Παρασκευή 13 Ιουνίου 2014

Η προοδευτική συμμαχία του σήμερα

Παγκόσμιο ρεζίλι από την μη εφαρμογή των αποφάσεων της Δικαιοσύνης
Η Αριστερά οφείλει να σηκώσει αυτή το γάντι του αστικού εκσυγχρονισμού της χώρας (#ελλείψει των
"αναγκαίων και ικανών" αστικών φιλελεύθερων δυνάμεων)

του Γιώργου Παπασπυρόπουλου*

Ο αστικός εκσυγχρονισμός σε αυτήν την χώρα έχει επανειλημμένα αποτύχει. Ενώ σαν αίτημα εκκρεμεί από την εποχή του Ελ. Βενιζέλου. 
Οι αστικές δυνάμεις που θα μπορούσαν να σηκώσουν το γάντι, δεν είχαν ποτέ την διάθεση να το κάνουν - έμποροι και μεταπράτες, κάτοικοι εξωτερικού για φορολογικούς λόγους, εφοπλιστές και εισαγωγείς, ιδιοκτήτες γης από συναλλαγή και καταπάτηση, έβλεπαν πάντα την χώρα αυτή σαν τόπο διακοπών και την τοπική οικονομία ανταγωνιστικά. Υπερεθνικοί και υπερφιλελεύθεροι ταυτόχρονα, εγκατέλειψαν την χώρα τους σε πολιτικούς αμοραλιστές που τους είχαν στο τσεπάκι και που με την σειρά τους φρόντιζαν τίποτα παραγωγικό να μην αναπτυχθεί από ντόπιες δυνάμεις. Οι ολιγάρχες επέβαλαν μια ιδότυπη φεουδαρχία μέσω του πελατειακού κράτους και του παρασιτικού δημοσίου.

Η οικονομική κρίση έφερε στην επιφάνεια τα παράσιτα που λυμαίνονταν τον δημόσιο πλούτο κατασπαταλώντας τον είτε για προσωπικό πλουτισμό είτε για εξαγορά ψηφοφόρων. Η τρόικα εμφανίστηκε σαν ο απομηχανής θεός που ελέγχοντας μέσω του δανεισμού μια εθελόδουλη πολιτική ηγεσία, θα περνούσε με το ζόρι κάποιες στοιχειώδεις αστικές μεταρρυθμίσεις στο κράτος και την αγορά. 
Σκατά μεταρρυθμίσεις όπως λέει και ο φίλος Κωνσταντίνος Αλεξάκος στο σχετικό του πόνημα (εδώ με αφορμή τις καθαρίστριες). Τίποτα δεν άλλαξε. 

Τα παράσιτα είναι στην θέση τους, το κράτος παραμένει ελεγχόμενο από το κόμμα, πελατειακό και εχθρικό στον Πολίτη - αυταρχικό περισσότερο από ποτέ. Περικοπές έγιναν επί δικαίων και κυρίως αδίκων, η κρίση μεταφέρθηκε στις πλάτες των μη εχόντων, οι τράπεζες ρίσκαραν και έχασαν αλλά πέρασαν το λογαριασμό στο δημόσιο δανειζόμενες από το μέλλον μας, το Δημόσιο πτώχευσε αλλά μετακύλησε μέσω των τραπεζών και αυτό τον λογαρισμό στον κοινό αποδέκτη - τον λαό. Η τρόικα συνεργάστηκε τελικά με ότι το πιο απεχθές από το πολιτικό σύστημα έχει περισσέψει με την εξαφάνιση των προθύμων, ερεθίζοντας τα αντανακλαστικά ενός λαού που έχει ζήσει κατοχή και χούντα και προδίδοντάς τον και αυτή με την σειρά της, εκτελώντας συμβόλαια με το ντόπιο πολιτικό κατεστημένο και εντολές του γερμανικού οικονομικού εθνικισμού. Επιβεβαιώνοντας τους ψεκασμένους συνομωσιολόγους της πάνω πλατείας και γιγαντώνοντας τους νεοναζί σε τρίτη πολιτική δύναμη.

Ποιες μεταρρυθμίσεις, ποιος αστικός εκσυγχρονισμός, ποιος αστικός φιλελευθερισμός;;

Μια φεουδαρχία της κρατικοδίαιτης ολιγαρχίας ζούμε μέσα σε ένα περιβάλλον μιας δοτής επικυριαρχίας του οικονομικού εθνικισμού των "δυνατών" της ΕΕ. Τίποτα δεν ελέγχεται δημοκρατικά από το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο ή το ευρωπαϊκό νομικό κεκτημένο. Κανείς δεν ακούει τις κραυγές των ευρωβουλευτών κατά του παραλογισμού της καταστροφικής λιτότητας...

Φιλελεύθερες αστικές δυνάμεις όμως και σε αυτήν την χώρα, δεν υπάρχουν ή είναι ελάχιστες και "ταξικά" αμελητέες. Είναι μια ιδιαιτερότητα, μια ανωμαλία της ιστορικής μας εξέλιξης από την τουρκοκρατία και μετά. Αναφέρεται ως έλλειψη εμπειρίας διαφωτισμού και αναγέννησης και πέρασμα κατευθείαν από την φεουδαρχία στον βαλκανικό καπιταλισμό της πατριάς χωρίς "αστική επανάσταση". 
Ότι και να λέγεται όμως, η πραγματικότητα επιβεβαιώνει μια αλήθεια: δεν υπάρχει συγκροτημένη πολιτική δύναμη με αστική "ταξική" βάση να οδηγήσει την χώρα στον εκσυγχρονισμό. Και η μόνη επόμενη πολιτική δύναμη που έχει σχέση με τον ευρωπαϊκό διαφωτισμό αλλά και εθνική "ταξική" γείωση στις παραγωγικές δυνάμεις αυτού του τόπου -που είναι οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις- είναι η ελληνική Αριστερά. Αυτή οφείλει να αναλάβει την συνέχιση του εγχειρήματος του αστικού φιλελευθερισμού - να ολοκληρώσει τον αστικό εκσυγχρονισμό ως ισότιμος εταίρος των άλλων εθνικών (όχι εθνικιστικών και χωριστικών) ευρωπαϊκών πολιτικών "παραγωγικών" δυνάμεων και να δώσει αληθινή υπόσταση στο εγχείρημα του κοινωνικού κράτους και της παραγωγικής ανασυγκρότησης. 
Άλλη δύναμη γι αυτήν την δουλειά, απλά-δεν-υπάρχει. 

Η ελληνική τριτοκοσμική "σοσιαλδημοκρατία" εκσυγχρόνισε την ....
νομότυπη κλεπτοκρατία, αποθέωσε το πελατειακό σύστημα εναλλάσσοντας τα πρόσωπα κλειδιά σε αυτό - κάτι που ευχαρίστως υιοθέτησε η λαϊκή δεξιά και το τερμάτισε ακολούθως επί Κ Καραμανλή του Μικρού - και ενοχοποίησε την Αριστερά εκπορνεύοντάς την με ενσωμάτωση στο "σύστημα". Ήταν η άλλη όψη του Ιανού του μη φιλελεύθερου κομματικού κράτους.

Η Αριστερά είχε και αυτή τα κωλύματά της  - άργησε να κατανοήσει τον παρένθετο υπαρκτό σοσιαλισμό ως παράπλευρης απώλειας ενός αυταρχικού μαρξισμού, κυριαρχήθηκε από την ορθοδοξία του δογματισμού και πλησίασε περισσότερο την χριστιανική ανατολική εκκλησία σε ύφος και απομονωτισμό: απολειφάδι αυτής της πορείας είναι το σημερινό ΚΚΕ που αποστρέφεται την ίδια την αλλαγή προς το καλύτερο, πόσο μάλλον το να συμβάλλει το ίδιο σε αυτήν. 
Η Αριστερά πληγώθηκε από την προδοσία του σταλινισμού, στην συνέχεια από το κράτος της δεξιάς και αργότερα από τον δογματισμό και την εξάρτηση από ξένα κέντρα. Και πλήγωσε με την σειρά της έχοντας το σύνδρομο της καταδίωξης και της πειθαρχίας, την ανανεωτική σκέψη, την διαφορετικότητα, την προοδευτική εθνική συσπείρωση - και μέρος της εκπορνεύτηκε από το ΠΑΣΟΚ. 
Πάντοτε όμως ως παράδοση διατήρησε και τροφοδότησε τις μειοψηφίες του πολιτικού φιλελευθερισμού, του αστικού εκσυγχρονισμού, της ανανέωσης του πολιτικού συστήματος - της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας. Και με το πείραμα του Συνασπισμού το ΄89, άνοιξε έναν δρόμο, ίσως τον μοναδικό, για την ανασυγκρότηση, ανανέωση και απόκτηση αυτόνομης παραγωγικής υπόστασης αυτής της χώρας. 
Το πείραμα πέρασε πολλά - επέμεινε όμως στην σύνθεση απλώνοντας το χέρι σε όλο και περισσότερους χώρους - ακόμη και όταν κόντεψε να αλωθεί από τις συνιστώσες και τα γκρουπούσκουλα της επανάστασης για την επανάσταση. 
Κι όπως σήκωσε με ρίσκο το γάντι της αμφίβολης συνύπαρξης μέσα από μια επώδυνη περιπέτεια υπέρβασης πληγών, ανεπαρκειών και ενοχών του παρελθόντος, έτσι καλείται σήμερα να αναλάβει ένα πολύ ευρύτερο ρίσκο: αυτό του να αναλάβει αυτή το τιμόνι του μετέωρου αστικού εκσυγχρονισμού, της φιλελευθεροποίησης αυτού του κράτους, της ανατροπής της φεουδαρχίας της κρατικοδίαιτης ολιγαρχίας και των ημετέρων του κόμματος κράτους. 
Να επιτύχει σε ένα καθήκον που θεωρητικά ανήκει σε άλλους αλλά μόνο αυτή έχει την απαραίτητη παράδοση, συγκέντρωση ισχύος και δυνατότητα να φέρει σε πέρας. Απελευθερώνοντας την χώρα από την εθελοδουλία των διεφθαρμένων μεταπρατών και ανοίγοντας χώρο για τις δημιουργικές δυνάμεις του τόπου που τώρα γλύφουν απελπισμένες τις πληγές τους χτυπώντας τοίχο σε κάθε τους προσπάθεια.

Σε μια τέτοια στάση της, η Αριστερά θα βρεί συμπαραστάτες από τον συντηρητικό χώρο που βιάζεται βάναυσα από το ακροδεξιό παραλήρημα, από τον φιλελεύθερο χώρο που με ενθουσιασμό θα βαδίσει μαζί με την Αριστερά τα μίλια του αντιαυταρχικού εκσυγχρονισμού, από τους εκ πεποιθήσεως και όχι εκ διορισμού, σοσιαδημοκράτες, ακόμη και από τους ρεαλιστές νεοκομμουνιστές της σχολής του Χαρίλαου Φλωράκη (που συνεργάστηκε με την ΝΔ της εποχής του για να εμποδίσει την καταβαράθρωση της χώρας στα σκάνδαλα του ΠΑΣΟΚ). 

Είναι ενθαρρυντική η θεσμική στάση που κρατά ο ΣΥΡΙΖΑ στα θέματα προεδρίας της Κομισιόν αλλά και της άρνησής του ως νικητή των εκλογών, να αποδεχθεί δεσμεύσεις για τα επόμενα πολλά χρόνια από την κυβέρνηση της ρεβανσιστικής μειοψηφίας της λαϊκής δεξιάς. 

Εάν συνεχίσει στο δρόμο αυτό, και όχι στην φιλοδοξία της απλής κομματικής εναλλαγής, θα είναι άξιος των περιστάσεων. Ειδικά αν προσέξει στην επιλογή συμμαχιών και συνεργατών, πέραν των απαραίτητων συμφωνιών "μη επίθεσης" με σημαντικούς τοπικούς και διεθνείς παράγοντες. Συμμαχιών και συνεργασιών υπέρβασης για να βγούμε από τον πάτο του πηγαδιού και να μεταλάβουμε επίγνωσης, δύναμης και αξιοπρέπειας - συνεργασιών και συμμαχιών χωρίς "ιδεολογικά" σύνορα αλλά με καθαρή στόχευση την ανατροπή των φαύλων και την ολοκλήρωση των πραγματικών προοδευτικών μεταρρυθμίσεων που έχει ανάγκη  ο τόπος.

Άλλη δύναμη που να μπορεί να το κάνει αυτό, καλώς ή κακώς, δεν υπάρχει. 

Έτσι την πρωτοβουλία για τον ιστορικό συμβιβασμό  a la ελληνικά, στην συγκυρία, μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αναλάβει. 

Θέλει δεν θέλει...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU