Η σιωπή πριν την καταιγίδα και το βουβό ποτάμι

Την σιωπή στο μάτι του κυκλώνα είναι που φοβούνται οι πολιτικοί

Εκεί είμαστε

Οι πολίτες αρνούνται (οι μισοί) να απαντήσουν καν στους δημοσκόπους διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Όσοι όσες απαντούν οι μισοί σχεδόν προκρίνουν πρώτο το κόμμα Δεν Ξέρω/Δεν Απαντώ και "καταλληλότερο" τον κανένα. Έκφραση ενός βουβού ποταμιού απόγνωσης με το πολιτικό σύστημα και άρνησης συνεργασίας μαζί του.

Οι πολιτικοί στον κόσμο τους συνεχίζουν να ανταλλάσσουν την όποια αναγνωρισιμότητά τους με δουλειές για τους ίδιους και τους κολλητούς τους. Μέσα στα κόμματα της κυβέρνησης που καταρρέουν αλλά και στα μικρά που δεν μπόρεσαν για χ λόγους να γίνουν κάτι, το όλοι εναντίον όλων κυριαρχεί. Νεοδημοκράτες εναντίον νεοδημοκρατών, ακροδεξιοί εναντίον ακροδεξιών, πασόκοι εναντίον πασόκων, δρασίτες εναντίον δρασιτών, οικολόγοι εναντίον οικολόγων - το προσωπικό στίγμα, η φιλοδοξία και κυρίως η επιβίωση από την μόνη δουλειά που "ακόμη πάει καλά" στην χώρα μας, την πολιτική εντείνονται. 

Το κόμμα Ποτάμι είναι μια μικρή έκφραση του μεγάλου βουβού ποταμού της απόγνωσης. Κυβέρνηση και τρόικα, όχι μόνο δεν μπόρεσαν να βγάλουν την χώρα από την κρίση, όχι μόνο δεν μπόρεσαν (ή και δεν ήθελαν) να προστατέψουν την παραγωγική βάση, την επιχειρηματικότητα και την αναπτυξιακή δυναμική των "τελευταίων των Μοϊκανών" ελεύθερων επαγγελματιών αλλά φρόντισαν να καταστρέψουν ό,τι επιβίωνε της κρίσης - μαζί! (το γιατί και το πως, αλλά και τα ποσοστά ευθύνης θα τα να ζητήσει η ιστορία - "μετά").

Η κεντροαριστερά συντάχθηκε με την καταστροφική αυτή πολιτική και το πληρώνει με την εξαφάνισή της. Οι κεντρώοι φιλελεύθεροι προτίμησαν την "κανονικότητα" σε μια χώρα που μπερδεύει τον φιλελευθερισμό με την τρόικα και τους νεοσυντηρητικούς της κινεζοποίησης των εργασιακών σχέσεων - και πληρώνουν με ανυποληψία. 

Οι οικολόγοι αφοσιώθηκαν στις προσωπικές διαδρομές ξεφτιλίζοντας τις αξίες ενός τρίτου εναλλακτικού κινήματος της εποχής μας.

Η αριστερά καρκινοβατεί μεταξύ ανανέωσης και λαϊκισμού σηκώνοντας ένα τεράστιο ρίσκο ως μοναδική αναγκαστικά εναλλακτική σε ισχνές πλάτες.

Οι χρεοκοπημένοι υποχρεωτικά πολίτες δεν ξεχνούν - γιατί απλά αυτό ζουν, αυτή είναι η καθημερινότητά τους, ο πόνος χωρίς όνειρα, η τύχη των παιδιών τους, η κατάθλιψη και η παραίτηση που φαίνεται να κυριαρχεί μετά από 5 χρόνια ύφεσης και αυταρχικών μη αναλογικών φορομπηχτικών μέτρων. Η σιωπή όμως έχει και άλλη ανάγνωση: την καταιγίδα που έρχεται...

Αυτήν που οι έμπειροι της μη ευθύνης οσμίζονται στον αέρα και σπάνε την ήσυχη σιωπή τους για να επηρεάσουν κάπως τα πράγματα ή να διευθετήσουν το αναπόφευκτο: ο ΓΑΠ επιστρέφει για να διεκδικήσει ξανά την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, ο Λαλιώτης προτείνει επαφές και συναλλαγή με τον ΣΥΡΙΖΑ, ο Καραμανλής χτυπά πλαγιοκοπώντας τον Σαμαρά, ο Σαμαράς ψάχνει απελπισμένος σωτηρία στο ΛΑΟΣ και την ΧΑ. 

Κι όμως η καταιγίδα θα ξεσπάσει και η ασυλία θα αρθεί. Κι ο ένας θα "δώσει" τον άλλο, όπως το συνηθίζουν. Πολλά ποτάμια θα ξεχυθούν επιφανειακά και υπόγεια. Απλά με την ψήφο!  

Η Αργεντινή δεν θα μας επισκεφθεί και αυτήν την άνοιξη - γιατί είναι ήδη εδώ μήνες και χρόνια, με την συνευθύνη της τρόικας...

Και οι συνταξιούχοι και οι ένστολοι δεν αρκούν για να σώσουν την πολιτική τάξη της συμφοράς - ούτε καν - όταν το "πρωτογενές πλεόνασμα" που μοιράζεται σε χαπάκια προεκλογικά είναι ακριβώς οι συντάξεις που καθυστερούν! 

Είμαστε καταδικασμένοι να ζήσουμε ενδιαφέροντες καιρούς. Ας τους ζήσουμε νηφάλια και με ηρεμία λοιπόν - προετοιμασμένοι και προετοιμασμένες...

ΑΣ

*δημοσιεύτηκε στον Κλόουν