Ξέρει η Αριστερά από επενδύσεις;

του Ζαχαρία Λουδάρου*

Μπορεί τα φώτα της δημοσιότητας να συγκεντρώνονται πάνω στη διαπραγματευτική προσπάθεια του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα για την επίτευξη συμφωνίας με τους δανειστές, είναι ωστόσο ενθαρρυντικό το γεγονός πως υπάρχει και μια «δεύτερη γραμμή» κυβερνητικών στελεχών που χαρτογραφούν ευκαιρίες και δυνατότητες αναπτυξιακής επανεκκίνησης σε άλλα γεωγραφικά μήκη και πλάτη.

Μαθαίνω λοιπόν πως πήγε εξαιρετικά καλά η επίσκεψη που έκανε στα τέλη Μαΐου, σε Κατάρ και στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, ο Γενικός Γραμματέας Διεθνών και Οικονομικών Σχέσεων και Αναπτυξιακής Συνεργασίας του Υπουργείου Εξωτερικών Γιώργος Τσίπρας, συνοδευόμενος από στενό συνεργάτη του Γιάννη Δραγασάκη. Είδαν υπουργούς, είδαν και επιχειρηματίες. Το σημαντικό όμως είναι πως άφησαν καλές εντυπώσεις κι έβαλαν τις βάσεις για τη συνέχεια. Σημειώστε το αυτό γιατί θα παίξει ρόλο.

Τα τελευταία χρόνια οι Άραβες είχαν βαρεθεί να βλέπουν ελληνικές αντιπροσωπείες σε ταξιδάκια αναψυχής. Πήγαιναν, διασκέδαζαν, υπόσχονταν τα πάντα στους πάντες και καμιά δουλειά δεν προχωρούσε. Για αυτό και με τον καιρό, οι Άραβες έπαψαν να δίνουν και μεγάλη σημασία στις ελληνικές επισκέψεις και στο τέλος είχαν φτάσει να πιάνουν τον Μηταράκη «στο δούλεμα».

Τα μηνύματα όμως που έρχονται αυτή τη φορά είναι τελείως διαφορετικά. Εκτιμήθηκε δεόντως πως οι δύο εκπρόσωποι της ελληνικής κυβέρνησης ακολούθησαν με ευλάβεια το πρόγραμμα όπως το είχαν προετοιμάσει ο πρέσβης μας στο Άμπου Ντάμπι Διονύσης Ζώης και ο πρέσβης μας στο Κατάρ Γιάννης Μεταξάς και δεν έψαχναν να τους βρουν όπως έχει συμβεί με μέλη ελληνικών αντιπροσωπειών σε περιόδους προηγούμενων κυβερνήσεων. Επίσης δεν αναζητήθηκαν από την πλευρά των Ελλήνων επισκεπτών μπαρ, κλαμπς και διάφορα hot spots «αναψυχής» όπως κατά σύστημα συνέβαινε στο παρελθόν.

Επιπλέον αυτή τη φορά δεν ακούστηκαν υποσχέσεις και μεγάλα λόγια του τύπου «ελάτε κι εμείς θα τα φτιάξουμε όλα» που ακούγονταν συνήθως και υπήρξαν μόνο βεβαιώσεις τήρησης της νομιμότητας με το μικρότερο δυνατό γραφειοκρατικό βάρος. Αυτός ο προσγειωμένος ρεαλισμός καταγράφηκε με ενδιαφέρον.

Επίσης σε ένα σημαντικό για τους Άραβες ζήτημα που το έθεταν και το θέτουν πάντα στη συζήτηση και αφορά στο μουσουλμανικό τέμενος στην Αθήνα, αυτή τη φορά πήραν μια συγκεκριμένη απάντηση με βάση την τροπολογία που ψηφίστηκε πρόσφατα από τη Βουλή. Σημειωτέον πως οι Καταριανοί θυμούνται ακόμη τον Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη, όταν με την ιδιότητα του υφυπουργού Εξωτερικών απαντούσε σε ανάλογες συζητήσεις «τι το θέλετε το τζαμί αφού σας δίνουμε γήπεδα…»!

Το συμπέρασμα από το ταξίδι είναι πως το αραβικό επενδυτικό ενδιαφέρον αναθερμαίνεται. Και όχι μόνο για επενδύσεις μεγάλης κλίμακας στο real estate αλλά και σε άλλους τομείς, όπως για παράδειγμα οι τράπεζες. Για να πάει όμως παραπέρα αυτό το ενδιαφέρον, υπάρχουν δυο προαπαιτούμενα.

Πρώτον, να κλείσει ο κύκλος της αβεβαιότητας για την τύχη της Ελλάδας. Είναι χαρακτηριστικό πως άραβες επιχειρηματίες τοποθετύνται επί του συγκεκριμένου ζητήματος ως εξής: «Δεν μας νοιάζει αν θα είστε στο ευρώ ή στη δραχμή. Κάντε μια επιλογή όμως για να ξεκαθαρίσει το τοπίο και να ξέρουμε με τι έχουμε να κάνουμε…».

Δεύτερον, η καλή «νέα αρχή», να έχει κι ανάλογη συνέχεια. Κι αυτό σημαίνει σύσφιξη σχέσεων. Κατάρ και Άμπου Ντάμπι έχουν «χρυσώσει» κυριολεκτικά την Τουρκία του Ερντογάν μέσα από μεγάλες άμεσες επενδύσεις, την ώρα που οι προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις δεν κατάφεραν να φέρουν στο «δια ταύτα», καμία ανάλογη επένδυση. Στην κατεύθυνση αυτή προγραμματίζεται ταξίδι του Υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά στην περιοχή μέσα στο καλοκαίρι, Ιούλιο κατά πάσα πιθανότητα, που θα προετοιμάσει και την επίσκεψη Τσίπρα το φθινόπωρο. Κλειδί είναι το χτίσιμο της εμπιστοσύνης και είναι κοινή, διπλωματική και επιχειρηματική, εκτίμηση πως ο Αλέξης Τσίπρας «το’χει» και θα μπορέσει να ξεκλειδώσει επιτέλους τις δυνατότητες που έμειναν τόσα χρόνια ανεκμετάλλευτες.

ΥΓ: Γι αυτούς που θα αναρωτηθούν «μα καλά, ξέρει η Αριστερά από επενδύσεις;» η απάντηση είναι απλή και διπλή. Αφενός είδαμε μια «τρύπα στο νερό» από αυτούς που υποτίθεται πως ήξεραν, αφετέρου κι αν δεν ξέρει, οφείλει να μάθει αν θέλει να ανταποκριθεί στην αποστολή της και να φανεί χρήσιμη για αυτούς που εκπροσωπεί. Το παραδοσιακό στερεότυπο της Αριστεράς «του κακομοίρη» δεν έχει να δώσει πολλά στους σημερινούς καιρούς. Αντίθετα, μια Αριστερά έντιμη, υπεύθυνη και σοβαρή, που ξέρει να διαπραγματεύεται «και με τον εμίρη», μπορεί να ανοίξει το δρόμο σε μια πορεία αναπτυξιακού εκσυγχρονισμού της χώρας και μάλιστα με προοδευτικό, αριστερό πρόσημο.

*πηγή Rizopoulos Post