Τετάρτη 29 Ιουνίου 2016

Ο Μαρινόπουλος και η νοσηρότητα της μεταπρατικής οικονομίας

"Ο Μαρινόπουλος είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση που δείχνει την διαχρονική σαπίλα της ελληνικής οικονομίας." λέει το άρθρο. Και αυτή η ...χαρακτηριστική περίπτωση σε πλήρωνε για να αγοράζεις το Πρώτο Θέμα... Τυχαίο;
τoυ Ανδρέα Ζαμπούκα*

Αναβλήθηκε τελικά η συζήτηση για την υπαγωγή της «Μαρινόπουλος» στο άρθρο 99, για την 1η Ιουλίου, προκειμένου να κληθούν στη συζήτηση βασικοί πιστωτές της εταιρείας, όπως και το ΙΚΑ και το Δημόσιο.

Τα ανοίγματα της κυμαίνονται γύρω στα 600 εκατομμύρια ευρώ, χωρίς δημοσιευμένους ισολογισμούς τα τελευταία χρόνια! Σύμφωνα με τα στοιχεία, ο μακροπρόθεσμος δανεισμός μέχρι το τέλος του 2014, έφτασε στα 346.237254 ευρώ και ο βραχυπρόθεσμος στα 100,729 εκατ. ευρώ. Από κει και πέρα, οι διάφορες μαύρες τρύπες μπορεί να ξεπερνούν το 1 δις, δεδομένου πως κανένας φορέας δεν ενδιαφέρθηκε να ελέγξει προς τα πού τραβάει το καράβι που μπάζει από παντού νερά!

Το deal εν τω μεταξύ, με τον Σκλαβενίτη, ναυαγεί οριστικά, ενώ είναι απορίας άξιον πώς μια σοβαρή εταιρεία, ξεκίνησε μια τέτοια διαδικασία σε αχαρτογράφητα νερά, με τον Μαρινόπουλο.

Σε κάθε περίπτωση, το τραγικό είναι πως , αργά ή γρήγορα, πάνω από 10.000 άνθρωποι θα μείνουν στο δρόμο. Και προφανώς, ούτε η Αλεξίου θα κάνει συναυλία ούτε το ΠΑΜΕ διαδήλωση. "Άκλαυτοι" θα καταλήξουν στο ταμείο ανεργίας και στην ανασφάλεια.

Και πέρα από αυτούς, οι προμηθευτές που θα κλείσουν; 
Όλοι αυτοί που συνέδεσαν την δράση τους γύρω από μία "παθητική" μονάδα διακίνησης αγαθών, χωρίς καμία δυναμική ώθηση σε ευρύτερες αγορές;

Ο Μαρινόπουλος είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση που δείχνει την διαχρονική σαπίλα της ελληνικής οικονομίας. Χωρίς βεβαίως, να φταίει μόνο η ίδια η εταιρεία για την έκβαση της πορείας της. Πρόκειται για ένα μείγμα κρατισμού, αδιαφάνειας, πελατειασμού, ατιμωρησίας και κυρίως μεταπρατικής φιλοσοφίας. Το σενάριο είναι περίπου το εξής: 
Δανείζομαι, με τις εγγυήσεις πολιτικών φίλων (αυτοί έχουν την ασυλία), εισάγω προϊόντα, τα διαθέτω στην ελληνική αγορά, πλουτίζω και αν κάτι δεν πάει καλά, χρεοκοπώ. Με λίγα λόγια, ακολουθώ κατά γράμμα τους νοσηρούς κανόνες της μεταπρατικής οικονομίας, χωρίς να παράγω τίποτα για το ΑΕΠ της χώρας και διογκώνω μια εξαρτημένη οικονομία από δανεικά κεφάλαια άμεσου ή έμμεσου κρατικού χρήματος.
Διερωτάται λοιπόν, κανείς γιατί η εταιρεία δεν δημοσίευε ισολογισμούς, γιατί δεν υφίστατο τον έλεγχο από τις υπηρεσίες του κράτους και τέλος, ποιες εγγυήσεις είχαν οι τράπεζες που έδωσαν τα δάνεια που μέρος τους, πλήρωσε ο ελληνικός λαός με την ανακεφαλαιοποίηση τους.

Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται ο καρκινικός συνδυασμός για την ελληνική οικονομία και γενικότερα για το νεοελληνικό μόρφωμα: Οι μεταπράτες που δεν έγιναν ποτέ αστοί και το τραπεζικό σύστημα που συνδέθηκε με τον κρατισμό και το πελατειακό κράτος.

Και στην αντίπερα όχθη, οι «ήρωες» που προσπάθησαν να παράγουν και να εξάγουν, δίνοντας ώθηση στην ανάπτυξη της χώρας, από τις αρχές του 20ου αιώνα ως σήμερα. 

Πώς αντιμετωπίστηκαν άραγε όλοι αυτοί από την ελληνική πολιτεία και ειδικά από τις τράπεζες; 

Πόσα δάνεια πήραν και πόσα κεφάλαια τους διέθεσε η αγορά, για να μεταποιήσουν αγροτικά προϊόντα, να φτιάξουν ποδήλατα, αυτοκίνητα, ψυγεία και σήμερα, να ιδρύσουν ίσως, εταιρείες υψηλής τεχνολογίας και να εξάγουν υπηρεσίες σε όλο τον κόσμο;

Από τους υψηλούς δασμούς του Τρικούπη, μέχρι την φορολογία και το φράγμα του δανεισμού στις μεταπολεμικές δεκαετίες (αυτοκινητοβιομηχανίες ATTICA, ENFIELD- NEORION κτλ) το πολιτικό σύστημα κατέστρεφε κάθε προσπάθεια μαζικής παραγωγικότητας στην χώρα. .

Αλλά και σήμερα, ποιος εξαγωγέας απολαμβάνει τα προνόμια του μεταπράτη, προκειμένου να συνεισφέρει στην ανάπτυξη της χώρας; Ποιος μπορεί να διαθέσει την ζωή του, τις ιδέες του και τα χρήματά του για να ιδρύσει μονάδες παραγωγής, χωρίς να αισθανθεί την αδιαφορία του κράτους και του τραπεζικού συστήματος;

Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς αν με τα ίδια κεφάλαια που διέθεσε το σύστημα στον Μαρινόπουλο, μπορούσε να λειτουργήσει μια βιομηχανία που θα δημιουργούσε αντί για 10.000, 50.000 θέσεις εργασίας;

Κάθε φορά που ακούω γι αυτό το άρθρο 99 του πτωχευτικού κώδικα, θέλω δεν θέλω, φαντάζομαι διάφορα. Κι αν το παρακάνω και τους βάζω όλους στο ίδιο τσουβάλι, τουλάχιστον έχω το δικαίωμα να τους υποψιάζομαι. Να βλέπω από τη μία, τον «πτωχευμένο» να κάνει τη ζωή του στην Μύκονο και από την άλλη, τον άλλον, τον «υγιή» να παλεύει να εξάγει τα προϊόντα του και να δουλεύει για το κράτος και τις μαύρες τρύπες που ο πρώτος δημιούργησε!

Παράξενη χώρα η Ελλάδα. Και δε φταίνε πάντα οι δημόσιοι υπάλληλοι…


πηγή liberal

"Unidos Podemos Venceremos!" Τι δεν πήγε καλά;




του Γιώργου Παπασπυρόπουλου*


Την δημοσκοπική άνοδο η αριστερά την ζει σχετικά σπάνια, αλλά ακόμη πιο σπάνια την κάνει πραγματικότητα σε ψήφους. Παγκόσμια. Πάντα και παντού όμως υπάρχουν συγκεκριμένοι λόγοι και για την επιτυχία και για την αποτυχία να κάνει τις δημοσκοπήσεις πραγματικότητα.

Στην Ελλάδα την δημοσκοπική άνοδο είχαμε ζήσει πρώτη φορά το 2008 αλλά ανακόπηκε μετά την μαθητική εξέγερση για την δολοφονία του Γρηγορόπουλου. Ξαναπαρουσιάστηκε την άνοιξη του 2012 μετά την δημόσια διακήρυξη του Αλέξη Τσίπρα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να διεκδικήσει την διακυβέρνηση. Είχε προηγηθεί μια πρόσκαιρη δημοσκοπική άνοδος της ΔΗΜΑΡ λίγο νωρίτερα... εκείνοι δεν ζήτησαν να κυβερνήσουν όμως.

Στις πρόσφατες εκλογές στην Ισπανία, οι Unidos Podemos είχαν σταθεροποιηθεί γύρω στο 26% σε όλες σχεδόν τις δημοσκοπήσεις. Οι εκλογές διέψευσαν τις δημοσκοπήσεις. Τι άλλαξε τελευταία στιγμή; 
Μα το Brexit!

Η ισπανική κοινωνία έκανε ένα βήμα πίσω, όπως έκανε και η ελληνική το 2008. Σοκάρουν οι αλλαγές στο status quo φαίνεται. Και οι πολίτες επιστρέφουν στην "ασφάλεια" του χθες αναβάλλοντας το ρίσκο μιας αλλαγής σε ένα περιβάλλον που ξαφνικά έγινε πιο σύνθετο απ΄ότι αναμενόταν... 

Με το Brexit, η ισπανική κυβέρνηση θυμήθηκε το Γιβραλτάρ και αποσυντόνισε το ενδιαφέρον στο δικαίωμα δημοψηφίσματος των Καταλανών που το Podemos θα σεβόταν και ο Ραχόι όχι. Αντιπαρέβαλε στην "διασπαστική λειτουργία" των δημοψηφισμάτων που μπορεί κανείς και να μετανιώσει για την απόφασή του την επόμενη κιόλας μέρα όπως οι Βρετανοί, το σιγουράκι της επανένωσης της "μητέρας πατρίδας". 

Το ίδιο -κρατώντας τις διαφορές- συνέβη και στην Ελλάδα μετά την μαθητική εξέγερση στα τέλη του 2008: την χαρά της δημοκρατίας των κινημάτων δεν συμμερίστηκε η μεσαία τάξη και επέστρεψε δημοσκοπικά (και πραγματικά στις εκλογές του 2009) στο συντηρητικό στρατόπεδο μην μπορώντας να εμπιστευθεί τους οπαδούς της ρήξης με την "σταθερότητα". 

Η αλλαγή σε μια κοινωνία όπως την επαγγέλλεται η αριστερά, γίνεται αποδεκτή μέσω εκλογών μόνο σε σπάνιες περιπτώσεις: όταν η απελπισία από την προηγούμενη διαχείριση έχει χτυπήσει κόκκινο και έχει αγγίξει οπωσδήποτε την μεσαία τάξη - όπως στην Ελλάδα των μνημονίων που πρακτικά την κατέστρεψε. Με λίγα λόγια η κοινωνία είναι από την φύση της συντηρητική και ακόμη και όταν δεχθεί προοδευτικές αλλαγές προτιμά συνήθως ως φορέα τους, τον ίδιο τον φορέα της γνώριμης διαχείριση του χθες (που θα τις υιοθετήσει λόγω της δράσης των κινημάτων), παρά μια γενική ανατροπή στις σταθερές της καθημερινότητας από τον άγνωστο διαχειριστικά προοδευτικό φορέα... 

Προτιμά δλδ να μην έρθουν τα πάνω κάτω συνολικά - αλλά να υιοθετηθούν από τις ελίτ μερικά ουσιώδη λαϊκά αιτήματα. 

Για να ψηφίσει άρα αριστερά πρέπει να έχει πειστεί πραγματιστικά ότι οι "άλλοι" δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξουν. Αυτό συνέβη με τον Σαμαρά και το mail Χαρδούβελη - ήταν σαφές, πέραν από κάθε αμφιβολία ότι η συγκυβέρνηση ΝΔ ΠΑΣΟΚ θα υλοποιούσε όλες τις απαιτήσεις των δανειστών απλά για να παραμείνει στην εξουσία το παλιό καθεστώς της διαπλοκής. 

Με μια έννοια, δεν ήταν τα σκάνδαλα, δεν ήταν η χρεοκοπία, δεν ήταν τα μνημόνια που έφεραν την αριστερά στην Ελλάδα: ήταν το γεγονός ότι η πελατειακή ελληνική ελίτ έφτασε στα όριά της που καθορίζει η φύση της ως μεταπράτη που ζει από την προμήθεια - δεν μπορούσε ούτε τις μεταρρυθμίσεις που η κοινή λογική απαιτούσε να πραγματοποιήσει ακόμη και αν είχε την εντολή της τρόικας! Δεν πρόκειται για μια δυτικού τύπου εθνική αστική τάξη αλλά για ένα μόρφωμα παρακαπιταλιστικό, στις παρυφές του δυτικού νεοφιλελευθερισμού όπου η εντοπιότητα των αστικών συμφερόντων είναι ασθενική, αντίθετα η πλειοψηφία τους έχει έδρα στο City και χώρο νοσταλγικών διακοπών και παρασιτισμού την Ελλάδα.

Αυτό δεν συμβαίνει στην Ισπανία. Παρ΄όλα τα σκάνδαλα, τις δεκάδες χιλιάδες βίαιες εξώσεις και την εφαρμογή αιματηρής λιτότητας χωρίς μνημόνιο, η ισπανική ελίτ έχει εθνικά χαρακτηριστικά, εθνικά κεφάλαια και βιομηχανική παραγωγή και προβλήματα "εθνικής ολοκλήρωσης". Επίσης λόγω μεγέθους - τρίτη οικονομία της ευρωζώνης - έχει άλλη βαρύτητα στην ενότητα της ΕΕ: 
Μπορεί η ισπανική αριστερά να απειλούσε ότι δεν θα ήταν δυνατόν να φερθούν στην Ισπανία όπως στην Ελλάδα σε περίπτωση επικράτησής της αλλά αυτό λειτουργούσε και ανάποδα - μεγάλα μεγέθη μεγάλοι μπελάδες  = μεγάλη ανασφάλεια. 
Το Brexit απελευθέρωσε σε δυο μέρες το αίσθημα του φόβου με έναν τρόπο που δεν μπόρεσε ο Ραχόι σε δυο μήνες.

Τι δεν πήγε καλά λοιπόν; Το timing...
Ο Ραχόι έλαβε "θείο δώρο" στο παρά πέντε. 

Την ισπανική μεσαία τάξη έτσι, δεν την τρόμαξε ούτε η κοτσίδα του Ιγκλέσιας ούτε οι αναρχικοί παππούδες των Podemos: την τρόμαξε το Brexit και η πιθανότητα νέων περιπλοκών από την πρωτοκαθεδρία των Podemos σε μια ήδη περίπλοκη λόγω Brexit κατάσταση - και ανέβαλλαν την αλλαγή. Ακόμη και η αποχή αυτό υποδηλώνει: αδυναμία αντίδρασης σε μια αιφνίδια αλλαγή.

Αυτό σημαίνει απλά ότι οι Podemos δεν έχασαν. Γιατί τίποτα δεν άλλαξε - αποτελούν την μόνη εναλλακτική για την ισπανική κοινωνία υπό κανονικές συνθήκες. Και οι συνθήκες γρήγορα θα γίνουν πάλι "κανονικές" αφού αυτό που θα επιστρέψει δεν θα είναι ...η Βρετανία στην ΕΕ αλλά η καθημερινότητα της λιτότητας και του νεοφιλελευθερισμού. Κι εκεί δεν έχουν αντίπαλο.


υγ Η χαμένη ευκαιρία της δεξιάς προπαγάνδας: Σοφά ο Αλέξης Τσίπρας δεν πήγε στην Ισπανία προεκλογικά. Αν η ανάσχεση των Unidos Podemos συνδεόταν με την παρουσία του εκεί, η μαύρη προπαγάνδα θα το γλεντούσε κυριολεκτικά. Αντίθετα, ακόμη και η παραπληροφόρηση ότι οι Podemos διαχώριζαν εαυτούς από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους χειρισμούς του, επιβεβαιώνει εν τοις πράγμασι τον ΣΥΡΙΖΑ, έστω και από καραμπόλα...

*Δημοσιεύτηκε στο tvxs

Τρίτη 28 Ιουνίου 2016

Η “τυχαία” δολοφονία της Τζο Κοξ

Γράφει η Σίσσυ Βωβού*
Δεν είναι πλέον στην επικαιρότητα, ο φόνος της βουλεύτριας του Εργατικού Κόμματος του Ηνωμένου Βασιλείου Τζο Κοξ, μια και τελείωσε και το δημοψήφισμα που ήταν και η αιτία της δολοφονίας της. “Πρώτα η Βρετανία” φέρεται να φώναξε ο δολοφόνος της, κατά την αποτρόπαια πράξη του. Υπάρχουν πάντως σημαντικά στοιχεία τα οποία δεν παρουσιάστηκαν, τουλάχιστον στον ελληνικό τύπο, απ’ όσο παρακολουθήσαμε.
«Η δολοφονία της Τζο ήταν πολιτική. Ήταν μια τρομοκρατική ενέργεια σχεδιασμένη να προωθήσει την ατζέντα του μίσους εναντίον των άλλων» είπε ο Μπρένταν Κοξ μιλώντας στο «μνημόσυνο» που οργανώθηκε στην πλατεία Τραφάλγκαρ του Λονδίνου ανήμερα των γενεθλίων της βουλεύτριας του Εργατικού Κόμματος και συζύγου του, που δεν πρόλαβε να κλείσει τα 42 χρόνια της.
Σίγουρα ήταν πολιτική δολοφονία, όμως θύμα της ήταν μια από τις 191 συνολικά βουλεύτριες του Γουέσμίνστερ, και όχι ένας από τους 459 άντρες βουλευτές.
Τυχαίο; Όχι και τόσο, αφού οι απειλές εναντίον των βουλευτριών στη Βρετανία ήταν συχνότατες, κάτι που οδήγησε εδώ και λίγον καιρό αρκετές από αυτές να απευθυνθούν στις πολιτικές και αστυνομικές αρχές για ενίσχυση της ασφάλειάς τους. Η ίδια η Κοξ είχε απευθυνθεί στην αστυνομία για παρενόχληση σεξουαλικής φύσης, λίγες εβδομάδες πριν το φόνο της. Επίσης φίλες και φίλοι της αποκάλυψαν ότι συχνά μιλούσε για την “αυξανόμενη εχθρότητα και επιθετικότητα” προς τις βουλεύτριες.
Αποκαλύφθηκε ότι περισσότερες από 18 βουλεύτριες αντιμετώπισαν προσωπικές απειλές και υβρεολόγιο στα σόσιαλ μίντια κατά τους τελευταίους μήνες.
Αρκετές είχαν εκφράσει ανησυχία πριν το φόνο της Κοξ, λέγοντας ότι η ασφάλειά τους βρισκόταν σε κίνδυνο και προειδοποιούσαν ότι μπορεί να φονευόταν κάποιος πολιτικός ως αποτέλεσμα της αυξανόμενης εχθρότητας.
Μια από αυτές, έγραψε στον πρωθυπουργό και τις κοινοβουλευτικές αρχές πέρυσι τον Μάιο ζητώντας την αύξηση της ασφάλειας και λέγοντας ότι αν δεν βελτιωνόταν η ασφάλεια ιδιαίτερα στις εκλογικές περιφέρειες, θα ήταν πιθανό να υπάρξει κάποιο τραγικό γεγονός.
Την Παρασκευή 17 Ιουνίου, το πρωθυπουργικό γραφείο ανακοίνωσε ότι ο πρωθυπουργός είχε απαντήσει προσωπικά στη βουλεύτρια που του έγραψε εκφράζοντας “βαθιά ανησυχία”, και είχε παραπέμψει το θέμα στην υπουργό Εσωτερικών Τερέζα Μέι, η οποία έγραψε στην ηγεσία της αστυνομίας για τους φόβους της για την ασφάλεια των βουλευτριών.
«Συναντήθηκα με τον φρούραρχο της βουλής και τους επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ασφάλειας. Ο Φρούραρχος  ήταν πολύ καλός και κατανόησε της ανησυχίες μου. Αλλά ένιωθα κάπως ότι μερικοί από την κοινοβουλευτική ασφάλεια περιφρονούσαν την ανησυχία μου για την ασφάλεια στις εκλογικές περιφέρειες”…  “Το πίεζα συνέχεια και όλοι απλώς μιλούσαν για το πρωτόκολο και την ‘αναθεώρηση’ της κατάστασης. Η Τζο πέθανε ενώ αυτοί ‘αναθεωρούσαν’ την κατάσταση”…
Αποκαλύφθηκε αμέσως μετά το φόνο, ότι η κ. Κοξ λάμβανε “ανατριχιαστικά” μηνύματα στις αρχές του χρόνου, από έναν άντρα ο οποίος φαινόταν να είναι μανιακός γι’ αυτήν.
Έδωσε αυτά τα μηνύματα στη Μητροπολιτική Αστυνομία, η οποία αργότερα τον συνέλαβε για αποστολή “κακόβουλης επιστολογραφίας” και αυτός δέχθηκε περιοριστικά μέτρα. Δεν ήταν ο φονιάς της.
Η Diane Abbott, σκιώδης υπουργός ανάπτυξης, είπε: “Δεν μπορείς να αποφύγεις το συμπέρασμα ότι ο δηλητηριώδης μισογυνισμός τον οποίο υφίστανται πολλές γυναίκες πολιτικοί, θέτει το πλαίσιο στην δολοφονική επίθεση στην Τζο. 
“Έχει αποκαλυφθεί ότι η Τζο κατέφυγε στην αστυνομία σε πολλές περιπτώσεις για απειλές εναντίον της πριν το φόνο. Φαίνεται ότι τα νέα μίντια έχουν υποδαυλίσει την κουλτούρα του μισογυνισμού και των βίαιων απειλών”.
Ο φόνος αυτός οδήγησε πολλούς πολιτικούς παρατηρητές να υπογραμμίσουν την αύξηση της ακραίας κακομεταχείρισης την οποία υφίστανται οι βουλεύτριες, ιδιαίτερα στα σόσιαλ μίντια. Κι αυτό, παρά το γεγονός ότι στο Γουέστμίνστερ οι γυναίκες είναι λιγότερες από 30%. Ακόμα και στη χώρα των σουφραζετών, ο μισογυνισμός καλά κρατεί, όπως αποκαλύφθηκε τραγικά.
ImageHandler.ashx
Ο φόνος
Ο φόνος έγινε στις 16 Ιουνίου, στην εκλογική περιφέρεια της Κοξ Batley, έξω από τη βιβλιοθήκη, μετά από ομιλία της. Προφανώς, ο φονιάς την περίμενε καλά οπλισμένος. Της κατάφερε τρεις μαχαιριές και την πυροβόλησε τρεις φορές, για να είναι απολύτως σίγουρος, φαίνεται, για το αποτέλεσμα. Δίπλα της βρισκόταν συνεργάτις της.
Ο Τόμας Μάιερ, 52 ετών, όπως ανακοίνωσε δύο ημέρες αργότερα η αστυνομία του Γιόρκσάιρ, κρατείται και κατηγορείται για

Σάββατο 25 Ιουνίου 2016

"Το Brexit προκαλεί σοκ στη γερμανική οικονομία" ή όποιος σπέρνει ανέμους, θερίζει θύελλες...




Οι γερμανοί εδώ και καιρό ξυπνούν τον οικονομικό εθνικισμό των ευρωπαϊκών χωρών επειδή τον εφαρμόζουν για πάρτη τους . 
H Ευρώπη- εσωτερική αγορά της Γερμανίας δεν είναι ένα ρεαλιστικό σχέδιο: ήδη απομάκρυνε έναν βασικό οικονομικό εταίρο-πελάτη της Γερμανίας.... 
Το τι θα ακολουθήσει δεν είναι ακόμη ξεκάθαρο. 
Ένα είναι όμως σίγουρο: αν παίζεις με την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση στο τέλος θα μαζέψεις τα κομμάτια της και θα χάσεις άλλον ένα πόλεμο - οικονομικό αυτήν την φορά. 
Και θα φέρεις τον εθνικισμό πίσω, ως κυρίαρχη πραγματικότητα στην Ευρώπη μετά από 60+ χρόνια. 
Σπουδαίο επίτευγμα κε Σόιμπλε....

Διαβάζουμε στην Deutsche Welle: 
"Το Brexit προκαλεί σοκ στη γερμανική οικονομία"
Μήνες μεγάλης ανασφάλειας αναμένονται για τη γερμανική εξαγωγική οικονομία. Εκπρόσωποί της κάνουν λόγο για μια "καταστροφή" με πολλαπλές επιπτώσεις. 
Η ωστική δύναμη της βόμβας που πυροδότησαν χθες οι Βρετανοί μετά το δημοψήφισμα προκάλεσε σοκ και στη γερμανική οικονομία, η οποία κυρίως στον τομέα της αυτοκινητοβιομηχανίας διατηρεί στενούς δεσμούς με το Λονδίνο. Για τη Γερμανία η Βρετανία αποτελεί τον τρίτο εξαγωγικό εταίρο με έναν όγκο εξαγωγών γύρω στα 90 δις ευρώ. Στην ίδια τη Γερμανία, 750.000 θέσεις εργασίας εξαρτώνται από τις γερμανοβρετανικές εμπορικές σχέσεις, ενώ 400.000 άνθρωποι εργάζονται στο Ηνωμένο Βασίλειο σε γερμανικά υποκαταστήματα. 
"Αιφνιδιάστηκε η γερμανική οικονομία" 
Για ένα καταστροφικό αποτέλεσμα για τη Βρετανία, την Ευρώπη αλλά και τη Γερμανία και ιδιαίτερα για τη γερμανική οικονομία, έκανε λόγο ο πρόεδρος του γερμανικού Συνδέσμου Εξαγωγικού Εμπορίου BGA, Άντον Μπέρνερ. «Εκείνο που θα πρέπει να αποφύγουμε είναι μια ρήξη του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, ειδάλλως θα μπορούσαν να ακολουθήσουν κι άλλες χώρες με αποτέλεσμα τη διάσπαση της Ευρώπης». Ο πρόεδρος του Γερμανικού Βιομηχανικού και Εμπορικού Επιμελητηρίου DIHK, Έρικ Σβάιτσερ, έκανε λόγο για αιφνιδιασμό της γερμανικής οικονομίας. Ο Σβάιτσερ προέβλεψε θεμελιακές αλλαγές σε πολλές από τις συνολικά 2500 γερμανικές εταιρείες που έχουν την έδρα και την παραγωγή τους στη Βρετανία. «Θα πρέπει να υπολογίζουν ότι θα μειωθεί η παραγωγή τους».
«Το αποτέλεσμα εξασθενεί την ίδια τη Βρετανία, την ΕΕ και τη Γερμανία, τόσο πολιτικά όσο και οικονομικά», τόνισε ο Μάρκους Κέρμπερ, διευθυντής του Συνδέσμου Γερμανικών Βιομηχανιών BDI. Για το BDI χρειάζεται να γίνει μια νέα αρχή στην ΕΕ, και κυρίως κοινός παρανομαστής των διαπραγματεύσεων που θα ξεκινήσουν με τη Βρετανία για τη ρύθμιση των μελλοντικών της σχέσεών τηε με την ΕΕ να είναι ο περιορισμός των ζημιών για τις εταιρείες, τους απασχολούμενος και το εισόδημά τους. Ιδιαίτερα πλήττονται οι εργαζόμενοι στην αυτοκινητοβιομηχναία, στην ενέργεια, στις τηλεπικοινωνίες, στους τομείς ηλεκτρονικής και μετάλλου αλλά και στο λιανεμπόριο. 
Φράτσερ: "Να παρέμβουν οι τράπεζες" 
Ο πρόεδρος του Γερμανικού Συνδέσμου Μικρομεσαίων Επιχειρήσεων BVMW Μάριο Οχόβερ εκτίμησε ότι το Brexit θα πλήξει κυρίως τον κλάδο των ΜμΕ με την επιβολή δασμών κι άλλων εμπορικών περιορισμών. Αυτήν τη στιγμή κανείς δεν μπορεί να εκτιμήσει τις οικονομικές και εμπορικές επιπτώσεις για τη Γερμανία. Ο όμιλος ασφάλισης πιστώσεων Euler Hermes υπολογίζει ότι δεν είναι μόνο ο τομέας αυτοκινήτου που θα πληγεί, αλλά και οι τομείς χημείας και κατασκευής μηχανών.
Από την πλευρά του ο Μαρσέλ Φράτσερ, πρόεδρος του γερμανικού Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών DIW, ζήτησε άμεση παρέμβαση των κεντρικών τραπεζών. «Έχει θεμελιακή σημασία να επιδράσουν κατευναστικά» δήλωσε προς το ειδησεογραφικό πρακτορείο Reuters προσθέτοντας ότι περιμένει ένα ισχυρό μήνυμα των σημαντικότερων κεντρικών τραπεζών για να μετριαστεί ο πανικός και οι αναταράξεις στις διεθνείς αγορές. Είπε πάντως ότι δεν περιμένει αναζωπύρωση της δημοσιονομικής κρίσης λόγω αναταραχών στον τραπεζικό τομέα. «Το Brexit είναι καταστροφή για την Ευρώπη» πρόσθεσε. Αξίζει να σημειώσουμε ότι στις τελευταίες του προβλέψεις ότι το DIW μείωσε κατά 0,5% το ρυθμό ανάπτυξης της γερμανικής οικονομίας για το 2017. 

Πηγή: Deutsche Welle, tvxs

Παρασκευή 24 Ιουνίου 2016

Μια αυστηρή ενδοαριστερή κριτική του νέου αναπτυξιακού νόμου: "δεν αφορά στην ενίσχυση της ελληνικής μεταποίησης συνολικά αλλά ελάχιστους επενδυτές"

Ένας ακόμα Αναπτυξιακός νόμος που δεν θα φέρει την Ανάπτυξη

του Αλέξανδρου Οικονομίδη*

Τις προηγούμενες μέρες κατατέθηκε στη βουλή ένας ακόμα νέος αναπτυξιακός νόμος. Ένας νόμος, που πέρα από τις όποιες καλές και αγαθές προθέσεις των συντακτών του, στην ουσία και στην πράξη δεν αλλάζει τίποτα από τους λόγους που τόσα χρόνια οδήγησαν στην διαρθρωτική κατάρρευση του παραγωγικού μας ιστού, στην τεράστια ανεργία, στην γιγάντωση του παρασιτισμού και τελικά στην πτώχευση της χώρας μας.

Ο νόμος αυτός ενώ θα έπρεπε να είναι το εργαλείο μιας γενικότερης αναπτυξιακής και ειδικότερα βιομηχανικής πολιτικής, κατατίθεται χωρίς πρώτα η κυβέρνηση να έχει καταρτίσει, ανακοινώσει και διαβουλευθεί με τους παραγωγικούς φορείς και την κοινωνία, οι οποίοι άλλωστε θα σηκώσουν στους ώμους τους την εφαρμογή του, το στρατηγικό αναπτυξιακό της πρόγραμμα για τα επόμενα 5-10 χρόνια. Μια υποχρέωση που, παρά του ότι είναι και μνημονιακή της υποχρέωση και έπρεπε να έχει κατατεθεί από τον περασμένο Μάρτιο, πήρε παράταση μέχρι τον τρέχοντα Ιούνιο.[1]

Θα σταθώ σε δύο μόνο διατάξεις του νέου αναπτυξιακού νόμου, που είναι χαρακτηριστικές της έλλειψης στρατηγικής και κατεύθυνσης που πρέπει να έχει η ανάπτυξη για τον τόπο μας.
  • Η ελάχιστη επένδυση που μπορεί να ενταχθεί στις διατάξεις του νόμου για τις μικρές επιχειρήσεις είναι 100.000€
Το 95% των μεταποιητικών επιχειρήσεων στην Ελλάδα είναι πολύ μικρές επιχειρήσεις (απασχολούν 1 έως 9 άτομα). Αλήθεια πιστεύει κανείς σήμερα, σε συνθήκες οικονομικής ασφυξίας και με ανύπαρκτο τραπεζικό τομέα, αυτές οι επιχειρήσεις μπορούν και πρέπει να επενδύσουν αυτό το ποσό; 

Το σημερινό πρόβλημα των επιχειρήσεων και ειδικά των μικρομεσαίων δεν έγκειται στην έλλειψη κτιρίων και μηχανημάτων αλλά κυρίως στην δραματική έλλειψη παραγγελιών, το οποίο συναθροιζόμενο με τις υπέρογκες επιβαρύνσεις όπως φορολογία εισοδήματος 29%, προκαταβολή φόρου 100%, υψηλές ασφαλιστικές εισφορές (από τις μεγαλύτερες σε όλη την Ευρώπη), ενεργειακό κόστος, παράλογα δημοτικά τέλη κλπ, τις οδηγεί στη συρρίκνωση και στο κλείσιμο. 

Η έλλειψη, από την μεγάλη πλειοψηφία των μικρών μεταποιητικών επιχειρήσεων, φορολογικής και ασφαλιστικής ενημερότητας, καθώς επίσης και η προφανή τους αδυναμία σήμερα να προσκομίσουν εγγυητική επιστολή, τις αποκλείει, εξ ορισμού, από την δυνατότητα συμμετοχής τους στις δημόσιες προμήθειες του κράτους. Κάτι που φυσικά δεν ισχύει για τις εμπορικές εταιρείες που λειτουργούν «με μία γραμματεία και ένα φαξ».

  • Προσφέρει 12ετές ασφαλές φορολογικό περιβάλλον και ταχεία αδειοδότηση για επενδύσεις άνω των 20 εκατ. ευρώ που θα δημιουργήσουν 2 νέες θέσεις εργασίας για κάθε 1 εκατ. επένδυσης! Τρία σε ένα! 
H έλλειψη σταθερού φορολογικού περιβάλλοντος, η αδειοδότηση και η ανεργία, είναι τα τρία πραγματικά πολύ μεγάλα προβλήματα που χαρακτηρίζουν την συνεχή αποβιομηχάνιση της χώρας μας τα τελευταία 35 χρόνια. Αυτά τα «αντιμετωπίζουμε» μόνο για τις πολύ μεγάλες επενδύσεις! 

Χαρακτηριστικό της πολιτικής της κυβέρνησης υπέρ της "μεγέθυνσης" από τις ξένες μεγάλες επενδύσεις και της ακύρωσης, στην πράξη της κάθε δυνατότητας ενδογενούς ανάπτυξης. Η υπόσχεση για τη μείωση της τεράστιας ανεργίας έχει ξεχασθεί, αναγνωρίζοντας μάλιστα ότι οι μεγάλες επενδύσεις δεν πρόκειται να φέρουν νέες θέσεις εργασίας.

1) Έλλειψη σταθερού φορολογικού περιβάλλοντος


Είναι ο πλέον σοβαρός λόγος αποεπένδυσης. Ποιος σοβαρός επενδυτής πρόκειται να επενδύσει στην Ελλάδα τη στιγμή που δεν ξέρει κυριολεκτικά «τι του ξημερώνει»; Ειδικά οι επενδύσεις στη μεταποίηση απαιτούν μεγάλο χρονικό διάστημα ώστε να μπορούν να αποσβεστούν. 
Η υπόσχεση για ασφαλές φορολογικό περιβάλλον από τον πρωθυπουργό, τους υπουργούς και υπηρεσιακούς παράγοντες, μόνο για τις πολύ μεγάλες επενδύσεις, που προφανώς θα έρθουν από το εξωτερικό, αποτελεί τη μέγιστη προσβολή και κοροϊδία για όλες τις υπάρχουσες επιχειρήσεις που ακόμα προσπαθούν να επιβιώσουν παράγοντας και δημιουργώντας σε αυτόν τον τόπο. 
Είναι η επίσημη αποδοχή της συνεχιζόμενης εξαπάτησης και θυματοποίησης του παραγωγικού ιστού της χώρας, μέσω της φορολογίας, από την εκάστοτε κυβέρνηση.[2]

2) Αδειοδότηση

Είναι ευρέως γνωστό τα γραφειοκρατικά, οικονομικά και χρονικά προσκόμματα που η πολιτεία όλα αυτά τα χρόνια χρησιμοποιεί προκειμένου να εμποδίσει την επιχειρηματικότητα. 
Αυτό που δεν είναι γνωστό είναι οι οργανωμένες πολιτικές του κράτους και των δημοτικών αρχών να απομακρύνουν τις βιοτεχνίες σε περιοχές εκτός σχεδίου πόλεως, σε αντίθεση με την πρακτική που ακολουθούν οι μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. «Ας υπάρχουν κάπου μακρυά, αρκεί να μην τις βλέπουμε»[3]

3) Ανεργία ή αλλιώς "Παραγωγή ή Θάνατος"[4]

Τα μνημόνια δεν προκάλεσαν την παραγωγική αποδιάρθρωση της χώρας, αλλά απλώς την επιτάχυναν και την ολοκλήρωσαν. Η παραγωγική αποδιάρθρωση και κατά συνέπεια η τεράστια σημερινή ανεργία, είναι αποτέλεσμα πολιτικών τουλάχιστον των τελευταίων 30 χρόνων.

Ο καθηγητής Κωνσταντίνος Γάτσιος αναφέρει:

"Η συρρίκνωση της παραγωγικής μας ικανότητας, ιδιαιτέρως στον τομέα των διεθνών εμπορευσίμων, είναι αυτό που σήμερα καθορίζει το τι και πόσες θέσεις εργασίας μπορεί η οικονομία να υποστηρίξει, το τι μισθούς μπορεί να πληρώνει, το τι εισόδημα μπορεί να δημιουργεί και να αναδιανέμει.
Μια οικονομία στην οποία το εισόδημά της ανακυκλώνεται μεταξύ καταστημάτων ρουχισμού, καταστημάτων υποδημάτων, καφετέριες και σουβλατζίδικα δεν μπορεί να ελπίζει σε ανάπτυξη.
Στα «διεθνώς εμπορεύσιμα» ενσωματώνεται η δυνατότητα ή όχι μιας ενδογενούς ανάπτυξης μιας οικονομίας. Γιατί πολύ απλά ανάπτυξη είναι τι, πώς και πόσο παράγεις[5].

Το ΚΕΠΕ, σε πρόσφατη του μελέτη του επισημαίνει: "Η μεταποίηση δημιουργεί ζήτηση για ενδιάμεσα προϊόντα τα οποία παράγονται από άλλες επιχειρήσεις. Ακόμη πιο σημαντικό είναι ότι τα προϊόντα της μεταποίησης είναι στο σύνολό τους διεθνώς εμπορεύσιμα αγαθά.

Έχει διαπιστωθεί ότι:
  1. υπάρχει θετική συσχέτιση μεταξύ του μεγέθους του μεταποιητικού τομέα και του ρυθμού οικονομικής ανάπτυξης,
  2. η επιτάχυνση του ρυθμού οικονομικής ανάπτυξης συνοδεύεται από την αύξηση των μεριδίων της βιομηχανίας στο Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ) και την απασχόληση, και
  3. οι χώρες με εξαγωγικούς τομείς υψηλής προστιθέμενης αξίας συνήθως απολαμβάνουν ταχύτερους ρυθμούς αύξησης τόσο των εξαγωγών όσο και του ΑΕΠ.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της περιόδου 1995-2014, η ΑΠΑ της ελληνικής μεταποίησης ως ποσοστό του ΑΕΠ της χώρας είναι σταθερά πολύ χαμηλότερη από την αντίστοιχη μεταβλητή τόσο των βιομηχανικά αναπτυγμένων χωρών της Ευρώπης (Γερμανία, Γαλλία, Φιλανδία, Αυστρία) όσο και των χωρών της περιφέρειας (Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία). Ως προς το μέσο όρο όλης της περιόδου, η Ελλάδα με 8,9% βρίσκεται στην τελευταία θέση της Ευρώπης".[6]



Ο Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Οικονομίας Λόης Λαμπριανίδης πολύ σωστά αναφέρει: "Νομίζω ότι είναι περιττό να ειπωθεί ότι ο φόρος εισοδήματος των επιχειρήσεων δεν μπορεί να συνεχίζει να είναι 29%. Το ΦΠΑ δεν μπορεί να συνεχίζει να είναι 23% πρέπει να μειωθεί. Οι ασφαλιστικές εισφορές είναι από τις υψηλότερες στην Ευρώπη, δεν μπορεί να συνεχίσει αυτό, και βέβαια αντίστοιχα και για τον ΕΝΦΙΑ" και συνεχίζει: "Ο νέος αναπτυξιακός νόμος αναμένεται να δημιουργήσει 16.000 θέσεις εργασίας" [7]. Μα είναι αυτό αρκετό σήμερα;

4) Νέες θέσεις εργασίας


Η στήριξη και ανάπτυξη των μικρών μεταποιητικών επιχειρήσεων, είναι η μόνη που ουσιαστικά μπορεί άμεσα να προσφέρει πολλαπλασιαστικά νέες, ποιοτικές και μακροβιότερες θέσεις εργασίας που τόσο έχει ανάγκη ο τόπος μας.

"Όποιος αυτό δεν το καταλαβαίνει δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει".

Στην Ελλάδα οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις (ΜμΕ) αποτελούν το 99.9% του συνόλου των επιχειρήσεων της χώρας. Εξ αυτών το 96,7% είναι πολύ μικρές επιχειρήσεις (1-9 άτομα). Το 2013 δραστηριοποιούνται στον τομέα της μεταποίησης 57.736 επιχειρήσεις και απασχολούν το 18,5% των εργαζομένων (320.000)[8].

Έχει διαπιστωθεί ότι με κάθε νέα θέση εργασίας που δημιουργείται στη μεταποίηση μπορεί να δημιουργήσει 2 τουλάχιστον νέες θέσεις εργασίας στην υπόλοιπη οικονομία[9].

Όλα τα ανωτέρω οδηγούν στο συμπέρασμα ότι αν θέλουμε να μιλήσουμε για πραγματική ανάπτυξη στην Ελλάδα, τότε οφείλουμε να βοηθήσουμε - επιτρέψουμε στη κάθε μεταποιητική επιχείρηση που λειτουργεί να προσλάβει έστω 2 άτομα. Έτσι μπορούν να δημιουργηθούν γύρω στις 100.000 νέες θέσεις εργασίας, και αυτές μπορούν με τη σειρά τους να δημιουργήσουν τουλάχιστον άλλες 200.000 νέες θέσεις εργασίας στην υπόλοιπη οικονομία.

Αυτές οι 300.000 νέες θέσεις εργασίας δεν χρειάζονται κεφάλαια, κτίρια και μεγαλεπήβολα σχέδια αλλά αντίθετα να αφήσουμε τις μεταποιητικές επιχειρήσεις να ανασάνουν.
Πως; 
Απαλλάσσοντας τες από τις υπέρογκες επιβαρύνσεις φορολογία, ΕΝΦΙΑ, παράλογα δημοτικά τέλη, ασφαλιστικές εισφορές (από τις μεγαλύτερες στην Ευρώπη), κόκκινα δάνεια κλπ, με σκοπό να δημιουργήσουν νέο πλούτο, του οποίου το μεγαλύτερο μέρος του θα επανεπενδυθεί μέσα στην ίδια την επιχείρηση, οι δε μισθοί που θα διανεμηθούν θα φορολογηθούν και θα καταναλωθούν μέσα στην ίδια τη χώρα μας.[10]

Η συναίσθηση της ζωτικής για τη χώρα μας σήμερα μιας τέτοιας παραγωγικής κατεύθυνσης, οδηγεί στην εξίσου ζωτική ανάγκη προστασίας των ανθρώπων που θα την στηρίξουν, δηλαδή των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, των αυτοαπασχολούμενων παραγωγών, των μαστόρων και του επιστημονικού δυναμικού της χώρας.

5) Οι «αναπτυξιακοί» νόμοι στην Ελλάδα φέρνουν πραγματικά την ανάπτυξη;

Όλοι οι αναπτυξιακοί νόμοι έχουν δομηθεί με τόσες πολλές δικλίδες αποκλεισμού, ώστε αυτοί που έχουν πραγματικά την ανάγκη να ενισχυθούν, στην πράξη αποκλείονται.

Όλα τα χρόνια οι αναπτυξιακοί νόμοι, αντί να στοχεύουν και ενισχύουν την παραγωγή διεθνών εμπορεύσιμων προϊόντων υψηλής εγχώριας προστιθέμενης αξίας, περιορίζονται στην ενίσχυση των όποιων προθέσεων, επιδοτώντας κυρίως δαπάνες κτιριακού και μηχανολογικού εξοπλισμού και τις πάσης φύσεως υπηρεσίες.

Ο κατωτέρω πίνακας που έδωσε στην δημοσιότητα το Υπουργείο Οικονομικών είναι χαρακτηριστικός για την καταστροφική «ανάπτυξη» που επιδίωκαν οι νόμοι αυτοί όλα τα τελευταία χρόνια. Ενδεικτικά με τον ν.3908/11 το μέσο μέγεθος επένδυσης που εντάχθηκε ήταν 4,7 εκ ευρώ, η μέση επενδυτική δαπάνη ανά θέση εργασίας ανήλθε στο 1 εκατ. ευρώ!, ενώ ο μέσος αριθμός νέων θέσεων εργασίας ανά επένδυση, στις προθέσεις βέβαια μια που ποτέ δεν κατέστη δυνατόν να επιβεβαιωθεί στην πράξη, ήταν μόλις 4,8!






6) Μια ριζικά άλλη θετική πρόταση για την ανάπτυξη


Επειδή η ανάπτυξη έχει να κάνει με τους ανθρώπους και όχι με τα κτίρια και τα μηχανήματα.
  • Όλοι όσοι παράγουν διεθνώς εμπορεύσιμα προϊόντα, ακόμα και με τα χέρια τους, τα δε πωληθέντα προϊόντα τους εμπεριέχουν Εγχώρια Προστιθέμενη Αξία (ΕΠΑ) μεγαλύτερης του 35%, να δικαιούνται έμμεσες ενισχύσεις.[11]
  • Κατάργηση της υποχρέωσης υποβολής επενδυτικών σχεδίων και ως εκ τούτου της αναγκαιότητας έγκρισής τους από τις διάφορες υπηρεσίες, που στην πράξη οδηγεί στην διόγκωση της γραφειοκρατίας και του παρασιτισμού η οποία τελικά απομυζά σοβαρό μέρος της όλης επένδυσης. 
  • Να δημιουργηθεί σήμα στην ετικέτα κάθε προϊόντος με την αναγραφή του ποσοστού της ΕΠΑ. Με αυτόν τον τρόπο ο καταναλωτής θα γνωρίζει και θα επιλέγει, όχι μόνο με το κριτήριο της τιμής, αλλά και του ποσοστού της εγχώριας κατασκευής.
  • Να δημιουργηθεί Κανονισμός Δημόσιων Προμηθειών με βασικό κριτήριο τον Δείκτη της ΕΠΑ.[12]
Είναι γεγονός ότι οι κανονιστικές διατάξεις της Ε.Ε. σήμερα ως έχουν, δεν επιτρέπουν την εφαρμογή παρόμοιων μέτρων. 
Αλήθεια πότε οι ελληνικές αρχές ζήτησαν πραγματικά και τεκμηριωμένα την εξαίρεση της χώρας μας από την εφαρμογή των διατάξεων αυτών; 
Η Ελλάδα σήμερα μπορεί στα πλαίσια της ανθρωπιστικής κρίσης να το ζητήσει αρκεί να το τεκμηριώσει! Για να γίνει όμως αυτό χρειάζεται κάποιοι από τους κρατικούς λειτουργούς να το πιστέψουν και να το παλέψουν.

Τέλος πάντων η ουσία δεν είναι το τι γράφονται στα χαρτιά αλλά τι τελικά εφαρμόζεται στην πράξη. Οι διατάξεις αυτές δεν περιορίζουν τις ανεπτυγμένες βιομηχανικά χώρες της Ευρώπης να εφαρμόζουν τις δικές τους αναπτυξιακές πολιτικές. 
Εμείς;

Ένας υγιής μεταποιητικός τομέας μιας εθνικής οικονομίας προϋποθέτει την ανατροπή της κυριαρχίας των υπηρεσιών από το 87% του ΑΕΠ, με την ανάδειξη της μεταποίησης σε κυρίαρχο παραγωγικό διακύβευμα
Συνιστά δε το κλειδί για την ανάπτυξη τεχνικής και τεχνολογίας και στην απεξάρτηση της εθνικής μας οικονομίας από τον τοκογλυφικό ξένο δανεισμό του Δημοσίου. 
Μόνο έτσι θα σταθεί η Ελλάδα στην Ευρώπη ως ισότιμο μέλος και όχι ως επαίτης.


* Αλέξανδρος Οικονομίδης, Μαθηματικός - Μηχανουργός. 
Μέλος του Δ.Σ. του Ινστιτούτου Ενδογενούς Παραγωγικής Ανασυγκρότησης ΙΝΕΠΑ http://endogenis.blogspot.gr 
Μέλος της συντονιστικής επιτροπής του τμήματος Βιομηχανίας του ΣΥΡΙΖΑ.



ΑΝΑΦΟΡΕΣ

[1] Η προχθεσινή ομιλία του πρωθυπουργού στο μουσείο της Ακρόπολης, προφανώς και δεν συνιστά αναπτυξιακό πρόγραμμα, ειδικά στην κρίσιμη κατάσταση που βρίσκεται η χώρα μας. Η επίκληση της λέξης «δίκαιη» δεν είναι αρκετή ώστε να φέρει την ανάπτυξη.

[2] Αλέξανδρος Οικονομίδης και Ανδρέας Κυράνης. Σήμερα όποιος παράγει, ουσιαστικά αντιμετωπίζεται σαν τρομοκράτης.

[3] Αλέξανδρος Οικονομίδης Οι μεταποιητικές επιχειρήσεις να επιτραπεί να λειτουργούν μέσα στην πόλη.

[4] Κωνσταντίνος Γάτσιος: Δίπλα στο εθνικό μας μότο "Ελευθερία ή Θάνατος", θα πρέπει να προσθέσουμε σήμερα το "Παραγωγή ή Θάνατος". Γιατί το πρόβλημα της χώρας είναι παραγωγικό.

[5] Κωνσταντίνος Γάτσιος, Ποια Ανάπτυξη;

[6] ΚΕΠΕ, (Ιανουάριος 2016). Εξελίξεις και προοπτικές της μεταποίησης στην Ελλάδα.

[7]Συνέντευξη τύπου 6/6/2016

[8] ΚΕΠΕ, (Ιανουάριος 2016). Εξελίξεις και προοπτικές της μεταποίησης στην Ελλάδα.

[9] Ευρωπαϊκή Επιτροπή, 2012

[10] Αλέξανδρος Οικονομίδης, Ανάπτυξη χωρίς μεταποίηση και μικρομεσαίες επιχειρήσεις δεν μπορεί να υπάρξει.

[11] Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για τον Νέο Αναπτυξιακό Νόμο.

[12] Αλέξανδρος Οικονομίδης. Η πρόκληση της Εγχώριας Προστιθέμενης Αξίας ως Αναπτυξιακού Εργαλείου για την Ενδογενή Παραγωγική Ανασυγκρότηση.

Τετάρτη 22 Ιουνίου 2016

Kiss my ass, κυρ- συγγραφέα!

Ο κυρ-συγγραφέας Κωνσταντίνος Μπογδάνος δεν αναφέρεται στο άρθρο. Προς τι λοιπόν η φωτό με τον Θανασάκη-#παραιτηθείτε; Μα  γιατί όπως λέμε στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας: "Δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι". Και γιατί το παρακάτω αναφερόμενο "παρεάκι" είναι κάθε μέρα στην εκπομπή του  και παπαρολογεί αντικυβερνητικά με τη μια ή την άλλη αφορμή ... συνήθως ασήμαντη ή "δημιουργημένη"...


Kiss my ass, κυρ- συγγραφέα!

Στην αγαπημένη αυτή χώρα το να είσαι συγγραφέας κινδυνεύει να γίνει συνώνυμο ενός παρανοημένου συντηρητικού, που μπεκροπίνοντας παπαρολογεί σε εφημερίδες, περιοδικά, φειζμπούκια και τουιτέρια, γλείφει κανένα κώλο εξουσιομανούς νούμερου και κουνάει το δάχτυλο στους «ανώριμους ιθαγενείς».
Θα μπορούσαν να είναι απλώς γραφικές φιγούρες, αλλά βρίσκονται μονίμως πρώτο τραπέζι – πίστα στα ελληνικά media. Είναι ομοτράπεζοι των ανθρώπων της εξουσίας, είναι οι ίδιοι με έναν τρόπο εξουσία, έχουν «φίλους» (με την έννοια του φίλου που σιχαίνεσαι να φαντάζεσαι), έχουν τον τρόπο, έχουν πολλά απωθημένα και – ορισμένοι απ’ αυτούς – αν κάτι δεν έχουν είναι ταλέντο.
Η πλέον κλινική περίπτωση, ο άνθρωπος που δεν αγαπάει ούτε τ’ άντερα του, είναι ο Τάκης Θεοδωρόπουλος, που θεωρεί τον εαυτό του σοβαρό άνθρωπο απλώς και μόνο επειδή αρθρογραφεί στην «Καθημερινή». Του φταίνε οι πρόσφυγες που είναι αγενείς, που φταίνε οι γκέι που είναι φαν του ολοκληρωτισμού, του φταίνε οι αριστεροί γιατί είναι νεάτερνταλ, του φταίνε οι ντομάτες γιατί έχουνε κοτσάνι. Ο τύπος που αγαπάει το ρόλο της στραβωμένης  συμπεθέρας που έχει να δει χαρά στα σκέλια της από τον Ελληνο-ιταλικό πόλεμο και αυτό το θεωρεί πολιτική άποψη.
Η πιο σουρεάλ περίπτωση είναι ο Χρήστος Χωμενίδης που παθαίνει καθ’ εκάστην κρίση μεγαλείου και μιλά, μόνος αυτός, εκεί στο θρόνο του, για το πόσο μικροί και ποταποί είναι οι άνθρωποι που δεν καταλαβαίνουν το πνεύμα του. Ο άνθρωπος που μας λέει ότι δεν έχει συμμετοχή στην ενεργό πολιτική, υμνεί τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, υμνεί τον Κώστα Σημίτη, έγραφε τους λόγους του ΓΑΠ, ήταν στην κεντρική επιτροπή της ΔΗΜΑΡ και μέλος του Δ.Σ. της ΝΕΡΙΤ επί Σαμαρά. Υπερασπίστηκε μέχρι και τον σιχαμένο Λοβέρδο για τη άθλια στάση απέναντι στις οροθετικές και θέλει να τον θεωρούμε αριστερό επειδή …ήταν αριστερός ο παππούς του. Προέβλεψε το ’10 ότι το ’12 η Ελλάδα θα καλπάζει την ώρα που ψηφίζονταν μνημόνια και αυτό το λέει «διαίσθηση». Πολιτική σκέψη 4χρονου και συστημικός κάθε νανοσεκόντ που περνάει.
Ο άρχοντας της τεστοστερόνης είναι σταθερός στις πολιτικές του θέσεις. Ο ζεν πρεμιέ- έχω πάρει τις μισές από σας- Πέτρος Τατσόπουλος καταγγέλει τον ΣΥΡΙΖΑ του οποίου ήταν βουλευτής όταν ήταν πιο αριστερός απ’ ότι είναι σήμερα, ότι είναι πολύ αριστερός ή τουλάχιστον όχι τόσο δεξιός όσο θα ήθελε. Πρεζόνι της δημοσιότητας, μετρ της ασυναρτησίας. Ο Πέτρος Τατσόπουλος κοντεύει να συγκατοικήσει με τον Μπογδάνο, από τις τόσες εμφανίσεις στην εκπομπή του, επέλεξε τον Θόδωρο Πάγκαλο να παρουσιάσει το βιβλίο του και θέλει να μας πείσει ότι είναι σοβαρός άνθρωπος. Είναι άλλωστε κολλητός του άλλου σοβαρού πολιτικού όντος, του Θανάση Χειμωνά.
Δικαιωματικά ο Θανασάκης παίρνει τον τίτλο του πιο ατάλαντου απ’ όλους. Δεν νομίζω ότι του συνέβη ποτέ να έγραψε μια πρόταση, έστω και τριών λέξεων και να την βρήκε κάποιος ενδιαφέρουσα. Έστω και συγγενής του. Κατά τη διάρκεια της σύλληψης του το DNA των ταλαντούχων συγγενών του έτρεξε προς άγνωστη κατεύθυνση. Νεοπασόκος που παλιμπαιδίζει, βρίζει γιατί πιστεύει ότι έτσι δείχνει «άνδρας», νοιώθει προχώ και λίγο μπίτνιγκ όταν μας λέει ότι γαμεί στα μπουρδέλα και πώς τρώει στα MacDonald’s. Ποζεριά που ταιριάζει μόνο σε συμπλεγματικό 16χρονο και ήταν φυσικό να βρει στέγη στη λατρεμένη πασοκάρα.
Και ο άλλος εδώ, ο συγκάτοικος στο site, ξόδεψε λεφτά για μηνύσεις, λες και η ασθένεια «η μαλακία που με δέρνει» θεραπεύεται δικαστικά.
Θα μπορούσε κανείς να μακρύνει τον κατάλογο, γιατί προφανώς τα δείγματα δεν είναι μόνο οι παραπάνω. Θα μπορούσε κανείς να αναφερθεί και σε αρρωστημένους attention whore που φτιάχουν περσόνα με νουτέλες και υποβιβάζουν τον ακτιβισμό σε ροζ μικροαστικά τσιτάτα με «σπιτάκια», «ανδρούληδες» και άλλα τέτοια που κινδυνεύεις να πάθεις κρίση σακχάρου διαβάζοντάς,τα  αλλά δεν τα λέμε. Θα τα  πούμε τον …Αύγουστο.
Η επιδημία «συγγραφέας με πολιτική άποψη» εξαπλώνεται επικίνδυνα. Είναι ένα κλαμπ ανθρώπων που είναι τελειωμένοι ελιτιστές, με κολλητιλίκια δεξιά κι αριστερά, που δεν είναι δημοσιογράφοι, αλλά αρθρογραφούν, που δεν είναι πολιτικοί, αλλά πολιτεύονται, που δεν θέλουν να δηλώνουν ότι είναι «ένας από μας», αλλά δεν είναι. 

Είναι οι αυλικοί των εξουσιών, οι γελωτοποιοί τους, οι διασκεδαστές τους. Και οι περισσότεροι απ’ αυτούς δεν έχουν εγκλωβιστεί σ’ αυτό το ρόλο. 
Το κάνουν συνειδητά. Γι αυτό και τους σιχαινόμαστε. 
Γι αυτό και το μόνο που έχω να πω είναι: 
Kiss my ass, κυρ- συγγραφέα!



πηγή viewtag.gr

Είναι καιρός να ξεριζώσουμε την κουλτούρα του βιασμού


Βιασμός, σεξισμός & στρουθοκαμηλισμός

by IRINI GEORGI · SUNDAY, JUNE 12, 2016 (*)

Αυτό είναι ένα κείμενο που κανείς δεν θέλει να διαβάσει. Αλλά έπρεπε να το γράψω, κι ας άργησα. Μην αρχίσεις να διαμαρτύρεσαι καν. Ξέρεις πόσες φορές έχω ακούσει «μην μου πεις πάλι για φεμινισμό/ σεξισμό»; (Το ερώτημα είναι ρητορικό. Αλλά είναι πολλές). Τι να κάνω, απ’ όλα αυτά για τα οποία αξίζει να παλέψεις, εγώ τάχθηκα σ’ αυτό. 

Μέσα στην εβδομάδα έγινε μεγάλος ντόρος (κυρίως στα ξένα Μέσα) για την απόφαση της δίκης του Brock Turner, του βραβευμένου πολλά υποσχόμενου κολυμβητή που φοιτούσε στο Stanford, ο οποίος έτυχε να πιαστεί στα πράσα από δυο περαστικούς Σουηδούς, την ώρα που έχωνε τα δάχτυλά του στα γεννητικά όργανα ενός αναίσθητου κοριτσιού** πίσω από κάτι σκουπιδοτενεκέδες, έξω από ένα πάρτι. 

Οι Σουηδοί ήταν αυτόπτες μάρτυρες, τον κράτησαν μέχρι να έρθει η αστυνομία, η κοπέλα μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο για όλες τις εξετάσεις, δεν υπήρχε αμφιβολία στη δίκη, ο Brock Turner καταδικάστηκε. Η ποινή του; 6 μήνες φυλάκιση. Θα εκτίσει τους 3. Δεν θέλω να πω εδώ ό,τι έχουν άλλοι ήδη πει, αλλά η υπόθεση είναι εμβληματική και αντιπροσωπεύει ακριβώς το πού βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή. Είναι μια στιγμή που έχει σημασία. 

Αλλά πρώτα θέλω να σκεφτείς. Να σκεφτείς αν με το που το διάβασες σου πέρασαν απ’ το μυαλό: «βραβευμένος κολυμβητής; τι βλάκας, δεν χρειαζόταν να το κάνει αυτό για να γαμήσει,» «και Stanford ε; κρίμα το παιδί» «ωχ, αναίσθητη; ανεπίτρεπτο -α, έξω από πάρτι, άρα θα είχε πιει», «μήπως φλέρταραν/ φασώθηκαν νωρίτερα;» «αυτή τι φορούσε;» «είχε πάει μόνη της εκεί;» «γκόμενο είχε ή ψαχνόταν;» 

Αν σκέφτηκες οτιδήποτε από τα παραπάνω, είσαι κι εσύ κομμάτι της κουλτούρας του βιασμού. Η κουλτούρα του βιασμού βασίζεται στο ότι όταν μια γυναίκα βιάζεται, είναι δική της ευθύνη. Ότι αυτή φταίει. Οι άντρες δεν μπορούν να τιθασεύσουν τις ορέξεις τους, είναι απόλυτα έρμαια των πρωτόγονων ενστίκτων τους και δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, άρα οι γυναίκες είναι που πρέπει να προσέχουν, να μην ντύνονται προκλητικά, να μην προκαλούν γενικά, να κάθονται φρόνιμα, να είναι πάντα σε εγρήγορση και να δρουν προληπτικά, αν θέλουν να αποφύγουν το βιασμό. Αν δεν τα κάνουν αυτά, σημαίνει ότι «τα θέλει ο κώλος τους», άρα δεν πρόκειται για βιασμό. Τέλειο; 

Είναι καιρός να ξεριζώσουμε αυτή την κουλτούρα 

Οι έρευνες λένε ότι 1 στις 5 γυναίκες πέφτουν θύματα σεξουαλικής κακοποίησης τουλάχιστον μία φορά στη ζωή τους. Η σεξουαλική κακοποίηση δεν είναι μόνο επίθεση και βιασμός από άγνωστο στο σκοτεινό δρομάκι, ενώ γυρνούσες από το φροντιστήριο, φορούσες φόρμα και είχες σακίδιο στην πλάτη. Δεν χρειάζεται να είσαι το «τέλειο θύμα», που δεν «προκάλεσε» με κανέναν τρόπο, και άρα άντε, πάει στο διάολο, το δέχεται η κοινωνία ότι βιάστηκες. Βιασμός είναι και πάρα-πάρα πολλά άλλα συμβάντα, που η κουλτούρα του βιασμού τα τοποθετεί σε γκρίζα περιοχή. Γι’ αυτό, οι περισσότερες δεν το αναφέρουν καν όταν συμβεί. Ακόμα κι αν δεν θέλουν να το σβήσουν απ’ τη μνήμη τους και να συνεχίσουν όπως-όπως τη ζωή τους σαν να μην είχε ποτέ συμβεί, ακόμα κι αν δεν ντρέπονται να το πουν, και πάλι σιωπούν. 

Γιατί ξέρουν ότι οι άλλοι θα τις αντιμετωπίσουν σαν να φταίνε και θα τις κατηγορούν. Ξέρουν ότι τα δικαστήρια θα προσπαθήσουν να αποδείξουν τα πάντα, εκτός του ότι για κάθε βιασμό, φταίει ο βιαστής. Και, στο τέλος, ο βιαστής μπορεί να μείνει ατιμώρητος. Γιατί τα δικαστήρια δικάζουν όχι τους βιαστές, αλλά τις γυναίκες που βιάστηκαν. 

Πάλι καλά, θα μου πεις. Στην Ινδία τις καίνε

Η υπόθεση του Brock Turner είναι σημείο-σταθμός. Είναι πολύ «μεγαλύτερη» από τον Brock Turner και από το κορίτσι που βίασε. Από τότε που ανακοινώθηκε η απόφαση, κάθε μέρα άνθρωποι φωνάζουν δημόσια, καταδικάζοντας την καταδίκη-κοροϊδία. Κάθε μέρα άνθρωποι μιλάνε, γράφουν, διαδηλώνουν, καταδικάζοντας την κουλτούρα του βιασμού. Όχι μόνο γυναίκες. Κι αυτό είναι σημαντικό. Άντρες, επιτέλους μιλάνε στους γιους τους όχι για το πώς θα «καταφέρουν» μια γκόμενα. Μιλάνε για συναίνεση. Επιτέλους, η συζήτηση έχει φτάσει στα προφανή. 

Ακόμα και porn site (το Xhamster) έβαλε φίλτρο στην αναζήτηση του keyword “rape” και λέει «δεν βρέθηκε βίντεο, αν θες να δεις βιασμό, μάλλον χρειάζεσαι ψυχολογική υποστήριξη, μπες σ’ αυτό το λινκ». Ισχύει βέβαια ότι ο βιασμός είναι πολύ ψηλά στις φαντασιώσεις του κόσμου και ότι ναι, πρόκειται μάλλον για διαφημιστικό κόλπο, αλλά και πάλι, είναι *κάτι*. Είναι μια αλλαγή. 

Πρόσφατα, στο Twitter, έγινε δημοφιλές το hashtag #WhenIwas. Το “when I was”, ακολουθούμενο από ηλικία, συγκέντρωσε τις ιστορίες χιλιάδων γυναικών που κακοποιήθηκαν με κάποιο τρόπο σεξουαλικά σε πολύ νεαρή ηλικία. Καταγράφηκαν μαρτυρίες από 6 χρονών. Αλλά εδώ μιλάω εγώ. 

Όταν εγώ ήμουν 9 ετών, λοιπόν, απέκτησα στήθος (και έμεινα κοντή). Στα 12 είχα το σώμα που τα σημερινά πρότυπα ομορφιάς θεωρούν τέλειο. Ακόμα λεπτό, ανέγγιχτο απ’ το χρόνο, ούτε ίχνος ραγάδας και κυτταρίτιδας, μέση δαχτυλίδι, στήθος μεγάλο αλλά στητό, οπίσθια που κοίταζαν τον ουρανό. Για ένα καλοκαίρι, σχεδόν κάθε φορά που έβγαινα από το σπίτι, μου μιλούσαν στο δρόμο, μου κόρναραν, μου αναβόσβηναν φώτα, με ακολουθούσαν. Μπορεί να μην έμοιαζα 12. Αλλά σίγουρα δεν έμοιαζα πάνω από 15. 

Στα 15 μου, ένας κύριος γύρω στα 60 με ρώτησε «πόσα θες;» Στα 16, ένα βράδυ γυρνούσα απ’ το Χαλάνδρι, είχα χάσει το τελευταίο λεωφορείο αλλά ήμουν με φίλους, είχα να περπατήσω μόνη μόνο 5-10 λεπτά, άλλες εποχές, ήσυχη γειτονιά, δεν φοβόμασταν, πάντως περπατούσα γρήγορα και δυναμικά, με το κεφάλι κάτω, όπως μου είχαν μάθει. Ήμουν στο δρόμο μου, λίγο πιο κάτω. Ένα αυτοκίνητο σταμάτησε δίπλα μου, κάποιος βγήκε κι άρχισε να περπατάει πλάι μου, ο οδηγός ήταν άλλος, το αυτοκίνητο συνέχιζε αργά, στο ρυθμό των βημάτων μας, με ανοιχτή την πίσω πόρτα, κι ο τύπος άρχισε να μου μιλάει. Δεν μιλούσα, δεν τον κοιτούσα, απλά περπατούσα. Άρχισε να μου λέει τι ωραία θα περάσουμε, να μου περιγράφει τι θα κάναμε, να μου λέει ότι τέτοια ώρα ένα κορίτσι έξω, κάτι θέλει. Η μισή είχα παγώσει και δεν μπορούσα να αντιδράσω, η άλλη μισή ντρεπόμουν να φωνάξω. Φτάσαμε σχεδόν έξω από την πολυκατοικία μου και είπε «μπορώ να σε ρίξω τώρα εδώ στο πίσω κάθισμα, και κανείς δεν θα το μάθει». Και τότε έτρεξα. Και η εξώπορτα ήταν ανοιχτή, και πρόλαβα και μπήκα. 

Ήμουν 24, νομίζω, σ’ ένα πάρτι στο Ακρωτήρι, δεν θυμάμαι πώς και τι, έπρεπε να φοράμε τιρκουάζ, και όλο το βράδυ, τα ποτά ήταν δωρεάν. Γνώρισα κάποιον, γνωστός γνωστών, είχα πιει, φιλιόμασταν, θυμάμαι την Αδερφή μου στο τέλος να με τραβάει να φύγουμε, ανταλλάξαμε τηλέφωνα, μιλήσαμε μες στην εβδομάδα, ήθελε να κανονίσουμε για Σάββατο βράδυ. Ήμουν μικρή. Είπε ότι το σπίτι φίλου του είναι άδειο κι έχει τα κλειδιά, είπε ότι ο ίδιος δεν θέλει να πιει πάλι, λέω προτιμώ να βγω, λέει αλήθεια είναι κομμάτια, να πάω ν’ αράξουμε, λέω ότι δεν θέλω καθόλου, επιμένει, επιμένω, λέει τότε ΟΚ, άλλη φορά, λέω εντάξει, δεν ήταν μακριά, θα πάω. Μένει κι αυτός κοντά, είπαμε, γνωστός γνωστών, έρχεται να με πάρει και πάμε. Και καθόμαστε στο ξένο σπίτι. Και δεν έχουμε τίποτα να πούμε. Και αρχίζει να με πιέζει να πηδηχτούμε. Προσπαθούσε να με πείσει για ώρες. Παρακαλούσα να μ’ αφήσει να φύγω, αλλά δεν ούρλιαζα. Δεν ήθελα να φανώ μη-πολιτισμένη. Κι ας με απείλησε ότι ή θα κάνω κάτι εγώ με τη θέλησή μου, ή θα μου το κάνει εκείνος. Κι έκανα. Με γύρισε σπίτι, είπε ότι θα με πάρει τηλέφωνο, κλείστηκα στο δωμάτιό μου κι έκλαιγα. –Και με πήρε τηλέφωνο λίγες μέρες μετά, να ξαναβγούμε. Δεν το πίστευα. 

[Μετά από εκείνη τη φορά ήταν που αποφάσισα πως δεν μπορώ να ξαναβρεθώ σε σπίτι μόνη με άντρα που δεν ξέρω πολλά χρόνια, εκτός κι αν είμαι σίγουρη ότι θέλω να κάνω σεξ μαζί του]. 

Στα… 33 μου, νομίζω, γνώρισα κάποιον στο γυμναστήριο. Δίδασκε πολεμικές τέχνες σε παιδάκια. Μετά από το μάθημα έκανε κι ο ίδιος γυμναστική, τότε ήταν που τον έβλεπα εγώ, είχαμε το ίδιο πρόγραμμα, 3 φορές την εβδομάδα βλεπόμασταν και λέγαμε μαλακίες, αλλά η σεζόν τέλειωνε, τα παιδάκια θα πήγαιναν διακοπές, θα έφευγε κι εκείνος και θα πήγαινε να δουλέψει αλλού. Μου είπε να βγούμε. Είπα ΟΚ. Και βγήκαμε. Και μετά πήγαμε σπίτι. Και με πονούσε. Και του είπα να σταματήσει. Και μου είπε να περιμένω. Και του φώναξα. Και τον παρακάλεσα. Είπε «δεν θα μου πάρει πολύ ακόμα, κάνε υπομονή». Και τι να κάνω, το υπέμεινα. Ένα τέταρτο μετά ζήτησε επανάληψη, κι ήταν η πρώτη φορά που είπα «σήκω φύγε», κατηγορηματικά. 

Το Νοέμβριο (αυτόν που πέρασε, το 2015), ήταν Κυριακή βράδυ, γύρω στη 1. Είχα φάει, έβλεπα ταινία, άβαφτη, με χνουδωτή ρόμπα, πάπλωμα, είχα πάρει και mesulid γιατί πονούσα από περίοδο. Μου μιλάει στο τσατ Αστείο Αγόρι, στο οποίο 5 χρόνια πριν είχα μεγάλη αδυναμία, βγαίναμε για 4 μήνες όσο «κανονικά» γινόταν ενώ τον περνούσα 11 χρόνια, με βόλτες, παρέες, χορό, ποτά, εκδρομές, γενικά μεγάλη χαρά. Από τότε είχαμε βγει αρκετές φορές ξανά, κυρίως φιλικά, του έχω δώσει πολλές συμβουλές για γκομενικά. Πλέον δεν τον γούσταρα αλλά ήταν παραπάνω από απλός φίλος, ήταν δικός μου άνθρωπος. Λέει θέλει να με δει. Του λέω να το ξεχάσει, μόνο ένα απ’ τα δεδομένα μου να ίσχυε και πάλι δεν θα ‘παιζε, και τέτοια ώρα Κυριακή, και άβαφτη, και αδιάθετη, και να έχω φάει ό,τι υπάρχει και δεν υπάρχει -δεν υπάρχει καμία περίπτωση. Επιμένει, δεν είναι καλά, θέλει να μου μιλήσει. Επιμένω κι εγώ, αποκλείεται, αν θέλει να πάρει τηλέφωνο να μου τα πει. Όχι, με παρακαλεί. Δεν είναι καλά, θέλει να με δει. 

Και σκέφτομαι εκείνη την ώρα τη ρημάδα την Ψυχοθεραπεύτρια: «Ειρήνη σου στερείς τα μικρά απολαυστικά πράγματα στη ζωή», «Ειρήνη δεν κάνεις ποτέ σου τίποτα αυθόρμητο», «Ειρήνη δεν αφήνεις κανέναν να σε πλησιάσει», «Ειρήνη πρέπει να επανεξετάσεις τα όριά σου, να γίνεις πιο ελαστική». «ΟΚ, του λέω, έλα». Μου λέει ότι σε δυο λεπτά θα είναι σπίτι μου, είναι δίπλα. Έβαλα φόρμα και μάζεψα τα ψίχουλα. Και ήρθε. Για μια ώρα με ρωτούσε τα δικά μου -που δεν είχα δικά μου, άρχισα να λέω για δουλειά, τέτοια κατάντια- και κάθε πέντε λεπτά του έλεγα να μου πει εκείνος τι τον απασχολεί. Όταν τέλειωσα τα δικά μου, ο Χρήστος ήρθε πάνω μου κι άρχισε να με φιλάει. Είπα «όχι». Με αγνόησε. Ξαναείπα «όχι, σταμάτα». Είπα «όχι» πάρα πολλές φορές. Δεν ούρλιαξα. Ήταν ο Χρήστος μου. Ήταν τρομερά οικείος. Μα ο Χρήστος μου είναι πολύ καλό παιδί, μου έλεγα. Τον λατρεύεις το Χρήστο σου. Αλλά έλεγα «όχι». Ξανά και ξανά. Και συνέχιζε. Του είπα να φύγει πάρα πολλές φορές, στο τέλος με άκουσε, είπε «συγγνώμη που δεν πέρασες καλά», κι έφυγε. 

[Μετά από εκείνη τη φορά ήταν που αποφάσισα πως δεν μπορώ να ξαναβρεθώ σε σπίτι μόνη με κανέναν άντρα γενικά, εκτός κι αν είμαι σίγουρη ότι θέλω να κάνω σεξ μαζί του. Ελπίζω, αν είσαι άντρας, αυτό να σε προσβάλλει. Ελπίζω να μην είσαι εντάξει με το να σε αντιμετωπίζουν σαν άγριο ζώο. Ελπίζω να θες να κάνεις ό,τι μπορείς για να αλλάξεις αυτή τη λάθος εντύπωση]. 

Θυμάμαι που το ίδιο βράδυ –που δεν προσπάθησα καν να πέσω να κοιμηθώ, ήταν αδύνατον- περιέγραψα σε κάποιον στο τσατ το σκηνικό. Μου είπε «έλα τώρα, τον φώναξες σπίτι σου 1 η ώρα τη νύχτα και ήταν πρώην σου, αποκλείεται να μην ήθελες». Με «πίστεψε» μόνο αφού περιέγραψα ότι ήμουν πρώτη μέρα αδιάθετη, ότι χρειάστηκε να πετάξω τα σεντόνια, ότι ακόμα κι οι τοίχοι και το πάτωμα ήταν γεμάτα αίματα. Μάλλον με πίστεψε επειδή εκείνος το έβρισκε πολύ αηδιαστικό και θεώρησε ότι αποκλείεται να μην το έβρισκα κι εγώ. 

Πάντως δεν με πίστεψε απλά επειδή του περιέγραψα έναν βιασμό



Ο πατέρας του Brock Turner παρακάλεσε το δικαστή να δείξει επιείκεια γιατί είναι κρίμα να αφήσουν να καταστραφεί η ζωή του πολλά υποσχόμενου παιδιού του για «20 λεπτά δράσης». Ούτε ο πατέρας ούτε ο ίδιος ο βιαστής έχουν καταλάβει ότι αυτό που έγινε είναι απαίσιο έγκλημα. Και δεν είναι οι μόνοι. Είναι πάρα πολλοί εκεί έξω που κακοποιούν γυναίκες σεξουαλικά και δεν συνειδητοποιούν τι κάνουν. Και είναι πάρα-πάρα-πάρα πολλές οι γυναίκες εκεί έξω που έχουν κακοποιηθεί σεξουαλικά και ή δεν έχουν μιλήσει ή δεν έχουν συνειδητοποιήσει ή δεν έχουν αποδεχτεί αυτό που τους έχει συμβεί. 

Κι αυτό είναι κομμάτι της κουλτούρας του βιασμού. Ο φόβος της ...

Σάββατο 18 Ιουνίου 2016

Κ.Ζουράρις : "Η κυβέρνηση ηττήθηκε από τους δανειστές, δεν εξαπάτησε τους πολίτες"


Διδασκαλία λογικής σε ένα παράλογο αντιπολιτευτικό σκηνικό
...η συνέντευξη του Κώστα Ζουράρι στην εφημερίδα Ελευθερία της Λάρισας
του Φώτη Καραγιάννη* 
Ο πλέον αναγνωρίσιμος Έλληνας διανοούμενος ανταποδίδει τα «βέλη», παραθέτοντας ένα διάσημο παράδειγμα της παγκόσμιας πολιτικής ιστορίας με πρωταγωνιστή τον κομμουνιστή Βλαδίμηρο Λένιν, το οποίο κατ’ αυτόν δείχνει την ύπαρξη «ελλείμματος διαλεκτικής λογικής (λόγω ίσως συμφέροντος) στους φωνασκούντας περί «εξαπατήσεως» και «δεξιάς» κωλοτούμπας από την πάντοτε αριστερή, αλλά νικημένη ελληνική νυν κυβέρνηση».
Ο κ. Ζουράρις με «οδηγό» τον… Ελύτη εκφράζει τη χειρότερη άποψη για τη σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ για τη συγκρουσιακή κοινοβουλευτική συζήτηση του νέου νόμου που ψηφίστηκε και απαγορεύει τη συμμετοχή πολιτικών προσώπων σε εταιρίες offshore, υπογραμμίζει ότι η Ν.Δ. «δεν έπραξε το αυτονόητο, να καταθέσει δικό της σχέδιο νόμου» και διερωτάται «γιατί απεχώρησε ως δυνητικά ένοχη;».
Αναλυτικά η συνέντευξη έχει ως εξής:

* Η πρώτη αριστερή κυβέρνηση – με δεξιά στήριξη – στην Ελλάδα, εξαπάτησε πολιτικά τους Έλληνες όπως την κατηγορεί η αντιπολίτευση;

– Η αντιπολίτευση χρησιμοποιώντας τη λέξη «εξαπάτησε», ενδεχομένως για αντιπολιτευτικούς λόγους, δείχνει ανεπαρκή γνώση της ελληνικής γλώσσας! Η ελληνική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ δεν εξαπάτησε τους Έλληνες… Η σημερινή ελληνική κυβέρνηση νικήθηκε κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων του περασμένου Ιουλίου! Ηττήθηκε λόγω ετεροβαρούς συσχετισμού ισχύος! Ως γνωστόν στην πολιτική συνύπαρξη μεταξύ συστημάτων ισχύος υπάρχει πάντοτε και η ήττα…
ΨΗΦΙΣΑΜΕ ΜΕΤΡΑ ΩΣ ΗΤΤΗΜΕΝΟΙ
* Για τα πολλά αντιλαϊκά και υφεσιακά μέτρα που ψήφισε, πήρε το ανάλογο αντίτιμο από τους δανειστές με τη συμφωνία στο Γιούρογκρουπ της 24ηςΜαΐου;
– Στα χαρτιά το πήρε! Ξέρουμε ότι από 15 Ιουνίου θα ξεκινήσουν χρηματορροές ύψους 700 εκατ. ευρώ κάθε μήνα μέχρι να συμπληρωθεί το κονδύλι των 9 δισ. ευρώ της οφειλόμενης δόσης. Επιπλέον, πέτυχε να μην αυξηθεί από το 13% στο 23% ο ΦΠΑ στην τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος και του νερού, αλλά η αύξηση να μοιραστεί από 0,5% και 1% σε 72 προϊόντα. Ακόμη, εξαιρέθηκε η πρώτη κατοικία στους πλειστηριασμούς των «κόκκινων δανείων», δεν υπάρχει μείωση των αμυντικών δαπανών, επιτεύχθηκε η επιβολή προστίμου στις χώρες μέλη της Ε.Ε. που δεν τηρούν τη συμφωνία για τη φιλοξενία προσφύγων κ.α.! Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα σκληρών διαπραγματεύσεων που απαιτούσαν χρόνο καθότι οι δανειστές επέμεναν στις απαιτήσεις τους για άμεση απόδοση εσόδων με τον πιο εύκολο και αντικοινωνικό τρόπο! Δηλαδή τον οριζόντιο και μη αναλογικό φόρο.
* Ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ και υπουργός Άμυνας κ. Π. Καμμένος χαρακτήρισε «εγκληματική» και «αντισυνταγματική» την αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά μετά την ψήφισή της από το κόμμα του με το οποίο συνεργάζεστε! Πώς εξηγείτε αυτή την τοποθέτηση που γενικά εξέπληξε;
– Το συναμφότερον… Και τα δυο είναι σωστά! Το μέτρο πράγματι είναι «εγκληματικό» και το ψηφίσαμε βέβαια ως νικημένοι! Θα σας δώσω ένα διάσημο παράδειγμα… Ο Λένιν στις 3 Μαρτίου του 1918, εξακολουθούσε να είναι στην εξουσία με την κυβέρνηση των Μπολσεβίκων και να κυβερνούν την Ρωσία οι κομμουνιστές; Ναι! Τότε λοιπόν ο Λένιν υπέγραψε ταπεινωτική συνθήκη με τη Γερμανία και την Αυστρία, αναγκαζόμενος να δώσει 5 δισ. μάρκα ως πολεμική αποζημίωση στους Γερμανούς, να αφοπλίσει τον στόλο και να δώσει τα πετρέλαια της Κασπίας σε ποιους; Στην Τουρκία! Τον Λένιν και την επανάσταση των Μπολσεβίκων έσωσαν οι δυο ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, η Γαλλία και η Αγγλία, που έξι μήνες μετά νικήσαν την άλλη ιμπεριαλιστική δύναμη, τη Γερμανία! Έτσι είναι η ετερογονία των σκοπών! Ο Λένιν εξακολουθούσε και μετά την ήττα του να είναι αριστερός ή όχι; Υπάρχει αναμφισβήτητα έλλειμμα διαλεκτικής λογικής (λόγω ίσως συμφέροντος) στους φωνασκούντας περί «εξαπατήσεως» και «δεξιάς» κωλοτούμπας από την πάντοτε αριστερή, αλλά νικημένη ελληνική νυν κυβέρνηση. Προσωρινοί ίσως νικητές οι αποικιοκράτες χρηματοκοπρίτες των Βρυξελλών.
ΔΕΣΜΕΥΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ
* Συμμερίζεστε την αισιοδοξία του κ. Καμμένου, αλλά και της κυβέρνησης για γρήγορη έξοδο της Ελλάδας από τα δεσμά των μνημονίων και για «εκτίναξη» της ανάπτυξης τους επόμενους μήνες;
– Ανάπτυξη μικρή θα υπάρξει εάν βεβαίως μειωθεί η υποχρέωση του πλεονάσματος 3,5% του ΑΕΠ, αρχίσουν οι χρηματορροές και αρθούν σιγά σιγά τα capital controls! Όμως η Ελλάδα θα είναι δεσμευμένη με τις υποχρεώσεις του μνημονίου για τα επόμενα 40 ή 50 χρόνια, ασχέτως των όποιων επιμηκύνσεων και μειώσεων επιτοκίων εφαρμοστούν. Σκεφτείτε ότι τα δάνεια που πήραμε μετά τον διεθνή οικονομικό έλεγχο του 1897, δηλαδή μετά το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» του Χ. Τρικούπη, αποπληρώθηκαν το 1970! Πάρα ταύτα βέβαια, 15 χρόνια μετά την τότε χρεοκοπία, η Ελλάδα διεξήγαγε το 1912, νικηφόρο πόλεμο με την Τουρκία (απελευθέρωση της Μακεδονίας, Θράκης και των μεγάλων νήσων του Αιγαίου).
* Ποια είναι η άποψή σας για το λεγόμενο «υπέρ-ταμείο» που βάσει του ιδρυτικού του νόμου, υποθηκεύει τη δημόσια περιουσία για 99 χρόνια και ουσιαστικά ολοκληρώνει την μνημονιακή απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας;
– Την εθνική της κυριαρχία η Ελλάδα την έχασε τον Δεκέμβρη του 1944 όταν ο Αγγλικός ιμπεριαλισμός αψήφησε την πραγματικότητα και λόγω των λαθών του Κομμουνιστικού Κόμματος που υπήγαγε τον ΕΛ.Α.Σ. στο στρατηγείο της Μέσης Ανατολής και επέτρεψε στον Άγγλο στρατηγό Σκόμπι να στείλει εδώ στρατεύματα προκαλώντας το εμφύλιο πόλεμο! Με το ταμείο αξιοποίησης της ακίνητης περιουσίας του δημοσίου, το 40% των εισπράξεων θα είναι στη διάθεση της κυβέρνησης που θα μπορεί να υλοποιεί οποιαδήποτε αναπτυξιακή δράση για τη χώρα. Από το υπόλοιπο 60%, το 30% θα διατίθεται για την εξυπηρέτηση των χρεών και το άλλο 30% για την αντιμετώπιση πιθανών μελλοντικών «ανοιγμάτων» του προϋπολογισμού. Επίσης, το ελληνικό κράτος θα έχει τη συνιδιοκτησία για παράδειγμα των δυο λιμανιών μας, εάν αυτά δοθούν σε επενδυτές για εκμετάλλευση. Δηλαδή, εκτός του τιμήματος της υπενοικίασης για 99 χρόνια, η χώρα θα λαμβάνει κάθε χρόνο και 30% επί των κερδών.
*  Γιατί άραγε παραχώρηση για 99 και όχι για 98 ή 100 χρόνια;
– Έτσι γίνεται πάντα στις εμπορικές συναλλαγές! Και η Κίνα είχε παραχωρήσει το Χονγκ Κονγκ για 99 χρόνια και είδαμε την τελετή που έγινε πριν από 15 χρόνια όπου οι Κινέζοι δεν απένειμαν τιμές στην αγγλική σημαία. Έτσι αναγκάστηκε ο επικεφαλής Άγγλος αποικιοκράτης να την τυλίξει κλαίγοντας και να φύγει στον αγύριστο!
ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΗ Η ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ
* Πώς ερμηνεύετε τη στάση των κομμάτων της αντιπολίτευσηςτο χρονικό διάστημα των διαπραγματεύσεων; Ψήφισαν το τρίτο μνημόνιο τον Αύγουστο του 2015 και στη συνέχεια εξαπέλυαν μύδρους εναντίον της κυβέρνησης για το ασφαλιστικό, το φορολογικό και τα άλλα μέτρα που καταψήφισαν στη Βουλή, παρότι αποτελούσαν προαπαιτούμενα των δανειστών μας!
– Είναι αντιφατική η στάση τους! Για παράδειγμα, στη συζήτηση για το ασφαλιστικό, η Νέα Δημοκρατία και σε μεγαλύτερο ποσοστό η Δημοκρατική Συμπαράταξη (το πρώην ΠΑΣΟΚ), ψήφισαν περίπου το 40% των άρθρων! Δεν δέχτηκαν την ψήφιση του νόμου επί της αρχής, αλλά στην κατ’ άρθρο συζήτηση ψήφισαν το 40% αυτών! Είναι αντιπολίτευση και… πρέπει να κάνουν αντιπολίτευση! Τέτοιου είδους ενδεχομένως!
* Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση του νόμου για την απαγόρευση συμμετοχής πολιτικών προσώπων σε offshore;
– Αυτός ο νόμος αποτελεί ευρωπαϊκή υποχρέωσή μας στο πλαίσιο της εναρμόνισης του κοινοτικού δικαίου με το εθνικό μας δίκαιο και προήλθε από τον Όμιλο που έχει ιδρύσει η Ε.Ε. για τον έλεγχο της διαφθοράς στις τραπεζικές συναλλαγές. Ήδη ψηφίστηκε νέος νόμος που απαγορεύει τη συμμετοχή πολιτικών προσώπων στις εταιρίες αυτές… Αλλά και με τον παλιό, οι ένοχοι αποκρύψεως συμμετοχής, άρα ψευδούς δηλώσεως, παραπέμπονταν για κακούργημα! Άρα υπήρξε πρόνοια. Η δε μείζων αντιπολίτευση δεν έπραξε το αυτονόητο, δηλαδή να καταθέσει δικό της σχέδιο νόμου! Γιατί λοιπόν απεχώρησε ως δυνητικώς ένοχη;
* Η Ελλάδα ήταν απροετοίμαστη να διαχειριστεί τις συνεχείς μεταναστευτικές ροές και δημιουργήθηκαν σοβαρά προβλήματα τύπου Ειδομένης;
– Βεβαίως η χώρα μας δεν ήταν έτοιμη, όπως φυσικά και η Ιταλία! Καμία χώρα δεν θα μπορούσε να είναι έτοιμη! Δεχθήκαμε περίπου 1,2 εκατομμύριο πρόσφυγες μέσα σε δυο χρόνια και άλλο 1,5 εκατομμύριο η Ιταλία, η οποία είναι σήμερα η 6η οικονομική δύναμη στον κόσμο με 65 εκατομμύρια κατοίκους, ενώ η Ελλάδα είναι η Ψωροκώσταινα των 11 εκατομμυρίων! Χρειαζόμασταν ένα χρονικό διάστημα για να αντιμετωπίσουμε αυτό το πολύ σοβαρό ζήτημα που είχε και μεγάλο ενδιαφέρον από υγειονομικής άποψης, δεδομένου ότι κανείς από τους πρόσφυγες δεν είχε μαζί του (αν διέθετε φυσικά) τον ιατρικό του φάκελο! Πλέον, όπως βλέπω και στη Θεσσαλονίκη, όσοι απέμειναν ζουν και στεγάζονται ευπρεπώς, σιγά-σιγά δηλαδή, από τον Νοέμβριο που διογκώθηκε η έλευσή τους. Άρα πολύ γρήγορα! Εύγε στην Ελλάδα!
Ο Ε.Ε. ΚΑΤΑ ΤΟΝ… ΕΛΥΤΗ
* Ποια είναι η γνώμη σας για τη σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση και τους «θεσμούς» της;
– Η χειρότερη δυνατή! Είναι απότοκο της παλιάς ληστρικής, αποικιοκρατικής τους παράδοσης! Απάντηση στο ερώτημά σας αποτελεί μια υπέροχη φράση του Οδυσσέα Ελύτη… Είναι από την «Επιστροφή εις την παρ’ ολίγον Ελλάδα» από το «Εν Λευκώ», στην τυποποιημένη έκδοση του Ικάρου, στη σελίδα 473. Η φράση έχει ως εξής: «Στο συντομότατο διάστημα που μεσολάβησε ανάμεσα σε πέντε στίχους του Ίβυκου και άλλους τόσους του Κάλβου, πρόφτασε να αφυπνιστεί από τον πρωτογονισμό και την ωμοφαγία της η ομάς των λαών που επέτυχε στην συνέχεια να συγκροτήσει τα κράτη της Ευρώπης, όπως τα γνωρίζουμε σήμερα. Βουτηγμένα στο συμφέρον, όπως οι ποντικοί στο λάδι, και για ένα διάστημα τόσο χαμηλής μετατρεψιμότητας που και ο τελευταίος φθόγγος της φωνής τους να ΄χει σταθεί ανάμεσα στην ρίνα και τον λάρυγγα. Δόξα να ΄χει ο Θεός που εις την κορυφή του Ομήρου εστάθηκαν της θαλάσσης ο θρούς και των ανοιχτών φωνηέντων το πάφλασμα»… Είναι από τα μεγαλύτερα κείμενα της Ελληνικής Γραμματείας όλων των εποχών! «Βουτηγμένα στο συμφέρον» (οι χώρες της Ευρώπης), «όπως οι ποντικοί στο λάδι» γιατί δεν πρόλαβαν να βγουν από τον πρωτογονισμό και την ωμοφαγία τους! Δείτε τον Σόϊμπλε και τον Ντάισεμπλουμ πώς συμπεριφέρθηκαν αυτά τα χρόνια στην Ελλάδα και έχετε οπτική εικόνα αυτού του πρωτογονισμού και της ωμοφαγίας στο σωματότυπό τους!
ΕΠΙΚΕΙΤΑΙ ΠΕΡΙΚΟΠΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ
* Οι δεσμευτικές συμφωνίες και τα τεράστια δάνεια που έχει συνάψει η χώρα μας της αφήνουν περιθώρια αλλαγής πορείας προς μία αντιμνημονιακή κατεύθυνση;
– Εάν οι Δυτικοί «ωμοφάγοι» και «ποντικοί του λαδιού» που λέει και ο Ελύτης, τηρήσουν τα συμπεφωνημένα του Ιουλίου 2015, στις αρχές του 2018 θα ξεκινήσει η συζήτηση για περικοπή και όχι για επιμήκυνση του 40% ή 50% του ελληνικού χρέους το οποίο πλέον όλοι θεωρούν ότι δεν είναι διαχειρίσιμο (ομιλώντας ελληνικά) και όχι «βιώσιμο», όπως… αλαμπουρνέζικα (!) λέγεται στην τηλεόραση! Διότι θα ήμασταν πανευτυχείς εάν το χρέος δεν ήταν βιώσιμο και… ψοφούσε!
Με το ισχύον εκλογικό σύστημα – ακόμη και αν υπάρξουν μικροαλλαγές όπως η μείωση των βουλευτικών εδρών του λεγόμενου «μπόνους» από +50 που είναι σήμερα, στο +20 ή +30 – σε επόμενες εθνικές εκλογές βλέπω να προκύπτει δικομματική η τρικομματική κυβέρνηση, άρα το νέο πολιτικό μίγμα θα είναι ανίσχυρο και αμήχανο έναντι των μνημονίων που θα λειτουργούν υπό μορφή πάλι συνεχών διαπραγματεύσεων. Δεν βλέπω κάποια συνταρακτική πολιτική αλλαγή, συν του ότι μετά από δυο χρόνια θα υπάρξουν ευνοϊκές εξελίξεις για την Ελλάδα με την περικοπή – επαναλαμβάνω – του χρέους και όχι απλώς την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής και τη μείωση των επιτοκίων… Αυτό που έγινε δηλαδή το 1953 (μας εξανάγκασαν βέβαια οι Αμερικάνοι, μαζί με τις άλλες 27 χώρες λόγω του ψυχρού πολέμου) με τη διαγραφή του χρέους της Γερμανίας η οποία σημειωτέον είχε κατασφάξει τους λαούς των χωρών που στη συνέχεια την ευεργέτησαν! Εμείς δεν πειράξαμε κανέναν! Εμείς αποτύχαμε οικονομικά στη χώρα μας, ενώ τους σφαγείς του πλανήτη, τους απήλλαξαν από την υποχρέωσή τους! Έκοψαν το 56% του χρέους συμπεριλαμβανομένων και των πολεμικών αποζημιώσεων! Δεν υπήρχε τότε κάποια οικονομική συναλλαγή, οι εγκληματίες έπρεπε να πληρώσουν τους νεκρούς μας, τα 3.000 χωριά που είχαν κάψει στην Ελλάδα! Κι, όμως είπαν επιπλέον στους Γερμανούς ότι η αποπληρωμή του υπολειπόμενου προς τους σφαγμένους λαούς θα γίνει μόνο όταν εξασφαλίζεται ένα 4% παραπάνω ετήσια ανάπτυξή τους!
* Υπάρχει πιθανότητα να πληρώσουν οι Γερμανοί στην Ελλάδα τις οφειλόμενες πολεμικές αποζημιώσεις;
– Το κατοχικό δάνειο θα αναγκαστούν να το δώσουν! Ακόμη και σε Επιτροπές της Γερμανίας όπου συμμετέχουν επιστήμονες διεθνούς κύρους και με μεγάλη επιρροή, μιλάνε γι’ αυτή την υποχρέωση. Όμως θα υπάρξει βεβαίως και συζήτηση για τις αποζημιώσεις. Τα μοναδικά χρήματα που πήραμε το 1956, όταν ήρθε στην Ελλάδα ο Έρχαρτ, τότε υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, ήταν ένα γελοίο ποσό της τάξης των 215 εκατ. μάρκων το οποίο μάλιστα δόθηκε ως δάνειο στην Ελλάδα!
ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΤΟ PLAN B ΒΑΡΟΥΦΑΚΗ
* Αποτελούσε μια αξιόπιστη διέξοδος από την οικονομική «μέγγενη» ΕΚΤ, ΕΕ και ΔΝΤ το plan B του πρώην υπουργού Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη;
– Ένα μεγάλο τμήμα αυτών των προτάσεων (του plan B Βαρουφάκη) που ήταν γενικές, εφαρμόζονται εμπειρικά βλέπω από τις τροπολογίες που ψηφίζουμε! Δηλαδή ενσωματώνονται στα επιμέρους σχέδια νόμου… Παράδειγμα η διασπορά του ΦΠΑ που προείπαμε, ο οποίος αντί να αυξηθεί μόνο σε ηλεκτρικό ρεύμα και νερό, μοιράστηκε σε 72 προϊόντα! Και κυρίως όπως ξέρουμε από τον διεθνή οικονομικό έλεγχο του 1897, για σχετικά ζητήματα – εξαρτάται από την εξέλιξη των δανειστριών χωρών και της δικής μας περίπτωσης βέβαια – κάθε τόσο γίνονται συζητήσεις ξανά και ξανά και μετά από μήνες, ή πολλά χρόνια επαναλαμβάνονται οι διαπραγματεύσεις.
* Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ θα μπορέσει να υλοποιήσει τα σκληρά μέτρα που ψήφισε, αλλά και να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις που εγείρουν συνεχώς οι εταίροι και δανειστές μας;
– Την τελευταία χιλιετία, όλοι αυτοί οι βάρβαροι Βησιγότθοι, Γότθοι, Αλαμανοί κλπ τα ίδια κάνουν! Από αυτή την άποψη, δεν υπάρχει τουλάχιστον κανένας αιφνιδιασμός προς την πλευρά μας! Ξέρουμε ότι είναι μπαταχτσήδες, ότι είναι ληστρικές νομάδες και κάνουν συνεχώς τα ίδια… Οι τελευταίες υποχωρήσεις τους όμως γίνονται διότι ζορίζονται από την επικείμενη κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση στην Ισπανία την οποία δεν περίμεναν, αλλά και το δημοψήφισμα για το Brexit! Ο Ραχόι έχει βγει στο περιθώριο και με μια νέα κυβέρνηση τύπου Τσίπρα η Ευρωζώνη θα αντιμετωπίσει μεγάλες δυσκολίες! Πιστεύω ότι οι Άγγλοι τελικά θα ψηφίσουν υπέρ της παραμονής στην Ε.Ε. ωστόσο έχει πλέον δημιουργηθεί τεράστια αναστάτωση, ενώ επιτέλους κινήθηκε και η αγαπημένη μου Γαλλία, η οποία θα στείλει τον άθλιο αντεργατικό νόμο της «σοσιαλίστριας» υπουργού Έλ Κομρί στο πυρ το εξώτερον! Η Αλίκη Βουγιουκλάκη στην ομώνυμη ταινία ήταν πιο σοσιαλίστρια από τον Ολάντ…

πηγή eleftheria.gr