Το Βερολίνο έχει μια μεγάλη ευκαιρία με την Ελλάδα

The game of hypocrisy

του Μάκη Ανδρονόπουλου*

Αν η Ελλάδα είναι ειδική περίπτωση, όπως ισχυριζόταν το Βερολίνο, τότε η αντιμετώπιση της αποτυχίας του προγράμματος που εφαρμόστηκε, μπορεί να αντιμετωπιστεί ως ειδική περίπτωση. Αν το πρόγραμμα είχε φτάσει στο τέλος του και η ελληνική πλευρά αρνείται να πάρει τα υπόλοιπα λεφτά (10 δισ. ευρώ plus) και ζητάει μια χρηματοδότηση γέφυρα, τότε ποιο είναι το πρόβλημα;

Η λογική είναι με το μέρος μας. 

Η Γερμανία πολώνει τα πράγματα γιατί δεν ανέχεται να αποδεχθεί ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο και ότι το πρόγραμμα απέτυχε. 

Εκτός κι αν αυτά εξυπηρετούν άλλους στόχους. Η κυβέρνηση Μέρκελ μεθυσμένη από τα θετικά αποτελέσματα του άκρατου μονεταρισμού ξέχασε την έννοια της «πολιτικής οικονομίας», δηλαδή την αλληλεπίδραση μεταξύ των πολιτικών και των οικονομικών θεσμών και διαδικασιών, με αποτέλεσμα η χώρα μας να οδηγηθεί σε βαθειά ύφεση και να αντιμετωπίσει ανθρωπιστική κρίση.

Η αντιμετώπιση της Ελλάδας από το Βερολίνο, όπως εκτυλίχθηκε τα τελευταία 24ωρα, είναι ωμή και επικίνδυνη, για την ίδια τη Γερμανία, την Ελλάδα και την Ευρώπη. 

Το Βερολίνο κάνει τα πάντα για να τινάξει τις γέφυρες στον αέρα. Είναι προφανές ότι θέλει να ακυρώσει εξ αρχής κάθε ελληνική προσπάθεια, ελέγχοντας τη ροή του χρήματος και να οδηγήσει τη χώρα στην υποταγή, σε μια προσπάθεια έκθεσης της ελληνικής κυβέρνησης και των Ελλήνων με το δόγμα «υποσχέσεις εις βάρος τρίτων δεν είναι ρεαλιστικές». Επιχειρεί να βάλει απέναντι στην Ελλάδα, την Σλοβακία, την Ισπανία, την Πορτογαλία, το ΝΑΤΟ και ότι άλλο, μοχλεύοντας ανύπαρκτες αντιπαλότητες. 

Η κυβέρνηση του Βερολίνου παίζει ένα επικίνδυνο παιγνίδι της υποκρισίας…

Μία στάθμιση των δυναμικών

Η διαπραγμάτευση μεταξύ Ελλάδας – δανειστών που ξεκίνησε θα εκτυλιχθεί σε πολλά επίπεδα: το διπλωματικό, το επικοινωνιακό, το οικονομικό, το νομικό και το ηθικό. Ο κίνδυνος είναι η διαπραγμάτευση να μετατραπεί σε πολιτική ή ακόμη χειρότερα σε εθνική αντιπαλότητα. Όχι με την Ιταλία, όχι με το Παρίσι, όχι με τις Βρυξέλλες, ούτε καν την Σλοβακία, αλλά με το Βερολίνο. 

Αν η μάχη γίνει πολιτική και εθνική, το Βερολίνο θα έχει εγκαταλείψει το πεδίο της λογικής, όπως δυστυχώς έχει ξανασυμβεί στην ιστορία, και θα την δώσει μόνο του και χωρίς την υπεροχή της «γεωοικονομικής δύναμής» του. Από την πλευρά της η Αθήνα, όπως εκτυλίσσεται η τακτική της, διαφαίνεται ότι αυτή εντάσσεται σε μια «υψηλή στρατηγική» (ΣΣ: συντονισμένη ενεργοποίηση των συντελεστών της εθνικής ισχύος).

Η Αθήνα ζητά μια χρηματοδότηση-γέφυρα, χωρίς τρόικα και μνημόνιο κάτι που οι περισσότεροι συνομιλητές κατανοούν βαθειά, ώστε να προχωρήσει στην τελική διαπραγμάτευση για την διευθέτηση του χρέους (όπως έχουν δεσμευθεί οι δανειστές από το 2012) μέχρι τον Μάιο έναντι ενός προγράμματος μεταρρυθμίσεων «ελληνικής ιδιοκτησίας».

Το Βερολίνο τα αρνείται και εκτίθεται. Η εμμονή του με το διπλό εκβιαστικό χτύπημα, τη διαρροή του γερμανικού τελεσιγράφου στο Reuters, και η αιφνίδια απόφασή της ΕΚΤ να σφίξει τον κλοιό ρευστότητας απέναντι στο ελληνικό δημόσιο ακυρώνοντας το αξιόχρεο των εγγυήσεων του ελληνικού δημοσίου, αλλά και με την στάση του κ. Σόιμπλε, δημιουργούν συνθήκες μετωπικής σύγκρουσης στη Σύνοδο Κορυφής της 12ης Φεβρουαρίου. Θα δοκιμαστούν και οι δύο πλευρές. 

Το κακό είναι πως το Βερολίνο δεν έχει καταλάβει πόσο αποφασισμένοι είμαστε … Θα το αντιληφθεί μόλις πέσει στον τοίχο.

Στο διπλωματικό επίπεδο, ειδικότερα, -ήδη προεκλογικά- κερδίσαμε από τις Βρυξέλλες την αποκάλυψη πως δεν υπάρχει GREXIT και στη συνέχεια, την ομολογία των ξένων κατά τις επαφές Τσίπρα-Βαρουφάκη πως παίζουμε με τους ευρωπαϊκούς κανόνες και πως δεν εκβιάζουμε, ενώ είχαμε και την απρόσμενη διπλή στήριξη του Αμερικανού προέδρου Ομπάμα, ο οποίος θα συναντήσει τη Δευτέρα την καγκελάριο Μέρκελ. Εκεί θα παιχτεί το μεγάλο παιγνίδι. Οι Αμερικανοί αντιμετωπίζουν την Ελλάδα ως Lehman Bros και δεν θέλουν άλλα ατυχήματα…

Στο επικοινωνιακό επίπεδο κερδίσαμε πολύ περισσότερα. Κερδίσαμε την συμπάθεια των λαών και η Ελλάδα επανήλθε με θετικό τρόπο στο παγκόσμιο προσκήνιο. Ο Τσίπρας εδραίωσε το προφίλ του σοβαρού πολιτικού με γερό στομάχι, αλλά και ενός ελπιδοφόρου αγγέλου για την Ευρώπη. Ο Βαρουφάκης, πέρα από τα ειρωνικά σχόλια των πικρόχολων, καθιερώθηκε ως διεθνής σταρ της οικονομίας, με στιβαρή σκέψη και επιχειρήματα, που επαναφέρει την πολιτική στην οικονομία. Με την στιβαρότητά του, με τα οξφορδιανά του και με την ευγένειά του κάνει τους έλληνες υπερήφανους… Η στήριξη των 300 διανοουμένων, αλλά και δεκάδων άλλων προσωπικοτήτων 03ADει βαρύτητα και είναι ενθαρρυντική.

Στο οικονομικό επίπεδο οι ελληνικές ιδέες είναι καταφανώς λογικές, αφού στηρίζονται στο γεγονός ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο και οι προτάσεις που κατατίθενται «απελευθερώνουν» εν πολλοίς τους ευρωπαίους φορολογούμενους από ελληνικά βάρη. Η πολιτική του Βερολίνου αμφισβητείται, όπως άλλωστε, από δεκάδες οικονομολόγους διεθνούς κύρους. Ο νομπελίστας Πολ Κρούγκμαν θεωρεί σωστό το ελληνικό σχέδιο…

Στο νομικό επίπεδο οι ελληνικές προτάσεις είναι σύμφωνες με το βιβλίο, δηλαδή είναι στο πλαίσιο του κοινοτικού κεκτημένου και στηρίζονται στις αρχές και τις αξίες της ΕΕ. Η επίκληση των «συμφωνηθέντων» από το Βερολίνο έχει σαθρή νομική βάση, καθώς ο τρόπος που «συμφωνήθηκαν» και κυρίως ο τρόπος που εφαρμόστηκαν τα «συμφωνηθέντα» αμφισβητήθηκε από το ίδιο το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Στο ηθικό επίπεδο, οι θεωρίες για τους τεμπέληδες Έλληνες έχουν υποχωρήσει στην φοροδιαφυγή των ολιγαρχών. Σε ότι αφορά τον ελληνικό λαό, διαμορφώνεται στα διεθνή μέσα η πεποίθηση ότι η ακραία λιτότητα οδήγησε στην ανθρωπιστική κρίση, κατάσταση που δικαιώνει τους έλληνες να ζητούν τον τερματισμό της. Παράλληλα, η μετεκλογική ψυχική ανάταση των ψηφοφόρων αρχίζει να καταλαμβάνει τμήματα του ελληνικού λαού που δεν τάχθηκαν στο πλευρό του ΣΥΡΙΖΑ και διαμορφώνονται στο κοινωνικό πεδίο συνθήκες εθνικής ομοψυχίας.

Η Γερμανία, αντίθετα, είναι ήδη εκτεθειμένη, καθώς Βρυξέλλες (Κομισιόν) και Φραγκφούρτη (ΕΚΤ), αλλά και Ρώμη και Παρίσι έδειξαν με το δάχτυλο το Βερολίνο. Ουσιαστικά είπαν «βρείτε τα με τη Μέρκελ και εμείς εδώ είμαστε». 

Τι σημαίνει αυτό; 

Σημαίνει για τους Ευρωπαίους πολίτες ότι οι ηγεσίες τους είναι υποταγμένες στο Βερολίνο, κάτι στο οποίο δεν έχει κανένας συμφωνήσει επίσημα να συμβαίνει. 

Η αναποφασιστικότητα του Ολάντ να πάρει θέση απέναντι στην κα Μέρκελ δίνει πόντους στην Μαρί Λεπέν. 

Ο βοναπαρτισμός της καγκελαρίου θα προκαλέσει τριγμούς στη συμμαχία της με τους σοσιαλδημοκράτες. Όχι γιατί δεν υπηρετούν κι αυτοί τη στρατηγική του γερμανικού κεφαλαίου, αλλά γιατί φοβούνται ότι θα έχουν σοβαρές διαρροές από τα αριστερά τους. Το «σύνδρομο ΠΑΣΟΚ» κατατρέχει πολλά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα που έχουν υποταγεί στις αγορές και το νεοφιλελευθερισμό.

Το Βερολίνο έχει μια μεγάλη ευκαιρία με την Ελλάδα. Να αφήσει το δόγμα της machtpolitik, της πολιτικής ισχύος και να δει πως μπορεί να κατανοήσει την Ευρώπη των λαών και των ανθρώπων. Διαφορετικά, η υποκρισία του Βερολίνου θα αποκαλυφθεί και αυτό θα έχει συνέπειες.

*πηγή makisandronopoulos.blogspot.gr