Τετάρτη 11 Ιουνίου 2014

Τραπεζική (Μη) Ενοποίηση: Η πανούργα στρατηγική του κ. Σόιµπλε και η θλιβερή στάση της ελληνικής κυβέρνησης

Αφιερωμένο στον νέο εθνικό τραπεζίτη...
Τραπεζική Μη Ενοποίηση με υπογραφή Στουρνάρα
"τα 50 δις που δανείστηκε το ελληνικό δηµόσιο υπέρ των τραπεζιτών, δεν θα περάσουν ποτέ στο Κοινό Ταµείο και ποτέ των ποτών στον Ευρωπαϊκό Μηχανισµό Στήριξης (ESM)"
του Γιάνη Βαρουφάκη*

Στα τέσσερα χρόνια που πέρασαν από τότε που ξέσπασε η Κρίση του Ευρώ, είχαµε πάνω από σαράντα Ευρωπαϊκές Συνόδους Κορυφής. Μόνο σε µία εξ αυτών έγινε κάτι άξιον λόγου. Κάτι για το οποίο µπορούσαµε, ως ευρωπαίοι πολίτες, να νιώσουµε κάτι που θύµιζε ανακούφιση και περηφάνεια: στην Σύνοδο Κορυφής του Ιουνίου του 2012.

Ήταν µια Σύνοδος που θύµιζε όλες τις άλλες: κοινοτυπίες επί κοινοτυπιών, συζήτηση άνευ ουσίας, πλήρη επιβολή από την γερµανική αντιπροσωπία της συνολικής σιωπής για τα ζητήµατα που απειλούσαν να τινάξουν στον αέρα την Ευρωζώνη. Λίγο πριν κλείσει η Σύνοδος, εκεί που η κα Μέρκελ και ο κ. Σόιµπλε κοιτούσαν το ρολόι τους και ετοιµαζόντουσαν να µαζέψουν τα χαρτιά τους και να φύγουν, δέχθηκαν ένα εντελώς απρόσµενο χτύπηµα από έναν «δικό τους άνθρωπο». Τον δοτό πρωθυπουργό της Ιταλίας κ. Μάριο Μόντι που, έξι µήνες πριν, είχε διοριστεί αντικαταστάτης του ανεκδιήγητου (αλλά εκλεγµένου) Μπερλουσκόνι από την την κα Μέρκελ και τον κ. Σόιµπλε, σε αγαστή συνεργασία µε το ιταλικό τραπεζικό και οικονοµικό κατεστηµένο.
  • Το πρόβληµα του κ. Μόντι ήταν ότι από την αρχή της πρωθυπουργίας του, η Ιταλία κατέρρεε. Οι τράπεζες (µε πρώτη και καλύτερη την Unicredit), ο ιδιωτικός τοµέας και το δηµόσιο, αντιµετώπιζαν τριπλή πτώχευση α λα ελληνικά. 
  • Ο κ. Μόντι πιεζόταν να δανειστεί υπέρ των τραπεζιτών από την τρόικα υπό όρους λιτότητας που θα τίναζαν στον αέρα την FIAT και τους µικρο-επιχειρηµατίες, και πάλι α λα ελληνικά. 
  • Οι αγορές οσφρίζονταν «αίµα» και τα επιτόκια δανεισµού της Ιταλίας έπιασαν το 8%. Καταστροφή για µια οικονοµία όπου το ονοµαστικό εθνικό εισόδηµα έπεφτε καθηµερινά (αντί να ανέρχεται). 
Κατά την διάρκεια της εν λόγω Συνόδου ο κ. Μόντι ήξερε ότι αν επέστρεφε στην Ρώµη µε άδεια χέρια, τόσο οι δικές του µέρες όσο και του Ιταλικού κράτους ήταν µετρηµένες. Επειδή, αν και δοτός, ο κ. Μόντι είχε εµπειρία συγκρούσεων στον πυρήνα της ΕΕ (όταν ήταν Επίτροπος είχε συγκρουστεί µε την Microsoft και το Βερολίνο, και είχε βγει νικητής), βρήκε το σθένος να κάνει το κόλπο γκρόσο λίγο πριν λήξει η Σύνοδος.
Την ώρα που οι οµόλογοί του ετοιµάζονταν να τα µαζέψουν και να επιστρέψουν στις έδρες τους, ο κ. Μόντι ζήτησε τον λόγο για να πει: «Δεν θα φύγει κανείς αν πρώτα δεν υπάρξει συµφωνία ότι η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών µας θα γίνεται άµεσα, µε κονδύλια του Ταµείου Χρηµατοπιστωτικής Σταθερότητας τα οποία δεν θα καταγράφονται στο εθνικό δηµόσιο χρέος µας.»
Η κα Μέρκελ και ο κ. Σόιµπλε έτριβαν τα µάτια τους και δεν πίστευαν στα αυτιά τους. Πριν προλάβουν να µιλήσουν, παίρνει την ευκαιρία ο κ. Ραχόι (ο πρωθυπουργός της Ισπανίας, η οποία βρισκόταν σε ακόµα πιο δεινή θέση από την Ιταλία) να συνηγορήσει. Και σαν να µην έφτανε αυτό, νάσου και ο, κατά τα άλλα σιωπηλός, νεο-εκλεγείς Γάλλος Πρόεδρος, ο κ. Ολάντ, να προσθέτει κι αυτός την φωνή του στην πρόταση-απαίτηση Μόντι.

Εκείνη την στιγµή η κα Μέρκελ απέδειξε την πολιτική οξυδέρκειά της. Την ώρα που ο κ. Σόιµπλε τα είχε χαµένα, η Καγκελάριος έκανε έναν γρήγορο και πανέξυπνο ελιγµό για να υπονοµεύσει την «Λατινική Συµµαχία» Μόντι-Ραχόι-Ολάντ που τόσο απρόσµενα δηµιουργήθηκε σε µερικά λεπτά της ώρας µπροστά στα έντροµα µάτια της: Δέχθηκε την πρόταση Μόντι! 

Υπό έναν όρο, που θα αποδεικνυόταν καίριος: Να προηγηθεί Τραπεζική Ενοποίηση. 

Νιώθοντας βαθειά δικαιωµένοι, οι Μόντι-Ραχόι-Ολάντ συµφώνησαν και περίχαροι βγήκαν στο προαύλιο για να δηλώσουν την βαθειά τοµή που µόλις «επέβαλαν» στην Γερµανία. Την ίδια στιγµή, η κα Μέρκελ έσκυβε στο αυτί του κ. Σόιµπλε λέγοντάς του: 
«Δική σου δουλειά τώρα είναι να υπονοµεύσεις την Τραπεζική Ενοποίηση ώστε να µην γίνει ποτέ η άµεση ανακεφαλαιοποίηση που θέλει ο Μόντι»
Έτσι κι έγινε. 

Τι θα σήµαινε µια Τραπεζική Ενοποίηση και γιατί θα ήταν σηµαντική

Ένα τραπεζικό σύστηµα αποτελείται από τρία «συστατικά»:

(1) Κεντρική Τράπεζα (που εξασφαλίζει ρευστότητα στις ιδιωτικές τράπεζες)
(2) Εποπτική Αρχή (η οποία, υποτίθεται, ελέγχει τα βιβλία των τραπεζών και, καθώς το κράτος εγγυάται µεγάλο µέρος των καταθέσεων, έχει το δικαίωµα να προστάζει τις τράπεζες να βρουν νέα χρήµατα ή, αν δεν τα καταφέρουν, να κλείσουν, και
(3) Ταµείο από το οποίο, στην περίπτωση που µια τράπεζα πτωχεύσει, αντλούνται οι πόροι που απαιτούνται για την καταβολή των εγγυηµένων καταθέσεων ή και κεφάλαια από τα οποία ανακεφαλαιοποιείται (και διασώζεται) πριν µεταπωληθεί.
Στην Ευρωζώνη παρατηρείται το εξής παράδοξο: Ενώ το πρώτο συστατικό έχει εξευρωπαϊστεί και το µοιραζόµαστε από κοινού, η ΕΚΤ, τα συστατικά (2) και (3) παραµένουν απολύτως «εθνικοποιηµένα». 
Το πρόβληµα µε την «εθνική» διάσταση του (3) είναι ότι, όταν το δηµόσιο είναι στα πρόθυρα της πτώχεσης αλλά πρέπει να δανειστεί µεγάλα ποσά για να εγγυοδοτήσει το Ταµείο από το οποία θα υποστηρικτούν οι τράπεζες, τόσο οι τράπεζες όσο και το δηµόσιο πέφτουν στην µαύρη τρύπα της αλληλένδετης πτώχευσης. Όπως έγινε στην Ελλάδα, στην Ιταλία του κ. Μόντι, στην Ιρλανδία, στην Ισπανία κλπ. 
Για αυτό τον λόγο απαίτησε ο κ. Μόντι τον εξευρωπαϊσµό του (3) στην Σύνοδο Κορυφής του Ιουνίου 2012.

Η απάντηση της κας Μέρκελ ήταν: ΟΚ, να εξευρωπαϊστεί το (3) αλλά µόνο αφού εξευρωπαϊστεί και το (2). Δηλαδή, να περάσει η εποπτεία των τραπεζών από τις 3 εθνικές εποπτικές αρχές σε µια ευρωπαϊκή Εποπτική Αρχή. 

Εύλογο το επιχείρηµα: Για να ζητάµε την χρηµατοδότηση του Ταµείου (3) άµεσα από τον ευρωπαίο φορολογούµενο, και να εξουσιοδοτούµε να ανακεφαλαιοποιεί τις τράπεζες, είναι σωστό οι τράπεζες να εποπτεύονται από µια κοινή, ευρωπαϊκή Εποπτική Αρχή (2). 
Προφανώς, ο κ. Μόντι δεν µπορούσε παρά να αποδεχθεί αυτή την πρόταση-θέση της γερµανίδας Καγκελαρίου.

Πράγµατι, αν είχε εφαρµοστεί αυτή η απόφαση εξευρωπαϊσµού της Εποπτικής Αρχής (2) και του Ταµείου (3), τότε ένας βασικός παράγοντας που συντηρεί την Ευρωζωνική Κρίση θα είχε εκλείψει, καθώς 
(α) τα κράτη µας δεν θα έπρεπε να δανείζονται εκ µέρους των τραπεζών, και 
(β) θα «έσπαγε» η αµαρτωλή σχέση ντόπιων τραπεζιτών και ντόπιων πολιτικών.

Η στρατηγική Σόιµπλε

«Δική σου δουλειά τώρα είναι να υπονοµεύσεις την Τραπεζική Ενοποίηση ώστε να µην γίνει ποτέ η άµεση ανακεφαλαιοποίηση που θέλει ο Μόντι». Τάδε έφη, στο αυτί του υπουργού της, η κα Μέρκελ λίγο µετά την αναπάντεχα γενναία στάση του κ. Μόντι στην Σύνοδο του Ιουνίου 2012. Όπερ και έπραξε ο κ. Σόιµπλε αρχής γενοµένης µε άρθρο του στους Financial Times, τον Αύγουστο το 2012 στο οποίο κατέγραψε την στρατηγική του: Σκοπός µας είναι να κωλλισιεργήσουµε ως προς τον εξευρωπαϊσµό της Εποπτικής Αρχής για να έχουµε λόγο να αρνηθούµε στον όποιον κ. Μόντι τον εξευρωπαϊσµό του Ταµείου από το οποίο ...ανακεφαλαιοποιούνται και χρηµατοδοτούνται οι αναδιαρθρώσεις των προβληµατικών τραπεζών.

Η στρατηγική του ήταν πολύ απλή: «Δεν συµφωνήσαµε ότι για να γίνει άµεση ανακεφαλαιοποίηση θα πρέπει πρώτα να συµφωνήσουµε σε µια κοινή εποπτική αρχή; Ωραία. Θα υπονοµεύσω τόσο έντονα την συµφωνία για την εποπτική αρχή που η άµεση ανακεφαλαιοποίηση θα παραπεµθεί στις καλένδες. Κατόπιν, αφού θα έχω σπάσει το ηθικό των Λατίνων, θα τους προσφέρω την κοινή Εποπτική Αρχή υπό τον όρο ότι δεν θα υπάρξει κοινό, ευρωπαϊκό Ταµείο ανακεφαλαιοποίησης. 
Με άλλα λόγια, θα µετατρέψω τον όρο που έθεσε η κα Μέρκελ ως αντάλλαγµα για την υλοποίηση της απαίτησης Μόντι-Ραχόι-Ολάντ ως αυτό που θα τους προσφέρω ώστε να µην υλοποιηθεί ποτέ η απαίτηση Μόντι-Ραχόι-Ολάντ!»
Όπερ και εγένετο. 
Μάλιστα αγαπητέ αναγνώστη. 
Η «Τραπεζική Ενοποίηση» που αποφασίστηκε και την οποία µας παρουσιάζουν ως τεράστια επιτυχία δεν είναι παρά η υλοποίηση της στρατηγικής Σόιµπλε που µόνο στόχο είχε πως να µην ενοποιηθούν πραγµατικά τα τραπεζικά συστήµατα της Ευρωζώνης.
Τι αποφάσισαν; Ακτινογραφία της δήθεν Τραπεζικής Ενοποίησης που µόλις αποφασίστηκε

Ως προς την Κοινή Ευρωπαϊκή Εποπτική Αρχή, αυτή σπάει σε δύο όργανα. Τον ΜΕΜ (Μοναδικό Εποπτικό Μηχανισµό ή αγγλιστί Single Supervision Mechanism) και το ΜΜΕ (Μοναδικό Μηχανισµό Επίλυσης ή Single Resolution Mechanism). 
Ο ΜΕΜ ιδρύεται ως παράρτηµα της ΕΚΤ, αποτελείται από «τεχνοκράτες» και ελέγχει τα βιβλία 128 «συστηµικών» τραπεζών. Ο ΜΜΕ αποτελείται από διορισµένα µέλη τα οποία, ουσιαστικά, εκπροσωπούν τις κυβερνήσεις των κρατών-µελών της Ευρωζώνης. 

Η διαδικασία που προβλέπεται για την «διάσωση» ή το κλείσιµο µιας τράπεζας έχει ως εξής:

• Ο ΜΕΜ (δηλαδή η ΕΚΤ) θα αποφαίνεται αν µια τράπεζα έχει πρόβληµα.

Όµως, ο ΜΜΕ (δηλαδή οι πολιτικοί) θα έχει την δυνατότητα να ζητά από τον ΜΕΜ να κινηθεί εναντίον κάποιας τράπεζας και, εάν ο ΜΕΜ αρνηθεί, δικαιούται να παρέµβει ΜΜΕ µόνος του. Παράλληλα η Γερµανία απέσπασε την συµφωνία των άλλων ότι ποια βιβλία των γερµανικών τραπεζών θα τεθούν υπό το µικροσκόπιο του ΜΕΜ θα το κρίνει το... Βερολίνο.

• Αν ΜΕΜ και ΜΜΕ, ή µόνο ο ΜΜΕ, αποφασίσουν ότι η τράπεζα Χ πρέπει να ανακεφαλαιοποιηθεί ή και να κλείσει (όπως π.χ. η Λαϊκή Τράπεζα), τότε ζητά από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να αποφασίσει κάτι τέτοιο και να κινήσει την σχετική διαδικασία.

• Όλη αυτή η διαδικασία πρέπει να αρχίσει και να ολοκληρωθεί εντός ενός Σαββατοκύριακου ώστε να µην πανικοβληθούν καταθέτες και αγορές.

Και τα χρήµατα για υποστήριξη, διάσωση και ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών που θα βρεθούν; Με άλλα λόγια, η επιτυχία του κ. Μόντι (να επιβάλει στην κα Μέρκελ την αποδοχή της αρχής για άµεση ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών) επέζησε ή την πήρε το ποτάµι; 

Η απάντηση έρχεται από το στόµα του κ. Σόιµπλε του οποίου αποστολή ήταν να αποδοµήσει την «επιτυχία Μόντι». Να τι δήλωσε ο γερµανός υπουργός οικονοµικών την προηγούµενη εβδοµάδα στην συνέντευξη τύπου µετά την ανακοίνωση συµφωνίας µεταξύ Ευρωπαϊκού Συµβουλίου και Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την «Τραπεζική Ενοποίηση»: 
«Η αµοιβαιοποίηση του κόστους επίλυσης και ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών έχει αποκλειστεί δια παντός!»
Σταράτα λόγια. Ο κ. Σόιµπλε θριαµβευτικά µας είπε πως η άµεση ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών (που τον ανάγκασε ο κ. Μόντι να συζητήσει και αν αποδεχθεί επί της αρχής) δολοφονήθηκε κοινή συναινέσει. Αυτό είπε ο κ. Σόιµπλε. Αλλά για να συγκαλύψει αυτή την ταφόπλακα που τοποθέτησε έντεχνα η γερµανική πλευρά (µε την συναίνεση των «δικών µας») επί της απαίτησης Μόντι, η τελική συµφωνία περιείχε κάτι που κάποιος που δεν έχει εντρυφήσει στο πρόβληµα µπορεί να εκλάβει ως µια γερµανική υποχώριση στην απαίτηση Μόντι για ένα κοινό ευρωπαϊκό ταµείο για τις τράπεζες. 

Τι είναι αυτό το κάτι;
Πρόκειται για ένα πράγµατι κοινό ευρωπαϊκό ταµείο από το οποίο προβληµατικές τράπεζες µπορεί να χρηµατοδοτούνται. 
Ποιός όµως θα χρηµατοδοτεί αυτό το Ταµείο; 
Ιδού το ερώτηµα. 

Κατά την γερµανική απαίτηση δεν θα προικοδοτηθεί ποτέ µε χρήµατα γερµανών ή άλλων ευρωπαίων φορολογούµενων (άµεσα ή µέσω του Ευρωπαϊκού Μηχανισµού Σταθερότητας, του ESM) ή από την ΕΚΤ. Οι ίδιες οι τράπεζες θα χρηµατοδοτούν το ταµείο διάσωσής τους, είναι η απάντηση.

Εκ πρώτης όψεως φαίνεται σωστό: οι τραπεζίτες να πληρώνουν ένα ασφάλιστρο σε περίπτωση «ατυχήµατος» της τράπεζάς τους και µε τρόπο που να µην επιβαρύνεται ο φορολογούµενος. Όπως γίνεται και στις ΗΠΑ, όπου οι τράπεζες καταβάλουν «ασφάλιστρα» στο αντίστοιχο αµερικανικό οµοσπονδιακό ταµείο (το FDIC) το οποίο, µε την σειρά του, τις βοηθά σε µια δύσκολη στιγµή.
Δεν είναι όµως τόσο απλά τα πράγµατα: Η µέγιστη διαφορά µεταξύ του ευρωπαϊκού (υπό ίδρυση κοινού) ταµείου και του αµερικανικού (του FDIC) είναι ότι το αµερικανικό έχει από πίσω του την Κεντρική Τράπεζα (το Fed) η οποία, όταν χρειάζεται, του παράσχει όσο χρήµα έχει ανάγκη (όπως, π.χ., έκανε το 2008 που κατέρρεε το χρηµατοπιστωτικό σύµπαν)
Σε αντίθεση, το ευρωπαϊκό ταµείο δεν θα έχει τίποτα και κανέναν να το υποστηρίζει. Το συνολικό ποσό µε το οποίο θα το προικήσουν (λίγο-λίγο) οι τράπεζες εντός της επόµενης οκταετίας (όπως προβλέπει η συµφωνία) ανέρχεται σε 55 δις ευρώ. Δεν αρκούν ούτε για την διάσωση µιας µεσαίας ευρωπαϊκής τράπεζας
Μάλιστα σε µια κρίση σαν αυτή του 2008 ή του 2011, το Ταµείο αυτό θα εξαντληθεί εντός πέντε λεπτών της ώρας!
Και τότε τι θα γίνει; Η απάντηση που δίνει η επίσηµη ΕΕ είναι ότι θα επιτρέπεται στο Ταµείο να δανείζεται από τις αγορές. Ποιος όµως θα του δανείζει κατά την διάρκεια µιας τραπεζικής κρίσης όταν όλοι γνωρίζουν ότι δεν θα έχει λαµβάνειν νέους σοβαρούς πόρους, ότι δεν έχει πρόσβαση στον Ευρωπαϊκό Μηχανισµό Στήριξης, κι ότι απαγορεύεται στην ΕΚΤ να το βοηθήσει; 
Κανείς, είναι η απάντηση. Οπότε τι θα γίνει; Απλά, οι τράπεζες θα πρέπει να ανακεφαλαιοποιηθούν από τα κράτη. Όπως και πριν την «Τραπεζική
Ενοποίηση»! 
Αυτό εξηγεί τον τίτλο της παρακάτω ενότητας:

Πολύ κακό για το τίποτα. Ή µάλλον πολύ κακό για το πολύ χειρότερο

Η κίνηση του κ. Μόντι ήταν κίνηση ουσίας. Η στρατηγική του κ. Σόιµπλε (από τότε µέχρι σήµερα που εν τέλει στέφθηκε µε επιτυχία) ήταν κίνηση ακύρωσης της ουσίας Μόντι και δηµιουργίας µιας νέας γραφειοκρατίας που θα εξασφαλίσει την στο διηνεκές ακύρωση της σωστής, και επί της ουσίας, κίνησης Μόντι.

Από οικονοµικής πλευράς, ένα είναι το ζητούµενο µιας πραγµατικής τραπεζικής ενοποίησης: η αµοιβαιοποίηση του κόστους διάσωσης των τραπεζών. Αυτό που, εν συντοµία, ζήτησε ο κ. Μόντι
Η «Τραπεζική Ενοποίηση» που µόλις «επετεύχθη» αποκλείει αυτή την αµοιβαιοποίηση. Φτιάχτηκε για υπάρξει ενοποίηση κατ’ όνοµα αλλά ποτέ κατ’ ουσίαν.

Θα µου πείτε: Προς τι οι ατελείωτες συζητήσεις, οι αντιπαραθέσεις, οι ολονύκτιες διαβουλεύσεις για να φτάσουµε στην Τραπεζική Μη Ενοποίηση; Όλη αυτή η ενέργεια πολιτικών, ευρωβουλευτών, επιτρόπων και παρατρεχάµενων σπαταλήθηκε σε εντελώς ανούσια ζητήµατα για τα οποία αρέσκονται να τσακώνονται στις Βρυξέλλες: Πόσες επιτροπές θα δηµιουργηθούν, που θα εδρεύουν, ποιος θα εκπροσωπείται σε ποιαν, ποιος θα έχει το δικαίωµα να µιλήσει πρώτος, ποια επιτροπή θα διαθέτει βέτο επί των υπολοίπων, κλπ. Για όλα αυτά συµφώνησαν. 

Έχοντας ξοδέψει όλη τους την ενέργεια σε αυτή την ατέρµονη κουβέντα, ίσως καν να µην πρόσεξαν ότι ο κ. Σόιµπλε κατάφερε έναν στόχο διετίας: Το πως να µην γίνει Τραπεζική Ενοποίηση αλλά να ονοµαστεί Τραπεζική Ενοποίηση η µη Ενοποίηση!

Κάποιοι θα πουν ότι τα παραλέω. Ότι, ναι µεν δεν είναι τέλεια αυτή η ενοποίηση, αλλά ότι είναι ένα βήµα. Ότι έτσι προχωρά η ΕΕ. Βήµα-βήµα, από κρίση σε κρίση, βάζοντας το ένα λιθαράκι πάνω στο άλλο. Δεν είναι καλύτερα να έχουµε προχωρήσει στην σωστή κατεύθυνση ακόµα κι αν δεν προχωρήσαµε αρκετά;

Μήπως ο τίτλος της παρούσας ενότητας να έπρεπε να είναι: Πολύ κακό για το λίγο; Δεν είναι καλύτερο το λίγο από το τίποτα;

Η απάντησή µου είναι ένα µεγάλο «όχι». Γιατί; Επειδή η µη συµφωνία θα ήταν καλύτερη από αυτή την συµφωνία. Επειδή το νέο σύστηµα που δηµιούργησαν ώστε να «δολοφονηθεί» η ιδέα του κ. Μόντι είναι ακόµα χειρότερο από εκείνο το απαράδεκτο σύστηµα που είχαµε ως τώρα. Θα σας δώσω τρεις βασικούς λόγους:

1. Στο πλαίσιο της «Τραπεζικής Ενοποίησης», συµφωνήθηκε ότι τα έως τώρα κόστη ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών (π.χ. τα 50 δις που δανείστηκε το ελληνικό δηµόσιο υπέρ των τραπεζιτών), δεν θα περάσουν ποτέ στο Κοινό Ταµείο και ποτέ των ποτών στον Ευρωπαϊκό Μηχανισµό Στήριξης (ESM). 
Με άλλα λόγια, ένας εθνικός στόχος (δηλαδή η διαγραφή των 50 δις υπερ των τραπεζών από το ελληνικό δηµόσιο χρέος) απεµπολίστηκε µε την υπογραφή του έλληνα υπουργού οικονοµικών.
2. Συµφωνήθηκε και κάτι άλλο: Όταν µια τράπεζα αποκτά πρόβληµα, από τούδε και στο εξής, θα εφαρµόζεται το Κυπριακό µοντέλο: κούρεµα των δανειστών της τράπεζας, ενίσχυσή της µε δηµόσιο χρήµα, κούρεµα µη εγγυηµένων καταθέσεων και, µόνο τότε, χρηµατοδότηση από το Κοινό Ταµείο. Δεδοµένου ότι οι ελληνικές τράπεζες έχουν µεγάλες µαύρες τρύπες, τις οποίες το ελληνικό δηµόσιο επ’ ουδενί δεν θα µπορεί να καλύψει µε νέο δηµόσιο χρέος, η συνυπογραφή της συµφωνίας «Τραπεζικής Ενοποίησης» από την κυβέρνησή µας αποτελεί συναίνεση στην εν δυνάµει επανάληψη του περσινού Κυπριακού δράµµατος στην Ελλάδα.

3. Η δηµιουργία του ΜΕΜ (Μοναδικού Εποπτικού Μηχανισµού) ως παράρτηµα της ΕΚΤ θα στεγνώσει κι άλλο την αγορά από δάνεια. Γιατί;

Επειδή οι τραπεζίτες γνωρίζουν πια ότι θα τους ελέγχει ο ΜΕΜ από την Φραγκφούρτη και όχι ο «φίλος» κ. Προβόπουλος εξ Αθηνών ορµώµενος.

Επειδή όµως ο ΜΕΜ δεν θα διαθέτει χρήµατα για τους διασώζει ή να τους ανακεφαλαιοποιεί, το µόνο που θα απαιτεί από αυτούς είναι µεγαλύτερη κεφαλαιοποίηση – δηλαδή, µεγαλύτερο κλάσµα ιδίων κεφαλαίων προς δάνεια που έχουν δώσει. Καθώς δεν θα µπορούν οι τραπεζίτες να αυξήσουν τον αριθµητή του κλάσµατος αυτού (γιατί δεν µπορούν να αντλήσουν νέα κεφάλαια), ο µόνος τρόπος να αυξάνουν το κλάσµα είναι να µειώνουν το παρονοµαστή – δηλαδή, να µειώνουν την τραπεζική πίστη (τα δάνεια που δίνουν στις επιχειρήσεις) ακόµα περισσότερο.

Συντηρώντας και ενισχύοντας την Κρίση...

Επίλογος: Το δεύτερο έγκληµα της παρούσας κυβέρνησης

Πριν δύο µήνες βρισκόµουν στη Ουάσινγκτον όπου συνοµίλησα για την ευρωπαϊκή «Τραπεζική Ενοποίηση» µε στελέχη της οµοσπονδιακής κυβέρνησης και του ΔΝΤ. Ένα πράγµα µου έκανε εντύπωση: 
Και οι δύο, ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλον, πίστευαν ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν πρέπει σε καµία περίπτωση να συνυπογράψει αυτή την «Τραπεζική Ενοποίηση». 
Για δύο λόγους:

Πρώτον, επειδή, αν είναι να υπογράψουµε αυτό που διακαώς ήθελε ο κ. Σόιµπλε, έπρεπε να πουλήσουµε ακριβά την υπογραφή µας – π.χ. αποσπώντας δέσµευση για διαγραφή µεγάλου µέρους του χρέους µας. 

Δεύτερον, επειδή (όπως εξήγησα πιο πάνω) συνυπογράφοντας, δεσµευόµαστε επισήµως να εφαρµόσουµε το Κυπριακό µοντέλο εάν και όταν οι εν Ελλάδι τράπεζες εξωκύλουν και πάλι, αφού θα έχουν εξαντληθεί τα 50 δις που δανειστήκαµε για αυτές

«Γιατί να δεσµευτείτε σε κάτι τέτοιο;», ήταν το ρητορικό ερώτηµα ενός συνοµιλητή µου. 
Κι όµως. Όχι µόνο συνυπέγραψε η κυβέρνησή µας αυτό το εξάµβλωµα της δήθεν «Τραπεζικής Ενοποίησης» αλλά και το έκανε από την θέση της Προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 
Η προεδρία της ΕΕ υποτίθεται ότι δίνει σε µια χώρα την δυνατότητα, εντός αυτών των έξι µηνών, να προωθήσει το εθνικό της συµφέρον επιρρεάζοντας την ατζέντα και έµµεσα ακυρώνοντας αποφάσεις που συγκρούονται µε το εθνικό συµφέρον. 
Που κάτι τέτοιο! 
Η κυβέρνησή µας όχι µόνο προσυπέγραψε αλλά και απαιτεί από εµάς να την δοξάσουµε για το επίτευγµά της. 
Θα µου πείτε: Τι περίµενες από µια κυβέρνηση που απέρριψε την πρόσκληση του ΔΝΤ για µια από κοινού προσπάθεια διαγραφής µεγάλου µέρους του δηµόσιου χρέους ώστε να µην θιχτεί ο κ. Σόιµπλε; 
Σωστά. Απλά, είναι επιλογή µου να παραµένω αισιόδοξος απαιτώντας ακόµα και από αυτή την κυβέρνηση να δρα µε γνώµονα το εθνικό συµφέρον. Και να απογοητεύοµαι κάθε φορά...


*δημοσιεύτηκε στο HOT DOC στις 22 Μαρτίου 2014 
πηγή varoufakis.files

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU