 |
| ...μια προτεινόμενη λύση για την ψηφοφορία της Τετάρτης*... |
Την ευθύνη πολλοί εμίσησαν, την καρέκλα ουδείς(λαϊκή παροιμία)
Την διάσπαση όλοι και όλες την απεύχονται - αλλά διασπάσεις γίνονται - η αρχή μιας τέτοιας διάσπασης ήταν η καταψήφιση της κυβέρνησης από 32+6+1 βουλευτές της με αφορμή την νέα συμφωνία/μνημόνιο με τους εταίρους.
Αύριο Τετάρτη 22 Ιουλίου θα ξέρουμε εάν και θα ολοκληρωθεί αυτή η διάσπαση με την επανάληψη του ...ιστορικού "ψηφίζω Όχι στην συμφωνία, στηρίζω την κυβέρνηση"... - σε αυτήν την περίπτωση δεν υπάρχει επιστροφή: η διάσπαση προκαλείται από "οριστικές" πράξεις. Θα μπορούσαν οι της πλατφόρμας να τηρήσουν την πειθαρχία και να καλέσουν έκτακτο συνέδριο, ΚΕ, whatever... προτίμησαν όμως την "οριστική" πράξη αφήνοντας τον πρωθυπουργό ακάλυπτο και κάνοντας με την στάση τους την κυβέρνηση, κυβέρνηση μειοψηφίας και τον ΣΥΡΙΖΑ κομμάτια. Ας είναι... εκείνοι/ες αποφασίζουν.
Αργότερα διασπάστηκε το ΚΚΕ εσ και δημιουργήθηκε η ΕΑΡ - αυτό το γεγονός επέτρεψε μια νέα ενότητα στην Αριστερά με την δημιουργία του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου (ΕΑΡ + ΚΚΕ) που έφερε την Αριστερά με ανανεωμένο λόγο στο προσκήνιο της πολιτικής ζωής.
Αμέσως μετά το 1990 διασπάστηκε ξανά το ΚΚΕ και το μισό μετακόμισε οριστικά στον Συνασπισμό που έφερε στα ίσα ανανεωτικούς (ΣΥΝ) και δογματικούς (ΚΚΕ) που από τότε (οι τελευταίοι) δεν ξανασυνήλθαν ποτέ.
Το 2010 διασπάστηκε ο Συνασπισμός (αποχώρηση ΔΗΜΑΡ) με αποτέλεσμα να επιταχυνθεί η δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ που σε δυο χρόνια παραλίγο να γίνει κυβέρνηση και σε τέσσερα να φτάσει το 36% και να κυβερνήσει αυτήν την φορά.
Σήμερα δημιουργούνται αναπόφευκτα οι όροι για διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ με την καταψήφιση της κυβέρνησης από συριζαίους/ες βουλευτές της. Και αυτό προκαλεί αυτόματα εκλογές όπου για ακόμη μια φορά η κομματική διάσπαση θα απελευθερώσει κοινωνικές δυνάμεις προς τα δυο αντιτιθέμενα πολιτικά σχέδια που πάλι παρουσιάζονται μέσα στην Αριστερά. Και είναι σίγουρο ότι θα ευνοηθεί η ενίσχυση της εφαρμογής όποιου από τα δυο σχέδια επιλέξει ο λαός. Το λες και απεγκλωβισμό από παραλυτικές ισορροπίες.
Γι αυτό συχνά η διάσπαση μπορεί να είναι -και πρέπει να είναι- η τελευταία επιλογή, αλλά ειδικά στην Αριστερά, συνήθως βγαίνει σε καλό των ...υπολοίπων, δλδ του λαού και των αναγκών του. Και επίσης κατά κανόνα συντρίβει εκείνον που την επιλέγει... :)
Ας δούμε στο μεταξύ το ζήτημα από μιαν άλλη οπτική γωνία: είχαν και ωφέλειες οι διασπάσεις;
Το 1968 διασπάστηκε το ΚΚΕ - προέκυψε το ΚΚΕ εσ το οποίο ανανέωσε την Αριστερά, την έκανε δημοκρατική και ευρωπαϊκή.
Το 1968 διασπάστηκε το ΚΚΕ - προέκυψε το ΚΚΕ εσ το οποίο ανανέωσε την Αριστερά, την έκανε δημοκρατική και ευρωπαϊκή.
Αργότερα διασπάστηκε το ΚΚΕ εσ και δημιουργήθηκε η ΕΑΡ - αυτό το γεγονός επέτρεψε μια νέα ενότητα στην Αριστερά με την δημιουργία του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου (ΕΑΡ + ΚΚΕ) που έφερε την Αριστερά με ανανεωμένο λόγο στο προσκήνιο της πολιτικής ζωής.
Αμέσως μετά το 1990 διασπάστηκε ξανά το ΚΚΕ και το μισό μετακόμισε οριστικά στον Συνασπισμό που έφερε στα ίσα ανανεωτικούς (ΣΥΝ) και δογματικούς (ΚΚΕ) που από τότε (οι τελευταίοι) δεν ξανασυνήλθαν ποτέ.
Το 2010 διασπάστηκε ο Συνασπισμός (αποχώρηση ΔΗΜΑΡ) με αποτέλεσμα να επιταχυνθεί η δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ που σε δυο χρόνια παραλίγο να γίνει κυβέρνηση και σε τέσσερα να φτάσει το 36% και να κυβερνήσει αυτήν την φορά.
Σήμερα δημιουργούνται αναπόφευκτα οι όροι για διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ με την καταψήφιση της κυβέρνησης από συριζαίους/ες βουλευτές της. Και αυτό προκαλεί αυτόματα εκλογές όπου για ακόμη μια φορά η κομματική διάσπαση θα απελευθερώσει κοινωνικές δυνάμεις προς τα δυο αντιτιθέμενα πολιτικά σχέδια που πάλι παρουσιάζονται μέσα στην Αριστερά. Και είναι σίγουρο ότι θα ευνοηθεί η ενίσχυση της εφαρμογής όποιου από τα δυο σχέδια επιλέξει ο λαός. Το λες και απεγκλωβισμό από παραλυτικές ισορροπίες.
Γι αυτό συχνά η διάσπαση μπορεί να είναι -και πρέπει να είναι- η τελευταία επιλογή, αλλά ειδικά στην Αριστερά, συνήθως βγαίνει σε καλό των ...υπολοίπων, δλδ του λαού και των αναγκών του. Και επίσης κατά κανόνα συντρίβει εκείνον που την επιλέγει... :)
Διαφωνεί κανείς;
Γιώργος Παπασπυρόπουλος
υγ Εάν το 1946 είχε προκύψει διάσπαση μετά -και ενάντια- στην απόφαση Ζαχαριάδη για αποχή από τις εκλογές, ίσως είχαμε γλυτώσει τον εμφύλιο... η υποκριτική ενότητα δημιουργεί συνήθως παραλυτικές ισορροπίες, χρήσιμες μόνο για τους μηχανισμούς του κόμματος και όσα στελέχη ζουν από την πολιτική αλλά συχνά μοιραίες για την κοινωνία ειδικά όταν ο ρόλος της αριστεράς είναι καθοριστικός για το που θα πάει η χώρα - όπως σήμερα.
Αρκετά έμειναν τα σταλινικά βαρίδια.Καιρός να πάρουν πόδι και να ξαναγυρίσουν στην μήτρα τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Συριζα θα απογειωθεί εκ νέου.Οπως έγινε με την αποχώρηση της μετέπειτα Δημαρ.
Τα σταλινικά βαρίδια εκτίναξαν το ΣΥΝ στο κοινοβούλιο και αυτά τον έκαναν πρωθυπουργό. Τώρα που θα φύγουν, ο ΣΥΡΙΖΑ θα'χει κλείσει τον κύκλο του, και θα γίνει μια ΔΗΜΑΡ. Αυτό που του αξίζει.
ΔιαγραφήΕπίσης, κε. αρθρογράφε, ξεχάσατε τη διάσπαση (πραξικόπημα) του 1956, όπου το 15% διέγραψε το 85% των μελών, και έκτοτε η Αριστερά έγινε υποστήλωμα του Κέντρου. Τώρα, θα παίξει απλώς το ρόλο του Κέντρου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ Γιώργο,
ΑπάντησηΔιαγραφήη συγκεκριμένη διάσπαση που προτείνεις θα είχε και το καλό της δημιουργίας ενός αριστερού λαικίστικου αναχώματος στην εκλογική επιρροή των ναζί , και το καλό της δημιουργίας ενός πολύ πιο ομοιογενούς κόμματος της ανανεωτικής Αριστεράς.
Παρόλα αυτά, η διάσπαση είναι το λιγότερο πιθανό σενάριο. Ακόμα και αν το βράδυ πέσει η κυβέρνηση.
Η σύγκρουση θα μετατεθεί για το συνέδριο στα τέλη Σεπτέμβρη και μέχρι τότε πολλά θα έχουν αλλάξει στις σχέσεις των μηχανισμών, ενώ θα έχουν συμφωνηθεί σενάρια διαχείρισης του όποιου εσωκομματικού συσχετισμού προκύψει.
Μόνο μια επανάσταση των μελών του ΣΥΡΙΖΑ θα παρακινούσε διστακτικές ηγεσίες, αλλά αυτή είναι δύσκολο να προκύψει. Ο κομματικός ΣΥΡΙΖΑ παραμένει δέσμιος των μηχανισμών του, ενώ ο τεράστιος κοινωνικός ΣΥΡΙΖΑ το μόνο που μπορεί να επιβάλει είναι την παραμονή του Τσίπρα στην ηγεσία σε κάθε περίπτωση .
Υπάρχουν ενδείξεις επιλογών σε αυτήν την κατεύθυνση τις οποίες δεν μπορώ να αναφέρω εδώ.
Μιχάλης Καστρινάκης
Tα σταλινικά βαρίδια αφού....εκτόξευσαν τον Συριζα κατά τον ιδιο τρόπο που τα αντίστοιχα σταλινικά απολιθώματα εκτόξευσαν το ΚΚΕ....στο 4.5%,και αφού διώξουν τον προδότη Τσίπρα απο την ηγεσία,θα αναλάβει πρωθυπουργός ο εκτοξευτής Λεουτσάκος και αντιπρόεδρος ο καπετάν Λαφαζάν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι πλατφορμίστας θα συντρίψουν την Γερμανική Ευρώπη και θα επιστρέψουν νικητές και τροπαιούχοι στο 3%,καθαροί και αμόλυντοι όμως.
Γιατί ο λαός αν ήθελε σταλινικά πρότυπα και μοντέλα,θα προτιμούσε άλλους χώρους και όχι τον Συριζα του Α.Τσίπρα.
Ανθρωποι που μέχρι χθές δεν τους ήξερε ούτε η μάνα τους,κρύβονται πίσω απο τις ιδεοληψίες τους παριστάνοντας τους αδιάλλακτους αγωνιστές.
Η αλήθεια είναι ότι στις αρχές της περασμένης δεκαετίας, στους κόλπους της αριστεράς και όχι μόνο, πιο γνωστός ήταν π.χ. ο Ρ. Ρινάλντι ή ο Γ. Μηλιός παρά η πλειοψηφία των μελών της κυβέρνησης ή ο ηγέτης της αποτυχημένης νεολαίας του ΣΥΝ. Επίσης, θα πρέπει να τα δει τα μεγέθη στη δυναμική τους διάσταση: Π.χ., η Α/συνέχεια-ΚΟΕ ήταν μια ανερχόμενη οργάνωση αριθμητικά, ενώ ο ΣΥΝ ήταν ένα κόμμα στάσιμο αριθμητικά και πολιτικά που διασώθηκε από το λάθος που έκαναν διάφορες εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις στις εκλογές του 2000 και του 2004 να τον στηρίξουν. Φυσικά, από ένα σημείο και μετά μαράζωσαν και οι ίδιες εντός του ΣΥΡΙΖΑ και άφησαν και τις εκτός ΣΥΡΙΖΑ οργανώσεις να φυτοζωοούν "δικαιωμένες". Έτσι εξηγούνται οι σημερινοί αριθμητικοί συσχετισμοί.
ΔιαγραφήΌμως, χωρίς τις συνιστώσες, ο ΣΥΝ δεν θα είχε κάνει τη διαβόητη "αριστερή στροφή" που του επέτρεψε λίγο αργότερα να εκφράσει εκλογικά το αντιμνημονιακό κίνημα.
Παντοτε διατηρουσα σημαντικη αποσταση απο τους παραδοσιακους αριστερους, αλλα και απο τους σταλινιζοντες της ανανεωτικης αρσιτερας, διοτι χρησιμοποιουσαν χυδαια στα μελη τους τον «δημοκρατικο συγκεντρωτισμο», την καθοδηγηση και την αγκιτατσια προπαγανδα στους επαρχιωτες συμφοιτητες μου, τους οποιους παραμορφωσαν στην πιο τρυφερη ηλικια, την υστερη εφηβικη (διαβαζε μακρα παιδικη). Ως αναρχιζων προοδευτικος Αθηναιος νεος προτιμουσα την ελευθερη και ολοπλευρη αναπτυξη της προσωπικοτητας καθε νεου που περασε το εξαταξιο γυμνασιο μεσα στην δικατορια….
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια βασικη αντιρρηση που διατηρω ειναι ο οργανωτισμος, δηλ. η αφελης πεποιθηση οτι ενας "εκλεκτος" του κομματος στην διευθυνση ενος παραγωγικου οργανισμου εφαρμοζοντας ενα καποιο εγκεκριμενο σχεδιο μπορει να επιφερει θαυματα
Το μιγμα αυτο ανθρωπων ψημενο αργα στον φουρνο της 40-ετιας απεδωσε ενα κεηκ που δεν τρωγεται με τιποτα.
Η ΚΟΕ το 2000 κατέβηκε στις εκλογές μαζί με το ΜΛ ΚΚΕ και πήραν γύρω στο 0,1 %.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Γ. Μηλιός ήταν συνεχώς υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ και κατέγραφε πάντοτε μέτριες έως άσχημες εκλογικές επιδόσεις.Στις ευρωεκλογές που βγήκε 10ος έκανε την καλύτερη παρουσία (στηριγμένος στην βοήθεια των θεωρούμενων από πολλούς ως δεξιών τμημάτων της πλειοψηφίας, γκουρού των οποίων ήταν τότε και στην έντονη τηλεοπτική του προβολή)
Γιώργο, πιθανόν ήμουν πολύ απαισιόδοξος χτες. Υπάρχουν και ενδείξεις σε αντίθετη κατεύθυνση.
ΜΚ
ΜΚ, να τα βλέπεις τα πράγματα δυναμικά. Αν θυμάσαι, μεταξύ 2000 και 2004 η Ασυνέχεια διπλασιάστηκε στη χειρότερη, ενώ ο ΣΥΝ παρέπεε.
ΔιαγραφήΚαι αφού μίλησες για τηλεοπτική προβολή, θα θυμάσαι ότι ο ΣΥΝ τότε, έχοντας πολιτική ΔΗΜΑΡ και Ποταμιού μαζί, ήταν το αγαπημένο παιδί των ΜΜΕ, και σίγουρα με μεγαλύτερη προβολή ακόμα κι από το ΚΚΕ, παρά την εκλογική επίδοσή τους και φυσικά΄κατά παράβαση της νομοθεσίας.
Προς ανώνυμο των 11.21.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό το συνέδριο του 2000 η συμμαχία τότε προεδρικών και του τότε ενιαίου Ρεύματος είχε δρομολογήσει την αριστερή στροφή του ΣΥΝ, η οποία οδήγησε, μετά την εκλογική συμμαχία του 2000 με την ΑΚΟΑ, στην συμμετοχή αρχικά στον κοινό χώρο διαλόγου της Αριστεράς και αργότερα στην ίδρυση του ΣΥΡΙΖΑ, στην πολύ δραστήρια παρουσία του Ελληνικού κοινωνικού Φόρουμ από την Γένοβα μέχρι τη Θεσσαλονίκη το 2003, στον πολλαπλασιασμό δημοτικών και νομαρχιακών παρατάξεων που κατέβαιναν αυτόνομα στις εκλογές διαλύοντας συμμαχίες με το ΠΑΣΟΚ, στην εκλογή Αλαβάνου στην ηγεσία του, ενώ συνέχιζαν να δίνουν τον τόνο στην φυσιογνωμία του μερικά από τα τα διαχρονικά χαρακτηριστικά της ανανεωτικής Αριστεράς, όπως είναι η σύγκρουση με τα μεγάλα σχέδια των ελίτ ακόμα και όταν αυτά ηγεμονεύουν δημιουργώντας εθνικές αυταπάτες (Ολυμπιακοί αγώνες) και η αντιπαράθεση με τον εθνικισμό (διεθνιστική στάση στο σχέδιο Κόφι Ανάν).
Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι στον τότε ΣΥΝ όλα ήταν ρόδινα, όμως η καρικατούρα που παρουσιάζεις δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα.
Υπήρχε προνομιακή μεταχείριση συγκεκριμένων στελεχών του ΣΥΝ στα κανάλια (με πιο κραυγαλέες τέτοιες περιπτώσεις τους συμπαθέστατους Θ. Μαργαρίτη και Δ. Στρατούλη) αλλά όχι του κόμματος συνολικά.
Η σύγκριση με την ΚΟΕ είναι άτοπη. Πρόκειται για συλλογικότητες που διαγωνίζονταν σε διαφορετικές κατηγορίες. Η ΚΟΕ δεν ανταγωνιζόταν τον Συνασπισμό, αλλά τα μ-λ, άντε και την τότε ΟΣΕ. Ακόμα και το ΝΑΡ που τότε έπαιρνε συνήθως γύρω στο 0,2 % έπαιζε σε ανώτερη κατηγορία από την ΚΟΕ.
Μ.Κ.
Πρώτα υπήρξε η εκλογική συμμαχία (Απρίλιος 2000) και μετά το 3ο συνέδριο (καλοκαίρι 2000). Επίσης, η εκλογική συμμαχία δεν ήταν μόνο με την ΑΚΟΑ, αλλά και με το Γλέζο, το Μηλιό και το Σχιζά. Επομένως, πρακτικά, οι "συνιστώσες" ήταν που έσωσαν εκλογικά και πολιτικά το ΣΥΝ το 2000, δίνοντας ένα ενωτικό προφίλ στο ΣΥΝ που δεν υπήρχε το 1999, καθώς το ενωτικό προφίλ αφορούσε τότε μόνο το Σημίτη. Όσο για τα "διαχρονικα" χαρακτηριστικά, εγώ θυμάμαι τον Αλαβάνο στην Κύπρο για το "ΟΧΙ" στο σχέδιο Ανάν.
ΔιαγραφήΑναφορικά με την τηλεοπτική προβολή, ήταν σκανδαλωδώς ευνοϊκή για το ΣΥΝ ως κόμμα συνολικά, αφού κάλυπτε όλες τις βασικές τάσεις.
Τέλος για τη σύγκριση με την ΚΟΕ, δεν θέλω να πω ότι αριθμητικά ήταν συγκρίσιμες ή ότι σύντομα θα ήταν συγκρίσιμες, αλλά: 1) ότι οι οργανώσεις γενικά που έσωσαν το ΣΥΝ ήταν ανερχόμενες, ενώ ο ΣΥΝ ήταν στάσιμος, 2) ότι δημιουργήθηκαν δυναμικές που ευνόησαν αριθμητικά το ΣΥΝ αντί για αυτές. Με αυτό δεν εννοώ με αυτό ότι οι χιλιάδες που μπήκαν λόγω ΣΥΡΙΖΑ στο ΣΥΝ θα έμπαιναν στις άλλες συνιστώσες.