 |
| η ώρα των πραγματικών μεταρρυθμίσεων; |
από τον ιστότοπο greek economists for reform
Στις 22 Ιανουαρίου 2015, οι Financial Times δημοσίευσαν επιστολή που έφερε τις υπογραφές 18 οικονομολόγων, περιλαμβανομένων των κατόχων βραβείου Νόμπελ Joseph Stiglitz και Χριστόφορου Πισσαρίδη (ιδρυτικού μέλους του ιστολογίου GEfR).
Η επιστολή υποστηρίζει ότι η Ευρώπη έχει να ωφεληθεί αν δοθεί μια νέα ευκαιρία στην Ελλάδα.
Οι συγγραφείς ξεκινούν από τη θέση ότι το χρέος της Ελλάδος δεν είναι βιώσιμο και ότι μια οικονομία δεν μπορεί να ανακάμψει και να διατηρήσει ένα ικανοποιητικό ρυθμό μεγέθυνσης όταν πρέπει να ξεπληρώνει (κυρίως προς τους ξένους) ένα χρέος του μεγέθους του ελληνικού.
Προτείνουν τρόπους ελάφρυνσης των βαρών που προκύπτουν από το χρέος που δεν συνεπάγονται χρεωκοπία ή άλλη υπαναχώρηση ως προς τις υποχρεώσεις της Ελλάδος προς τους δανειστές.
Οι προτάσεις τους περιλαμβάνουν αναβολή πληρωμών μέχρι τότε που ο ρυθμός μεγέθυνσης του ΑΕΠ θα φτάσει το 3% και η Ελλάδα θα έχει ανακτήσει το μισό από το ΑΕΠ που χάθηκε, περισσότερα κονδύλια για δημόσιες επενδύσεις, διαγραφή μέρους του χρέους κατόπιν αμοιβαίων συμφωνιών με τους διεθνείς δανειστές που ανήκουν στον δημόσιο τομέα ή τους διεθνείς οργανισμούς, καθώς και άλλες.
Η επιστολή:
Financial Times: Παρέμβαση 18 οικονομολόγων για ελάφρυνση του ελληνικού χρέους
Υπέρ της ελάφρυνσης του χρέους και της χορήγησης αναπτυξιακών κονδυλίων στην Ελλάδα, τάσσονται με επιστολή τους στους Financial Times 18 διεθνούς φήμης οικονομολόγοι, μεταξύ των οποίων και οι νομπελίστες Χριστόφορος Πισσαρίδης και Τζόζεφ Στίγκλιτς. Οι οικονομικοί επιστήμονες υποστηρίζουν πως η ελάφρυνση χρέους είναι αναγκαία συνθήκη για να μπορέσει να αναπτυχθεί η Ελλάδα και να εκμεταλλευθεί πλήρως τις ικανότητες του λαού της, ώστε να συνεισφέρει στην ενωμένη και δημοκρατική Ευρώπη.
Οι «18» συγχαίρουν τους συντάκτες των Financial Times που έχουν αρθρογραφήσει υπέρ της ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους για την ηθική και ρεαλιστική στάση τους.
«Ηθική, όσον αφορά την απόρριψη μίας δογματικής εμμονής για πλήρη αποπληρωμή του χρέους, ανεξάρτητα από τις κοινωνικές και πολιτικές συνέπειες - ένα δόγμα που διαιρεί ήδη την Ευρώπη. Ρεαλιστική, καθώς αναγνωρίζει το περιθώριο ανάσας που θα δώσει η ελάφρυνση του χρέους σε μία κυβέρνηση που επιδιώκει μεταρρυθμίσεις , αντί να επιδιώκει τη λιτότητα αυτή καθεαυτή».
Στη συνέχεια, οι οικονομολόγοι προτείνουν τρεις μορφές χρηματοπιστωτικής αναδιάρθρωσης που έχουν, όπως σημειώνουν, πρακτικό προηγούμενο:
- Πρώτον, μία περαιτέρω υπό όρους αύξηση της περιόδου χάριτος, ώστε η Ελλάδα να μη χρειάζεται να εξυπηρετεί καθόλου το χρέος της, για παράδειγμα για τα επόμενα πέντε χρόνια και στη συνέχεια να το εξυπηρετεί μόνο εάν έχει ανάπτυξη τουλάχιστον 3% και έως ότου έχει ανακτήσει τουλάχιστον το 50% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προιόντος που έχει χάσει από το 2008.
Στα ιστορικά προηγούμενα αυτού περιλαμβάνεται η ρήτρα του δανείου που πήρε η Βρετανία από τις ΗΠΑ, την οποία διαπραγματεύθηκε ο Τζον Μέιναρντ Κέινς και δεν προέβλεπε καμία εξυπηρέτηση του χρέους, έως ότου η βρετανική οικονομία ικανοποιούσε κάποιες συγκεκριμένες συνθήκες.
- Δεύτερον, κάποια μείωση του χρέους, ιδιαίτερα στα διμερή επίσημα δάνεια, για να αυξηθεί περαιτέρω το περιθώριο για τη δημοσιονομική πολιτική.
- Τρίτον, σημαντικά κεφάλαια για αποδοτικά επενδυτικά προγράμματα, ιδιαίτερα για τις εξαγωγές.
Το σχέδιο Γιούνκερ θα μπορούσε να προσφέρει ένα καλό πλαίσιο για τέτοιες επενδύσεις, που θα χρηματοδοτηθούν, για παράδειγμα, από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, τα διαρθρωτικά ταμεία της ΕΕ και τη γερμανική αναπτυξιακή τράπεζα KfW. Εκτός από την αύξηση της συνολικής ζήτησης, ένα τέτοιο μέτρο από την πλευρά της προσφοράς θα ενισχύσει περαιτέρω την ανάπτυξη.
Οι οικονομολόγοι τονίζουν ότι η ανακούφιση του χρέους δεν αποτελεί επαρκή συνθήκη για μία τέτοια ενάρετη δυναμική και ότι η Ελλάδα πρέπει να κάνει η ίδια μεταρρυθμίσεις.
«Πιστεύουμε ότι είναι σημαντικό να κάνουμε τη διάκριση της λιτότητας από τις μεταρρυθμίσεις. Το να καταδικάζεις τη λιτότητα δεν συνεπάγεται ότι είσαι κατά των μεταρρυθμίσεων. Η μακροοικονομική σταθεροποίηση μπορεί να επιτευχθεί με την ανάπτυξη και την αυξημένη αποτελεσματικότητα της είσπραξης φόρων, παρά με περικοπές των δημοσίων δαπανών, που έχουν μειώσει τη βάση των εσόδων και οδήγησαν στην αύξηση του λόγου του χρέους ως προς το ΑΕΠ», αναφέρουν.
Κλείνοντας σημειώνουν: «Θεωρούμε ότι όλη η Ευρώπη θα ωφεληθεί αν δοθεί στην Ελλάδα η δυνατότητα μίας νέας αρχής. Σε τελευταία ανάλυση, όπως μας θύμισε η κυρία Τετ (αρθρογράφος των FT), η γερμανική οικονομία κατάφερε να αναπτυχθεί και να μεταρρυθμισθεί μετά τη σημαντική ελάφρυνση του χρέους της χώρας στη δεκαετία του ΅50».
Οι νομπελίστες που υπογράφουν την επιστολή είναι:
Prof Joseph Stiglitz - Columbia University
Prof Chris Pissarides - London School of Economics
Prof Charles Goodhart - London School of Economics
Prof Marcus Miller - Warwick University
Michael Burke - Economists Against Austerity
Prof Panicos Demetriadis - University of Leicester
Prof Stephany Griffith-Jones - IPD Columbia University
Prof Gustav A Horn - Macroeconomic Policy Institute (IMK)
Prof Mary Kaldor - London School of Economics
Neil MacKinnon - VTB Capital
Prof Jose Antonio Ocampo - Columbia University
Avinash Persaud Peterson - Institute for International Economics
Helmut Reisen - Shifting Wealth Consult
Robert Skidelsky - University of Warwick
Prof Frances Stewart - University of Oxford
Prof Robert Wade - London School of Economics
Hilary Wainwright - Transnational Institute, Amsterdam
Prof Simon Wren-Lewis - Merton College Oxford
Οι «18» συγχαίρουν τους συντάκτες των Financial Times που έχουν αρθρογραφήσει υπέρ της ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους για την ηθική και ρεαλιστική στάση τους.
«Ηθική, όσον αφορά την απόρριψη μίας δογματικής εμμονής για πλήρη αποπληρωμή του χρέους, ανεξάρτητα από τις κοινωνικές και πολιτικές συνέπειες - ένα δόγμα που διαιρεί ήδη την Ευρώπη. Ρεαλιστική, καθώς αναγνωρίζει το περιθώριο ανάσας που θα δώσει η ελάφρυνση του χρέους σε μία κυβέρνηση που επιδιώκει μεταρρυθμίσεις , αντί να επιδιώκει τη λιτότητα αυτή καθεαυτή».
Στη συνέχεια, οι οικονομολόγοι προτείνουν τρεις μορφές χρηματοπιστωτικής αναδιάρθρωσης που έχουν, όπως σημειώνουν, πρακτικό προηγούμενο:
- Πρώτον, μία περαιτέρω υπό όρους αύξηση της περιόδου χάριτος, ώστε η Ελλάδα να μη χρειάζεται να εξυπηρετεί καθόλου το χρέος της, για παράδειγμα για τα επόμενα πέντε χρόνια και στη συνέχεια να το εξυπηρετεί μόνο εάν έχει ανάπτυξη τουλάχιστον 3% και έως ότου έχει ανακτήσει τουλάχιστον το 50% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προιόντος που έχει χάσει από το 2008.
Στα ιστορικά προηγούμενα αυτού περιλαμβάνεται η ρήτρα του δανείου που πήρε η Βρετανία από τις ΗΠΑ, την οποία διαπραγματεύθηκε ο Τζον Μέιναρντ Κέινς και δεν προέβλεπε καμία εξυπηρέτηση του χρέους, έως ότου η βρετανική οικονομία ικανοποιούσε κάποιες συγκεκριμένες συνθήκες.
- Δεύτερον, κάποια μείωση του χρέους, ιδιαίτερα στα διμερή επίσημα δάνεια, για να αυξηθεί περαιτέρω το περιθώριο για τη δημοσιονομική πολιτική.
- Τρίτον, σημαντικά κεφάλαια για αποδοτικά επενδυτικά προγράμματα, ιδιαίτερα για τις εξαγωγές.
Το σχέδιο Γιούνκερ θα μπορούσε να προσφέρει ένα καλό πλαίσιο για τέτοιες επενδύσεις, που θα χρηματοδοτηθούν, για παράδειγμα, από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, τα διαρθρωτικά ταμεία της ΕΕ και τη γερμανική αναπτυξιακή τράπεζα KfW. Εκτός από την αύξηση της συνολικής ζήτησης, ένα τέτοιο μέτρο από την πλευρά της προσφοράς θα ενισχύσει περαιτέρω την ανάπτυξη.
Οι οικονομολόγοι τονίζουν ότι η ανακούφιση του χρέους δεν αποτελεί επαρκή συνθήκη για μία τέτοια ενάρετη δυναμική και ότι η Ελλάδα πρέπει να κάνει η ίδια μεταρρυθμίσεις.
«Πιστεύουμε ότι είναι σημαντικό να κάνουμε τη διάκριση της λιτότητας από τις μεταρρυθμίσεις. Το να καταδικάζεις τη λιτότητα δεν συνεπάγεται ότι είσαι κατά των μεταρρυθμίσεων. Η μακροοικονομική σταθεροποίηση μπορεί να επιτευχθεί με την ανάπτυξη και την αυξημένη αποτελεσματικότητα της είσπραξης φόρων, παρά με περικοπές των δημοσίων δαπανών, που έχουν μειώσει τη βάση των εσόδων και οδήγησαν στην αύξηση του λόγου του χρέους ως προς το ΑΕΠ», αναφέρουν.
Κλείνοντας σημειώνουν: «Θεωρούμε ότι όλη η Ευρώπη θα ωφεληθεί αν δοθεί στην Ελλάδα η δυνατότητα μίας νέας αρχής. Σε τελευταία ανάλυση, όπως μας θύμισε η κυρία Τετ (αρθρογράφος των FT), η γερμανική οικονομία κατάφερε να αναπτυχθεί και να μεταρρυθμισθεί μετά τη σημαντική ελάφρυνση του χρέους της χώρας στη δεκαετία του ΅50».
Οι νομπελίστες που υπογράφουν την επιστολή είναι:
Prof Joseph Stiglitz - Columbia University
Prof Chris Pissarides - London School of Economics
Prof Charles Goodhart - London School of Economics
Prof Marcus Miller - Warwick University
Michael Burke - Economists Against Austerity
Prof Panicos Demetriadis - University of Leicester
Prof Stephany Griffith-Jones - IPD Columbia University
Prof Gustav A Horn - Macroeconomic Policy Institute (IMK)
Prof Mary Kaldor - London School of Economics
Neil MacKinnon - VTB Capital
Prof Jose Antonio Ocampo - Columbia University
Avinash Persaud Peterson - Institute for International Economics
Helmut Reisen - Shifting Wealth Consult
Robert Skidelsky - University of Warwick
Prof Frances Stewart - University of Oxford
Prof Robert Wade - London School of Economics
Hilary Wainwright - Transnational Institute, Amsterdam
Prof Simon Wren-Lewis - Merton College Oxford
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU