Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2015

Το Ποτάμι και τα βαλτόνερα


"Η στάση της ηγεσίας του Ποταμιού είναι τόσο ακραία αντιφατική, 
ώστε 
κατορθώνει να διαπεράσει το ακρότατο όριο της αξιοπιστίας 
και 
να εγκατασταθεί στον χώρο του κραυγαλέου πολιτικού καιροσκοπισμού, 
εναγκαλιζόμενο ταυτόχρονα τον πλέον χονδροειδή παλαιοκομματισμό"

του Πέτρου Θ. Πιζάνια*

Το παλαιό, παραδοσιακό πολιτικό Κέντρο σχεδόν εξαφανίστηκε πριν από αρκετά χρόνια. Είχε απορροφηθεί από την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, ενώ στη χώρα μας ενσωματώθηκε πλήρως στο ΠΑΣΟΚ.
Η προσπάθεια επανεπινόησης του Κέντρου ως μεσαίου χώρου και του σύστοιχου τρίτου δρόμου δεν ήταν κάτι άλλο από την απόπειρα επανορισμού της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ στα καθ’ ημάς, όταν η απορρόφησή τους στον νεοφιλελευθερισμό είχε συντελεστεί. Από όλη την Ευρώπη το νέο παράδειγμα αμφισβήτησης του νεοφιλελευθερισμού ξεκίνησε στην Ελλάδα με τον ΣΥΡΙΖΑ. 
Ως αποτέλεσμα, σήμερα το πολιτικό σύστημα της χώρας μας είναι το μόνο ευρωπαϊκό που συγκροτείται πρωτίστως από τα δύο ιστορικά μπλοκ, τη Δεξιά και την Αριστερά, τη Ν.Δ. και τον ΣΥΡΙΖΑ.

Τον τελευταίο χρόνο έγιναν πολλές προσπάθειες αναβίωσης του Κέντρου με νέους όρους, κυρίως από υπολείμματα του ΠΑΣΟΚ και πρώην εκσυγχρονιστών του κ. Σημίτη.
Κινήσεις θνησιγενείς, νεκρές ήδη στο ξεκίνημα, κατέληξαν στην προσθήκη ενός ψευδώνυμου στο υπόλειμμα του ΠΑΣΟΚ. Με την κεντρώα λογική επιδίωξε να παίξει, επίσης, η πλειοψηφία της ΔΗΜ.ΑΡ., αλλά επρόκειτο για σπασμωδικές τακτικές που την οδήγησαν δυστυχώς στην πολιτική αφάνεια.

Και έτσι απέμεινε το Ποτάμι του Σ. Θεοδωράκη να διεκδικεί -όχι βέβαια να ανασυστήσει μεθοδικά το Κέντρο, επειδή αυτό απαιτεί ικανότητες-, όσο να ορθώσει ένα εκλογικό φράγμα στον ΣΥΡΙΖΑ. Στόχος τυπικά κεντρώας λογικής, χωρίς τις στοιχειωδέστερες ιδεολογικές συντεταγμένες, ούτε καν ένα συνοπτικό πρόγραμμα. 

Αυτό το τυπικό χαρακτηριστικό είναι ορατό στο κόμμα του κ. Θεοδωράκη διά γυμνού οφθαλμού πρώτα από τη σύνθεσή του.
Ελεύθεροι σκοπευτές σε αναζήτηση δημόσιου ρόλου που απέτυχαν επανειλημμένα σε προηγούμενες απόπειρες· 
"Ταλιμπάν" του νεοφιλελευθερισμού· 
Βουλευτές της ΔΗΜ.ΑΡ. και πρώην ευρωβουλευτές άλλων κομμάτων που γεύτηκαν τα προνόμια της θέσης τόσο ώστε να μη θέλουν να τα χάσουν ή να τα ξαναποκτήσουν· 
Πολιτικά αφελείς τεχνοκράτες· 
Γενικοί γραμματείς υπουργείων που έχασαν τη θέση τους· 
Παράγοντες του "καλού κόσμου" για τον οποίο η Αριστερά κινεί ταξικά ανακλαστικά νεόπλουτων.
Επικεφαλής όλων αυτών ένας αρχηγός, που αντιγράφει από αντιγραφή τις επικοινωνιακές τεχνικές του Γ. Παπανδρέου, εκφωνεί ένα δημόσιο λόγο μάλλον κενό, και ηγείται μιας κίνησης η οποία συστήθηκε με τη φενάκη ως κύριο χαρακτηριστικό των εσωτερικών της διαδικασιών και τη δημαγωγία της απλότητας του λόγου για ιδιαιτέρως πολύπλοκα πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα.

Στο Ποτάμι είτε είναι μεθοδικά συγκαλυπτικοί των στόχων τους είτε απλώς δεν έχουν, το ίδιο για τις ιδέες.

Όλοι μαζί, συνεπώς, αδυνατούν να διαμορφώσουν κάποιο πολιτικό άθροισμα και παραπέμπουν κυρίως σε άθυρμα ατομικών περιπτώσεων.
Μόνο ρητό δημόσιο κοινό σημείο αναφοράς μεταξύ τους είναι η αντίθεσή στον ΣΥΡΙΖΑ.
Έχουμε, λοιπόν, να κάνουμε με άτομα συνασπισμένα, των οποίων η πολιτική είναι αποτέλεσμα ενιαίου ετεροκαθορισμού. Και από αυτό το χαρακτηριστικό προκύπτει ο θεμελιώδης πολιτικός στόχος τους: όχι στην Αριστερά.

Ακολούθως, ψάχνουν να βρουν τι θα μπορούσαν να προτείνουν ώστε να νομιμοποιηθούν.
  • Λένε ότι θα προασπίσουν τη θέση μας στην Ευρώπη όταν μόνο περιθωριακές δυνάμεις ζητούν την έξοδο·
  • διατρανώνουν τη στήριξη των καταθέσεων όταν κανείς δεν τις απειλεί, ενώ
  • λένε πως δεν θα δεχτούν τους κομματικούς στρατούς τη στιγμή που το Ποτάμι απαρτίζεται από ποικίλους κομματικούς κάθε προέλευσης.
Αραγε απλώς παραβιάζουν ανοιχτές θύρες, πολιορκούν ανύπαρκτα κάστρα, ή είναι ικανοί χειριστές ανομολόγητων στόχων, ή εντέλει αφελείς;

Για ποιο λόγο σε μια προεκλογική εκστρατεία κατά την οποία οι πάντες δεσμεύονται πολιτικά και εκδηλώνονται ιδεολογικά, είτε ευθαρσώς όπως η Αριστερά είτε με μισόλογα όπως το ζεύγος Σαμαρά–Βενιζέλου, στο Ποτάμι αποφεύγουν κάθε είδους δέσμευση;

Νομίζω ότι το Ποτάμι, ο αρχηγός και τα στελέχη του, δεν έχουν τόσο να κρύψουν δικές τους διαπλοκές. Το Ποτάμι απλώς πάσχει από την παλαιά ασθένεια κάθε κεντρώου πολιτικού φορέα: έχει έναν θεμελιώδη στόχο που πρέπει να αποκρύψει και ασημαντότητες να πει δημόσια.

Η συστηματική άρνηση δημόσιας πολιτικής δέσμευσης και η αποσιώπηση κάποιας έστω αόριστης ιδεολογικής αρχής από τον αρχηγό του Σ. Θεοδωράκη και τα στελέχη του, εμφανίζουν το κόμμα αυτό ως δήθεν να υπερβαίνει τις κοινωνικές ανισότητες, να ίσταται υπεράνω της τομής μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς, να αγνοεί τον νεοφιλελευθερισμό και τη συνοδευτική πολιτική των μνημονίων, την κατάλυση της πολιτικής κυριαρχίας της χώρας -υπεράνω εν γένει.

Το Ποτάμι όντας πολιτικό κόμμα θέλει να εμφανίζεται ως απολιτικό, το οποίο ωστόσο είναι στην Ευρωβουλή, θέλει να εκλεγεί στην ελληνική Βουλή και ακόμη να ασκήσει εξουσία. 
Όμως αυτή η απολιτική επιλογή από ένα πολιτικό κόμμα θα απαιτούσε τουλάχιστον να παρουσιάσει επεξεργασμένες τεχνοκρατικές προτάσεις. Με αυτές, έστω, θα δήλωνε έμμεσα τους πολιτικούς του στόχους και την όποια ιδεολογία του.
Όμως ούτε αυτό δεν έχει κάνει. Το Ποτάμι εντέλει ένα τίποτε.

Η στάση της ηγεσίας του Ποταμιού είναι τόσο ακραία αντιφατική, ώστε κατορθώνει να διαπεράσει το ακρότατο όριο της αξιοπιστίας και να εγκατασταθεί στον χώρο του κραυγαλέου πολιτικού καιροσκοπισμού, εναγκαλιζόμενο ταυτόχρονα τον πλέον χονδροειδή παλαιοκομματισμό.



* Ομότιμος καθηγητής Ιστορίας, Τμήμα Ιστορίας - Ιόνιο Πανεπιστήμιο

* πηγή Εφημερίδα των Συντακτών
* η εικονογράφηση από τα jodi.graphics είναι της ΑΣ



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU