανεργία στους νέους έχει αυξηθεί κατά 175% σε σύγκριση με τις προμνημονιακές εποχές. Οι νέοι άνθρωποι μεταναστεύουν αφήνοντας πίσω τους μια γερασμένη χώρα και ψαλιδίζοντας τις λιγοστές ελπίδες ανάτασης για το μέλλον.

Ο κόσμος που παραμένει στην Ελλάδα βιώνει τον αργό οικονομικό θάνατο. Σταθερή μείωση των εξαγωγών, σταθερή μείωση της βιομηχανικής παραγωγής, σταθερή μείωση του τζίρου της λιανικής, αύξηση των επαγγελματιών που αδυνατούν να πληρώσουν τις ασφαλιστικές εισφορές και τους φόρους, έκρηξη των ανασφάλιστων που επαπειλούνται και με ποινικές κυρώσεις για την πραγματική τους οικονομική αδυναμία.

Πίσω από τα νούμερα όμως κρύβονται άνθρωποι και πραγματικές ιστορίες. Η κοινωνία φτωχοποιείται βίαια. Οι ανεξόφλητοι λογαριασμοί της ΔΕΗ διπλασιάστηκαν, 170.000 συνδέσεις νοικοκυριών και επιχειρήσεων διεκόπησαν, οι πλειστηριασμοί αυξάνονται κατά χιλιάδες αναμένοντας την πλήρη απελευθέρωση των πλειστηριασμών της πρώτης κατοικίας, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις κλείνουν η μία μετά την άλλη ενώ οι δομές του κράτους πρόνοιας που θα μπορούσαν να απαλύνουν την ζοφερή εικόνα συρρικνώνονται. 

Θα έλεγε κανείς ότι η κοινωνία αφέθηκε στην τύχη της αν μια ανελέητη φοροεπίθεση δεν κάνει τα πράγματα χειρότερα αφαιμάζοντας πλέον κάθε ικμάδα διαθέσιμου κεφαλαίου που θα μπορούσε να τονώσει την κατανάλωση ή να διατεθεί επενδυτικά. Δεν υπάρχει φως.
Η κυβέρνηση δεν μπορεί να πουλήσει πλέον κανέναν μύθο
Ούτε καν αυτό της αναγκαίας λύσης που διασφάλισε την επιζήμια για την κοινωνία παραμονή της στην εξουσία. Δεν υπήρξε ούτε μία μεταρρύθμιση στα δομικά προβλήματα της χώρας, δεν απαλείφτηκαν οι στρεβλώσεις για να μην δυσαρεστηθούν συντεχνίες και ομάδες ψηφοφόρων, οι ξένοι επενδυτές αποσύρθηκαν, οι ιδιωτικοποιήσεις γίνονται σε εγχώριες μαφίες, το πελατειακό κράτος συνέχισε να μοιράζει σε κλειστά γραφεία κοινοτικά κονδύλια, προγράμματα Ε.Σ.Π.Α., διορισμούς διοικητών νοσοκομείων, Δ.Ε.Κ.Ο. κ.ο.κ. 
Οι παθογένειες της φθοράς και της διαφθοράς έμειναν ανέγγιχτες ενώ οι οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες στην φτωχοποιημένη Ελλάδα γιγαντώνονται. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των συστημικών media να δημιουργήσουν μια εικονική πραγματικότητα ο κόσμος πλέον έχει αποσύρει τις ελπίδες του. 
Αναζητά ...

Οι μεταρρυθμίσεις που δεν θα γίνουν ποτέ από αυτήν την κυβέρνηση

Πως λύνει η κυβέρνηση τον Κύβο της Οικονομίας...
Τα πράγματα είναι απλά όσο και δυσοίωνα. Το ελληνικό πελατειακό/κομματικό σύστημα ζει παρασιτώντας την πραγματική οικονομία. Πνίγει την ιδιωτική πρωτοβουλία, την επιχειρηματικότητα, την βιωσιμότητα κάθε οικονομικής προσπάθειας - για να ζήσει το τέρας της γραφειοκρατίας, οι ημέτεροι, η ελίτ των διασυνδεδεμένων μεταπρατών, κοινώς νταβατζήδων. Κι έχει ξεπεράσει κάθε όριο αντοχής του ξενιστή του. Η χώρα μαραζώνει και βυθίζεται επειδή οι κυβερνήσεις της κρίσης αντιστάθηκαν σε κάθε ουσιαστική μεταρρύθμιση δημιουργώντας αντίθετα ένα οθωμανικό καθεστώς αυταρχικού χαρατσώματος των υπηκόων και διώξεων των αδυνατούντων να υπομείνουν τον φορολογικό ζυγό. Ένας ολόκληρος λαός οφειλετών αναγκάζεται να πληρώσει τις σπατάλες των "μαζί τα φάγαμε" με απειλές φυλάκισης ή κατάσχεσης περιουσιών τριών γενεών.Κι όμως, πραγματικά τα πράγματα θα ήταν απλά και ευοίωνα, αν δεν υπήρχε το Μέγα Παράσιτο. Απόδειξη γι αυτό είναι τα  δυο κείμενα που ακολουθούν, ανθρώπων προερχομένων από δυο θεωρητικά αντίθετες σχολές του οικονομικού φιλελευθερισμού και της ριζοσπαστικής αριστεράς,. Που συμπίπτουν στην κατεύθυνση και τις προτεραιότητες των επειγουσών μεταρρυθμίσεων -της κοινής λογικής- για να ξαναπάρει μπροστά η οικονομία και να απελευθερωθεί η υγιής επιχειρηματικότητα (αυξάνοντας την φοροδοτική ικανότητα που αναζητείται από τους οθωμανούς ραβδούχους στα κλειστά σεντούκια και τα εγκαταλελειμμένα κτίσματα) από τον βραχνά των πελατειακών/παρασιτικών καρκινωμάτων. Συμπέρασμα; Όποιος θέλει ξέρει τον δρόμο - αλλά αυτή η κυβέρνηση δεν θέλει! (ΑΣ)  
Τάκης Μίχας, Γιάνης Βαρουφάκης λοιπόν: 
Τρεις απλές μεταρρυθμίσεις
του Τάκη Μίχα

Είναι σχεδόν αδύνατο να πιστέψει κανείς την παντελή ανικανότητα ή έλλειψη διάθεσης της σημερινής κυβέρνησης να εφαρμόσει οποιαδήποτε μεταρρύθμιση που θα κάνει τη χώρα πιο ανταγωνιστική.

Για να δούμε ότι αυτό όμως πράγματι ισχύει ας πάρουμε ως παράδειγμα τις πιο εύκολες σχετικά μεταρρυθμίσεις και τους αυτοαποκαλούμενους πιο "φιλομεταρρυθμιστές" υπουργούς. Είναι προφανές ότι αν σε αυτούς τους τομείς και με αυτά τα άτομα η κατάσταση παραμένει η ίδια ή έχει χειροτερέψει, τότε είναι εύκολο να εξάγει κανείς συμπεράσματα για το σύνολο της κυβέρνησης.

Οι 3 δείκτες τους οποίους επιλέγουμε αφορούν γενικά το θεσμικό πλαίσιο που ορίζει τη λειτουργία των επιχειρήσεων. Είναι το σχετικά πιο εύκολο να αλλάξει - π.χ. για να μειώσεις τα πιστοποιητικά που χρειάζονται για να στήσεις μια επιχείρηση χρειάζεται απλά μία υπουργική απόφαση. Επίσης οι τομείς που επιλέγουμε ανήκουν στην αρμοδιότητα των δύο κατ' εξοχήν αυτοχαρακτηριζόμενων "φιλομεταρρυθμιστών" - Κώστα Χατζηδάκη και Κυριάκου Μητσοτάκη.

Ο πρώτος δείκτης αφορά τον αριθμό των διαδικασιών πού απαιτούνται για να στήσεις μία επιχείρηση. Σύμφωνα με την Παγκόσμια Έκθεση Ανταγωνιστικότητας το 2013 η Ελλάδα βρισκόταν στη θέση 126 της παγκόσμιας κατάταξης μεταξύ 148 χωρών (όπου η θέση 1 είναι η καλύτερη και η θέση 148 η χειρότερη). Δηλαδή, σε αυτόν τον δείκτη η Ελλάδα ήταν κάπου στον πάτο. Αλλά ήταν επίσης σε ακόμα χειρότερη θέση σε σχέση με το προηγούμενο έτος. Έτσι, το 2012 ήταν στη θέση 110!

Ο δεύτερος δείκτης αφορά την ευκολία με την οποία μπορείς να αμφισβητήσεις νομικά μία κυβερνητική απόφαση που αφορά τις οικονομικές σου δραστηριότητες. Σε αυτόν τον δείκτη η Ελλάδα ήταν το 1913 στη θέση 130 της παγκόσμιας κατάταξης. Το 2012 ήταν στη θέση 132. Με άλλα λόγια, τα τελευταία δύο έτη παρέμεινε στην ίδια περίπου θέση στον παγκόσμιο πάτο όσον αφορά ...

Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013

Δύο φωτογραφίες

του Techie Chan*

Η ιδέα αυτού του άρθρου είναι να προσπαθήσει να δείξει πως δύο διαφορετικές φωτογραφίες μπορεί να είναι απελπιστικά κοινές.

Λίγο πολύ την ίδια στιγμή που στην ελλάδα ψάχναμε τους άριους γονείς του ξανθού αγγέλου που το είχαν απαγάγει οι γύφτοι (επιβεβαιώνοντας ίσως τον δεύτερο πιο πολυχρησιμοποιημένο παιδικό μύθο μετά τον εφηβικό να προσέχεις μη σου ρίξουν ναρκωτικά στο ποτό σου), συνέβαινε ένα παρόμοιο γεγονός στη γαλλία. Η περήφανη γαλλική αστυνομία εισέβαλε σ’ ένα άντρο ακολασίας (δηλαδή μια σχολική εκδρομή) και κατάφερε να συλλάβει και να απελάσει έναν διαβόητο κίνδυνο για την εθνική ασφάλεια. Μια μαθήτρια η αίτηση ασύλου της οποίας είχε απορριφθεί. Δεν είναι τυχαίο πως η μαθήτρια αυτή ήταν τσιγγάνα, κάτι που αποδεικνύει πως υπάρχει μια παντσιγκάνικη συνωμοσία να αποσταθεροποιήσουν όλους τους μπαλαμούς πανευρωπαϊκά.

Γιατί? Διότι αυτό το αδιάφορο κατά τ’ άλλα γεγονός έγινε η αφορμή για να ξεκινήσει το ακόλουθο ντόμινο. Οι γάλλοι μαθητές και προβλέψιμα κομμάτια της κοινωνικής αριστεράς ξεσηκώθηκαν καταδικάζοντας την απάνθρωπη τακτική του γαλλικού σοσιαλιστικού κράτους το οποίο συνεχίζει ακάθεκτο την σαρκοζική ακροδεξιά τακτική των απελάσεων των ανεπιθύμητων. Οι διάφοροι υπουργοί άρχισαν να τραυλίζουν κάτι μεταξύ των λεπενικών στριγγλιών και της ανάγκης να παραμείνουμε ελεήμονες σοσιαλιστές την ίδια στιγμή που ο μπαμιολάντ, σε μια ομπαμική γαλήνια αταραξία έκανε την πάπια περιμένοντας να καταλαγιάσει το μηντιακό γεγονός. Όμως το πράγμα δεν ηρεμούσε και όλοι περίμεναν από τον μπαμιολάντ να πάρει θέση. Κι ενώ το πράγμα ξέφευγε και έχανε το επικοινωνιακό παιχνίδι, συνέβη η εξής εντυπωσιακή αποκάλυψη! Η NSA λέει παρακολουθούσε όλη την ευρώπη.

Ώπα μεγάλε κάτσε. Αυτό το είχαμε μάθει 2 μήνες πιο πριν με τον σνόουντεν, κάτι μπέρδεψες στην ιστορία, κάπου έκανες λάθος την χρονική ακολουθία. Κι όμως όχι δεν έκανα. Το θέμα των παρακολουθήσεων της NSA ξανάγινε πρωτοσέλιδο μήπως και σωθεί ο μπαμιολάντ από την δύσκολη θέση να πρέπει να υπερασπιστεί -σοσιαλιστής άνθρωπος- τις λεπενικές απελάσεις. Ξαφνικά εμφανίστηκε το ξαναζεσταμένο θέμα και επιτέλους ο μπαμιολάντ μπορούσε να βγει να πάρει θέση. Κατά της NSA φυσικά. Κι όσο για την τσιγγάνικη συνωμοσία? Αυτή ελπίζει να ξεχαστεί κάνοντας μερικές παραχωρήσεις στη συγκεκριμένη νεαρά και συνεχίζοντας την ίδια πολιτική.


από το Art Sheep
Όλα καλά και ωραία και τα μουστάκια του γκυντεμπορ γελούσαν σαρδόνια θα πείτε. Όχι ακριβώς. Οι “αποκαλύψεις” για την NSA ξεκίνησαν ένα μικρό ντόμινο που ανάγκασαν τους γερμανούς να βγούνε από το κατενάτσιο που παίζουν τόσους μήνες στο φιλικό διπλό με το όνομα σχηματισμός νέας κυβέρνησης. Οι επιτελείς της μέρκελ κατάλαβαν πως έπρεπε να αφήσουν το φιλικό διπλό και να παρέμβουν για να απασφαλίσουν την καυτή πατάτα που τους πέταξαν οι γάλλοι προκειμένου να σωθούν. Διότι πως σκατά εξηγείς στους ψηφοφόρους σου ότι η NSA παρακολουθούσε το σύμπαν με τη άδεια και τη συνέργεια των κυβερνήσεών σου? Πολύ απλά δεν το εξηγείς. Και κάπως έτσι ξεκίνησε η ιστορία όπου ακόμα και το κινητό της μέρκελ λέει παρακολουθούνταν από την NSA. ΠΩΠΩ τι σκάνδαλο! Αυτό πρέπει να βγούμε να το καταγγείλουμε. Πράγμα και που έκαναν, με τη μέρκελ να το ρίχνει στην καθημερινή γλώσσα για να δηλώσει την αγανάκτησή της με ένα “Das geht gar nichts”. Μα είναι ανεπίτρεπτο δεν είναι?

Σας θυμίζει τίποτα όλο αυτό? Τίποτα από την εποχή των ελληνικών υποκλοπών? Ακριβώς. Όπως στην ελληνική εκδοχή των υποκλοπών, ακόμα και το κινητό του πρωθυπουργού παρακολουθούνταν, έτσι και στη γερμανική. Αυτό σημαίνει ότι ...

Διοργάνωση ενός ανοιχτού “Προοδευτικού Φόρουμ” για την κεντροαριστερά των πολλών

Η Κεντροαριστερά των πολλών
ΜΠΡΟΣΤΑ                      

Εδώ και καιρό παρακολουθούμε με ενδιαφέρον και συμμετέχουμε σε πρωτοβουλίες που φιλοδοξούν να δημιουργήσουν ένα νέο και σύγχρονο πολιτικό φορέα, που θα εκπροσωπεί όσους σήμερα πληρώνουμε το κόστος της ύφεσης, της συντήρησης, του ελλείμματος δημοκρατίας και ορθολογισμού. Στο πλαίσιο αυτό, ανταποκρινόμαστε θετικά στην ενδιαφέρουσα πρωτοβουλία των “58+” συμπολιτών μας, εφόσον πρόκειται για μια συγκροτημένη προσπάθεια να “συναντηθούν” κόμματα  κινήσεις, πρόσωπα και ιδέες για έναν κοινό πολιτικό στόχο, χωρίς δόγματα και εγωϊσμούς.
Κανείς δεν μπορεί να συμφωνεί σε όλα και με όλους, πολύ περισσότερο σε ένα κείμενο με γενικές αναφορές. Αντί όμως να κρατάμε το μεγεθυντικό φακό αναζητώντας σημεία διαφωνίας, μπορούμε να καταθέτουμε προτάσεις, να συνεργαζόμαστε και να οργανώνουμε παράλληλες δράσεις που καταλήγουν στη μόνη ουσιαστική κατεύθυνση: μια νέα πολιτική γλώσσα, μια ρεαλιστική πολιτική πρόταση έξω από το κουτί του κυβερνητικού “μονόδρομου”, την επιφανειακή αντιπολίτευση και τον κατευθυνόμενο διπολισμό. Όλα αυτά, λαμβάνοντας υπόψιν τι συμβαίνει στη διεθνή κοινότητα και στη σημερινή Ευρώπη και κυρίως, ποιοί και πώς πληρώνουν το λογαριασμό της ύφεσης και της λιτότητας.

centerleftΕίναι γεγονός ότι η κεντροαριστερά σήμερα δεν έχει απήχηση.  Το ακροατήριό της είναι περιορισμένο και γερασμένο. Μοιάζει συμβιβασμένη, χωρίς φαντασία, συχνά ως “ουρά” των συντηρητικών. 

Μια νέα αφετηρία θα απαιτούσε, από όσους την οραματίζονται, να αποφύγουν κάθε απόπειρα “νεκρανάστασης” προσώπων και πολιτικών στόχων που δεν εμπνέουν, την επίκληση αφηρημένων ουδέτερων πολιτικά στόχων, τον πελατειακό κρατισμό, την υποκριτική σχέση με τη νέα γενιά και να πάρουν επιτέλους θέση για την ισοπεδωτική κοινωνική αδικία, χωρίς άλλες δραματοποιήσεις στο όνομα της “εθνικής σωτηρίας” και των δήθεν “κόκκινων διαπραγματευτικών γραμμών”. 

Αξίζει να κάνουμε μια προσπάθεια και να εισάγουμε στο διάλογο τολμηρές προτάσεις:
● για την αναγκαία αλληλεγγύη σε πόρους και ευκαιρίες ανάμεσα στις γενιές με “σημαία” την εργασία, την κοινωνική ασφάλιση, την ποιότητα των δημόσιων υπηρεσιών και την προστασία του περιβάλλοντος,
● για την ουσιαστική αποκέντρωση αρμοδιοτήτων από το σημερινό  “οθωμανικό” κράτος σε υπεύθυνους δήμους και σε κοινότητες πολιτών,
● για το ξήλωμα του φυλαρχικού πολιτικού συστήματος και το πέρασμα σε ανοιχτά κόμματα, με διάφανη χρηματοδότηση και δυνατότητες συμμετοχής όλων στην πολιτική,
● για το πως η αριστεία, η αξιολόγηση, η καινοτομία θα πάψουν να είναι “καραμέλες” πολιτικής ορθότητας και θα μετατραπούν στα μέσα να χτίσουμε ένα δίκαιο εκπαιδευτικό σύστημα και μια οικονομία ταλέντων, συνεργασίας, δεξιοτήτων και ποιότητας.

Ως “Μπροστά” θα συνεχίσουμε να στηρίζουμε κοινές πρωτοβουλίες. Αυτήν την περίοδο, συνεργαζόμαστε με κόμματα και κινήσεις πολιτών για την διοργάνωση ενός ανοιχτού “Προοδευτικού Φόρουμ” μέσα στον ερχόμενο Δεκέμβριο. Είναι μια πρώτη απόπειρα να συζητήσουμε οργανωμένα και κυρίως να ακούσουμε, αντί να συζητάμε διαρκώς οι ίδιοι μεταξύ μας.

Δεν οραματιζόμαστε μια κεντροαριστερά που αργοπεθαίνει από ανία και φοβάται τις συγκρούσεις, αλλά μια συγκροτημένη πλειοψηφία για ένα νέο δίκαιο πρότυπο κοινωνικής συμβίωσης για τους αδύναμους, τα μεσαία στρώματα και τους νέους.  Όμως ο στόχος αυτός δεν μπορεί να είναι υπόθεση των λίγων, αλλά των πολλών. Πιστεύουμε ότι χρειαζόμαστε γέφυρες συνεννόησης, όχι αφορμές να διαφωνούμε διαρκώς. Για αυτό, ο δημόσιος διάλογο, κάθε πρόταση ή πρόσκληση συνεργασίας, είναι ευκαιρίες για μια κοινή αφετηρία. Ας κοιτάξουμε μπροστά.

“Μπροστά” | Πολιτική Κοινότητα Παρέμβασης 

Η δόλια ουδετερότητα

Η συστηματική αποφυγή του αυτονόητου. #58 #κεντροαριστερά
Δεν έχω καμία αντίρρηση με επιστολές και εκκλήσεις τύπου "Τολμήστε" των 32 τότε, ή των 58 της "Ελιάς" σήμερα. Έχω πρόβλημα, όμως, όταν δεν είναι ξεκάθαρος ο σκοπός και η θέση τους. Έχω πρόβλημα όταν γράφεται ένα τέτοιο κείμενο με δόλια ουδετερότητα μόνο και μόνο για να πιέσει περαιτέρω ένα ήδη συμπιεσμένο κόμμα όπως η ΔΗΜΑΡ, κάτι που δεν μπορώ να μην αποδώσω στην φαντασία μου σε πρόθεση του Νίκου Μπίστη, προς τέρψιν του Ευάγγελου Βενιζέλου.

Πέντε χρόνια κρίσης και ακόμα να αλλάξει το βασικότερο πρόβλημα που μας έφερε εδώ: καμία – μα καμία - συζήτηση δεν γίνεται στη βάση του προβλήματος που μπαίνει στο τραπέζι. Πρωτοσταντούντος του πολιτικού προσωπικού, ακολουθούμενου από τα ΜΜΕ και αυτό που θεωρούμε «δημοσιογραφία» σε αυτή τη χώρα, όλα τα θέματα αναλώνονται σε ανταλλαγές επιπέδου Τζιτζικώστα.

Υπάρχουν δύο πιθανές εξηγήσεις. Η πρώτη λέει ότι είμαστε «λαός Τζιτζικώστας» οπότε αρκούμαστε (ή επιδιώκουμε) το ανούσιο. Η δεύτερη λέει ότι δεν είμαστε αλλά το παίζουμε, μία σιωπηλή συμφωνία ή συνθήκη σύμφωνα με την οποία ο ένας κοροϊδεύει τον άλλον, κι όλοι μαζί το πόπολο. Μία πλήρης αποδοχή του σημερινού status quo με όλες του τις παθογένειες και στρεβλώσεις, είτε γιατί μας βόλεψε εντός του, είτε επειδή δεν μας ενοχλεί αρκετά για να θελήσουμε την όποια ριζική αλλαγή του. Αν είναι επιλογή μας, καλώς είναι κι όπου μας βγάλει.

Αν δεν είναι όμως αυτή η επιλογή μας, αν διακηρύσσουμε με κάθε τρόπο πως επιδιώκουμε τη ριζική αλλαγή του τόπου, την απομάκρυνση από το σήμερα και την πρόοδο της χώρας σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά πρότυπα και το σύγχρονο κόσμο και το κάνουμε με «εργαλεία Τζιτζικώστα» τότε προκύπτουν δύο νέα απλά ενδεχόμενα: είτε δεν μπορούμε να πραγματώσουμε αυτή την αλλαγή, οπότε καλύτερα για όλους να πάμε σπίτια μας, ή κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας και όσους ενδεχομένως μας κοιτάζουν με κάποιο ενδιαφέρον.

Δεν έχω καμία αντίρρηση με επιστολές και εκκλήσεις τύπου "Τολμήστε" των 32 τότε, ή των 58 της "Ελιάς" σήμερα. Έχω πρόβλημα, όμως, όταν δεν είναι ξεκάθαρος ο σκοπός και η θέση τους.
Έχω πρόβλημα όταν γράφεται ένα τέτοιο κείμενο με δόλια ουδετερότητα μόνο και μόνο για να πιέσει περαιτέρω ένα ήδη συμπιεσμένο κόμμα όπως η ΔΗΜΑΡ, κάτι που δεν μπορώ να μην αποδώσω στην φαντασία μου σε πρόθεση του Νίκου Μπίστη, προς τέρψιν του Ευάγγελου Βενιζέλου.

Έχω πρόβλημα όταν η «ουδέτερη» γενικότητα του κειμένου καταλήγει να καταδικάσει μέρος του σημερινού πολιτικού φάσματος, όχι μέσα από την ανάλυση ή τη γενναία τοποθέτηση, αλλά πλαγίως· αποφεύγοντας πλήρως την ίδια θέση, και εκτοξεύοντας χαρακτηρισμούς περί νεοκομμουνισμού.
Η στάση όσων υπέγραψαν το κείμενο των 58, με εξαίρεση του Γιώργου Παγουλάτου που διαφοροποιήθηκε σαφώς όταν έγραψε "... Οποιαδήποτε αυριανή κυβέρνηση, και η χώρα, πιθανότατα θα χρειαστεί έναν μετριοπαθή κεντροαριστερό εταίρο...", είναι δεδομένη αλλά δεν αποτυπώνεται τίμια στο χαρτί.

Τι περίμενε κάποιος από μία προτροπή για ένα σχήμα τύπου «Ελιάς»; Προσωπικά θα περίμενα μία σαφή διαπίστωση, όχι χαρακτηρισμούς και αποσιωπήσεις, σε ό,τι αφορά το πολιτικό πεδίο στο οποίο καλείται το νέο σχήμα να υπάρξει. Ακολούθως θα περίμενα μία γενναία τοποθέτηση εκτός της υφιστάμενης κομματικής πραγματικότητας, αυτής που μας βασανίζει καθημερινά με την αδιέξοδη ανοησία που αναπαράγεται εντός της και κατ’ επέκταση στα ΜΜΕ.


Παιδικό παιχνίδι: σχεδιάστε τις κάθετες, διαγώνιες και οριζόντιες γραμμές,
και ορίστε το ρόλο της "Ελιάς", έχοντας ταξινομήσει προηγουμένως
τα 4 κόμματα σύμφωνα με τις τρεις κατηγορίες...
Δεν μας λείπει το κριτήριο για να επιλέξουμε σαν πολίτες μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΣΥΡΙΖΑ (ο καθένας μόνος του θα κάνει τις επιλογές του την ώρα της κάλπης) αλλά η εναλλακτική πρόταση· η διαφορετική οπτική στο ελληνικό πρόβλημα και οι νέες ισορροπίες που πρέπει να αναζητηθούν εντός της κοινωνίας αν είναι να τα καταφέρει, ως σώμα, να βγει ζωντανή στην άλλη όχθη. Δεν μπορεί το σημερινό αίτημα να έχει νέους "νικητές και χαμένους" με όρους Εμφυλίου. Μεταπολιτευτικά τουλάχιστον, αυτές ήταν επιδιώξεις των άκρων και του περιθωρίου – όχι του Κέντρου.

Αυτό το γεφύρωμα και η σύνθεση ήταν η όποια δύναμη της κεντροαριστεράς – της σοσιαλδημοκρατίας – με τις επιτυχίες και τις αποτυχίες της. Αυτή ήταν η δουλειά της: η σύνθεση και η ...

Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2013

Κίνηση των 58: Χωρίς το ΠΑΣΟΚ μου, δεν πάω πουθενά;

του Γιώργου Παπασπυρόπουλου*

Γράφει ο Γιώργος Παγουλάτος στην Καθημερινή ("Οι 58, το ΠΑΣΟΚ και η Ελιά"):
"Ορισμένοι εναντιώθηκαν στη συμπερίληψη του ΠΑΣΟΚ μεταξύ των αποδεκτών της πρόσκλησης. "Γιατί προς το ΠΑΣΟΚ;". "Μα το ΠΑΣΟΚ είναι νεκρό". "Άταφο πτώμα", "σε τυμπανιαία κατάσταση". Ο ιατροδικαστικός λόγος ασκούσε πάντα μια μακάβρια πολιτική γοητεία.
Γιατί λοιπόν το ΠΑΣΟΚ;

Διότι, πρώτον, καμία κεντροαριστερά δεν μπορεί να ανασυσταθεί ερήμην των μόνων κομμάτων που διαθέτουν κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Ακόμα και σκιά του εαυτού του, το ΠΑΣΟΚ ψηφίζεται από ένα σημαντικότατο μέρος του εκλογικού σώματος.

Δεύτερον, σε κάθε καχύποπτο που φοβάται ότι η Ελιά θα λειτουργήσει ως μακρύ χέρι του ΠΑΣΟΚ, αντιστοιχεί ένας Πασόκος που ανησυχεί ότι η Ελιά είναι όχημα διάλυσης του ΠΑΣΟΚ.

Τρίτον, μια διάλυση του ΠΑΣΟΚ, που ορισμένοι υπερφίαλα ζητούν, θα γκρέμιζε την κυβέρνηση και μαζί την πολιτική σταθερότητα που χρειάζεται απεγνωσμένα η οικονομία.

Τέταρτον, η ανανέωση στην πολιτική δεν είναι παρθενογένεση, ούτε το νέο εμφανίζεται από το πουθενά. Η αλλαγή είναι εξέλιξη, μεταρρύθμιση, συνέχεια. Συμβαίνει όταν το παλιό μπολιαστεί με το νέο κι η σύνθεση δημιουργήσει μια νέα ισορροπία. Η Ελιά εκφράζει το μοναδικό εγχείρημα συνένωσης όλων, υπό μια νέα κοινή στέγη. ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ θα είναι αυτόνομες συνιστώσες ανάμεσα σε άλλες ποιοτικές πρωτοβουλίες και δυνάμεις. Η Ελιά είναι ο καταλύτης που θα γεννήσει το νέο που τις υπερβαίνει."
Ωραία ευκαιρία για μια συνοπτική απάντηση, σημείο προς σημείο μάς δίνει ο εκ των "58", καθηγητής Γιώργος Παγουλάτος.
Γιατί λοιπόν "όχι στο ΠΑΣΟΚ";

1. Η απαραίτητη κοινοβουλευτική εκπροσώπηση

Το ΠΑΣΟΚ διαθέτει κοινοβουλευτική εκπροσώπηση - ό,τι έμεινε δηλαδή από μια εκλογική πανωλεθρία-τιμωρία για τα ανομήματά του σε μια μακρά μεταπολιτευτική περίοδο. Ανομήματα που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία (με τη βοήθεια φυσικά και του άλλου πόλου της ίδιας πολιτικής, της ΝΔ). Η εκπροσώπηση αυτή όμως είναι μια φωτογραφία της στιγμής, ένα στοπ καρέ της κατηφόρας που δεν σταμάτησε τη στιγμή της λήψης, τον Ιούνιο του 2012. Συνεχίζεται. Είναι ζήτημα εάν το ΠΑΣΟΚ θα είναι κοινοβουλευτικό κόμμα μετά τις επόμενες εκλογές. Γι' αυτό ζητά συνέχεια διαβεβαιώσεις από τον εταίρο του στη δικομματική, Σαμαρά, ότι δεν θα προκαλέσει "πρόωρες" εκλογές - και είναι το μόνο κόμμα που ζητά κάτι τέτοιο... Τυχαίο;
Άρα η κοινοβουλευτική εκπροσώπηση είναι ζητούμενο για το ΠΑΣΟΚ και όχι εχέγγυο για την κεντροαριστερά - η φθορά του ΠΑΣΟΚ μεταφέρεται σαν ίωση σε κάθε κίνηση που το περιλαμβάνει ως κόμμα.

2. Η Ελιά ως όχημα διάλυσης του ΠΑΣΟΚ

Εδώ αντιστρέφουμε την πραγματικότητα: η διάλυση του ΠΑΣΟΚ είναι προδιαγεγραμμένη. Η Ελιά, είναι το μόνο όχημα, η μόνη σανίδα σωτηρίας για μια επιβίωση του ΠΑΣΟΚ με άλλο όνομα, κρυμμένο πίσω από μια συνεργασία, αόρατο πολιτικά ως "κεντροαριστερά", "προοδευτική παράταξη", κλπ.. Οι καιροί της παντοδυναμίας του "ΠΑΣΟΚ και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις" έχουν παρέλθει προ πολλού και σήμερα μόνο ένα σχήμα "Προοδευτικοί δημοκράτες και άλλες σοσιαλιστικές δυνάμεις", μπορεί να εμφανιστεί και να διεκδικήσει την ψήφο των πολιτών. Και έτσι να αποφύγει το ίδιο το ΠΑΣΟΚ να κριθεί για τις δικές του πολιτικές, πρόσωπο με πρόσωπο με τον πολίτη. Με μια έννοια λοιπόν η "διάλυση" του ΠΑΣΟΚ στην Ελιά και η διατήρησή του έστω ως συνιστώσα, είναι σωτηρία και όχι ...

Η κρίση στο έκτο έτος – Τι απομένει να γίνει;

Όροι, πτυχές και αποτελέσματα της Ευρωπαϊκής Τραπεζικής Ένωσης
του Δημήτρη Γουμάγια*
Το ερώτημα που απασχολεί πολλούς πολίτες στην Ευρώπη εδώ και πολλά χρόνια, πριν από την οικονομική κρίση και πολύ περισσότερο μετά είναι: Ποια βήματα πρέπει να γίνουν για την ενοποίηση της Ευρώπης στο οικονομικό, κοινωνικό, δημοσιονομικό επίπεδο, και όχι μόνο, μέσα από τον εκδημοκρατισμό των θεσμικών της οργάνων και τον έλεγχό τους από το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο.
Η τραπεζική ένωση είναι σίγουρα ένα από τα βήματα και έχει θεμελιώδη σημασία για τους λαούς της Ευρώπης.

Για μια πιο καλή κατανόηση για το τι είναι η τραπεζική ένωση, πως μπορεί να γίνει, τι προϋποθέτει, τι σχεδιάζεται πάνω σε αυτό, τι αποφασίστηκε, προσπάθησα να συγκεντρώσω μερικές πληροφορίες, γνώμες οικονομολόγων, καθηγητών πανεπιστημίων, τραπεζικών, πολιτικών και να τις εκθέσω στο κείμενο που ακολουθεί.
Τα ονόματα των προσώπων που η γνώμη τους περιέχεται σε αυτήν την έκθεση ακολουθούν λίγο παρακάτω, αλλά η αναφορά μέσα στο κείμενο ποιος, ποια είπε τι, δεν υπάρχει. Αυτό δεν είναι παράλειψη από εμένα αλλά υπολογισμένη πράξη, με τον στόχο ο αναγνώστης να προσπαθήσει να κρίνει ελεύθερα την ουσία των θέσεων, επιχειρημάτων και όχι με μια προκατάληψη λόγω του ονόματος.
Εδώ θέλω να δηλώσω ότι δεν ταυτίζομαι εγώ σαν άτομο με όλες τις απόψεις που υπάρχουν στο κείμενο, αλλά με αρκετές. Το περιεχόμενο είναι λόγο του θέματος με το οποίο ασχολείται λίγο δύσκολο, αλλά σίγουρα ενδιαφέρον αλλά και πολύ καθοριστικό για το μέλλον μας, μια και πρόκειται για το χρηματοπιστωτικό και οικονομικό μας σύστημα όπως αυτό σχεδιάζεται.
Καλή ανάγνωση.

Δημήτρης Γουμάγιας, Μέλος των Bündnis 90/Die Grünen και Οικολόγων Πράσινων
Οκτώβρης 2013, Βερολίνο

Στο κείμενο υπάρχουν και απόψεις από:
  • Τον κύριο καθηγητή, δόκτορα της Φιλοσοφίας: Jörg Rocholl, Πρόεδρο του European School of Management and Technology, ESMT.
  • Την κυρία: Sabine Lautenschläger, Αντιπρόεδρο της Εθνικής Τράπεζας της Γερμανίας.
  • Τον κύριο: Jörg Asmussen, Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΚΤ, πρώην υφυπουργός οικονομικών της Γερμανίας.
  • Τον κύριο: Carsten Schneider, Μέλος του Γερμανικού κοινοβουλίου με τους Σοσιαλδημοκράτες, υπεύθυνος της κοινοβουλευτικής ομάδας για τα οικονομικά.
  • Την κυρία: Καθηγήτρια, δόκτορα Beatrice Weder di Mauro, καθηγήτρια μακροοικονομίας, στο πανεπιστήμιο του Mainz.
  • Τον κύριο: Klaus Regling, διευθυντής του ESM.
  • Τον κύριο: Καθηγητή, δόκτορα Clemens Fuest, Πρόεδρος του Κέντρου Μελετών Ευρωπαϊκής Οικονομίας (ZEW).

Πρόλογος

Με τις αποφάσεις των Ευρωπαίων ηγετών για τη δημιουργία ενός ενιαίου ευρωπαϊκού εποπτικού μηχανισμού τον Ιούλιο του 2012, έγιναν τα πρώτα σημαντικά βήματα προς την κατεύθυνση μιας Ευρωπαϊκής Τραπεζικής Ένωσης. 
Αιτία είναι η συνειδητοποίηση ότι υπάρχει ένας φαύλος κύκλος μεταξύ της ανάπτυξης των κρατικών προϋπολογισμών και την κατάσταση των τραπεζών στη ζώνη του ευρώ. 

Με κάθε μέτρο διάσωσης τράπεζας από το κράτος αυξάνεται το χρέος της εκάστοτε χώρας κατακόρυφα. Αυτό υπονομεύει την εμπιστοσύνη των χρηματοπιστωτικών αγορών στη βιωσιμότητα των δημόσιων οικονομικών, η οποία με τη σειρά της μέσω της πτώσης των τιμών των κρατικών ομολόγων επιδρά αρνητικά στη ρευστότητα και τη φερεγγυότητα των τραπεζών και ως εκ τούτου κάνει απαραίτητα περαιτέρω μέτρα διάσωσης από το κράτος.
Αυτή την αρνητική αλληλεπίδραση μεταξύ της κατάστασης των τραπεζικών ισολογισμών και των κρατικών προϋπολογισμών έχει σαν στόχο, η προβλεπόμενη ευρωπαϊκή τραπεζική ένωση, να σταματήσει και να μπει ένας φραγμός στην μέχρι τώρα απεριόριστη ευθύνη του φορολογούμενου για τους κινδύνους στους ισολογισμούς των τραπεζών. Οι πρώτες σημαντικές αποφάσεις σχετικά με το σχεδιασμό του ενιαίου ευρωπαϊκού εποπτικού μηχανισμού έχουν ήδη ληφθεί. Έτσι αποφασίστηκε η ευρωπαϊκή τραπεζική εποπτεία να εγκατασταθεί στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚ).
Παρ 'όλα αυτά, πολλά άλλα ερωτήματα πρέπει να απαντηθούν:
  • Πώς μπορεί η ανάθεση εκτεταμένων κυριαρχικών δικαιωμάτων, στην πολιτικά ανεξάρτητη ΕΚΤ, να προστατεύονται νομικά;
  • Μπορεί η ΕΚΤ να λειτουργεί αποτελεσματικά και αξιόπιστα ή θα έρθει τόσο εντός της ΕΚΤ, καθώς και μεταξύ αυτής και των κρατών μελών του Ευρώ σε μια σύγκρουση συμφερόντων;
  • Πώς μπορούν οι φορολογούμενοι που μέχρι τώρα έχουν πληρώσει, κατά ένα μεγάλο βαθμό, για τους κινδύνους και τις ζημιές του χρηματοπιστωτικού κλάδου να προστατευθούν από ...

Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2013

Θεός και σκουπιδάκι: Όσα μου έμαθε η μανιοκατάθλιψη

Ήθελα να γράψω έναν πρόλογο. Να πω ότι τα συμπτώματα της "διπολικής διαταραχής", της μανιοκατάθλιψης, της επιθετικότητας ή του κλεισίματος στο κλουβί της θλίψης τα βλέπουμε πια παντού γύρω μας και μέσα μας. Να πω ότι αυτό επηρεάζει κάθε όψη της κοινωνικής μας ζωής μέσα στο αποκορύφωμα της κρίσης κι ότι οι στατιστικές ψεύδονται προσπαθώντας να πνίξουν μια πραγματικότητα στην πολιτική ορθότητα. Αλλά δεν μπορώ να το κάνω - η προσφορά (και το θάρρος) του κειμένου που ακολουθεί με ξεπερνά. Δεν έχω να πω τίποτα άλλο παρά "διαβάστε το". 
Πάρτε ότι θέλετε από αυτό, στραγγίξτε το, εκμεταλλευτείτε το - μόνο κολλητοί/ές σας θα μπορούσαν να σας πουν τέτοια πράγματα - κι ίσως δεν έχουν την εμπειρία... (ΓΠ)
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Είμαι μανιοκαταθλιπτική. Γράφω αυτό το κείμενο για να βοηθήσω κάποιον άλλον σε αντίστοιχη κατάσταση. Να του πω: Μπορεί τώρα τίποτα να μη σου δίνει χαρά και ο θάνατος να μοιάζει η μόνη λύση. Όλο αυτό όμως θα περάσει.
της Αριάδνης Λουκάκου 
από το andro.gr*

Η Kay Redfield Jamison είναι καθηγήτρια ψυχιατρικής στο Johns Hopkins School of Medicine, αναγνωρισμένη παγκοσμίως αυθεντία σε θέματα μανιοκατάθλιψης και μανιοκαταθλιπτική η ίδια. Το βιβλίο της «An Unquiet Mind» είναι μια συγκλονιστική προσωπική μαρτυρία της δικής της μάχης με τη μανιοκατάθλιψη. «Διατηρώ πολύ σοβαρές επιφυλάξεις για το αν μπορεί κανείς να κατανοήσει πραγματικά αυτή την ασθένεια, αν δεν υποφέρει ο ίδιος από αυτή», γράφει. 


Εγώ νομίζω ότι μπορώ να την κατανοήσω. Είμαι μανιοκαταθλιπτική. Βέβαια, τώρα πια, δεν χρησιμοποιούν τον όρο μανιοκατάθλιψη. Έχει αντικατασταθεί με τον λιγότερο τρομακτικό (και ίσως περισσότερο ακριβή) όρο διπολική διαταραχή (bipolar disorder). Πρόκειται για μια ψυχική διαταραχή που επηρεάζει τη διάθεση. Επηρεάζει τη ζωή σου και αυτή των γύρω σου, επηρεάζει τις σχέσεις σου, τη δουλειά σου, το σώμα σου, την υγεία σου. Απειλεί τη ζωή σου. Η μανιοκατάθλιψη είναι από τις ασθένειες με τα υψηλότερα ποσοστά θνησιμότητας στις νεαρές ηλικίες παγκοσμίως. Αυτοκτονίες όταν είσαι down, ατυχήματα όταν είσαι high. 
«Η βοήθεια που θα λάβεις και η επικοινωνία που θα έχεις με τον θεραπευτή σου, είτε αυτός είναι γιατρός είτε ψυχοθεραπευτής, είναι πάρα πολύ σημαντική. Μπορεί να σε σώσει, αλλά μπορεί και να σε καταστρέψει». 
Τα καλά νέα είναι ότι αντιμετωπίζεται φαρμακευτικά. Μπορείς να ζήσεις μια απόλυτα φυσιολογική ζωή, αρκεί να παίρνεις τα φάρμακά σου. Χωρίς σοβαρές παρενέργειες σημειωτέον. Τα κακά νέα είναι ότι πολλές φορές δεν θες να την αντιμετωπίσεις φαρμακευτικά. Για την ακρίβεια, όχι απλώς δεν θες, θες –αντίθετα– να κρυφτείς από αυτούς που σε καταλαβαίνουν και να τη ζήσεις ως το τέλος. Να την επιτείνεις. 
Τη μανία. Θες κι άλλο, θες λίγο ακόμα. 

Εγώ, όσες φορές έχω πάθει μανία, έχω τσακωθεί με όλο μου το περιβάλλον, γιατί αισθάνομαι ότι είμαι καλά, πολύ καλά, πάρα πολύ καλά, ότι το ελέγχω απόλυτα και αρνούμαι να πάρω τηλέφωνο το γιατρό μου ή να πάρω τα φάρμακά μου. Το συναίσθημα είναι υπέροχο, είναι μαγικό και δεν υπάρχει κανένα ναρκωτικό η επίδραση του οποίου να είναι έστω και κοντινή σε αυτό. 
Στην αρχή νιώθεις ευφορία, εγρήγορση, αισιοδοξία. Νιώθεις γεμάτος ενέργεια και χρειάζεσαι πολύ λιγότερες ώρες ύπνου, ενώ καταπιάνεσαι επιτυχώς με πολλά διαφορετικά πράγματα ταυτόχρονα. Το μυαλό σου τρέχει γρήγορα, όλα σου φαίνονται εύκολα, ενθουσιάζεσαι με τα πάντα, είσαι δημιουργικός, ευχάριστος, φλερτάρεις και μιλάς πολύ. Μέχρι εδώ όλα καλά. Αργά ή γρήγορα όμως, το κοντέρ πιάνει τα 200 και τα φρένα σπάνε. 
Και αφού κάνεις πράγματα επικίνδυνα, αφού πληγώσεις ανθρώπους που αγαπάς, καταστρέψεις σχέσεις, δουλειές κτλ, ξαφνικά κρασάρεις. Και σκέφτεσαι όλα αυτά που έλεγες και έκανες τότε που νόμιζες ότι είσαι θεός και τώρα νιώθεις ακριβώς το αντίθετο. Ένα σκουπιδάκι. 

Όταν αρχίζει η κατάθλιψη ζητάω αμέσως βοήθεια. Όπως λέγαμε με μια φίλη που τραβάει τα ίδια, η κατάθλιψη της μανιοκατάθλιψης είναι άλλη πίστα. Τα αντικαταθλιπτικά δεν κάνουν τίποτα απολύτως. Ο καθένας τα βιώνει διαφορετικά αυτά τα πράγματα. Εγώ, σε περιόδους βαριάς κατάθλιψης, είμαι σχεδόν νεκρή. Κουλουριασμένη στο κρεββάτι, δεν τρώω, δεν κοιμάμαι παρά μόνο με ηρεμιστικά, φοβάμαι τα πάντα, φοβάμαι τον κόσμο, φοβάμαι να βγω έξω, πονάει όλο μου το σώμα, έχω τύψεις και ντρέπομαι για όλα, νιώθω άσχημη και χαζή. Η πλάκα είναι ότι όντως «χαζεύω». 
Το μυαλό μου κινείται αργά και οι σκέψεις μου μπλέκονται σε έναν ατέρμονο αρνητισμό που με αποτρέπει από τα πάντα. Η δημιουργικότητά μου χάνεται. Η πιο απλή κίνηση, η πιο απλή πράξη, γίνεται βουνό. Τίποτα δεν μου δίνει χαρά. Ο θάνατος μοιάζει η μόνη λύση. 

Ο βασικός λόγος που γράφω αυτό το κείμενο είναι για να βοηθήσω κάποιον άλλο, έστω και έναν, που βρίσκεται σε αντίστοιχη κατάσταση και να του πω κάτι πολύ απλό, αλλά πολύ σημαντικό. Θα περάσει. Πάντα περνάει. 

Η μανιοκατάθλιψη είναι ύπουλη –μπορεί να κρυφτεί για ένα μεγάλο διάστημα και μετά να έρθει πάλι καβάλα στο άλογο. Στην πραγματικότητα δεν φεύγει ποτέ, απλώς κάνει κύκλους. Είναι χρόνια ασθένεια. Συνήθως εμφανίζεται λίγο πριν ή λίγο μετά τα 30, αν και μερικές φορές μπορεί να εμφανιστεί στην εφηβεία ή σε πολύ μεγαλύτερη ηλικία. Λένε, ότι μετά τα 50 αρχίζει να υποχωρεί και κάποια στιγμή φεύγει, μαζί με τη νεότητα. Πάντως, η θεραπεία δεν είναι για ένα διάστημα, αλλά για πάντα. Φυσικά προσαρμόζεται, είσαι καλύτερα μειώνεις τη δόση, είσαι χειρότερα παίρνεις κάτι ακόμα. 

Πρέπει να έχεις έναν πάρα πολύ καλό γιατρό (ψυχίατρο, όχι ψυχολόγο) που να τον εμπιστεύεσαι απόλυτα και να μπορείς να του λες τα πάντα. Πολύ βασικό. Πρέπει να είσαι σε επικοινωνία, όχι συνεχή, αλλά σταθερή. Μπορεί να μην τον έχεις δει για δύο μήνες, αλλά αν ένα βράδυ δεν κοιμηθείς καθόλου, (μανία), πρέπει να τον πάρεις κατευθείαν τηλέφωνο. Έχεις πάντα το κινητό του κι ας μην το χρησιμοποιήσεις ποτέ. (Θα το χρησιμοποιήσεις). Συνήθως παίρνεις ένα κοκτέιλ φαρμάκων, αφού το αντικαταθλιπτικό σε ανεβάζει και μπορεί να σου προκαλέσει μανία κι αυτό που σε ηρεμεί μπορεί να σε ρίξει στην κατάθλιψη. 
«Αν μου έλεγε κανείς ότι θα μπορούσα να ζήσω τη ζωή μου, από τα 26 μου μέχρι σήμερα χωρίς να έχω αρρωστήσει, θα το σκεφτόμουν πολύ σοβαρά. Γιατί, ενώ υπέφερα πολύ, έγινα καλύτερος άνθρωπος. Νιώθω ευγνωμοσύνη γι’ αυτό το ”ταξίδι”». 
Ο τελευταίος μου γιατρός, ο τρίτος στη σειρά, είναι κορυφαίος. 
Την πρώτη φορά που πήγα, high as a kite, μου έδωσε μια σειρά από φάρμακα. Αν θυμάμαι καλά, έπρεπε να παίρνω έξι διαφορετικά χάπια μέσα στη διάρκεια της μέρας. Εγώ σιχαίνομαι τα φάρμακα, δεν παίρνω ούτε ασπιρίνη. Φρίκαρα. Άλλωστε ήμουν ήδη φρικαρισμένη, άυπνη επί μέρες, πτώμα και τσακωμένη με το σύμπαν. Του λέω: «Τόσα πολλά;» και μου απαντάει ατάραχος: «Πώς φαίνεται ότι δεν ξέρεις να μαγειρεύεις». «Ξέρω!», αναφώνησα προσβεβλημένη, γιατί όταν είσαι χάι τα ξέρεις όλα. «Ωραία», μου λέει. «Και πώς κάνεις το βραστό; Ρίχνεις το κρέας στο νερό και το αφήνεις να βράσει; Δεν θα βάλεις κρεμμυδάκι; Πατατούλα, καρότο; Καρυκεύματα;». Με έπεισε, με ηρέμησε και ξεκίνησα να τα κουμπώνω. Ένιωσα αμέσως καλύτερα. 
Τώρα, ένα χρόνο μετά, παίρνω το ένα δέκατο από αυτά που μου έδωσε τότε και θα συνεχίσω να το παίρνω μέχρι να μου πει να το αλλάξω. Τον εμπιστεύομαι απόλυτα. Νιώθω μια χαρά. Κανονική. Όπως πριν αρρωστήσω. Στεναχωριέμαι, χαίρομαι, πέφτω, ανεβαίνω, όπως όλοι. Όταν υποστώ ένα σοκ, κλονίζομαι. Όπως όλοι. Το εκκρεμές μου σταμάτησε να γυρνάει σαν τρελό, διανύει τώρα τη σωστή απόσταση. Μετά από 12 χρόνια φριχτής ταλαιπωρίας, νιώθω επιτέλους αισιόδοξη. Νομίζω ότι είμαι σε καλό δρόμο. 

Μέχρι να φτάσω σ’ αυτό το σημείο, έχω αλλάξει τρεις ψυχιάτρους και τρεις ψυχολόγους. 

Η πρώτη μου ψυχολόγος ήταν μια πανάκριβη κυρία μεγάλης ηλικίας γαλλοσπουδασμένη και υπέρμαχος της ψυχαναλυτικής ψυχοθεραπείας. Επί δύο χρόνια προσπαθούσε να με πείσει ότι δεν έχω τίποτα, εκτός από ένα φουσκωμένο εγώ, που ... (η συνέχεια εδώ)

Αντώνης Μανιτάκης: "Οι διαπραγματεύσεις ήταν ένας εφιάλτης"

Συνέντευξη στη Βασιλική Σιούτη*:


Ο Αντώνης Μανιτάκης σε μια εξομολογητική και εξόχως αποκαλυπτική συνέντευξη για όσα έζησε ένα χρόνο ως υπουργός και για το πώς γίνονταν οι διαπραγματεύσεις με την Τρόικα
  • Θέλω να γράψω ένα βιβλίο γι’αυτά που έζησα
  • Η Ελλάδα κυβερνιέται τυχαία
  • Οι διαπραγματεύσεις ήταν για μένα ένας εφιάλτης
  • Η γλώσσα που μιλάνε είναι των αριθμών
  • Η τρόικα με ανέκρινε σαν να ήμουν μαθητή
  • Η τρόικα μαζί με ένα μέρος του Τύπου καλλιεργούν συνειδητά κλίμα τρόμου
  • Η κριτική μου στην Αριστερά
  • Δεν είναι ντροπή να κάνεις συμβιβασμούς
  • Αποχωρήσαμε σε λάθος χρόνο
  • Ζητούσαν απολύσεις για να καλύψουν άλλες αστοχίες
  • Ζητούν ανέφικτα πράγματα για να πιέζουν
  • Πίστευαν ότι μόνο με βία μπορούσε η χώρα να συνετιστεί
  • Πολιτικοί και ιδεολογικοί οι λόγοι που ζητούν απολύσεις
  • Η μεταρρύθμιση είναι πολύ δύσκολη δουλειά για την Ελλάδα
  • Χρεοκοπημένη η θεωρία των δύο άκρων
*πηγή the press project

Ζήτω ο Λένιν, ζήτω ο Στάλιν, ζήτω ο νέος κομμουνισμός!

του Γιώργου Μαλούχου* 
Ζήτω κι ο Κόκκινος Τόνι!
Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση: τελικά, στην κυβέρνηση πρέπει απλώς να θεωρούν όλους τους Ελληνες εντελώς ανόητους. Την ώρα που υπογράφουν... προγραμματική συμφωνία (ενώ συγκυβερνούν πάνω από ένα χρόνο!) στην οποία δήθεν αποκλείονται τα νέα μέτρα, την ίδια ακριβώς στιγμή, αυτά πέφτουν βροχή! Γιατί τι άλλο είναι η νέα υπόθεση με τις πρόωρες συντάξεις, αλλά, κυρίως, οι νέοι φόροι των ακινήτων; Αν  αυτά δεν είναι νέα μέτρα και μάλιστα άγρια και σαφώς υφεσιογεννή, τότε τι είναι;
Ειδικά όσον αφορά τους φόρους μιλάμε πλέον, χωρίς ίχνος υπερβολής, για διαδικασίες δήμευσης περιουσιών. Μάλιστα, του λόγου το αληθές επιβεβαιώνεται από την ίδια την κυβέρνηση, η οποία έχει προετοιάσει και το διαβόητο σχέδιο που είχε προ εβδομάδων αποκαλύψει Το Βήμα, σύμφωνα με τον οποίο θα μπορεί να κατάσχονται ακίνητα για χρέη προς το δημόσιο.
Τέσσερα χρόνια μετά από τότε που κυριολεκτικώς μας πρήξανε με το δήθεν νέο δίκαιο και σταθερό φορολογικό σύστημα, που όμως δεν ήρθε ποτέ, όλη η λογική του προγράμματος «σωτηρίας» εξακολουθεί να εδράζεται πάνω στους φόρους, τους οποίους, ο κόσμος αδυνατεί πλέον πραγματικά σε συντριπτικά μεγάλη κλίμακα να καταβάλει, αλλά αυτοί όλο και μεγαλώνουν.
Στην ουσία, η Ελλάδα καθίσταται πλέον και με τη «βούλα» η πρώτη “νεο κουμμουνιστική” χώρα, στην οποία, εν ονόματι της δήθεν εξυπηρέτησης του δημοσίου συμφέροντος (που όμως δεν υπηρετήται αφού το δημόσιο χρέος είναι ήδη ελέω προγράμματος στο 170%) δεν υπάρχουν πια οι βασικές αστικές ελευθερίες.
Στην ουσία πάμε ορμητικά στο γκρεμό με ένα νέο “ζήτω ο Λένιν, ζήτω ο Στάλιν, ζήτω ο νέος κομμουνισμός”, υπό τις εντολές της Γερμανίας και δια χειρός μιας... δεξιάς κυβέρνησης.
Στον τομέα της ακίνητης περιουσίας, ένας ολόκληρος μηχανισμός στήνεται γι αυτό το σκοπό, που θυμίζει περισσότερο ίσως από κάθε τι άλλο τη μαύρη αγορά της Κατοχής. Οσοι διάβασαν τα όσα προβλέπονται τόσο για τις κατασχέσεις όσο και για τους νέους φόρους ακινήτων, έχουν υποστεί σοκ. Συνδυαστικά, στην ουσία θα βρεθούν άνθρωποι να χρωστούν θηριώδη ποσά για ιδιοκτησίες που μόνον στα χαρτιά έχουν πια αξία και, στη συνέχια, το κράτος, είτε το ίδιο, είτε τα κυκλώματα που φυσικά αμέσως θα αναπτυχθούν με άξονα αυτή την αδιανόητη νομοθεσία, κυριολεκτικά μπορούν να τις υποκλέψουν.
Δηλαδή, το κράτος κάνει ένα ακόμα βήμα να γίνει ο μεγαλύτερος εχθρός του πολίτη. Μεγαλύτερος ακόμα και από τις τράπεζες: ούτε αυτές δεν έχουν, αυτή τη στιγμή τουλάχιστον, τέτοιου μεγέθους δυνατότητα αρπαγής μιας περιουσίας.
Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται. Αν δεν το καταλάβουν εκείνοι που τα σχεδιάζουν είναι βέβαιο ότι το κακό τέλος, για όλους, δεν αργεί. Ας σταματήσουν εδώ το έγκλημα, πριν να είναι αργά κι ας κόψουν τα παραμύθια με τις... προγραμματικές συμφωνίες: με αυτά που κάνουν, φέρνουν την καταστροφή.
*από το ΒΗΜΑ
*εικονογράφηση ΑΣ

Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2013

Η κρίση είναι επιλογή!

του Βαγγέλη Παπαβασιλείου
του Άγη Βερούτη* 

Πολλά συζητούμε εδώ και 4 χρόνια για την έξοδο από την κρίση. Συνήθως μάλιστα εκείνοι που έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για το κατρακύλισμά μας είναι και εκείνοι που φωνάζουν δυνατότερα για να παραμείνουν όλα ως έχουν. Άρρωστα. Μολυσμένα.
Και δεν είναι τα λεφτά που λιγοστέψαν απ΄την κρίση, που μας λείπουν. Είναι οι αξιοπρέπειες που τσαλακώθηκαν. Οι αξιοπρέπειες εκατομμυρίων ανθρώπων.
Χωρίς αποστροφές, η Ελλάδα με λόγο χρέους προς ΑΕΠ 120% το 2009, έφτασε να έχει 175% το 2013 ή €317 δισ., αφού μάλιστα διαγράφησαν και €106 δισ. Αυτό είναι βέβαιο ότι δεν είναι προϊόν μιας επιτυχημένης προσπάθειας εξόδου από την κρίση. Τα δισεκατομμύρια δεν είναι στραγάλια.

Το πρώτο και το δεύτερο μνημόνιο ήταν, ως αποδέχθηκε πρόσφατα η επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου κ. Κριστίν Λαγκάρντ, μια κίνηση προστασίας των βορειοευρωπαϊκών τραπεζών από τα τοξικά Ομόλογα Ελληνικού Δημοσίου που θα έπρεπε να είχαν κουρευτεί εξαρχής.

Αναλάβαμε διακρατικά δάνεια ως Λαός, προκειμένου να μην καταρρεύσουν οι Γαλλογερμανικές τράπεζες, που δάνειζαν άφρονα τις διεφθαρμένες ελληνικές κυβερνήσεις. Αυτό ήταν επιλογή.

Αν η Ελλάδα έπραττε ως θα έπρεπε και κούρευε τα ΟΕΔ 30%-40% που θα έφερνε το χρέος μας σε διαχειρίσιμο μέγεθος 80% του ΑΕΠ στη δεδομένη χρονική στιγμή, και με την οικονομία μας ακόμη σε επίπεδο ΑΕΠ άνω των €200 δισ., θα είχαμε βγει από την κρίση στο πρώτο εξάμηνο, απελευθερώνοντας την οικονομία με μερικές αποφάσεις της Βουλής. Η κρίση, που πάει για 7ο χρόνο, είναι προϊόν απόφασης να εξευτελίσουν τον ελληνικό πληθυσμό (moral hazard) διασώζοντας τις τράπεζες της βόρειας Ευρώπης. Αυτό ήταν επιλογή.

Η κυβέρνηση ΓΑΠ απεφάσισε να φορτώσει στον Ελληνικό Λαό το κόστος αυτό, σώζοντας τις Γερμανογαλλικές τράπεζες, και εισπράττοντας ένα διεθνές βραβείο για αυτή του την επιλογή. Όταν πιθανόν κατάλαβε τί ακριβώς είχε κάνει, ζήτησε δημοψήφισμα και εκπαραθυρώθηκε από το κόμμα του και την πολιτική με συνοπτικές διαδικασίες.

Το χρέος μας αυτό, στο σημερινό του ύψος, δεν θα πληρωθεί ποτέ. Είτε θα μειωθεί στο μισό, είτε θα μειωθεί το επιτόκιο τόσο ώστε η σημερινή αξία του (Net Present Value) να μειωθεί στο μισό, από την πληθωριστική απαξίωσή του ταχύτερα από την τοκοφορία του.

Με άλλα λόγια, με μέσο πληθωρισμό 2,2% για 50 χρόνια, και επιτόκιο 1%, η σημερινή αξία του χρέους πέφτει κάτω από το μισό σε 50 χρόνια. Το αποτέλεσμα είναι ακριβώς το ίδιο με κούρεμα του χρέους άνω 50% σήμερα.

Το μνημόνιο, εκτός από το δανεισμό της Ελλάδος για την διάσωση των βορειοευρωπαϊκών τραπεζών, προέβλεπε και κάποιες δομικές βελτιώσεις του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί η ελληνική οικονομία. Το ότι δεν έχουν γίνει, είναι επιλογή των εκάστοτε κυβερνώντων.

Από αυτές δεν έγινε σχεδόν καμία, παρά το γεγονός ότι δεν είχαν πραγματικό χρηματικό κόστος. Μόνον για τις συντεχνίες που θα ξεβόλευαν. Δεν έγινε τίποτε όμως!

- Το ότι ανέβηκε ο ΦΠΑ από το 18% στο 23%, κατακρυμνίζοντας το σύνολο της οικονομίας σε ύφεση, ήταν επιλογή!

- Το ότι οι τράπεζες ετέθησαν εκτός διεθνών αγορών για 4 χρόνια, στραγγαλίζοντας την ελληνική οικονομία από ρευστότητα, και εκτινάσσοντας τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια, ανοίγοντας τρύπες στο παθητικό τους, είναι επιλογή!

- Το ότι εδώ και 2,5 χρόνια δεν έχουμε ακόμα εκδόσει τα καλυμμένα Αναπτυξιακά Ομόλογα Ειδικού Σκοπού, για να ξεκινήσουμε την ανάπτυξη των υποδομών μας και να τονώσουμε τη ρευστότητα της οικονομίας, είναι επιλογή!

- Το ότι παραμένουν εξίσου κλειστά 150 επαγγέλματα όσο ήταν το ...