Τρίτη 6 Ιανουαρίου 2015

Αποκρύπτουν ότι από τη συμμετοχή της στην Ευρωζώνη, η Ελλάδα δεσμεύεται σε στόχους - όχι σε μέσα πολιτικής με τα οποία αυτοί επιτυγχάνονται

Liberation: ΣΥΡΙΖΑ ή αλλιώς... καιρός να αλλάξει η Ευρώπη 
"ο ΣΥΡΙΖΑ δε διεκδικεί τη διάλυση αλλά τη διάσωση του ευρώ. Και διάσωση του ευρώ δεν υπάρχει με ανεξέλεγκτο δημόσιο χρέος για τα κράτη μέλη του"
Μεταίχμιο ιστορικής Αλλαγής

του Αλέξη Τσίπρα*
Η Ελλάδα βρίσκεται στο μεταίχμιο μιας ιστορικής αλλαγής. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πια μόνον ελπίδα για την Ελλάδα και τον Ελληνικό λαό. Αποτελεί και προσδοκία αλλαγής πορείας για όλη την Ευρώπη.
Γιατί η Ευρώπη δεν θα βγει από την κρίση χωρίς αλλαγή πολιτικής. Και η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου θα ενισχύσει τις δυνάμεις της αλλαγής. Γιατί το αδιέξοδο της Ελλάδας είναι το αδιέξοδο της σημερινής Ευρώπης.
"Με την θέση του, ότι το χρέος της Ελλάδας είναι βιώσιμο, ο κος Σαμαράς βλάπτει την Ελλάδα. Δεν χαμηλώνει καν το πήχη της διαπραγμάτευσης, αλλά την αρνείται εξολοκλήρου.''
Στις 25 Ιανουαρίου ο ελληνικός λαός καλείται με τη ψήφο του να γράψει ιστορία. Να σύρει το χώρο της αλλαγής και της ελπίδας των λαών σε όλη την Ευρώπη. Καταδικάζοντας τα αποτυχημένα μνημόνια της λιτότητας. Αποδεικνύοντας πως όταν οι λαοί θέλουν, όταν τολμούν, όταν νικούν το φόβο, τότε μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα.

Και ήδη τα πράγματα, με τη προσδοκία και μόνο της πολιτικής αλλαγής στην Ελλάδα, έχουν αρχίσει να αλλάζουν και στην Ευρώπη.

Το 2015 δεν είναι 2012

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ο δαίμονας, η μεγάλη απειλή για την Ευρώπη, αλλά η φωνή της λογικής. Το ξυπνητήρι που θα σηκώσει από το λήθαργο και την υπνοβασία στο κενό την ηγεσία της γηραιάς ηπείρου'.

Για αυτό και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αντιμετωπίζεται πια ως μεγάλη απειλή, όπως το 2012, αλλά ως πρόκληση αλλαγής.
Από όλους ;
Όχι από όλους. Μια μικρή μερίδα, με κέντρο τη συντηρητική ηγεσία της Γερμανικής κυβέρνησης και ένα μέρος του λαϊκιστικού τύπου, επιμένει στο ξαναζεσταμένο φαγητό των φαντασμάτων και του Grexit.

"Δεν έχουν κανέναν λόγο να φοβούνται, ούτε ο ελληνικός ούτε οι ευρωπαϊκοί λαοί. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δε διεκδικεί τη διάλυση αλλά τη διάσωση του ευρώ. Και διάσωση του ευρώ δεν υπάρχει με ανεξέλεγκτο δημόσιο χρέος για τα κράτη μέλη του''
Το ίδιο και ο κος Σαμαράς στην Ελλάδα. Αλλά δε πείθει πια κανέναν. Γιατί τώρα ο ελληνικός λαός έχει την εμπειρία της διακυβέρνησής του και ξέρει. Γνωρίζει να ξεχωρίσει την αλήθεια από το ψέμα.

Ο κος Σαμαράς δεν έχει άλλο πρόγραμμα από τη συνέχεια των αποτυχημένων μνημονίων της λιτότητας. Έχει δεσμευτεί και αυτοδεσμευτεί για νέες περικοπές μισθών και συντάξεων και για νέες αυξήσεις φόρων, στο έδαφος των ήδη συσσωρευμένων εισοδηματικών περικοπών και της υπερφορολόγησης μιας ολόκληρης εξαετίας. Ζητά την ψήφο των πολιτών για να εφαρμόσει το νέο Μνημόνιο. Και ακριβώς επειδή έχει δεσμευτεί για τη λιτότητα, ερμηνεύει ως δήθεν μονομερή ενέργεια την απόρριψη αυτής της αποτυχημένης και καταστροφικής πολιτικής.

Αποκρύπτοντας ότι, από τη συμμετοχή της στην Ευρωζώνη, η Ελλάδα δεσμεύεται σε στόχους - όχι σε μέσα πολιτικής με τα οποία αυτοί επιτυγχάνονται.

Για το λόγο αυτό, και σε αντίθεση με τη Νέα Δημοκρατία, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δεσμευτεί στον ελληνικό λαό να εφαρμόσει, από τις πρώτες μέρες της διακυβέρνησής του και ανεξάρτητα από τη διαπραγμάτευση με τους δανειστές, ένα συγκεκριμένο, κοστολογημένο και δημοσιονομικά ισορροπημένο πρόγραμμα, το «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης».
"Στόχος μας δεν είναι η επιστροφή στο 2009, αλλά να τα αλλάξουμε όλα όσα οδήγησαν τη χώρα στο χείλος μιας οικονομικής αλλά ταυτόχρονα και ηθικής, αξιακής χρεοκοπίας''
  • Με στοχευμένες δράσεις για την αναχαίτιση της ανθρωπιστικής κρίσης.
  • Με φορολογική δικαιοσύνη, ώστε η οικονομική ολιγαρχία που τέσσερα χρόνια έμεινε στο απυρόβλητο, επιτέλους να πληρώσει το δικό της μερίδιο στο λογαριασμό της κρίσης.
  • Με σχέδιο για την επανεκκίνηση της οικονομίας, την καταπολέμηση της πρωτοφανούς ανεργίας και την επιστροφή στην ανάπτυξη.
  • Με σαρωτικές μεταρρυθμίσεις στη λειτουργία του κράτους και στο δημόσιο τομέα, γιατί στόχος μας δεν είναι η επιστροφή στο 2009, αλλά να τα αλλάξουμε όλα όσα οδήγησαν τη χώρα στο χείλος μιας οικονομικής αλλά ταυτόχρονα και ηθικής, αξιακής χρεοκοπίας.
Το πελατειακό και εχθρικό στον πολίτη κράτος, η φοροδιαφυγή, η φοροαποφυγή, το μαύρο πολιτικό χρήμα, το λαθρεμπόριο καυσίμων και καπνικών, είναι μερικές μόνο πτυχές ενός συστήματος εξουσίας που κυβέρνησε για πολλά χρόνια τη χώρα. Την έριξε στα βράχια και τώρα συνεχίζει να κυβερνά στο όνομα της εθνικής ανάγκης και του φόβου απέναντι στην κρίση.

Στη πραγματικότητα όμως δε πρόκειται για φόβο απέναντι στη κρίση αλλά για φόβο απέναντι στην αλλαγή. Για το φόβο και την ενοχή ενός κατεστημένου που οδήγησε τον ελληνικό λαό σε μια πρωτόγνωρη τραγωδία."Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ο δαίμονας, η μεγάλη απειλή για την Ευρώπη, αλλά η φωνή της λογικής. Το ξυπνητήρι που θα σηκώσει από το λήθαργο και την υπνοβασία στο κενό την ηγεσία της γηραιάς ηπείρου''

Και όσοι από τους υπαίτιους, γνωρίζουν από αρχαιοελληνική τραγωδία, έχουν κάθε λόγο να φοβούνται, γιατί μετά την διάπραξη της ύβρης έρχεται η Νέμεσις και η κάθαρση!

Δεν έχουν όμως κανέναν λόγο να φοβούνται, ούτε ο ελληνικός ούτε οι ευρωπαϊκοί λαοί. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δε διεκδικεί τη διάλυση αλλά τη διάσωση του ευρώ. Και διάσωση του ευρώ δεν υπάρχει με ανεξέλεγκτο δημόσιο χρέος για τα κράτη μέλη του.

Το πρόβλημα του χρέους δεν είναι μόνο ελληνικό, είναι ευρωπαϊκό. Και η Ευρώπη θα το οφείλει συλλογικά να το συζητήσει και να αναζητήσει βιώσιμη ευρωπαϊκή λύση.
"Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ο δαίμονας, η μεγάλη απειλή για την Ευρώπη, αλλά η φωνή της λογικής. Το ξυπνητήρι που θα σηκώσει από το λήθαργο και την υπνοβασία στο κενό την ηγεσία της γηραιάς ηπείρου''
Ο ΣΥΡΙΖΑ και η Ευρωπαϊκή Αριστερά, υποστηρίζει ότι πρέπει να υπάρξει στο πλαίσιο μιας Ευρωπαϊκής συμφωνίας, διαγραφή μεγάλους μέρους της ονομαστικής του αξίας, «moratorium» στην αποπληρωμή του, και «ρήτρα ανάπτυξης» στην εξυπηρέτηση του υπόλοιπου, ώστε να εξοικονομηθούν πόροι για την ανάπτυξη.

Διεκδικούμε, συνθήκες αποπληρωμής που δεν προκαλούν υφεσιακή ασφυξία στη χώρα και δεν εξωθούν το λαό στην απόγνωση και τη φτώχεια.

Με την θέση του, ότι το χρέος της Ελλάδας είναι βιώσιμο, ο κος Σαμαράς βλάπτει την Ελλάδα. Δεν χαμηλώνει καν το πήχη της διαπραγμάτευσης, αλλά την αρνείται εξολοκλήρου.
Αφού αν κανείς παραδέχεται ότι το χρέος είναι βιώσιμο και το μνημόνιο «ιστορία επιτυχίας», τι αλήθεια έχει να διαπραγματευθεί ;

Στην Ευρώπη σήμερα διακρίνονται δυο εκ διαμέτρου αντίθετες στρατηγικές για το μέλλον της.
  • Από τη μια αυτή με επικεφαλής τον κο Σόιμπλε και την άποψή του, ότι ανεξάρτητα από το αν οι νόμοι και οι αρχές που έχουμε συμφωνήσει λειτουργούν, πρέπει να συνεχίσουμε να τους εφαρμόζουμε.
  • Από την άλλη είναι η στρατηγική του "what ever it takes", που πρωτοειπώθηκε από τον επικεφαλής της ΕΚΤ, για τη σωτηρία του ευρώ.
Στις επικείμενες εκλογές στην Ελλάδα στη πραγματικότητα συγκρούονται αυτές οι διαφορετικές στρατηγικές.

Πιστεύω ότι η δεύτερη θα υπερισχύσει και για έναν λόγο παραπάνω. Διότι η Ελλάδα είναι η χώρα του Σοφοκλή, που με την Αντιγόνη μας έμαθε πως υπάρχουν στιγμές που υπέρτατος νόμος από τους νόμους των ανθρώπων, είναι το δίκιο των ανθρώπων.


*από την huffingtonpost.gr

3 σχόλια:

  1. Αγαπητέ Γιώργο και λοιποί της ΑΣ,

    πρώτα, καλή χρονιά. Έχω σχολιάσει το blog στο παρελθόν (εποχή πρωτοβουλίας "58") και είχαμε ανταλλάξει απόψεις. Έκτοτε, παρακολουθώ κάπως αραιότερα λόγω σχετικής αποστασιοποίησης, ωστόσο είπα να ξανασχολιάσω, καθώς προσπαθώ να καταλάβω πως το blog έχει μεταβάλλει την πολιτική του θεώρηση τα τελευταία 3 χρόνια.
    Εξηγούμαι: Κατανοώ απολύτως την απέχθεια που το ιστολόγιο τρέφει για την τωρινή κυβέρνηση, το establishmnent και τη "διαπλοκή", ως εκ τούτου και την ακλόνητη πεποίθηση ότι πρέπει "να φύγει". Πραγματικά την κατανοώ, ως και συμφωνώ. Επιπλέον, με ενοχλεί κι εμένα η εγχώρια εκστρατεία τρομοκρατίας και οι αμφιβόλου δημοκρατικότητας παραινέσεις εκ Βρυξελλών και Γερμανίας. Αλλά, από το σημείο αυτό, μέχρι να μεταβληθεί ένα μέχρι πρότινος κριτικό blog σε εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ (δεν ειρωνεύομαι, είναι συχνές οι αναρτήσεις ομιλιών του Τσίπρα και άλλων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ), η απόσταση είναι τεράστια. Μάλιστα, η αντιπαράθεση ΣΥΡΙΖΑ-κυβέρνησης παρουσιάζεται σχεδόν σαν αρχετυπική μάχη Καλού-Κακού.
    Ξαναεξηγούμαι και ρωτώ: θεωρεί η ΑΣ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τόσο πολύ ωριμάσει και έχει ξεφορτωθεί όλες τις παθογενειες που έχει ως κόμμα (το 30% που "δεν ξέρει αν θέλει ευρώ", τον ακραιφνή λαίκισμό που ξαφνικά θεωρείται "λελογισμένος", λες και ζούμε σε ομαλές μεταπολιτευτικές συνθήκες, business as usual); Ακόμα περισσότερο: πώς δε σχολιάζεται καθόλου το επανειλημμένο "κλείσιμο του ματιού" στο πιο εξαμβλωματικό κόμμα που γνώρισε η Μεταπολίτευση και σε πρακτικές Χαϊκάλη; Το αρνείται η ΑΣ ή ο σκοπος αγιάζει τόσο πολύ τα μέσα; Και είναι άραγε "αριστερή" πρακτική αυτή;

    Με δυο λόγια: η Ιστορία θα δείξει, όπως πάντα. Το 2015 σαφώς δεν είναι 2012 και ο Κον Μπεντίτ έχει δίκιο (είδες όμως κι εδώ;;; Όταν έλεγε για τις "τρέλες του ΣΥΡΙΖΑ" το 2012, δεν ήταν κόκκινος Ντάνι..). Με την πιθανή βοήθεα και της ετερογονίας των σκοπών, η αλλαγή συσχετισμών στην Ευρώπη πιθανόν να οδηγήσει σε αλλαγές πολιτικών. Μέχρι τότε όμως, θα μου φαινόταν πιο λογικό εκείνο το παλιό: "ας έρθει λοιπόν και ο Τσίπρας, πόσο χειρότερα κτλ κτλ..", παρά η ακραιφνής υποστήριξη του ΣΥΡΙΖΑ και -σημειωτέον- η μονόπλευρη παρουσίαση των πιθανών προτερημάτων, την ίδια ώρα που άλλοι σχηματισμοί (πχ. Ποτάμι) αποδομούνται, ίσως δίκαια, αλλά πάντως συστηματικά (δεν "είμαι" Ποτάμι, btw).
    Διαφορετικά, ας αλλάξει και όνομα το blog, μια και τότε η Αριστερά δε θα είναι πια "στρουθοκάμηλος"...

    Φιλικά,

    Αντώνης Φ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αγαπητέ Αντώνη, η δημοσιεύσεις κειμένων και ομιλιών έχουν κύριο κίνητρο το ενδιαφέρον που έχουν. Η ΑΣ δεν γίνεται όργανο επειδή κατά καιρούς βρίσκει σημαντικά κείμενα του ενός ή του άλλου.
    Απαντώ ναι στο ερώτημά σου αν έχει αλλάξει ο ΣΥΡΙΖΑ. Στο ιστολόγιο παρακολουθούμε την στροφή του στον ρεαλισμό από το καλοκαίρι του 2013 και το ιδρυτικό του συνέδριο. Η υιοθέτηση πχ από τον Α Τσίπρα της "μετριοπαθούς πρότασης" των τριών οικονομολόγων τι είναι;
    Η μάχη καλού και κακού στην συγκυρία είναι αληθινή: από την μια έχουμε έναν ακορδεξιό ρεβανσισμό με επίθεση του ελληνικού παρασιτικού κρατισμού κατά της κοινωνίας και από την άλλη μια προσπάθεια επιβίωσης με αλλαγή πολιτικής, κούρεμα και επανεκκίνηση - όσες αμφιβολίες κι αν έχουμε για το αν θα επιτύχει η δεύτερη, είναι θέμα ζωής ή θανάτου να επιχειρηθεί χθες.
    Η αριστερά έχει δεχθεί την κριτική μας σε πάρα πολλά ζητήματα (ενιαίο κόμμα χωρίς τάσεις-κόμματα και συνιστώσες-συγκυβερνήτες, ιδιωτική οικονομία και μικρομεσαία επιχειρηματικότητα, μεταρρύθμιση του κράτους, επανεκκίνηση της οικονομίας, καταπολέμησ διαφθοράς στο δημόσιο και τον συνδικαλισμό κλπ κλπ) - οφείλουμε να υποστηρίξουμε την στροφή της στην realpolitik και το σχέδιό της για αμοιβαιοποίηση χρεών και ευρωπαϊκή ενοποίηση και ανάπτυξη με οικολογικό πρόθεμα. Αλλιώς ποιο είναι το νήμα της κριτικής στον αριστερό στρουθοκαμηλισμό;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Γιώργο,
    ευχαριστώ για την απάντηση. Τα περι "εκπροσώπου" ήταν σχήμα λόγου..
    Η ερώτηση ωστόσο δεν ήταν αν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αλλάξει (αυτό είναι σαφές), αλλά αν έχει αλλάξει "τόσο", ώστε να δικαιολογείται η ακραιφνής υποστήριξη του από ένα πολύ κριτικό στο παρελθόν ιστολόγιο. Αρχικά, το στόρι ήταν "ε, δε θα κυβερνήσει και μόνος του ο ΣΥΡΙΖΑ..", σταδιακά όμως φτάσαμε στην πεποίθηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ "πρέπει να κυβερνήσει μόνος", γιατί όλα τα άλλα κόμματα αποδομούνται σκληρά.
    Η δική μου απάντηση λοιπόν στο ερώτημα είναι: Όχι, δεν έχει αλλάξει τόσο. Από τη μια μεριά, έχει μεν ορθώς προβάλει την υπερεθνική διάσταση του προβλήματος (με την αναπόφευκτη κάποια στιγμή αναδιάρθρωση/κούρεμα του χρέους), την οποία παραβλέπει η εγχώρια μονόπλευρη κριτική των εθνικών παθογενειών. Ωστόσο, ας μην κρυβόμαστε, στο εσωτερικό ακροατήριο, η εκτόξευση του κόμματος έγινε στο όχημα του λαϊκισμού, στον οποίο πλειοδότησε ασύστολα. Σα να μη γίναμε σοφότεροι μετά από 6 χρόνια κρίσης.. Τα προγραμματικά/κυβερνητικά αλαλούμ που είδαμε από κυβερνήσεις με ανάλογη αντιπολιτευτική ρητορική αποτελούν ιδιαίτερα επίκαιρη υπόμνηση. Επιπλέον, στο παρά πέντε της εξουσίας, βλέπουμε τώρα και πρακτικες αμφίβολης πολιτικής εντιμότητας (κάλυψη στη συνωμοσιολογία των ΑΝΕΛ, σηκωμένο δάχτυλο σε όσους έκραξαν την ανακοίνωση Βουδούρη-Παραστατίδη, ταπείνωση της ΔΗΜΑΡ κτλ). Είναι άραγε τυχαίο ότι δεν έχει δημιουργηθεί διάχυτο κοινωνικοπολιτικό ρεύμα υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ στις παρούσες συνθήκες; Είναι θύμα κάποιας "μονταζιέρας" το σεβαστό ποσοστό των μεσοαστικών στρωμάτων που -στην καλύτερη περίπτωση- βλέπει κριτικά τον ΣΥΡΙΖΑ;
    Να πω και κάτι ακόμη: παρότι τον κατηγορώ, θεωρώ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα γνήσιο αριστερό κόμμα, με την έννοια της ανυστερόβουλης βούλησης υπέρ της μείωσης των κοινωνικών ανισοτήτων και επιπλέον, έχει ηθικό πλεονέκτημα ότι δεν έχει κυβερνήσει. Εντούτοις, ισχυρίζομαι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κουβαλάει όλες τις παθογένειες των μεταπολιτευτικών κομμάτων και του ελληνικού κομματικού συστήματος. Περισσότερο θυμίζει το "παλιό" (Γκράμσι), παρά το νέο.

    Συμπερασματικά, χρησιμότερο είναι να είμαστε κριτικοί με τον ΣΥΡΙΖΑ. Προσωπικά, δεν υποστηρίζω πιθανή αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί εκτός των άλλων δε νομίζω ότι έχει και το ανάλογο στελεχικό δυναμικό (η εσωκομματική αντιπολίτευση είναι σεβαστότατη αριθμητικά και με διαμετρικά αντίθετες απόψεις από την ηγεσία). Αντιθέτως, είναι ευκταία μια στοιχειώδης κοινωνική συμμαχία που θα δώσει πίστωση χρόνου και θα στηρίξει μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, γιατί οι προκλήσεις που έχει να αντιμετωπίσει είναι τεράστιες (πράγματα που ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ βεβαίως ούτε στιγμή δεν παρείχε ως αντιπολίτευση...).

    Αντώνης Φ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU