Σάββατο 16 Μαΐου 2015

ΔΝΤ: Ένοχες εμμονές και κυνικές αντιφάσεις

του Βασίλη Δρουκόπουλου
Αν ο διπρόσωπος θεός Ιανός ήταν οικονομολόγος θα είχε σίγουρα προσληφθεί και θα δούλευε για το ΔΝΤ.
Ann Pettifor, 2013
Έχει ειπωθεί ότι κάθε κρίση αναδεικνύεται σε μια στιγμή σημαντικής αλήθειας, όπου η σπουδαιότητα των ανθρώπων και η βαρύτητα των γεγονότων έρχονται στο φως. Σ' αυτά αξίζει να προστεθούν τα μηνύματα των ιδεών, η σημασία των σκέψεων, η θεμελίωση των επιχειρημάτων και η απόδειξη των ισχυρισμών.

Είναι γνωστό ότι στη σημερινή συγκυρία των διαπραγματεύσεων με τους «εταίρους» ένα από τα επίμαχα ζητήματα είναι το θέμα των εργασιακών σχέσεων
  • Αυτοί υποστηρίζουν την ενίσχυση της «ευελιξίας» της ελληνικής αγοράς εργασίας που κάθε άλλο άκαμπτη είχε υπάρξει ακόμα και πριν από την υπογραφή του πρώτου μνημονίου όπως αναφέρεται στη μελέτη του Μιχάλη Βεληζιώτη και της Αλίκης Κύρου (Θεσμοί, ευελιξία και συγκριτική επίδοση των αγορών εργασίας, Μελέτη 27, ΙΝΕ/ΓΣΕΕ, Ιανουάριος 2014, κεφάλαιο 5). 
  • Αντίθετα, η ελληνική πλευρά όχι μόνον αντιτάσσεται σε αυτή την πρόταση, αλλά και σχεδιάζει την ακύρωση όσων νόμων και διατάξεων έχουν απορρυθμίσει το εργασιακό πλέγμα στο όνομα της «επιβαλλόμενης» λιτότητας.
Λιγότερο γνωστό είναι ότι, εδώ και αρκετές δεκαετίες, η ορθόδοξη νεοκλασική οικονομική σκέψη είχε εξαπολύσει με όλους τους τρόπους και με όλα τα διαθέσιμα μέσα μια καταιγιστική ομοβροντία που αποσκοπούσε στο να μεταφέρει την άποψη ότι μόνον οι αποκαλούμενες «ευέλικτες» ή «ελαστικές» αγορές εργασίας ήταν σε θέση να εγγυηθούν την ανάπτυξη και την ευημερία. Αυτή η γραμμή σκέψης --όπως είχε επιδιωχθεί και ήταν αναμενόμενο-- υιοθετήθηκε, προβλήθηκε και αποτέλεσε τον ακρογωνιαίο λίθο των νεοφιλελεύθερων δοξασιών στα θέματα εργασιακών σχέσεων που οι «θεσμοί» και οι ομόδοξες κυβερνήσεις επιδοκίμαζαν θερμά και ασπάζονταν. 

Μια προσεχτική επισκόπηση της σχετικής βιβλιογραφίας αποκαλύπτει ότι την τελευταία περίπου δεκαετία τέτοιου είδους μελέτες έχουν ατονήσει (στο πνεύμα: η αποστολή εκτελέστηκε, τώρα μόνο συντήρηση απαιτείται). Ταυτόχρονα, πολλαπλασιάζονται οι έρευνες που αποδομούν τη θεωρητική πληρότητα της ορθόδοξης οικονομικής σκέψης, που αμφισβητούν την ευρωστία των οικονομετρικών αποτελεσμάτων της και, αντίθετα, καταλήγουν σε εμπειρικά ευρήματα που δεν ενοχοποιούν τη ρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και την προστασία των εργατικών δικαιωμάτων ως υπεύθυνους παράγοντες που συνέβαλαν στην κρίση και αναστέλλουν την οικονομική ανόρθωση. Βέβαια, οι θεσμικοί οργανισμοί αρνούνται να αναγνωρίσουν την ύπαρξη αυτών των μελετών και να αναδείξουν τα ευρήματά τους διότι, απλούστατα, κάτι τέτοιο θα έπληττε τα ταξικά ιδεολογήματά τους.

Ακόμα λιγότερο γνωστό, πέραν της σχετικής ερώτησης του Δ. Παπαδημούλη στο Ευρωκοινοβούλιο (22.4.2015) και που ελάχιστα καλύφτηκε από τα ελληνικά ΜΜΕ, είναι η πρόσφατη ομολογία του ΔΝΤ (World Economic Outlook, Απρίλιος 2015, σ. 104-110) ότι η ρύθμιση της αγοράς εργασίας δεν έχει καμία επίδραση στην ολική παραγωγικότητα για μια σειρά προηγμένων οικονομιών μεταξύ 1970 και 2007. Προστίθεται, επίσης, η δικαιολογία ότι είναι δυνατόν αυτό το αποτέλεσμα να οφείλεται στη δυσκολία της μέτρησης από τον ΟΟΣΑ του βαθμού της ευελιξίας των αγορών εργασίας που χρησιμοποιείται στη μελέτη, ενώ βέβαια δεν είχε γίνει η επίκληση της ίδιας δικαιολογίας όταν τα ευρήματα έδειχναν παλιότερα να ευνοούν την ορθόδοξη σκέψη.

Σε μια επιβεβλημένη αλλά και σύντομη παρένθεση αξίζει να επισημανθούν οι πιο πρόσφατοι διαθέσιμοι δείκτες του ΟΟΣΑ που αποτιμούν τη νομοθεσία που διέπει την Προστασία της Απασχόλησης (EPL) και που αναφέρονται σε ό,τι ίσχυε την 1η Ιανουαρίου 2013. Συμπυκνώνονται στον πίνακα που ακολουθεί:


Οι δείκτες αποκαλύπτουν ότι στην Ελλάδα, σε σύγκριση με τους μέσους όρους των ευρωπαϊκών χωρών, υπήρχε (1.1.2013) χαμηλότερη προστασία στην απασχόληση με εξαίρεση τις ρυθμίσεις για την προσωρινή εργασία. Οι δείκτες λοιπόν, δεν παραπέμπουν σε μια, τάχα, αρτηριοσκληρωτική νομοθεσία που απαιτεί ακόμα μεγαλύτερη απελευθέρωση π.χ. στις ομαδικές απολύσεις όπως διατασσόμαστε και όπου ο δείκτης για το Βέλγιο είναι 5,13, για τη Γαλλία 3,38, για τη Γερμανία 3,63, για την Ιταλία 3,75, για το Λουξεμβούργο 3,88, για την Ελβετία 3,63 ενώ για την Ελλάδα ανέρχεται στο δυσθεώρατο και βέβαια καταστροφικό 3,25! Οφείλετε να οδεύσετε επομένως, είναι το μήνυμα, πρός το 0,00 της Ινδονησίας, της Σαουδικής Αραβίας και άλλων χωρών ή έστω προς το 0,44 της Ινδίας!

Επαναφορά στη μελέτη του ΔΝΤ: άρα αποδομείται, από έναν από τους «θεσμούς», η ιδεοληπτική κατασκευή της αρνητικής σχέσης μεταξύ προστασίας των εργαζόμενων και της οικονομικής απόδοσης. Τι ειρωνεία, λοιπόν, που η φορτική επιμονή των «θεσμών» για την επέκταση και την εμβάθυνση της απορρύθμισης δείχνει ότι το εύρημα του ίδιου του ΔΝΤ δεν λαμβάνεται (σοβαρά;) υπόψη.

Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που το ΔΝΤ, αναιρώντας παλιότερες απόψεις του, προβάλλει, άλλοτε δειλά/διπλωματικά και άλλοτε ρητά, αποτελέσματα ερευνών που δε συνάδουν με τις αποδεκτές νεοφιλελεύθερες συνταγές σε διάφορα θέματα όπως π.χ. στο ζήτημα της «επεκτατικής δημοσιονομικής λιτότητας», στην παραδοχή του ότι το ελληνικό πρόγραμμα δεν απέδωσε, στη σχέση συνδικαλιστικής δύναμης και εισοδηματικής ανισοκατανομής, στη σχέση της τελευταίας και της οικονομικής απόδοσης και βέβαια στο ζήτημα των δημοσιονομικών πολλαπλασιαστών που είχε λάβει διαστάσεις πριν δυόμισι περίπου χρόνια.

Όπως έχει παρατηρηθεί (goo.gl/ibv3bB), αν ένας μοναχικός ερευνητής ανακαλέσει κάποιο παλιότερο εύρημα και υιοθετήσει ένα αντίθετο, τότε η ευρύτερη απήχηση στον κόσμο μπορεί να είναι μηδαμινή. Όταν όμως ένας παγκόσμιος οργανισμός κάνει κάτι το αντίστοιχο, τότε ασφαλώς ενώ τα θύματα και οι ζημιές που προκλήθηκαν από την πρώτη εκδοχή μπορεί να μην είναι αμελητέα, αν το ΔΝΤ ή όποιος άλλος «θεσμός» συνεχίζει να επιμένει στην εφαρμογή της και να μην εκτελεί την αναθεωρημένη τότε κάτι τέτοιο δεν μπορεί παρά να καταγγελθεί ως κραυγαλέο δείγμα κυνισμού και ανυπόκριτης ταξικής υστεροβουλίας και σκοπιμότητας.



*Ο Βασίλης Δρουκόπουλος είναι οικονομολόγος, ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών

πηγή enthemata της Αυγής

6 σχόλια:

  1. Περί “Πολλαπλασιαστή” , Του Αντώνη Π. Ντρέκου

    1. «‘…..‘Πολλαπλασιαστής είναι ο αριθμός επί τον οποίο πρέπει να
    πολλαπλασιάσουμε την μεταβολή της επένδυσης για
    να έχουμε την εξ΄ αυτής προκληθείσα μεταβολή του
    εισοδήματος’’.

    Με μια σειρά εξαιρετικά απλών υπολογισμών, ο Samuelson καταλήγει στο ίδιο σχεδόν αποτέλεσμα για τον πολλαπλασιαστή με εκείνο του Keynes.
    Με κοινή τη λογική παραδοχή ότι η οριακή ροπή προς κατανάλωση είναι 2/3 , οδηγείται και αυτός στο συμπέρασμα ότι ο πολλαπλασιαστής είναι 3 (1 ως προϊόν της πρωτογενούς δαπάνης συν 2 ακόμα από τις δευτερογενείς
    επαναληπτικές δαπάνες κατανάλωσης).
    Στην περίπτωση, όμως, που η οριακή ροπή προς κατανάλωση κινείται στα επίπεδα των ¾, ο Samuelson ανεβάζει τον πολλαπλασιαστή του στο 4.
    Υπενθυμίζουμε εδώ ότι λίγο πριν είχαμε σημειώσει πως και ο Keynes θεωρούσε ότι η οριακή ροπή προς κατανάλωση ήταν απίθανο σε περιόδους ύφεσης να μην φτάνει ή και να ξεπερνά τα ¾…..»

    2. «……Κάπου εδώ διακρίνεται και η πρώτη επισήμανση περί
    δημοσιονομικού πολλαπλασιαστή, ο οποίος έχει αναγορευθεί σε ένα από τα κυρίαρχα ζητούμενα της εφαρμοσμένης οικονομικής στις μέρες μας…
    Αναφερόμαστε συγκεκριμένα σε έναν πολλαπλασιαστή, την ύπαρξη του οποίου είχαν προδιαγράψει τόσο ο Keynes όσο και – κυρίως- ο Samuelson, έχοντας θέσει στα επιστημονικά τους προτάγματα την αλληλουχία των συν-
    δέσεων ανάμεσα στην ενεργό ζήτηση, στις επενδύσεις, στην απασχόληση, στις δημόσιες δαπάνες, στο εθνικό εισόδημα, στην φορολογική πολιτική κ.ο.κ

    Αν και οι συζητήσεις περί της ύπαρξης και της λειτουργίας του ως άνω πολλαπλασιαστή έχουν ξεκινήσει εδώ και πολλά χρόνια, στη χώρα μας προκλήθηκε ιδιαίτερο ενδιαφέρον από τη στιγμή που ο επικεφαλής της ομάδας οικονομολόγων του ΔΝΤ Ολιβιέ Μπλανσάρ παραδέχθηκε σε
    Έκθεσή του ότι στην ελληνική περίπτωση υποεκτιμήθηκε ο δημοσιονομικός πολλαπλασιαστής κατά την φάση χάραξης του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής μας.


    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. (...συνεχεια)

    Με τη χρήση του συγκεκριμένου όρου εννοούμε τις πολλαπλασιαστικές επιπτώσεις στο σύνολο της οικονομικής δραστηριότητας από την εφαρμογή περιοριστικής δημοσιονομικής πολιτικής είτε μέσω της μείωσης των δαπανών είτε μέσω της επιβολής νέων φόρων.
    Σύμφωνα, λοιπόν, με την ομολογία Μπλανσάρ, το ΔΝΤ υπολόγισε τον πολλαπλασιαστή στα επίπεδα του 0,5 ενώ οι νεώτερες εκτιμήσεις του, με βάση το πρακτικό αντίκρισμα του σχετικού προγράμματος, τον ανεβάζουν στο διπλάσιο (σίγουρα) ή και στο τριπλάσιο ( πιθανότατα), προσδιορίζοντας το εύρος διακύμανσής του μεταξύ του 0,9 και του 1,7…

    Παραδέχονται, με άλλα λόγια, ότι η επιβληθείσα πολιτική αποδείχθηκε ότι ήταν 2 έως 3 φορές δυσμενέστερη για την οικονομική ανάπτυξη ( με όσα γνωστά αυτό συνεπάγεται…) απ΄όσο αρχικά πίστεψαν.

    Συνεπώς έχουμε γίνει μάρτυρες μιας σαφούς ( και συνειδητής κατά πολλούς) υποτίμησης βασικών αρχών της Οικονομικής Θεωρίας.
    Προς επιβεβαίωση του ισχυρισμού μας αυτού, δεν θα επικαλεστούμε απλώς τις επιστημονικές αξιολογήσεις των κορυφαίων σύγχρονων οικονομολόγων, που αναφέραμε στο προηγούμενο κεφάλαιο.
    Θα χρησιμοποιήσουμε δύο (2) μόνο από πολύ πρόσφατες επιστημονικές προσεγγίσεις επί του θέματος, οι οποίες είναι εντελώς αδύνατο να ερμηνευτούν ως ‘‘πηγές’’ αμφίβολης (έστω) σκοπιμότητας.

    Η πρώτη προέρχεται από το προτελευταίο Δελτίο του Oxford Economics (Economic Outlook, Vol.37, issue 1), που υπολογίζει πως άν το πρόγραμμα βασιζόταν σε δημοσιονομικό πολλαπλασιαστή, που θα εκινείτο στα πιο
    μετριοπαθή επίπεδα της τελευταίας εκτίμησης του ΔΝΤ, δηλαδή στο 0,9 αντί του αρχικού 0,5, τότε η ύφεση θα περιοριζόταν στο μισό περίπου ενώ παράλληλα θα είχαν διασωθεί 300.000 θέσεις εργασίας, με το Έλλειμμα της
    Γενικής Κυβέρνησης να είναι μόνο κατά 1,2% συγκριτικά μεγαλύτερο !….»

    http://www.oe-.gr/oe/images/stories/pdfs/ekdoseis/OikXronika_May2013low3.pdf


    Αφωτιστος Φιλελλην
    ΥΓ Τακτοποιωντας το γραφειο μου βρηκα ενα ξεχασμενο βιβλιο που μας ειχαν μοιτρασει στο ΕΜΠ το ‘‘Οικονομική’’ (P.A. Samuelson – Εκδ.Παπαζήση, 1970) . Ξεφυλλιζοντας βρηκα την θεωρια περι πολλαπλασιαστή. Ψαχνονας να το βρω σε ηλεκτρονικη μορφη βρηκα αυτο το ωραιο αρθρο, μικρο αποσπασμα του οποιου παραθετω.

    ΥΓ2 Συμπερασματα.

    Αν τα τελευταια 5 ετη
    1. οι επενδυσεις ειχαν αυξηθει κατα 2,5 δις με πολλαπλασιαστη 3 το ΑΕΠ θα αυξανοταν κατα 7,5 δις ετησιως

    2. Αν το πρόγραμμα λιτοτητας βασιζόταν σε δημοσιονομικό πολλαπλασιαστή, που θα εκινείτο στα πιο μετριοπαθή επίπεδα της τελευταίας εκτίμησης του ΔΝΤ, δηλαδή στο 0,9 αντί του αρχικού 0,5, τότε η ύφεση θα περιοριζόταν στο μισό .



    YΓ3 Το αρθρο Περί“Πολλαπλασιαστή”, Του Αντώνη Π. Ντρέκου βρισκεται στα Οικονομικα Χρονικα Διμηνιαία έκδοση | Μάϊος-Ιούνιος 2013, Αρ. Φύλλου1
    ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟΥ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ (ΟΕΕ)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

  3. Τσώλης Ζώης, Αποκλειστικά στο «Βήμα»: Η πρόταση της Κομισιόν για συμφωνία
    Ο Γιούνκερ κόβει τον «γόρδιο δεσμό»

    [....]
    «Οι επιφυλάξεις του ΔΝΤ

    …. οι ενστάσεις του ΔΝΤ που περιληπτικά περιγράφονται ως εξής:
    -η πρόταση που γίνεται από την ΕΕ είναι πολύ διαφορετική από το τρέχον πρόγραμμα (μνημόνιο). Πρόκειται για ένα καινούριο οδικό χάρτη, με πολύ λίγες λεπτομέρειες για μέτρα και πολιτικές που χρειάζονται καινούριες μελέτες. Η δημοσιονομική προσαρμογή είναι «οπισθοβαρής» δηλαδή μεταφέρεται στο μέλλον….»

    http://www.tovima.gr/finance/article/?aid=705223

    Μυαλο δεν βαζουν; Χρησιμοποιησηαν εντελως λαθος πολλαπλασιαστη και κοπηκαν στην Οικονομικη του Samuelson :-)

    Αφώτιστος Φιλέλλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ΔΙΕΘΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
    Αποχωρεί ο κύριος «εσωτερική υποτίμηση»

    Η οικονομική συνταγή του κυρίου Ολιβιέ Μπλανσάρ έτσι όπως εφαρμόσθηκε στην Ελλάδα απέτυχε και αυτό συνέβη επειδή ήταν εξ αρχής λάθος18.05.2015, 19:55

    Συντάκτης: Μπάμπης Μιχάλης

    Φεύγει κι αφήνει πίσω του συντρίμμια. Ο λόγος για τον Ολιβιέ Μπλανσάρ, τον επί επτά συναπτά έτη επικεφαλής οικονομολόγο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, πνευματικό πατέρα της εσωτερικής υποτίμησης, της άγριας δηλαδή πολιτικής περικοπών που εφαρμόστηκε διά ροπάλου στη χώρα μας από την τρόικα, οδηγώντας στη σημερινή καταστροφή.

    Ο 67χρονος Γάλλος οικονομολόγος απέκτησε διδακτορικό το 1977 από το ΜΙΤ των ΗΠΑ, Πανεπιστήμιο στο οποίο συνεχίζει να διδάσκει ώς σήμερα Οικονομικά. Νωρίτερα δίδαξε στο Χάρβαρντ, ενώ διετέλεσε σύμβουλος των Fed της Βοστόνης και της Νέας Υόρκης.

    Στους Ελληνες θα μείνει αξέχαστος για τη θητεία του στο ΔΝΤ ως επικεφαλής οικονομολόγος, θέση στην οποία τοποθετήθηκε τον Σεπτέμβριο του 2008 από τον τότε γενικό διευθυντή του Ταμείου Ντομινίκ Στρος-Καν. Δύο χρόνια προτού αναλάβει αυτή τη θέση, ο Μπλανσάρ είχε υποστηρίξει σε επιστημονικό άρθρο του με αντικείμενο τη χαμηλή ανταγωνιστικότητα και ανάπτυξη της Πορτογαλίας ότι η μείωση των ονομαστικών μισθών είναι το ίδιο με μια επιτυχημένη υποτίμηση ενός εθνικού νομίσματος -που στη συγκεκριμένη περίπτωση αποκλειόταν λόγω του ευρώ.

    Την εξωφρενική επιστημονικά αλλά και επικίνδυνη αυτή ιδέα, ο Μπλανσάρ ανέλαβε να εφαρμόσει ως επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ μετά το 2008. Γύρω του στοιχήθηκαν εκατοντάδες συντηρητικοί οικονομολόγοι, κυβερνήσεις και διαμορφωτές οικονομικής πολιτικής απ’ όλο τον κόσμο.

    Η εσωτερική υποτίμηση αποτέλεσε για όλους αυτούς το φάρμακο για την ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας μιας χώρας που βρίσκεται σε νομισματική ένωση και δεν θέλει να φύγει από αυτήν. Ο στόχος είναι η μείωση του γενικού επιπέδου των τιμών και για να επιτευχθεί αυτό μειώνονται αρχικά οι μισθοί.

    Η μείωση των μισθών οδηγεί με τη σειρά της σε μείωση της αγοραστικής δύναμης των καταναλωτών, της ζήτησης στην οικονομία και –υποτίθεται- στην επιθυμητή πτώση των τιμών. Θεωρητικά πάντα, στο τέλος η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων αποκαθίσταται σε χαμηλότερες ονομαστικές τιμές, ενισχύοντας έτσι την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας.

    Συνταγή... φτώχειας

    Αυτό που συνέβη βέβαια από την εφαρμογή αυτής της πολιτικής στην Ελλάδα και τις άλλες χώρες που είχαν υπαχθεί σε Μνημόνιο ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό, ήταν μια τραγωδία. Η χώρα μας βούτηξε σε βαθιά ύφεση για έξι χρόνια, το ΑΕΠ συρρικνώθηκε κατά 25%, η ανεργία εκτοξεύθηκε στο 27% -στους νέους πάνω από 50%- ενώ περισσότερο από το 1/3 των Ελλήνων βυθίστηκε στην ακραία φτώχεια.

    Οσον αφορά τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, όλοι αναρωτιούνται πού είναι. Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε συνεχίζει να λέει ότι αποτελεί το μεγάλο πρόβλημα της Ελλάδας ενώ αρκετοί οικονομολόγοι αμφιβάλλουν για το αν επιτεύχθηκε έστω κάποια βελτίωση.

    Η οικονομική συνταγή του κυρίου Μπλανσάρ απέτυχε και αυτό συνέβη επειδή ήταν εξ αρχής λάθος. Στην οικονομική επιστήμη, η πτώση του γενικού επιπέδου τιμών δεν ονομάζεται εσωτερική υποτίμηση αλλά αποπληθωρισμός. Και ο αποπληθωρισμός δεν είναι πολιτική, είναι ένα ατελείωτο καταστροφικό σπιράλ πτώσης τιμών και μισθών που διαλύει την παραγωγή, την απασχόληση και την οικονομία.

    Είναι η κατάσταση στην οποία περιέπεσαν όλες οι οικονομίες της Δύσης μετά το κραχ του ‘29, η Μεγάλη Υφεση της δεκαετίας του ‘30, που η οικονομική επιστήμη ορκίστηκε να μην ξανασυμβεί στον πλανήτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. συνεχεια...
    "...Αυτή την «οικονομική πανούκλα», που έπρεπε να μείνει για πάντα σε καραντίνα, αποφάσισαν να ξεθάψουν τόσο ο κύριος Μπλανσάρ όσο και οι οπαδοί του και να την προτείνουν ως θεραπεία στην Ελλάδα και τις άλλες χώρες -που αδυνατούσαν λόγω κοινού νομίσματος να προχωρήσουν σε υποτίμηση.

    Πολύ γρήγορα βέβαια, στα τέλη του 2012, και ενώ οι παρενέργειες αυτής της πολιτικής άρχισαν να αποτυπώνονται με δραματικό τρόπο στην ελληνική οικονομία και κοινωνία, ο Μπλανσάρ προσπάθησε να ανασκευάσει παραδεχόμενος λάθη.

    Ο Γάλλος οικονομολόγος παραδέχτηκε συγκεκριμένα ότι ο δημοσιονομικός πολλαπλασιαστής που χρησιμοποιήθηκε από το Ταμείο για να προβλέπει την επίπτωση των περικοπών και της λιτότητας στο ελληνικό ΑΕΠ είχε εκτιμηθεί στο 0,5% ενώ η πραγματική του τιμή είναι υπερτριπλάσια.

    Με απλά λόγια, για κάθε ευρώ περικοπών που επέβαλλε η τρόικα, το ελληνικό ΑΕΠ μειωνόταν όχι κατά 50 σεντς, όπως προέβλεπε το μοντέλο του ΔΝΤ, αλλά κατά 1,7 ευρώ. Ηταν μια ομολογία θρασύτατη, μια «ομολογία απίστευτη», όπως έγραψε το γαλλικό περιοδικό «Marianne», ήταν η παραδοχή ότι η στρατηγική δημοσιονομικής εξυγίανσης της τρόικας και των προηγούμενων ελληνικών κυβερνήσεων -που έφερε φτώχεια, ανεργία, αυτοκτονίες, ενεχυροδανειστήρια, εξαθλίωση, ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας- απέτυχε γιατί υποτιμήθηκαν οι συνέπειες, γιατί έγινε λάθος σε έναν οικονομικό συντελεστή.

    Το μεγαλύτερο θράσος όμως είναι ότι αντί αυτή η πολιτική να αποσυρθεί τάχιστα και διά παντός συνεχίστηκε για ακόμη δύο χρόνια χειροτερεύοντας ακόμη περισσότερο τα πράγματα. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι περικοπές συνεχίζουν να αποτελούν αίτημα των «θεσμών» στις διαπραγματεύσεις με τη νέα ελληνική κυβέρνηση."

    http://www.efsyn.gr/arthro/apohorei-o-kyrios-esoteriki-ypotimisi

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU