Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2014

Να διαπραγματευθεί κανείς ή να μην διαπραγματευθεί; Το "αμείλικτο μήνυμα των αγορών" και ο ΣΥΡΙΖΑ


του Γιώργου Παπασπυρόπουλου

Με αφορμή τον συλλογισμό του Κώστα Λαπαβίτσα: 
"Δεν υπάρχουν ‘λογικοί’ διαπραγματευτές με τους οποίους θα συνδιαλλαγεί μια ριζοσπαστική ελληνική κυβέρνηση". 
 από το κείμενο: Το μήνυμα των αγορών για την Ελλάδα και η θέση του ΣΥΡΙΖΑ

Η παραπάνω θέση του Κώστα Λαπαβίτσα ακυρώνει φαινομενικά ολόκληρη την στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ - εκείνη της διαπραγμάτευσης με στόχο ένα κούρεμα του χρέους τουλάχιστον 50%. Γιατί αν "δεν υπάρχουν λογικοί διαπραγματευτές" τότε το μόνο όπλο του ΣΥΡΙΖΑ είναι η ρήξη και η σύγκρουση με τους εταίρους και δανειστές - και ρήξη είναι η μονομερής παύση πληρωμών από την ελληνική πλευρά  - όσων αφορούν εξόφληση χρέους ή,  η μονομερής πάλι εφαρμογή ρήτρας ανάπτυξης που σημαίνει περίπου το ίδιο: "πληρώνουμε όταν μπορούμε δλδ εφόσον έχουμε ανάπτυξη".

Προφανώς το να τα βάλεις με 17 χώρες της ΟΝΕ δεν σου δίνει πολλές ελπίδες. Και η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει τέτοιες προθέσεις: δεν μιλά για μονομερείς ενέργειες αλλά για λογική διαπραγμάτευση, ευρωπαϊκή συνδιάσκεψη για το χρέος και μέτωπο του Νότου κατά της λιτότητας και υπέρ ενός new deal μέσα στην ΕΕ... Αν όμως δεν υπάρχει λογική στην απέναντι πλευρά και μόνο απειλές όπως εκείνη της "διακοπής ρευστότητας" προς τις ελληνικές τράπεζες, της ανόδου των spreads κοκ , τότε όλα όσα λέει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα τίποτα, μια πομφόλυγα - και καμία λαϊκή στήριξη και αποφασιστικότητα δεν στηρίζεται πάνω σε ένα τίποτα...

Το συμπέρασμα συνεπώς του ΚΛ μοιάζει απελπιστικά με εκείνο της συγκυβέρνησης: δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα - οι αγορές κυβερνούν και τέλος - μόνη διαπραγμάτευση είναι εκείνη του ηττημένου πριν την μάχη - να εκλιπαρούμε για νέα δάνεια κι ας γνωρίζουμε ότι δεν μπορούμε να τα εξοφλήσουμε - να παρακαλούμε για ρευστότητα κι ας γνωρίζουμε ότι μαζί της έρχεται πάντα ακόμη μεγαλύτερη λιτότητα, εσωτερική υποτίμηση και φορολόγηση και του αέρα που αναπνέουμε...
Γι αυτό και τα συστημικά ΜΜΕ έτρεξαν να χρησιμοποιήσουν τα συμπεράσματα του ΚΛ ως συνηγορούντα στην πολιτική Σαμαρά Βενιζέλου - αφού "σε τελευταία ανάλυση" λένε το ίδιο πράγμα: οι αγορές θα τσακίσουν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ σε λίγες μέρες... και η επίδειξη δύναμης απέναντι στην συγκυβέρνηση είχε κατά βάθος αποδέκτη τον ΣΥΡΙΖΑ.
 Το λάθος στον συλλογισμό του Κώστα Λαπαβίτσα

Τι είναι αυτό που παραβλέπει ο Κ Λαπαβίτσας; Μα ολοφάνερα την δυναμική των πραγμάτων! 

Η ανατροπή της πολιτικής της λιτότητας απαιτεί αλλαγή πολιτικών συσχετισμών. Και η  λαϊκή εντολή σε ριζοσπαστική κυβέρνηση ανατρέπει το status quo. Απελευθερώνει δυνάμεις αντίθετες με την πολιτική Μέρκελ αλλά διστακτικές. Ενισχύει την συσπείρωση του ευρωπαϊκού Νότου. Συνομιλεί με "λογικές" φωνές στο ΔΝΤ και πέραν του Ατλαντικού για αμοιβαίο όφελος από την έξοδο της Ελλάδας και της Ευρώπης γενικότερα από το σπιράλ θανάτου του χρέους και την φυγή προς τα εμπρός - προς την ανάπτυξη και την παραγωγική ανασυγκρότηση σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης - ολόκληρης της Ευρώπης, όχι μόνο της Γερμανίας.

Όπως περιγράφει ο Β Μύνχαου στο "Διώξτε τους οικονομολόγους" (εδώ), οι οικονομολόγοι δεν κατανοούν τα δυναμικά συστήματα αλλά επιμένουν σε στατικές περιγραφές συμφωνιών ή ρήξεων. Αλλά με αυτήν την λογική, λογική που δεν απέχει από εκείνη του ΚΚΕ που ομνύει σε μια πεισιθανάτια αντίσταση στο μοιραίο, αλλαγή δεν γίνεται. 
Αντίθετα, και μόνο η αποτύπωση της λαϊκής βούλησης για αλλαγή πορείας, θα αλλάξει τα πάντα - ήδη η βεβαιότητα της επερχόμενης κυβερνητικής αλλαγής στην Ελλάδα κάνει τους εταίρους απρόθυμους να καλύπτουν τα νώτα και τις αποτυχίες της συγκυβέρνησης "για να μην έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ" όπως πρόθυμα έκαναν μέχρι την περασμένη άνοιξη. Οι ίδιοι πλέον αποδομούν το success story του Σαμαρά και τις οικονομικές αναλύσεις του Βενιζέλου. 
Οι ίδιοι αναβάλλουν με διάφορα προσχήματα την εξέταση της βιωσιμότητας του χρέους μέχρι να λήξει η "πολιτική εκκρεμότητα" (δλδ να γίνουν οι αναπόφευκτες εκλογές) και ακόμη και οι εφευρετικότατοι γερμανοί δείχνουν να μένουν από ιδέες σχετικά (*) - έχουν τόσα δικά τους προβλήματα που οι συνεχείς εκκλήσεις Σαμαρά για υποστήριξη αρχίζουν να τους εκνευρίζουν. Γάλλοι και Ιταλοί σηκώνουν κεφάλι συνυπολογίζοντας τις εξελίξεις σε Ελλάδα και Ισπανία και διεθνείς παράγοντες προσφέρουν βήμα και πολιτική νομιμοποίηση στους πρώην ανυπόληπτους αριστερούς ριζοσπάστες. 

Λογική υπάρχει λοιπόν αναγκαστικά κιόλας, αφού με την παρούσα κυβέρνηση κανείς δανειστής δεν πιστεύει πια ότι θα πάρει πίσω ακόμη και μέρος του κεφαλαίου που δάνεισε στην χώρα μας - ήδη η φοροδοτική ικανότητα έχει εξαντληθεί και η δομική παραγωγική καχεξία δεν υπόσχεται τίποτα άλλο από αδυναμία αποπληρωμής και μόνιμη ανθρωπιστική κρίση - δλδ νέα έξοδα για την ΕΕ και μάλιστα στην μαύρη τρύπα. "Η συνέχιση των πολιτικών λιτότητας υπό την εποπτεία της τρόικα" δεν είναι λοιπόν όπως λέει ο ΚΛ "η μόνη εγγύηση αποπληρωμής" για το μέρος εκείνο του ελληνικού χρέους που κατέχει η αγορά - θα μπορούσε αντίθετα να διασωθεί με ένα γενναίο κούρεμα ό,τι πραγματικά μπορεί να πληρωθεί... και μαζί η μελλοντική "τοκοδοτική" ικανότητα της χώρας. 
Και δεν χρειάζεται λαϊκή εξέγερση για να το καταλάβουν αυτό και να αποτρέψουν με ρεαλισμό το αναπόφευκτο μιας λανθασμένης επιλογής - ικανότητα που έχουν επιδείξει πάντοτε σε σχετικές συνθήκες στο παρελθόν με απομείωση του μη βιώσιμου χρέους και αναπτυξιακή επανεκκίνηση της οικονομίας. 

Η Κύπρος δεν αποτελεί αντιπαράδειγμα εδώ - λόγω μεγέθους κυρίως αλλά και περιπλοκών λόγω του άλυτου ζητήματος κατοχής, δεν ήταν ικανός παράγοντας αλλαγής συσχετισμών αλλά μια απλή ενόχληση των δεδομένων ισορροπιών - γι αυτό και η καταστολή των αντιρρήσεων έγινε κεραυνοβόλα. Η Ελλάδα αντίθετα, με μια πενταετία αποτυχημένων μνημονιακών πολιτικών και προβλέψεων προκαλεί μεγάλη συστημική ανησυχία και είναι πλέον προνομιακό πεδίο εφαρμογής νέων ευρωπαϊκών πολιτικών που θα σηματοδοτήσουν αναγκαστικά και μια γενικότερη αλλαγή πλεύσης στην αντιμετώπιση της ανάπτυξης και του ρόλου της ΕΕ στις νέες οικονομικές πραγματικότητες. Η Ελλάδα πρόσφερε ως πειραματόζωο, τα συμπεράσματα συγκλίνουν και συγχρονικά ένας λαός αποφασίζει να πει "όχι" στην συνταγή της λιτότητας κάτω από το πρόσχημα της "δημοσιονομικής προσαρμογής" και άλλων ευφυολογημάτων της παράκαμψης του ελληνικού προβλήματος.

Όχι, τα πράγματα δεν είναι στατικά - και για να αρχίσει το ντόμινο της αλλαγής πρέπει να πέσει το πρώτο κομμάτι. 

Όχι δεν ισχύει ότι "Η μόνη πραγματική ισχύς της απέναντι στους εκβιασμούς που αναπόφευκτα θα ασκηθούν θα είναι η λαϊκή στήριξη και αποφασιστικότητα. Για να υπάρξει τέτοια στήριξη απαιτείται καθαρότητα οικονομικής και πολιτικής ανάλυσης, απόρριψη των εκβιασμών, ετοιμότητα για ρήξεις και προετοιμασία των λαϊκών στρωμάτων για σκληρή δοκιμασία." Ο λαός δεν αντέχει άλλη σκληρή δοκιμασία, ούτε είναι σε θέση για εξεγέρσεις και άλλες περιπέτειες. Ζει κατ. επιλογήν του μέσα σε ένα ευρωπαϊκό κεκτημένο λύσεων από  - συχνά επίπονες και χρονοβόρες, αλλά πάντα συμβιβαστικές -  διαπραγματεύσεις και με κριτήριο το αμοιβαίο όφελος. Και αυτό θα συμβεί και τώρα. Διαπραγμάτευση και κατάληξη.

Το μόνο που χρειάζεται και έλειπε έως τώρα, είναι να κάθεται κάποιος και από την δική μας πλευρά. Με την δική του πρόταση. 
Μέχρι σήμερα δεν καθόταν κανείς γιατί το παλιό πολιτικό σύστημα μετά την πανωλεθρία του 2012 κρύφτηκε πίσω από την τρόικα για να γλυτώσει την ολοκληρωτική συντριβή γιατί δεν είχε που αλλού να κρυφτεί - όσο για την ειλικρίνεια των "μεταρρυθμιστικών" του προθέσεων, όλη η Ευρώπη έχει πλέον άποψη. Και χρειάζεται έναν ειλικρινή συνομιλητή.

Κατά βάθος, όλοι στην Ευρώπη περιμένουν με ανακούφιση την κυβερνητική αλλαγή στην Ελλάδα και ασχολούνται περισσότερο με το τι και πως των νέων δεδομένων παρά με την τύχη της θνησιγενούς πελατειακής συγκυβέρνησης - γνωρίζουν πια ότι η ελληνική ιδιαιτερότητα δεν ήταν ο "λαός τζίτζικας" αλλά το διεφθαρμένο και παρασιτικό πολιτικό σύστημα.
Εκεί κάνει λάθος ο Κώστας Λαπαβίτσας.


Γιώργος Παπασπυρόπουλος

(*) «Ο Τσίπρας, όπως διαβάζω, θέλει να βάλει τέρμα στην πολιτική της λιτότητας. Ρώτησα τη γερμανική κυβέρνηση, τι θα κάνει σε τέτοια περίπτωση. „Τότε θα πρέπει να διαπραγματευτούμε“ ήταν η απάντησή της. Αν όμως τα πράγματα φτάσουν σε αυτό το σημείο, τότε καλά ξεμπερδέματα» είπε.
Ανεξάρτητα από όλα αυτά όμως, ο κ.Φίσερ απέρριψε το ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ. "
- Δείτε εδώ το κείμενο του Κ Λαπαβίτσα: http://costaslapavitsas.blogspot.gr/2014/10/blog-post_23.html

- Δείτε το άρθρθο στο tvxs: "Το λάθος στον συλλογισμό του Κώστα Λαπαβίτσα" 
http://tvxs.gr/news/blogarontas/lathos-ston-syllogismo-toy-kosta-lapabitsa




2 σχόλια:

  1. Πάρα πολύ καλό κείμενο για την απλότητα, την συνοχή και τη σαφήνεια του.
    Η υποταγή στις νομοτέλειες της οικονομίας και η παράβλεψη του πεδίου της πολιτικής είναι το κοινό λάθος που μοιράζονται οι υποστηρικτές της συγκυβέρνησης και οι φονταμενταλιστές της επιστροφής στην δραχμή.

    Μιχάλης Καστρινάκης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Φοβερός λογαριασμός χωρίς τόν ξενοδόχο.Τί μπορεί νά ανακαλύψη ένα μυαλό προκειμένου νά πειστεί καί νά πείσει τόν εαυτό του γι΄αυτά πού πιστεύει αντί νά ελένξει αυτά πού πιστεύει. Σάν τόν πνιγμένο πού από τά μαλλιά του πιάνεται. ΌΤΑΝ Ο ΠΡΏΤΟΣ ΛΑΟΣ ΔΗΛΏΣΕΙ ΔΙΑ ΤΟΎ ΕΚΛΟΓΙΚΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΟΣ ΟΤΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ ΝΤΟΜΙΝΟ ΠΡΩΤΑ ΟΙ ΛΑΟΙ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ ΚΑΙ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΚΑΙ ΟΙ ΒΟΡΕΙΟΙ ΜΕ ΤΗ ΣΕΙΡΑ ΤΟΥΣ ΕΚΛΕΓΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΣΥΡΙΖΑ.ΑΥΤΗ ΤΗ ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΔΕΝ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ ΛΑΠΑΒΙΤΣΑΣ ΚΑΙ ΚΚΕ.
    Οπότε ούτε ρηξεις ούτε μονομερείς ενέργειες ειναι απαραίτητες. Οι συντηρητικές ηγεσίες τής ευρώπης μαζί μέ τόν αρθρογράφο είναι οι μόνοι πού αντιλαμβάνονται τά πράγματα στή δυναμική τους καί κάνουν πίσω μόλις βρεθούν μπροστά στόν νεοεκλεγέντα Τσίπρα. Ψηφίστε ΣΥΡΙΖΑ ,ψεκάστε τελιώσατε.Λείπει κάποιος από τό αισιόδοξο σενάριο. Αυτός πού θά βάλει τό χρήμα γιά νά ζήσουμε καλύτερα αφού αυτά πού παράγουμε δέν επαρκούν καί έχουμε ανάγκη από δανειστές καί χρηματοδότες. Μήπως ο αρθρογράφος μπορεί νά επεκτείνει τήν δυναμική του σκέψη καί επ¨αυτού?

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU