Ποιοι προτιμούν -και επιβάλλουν- την σύγκρουση αντί ενός αναγκαίου ιστορικού συμβιβασμού;

του Γιώργου Παπασπυρόπουλου

Η πολιτική στην Ελλάδα έχει τους δικούς της κανόνες - κι αυτοί συχνά κινούνται αντίθετα με τα συμφέροντα της κοινωνίας. Τα "συμφέροντα" στην ιδιότυπα βαλκανική μεταοθωμανική αυτή χώρα είναι συμφέροντα μεταπρατών που συνήθως κυριαρχούν επί των ντόπιων αστικών και "αστικών" δυνάμεων. Όπως τα "εισαγόμενα" είναι πιο φθηνά από τα "ντόπια" έτσι και η εισαγόμενες πολιτικές και ιδεολογίες είναι πιο εμπορεύσιμες από τις ντόπιες. Η έλλειψη εθνικής αστικής τάξης έκανε την χώρα πρότυπο εξάρτησης, κατέστρεψε τον παραγωγικό της ιστό και την έκανε "αντιπροσωπεία" και σε επιχειρηματικό και σε πολιτικό επίπεδο. Βάσει όλων αυτών, η μετέωρη ανάγκη ενός ιστορικού εθνικού συμβιβασμού δεν αφορά τόσο τα κόμματα ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, όσο τις καταπιεσμένες σε όλα τα κόμματα μειοψηφικές δυνάμεις της εθνικής παραγωγικής ανασυγκρότησης. Δεν είναι ιδεολογικό ζήτημα αλλά εθνικό: αφορά το τέλος της εξάρτησης και την αρχή της αυτόνομης διαχείρισης.

Ποιοι δεν θέλουν κάτι τέτοιο; Μα οι συντηρητικοί όλων των πολιτικών δυνάμεων... Όσοι και όσες έχουν ήδη διαμορφωμένα, συχνά διαχρονικά, συμφέροντα, ελέγχουν την οικονομία με τζάκια και λόμπι, νταβατζήδες και άλλες διαταξικές συσσωματώσεις συμφερόντων και διαθέτουν ικανούς αριθμούς διορισμένων στο Δημόσιο "δικών τους" ή υπεσχημένη πρόσβαση σε αυτό για άλλους που βρίσκονται στην σειρά αναμονής. 

Αυτό το καταστροφικό πρότυπο είναι που δεν άλλαξε, ακόμη και εν μέσω ανθρωπιστικής κρίσης και συνεχίζει να καθορίζει τις μοίρες μας. Η δυνατότητα αλλαγής του είναι το κλειδί για την "παραγωγική ανασυγκρότηση" που δεξιά, αριστερά και πράσινοι αναζητούν στην αλλαγή του "συσχετισμού δυνάμεων" - αλλά που δεν βρίσκεται εκεί...

Η αλλαγή βρίσκεται στην κατίσχυση επί των μηχανισμών αναδιανομής υπέρ των μεταπρατικών συμφερόντων. Η όποια παραγωγή πλούτου και τα δάνεια, είτε από τις αγορές είτε από την τρόικα αναδιανέμονται μέσω  του παρασιτικού κομματικού μηχανισμού που ελέγχει το κράτος - όλοι οι πολίτες επιβαρύνονται, λίγοι ωφελούνται. Όσο η διαχείριση περνά μέσα από τα κομματικά μαγαζιά και όχι ένα θεσμικό κράτος, η μεταπολίτευση θα αναπαράγεται αενάως και η χρεοκοπία θα επανέρχεται άλλοτε σφοδρή και ανεξέλεγκτη άλλοτε "ελεγχόμενη".

Εν όψει εκλογών βλέπουμε ξανά τα πράγματα να παίρνουν την ίδια ροή: αποτυχημένα κόμματα υπέυθυνα για την χρεοκοπία επανακάμπτουν και μεταμφιέζονται σε δυνάμεις "αλλαγής", ηγετίσκοι με ακέραιες ευθύνες για την αποτυχία εξόδου από τα μνημόνια "αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες", δογματικές δυνάμεις με άγνοια κινδύνου εκβιάζουν τα κόμματά τους να αποφύγουν τον οποιονδήποτε ρεαλισμό. Όλος ο εσμός των συντηρητικών, δημοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας στελεχών και οπαδών, κομματικών πατριωτών και γραναζιών των σκουριασμένων μηχανισμών, επανέρχονται στο προσκήνιο. Όσοι και όσες δεν είχαν τίποτα εναλλακτικό να προτείνουν όλα αυτά τα χρόνια, διεκδικούν την εξουσία ξανά με μοναδική προίκα την κομματική πελατειακή τους δύναμη και επιρροή. Πρόκειται για την εαρινή εκλογική αντεπίθεση των παρασιτικών.

Είναι δεινή η θέση των προοδευτικών όλων των παρατάξεων. Εκείνων που προκρίνουν τον εθνικό διάλογο για αναζήτηση συμπτώσεων, συγκλίσεων, προωθητικών συμβιβασμών έως την διατύπωση ενός εθνικού συναινετικού σχεδίου "παραγωγικής ανασυγκρότησης". Γιατί έχουν απέναντί τους υπέρτερες δυνάμεις του παλιού υποδείγματος με δύναμη στα ΜΜΕ, διεισδυτικότητα στα κόμματα και τις κινήσεις και δύναμη πελατειακής υπόσχεσης ακόμη και τώρα. Έτσι η παρέμβαση του ΠΑΣΟΚ στον μεταρρυθμιστικό χώρο διέλυσε πρόσφατα κάθε ελπίδα αυτόνομης συγκρότησης του ριζοσπαστικού κέντρου, οι αρχηγικές φιλοδοξίες και ο έλεγχος των μηχανισμών διέλυσαν ως πολιτικά σχέδια ΔΗΜΑΡ, Δράση και Δημιουργία Ξανά, οι ακροδεξιοί πατριώτες της λαϊκής δεξιάς ό,τι φιλελεύθερο είχε η ΝΔ και οι δογματικοί επαναστάτες χωρίς αιτία νοσταλγοί του υπαρκτού κομματάρχες απειλούν να εκμηδενίσουν την όποια ρεαλιστική προσαρμογή της αριστεράς στις σημερινές συνθήκες. 

Ήδη η σύγκρουση "ή εμείς ή αυτοί" προετοιμάζεται με πύκνωση των αντιπαραθέσεων φανατικών ομάδων, με τους πολίτες βασανισμένους και σε σύγχυση από την ένταση της ανθρωπιστικής κρίσης να μην έχουν καμιά καθαρή εικόνα ποιοι είμαστε εμείς και ποιοι είναι αυτοί...

Φυσικά είναι πιο εύκολο για το παλιό να σκιαμαχεί, να παίζει το θεατρικό έργο ο καλός ο κακός και ο άσχημος αντί να επιζητεί διάλογο με το καινούργιο, με την πραγματικότητα, με τις ανάγκες. Και αν δει κανείς τους υποψήφιους καταλαβαίνει... Πρόκειται για απόπειρα ολικής επαναφοράς ότι πιο πρόστυχου, πελατειακού, παρασιτικού έχει βγάλει η ελληνική κοινωνία τα τελευταία τριάντα χρόνια: με ...απεριόριστο θράσος "για την ασυλία, ρε γαμώτο". 

Όσους δεν πρόλαβε ακόμη η ελληνική δικαιοσύνη να "τεκμηριώσει" την δίωξή τους, κατεβαίνουν υποψήφιοι... Όσα κομματόσκυλα κοιμόντουσαν τον ύπνο του δικαίου ζώντας από "φόρους υπέρ τρίτων", τώρα κοσμούν τα ψηφοδέλτια της "ανανέωσης του πολιτικού σκηνικού" και της "αλλαγής του συσχετισμού δυνάμεων" - ποιας αλλαγής, ποιου συσχετισμού, όταν κινδυνεύουμε να είναι πάλι οι ίδιοι...

Μόνη ελπίδα και υπόδειγμα η κίνηση των 5 δημάρχων και οι όποιες άλλες αυτοδιοικητικές υποψηφιότητες που δεν βγήκαν από κομματικούς σωλήνες. Ως εκεί όμως. 

Σε πολιτικό επίπεδο η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη πια. Η "μνημονιακή πολιτική" θα καταδικαστεί από ένα θολό πλειοψηφικό ρεύμα απόγνωσης με επίσης θολό προκείμενο. 

Η επόμενη μέρα ας μας έχει απαλλάξει τουλάχιστον από καίριους εκφραστές του παλιού, γιατί ο εθνικός ιστορικός συμβιβασμός για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, διαγράφεται, υπόρρητα μεν σαφώς δε, κάτω από την κλαγγή  των πολιτικών "όπλων" και των θόρυβο των τυμπάνων των οπαδών/πελατών. Και διακρίνεται ήδη καθαρά όπου γίνεται διάλογος και συμμετέχουν φαινομενικά τελείως αντίθετες δυνάμεις. 

Όσο διακρίνονται πια καθαρά -και προδίδονται για τις προθέσεις τους- όσοι προτιμούν την σύγκρουση δαιμονοποιόντας τον αντίπαλο και καταστρέφοντας με την λοιδορία και την υπονόμευση της μονταζιέρας τους  (ένθεν κακείθεν) τις ζέουσες ανάγκες και δυνατότητες διαμόρφωσης συναινέσεων. 

Θα εκπλαγούν βέβαια από την διάταξη των δυνάμεων που η ίδια η παρέμβασή τους θα προκαλέσει - γιατί ξεχνούν στα επιδέξια σχέδιά τους ότι ο κόσμος είναι μεν πονεμένος και ταλαιπωρημένος αλλά δεν είναι ηλίθιος. Καταλαβαίνει...