Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2015

Ο φαύλος κύκλος του παρασιτισμού: έλλειψη χρηματοδότησης στην παραγωγή - χρηματοδότηση της κατανάλωσης (εισαγομένων)

Ο κύκλος του παρασιτισμού 
και η σχέση του 
με την έλλειψη χρηματοδότησης 
στην παραγωγή...

του Ευάγγελου Αχιλλόπουλου*

Κάποιος προχθές με ρώτησε:
"Ποιος είναι ο καταλύτης που κάνει ένα μικρο startup να συνεργαστεί με ένα μεγάλο παίκτη;"
Του απάντησα, "το προϊόν.-"

Το προϊόν λοιπόν είναι ο καταλυτής όχι μόνο σε μια τέτοια συνεργασία αλλά και σε μια ολόκληρη οικονομία για να σταθεί στα πόδια της... 

Το προϊόν είναι αυτό που κινεί το εμπόριο και έλκει τον πελάτη.

Το εμπόριο λοιπόν για να ξεκινήσει χρειάζεται προϊόν και φυσικά πελάτες... 

Πελάτες, όχι χρηματοδότηση, γιατί λεφτά από το ελικόπτερο να του ρίχνεις χωρίς πελάτες δεν υπάρχει εμπόριο.

Κάποιοι θα πουν πως χωρίς κανάλια διάθεσης το προϊόν δεν πάει πουθενά. Θα πω πως αν το προϊόν δεν πουλάει τα κανάλια διάθεσης, είτε θα πάψουν να υπάρχουν, είτε θα πουλάνε άλλο προϊόν. Αυτό το άλλο προϊόν αν δεν παράγεται από κάποιον μέσα στην χώρα μας τότε και τα κανάλια διάθεσης δεν μας αφορούν... 
Άρα χωρίς προϊόν είναι αδιάφορα και τα κανάλια διάθεσης... Γιατί τέτοια πάντα βρίσκεις αν το προϊόν είναι καλό και συνοδεύεται από ένα καλό μάρκετινγκ. Και τέλος πάντων όταν πρέπει να πουλήσεις ένα προϊόν χτίζεις και τα κανάλια διάθεσης, είναι μέρος της δουλειάς της επιχείρησης που παράγει υψηλή προστιθεμένη αξία...
Ένα προϊόν για να δημιουργηθεί χρειάζεται χρηματοδότηση, έρευνα και ανάπτυξη, επενδύσεις και πολλά άλλα... Μόλις δημιουργηθεί, ο δημιουργός του το βγάζει στην αγορά. 
Αυτή ή το αποδέχεται ή το απορρίπτει. 
Οι έμποροι μπαίνουν στην εικόνα μόνο όταν το προϊόν αποκτήσει την πρώτη αποδοχή στην αγορά. Οι έμποροι τότε μπορούν να μεγεθύνουν την αγορά τοπικά ή καμιά φορά και διεθνώς.
Οι πελάτες τώρα, είναι αυτοί που έχουν διαθέσιμο εισόδημα για να καταναλώνουν προϊόντα και υπηρεσίες. Οι άνθρωποι της παραγωγής είναι ως επί τον πλείστον οι πιο καλά αμειβόμενοι με λεφτά που προέρχονται από ΝΕΑ ΑΞΙΑ. 
Αυτό το "νέα αξία" είναι το σημαντικό. 
Αυτοί είναι οι άνθρωποι που πρώτοι αρχίζουν τον κύκλο της αγοράς μιας και είναι αυτοί που πρώτοι παράγουν ΝΕΑ αξία. Αυτοί είναι οι πελάτες του κουρέα, του εστιατορίου, του γιατρού, όπου όλοι αυτοί με την σειρά τους γυρίζουν το χρήμα στην αγορά.

Οι άνθρωποι της παραγωγής έχουν αυτό που λέμε υψηλό πολλαπλασιαστή στην οικονομία. Παίρνουν 1 και το κάνουν από 5 έως 12.

Οι τράπεζες τώρα... 
Επειδή η χρηματοδότηση της παραγωγής και της δημιουργίας νέου προϊόντος είναι μια δύσκολη δουλειά, χωρίς εύκολα να μπορεί ένα μέσο τραπεζικό στέλεχος να έχει την κατάλληλη γνώση να κρίνει και να πάρει την απόφαση να χρηματοδοτήσει την Α πρόταση ή την Β πρόταση, καταλήγει σχεδόν πάντα να χρηματοδοτεί τον τζίρο (δλδ το εμπόριο) και την κατανάλωση. Γιατί αυτό είναι το εύκολο και το απλό...

Αυτή η φυσική επιλογή των τραπεζιτών είναι που ορίζει το λεγόμενο παραγωγικό μοντέλο
Όταν σε μια οικονομία είναι πιο αποδοτικό για μια τράπεζα να χρηματοδοτεί την κατανάλωση (15-18% επιτόκια στις κάρτες) και για ένα μέσο επενδυτή το εμπόριο και οι υπηρεσίες είναι αυτό που καταλαβαίνει τότε η οικονομία αρχίζει να παίρνει την κάτω βόλτα και σταμάτα να παράγει ΝΕΑ ΑΞΙΑ.
Επιπλέον όταν σταματήσουν οι άνθρωποι που δημιουργούν νέο προϊόν να έχουν χρηματοδότηση και αυτή πηγαίνει στα επόμενα στάδια της αλυσίδας τότε σταματά να υπάρχει ενδογενές προϊόν στην οικονομία...
Αυτόματα αυτή η απώλεια καλύπτεται από εισαγωγές.
Και επειδή πλέον δεν παράγεται νέα αξία όπως είπαμε πιο πάνω, η σωρευμένη αποταμίευση των πολιτών είναι αυτή που καλύπτει το κενό της ρευστότητας που αντί να ανακυκλώνεται εσωτερικά περισσότερες φορές, πηγαίνει προς το εξωτερικό (έλλειμμα εμπορικού ισοζυγίου) μέσω των εισαγωγών.

Αυτή η εκροή κατατρώει τις τραπεζικές καταθέσεις της χώρας, που με την σειρά τους μειώνουν την δυνατότητα στις τράπεζες να χρηματοδοτήσουν την κατανάλωση περαιτέρω... Για την παραγωγική οικονομία δεν συζητάμε, αυτό έχουν σταματήσει να το κάνουν καιρό τώρα...

Εφόσον οι τράπεζες σταματούν να χρηματοδοτούν την κατανάλωση πως καλύπτονται οι ανάγκες της οικονομίας?

Μα με περαιτέρω δανεισμό του κράτους από τις αγορές (δημοσιονομικό έλλειμμα) που πλέον αυτό τροφοδοτεί την ζήτηση μέσω των παχυλών (μικροπαρασιτισμός) μισθών και συντάξεων των δημοσίων υπαλλήλων και μέσω των προμηθειών του κράτους (μεγαλοπαρασιτισμός) είτε αυτά είναι διάφορα αναλώσιμα είτε αυτά είναι δημόσια έργα...

Τα υπόλοιπα τα ξέρετε... 
Αυτά τα δυο, το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου και το δημοσιονομικό έλλειμμα είναι τα λεγόμενα δίδυμα ελλείμματα... 
Και μετά ΔΝΤ μνημόνια κτλ...

Αν στην εξίσωση τώρα προσθέσουμε και το ότι δεν τυπώνουμε δικό μας νόμισμα εύκολα καταλαβαίνουμε πως με πεπερασμένο κυκλοφορών νόμισμα η οικονομία στεγνώνει...

Άρα χωρίς ενδογενές προϊόν δεν σπάει το σπιράλ θανάτου των διδύμων ελλειμμάτων, με τα Capital Controls αναχαιτίζεται το ένα από τα δυο, μαζεύεται ο παρασιτισμός και ίσως σπρώχνει τις τράπεζες προς την αναγκαστική χρηματοδότηση της παραγωγής... 
Αλλά αυτό ΔΕΝ είναι βέβαιο...

Το κράτος λοιπόν που είναι ο ρυθμιστής πρέπει να ρίξει το βάρος του στην απελευθέρωση της δημιουργικής επιχειρηματικότητας (startups) και στην χρηματοδότηση του ενδογενούς προϊόντος υψηλής προστιθεμένης αξίας από όποιον το παράγει ώστε να σπάσει τον φαύλο κύκλο και να έχουμε ελπίδα να δούμε μια άσπρη μέρα...


*Ο Ευάγγελος Αχιλλόπουλος είναι μέλος του Συντονιστικού του Τμήματος Βιομηχανίας του ΣΥΡΙΖΑ και επιχειρηματίας στην τεχνολογική καινοτομία.

Πάσχος Μανδραβέλης μαινόμενος Νο 2: ή, η αφόρητα προπαγανδιστική δημοσιογραφία

Στο σημερινό νέο του πόνημα, ο δημοσιογράφος-προπαγανδιστής ΠΜ, "αξιοποιεί" τις πράγματι πολύ χρήσιμες πληροφορίες του για το τι πραγματικά λέει το σημερινό Σύνταγμα και όχι το χουντικό που επικαλούνται οι ιεράρχες σχετικά με την ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης, για να καταλήξει - ως εκ του θαύματος - στην αγαπημένη του φιλελέ αντικειμενικότητα: 
"Παρά το γεγονός ότι θα άρεσε πολύ στον κ. Νίκο Φίλη και τους συντρόφους του να προσλάβει καμιά εκατοστή χιλιάδες θεολόγους άλλων δογμάτων για να κατηχήσουν τις υπόλοιπες θρησκείες, η πιο λογική και συνταγματικά ορθή λύση είναι να αλλάξει το μάθημα των θρησκευτικών. Να μεταμορφωθεί από χριστιανική κατήχηση σε μάθημα θρησκειολογίας. Τα περαιτέρω κάθε δόγματος να γίνονται στα κατηχητικά των θρησκευτικών κοινοτήτων. Με τα λεφτά τους..."
Το άρθρο του είναι εδώ και είναι χρήσιμο κατά τα άλλα. Αλλά όπως λέγαμε μέσω του σχολίου του έλληνα ομογενή και στην προηγούμενη αναφορά μας στον αρθρογράφο της Καθημερινής, δεν γράφει για να αγκαλιάσει το φως αλλά για να το σβήσει - η εμπάθεια ή η ιδεολογική αποστολή που έχει αναλάβει, τον οδηγεί πεισματικά σε άσχετες διαβολές του Α. Τσίπρα ή των υπουργών του ΣΥΡΙΖΑ - εδώ του Νίκου Φίλη. 
Σύμφωνα λοιπόν με τον ΠΜ, ο Νίκος Φίλης και οι σύντροφοί του επιθυμούν να προσλάβουν κατηχητές και προσηλυτιστές και των άλλων θρησκειών στα σχολεία αντί να απαλλάξουν την παιδεία από την θεοκρατία!!Πλάκα κάνει ο αρθρογράφος; Όχι, απλώς προπαγάνδα. 
Και μάλιστα προπαγάνδα αφόρητη και πεισματική εφόσον δεν στηρίζεται πουθενά πέραν των νεοφιλελέ προκαταλήψεων του ίδιου του αρθρογράφου που μάλιστα αντιστρέφει όχι μόνο την πραγματικότητα αλλά και την ιστορία και τους αγώνες της αριστεράς για την ανεξιθρησκεία. 
Ανεξιθρησκεία και διαχωρισμό στην πράξη εκκλησίας και κράτους που υλοποιεί σταδιακά η σημερινή κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός της αριστεράς δίνοντας για πρώτη φορά πολιτικό όρκο και ταυτόχρονα μη απαγορεύοντας στον οποιοδήποτε να ασκήσει τις ιδιαίτερες θρησκευτικές του επιλογές, εάν και εφόσον υπάρχουν.

To the point:

Γιατί το κάνει αυτό ο αρθρογράφος καταστρέφοντας ένα κατά τα άλλα αξιόλογο άρθρο που θα μπορούσε να στηρίξει την πρωτοβουλία της αναπληρώτριας υπουργού Σίας Αναγνωστοπούλου για μη αιτιολόγηση πλέον της άρνησης ενός γονέα να προσηλυτιστεί θρησκευτικά το ανήλικο παιδί του στο σχολείο; 
Γιατί η προπαγανδιστική σκοπιμότητα της δημοσιογραφίας του υπερβαίνει τον ασθενή του  - ούτως ή άλλως και a la carte -  φιλελευθερισμό. Δεν θα μπορούσε άραγε να λείπει η σχετική παράγραφος;
Δυστυχώς οι έλληνες "φιλελεύθεροι" βρίσκονται ακόμη σε πρωτόγονη φάση: δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τον φιλελευθερισμό από τον νεοφιλελευθερισμό  - ούτε καν τις μεταρρυθμίσεις από τον νεοφιλελευθερισμό. Τα ταυτίζουν... 
Και κυρίως δεν μπορούν να αποδεχθούν τον - προχωρημένο μάλλον για αυτούς - πολιτικό φιλελευθερισμό της Αριστεράς που δεν θέλουν με τίποτα να αναγνωρίσουν. Τους υπερβαίνει...

"Γνωρίζουν" φυσικά αλλά πάσχουν από "άρνηση παραδοχής" - γιατί η αναγνώριση του ιστορικού και διαχρονικού πολιτικού φιλελευθερισμού της αριστεράς θα γκρέμιζε αυτοστιγμεί το σαθρό προπαγανδιστικό τους οικοδόμημα... εκείνου που ταυτίζει τον οικονομικό φιλελευθερισμό με τον νεοφιλελευθερισμό και την αριστερά με τον αυταρχικό κρατισμό.
Κι έτσι καταλήγουν αναγκαστικά στην προπαγανδιστική προβοκάτσια, ακόμη και μέσω οφθαλμοφανών ανοησιών. 

Ας μην αιφνιδιάζονται όμως τότε με την επανάληψη της εκλογικής επιτυχίας της Αριστεράς ακόμη και εν μέσω τρίτου μνημονίου: συνέβαλαν τα μάλα οι ίδιοι, με τις αήθεις συστηματικές προπαγανδιστικές τους γελοιότητες - σαν την σημερινή.

η αριστερή στρουθοκάμηλος


Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2015

Πάσχος Μανδραβέλης μαινόμενος ή, ως που θα φτάσει η αμοιβόμενη εμπάθεια των κατά φαντασία "φιλελεύθερων" προπαγανδιστών;

Με αφορμή το πόνημα του Πάσχου Μανδραβέλη στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Το γέλιο των επενδυτών και ο κ. Τσίπρας
Η "πληρωμένη απάντηση" από έναν έλληνα της ομογένειας:

Πασχάλη σε πληρώνουν να γράφεις τέτοια ψέματα? 

Όποιος καταλαβαίνει αγγλικά και δει αυτήν την συζήτηση, βλέπει τον πιο συγκροτημένο, σοβαρό και με όραμα άνθρωπο που έχει ποτέ αντιπροσωπεύσει αυτό το κράτος. 

Χωρίς να υπόσχεται τίποτα σε κανέναν, λέει στους ανθρώπους καθαρά τα σχέδιά του, που θα γίνουν πραγματικότητα μόνο αν αυτοί το θελήσουν. 

Στον Κλίντον - που ξεκάθαρα εμπιστεύεται τον Τσιπρα και τον θαυμάζω κιόλας-απαντά πως χωρίς τις αλλαγές που ελπίζει να καταφέρει, τα πράγματα δεν πρόκειται να αλλάξουν αλλά και έτσι ακόμη, να επενδύσουν όλοι αυτοί στην Ελλάδα, είναι μία καλή ιδέα γιατί δεν χάνουν τίποτα, ούτως ή άλλως μέσα στην θολούρα δουλεύουν - οι επενδυτές αυτή την γλώσσα την καταλαβαίνουν πολύ καλά. 

Εξηγεί όμως - για όποιον ενδιαφέρεται- ότι η Ελλάδα έχει να προσφέρει κάτι που λίγες χώρες έχουν, ανθρώπους έξυπνους και πρωτοποριακούς - σαν τον Τσιπρα τον ίδιο. 

Έχει το θάρρος να τους πει να κοιτάξουν λίγο παραπέρα από τον τουρισμό και ακόμη και να μπορέσουν να δουν τι μπορεί να προσφέρει η Ελλάδα στην Ευρώπη και στον κόσμο: μία καινούργια προοπτική για την Δημοκρατία! 

Είμαι σίγουρος Πασχάλη ότι εσύ τα καταλαβαίνεις όλα αυτά και η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ επίσης αλλά για κάποιο λόγο - προφανώς γιατί σας έχουν αναθέσει την εργασία του να υποδαυλίζετε το μίσος για τον Τσιπρα και να τον διαβάλετε, βάζεις όλο σου το ταλέντο στην υπηρεσία αυτών των σκοτεινών ανθρώπων. 

Ή από την ζήλεια και δεν ξέρω και εγώ τι, έχεις γίνει σαν τον Σαλιερι στον Μοτζαρτ του Φόρμαν που αντί να αγκαλιάζει το φως, προσπαθεί να το σβήσει.


*ο τίτλος της ανάρτησης είναι της ΑΣ

Θρησκευτικά… με το στανιό: Και η ανεξιθρησκεία κύριε;

Γιάννης Δερμεντζόγλου / tvxs


Η δήλωση:
"Σεβόμαστε την εκκλησία, το χώρο της, αλλά υπάρχει κι ένας δημόσιος χώρος που το κράτος είναι υποχρεωμένο να εξασφαλίσει την ανεξιθρησκεία, δήλωσε σήμερα η Αναπληρώτρια υπουργός Παιδείας Σία Αναγνωστοπούλου μιλώντας σήμερα στο «Κόκκινο» και την Τζούλυ Τσίγκα, απαντώντας σε ερώτηση σχετικά με τη διδασκαλία των Θρησκευτικών στα σχολεία.
Αναφορικά με την απαλλαγή των μαθητών από το μάθημα των Θρησκευτικών η κ. Αναγνωστοπούλου το ξεκαθάρισε πως θα καταργηθεί άμεσα η προϋπόθεση της δήλωσης του γονέα.
«Δεν μπορεί να δηλώνει κανείς,  να πρέπει να υπογράφει κάτι σε δημόσιο έγγραφο, τι είναι ή τι δεν είναι. Κακώς δεν το καταργήσαμε και πρέπει να την καταργήσουμε άμεσα» είπε χαρακτηριστικά η υπουργός."
πηγή: left.gr

Ακολούθησαν οι γνωστές δηλώσεις των μητροπολιτών που επικαλούνται το ...Σύνταγμα και τους νόμους για να μπορούν να συνεχίσουν να κάνουν την ζωή δύσκολη σε μαθητές και γονείς, αλλά κυρίως για να μην αμφισβητηθεί κανένα τους προνόμιο και αρχίσει με οποιαδήποτε αφορμή το ξήλωμα της ελληνικής θεοκρατίας που μόνο με κράτη σαν το Ιράν μπορεί να συγκριθεί. 
Όμως: Το δικαίωμα της ανεξιθρησκείας, η απαγόρευση του προσηλυτισμού των ανηλίκων όπως και ο έλεγχος της με χρυσόβουλα και εκβιασμούς των διωκόμενων ελλήνων αποκτηθείσας εκκλησιαστικής περιουσίας, η φορολόγησή της και η κατάργηση της μισθοδοσίας και συνταξιοδότησης των κληρικών ιδιωτικών υπαλλήλων της από τους έλληνες φορολογούμενους είναι θέματα που η κυβέρνηση της Αριστεράς μοιραία, είναι υποχρεωμένη να ανοίξει, εκφράζοντας την "αλλαγή παραδείγματος" που εκπροσωπεί στην ελληνική κοινωνία. Και τώρα, έχοντας εντολή τετραετίας, μπορεί και να εφαρμόσει την "μεταρρύθμιση του εκκλησιαστικού ζητήματος" ή επιτέλους τον "διαχωρισμό εκκλησίας και κράτους" στα πλαίσια του αστικού εκσυγχρονισμού της ελληνικής κοινωνίας που μόνη αυτή και τελευταία μπορεί να επιτελέσει. Ώστε να γίνουμε κι εμείς ένα κανονικό "κοσμικό" ευρωπαϊκό κράτος...

Δημοσιεύουμε χαρακτηριστική ανάρτηση από τις αντιδράσεις των πολιτών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, απέναντι στην αλαζονική επίθεση των ...μουλάδων της Εκκλησίας ΑΕ με αφορμή την λογική (και καθυστερημένη) παραπάνω επισήμανση της αναπληρώτριας υπουργού Παιδείας Σίας Αναγνωστοπούλου:
Ο Ιερώνυμος ... ζητάει να μην αλλάξει τίποτα στο θέμα της Ορθόδοξης επικρατούσας θρησκείας που με τόσο κόπο και αλητεία επέβαλλαν στην χώρα. 
Δεν θέλει να φύγουν οι εικόνες πάνω από τους πίνακες στις σχολικές αίθουσες. 
Δεν θέλει να σταματήσουν οι πρωινές προσευχές και οι εκκλησιασμοί στα σχολεία. 
Δεν θέλει να σταματήσει ο προσηλυτισμός των "ανήλικων" μαθητών από τους θεολόγους και τους παπάδες με τα ράσα που υπάρχουν σε πολλές σχολικές αίθουσες. 
Δεν θέλει να σταματήσει το κράτος να πληρώνει το παπαδαριό σαν Δημοσίους υπαλλήλους με εφάπαξ και ασφαλιστικές και συνταξιοδοτικές καλύψεις. 
Δεν θέλει να κλείσει η ναοδομία και τα θρησκευτικά δικαστήρια. 
Δεν θέλει να φορολογηθεί η εκκλησία. 
Δεν θέλει να μην πληρώνονται από το Δημόσιο οι καλόγεροι και οι καλόγριες που παίρνουν ISO τέλεσης μυστηρίων από τον μητροπολίτη. 
Θέλει να συνεχίσουν τα θρησκευτικά καρναβάλια με λείψανα, νεκροκεφαλές και άλιωτες μούμιες. 
Θέλει να συνεχίζουν τα παιδαριώδη προσκυνήματα με φίδια, εικόνες που κλαίνε, θαυματουργές ζωγραφιές. 
Θέλουν ποτάμια, λίμνες, βουνά, πεδιάδες, νησιά, με τα "χρυσόβουλα και τα Τούρκικα φιρμάνια.
ΕΜΕΙΣ τελικά ΘΕΛΟΥΜΕ να μείνουν έτσι όπως θέλει ο Ιερώνυμος και ο κάθε ... μητροπολίτης τα πράγματα? 
Σίγουρα ήρθε η ώρα να τελειώνουμε με δαύτους. 
Αρκετά έπαιξαν τους θαυματοποιούς τα παράσιτα. 
Ο κόσμος πεινάει, οι επαγγελματίες καταστρέφονται, η οικονομία καταρρέει. 
Δεν σηκώνει να συντηρεί νταβατζήδες. 
ΑΡΚΕΤΑ


Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2015

Αλλαγή παραδείγματος περιμένει η κοινωνία από την Αριστερά

Tι είναι η αλλαγή παραδείγματος: 
Ένας άλλος τρόπος για να ειπωθεί το "Ριζοσπαστική" δίπλα στο "Αριστερά"

του Γιάννη Χατζηχρήστου
Ισχυρίζομαι ότι:
H βαριά-κακιά λέξη «διακυβερνησιμότητα» στην χρήση της εντός της Αριστεράς πρέπει ν” αλλάξει και περιεχόμενο και προσδιορισμό. Από το γνωστό δίλημμα «ενσωμάτωση ή αναχωρητισμός ως προς το σύστημα», που τόσο βολικά χρησιμοποιείται είτε από τους κάθε λογής τεμπέληδες στην σκέψη είτε από όσους έχουν λόγο στο να συντηρηθούν οι γνωστές «αριστερές» βαρονείες/καπετανάτα φοβικών, προτείνω να έχει το νόημα της διαρκούς ικανότητας «εφεύρεσης» νέων λύσεων που θα υπερβαίνουν το δίλημμα με τον ίδιο τρόπο όπως αυτός είναι γνωστός στους κατοικοεδρεύοντες στην επίλυση δύσκολων ερευνητικών προβλημάτων και λέγεται «αλλαγή παραδείγματος» (paradigm shift).

Να μερικά (απλά ή όχι τόσο απλά) παραδείγματα για το τι μπορεί να ήθελε να πει ο Thomas Khun to 62 όταν πρωτο-εισήγαγε τον όρο:

1. Στο δίλημμα «Σκουριές»-με ποιόν πρέπει να συνταχθούμε (με τους εργάτες ή με την κοινωνία που δεν θέλει την επένδυση χρυσού) η ριζοσπαστική απάντηση βρίσκεται αν αναζητηθεί άλλη χρήση των στοών που άνοιξαν ήδη στο βουνό. Οι σημερινοί εργαζόμενοι στα μεταλλεία, μπορούν να συνεχίσουν να εργάζονται για να καθαρίσουν το χώμα, τις στοές και τα νερά απ” όλα τα τοξικά που έσπειραν οι αυθαιρεσίες της Eldorado Gold για να χρησιμοποιηθούν οι στοές σαν χώροι παλαίωσης του πολύ καλού κρασιού στην Β. Ελλάδα και στην αειφόρο διάθεσή τους. Υπάρχουν ήδη διαθέσιμοι πόροι από το Πρόγραμμα Αγροτικής Ανάπτυξης γι αυτό…

2. Θα χρειαστεί μια μέθοδος, ένας νέος αναπτυξιακός νόμος για να διατεθούν όσοι πόροι είναι να κατευθυνθούν στην Ανάπτυξη. Αν η τελευταία θέλουμε να πάρει (επιτέλους) τα χαρακτηριστικά μιας Ενδογενούς Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, θα πρέπει να αποφύγουμε το δίλημμα «επιδότηση των νέων προτάσεων με τον ίδιο τρόπο όπως ή προηγούμενοι αναπτυξιακοί ή καμία επιδότηση», μιας και οι δυο αυτές επιλογές θα οδηγήσουν πάλι σε πληρωμένα με δημόσιο χρήμα κελύφη εργοστασίων με εισαγώμενο εξοπλισμό που δεν θα παράγουν πάλι τίποτα! Το Ριζοσπαστικό (αλλαγή παραδείγματος) ίσως είναι να μην δοθεί καμία επιδότηση για την κτήση παγιου εξοπλισμού αλλά να επιδοτηθεί το τελικό προϊόν, αν αυτό έχει σημαντική εγχώρια προστιθέμενη αξία (με φορολογικές απαλλαγές ή επιδότηση της εργασίας ή επιδότηση της ενέργειας ή με συνδυασμό τους).

3. Το ασφαλιστικό σύστημα είναι έτοιμο να καταρρεύσει και επειδή του λείπουν τα κλεμμένα αποθεματικά του PSI και επειδή λείπουν οι εργαζόμενοι για να πληρώνουν εισφορές. Η ριζοσπαστική αλλαγή παραδείγματος ενδεχομένως να πρέπει να αναζητηθεί σε ένα συνολικό σχέδιο συνολικής οικονομικής ανάκαμψης που θα οδηγεί στον περιορισμό των εργάσιμων ωρών ανά βδομάδα στις 30 ή και στις 24 ώρες. Χωρίς μείωση αποδοχών και δικαιωμάτων και με τους εργαζόμενους. Και σε αυτό το σχέδιο οι αναπτυξιακοί νόμοι ή τα «πακέτα» αλλα και η αλλαγή του τρόπου που χρηματοδοτείται το ασφαλιστικό σήμερα είναι οι πιθανές αλλαγές παραδείγματος και στην στήριξη των Μικρομεσαίων Επιχειρήσεων, για να καλυφθεί το κόστος προσαρμογής τους στα νέα δεδομένα της αγοράς που διαμορφώνεται έτσι. Αλλά και για να δημιουργηθούν άμεσα νέες θέσεις εργασίας!

4. Τα μνημόνια στοχεύουν στον ακόμα περιορισμό του αριθμού των αγροτών-παραγωγών και την υπερσυγκέντρωση των εκμεταλλεύσεων κάτω από 3-4 μεγάλα σχήματα με πολυεθνικές στην κορυφή τους. Ήδη η αλλαγή παραδείγματος που πρότεινε ο Τσίπρας ανατρέπει αυτό το μοντέλο με την ουσιαστική φοροαπαλλαγή των κατα κυριο επαγγελμα αγροτών και με κίνητρα για να δημιουργήσουν Οργανώσεις Παραγωγών με συνεργατική δραστηριότητα «από το χωράφι μέχρι το ράφι».

5. Στην ΕΕ κυριαρχούν οι νεοφιλελευθεροι και οι πολιτικές τους. Να τις ανατρέψουμε με διαρκείς μικρές και μεγάλες ρήξεις και με νέες συμμαχίες. Με αφορμή την TTIP και με την ανάδειξη της ανάγκης αναθεώρησης της συνθήκης της Λισσαβώνας.

Ο κατάλογος αυτών των παραδειγμάτων-αλλαγών παραδείγματος μπορεί και πρέπει να μακρύνεται και να εμπλουτιστεί και «από τα κάτω», με αυτό που σχηματικά κάποτε διατυπώθηκε στο σύνθημα «η φαντασία στην εξουσία» για να μπορεί έτσι το σύνολο των λύσεων που θα προκύψουν να έχει και ένα ταξικό πρόσημο. Από την επιτυχία του τελευταίου θα αποδειχτεί ή ανταποδειχτεί η αλήθεια του ισχυρισμού που διατυπώθηκε στην πρώτη παράγραφο πιο πάνω.

Ως εκ τούτου, και η οργανωτική αναδιάρθρωση του ΣΥΡΙΖΑ από κόμμα καπετανάτων σε κόμμα των μελών του δεν είναι μόνο η επιτακτική αλλαγή παραδείγματος για τον επαναπροσδιορισμό των σχέσεων κόμματος-κυβέρνησης-κράτους-κοινωνίας. Είναι και η αλλαγή παραδείγματος που περιμένει η κοινωνία για να εμπνευστεί έτσι ώστε ενεργά να συμβάλει με λύσεις που θα οδηγούν σε συνολικές ριζικές αλλαγές παραδείγματος.


πηγή toideologio.gr

Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2015

Οι επόμενες σαράντα μέρες για σαράντα χρόνια: μεταρρύθμιση ή θάνατος;

Η Αριστερά αντιμέτωπη με την Κατάσταση των Πραγμάτων...    (σκίτσο του Γιάννη Αντωνόπουλου)


Οι εκλογές τελείωσαν - η κυβέρνηση συνεχίζει από κει που έμεινε μετά την πτώση της. Η χαζοαντιπολίτευση απέτυχε παταγωδώς - Ποτάμι, ΔΗΜΑΡ, ΛΑΕ δεν υπάρχουν πια πρακτικά, η ΝΔ θα βγάλει τα μάτια της αφού δεν "πάει", το ΠΑΣΟΚ πρέπει να δώσει Βενιζέλο και άλλους για να έχει κάποιο ρόλο, το ΚΚΕ παραμένει στα ορεινά.

Η κυβέρνηση πρέπει σε ένα μήνα να κάνει μεταρρυθμίσεις που περιμένουν δεκαετίες ή να αποτύχει χωρίς αντίπαλο. Είμαστε μια φτωχή και αποδιοργανωμένη χώρα με δανειστές που ακολουθούν την συνταγή Σόιμπλε και όχι της ανάπτυξης. Είμαστε εξαρτημένοι από την ΕΕ και χωρίς εναλλακτική. Γενικά την έχουμε βάψει κι επειδή το ξέρουμε βγάλαμε ξανά αριστερή κυβέρνηση νάχουμε κάποιον τουλάχιστον να νοιάζεται για τον λαό.
Αλλά: καιρός είναι να ενώσουμε δυνάμεις για να σπρώξουμε τα θέματα που είναι κρίσιμα για την ζωή μας 

- Να τελειώνουν τα capital controls να κινηθεί κανονικά η μικρομεσαία επιχείρηση όση απέμεινε -
- Να καταργηθεί/ενοποιηθεί με ΙΚΑ (οτιδήποτε) ο ΟΑΕΕ ΑΛΛΑ να σταματήσει εδώ και τώρα το χαράτσι των 500 ευρώ τον μήνα να ανασάνουμε. Και να δούμε ήρεμα τι θα κάνουμε με όσα παράνομα μας έχουν χρεώσει τα 5 χρόνια της κρίσης ανάλγητα και αντισυνταγματικά.
- Να ανοίξουν λίστες λαθρέμποροι, λαμόγια κλπ και να αφήσουν ήσυχο τον κόσμο που δεν έχει να πληρώσει.
- Να εγγυηθούν την ασφάλεια και την ησυχία του από κατασχέσεις λογαριασμών και περιουσιακών στοιχείων - να βρουν ισοδύναμα όπου νομίζουν.

Δεν έχει νόημα η χαζή αντιπολίτευση - κανείς δεν θα οφεληθεί τώρα αν η κυβέρνηση αποτύχει ή κάνει σοβαρά λάθη. Τρία βασικά πράγματα σαν τα παραπάνω πρέπει να ενώσουν όλους και όλες μας σε μια πανεθνική απαίτηση: μεταρρύθμιση ή θάνατος - και μιλάμε για τοις επόμενες σαράντα μέρες...!

Γιώργος Παπασπυρόπουλος
σχόλιο στο fb

Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2015

Η εντολή της αποχής

"αποδείξτε ότι δεν είσαστε ελέφαντες"
Σε αυτές τις εκλογές η αποχή είχε αύξηση περίπου 7 ποσοστιαίες μονάδες εφόσον από 36,4% τον Ιανουάριο ανέβηκε στο 43,43%. Δεν επηρέασε το αποτέλεσμα (μοιράστηκε αναλογικά σε όλα τα κόμματα) επηρέασε όμως το σώμα των εκλεκτόρων: ένας/μια στους δυο ψηφοφόρους δεν πήγε να ψηφίσει. 
Υπάρχει σίγουρα ένα μήνυμα σε αυτήν την αύξηση της αποχής: ενώ σχεδόν πάντα ένα τουλάχιστον 20% δεν συμμετέχει σε καμία εκλογική αναμέτρηση, το "κόμμα της αποχής" ανεβάζει τα ποσοστά του συνεχώς, ειδικά εν μέσω κρίσης και ιδιαίτερα κάθε "δεύτερες" εκλογές όπως σε εκείνες του 2012 και όπως στις χθεσινές.
Γύρω από το ζήτημα αυτό αναπτύσσονται πολλές θεωρίες και εκτιμήσεις. Όμως πολιτικοί εκπρόσωποι της αποχής δεν υπάρχουν. Έτσι ότι και να πουν οι αναλυτές βρίσκεται κοντά στην αυθαιρεσία. Υπάρχει όμως ένα κραυγαλέο γεγονός ψυχολογικού περισσότερο παρά πολιτικού τύπου που παρουσιάζεται σε συνθήκες κρίσης, πολέμου, χρεοκοπίας και γενικά σε συνθήκες μεγάλης δυσκολίας στην επιβίωση: η άρνηση. Όταν η ζωή κυλάει μέσα στην αγωνία αν θα έχεις και αύριο χρήματα να την βγάλεις, ρεύμα ή σπίτι να μείνεις, δουλειά ή πελάτες για να συνεχίσει η επιχείρησή σου, ρύθμιση για το δάνειό σου κλπ κλπ συχνότατα δεν έχεις και το κουράγιο να εισπράττεις καθημερινά τις αγωνίες για την ικανότητα των πολιτικών να λύσουν το οποιοδήποτε πρόβλημα ή τις δυσοίωνες προβλέψεις των ΜΜΕ της διαπλοκής και την εκστρατεία τρόμου για να βγουν οι δικοί τους ή να υποταχθούμε στους δανειστές. 

Η ζωή μοιάζει λίγο καλύτερη αν ξεχαστείς λίγο από την φρίκη των απειλών. Έτσι αρνείσαι να συμμετέχεις, λες μέσα σου "δεν έχω τίποτα να περιμένω" ή "όλοι είναι ίδιοι" ή "όλα είναι κανονισμένα κι εμείς απλά τα νομιμοποιούμε" και αρνείσαι ακόμη και τις ειδήσεις. Στις εκλογές δεν μπαίνεις σε διλήμματα γιατί δεν αντέχεις άλλο βάρος στην ζωή σου. Δεν πας καν, αρνείσαι το "στημένο παιχνίδι" και τις ανησυχίες των πολιτικών για την επαγγελματική τους αποκατάσταση, την σύνταξη με δυο τετραετίες στο κοινοβούλιο και το εισόδημά τους. 

Η αλήθεια είναι ότι τα χρόνια της κρίσης ο περισσότερος κόσμος κατέρρευσε ψυχολογικά. Οι αλλαγές στη ζωή μας ήταν τόσο έντονες και βίαιες που αν όχι όλοι/όλες οι περισσότεροι χρειαζόμαστε ψυχολογική βοήθεια για να συνεχίσουμε - όσο μάλιστα δεν φαίνεται ελπίδα και προοπτική, η κατάθλιψη έρχεται για να μείνει. 

Το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης προκάλεσε κύματα νέας μελαγχολίας. Οι ευρωπαίοι δεν θέλουν να βοηθήσουν. Οι γερμανοί μας χρησιμοποίησαν και τώρα θέλουν να μας διώξουν από την ΕΕ. Κανείς δεν αναγνωρίζει ότι ο λαός δεν φταίει για την διαφθορά και την ανικανότητα των πολιτικών. Την έχουμε βάψει κοινώς. 
Κάποιοι το είδαν ήρωες - θα πεθάνουμε πολεμώντας, τουλάχιστον θα κρατήσουμε την περηφάνεια μας. Άλλοι το είδαν ότι πάει τέλειωσε - αφού έκαναν και τον ΣΥΡΙΖΑ πιόνι τους, δεν υπάρχει ελπίδα. Οι ρεαλιστές νοιώθουν και αυτοί κουρασμένοι - πόσο κουράγιο πια θέλει για να βγεις από την τρύπα που μας έριξαν;

Ένα περίπου 44% δεν πήγε να ψηφίσει σε αυτές τις εκλογές. Το μήνυμά τους είναι εξίσου σημαντικό με εκείνων που έδωσαν μια δεύτερη ευκαιρία στην Αριστερά και τον Α.Τσίπρα. Είναι η δήλωση του που πάνε τα πράγματα εάν η κυβέρνηση της Αριστεράς αποτύχει να επιβάλει το δίκαιο. Την αξιοκρατία. Το κράτος που δεν κυνηγά τον Πολίτη αλλά τον υπηρετεί, τον βοηθά και τον προστατεύει - τουλάχιστον τον σέβεται και τον ενημερώνει. Ίσως στα οικονομικά να μην υπάρχει άμεση λύση, μπορεί η ανασυγκρότηση να απαιτεί μια γενιά. Αλλά η δικαιοσύνη μπορεί να είναι άμεση. Και πρέπει. Αλλιώς μας περιμένει αποχή και φασισμός.

Η εντολή της αποχής είναι η ίδια με άλλον τρόπο με την εντολή της δεύτερης ευκαιρίας: κυβερνήστε επιτέλους με δικαιοσύνη. Φροντίστε τους αδικημένους. Κυνηγήστε τα λαμόγια, τους νταβατζήδες, τα καρτέλ, τις offshore, τα νόμιμα και ηθικά, Βρείτε ποιοι έκαναν περιουσίες κλέβοντας το δημόσιο. Ψάχτε τα πόθεν έσχες των ελεγκτών του δημοσίου μέχρι ρανίδος. Ξηλώστε το πασοκικό κράτος της ρεμούλας και το μπλε κράτος της αρπαγής. Χρησιμοποιήστε άφθαρτους ανθρώπους και όχι μέλη των παλαιών μηχανισμών που στρέφονται ξανά προς τον ισχυρό. Διώξτε τους αποσπασμένους, τους νερουλάδες της Βουλής, ότι προκλητικό βασανίζει και απογοητεύει με την εικόνα του τον λαό. Κλείστε τα τσοντοκάναλα των εργολάβων της διαπλοκής και τα τηλεοπτικά πορνεία των υπόδικων της διαφθοράς.
Φτωχικά μπορούμε να ζήσουμε - ταπεινωμένοι/ες όχι. Η πολιτική δεν έχει πλέον αξιοπρέπεια - την έχει χάσει προ πολλού - οφείλει να αποδείξει από την αρχή ότι έχει ήθος. Με πράξεις. 
Η παρακαταθήκη της ηττημένης Αριστεράς είναι ακριβώς αυτή: μπορεί να μην έχουμε το μαγικό ραβδί που θα μας βγάλει από τα μνημόνια με εύκολο τρόπο αλλά μπορούμε να φέρουμε πίσω την δικαιοσύνη, την διαφάνεια και την αξιοκρατία. Ξεκινώντας με τα αντίμετρα στις περικοπές και προωθώντας ότι χρήσιμο μπορεί να αλλάξει τις παθογένειες ενός παρασιτικού δημοσίου δεκαετιών. Ανοίγοντας και όχι κλείνοντας δρόμους για τον πολίτη αυτής της χώρας. Αν αυτό δεν το κάνει η Αριστερά, ποιος θα το κάνει;

Η εντολή της αποχής συναθροίζεται με αυτήν της δεύτερης ευκαιρίας. Η αποχή θεωρεί ότι δεν υπάρχει ελπίδα - η δεύτερη ευκαιρία ελπίζει ακόμη: και οι δυο ζητούν αλλαγή. Πρέπει να διαψεύσουμε τους πρώτους και να δικαιώσουμε τους δεύτερους - με την ίδια κίνηση: πηγαίνοντας με δικαιοσύνη στην ανασυγκρότηση.
Η εντολή της αποχής προς τους πολιτικούς της κυβέρνησης είναι: αποδείξτε ότι δεν είσαστε ελέφαντες. Αποδείξτε ότι αξίζετε δεύτερη ευκαιρία. Αλλιώς η δεύτερη ευκαιρία θα γίνει αποχή, η κατάθλιψη τρέλα και ο φασισμός του Κασιδιάρη η νέα κανονικότητα.

Γιώργος Παπασπυρόπουλος

Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2015

Το Όνειρο του αστικού εκσυγχρονισμού επιστρέφει ως Πρόγραμμα της Κυβερνώσας Αριστεράς

...καίρια υπενθύμιση...
Μια απόπειρα αποτίμησης της Ιστορικής Στιγμής "Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2015" 

του Γιώργου Παπασπυρόπουλου

Η μικρή μας ιστορία ξεκινά κάπου στο έτος 1968... 

Το ΚΚΕ εσωτερικού

Εν μέσω ψυχρού πολέμου διεθνώς και χούντας στην Ελλάδα διασπάται το παράνομο τότε, ελληνικό κομμουνιστικό κόμμα. Το ελεγχόμενο κατά 100% από την τότε "Μέκκα του κομμουνισμού", Σοβιετική Ένωση, γραφείο εξωτερικού ήταν το ένα κομμάτι που προέκυψε και το δρουν κυρίως στην Ελλάδα γραφείο εσωτερικού ήταν το άλλο κομμάτι: αδιάφορο πως, το πρώτο διατήρησε τον τίτλο του ΚΚΕ και το δεύτερο υιοθέτησε τον τίτλο ΚΚΕ εσ(ωτερικού).

Οι αιτίες και τα γεγονότα εκείνης της διάσπασης μας είναι αδιάφορα σήμερα ως λεπτομέρειες - αφορούν ως λεπτομέρειες εσωτερικά ιστορικά ζητήματα της ελληνικής αριστεράς. Αλλά η πολιτική ανάγνωση της ελληνικής πραγματικότητας που προέκυψε με την απελευθέρωση των ανθρώπων του ΚΚΕ εσ από τα ιδεολογικά και κομματικά δεσμά και τον έλεγχο της ΕΣΣΔ στο ελληνικό αριστερό κίνημα, καθόρισε έντονα και καθορίζει ακόμη σήμερα τον κεντρικό πολιτικό προβληματισμό σε αυτήν την χώρα. Το μικρό κόμμα της αριστεράς, που στην μεταπολίτευση έπιανε από 1-2 στις εθνικές εκλογές έως και 7% στις ευρωεκλογές, διέγνωσε καθαρά το ελληνικό πρόβλημα: ήταν η έλλειψη ή αποτυχία του αστικού εκσυγχρονισμού. 

Την ίδια διαπίστωση είχε κάνει επιστρέφοντας από την πολυετή αυτοεξορία του στην Γαλλία και ο Κ.Καραμανλής, γι αυτό και πήρε την πρωτοβουλία να συνδέσει την χώρα με την τότε ΕΟΚ - ήλπιζε να συμβεί ο αστικός εκσυγχρονισμός bypass, αφού η ΝΔ που ίδρυσε ήταν μπλοκαρισμένη ανάμεσα στα χουντικά σταγονίδια, την εμφυλιοπολεμική δεξιά και τους οπαδούς της περιόδου της "βίας και νοθείας", την λαϊκή δεξιά και μια μικρή ομάδα φιλελεύθερων αστών εκσυγχρονιστών που σύντομα κατηγορήθηκαν για σοσιαλμανία...

Το ΚΚΕ εσ ήταν το μόνο κόμμα σταθερά προσηλωμένο στην ευρωπαϊκή ιδέα, υπέρ της εισόδου στην ΕΟΚ. Πρόδρομος του ευρωκομμουνισμού και μετά σταθερή συνιστώσα της σύγχρονης ευρωπαϊκής αριστεράς. Όμως στην Ελλάδα του λαϊκισμού, της τριτοκοσμικής πραγματικότητας των μεταπρατικών ελίτ στην θέση της ανύπαρκτης εθνικής αστικής τάξης, οι προτάσεις του για τον απαραίτητο εκσυγχρονισμό και ελληνικό διαφωτισμό έβρισκαν ευήκοα ώτα σε μειοψηφίες του πολιτισμού και της διανόησης. Οι εργαζόμενοι έβλεπαν το στενό κομμάτι των διεκδικήσεών τους, τα άλλα πολιτικά κόμματα μοίραζαν πελατειακά τις επιδοτήσεις είτε του κρατικού κορβανά ανάλογα το ποσοστό είτε της ΕΟΚ εφόσον βρίσκονταν στην εξουσία - με την εμφάνιση δε του ΠΑΣΟΚ, η ανώριμη ελληνική σοσιαλδημοκρατία υποδύθηκε για λίγο τον εκσυγχρονιστή λεηλατώντας στελέχη της ανανεωτικής αριστεράς για να στήσει το πράσινο κράτος, πριν απλά βυθιστεί στην λεηλασία των πόρων για την ανασυγκρότηση που αφειδώς πρόσφερε η τότε ευρωπαϊκή κοινότητα. Αντί για εκσυγχρονισμό, οι έλληνες σοσιαλιστές άπλωσαν ως εκεί που δεν παίρνει το πελατειακό σύστημα ανάγοντας την μικρή διαφθορά σε μαγκιά και την μεγάλη σε διακυβέρνηση.

Ο Συνασπισμός

Στον δρόμο του ΚΚΕ εσ, ήρθε σκυταλοδρόμος ο Συνασπισμός, γέννημα μιας δεύτερης διάσπασης στο φανερά πλέον αυτιστικό σοβιετόφιλο-χωρίς-σοβιέτ ΚΚΕ εν έτει 1991 και της ταυτόχρονης αυτοδιάλυσης και απορρόφησης στον Συνασπισμό, του ΚΚΕ εσ. Έχοντας μια πρώτη κυβερνητική εμπειρία από την συγκυβέρνηση με την ΝΔ του Μητσοτάκη και αμέσως μετά την οικουμενική και με το ΠΑΣΟΚ, ο Συνασπισμός της Αριστεράς μεταλαμπάδευσε το πρόταγμα του αστικού εκσυγχρονισμού ως το πρόγραμμα των προοδευτικών της χώρας σε μεγαλύτερο ακροατήριο αυτήν την φορά, αλλά πάλι περιορισμένο σε ένα 3-5% εκλογικής αποδοχής. 

Ήταν φανερό ότι χρειαζόταν συμμάχους και κυβερνητικό προφίλ για να "αλλάξει πίστα" - συμμάχους που να μπορούν να ενσωματωθούν στο κεντρικό πολιτικό σχέδιο και όχι να ενσωματώσουν τον ΣΥΝ στο δικό τους όπως επανειλημμένα προσπάθησε το ΠΑΣΟΚ, με αρκετές επιτυχίες σε αυτήν την ενσωμάτωση δυνάμεων της ανανεούμενης αριστεράς ιδιαίτερα επί Σημίτη. Με την εκλογική συνεργασία του ως ΣΥΡΙΖΑ με αφυπνιζόμενες από τις ιστορικές διαιρέσεις, δυνάμεις της αριστεράς κάθε ιδεολογικής αφετηρίας και την μετέπειτα ομοσπονδοποίηση της λειτουργίας του νέου σχήματος, το σχέδιο του εκσυγχρονισμού της χώρας από την Αριστερά, αν και ανομολόγητο στην κυριολεξία του αλλά ανοιχτό από τα συμφραζόμενα, απόκτησε νέα δομή και δυναμική. Η δημοσκοπική εκτίναξη του σχήματος επί "αριστερής στροφής" του ΣΥΝ επί προεδρίας Αλαβάνου έως και το πρώτο λαϊκό ξέσπασμα στα τέλη του 2008 με την μαθητική εξέγερση, έδειξε ότι η ελληνική κοινωνία ήταν έτοιμη να στραφεί "αριστερά". με την είσοδο της χώρας στην χρεοκοπία και τα μνημόνια με την συνυπευθυνότητα της 40χρονης διακυβέρνησης ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, το πολιτικό σύστημα αναζητούσε διαχειριστικές εναλλακτικές. Το παλιό κατέρρεε, το καινούργιο δεν ήταν προφανές.

Το κυβερνητικό προφίλ

Η τομή στην συμπεριφορά της αριστεράς έγινε: αν και φανερά ανέτοιμος ο ΣΥΡΙΖΑ των συνιστωσών, σήκωσε το γάντι και ζήτησε στις εκλογές του 2012, κυβερνητική εντολή. Εμφανίστηκε ως το νέο, ως η εναλλακτική στην διαχείριση της χώρας. Και μαζί υιοθέτησε έναν "λελογισμένο λαϊκισμό" προοδευτικού ζητουμένου για να ενσωματώσει σε μια αφήγηση τις πολλαπλές αναγνώσεις της συγκυρίας μέσα στην ποικιλώνυμη Αριστερά: να μπορέσει να πάει ενωμένα όσο πιο μακριά γινόταν το σχέδιο του αστικού εκσυγχρονισμού αγκαλιά με τα ευρωσκεπτικιστικά σχέδια της ρήξης. Εξ ου και προέκυψε η νεφελώδης μεν, υπόρρητα εκσυγχρονιστική δε (στην ανάλυσή της), σύγκρουση μνημόνιο-αντιμνημόνιο. Εκεί όλα χωρούσαν αλλά κυρίως χωρούσε η εκσυγχρονιστική άποψη ότι μνημόνιο με την διαπλοκή στην εξουσία σήμαινε απλά μια νέα φάση του μεταπρατισμού και της εξάρτησης και όχι προοδευτική μεταρρύθμιση. Ο ΣΥΡΙΖΑ από 4% εκτινάχθηκε στο 17 και αμέσως μετά στο 27% μέσα σε τρεις μήνες...

Ο δρόμος για την αριστερή διακυβέρνηση άνοιξε. Εμπόδιο τώρα ήταν η χαλαρότητα στο κόμμα, η συνδιαχείρισή του με αυτοαναδεικνυόμενες συνιστώσες, η μη λειτουργική ομόσπονδη δομή κινήματος. Χρειαζόταν ενιαίο κόμμα και ψηφισμένες από μέλη προγραμματικές θέσεις. Και στο ιδρυτικό συνέδριο του 2013, η εκσυγχρονιστική πτέρυγα πλειοψήφησε σε όλα και ο Συνασπισμός, ακολουθώντας την παράδοση του ΚΚΕ εσ, αυτοδιαλύθηκε και ενσωματώθηκε στο νέο ενιαίο κόμμα. 
Αλλά η νέα πλειοψηφία δεν μπόρεσε και να επιβάλλει την εφαρμογή των αποφάσεων: παρέμεινε εκβιαστικά η κληρονομημένη πραγματικότητα των καπετανάτων, των κομμάτων μέσα στο κόμμα - κυρίως από την ηττημένη ευρωσκεπτικιστική νεοκομμουνιστική εσωτερική αντιπολίτευση που διατήρησε την οργανωτική της αυτοτέλεια ως φράξια πλέον και όχι "ρεύμα ιδεών". Σε περίπτωση διακυβέρνησης από την Αριστερά, θα δοκιμάζονταν οι ανοχές των νεοδογματικών στον αστικό εκσυγχρονισμό που ήταν στην ουσία το ψηφισμένο πρόγραμμα του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ,"επί τάπητος"...

Πρώτη φορά Αριστερά

Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε τον Γενάρη του 2015 πλειοψηφικό ρεύμα στο εκλογικό σώμα, συγκυβέρνησε με τους Ανεξάρτητους Έλληνες, διαπραγματεύτηκε το χρέος και έπεσε από την κυβέρνηση όταν εφαρμόζοντας ρεαλιστικές επιλογές και μια νέα δανειακή συμφωνία με μνημόνιο με τους ευρωπαίους εταίρους της χώρας, ξεπέρασε τα όρια της ευρωσκεπτικιστικής φράξιας των νεοδογματικών αριστερών: οι αριστεροί βουλευτές του ρεύματος αυτού έριξαν την πρώτη αριστερή κυβέρνηση.

Σήμερα μια μέρα πριν τις ιστορικές εκλογές της 20 Σεπτεμβρίου του 2015, η Αριστερά ζητά την δεύτερή της ευκαιρία: για να επιστρέψει στην διακυβέρνηση με πρόγραμμα τον αστικό εκσυγχρονισμό και εξ αυτού την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Να κάνει δλδ το όνειρο από πολύ νωρίς, του μικρού οραματικού κόμματος της Αριστεράς, του ΚΚΕ εσ, πραγματικότητα - και το αιώνιο αίτημα της ελληνικής κοινωνίας για ένα "κανονικό" κράτος επιτέλους ζώσα καθημερινότητα. Με μια έννοια τα όνειρα επιστρέφουν για να πάρουν εκδίκηση: η παραδείσια χώρα μας που έγινε ξενιστής της διαπλοκής, της μαφιοκρατίας, του ξεπουλήματος έναντι προμήθειας από τις μεταπρατικές ελιτ δεν μπορεί να ορθοποδήσει όσο το κράτος της είναι στα χέρια της διαφθοράς και του κομματικού τριτοκοσμικού πελατειακού συστήματος. Καμιά δανειακή συμφωνία, όπως και οι επιδοτήσεις της πρώην ΕΟΚ, καμιά μεταρρύθμιση δεν πρόκειται να αποδώσει στο έδαφος της αναξιοκρατίας - της έλλειψης ανεξάρτητων θεσμών, μη ελεγχόμενης δικαιοσύνης, μη αξιολόγησης της δημόσιας διοίκησης και κυρίως χωρίς να κοπεί ο ομφάλιος λώρος πολιτικής εξουσίας και πολιτικών πελατών με ενέχυρο το κρατικό και ευρωπαϊκό χρήμα. 

Τα όνειρα παίρνουν εκδίκηση

Ο αστικός εκσυγχρονισμός είναι το σημερινό πρόγραμμα της Αριστεράς. Και οι αρνητές του είναι απέναντι. Στα κόμματα της διαπλοκής ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, στα κόμματα των ευρωσκεπτικιστών αντιεκσυγχρονιστών ΚΚΕ, ΛΑΕ και φυσικά στην νεοναζιστική ανάγνωση του αιώνα της προσφυγικής και οικονομικής μετανάστευσης. 


Εκλογές 1946 - Αποχή της αριστεράς - Εμφύλιος:
ένα μοιραίο ιστορικό λάθος που δεν πρέπει να επαναληφθεί

Το 1948 έγινε απόπειρα δολοφονίας του Τολιάτι, γ.γ. του ΚΚ Ιταλίας. Οι οργανώσεις του κόμματος ετοιμάστηκαν για εμφύλια αντιπαράθεση. Η φράση του Τολιάτι «εμείς δεν θα το κάνουμε όπως οι έλληνες» έμεινε στην ιστορία! )
Για πρώτη φορά η Αριστερά είναι σε θέση να πραγματοποιήσει το πρόγραμμά της και να απαλλάξει την χώρα από την βασική της ιστορική παθογένεια: τον διαφωτισμό και την ευρωπαϊκή αναγέννηση που δεν ζήσαμε, την αστική μεταρρύθμιση που δεν έγινε, την εθνική αστική τάξη που δεν μπόρεσε να συνέλθει ποτέ από την δολοφονία του Καποδίστρια και την ήττα της μεγάλης ιδέας του Βενιζέλου και να σπρώξει την χώρα στην εκβιομηχάνιση και την κανονικότητα του καπιταλισμού της. 

Αλλά επίσης, για πρώτη φορά η Αριστερά είναι σε θέση να αναλάβει και τις δικές της ιστορικές ευθύνες για την εξέλιξη σε εμφύλιο της σύγκρουσης της δεκαετίας του ΄40 που καθυστέρησε για δεκαετίες τον πολιτικό και οικονομικό εκσυγχρονισμό της χώρας.

Το σύστημα του χθες και τα συναφή συμφέροντα, βαθιά ριζωμένα στην ελληνική πραγματικότητα έχουν συνταχθεί ενωμένα απέναντι. Ακροδεξιοί, λαϊκιστές της δεξιάς, νεοφιλελεύθεροι σοσιαλδημοκράτες, χθεσινοί σύντροφοι ένα σώμα μια ψυχή: μην βγει ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση! 

Το σύστημα του χθες βολεύεται με μια ευνουχιστική συγκυβέρνηση ότι νάναι κι όποιων νάναι - οι μεν για να μην πραγματοποιηθεί ο αστικός εκσυγχρονισμός και η αριστερή μεταρρύθμιση οι δε για να αποκτήσουν οι ίδιοι ρόλο και για να επιβεβαιωθούν οι βιαστικές καταγγελίες τους για προδοσία. Όμως μια δεύτερη καθαρή νίκη του ανανεωμένου και απαλλαγμένου από τα συντηρητικά βαρίδια ΣΥΡΙΖΑ θα επιδράσει καταλυτικά σε όλους τους πολιτικούς χώρους υποχρεώνοντάς τους στην ανανέωση προσώπων και πολιτικών ή την εξαφάνισή τους. 
Αύριο Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου γράφεται ιστορία


υγ ο συγγραφέας του άρθρου δεν υπήρξε ποτέ μέλος του ΚΚΕ εσ - μόνο ψηφοφόρος του. Αλλά όπως εκατοντάδες χιλιάδες έλληνες και ελληνίδες πολίτες παρακολουθούσε με άπλετη συμπάθεια τις πρώιμες προσπάθειες του χώρου αυτού και των ιστορικών του εκπροσώπων Λεωνίδα Κύρκου, Μιχάλη Παπαγιαννάκη κλπ με τα λάθη και τις αστοχίες τους να προωθήσουν τον ελληνικό διαφωτισμό - και κρεμόταν από τα χείλη τους. 
Τότε ίσως ήταν πολύ νωρίς - τώρα, μετά από σχεδόν μισό αιώνα, ευτυχώς δεν είναι ακόμη αργά. 


Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2015

"Κεντρώα" ΝΔ: μπροστά ο άχαρος γελωτοποιός και πίσω ο (ακρο)δεξιός ρεβανσισμός

Πιο μέσα;; Δεν θέλετε να ξέρετε...





Το πολιτικό σύστημα Σαμαρά παίζει τα ρέστα του την Κυριακή. Έβαλαν μπροστά το ...πολιτικό καφενείο που ακούει στο όνομα Μεϊμαράκης για να διασκεδάσει και να αποκοιμίσει τους ψηφοφόρους - αφού οποιαδήποτε σοβαρή πολιτική ή οικονομική πρόταση από την ΝΔ, είναι πλέον φύση αδύνατη όταν όλο της το "οπλοστάσιο" έχει αποδομηθεί και καταδικαστεί αμετάκλητα στις προηγούμενες εκλογές και το δημοψήφισμα - άλλωστε πλην του "ναι σε όλα" με τους δανειστές, το success story, τα πρωτογενή πλεονάσματα και το βιώσιμο χρέος δεν έχει τι άλλο "να παίξει στα παιδιά ούτε και στους μεγάλους". Και η ίδια δεν είναι έτοιμη να αποκοπεί από το ακροδεξιό της πρόσφατο παρόν.
Άδραξαν έτσι την ευκαιρία που τους έδωσε η σταλινική φράξια του ΣΥΡΙΖΑ για να δοκιμάσουν την μεγάλη επιστροφή. Πίσω τους ακολουθεί ένας συρφετός θιγομένων συμφερόντων - ο οποίος και αποθρασύνεται με την πιθανότητα παλινόρθωσης του σαμαρικού καθεστώτος. Ο κομιστής επιτίθεται αυριανιστικά στην οικογένεια του Α.Τσίπρα, τον στενό του συνεργάτη Φλαμπουράρη και σε οτιδήποτε μπορεί να αξιοποιήσει αρνητικά στο παρά πέντε της αναμέτρησης. Ο ναζί της ΧΑ, δηλώνει με θράσος την "ανάληψη πολιτικής ευθύνης" για την δολοφονία Φύσσα. Τα ΜΜΕ της διαπλοκής ακολουθούν με καθημερινό δηλητήριο εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ και των ανθρώπων του. Οι πρώην φιλελεύθεροι δημοσιογράφοι βουτούν στη λάσπη και την αναπαράγουν - και οι δημοσκόποι προπαγανδίζουν την ισοπαλία όπως έκαναν και στο δημοψήφισμα.

Αναθάρρησαν πραγματικά; Ναι. Έχουν πιθανότητες; Μόνο από την αποχή. Γι αυτό η κεντρική προπαγάνδα του αναλώσιμου είναι "είμαστε όλοι ίδιοι - γιατί να μην συγκυβερνήσουμε;". Κι από δίπλα τα ρετάλια του σταλινισμού αναφωνούν: "ναι, είσαστε όλοι μνημονιακοί, να συγκυβερνήσετε! (για να βρούμε κι εμείς ρόλο)".

Ξεχνούν κάτι; Ναι. Ότι η σιωπηλή πλειοψηφία είναι πλέον αριστερή. Ότι ο πολίτης δεν ξεχνά το πελατειακό σύστημα, την μαφιοκρατία, την μίζα και την ρεμούλα που μας έφεραν εδώ που είμαστε - χρεοκοπημένοι και στην διασωλήνωση και την επιτροπεία. Ότι με αστειάκια καφενείου δεν κερδίζεις συμπάθειες. Και ότι οποιαδήποτε αληθινή δημοσκοπική ενίσχυση προέρχεται από τα κόμματα δορυφόρους που καταρρέουν όπως το Ποτάμι ή την ακροδεξιά ρατσιστική δεξαμενή της ξενοφοβίας που ενοχλείται από το προσφυγικό κύμα.

Η Αριστερά μετά από μια δύσκολη πορεία αυτοσυνειδησίας βρίσκεται για πρώτη φορά με κυβερνητική εμπειρία και μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα. Διαθέτει ακλόνητο το ηθικό πλεονέκτημα και ένα ιστορικό διαπραγμάτευσης που ταρακούνησε την Ευρώπη και άνοιξε μόνιμο ρήγμα στις πολιτικές λιτότητας. Έχει τώρα την ευκαιρία να ασχοληθεί με το παρακράτος, την παρασιτική ολιγαρχία, την διαπλοκή και την μαφιοκρατία: να επιτύχει τον αστικό εκσυγχρονισμό της ελληνικής κοινωνίας που αναβλήθηκε έναν αιώνα από τους μεταπράτες-στην-εξουσία. Και να επιστρέψουν οι παραγωγοί και οι αληθινά εργαζόμενοι στον πυρήνα της καθημερινότητας. 

Ότι ο υγιώς και ευφυώς επιχειρών σε αυτήν την χώρα βρίσκεται στην παρανομία, ότι οι παραγωγοί παρασιτούνται μέχρι θανάτου, ότι οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις βρίσκονται καταχρεωμένες στο κράτος και τον ΟΑΕΕ αποκλεισμένες από τα έργα όντας όμηροι της "ενημερότητας" στα χαράτσια, δεν είναι έργο της Αριστεράς αλλά της Δεξιάς των κρατικοδίαιτων ελλήνων  δήθεν "φιλελεύθερων". Ότι τα μνημόνια εφαρμόστηκαν ταξικά, ότι μετακύλησαν την χρεοκοπία ενός συστήματος στον λαό και ότι κρύφτηκε η διαπλοκή, το λαθρεμπόριο, τα καρτέλ και το πελατειακό κράτος πίσω τα μέτρα που ιεραρχούνταν κυρίως από την ντόπια διαπλοκή και μετά επιβάλλονταν από τους "αυστηρούς" δανειστές , δεν είναι έργο της Αριστεράς αλλά της ταξικής (ακρο)δεξιάς και των εξωνημένων πρώην σοσιαλιστών. 

Αντίθετα έργο της Αριστεράς είναι η αποποινικοποίηση των οφειλών σε Δημόσιο και ΟΑΕΕ, η ένταξη εκατοντάδων χιλιάδων σε ρύθμιση, η προστασία της πρώτης κατοικίας, η ανθρωπιστική βοήθεια με εθνικό σύστημα, το άνοιγμα των υποθέσεων διαφθοράς των ολιγαρχών και πολλά ακόμη, που δεν επαρκούν βέβαια για την ανάσχεση της κρίσης αλλά που δεν θα τα έκανε ποτέ η ελληνική Δεξιά και είναι σίγουρο ότι σε περίπτωση επιστροφής στην εξουσία θα είναι τα πρώτα μέτρα που θα καταργηθούν.

Ο αστικός εκσυγχρονισμός ή η "κανονικότητα" αυτού του κράτους, προϋπόθεση οποιασδήποτε παραγωγικής ανασυγκρότησης και εξόδου από την κρίση, ήταν από καιρό και από την φύση του ελληνικού μεταπρατικού καπιταλισμού κληρωμένη ως καθήκον και δυνατότητα στην Αριστερά. Τώρα είναι η πρώτη φορά που η Αριστερά το έχει όχι μόνο συνειδητοποιήσει αλλά και αποδεχθεί: και επίσης γνωρίζει τις πραγματικές δυσκολίες στην εφαρμογή του. Βρισκόμαστε στην στροφή της ιστορίας για αυτόν εδώ τον Τόπο και δεν είναι τυχαίο ότι κάθε αναχρονιστική δύναμη, κάθε υπόλειμμα το χθες και κάθε συμφέρον από την μη-μεταρρύθμιση, έχουν όλοι και όλα συνταχθεί το καθένα με τον τρόπο του με την συντήρηση. Του καθεστώτος του κρατισμού και του λαϊκισμού είτε δεξιάς είτε "αριστερής" απόχρωσης - το καθεστώς που οι κομματικοί υπάλληλοι, οι εκλεκτοί της διαπλοκής και της αναξιοκρατίας έχουν τον πρώτο λόγο σε όλα. 

Ο (ακρο)δεξιός ρεβανσισμός θα δώσει την μεγάλη μάχη του την Κυριακή
Και μαζί του ο αρρωστημένος δημοσιοϋπαλληλικός "σοσιαλισμός" των ανεπάγγελτων της αριστεράς. 

Θάμαστε όμως και εμείς εκεί: όλοι και όλες. Για να κρατήσουμε ανοιχτό τον δρόμο στην πρόοδο. Και να απαιτήσουμε από την "δεύτερη φορά αριστερά', να ξηλώσει το καθεστώς της αναξιοκρατίας.

Γιώργος Παπασπυρόπουλος

Νέο ΠΑΣΟΚ... Γίνεται;


Το σούπερ πρότυπο: Διορίστηκε στην τράπεζα,
δεν εργάστηκε ποτέ απαλλασσόμενη λόγω ΠΑΣΟΚ
και πήρε σύνταξη στα 48 της
του ειδικού συνεργάτη μας

Το ΠΑΣΟΚ έχει φαγωθεί να μας πείσει ότι έχει αλλάξει. Ότι έκανε την αυτοκριτική του, ότι μάτωσε, ότι έχει αλλάξει σελίδα.

Να τους πιστέψουμε; Ας δούμε ποιους βουλευτές θα βγάλει με βάση τα προηγούμενα ποσοστά. Στην παρακάτω λίστα φαίνονται οι πλέον πιθανοί βουλευτές τους (με μικρό σχόλιο στον καθένα).

Κώστας Σκανδαλίδης (Αυτό είναι το καινούργιο; Αυτό συνιστά παραδοχή λαθών και απόφαση για ανανέωση;)
Φώφη Γεννηματά (Το σούπερ πρότυπο: Διορίστηκε στην τράπεζα, δεν εργάστηκε ποτέ απαλλασσόμενη λόγω ΠΑΣΟΚ και πήρε σύνταξη στα 48 της.)
Αντώνης Λοβέρδος (Ακόμη και σήμερα στη σελίδα του loverdos.gr ζητάει στήριξη για να γίνει πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ).
Επιλαχών στη Β’ Αθηνών ο Χρυσοχοίδης (Ασχολίαστο)
Δημήτρης Καρύδης (συνδικαλιστής τραπεζικός, στο ΠΑΣΟΚ από το 1976. Δεν έχει ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση;)
Παντελής Καψής (Συστεμικός δημοσιογράφος)
Εύη Χριστοφιλοπούλου (Γνωστή για τις προσωπικές της φιλοδοξίες)
Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος (Γνήσιο παιδί του κομματικού σωλήνα, πώς να πείσει την εργατική τάξη;)
Δημήτρης Κρεμαστινός (73 ετών σήμερα, υπουργός και βουλευτής του ΠΑΣΟΚ από το 1993. Δεν αισθάνεται ότι αρκετά μας βοήθησε, να κάνει στην άκρη για να μπει κανένας 30άρης;)
Γιάννης Κουτσούκος (Συνδικαλιστής της ΠΑΣΚΕ στο δημόσιο τομέα επί δεκαετίες στην ΑΔΕΔΥ, βουλευτής από το 2000, τέως υπουργός κ.λ.π. Δεν έχε ευθύνη για το χάλι του δημοσίου;)
Βασίλης Κεγκέρογλου (Δεν φαίνεται πουθενά ότι έχει εργαστεί εκτός τοπικής αυτοδιοίκησης και κομματικοποιημένων οργανισμών. Άλλο παιδί του κομματικού σωλήνα)
Βαγγέλης Βενιζέλος (Δεν του αρκεί το καλό που έκανε στην κοινωνία μέχρι σήμερα; Επιμένει να μας ξανασώσει;)
Γιώργος Αρβανιτίδης (Μια ζωή στη τοπική αυτοδιοίκηση, διορισμένος σε ΔΣ κρατικών τραπεζών κ.λ.π. Κλασσική περίπτωση ΠΑΣΟΚτζή των 80s που φτιάχτηκε στα 90s και μετά)
Λεωνίδας Γρηγοράκος (Αυτός εργάστηκε στην αρχή της ζωής του μεν, αλλά από το 2000 και μετά είναι βουλευτής… Γιατί δεν φεύγει από βουλευτής να συνεχίσει εθελοντική εργασία σε ΜΚΟ αφού κόπτεται για το καλό των αδυνάτων;)
Γιάννης Δριβελέγκας (Βουλευτής από το 1993. Νισάφι πια! Τόσα χρόνια δεν μπόρεσε να μεταλαμπαδεύσει τις γνώσεις και την εμπειρία του σε δύο παιδιά από τη Χαλκιδική και να τα βοηθήσει να μπουν στην πολιτική;)
Φαίνεται λοιπόν ότι ενέταξαν μεν καινούργια και άφθαρτα πρόσωπα στα ψηφοδέλτια, πλην όμως σε μη εκλόγιμες θέσεις!

Θα πει κανείς, δεν είναι σωστό να πέταγε έξω τους πρώτους σε σταυρούς. Συμφωνούμε, θα μπορούσε όμως να υπάρξει συλλογική απόφαση των πρώτων να κάνουν οικειοθελώς στην άκρη.

Αλλά, που αυτά; Αμύνεσθαι περί ..πάρτης!

Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2015

Οι αυτοφωράκιας και ο Μεϊμαράκης

Γιάννης Καλαϊτζής / efsyn
ΟΙ ΑΥΤΟΦΩΡΑΚΗΔΕΣ

της Βασιλικής Καλαγιάκου
... "Ο Τσίπρας θέλει να φύγει και ψάχνει «αυτοφωράκια» για να εφαρμόσει τα σκληρά μέτρα που συμφώνησε" ... δήλωσε στην έναρξη της προεκλογικής περιόδου ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης απευθυνόμενος στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, ακροβατώντας επικίνδυνα μεταξύ πλάκας και σοβαρότητας
Όμως ο επικεφαλής της Ν.Δ. με το ευφυολόγημα του, αποκάλυψε ουσιαστικά γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα με τον ίδιο τρόπο που κερδίζει όλες τις μάχες της κάλπης , θα κερδίσει και αυτή της προσεχούς Κυριακής.

Ο "αυτοφωράκιας" είναι ο συμβολισμός του σύγχρονου ελληνικού αδιεξόδου. 

Στην χώρα όχι της φοροδιαφυγής αλλά της γενικευμένης φοροαποφυγής, τα υπερκέρδη για πλήθος επιχειρήσεων κυρίως της νύχτας (ακόμα και σήμερα) είναι τόσο μεγάλα που συμφέρει τα αφεντικά τους να βαφτίζουν κάποιον άσχετο σαν υπεύθυνο του μαγαζιού ώστε να συλλαμβάνεται και να πηγαίνει αυτός στο αυτόφωρο κατά την διενέργεια των κρατικών ελέγχων με αντάλλαγμα ένα καλό μεροκάματο.

Στο τέλος όλοι βγαίνουν ευχαριστημένοι. Η αστυνομία που υποτίθεται πως κάνει το καθήκον της πιάνοντας τον αχυράνθρωπο, η δικαιοσύνη που τον δικάζει λέγοντας αυτόν μας φέρανε, ο μαγαζάτορας που συνεχίζει ελεύθερος και ανενόχλητος την δράση του, το κυβερνητικό σύστημα που υποτίθεται πως κάνει την δουλειά του, και ο ίδιος ο αυτοφωράκιας που έστω κι έτσι κερδίζει τα προς το ζειν.

ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΘΕΩΡΗΜΑ ΤΟΥ ΑΥΤΟΦΩΡΑΚΙΑ

Όταν διεκδικείς την πρωθυπουργία και κάνεις πλάκα μ΄αυτά τα πράγματα τότε υπάρχει μέγα θέμα. Αποδέχεσαι ουσιαστικά …ότι δεν θέλεις να πειράξεις αυτή την άρρωστη κατάσταση, να συλλάβεις και τον πραγματικό υπεύθυνο και την τεράστια φορολογητέα ύλη που διαφεύγει. 

Ουσιαστικά δηλώνεις πως θέλεις ν΄αυξήσεις τα φορολογικά σου έσοδα με επώδυνο για την κοινωνία τρόπο, και δεν προτίθεσαι ν΄απαλλάξεις την κοινωνία απ΄αυτό το όνειδος, του αυτοφωράκια, για λόγους που μόνο εσύ γνωρίζεις.

Η διακυβέρνηση ΠΑΣΟΚ- Ν.Δ. τα χρόνια της κρίσης σ΄αυτό το μοντέλο πάτησε. 
Αντιμετώπισε σαν αυτοφωράκια τον Έλληνα πολίτη. 

Του χρέωσε όλο τον λογαριασμό μιας εκτεταμένης πολιτικής διαφθοράς. 
Του είπε κυνικά.. "τι μιλάς; μαζί τα φάγαμε"…. 
Τον έσπρωξε στην ανεργία και την απελπισία, την υπερχρέωση και την υπερφορολόγηση, τον ξενιτεμό και το αδιέξοδο, την απογοήτευση και την καταστροφή, την κατάθλιψη και την αυτοκτονία.
Όταν τον περασμένο Γενάρη ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές, Σαμαράς και Βενιζέλος λοιδόρησαν την πολιτική επιλογή των Ελλήνων πολιτών. 
Για σύντομη παρένθεση μίλησαν. 
Η ελληνική κοινωνία όμως δεν τους κάνει την χάρη να πάρει στα σοβαρά ούτε αυτούς, ούτε τους διαδόχους τους….

ΞΕΜΠΕΡΔΕΥΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟ ΠΑΛΙΟ, ΚΕΡΔΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΑΥΡΙΟ

Οι Έλληνες πολίτες έχουν μάθει… έχοντας πάθει. 
Ξέρουν τι έχει συμβεί και μπορούν να ζυγίσουν τα πράγματα. 
Κατανοούν ότι η πολιτική διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα "ΞΕΜΠΕΡΔΕΥΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟ ΠΑΛΙΟ, ΚΕΡΔΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΑΥΡΙΟ", δεν είναι ένα απλό πολιτικό σύνθημα. Κοινωνικό αίτημα είναι και πολιτική απαίτηση για την μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών ανεξάρτητα από ιδεολογική κατεύθυνση.

Γι΄αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ θα νικήσει ξανά! 
Και την επόμενη μέρα των εκλογών γνωρίζοντας από ποιο σημείο ξεκινάμε, θα αρχίσουμε να βάζουμε τα θεμέλια ώστε η χώρα να σταθεί ξανά στα πόδια της μέσα στην δίνη μιας αρνητικής συγκυρίας εσωτερικής και διεθνούς. Κερδίζοντας βήμα βήμα, σιγουριά και ελπίδα, εμπιστοσύνη και χαμόγελο, το δικαίωμα στο παρόν και το μέλλον…!


Ποτάμι - κόμμα σούπερ μάρκετ: Γιατί κάθε μπερλουσκονική κυβέρνηση χρειάζεται και τον Μπέπε Γκρίλλο της

Μιχάλης Κουντούρης / efsyn

Κάτω στα λεμονάδικα ...

του Γιώργου Πίτσου*


Δεν έγινε και τίποτα σημαντικό. Μάλλον έσταξε η ουρά του γαϊδάρου.

Πήγα χτες βράδυ (12/9/15) στο θέατρο Χυτήριο στην Ιερά Οδό να παρακολουθήσω την παρουσίαση των προεκλογικών θέσεων της πρωτοβουλίας ΜΠΡΟΣΤΑ που συμπράττει εκλογικά με το ΠΟΤΑΜΙ.
Ενδιαφέρουσες απόψεις, τροφή για προβληματισμό. Αγωνίες νέων ανθρώπων για το αύριο, ζεστά αισιόδοξα χαμόγελα.
Ώσπου έγινε το θαύμα . " Μας τίμησε με την παρουσία του ". 

Εμφανίστηκε από το πουθενά ένα πελώριο παγώνι ΕΓΩ . 
Κι έσερνε μαζί τον ΣΤΑΥΡΟ. 
Μια ντεμέκ στάση σώματος, ένα ειρωνικό ανθυπομειδίαμα και άνεση. 
Πολλή άνεση ρε παιδί μου.

Όλοι διεφθαρμένοι εκτός από εμάς . 
Όλοι παλαιοκομματικοί εκτός από εμάς . 
( Λυκούδης , Ψαριανός, Μάρκου, Αμυράς , Δρέττα, Σκυλακάκης, Λυμπεράκη κλπ τουλάχιστον από 3 κόμματα έκαστος ).

Στυγνός ελιτίστικος εκβιασμός. Αν πάρουμε χαμηλό ποσοστό δεν συνεργαζόμαστε με κανέναν. Αν πάρουμε υψηλό ποσοστό θα βάλουμε τους ικανούς δικούς μας ανθρώπους. 

Έχουμε τον Διαμαντούρο επικεφαλής. Άρα είμαστε οι καλλίτεροι.
( δεν πιστεύω ότι ο Διαμαντούρος θάθελε να τον περιφέρει στις ρούγες ο Σταύρος σαν αξιοθέατο ). 

Τα ήξερε όλα, τα σφάζω, τα μαχαιρώνω. Κόμμα τύπου σούπερ μάρκετ. 

Η αρένα μύριζε άγχος πριν την εκλογική συντριβή. 
Λίγος αδέρφια. Πολύ λίγος. Δεν με ενδιαφέρουν τα κουτσομπολιά περί αυτού. Άκουσα και είδα την μετριότητα και την ημιμάθεια live.

Κάθε μπερλουσκονική κυβέρνηση χρειάζεται και τον Μπέπε Γκρίλλο της. Θλίψη γι αυτό που πλασαρίστηκε ως ΝΕΟ.
Απορία : γιατί τόσοι ικανοί άνθρωποι τριγύρω του τον ανέχονται ;


πηγή Μεταρρυθμιστική Αριστερά

Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2015

Τι Παπάγος , τι Πλαστήρας; (γράμμα προς αριστερούς μελαγχολούντες)

του Γιάννη Καλαϊτζή / efsyn
Ολοκληρωτικός πόλεμος και συντριπτική ηρωική ήττα ή οπισθοχώρηση και πρόσκαιρος συμβιβασμός;

του Βασίλη Παππά, εκπαιδευτικού*
Ο πολιτικός χρόνος είναι αδυσώπητος. Τρέχει αγαπητέ ψηφοφόρε (του πρώτη φορά αριστερά), χωρίς να κοιτά τη δική σου μελαγχολία.
Και συ έβαλες το λιθαράκι σου στη δημιουργική ασάφεια της διαπραγμάτευσης ή στην ασάφεια υλοποιήσιμων πολιτικών, είτε στον τρόπο λειτουργίας της Κεντρικής Επιτροπής,  είτε στον τρόπο επάνδρωσης της δημόσιας διοίκησης, είτε στη λειτουργία μεταλλείων, εργοστασίων κλπ.                                                                                      
Νόμιζες ότι είχες χρόνο για να διοικήσεις με άλλον τρόπο και διαδικασίες οργανισμούς και νοσοκομεία, είχες χρόνο να τετραγωνίσεις τον κύκλο στις Σκουριές, είχες τον χρόνο να σπάσεις το μονοπώλιο του ψηφιακού σήματος των μεγαλοεργολάβων.
Νόμιζες ότι είχες τον χρόνο να αλλάξεις το περιβάλλον της εκπαίδευσης, να μεγιστοποιήσεις τα κέρδη από τις λίστες των φοροφυγάδων, είχες την πολυτέλεια να περιθάλψεις τους πρόσφυγες  σαν να τους κερνούσες καφέ στο αμφιθέατρο της σχολής σου.
Πίστευες αφελώς ότι οι αστοί της σημερινής Ευρώπης θα υποχωρούσαν μπρος στις έννοιες δημοκρατία, λαϊκή κυριαρχία, επονείδιστο χρέος, ανθρωπιστική κρίση. Πίστευες ότι τα κινήματα  στην Ευρώπη θα σάρωναν το κατεστημένο όπως ο Μάης του 68, σάρωσε το παλιό και έφερε το ελπιδοφόρο νέο. Μόνον που φευ ο Σόιμπλε δεν είναι Ντε Γκώλ.     
Πίστεψες ότι το 62 % του εκλογικού σώματος μελετά κάθε πρωί την Iskra (την παράνομη εφημερίδα που εξέδιδε ο Lenin το 1900-05) και προετοιμάζεται για την τελική επίθεση και την κατάληψη των θερινών ανακτόρων .  Δυστυχώς μονοψήφιο ποσοστό ενίσχυσε κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού τις δράσεις ενάντια στη φτώχεια, ενάντια στην απόλυτη ένδεια των προσφύγων, συμμετείχε σποραδικά σε αντιρατσιστικά φεστιβάλ και πορείες. Ακόμη και η νεολαία αριστερού κόμματος έβγαλε ανακοίνωση καταγγελία για το κόμμα, τον Σεπτέμβρη μιας και αυτή συμμετείχε στα μπάνια του λαού τον Ιούλιο - Αύγουστο.
Και τώρα τι κάνουμε που θα έλεγε και ο μεγάλος  επαναστάτης (ξέρεις αυτός που έγραψε για τον αριστερισμό ή που υπέγραψε σύμφωνο με τους επιτιθέμενους και παρεχώρησε χώρο της τσαρικής Ρωσίας στους εχθρούς, ώστε να κερδίσει χρόνο και να ανατάξει τη χώρα)!
Θα επαναφέρουμε το δίλημμα τι Παπάγος τι Πλαστήρας?
Θα κλείσουμε τα μάτια και τα αυτιά και δεν θα δούμε τι παίζεται τούτη τη στιγμή στην Ευρώπη? Κάποτε ένας αξιόλογος και αξιοπρεπής σύντροφος υποστήριζε ότι χωρίς τους ευρωπαϊκούς λαούς ρήξη δεν γίνεται. Τώρα αυτό στο βωμό της πολιτικής καθαρότητας το ξέχασε, αλλά τώρα η Ευρώπη βράζει. Εμείς θα ενισχύσουμε τις αναταράξεις, ή θα πάμε στο νησάκι μας και εκ του μακρόθεν θα δημοσιοποιούμε σενάρια ρήξης;
Θα τους  κάνουμε τη χάρη να χάσουμε ολοκληρωτικά τον πόλεμο ή θα ενισχύσουμε τους Pontemos στην Ισπανία, το Bloco της αριστεράς που συνεργάζεται με το Κ.Κ. Πορτογαλίας, την επανίδρυση της αριστεράς στην Ιταλία, το Sinn  Fein  στην Ιρλανδία, τους Die Linke στη Γερμανία, την αριστερά του Τζέρεμι Κόρμπιν στη Βρετανία ώστε να δώσουμε τις νέες  μάχες που έρχονται;
Και εδώ στο εσωτερικό θα χαρίσουμε τα θαλασσοδάνεια της Αγροτικής τράπεζας, θα χαρίσουμε τις μίζες της Ζήμενς, θα αφήσουμε στο απυρόβλητο τα υποβρύχια που γέρνουν, θα χαρίσουμε τις λίστες των φοροφυγάδων στους μεγαλοεργολάβους και μεγαλοκαναλάρχες;
Και σε τελευταία ανάλυση πέρα από την πολιτική (και τα πολλά λάθη) είναι και ζήτημα αισθητικής . Φαντάζεστε υπουργό παραγωγικής ανασυγκρότησης τον Κυριάκο Μητσοτάκη (αυτόν της Ζήμενς), φαντάζεστε υπουργό δημόσιας τάξης τον Βορίδη (με τον πραγματικό μπαλτά=τσεκούρι στο χέρι), φαντάζεστε υπουργό παιδείας τον τηλεαστέρα – πλασιέ αρχαίων συγγραφέων Γεωργιάδη , φαντάζεστε υπουργό μεταναστευτικής πολιτικής τον Πλεύρη; Φαντάζεστε αυτούς που κουνούν τα μεταπτυχιακά τους σε τηλεοπτικά πάνελ, ακολουθώντας την πολιτική του ιερωμένου που διάβαζε τον καιρό της χούντας και δεν είχε χρόνο να ασχοληθεί με τα κοινά;
Τελικά τον Παπάγο σύντροφοι  ή τον Πλαστήρα;

Βασίλης Παππάς – εκπαιδευτικός (Τρίκαλα)
Μέλος του ΚΚΕ εσωτ. από το 75, (αφού όλοι θέλουν να συντάσσονται με κάποιους, χωρίς να το χαρίζω σε κανέναν!)
ΥΓ. Το 1948 έγινε απόπειρα δολοφονίας του Τολιάτι, γ.γ. του ΚΚ Ιταλίας. Οι οργανώσεις του κόμματος ετοιμάστηκαν για εμφύλια αντιπαράθεση. Η φράση του Τολιάτι «εμείς δεν θα το κάνουμε όπως οι έλληνες» έμεινε στην ιστορία!